Ο μετροπόντικας στο Γαλάτσι έπεσε πάνω στη μεγάλη στοά;

Ο μετροπόντικας στο Γαλάτσι έπεσε πάνω στη μεγάλη στοά;

 

Όπως πληροφορούμαι εκ του μακρόθεν (που λένε), η ζωή στην αγαπημένη μας πόλη κινείται από το κακό στο χειρότερο. Θα αναρωτηθεί εδώ κάποιος: για να μιλήσεις για το κακό γνωρίζεις το καλό; Εδώ όπως αντιλαμβάνομαι, τα πράγματα κινούνται υποκειμενικά, ο καθένας από εμάς όταν λέει «καλό» έχει στο νού του κάτι διαφορετικό από έναν άλλον που σκέφτεται το ίδιο. Το ίδιο συμβαίνει και με το «κακό». Υπάρχει όμως καλό και κακό, ή αυτοί είναι πλαστοί συναισθηματικοί όροι;

            Παραδείγματα πολλά. Εκτελούνται με ρυθμούς εντατικούς τα έργα στη Ζαΐρα και οι γνώμες συγκρούονται. Είναι αυτοί που θεωρούν το έργο χρήσιμο και αυτοί που έχουν διαφορετική άποψη. Θα αποκτήσει η πόλη μας έναν πολυχώρο πολιτισμού και παράλληλα θα δώσει ανάσα στην γύρω περιοχή με τις καινούργιες θέσεις στάθμευσης που θα δημιουργήσει, λένε οι μεν, οι δε ισχυρίζονται ότι το έργο δεν θα προσφέρει τίποτα στον πολίτη, ότι έχει μεγάλο κόστος, κτλ. Που βρίσκεται η αλήθεια σε όλα αυτά;

            Πάνω σε άγνωστα μονοπάτια κινείται η ψυχή του ανθρώπου που, ειρήσθω εν παρόδω, ζυγίζει 21 γραμμάρια όπως λένε οι γνωρίζοντες. Η ψυχή της πόλης πόσο να ζυγίζει άραγε, γνωρίζουμε;

            Μιάς και έπιασα τα περί ψυχών, γνωστή στους παλιούς κάτοικους τουλάχιστον είναι η μεγάλη στοά με κατεύθυνση από βορά προς νότο. Σ’ αυτή φυλάγεται η ψυχή της πόλης μας, τα μυστικά της, και μάλλον δεν επιτρέπει στους βέβηλους να την προσεγγίσουν. Με τον μετροπόντικα να προχωρά αργά και ν’ ανοίγει νέα στοά, προς στιγμή είχα ταραχθεί ότι θα πέσει πάνω στην αρχαία στοά. Όμως όχι, ακολούθησε σχεδόν παράλληλη πορεία.

            Διάβασα όμως χθές-προχθές ότι ο μετροπόντικας έκανε λάθος και πήρε άλλο υπόγειο μονοπάτι για 160 μέτρα. Γρήγορα όμως έφυγε η ταραχή μου διότι δεν πήρε το στραβό δρόμο ο δικός μας αλλά αυτός που βρίσκεται κάπου στην Κατεχάκη.  Οπότε, η στοά μας είναι καλά κρυμμένη, μη ορατή για τους έχοντες περιορισμένη σκέψη και καταναλώνουν ενέργεια άνευ σημασίας με τη μίζερη πολιτική τους.

            Για την ανάλυση της πολιτικής όμως, όχι μόνο της τοπικής αλλά της παγκόσμιας, η διανόηση έχει τον λόγο. Αν οι παγκόσμιοι ηγέτες της επέτρεπαν για μία μέρα ν’ αναλάβει τα ηνία του κόσμου, πολλά κακώς κείμενα θα είχαν βρει τη λύση τους. Αλλά οι παγκόσμιοι ηγέτες και οι συν αυτώ, οι «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας» ή και με την λάθος πλευρά, είναι άπληστοι. Έπεσαν στο μέλι και δεν δίνουν ούτε του αδερφού τους. Λιγούρηδες!

            Πληροφορούμαι επίσης ότι πρωτάθλημα τάβλι αρχίζει σύντομα στο Hasta Luego με μεγάλη μάλιστα συμμετοχή παικτών. Αν δημοσιευθεί το ακριβές πρόγραμμα των αγώνων, ίσως επιστρέψω στην πόλη μόνο και μόνο για τον αγώνα μεταξύ του κυρίου καθηγητή και του υιού του Δαίδαλου. Και φυσικά για τον μοναδικό εσπρέσο του καταστήματος.

            Εν αναμονή …

 

 

 

Ο Πεζοπόρος των Οθωνών

Ειδικό αφιέρωμα στους νησιώτες του Γαλατσίου

 Ειδικό αφιέρωμα στους νησιώτες του Γαλατσίου 

 

Ένα σπάνιο -πιστεύω- φωτογραφικό αρχείο καταθέτω στους φίλους μας τους νησιώτες του Αιγαίου Πελάγους και την Ανατολικής Μεσογείου. Δεν είναι δικό μου, απλά εδώ στα Επτάνησα υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί και σκέφτηκα ότι ίσως να σας ενδιαφέρουν.  

Αν δεν υπήρχαν οι νησιώτες και η προσφυγιά στην Ελλάδα, με τον σπάνιο πολιτισμό τους, ακόμα θα ήμασταν με τα τσαρούχια από τους τσελιγκάδες Ρουμελιώτες και Μοραΐτες. Μη θυμώνετε εσείς οι Παλιοελλαδίτες, διότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.  

 

Μυτιλήνη 1946 

Μυτιλήνη Σκάλα Συκαμνιάς 1962 

Μυτιλήνη 1965  

Μύκονος 1950  

Μύκονος 1950 

Μύκονος 1965 

Μύκονος 1965 

Νάξος - παραδοσιακός γάμος 1994 

 

 

Ο Πεζοπόρος χρυσοθήρας  

Από το Γαλάτσι στα Διαπόντια Νησιά

Από το Γαλάτσι στα Διαπόντια Νησιά

 

Τη στιγμή που γράφω το παρόν άρθρο, βρίσκομαι στα Διαπόντια Νησιά, και συγκεκριμένα στους Οθωνούς, στο μεγαλύτερο (ας πούμε) από αυτά. Εδώ πριν από 30 περίπου χρόνια, υπήρχε ένας δάσκαλος για έναν και μόνο μαθητή. Αυτός ο Δάσκαλος, ο Σωτήρης, παιδί διαμάντι, είχε καταγωγή από Ήπειρο, είχε τελειώσει νομίζω τη σχολή Βελλά, και ήταν κάτοικος Γαλατσίου. Πιθανολογώ ότι ακόμα είναι – και το λέω αυτό διότι έχω χάσει τα ίχνη του. Μάλιστα, θυμάμαι, επειδή ασχολιόταν και με το Rally, σε ένα στενάκι μετά την Τράλλεων προς τη στάση του λεωφορείου, υπήρχε ένα πριβέ συνεργείο στο οποίο οδηγοί και μηχανικοί αγωνιστικών αυτοκινήτων έδιναν καθημερινά το παρών, βελτιώνοντας τα ένα-δύο αγωνιστικά τους. Δεν συμμετείχαν σε αγώνες κάτω από την υποστήριξη κάποιας αυτοκινητοβιομηχανίας, οπότε αντιλαμβάνεται ο καθένας το δυσβάσταχτο κόστος για τις ιδιωτικές συμμετοχές σε αγώνες Rally.

            Το διάστημα που είχε διορισθεί σαν δάσκαλος ο Σωτήρης στους Οθωνούς, έμενε εδώ στην Κέρκυρα και μία φορά την εβδομάδα, ένα ταχύπλοο του Λιμενικού -αν θυμάμαι καλά- τον πήγαινε στους Οθωνούς, δίδασκε τον μικρό μαθητή όλη μέρα και κατά το βράδυ, το Λιμενικό τον επέστρεφε πάλι στην Κέρκυρα, όπου και διέμενε. Θυμάμαι που έλεγε πόσο δύσκολα ήταν για τον μικρό μαθητή, που ήταν εντελώς μόνος του στην τάξη. Μετά από λίγα χρόνια επέστρεψε σε σχολείο της Αθήνας.

            Κι εγώ -όπως τότε ο Σωτήρης- έφτασα εδώ στους Οθωνούς σήμερα το πρωί με ταχύπλοο ενός φίλου. Κάθισε λίγο και έφυγε για την πόλη, θα έρθει δε να μας πάρει το Σαββατοκύριακο. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε έρθει ποτέ εδώ στους Οθωνούς, στο δυτικότερο άκρο της Ελλάδας. Αν δεν έχετε έρθει, αξίζει, έστω το καλοκαίρι να κάνετε εδώ τις διακοπές σας. Αφήστε επιτέλους τη Μύκονο και τη Σαντορίνη και γευτείτε εδώ όλες τις χαρές της ζωής, από τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γαλήνη, το καλό φαγητό, την άριστη ποιότητα ζωής, τις λογικές τιμές.

            Τώρα, στη καρδιά του χειμώνα, οι ρυθμοί στα ακριτικά νησιά, ή μάλλον σε όλα τα νησιά μικρού ή μεσαίου μεγέθους, είναι εντελώς διαφορετικοί από την καλοκαιρινή περίοδο. Είναι ανθρώπινοι. Νωρίτερα βρεθήκαμε στην ταβέρνα του Αντώνη που τρώς πραγματικό φαγητό και δεν το πληρώνεις με πλάκες χρυσού κι επιστρέψαμε στο σπίτι που μας φιλοξενεί. Καθόμαστε γύρω από τη φωτιά γιατί εδώ η ψυχρή υγρασία τσακίζει κόκαλα, και πίνουμε τσιπουράκι ναξιώτικο – αυτό το έφερα εδώ από το Γαλάτσι, το είχα αγοράσει από το μαγαζί του Στέφανου, ξέρετε, στην Ιπποκράτους, δίπλα από το καφενείο. Οι φίλοι μας οι ναξιώτες φημίζονται εξάλλου για τα καλά προϊόντα τους, εγώ εστιάζω περισσότερο όμως στο τσίπουρο τους.

            Εδώ λοιπόν, αντικρυστά στις φλόγες που κάθομαι, σας έφερα στο νου μου ώ συμπολίτες μου, διότι διάβασα ότι έγινε σεισμός με επίκεντρο το Γαλάτσι. Ευτυχώς ήταν λίγα τα ρίχτερ. Αλλά και πάλι, το Γαλάτσι είναι κτισμένο πάνω στη πέτρα, αντέχει και σε δυνατότερους σεισμούς, όσο τρομακτικοί κι αν είναι αυτοί για πολύ κόσμο. Η πόλη μας , η πολύπαθη πόλη μας, δεν μπορώ να πω ότι μου έχει λείψει, τα έργα που γίνονται, οι λαϊκοί αγώνες του προλεταριάτου, οι αναλύσεις στις δεξαμενές σκέψεις (της διανόησης), αν κάποιο μηχανάκι πιάνει θέση ενός αυτοκινήτου, αν ακούγονται ανεξήγητοι κρότοι το βράδυ από άγνωστη προέλευση, αν τοποθετήθηκαν οι κάμερες στις κεντρικές αρτηρίες, αυτά και όσα ακόμα συνθέτουν την μιζέρια ορισμένων κύκλων, πραγματικά δεν μου λείπουν. Ένας καφές εσπρέσο όμως από το Hasta Luego, αυτός μου λείπει, η καλή συζήτηση με μερικούς φίλους, κι αυτή μου λείπει, να πάω στον Βραζιλιάνο για ξηροκάρπια, ναι, κι αυτό μου λείπει, απλά πράγματα με δυό λόγια, που ναι μεν υπάρχουν κι εδώ αλλά έχουν διαφορετικό χρώμα.

            Τελικά, μυστήριο πράγμα το μυαλό, ταξιδεύει όπου θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει. Πάντοτε όμως υπάρχει κάποια αιτία. Η αιτία ήρθε σκεφτόμενος τον δάσκαλο από το Γαλάτσι που κάποτε δίδαξε εδώ σε έναν μαθητή γράμματα αφενός και αφετέρου ο σεισμός στην αγαπημένη πόλη, που ειρήσθω εν παρόδω, κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο της και θα πορευθεί χωρίς τους λαϊκιστές που σήμερα βρίσκουν έδαφος για ανούσιες κουβέντες.

            Δήμαρχε, την καλησπέρα μου από το νησί της Καλυψούς.

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Οδυσσέας 

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

 

Μόλις ανάτειλε ο ήλιος και δείχνει την καλή μέρα που θα μας χαρίσει. Το γραφείο μου αρχίζει σιγά αλλά σταθερά και το λούζει το φως. Λένε ότι, το φως διαλύει το σκοτάδι. Όχι, δεν το διαλύει, το αγνοεί. Δεν το γνωρίζει καν. Έχω ανοίξει ήδη το ραδιόφωνο και παράλληλα πιάνω από μία βιβλιοθήκη μου, «τον Μύθο του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ. Αν δεν το έχετε διαβάσει σας το συνιστώ γιατί καταπιάνεται με το «παράλογο», αυτό που είναι διάχυτο στην κοινωνία μας.

Το τελευταίο μου άρθρο είναι αυτό που γράφω για την πόλη μας και τους ανθρώπους της και τούτο διότι, λόγοι προσωπικοί με θέλουν μόνιμο σχεδόν κάτοικο στο νησί μου. Να βρίσκομαι αλλού και να γράφω για τα «εδώ», δεν έχει νόημα, πέραν δε των άλλων χάνεται και η αμεσότητα των όσων βλέπω ή ακούω. Έτσι λειτούργησα μέχρι σήμερα, πεζοπορώντας στην πόλη μας και νιώθοντας τον ρυθμό της. Θα μου λείψει η ζωή της πόλης τώρα που αναχωρώ από αυτήν; Όχι, διότι έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητά της. Αν κάτι μου λείψει, είναι τα βιβλία από τις βιβλιοθήκες μου και τούτο διότι δεν έχω την πρόθεση να τα πάρω μαζί μου. Όταν αραιά και που θα επιστρέφω για λίγο, θα μυρίζω τ΄ αρώματά τους.

Μία σημαντική παράλειψή μου, είναι το ότι δεν έκανα ένα αφιέρωμα στους επιπλοποιούς της πόλης μας. Δεν το είχα σκεφτεί και νομίζω πως αδίκησα αυτούς τους τεχνίτες του ξύλου, τον Κουτσιμπέλα, τον Καδηγιουράνη, τον Οικονομίδη, και άλλους που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Ας είναι, ίσως κάποιος άλλος παλιός κάτοικος της πόλης μας το κάνει και συμπεριλάβει και τους σιδεράδες, όπως τον Γιαννικόπουλο και άλλους, κι αυτοί σπουδαίοι τεχνίτες.

Σε ό,τι με αφορά, κατηγορήθηκα από ελάχιστους συμπολίτες μας διότι υπογράφω τα κείμενά μου με ψευδώνυμο. Λες και δεν έχω δικαίωμα να το κάνω, λες και διαπράττω κάποιο αδίκημα. Η ουσία δεν ήταν (και είναι) το ψευδώνυμο αλλά το περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι απόλυτα κατανοητό, αυτά σε άλλους ν’ αρέσουν και σε άλλους όχι, συνεπώς η κριτική, η καλή και η κακή, είναι κι αυτή από τη μεριά της αναγκαία. Η κριτική, όχι η ύβρις, διότι συνέβη κι αυτό, ακούστηκε δηλαδή χυδαίος λόγος αλλά δεν ήταν κριτική. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω αυτόν που με χυδαιότητα εκφράστηκε αλλά ας τον ονομάσω απλά, υποκριτή.

Άκουγα επίσης δεξιά κι αριστερά για το ποιος είμαι. Πλάκα είχε αυτό, διότι ήμουν ταξίαρχος, ήμουν Ναξιώτης, ήμουν Αρκάς, ήμουν Ηπειρώτης, ήμουν Μυκονιάτης, κτλ. Εύκολα μάλλον, στοχοποιήθηκαν αρκετοί ως πεζοπόροι. Από τον Larry King, μέχρι διαφόρους άλλους, δημοσιογράφους, καθηγητές, φίλους καθηγητών, ένα στέλεχος της Ένωσης Γαλατσίου, μέλη του Κονκλάβιου, και πάει λέγοντας. Το πιο ωραίο είναι που μερικοί έλεγαν: ναι, εγώ είμαι ο πεζοπόρος. Εκείνος όμως που το τερμάτισε το θέμα, να τα λέμε αυτά, να μην ντρεπόμαστε, ήταν ο αγαπητός Larry, που δεν δίστασε σε μία εκπομπή του να καλέσει τον πεζοπόρο!

Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ουδείς γνωρίζει ποιος είναι ο πεζοπόρος, για έναν απλό λόγο. Δεν τον γνωρίζει ούτε το φιλόξενο e-galatsi που δημοσίευε (και θα δημοσιεύσει κι αυτό φαντάζομαι) τα άρθρα του. Και που έβρισκε τα άρθρα του πεζοπόρου το e-galatsi και τα δημοσίευε; Αυτό το ερώτημα ας το απαντήσει αν θέλει το e-galatsi, αν θέλει ας κάνει αναφορά στο ιστολόγιο μου σε υποσημείωση.  

Δεν γνωρίζει ουδείς ποιος είναι ο πεζοπόρος για ακόμα ένα λόγο. Διότι ποτέ αυτός δεν είπε σε γνωστό ή φίλο ποιος είναι. Παρ’ όλα αυτά, μερικοί συμπολίτες μας, για να μην τους πούνε αδαείς, ψιθύριζαν: ο πεζοπόρος είναι ο τάδε, ή είναι ο δείνα.

Ωραίο ήταν αυτό το ταξίδι στη καρδιά της πόλης μας. Με τις καλές και άσχημες στιγμές του. Ακόμα και με τα λάθη μου. Από καρδιάς, θέλω να ευχαριστήσω το e-galatsi που φιλοξένησε και προώθησε τα άρθρα μου. Ευχαριστώ κι εσάς που τα διαβάσατε, συμφωνώντας ή όχι με αυτά.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος

 

Οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας

Οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας

 

Γνωστό είναι τοις πάσι ότι το Γαλάτσι έχει καλό Δήμαρχο. Τόσο ως πολιτικό αλλά και ως άνθρωπο. Για τους λόγους αυτούς εξάλλου εκλέγεται με τόσο ψηλό ποσοστό, προκαλώντας παράλληλα αλλά άθελα του όμως, και σοβαρά προβλήματα στις πολιτικές τοπικές παρατάξεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Σύριζα, που πρωτού τον διαλύσει ο «Στέφανος» πανελλαδικά, σε τοπικό επίπεδο, τον διάλυσε ο δήμαρχος της καρδιάς μας, ο Γιώργος Μαρκόπουλος. Δεν προέβη σε πράξη επαίσχυντη ο δήμαρχός μας, όχι φυσικά, όμως η συνεχής παρουσία του επί του πεδίου (ας χρησιμοποιήσω εδώ έναν στρατιωτικό κυρίως όρο αντί της «καθημερινότητας»), είναι παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την ελληνική επικράτεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη του πολίτη, του συριζαίου ειδικότερα που, βρήκε σε αυτόν μία θερμή αγκαλιά, σε αντίθεση με τον πόλεμο της καρέκλας στο δήθεν αριστερό κόμμα του.  

Καλοί άνθρωποι φυσικά υπάρχουν και στις άλλες εξαϋλωμένες πολιτικές παρατάξεις (Σύριζα, Πασόκ, κ.ά.), όμως πολιτικά κέρδη -πλήν δημάρχου- αποκομίζει μόνο το ΚΚΕ και τούτο διότι ηγείται (σε τοπικό πάντοτε επίπεδο) εξίσου ένας καλός άνθρωπος, ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης. Παρών επί του πεδίου και ο σύντροφος Γρηγόρης, μόνο με την παρουσία του πήρε στις τελευταίες δημοτικές εκλογές κι αυτός, αρκετούς άστεγους πολιτικά συριζαίους. Λίγους ψήφους από τη δεξαμενή του ρεβιζιονιστικού Σύριζα άντλησε και η ΟΚΔΕ, αυτή όμως σαν οργάνωση, απέχει από την καθημερινότητα της ζωής στο Γαλάτσι. 

Στην πόλη μας, ενώ προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς χώρους ο Γιώργος Μαρκόπουλος και ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, ξεχωρίζουν σαν την μύγα μεσ’ στο γάλα. Και οι πληγωμένοι φίλοι των άλλων πολιτικών παρατάξεων που τους ενισχύουν με την ψήφο τους, δεν είναι αριβίστες και οπορτουνιστές (και αυτοί φυσικά υπάρχουν ανάμεσα μας), αλλά σκεφτόμενοι άνθρωποι που εκφράζουν την αγωνία τους. Όταν για παράδειγμα, ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος άνθρωπος του Κονκλάβιου, λέει το σπαρακτικό: «εμείς οι αριστεροί γιατί δεν πείθουμε τον κόσμο;», εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η κοινωνία μας έχει έλλειμα της αριστερής σκέψης. Να μην μας κακοφαίνεται, αλλά την αριστερά δεν την διάλυσε ο «Στέφανος» αλλά ο «Alexis», και τούτο διότι κυβέρνησε ως νεοφιλελεύθερος και όχι ως αριστερός. Απλά ήρθε ο «Στέφανος» και αποτελείωσε το σαθρό ούτως ή άλλο οικοδόμημα του πειράματος «Σύριζα». 

Επί του «πεδίου» τώρα, ενώ εδώ και μέρες έχει αρχίσει ο μετροπόντικας το έργο του και έχει ήδη διανύσει περί τα 250 μ., το κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν γιγαντώθηκε αλλά κινείται σε ανεκτά ακόμα επίπεδα. Το φορτηγά με τα χώματα, δεν μπαίνουν καν στον ιστό της πόλης, όπως ισχυρίζονταν πριν τα έργα οι πάσης φύσεως ειδήμονες και τρομολάγνοι, αλλά κινούνται έξω από αυτήν.

Φυσικά, τα καθημερινά προβλήματα υπάρχουν, αλλά αν σκεφτούμε διαφορετικά, αν δεν υπήρχαν, πάλι θα τα εφευρίσκαμε, διότι αυτά μας τρέφουν, είναι το αλάτι της ζωής μας. Χωρίς προβλήματα θα ζήσουμε μόνο στο μακρινό μέλλον όταν με το καλό έρθει η αταξική (αναρχική) κοινωνία, όπου τότε θα λειτουργούμε όλοι μας με νοημοσύνη. Δεν θα ρωτάμε, θα πράττουμε. Αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου μέσα στο άγνωστο αλλά και γνωστό μέλλον.

Ας έχουμε υπομονή. Οφείλουμε να θυμόμαστε, όχι για να συγκινούμαστε αλλά για να διδασκόμαστε, ότι, ξεκινήσαμε από τα σπήλαια λειτουργώντας με το ένστικτο και περάσαμε στην εποχή μας που λειτουργούμε με το συναίσθημα. Το οποίο ώς γνωστόν φυσικά παράγει κάθε είδους συγκρούσεις που είναι ορατές μπροστά μας αν έχουμε αντίληψη φυσικά. Από το ένστικτο μέχρι και το συναίσθημα, όλη αυτή η εξελεγκτική πορεία μας, είναι γραμμική και από τη φύση της περιορισμένη, διότι κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας είναι η σκέψη. Για να προχωρήσουμε όμως προς την αταξική κοινωνία (που αφελώς ορισμένοι πλανημένοι συνάνθρωποι μας την φαντάζονται μέσω των ιδεολογιών και ειδικότερα του κομμουνισμού), απαιτείται ένα άλμα προς τα πάνω, προς την ανέλιξη. Αυτή φυσικά βρίσκεται έξω από το υλικό πεδίο της σκέψης και απαντάται μόνο στη νοημοσύνη.

Τα αποτελέσματα της σκέψης, εύκολα γίνονται αντιληπτά αν κοιτάξουμε γύρω μας, στον κόσμο, τι γίνεται. Παντού βία, πόλεμοι, πείνα, απληστία, υποκρισία, ο ένας άνθρωπος θέλει να εξουσιάσει τον άλλον, το ένα πολιτικό ιδεολόγημα πολεμάει το άλλο, μία διαρκής σύγκρουση. Αυτό όλο το σκηνικό δεν είναι παρά αποτέλεσμα νοητικής έλλειψης.

Οι άνθρωποι -όπως έχω ακούσει- δεν γεννιούνται καλοί ή κακοί. Οι συνθήκες της ζωής είναι αυτές που βάζουν τα εμπόδια ανάμεσά τους και βιώνουμε από την αρχή του κόσμου τα ίδια πράγματα. Τα εμπόδια θα θρυμματισθούν όταν εμείς ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Και τότε μόνο, θ’ αρχίσουμε ν’ αλλάζουμε. Αν εμείς αλλάξουμε, τα πάντα θ’ αλλάξουν και τότε θα είμαστε έτοιμοι για το άλμα προς τα «άνω».

Συμπαθάτε με, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Η βία, η κάθε είδους σύγκρουση, είναι ιδίωμα του αδύνατου νοητικά ανθρώπου. 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Ο Μανωλάς στον Πανναξιακό

Ο Μανωλάς στον Πανναξιακό

 

Διάβασα κι εγώ -όπως κι εσείς φαντάζομαι- την επιλογή του ποδοσφαιριστή Κώστα Μανωλά, να συνεχίσει να παίζει μπάλα στον Πανναξιακό. Κάποιο αθλητικοί συντάκτες -ναι, αυτή η κατηγορία των «ειδικών» επί παντός- βγήκαν να κάνουν κριτική στην συγκεκριμένη απόφαση του γνωστού ποδοσφαιριστή. Την τοξικότητα συνέχισαν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα αρκετοί συμπολίτες μας, διότι δεν είναι σύμφωνοι με την απόφαση που πήρε ο ποδοσφαιριστής. Και του ασκούν κι αυτοί δριμεία κριτική. Ναι, το παράλογο είναι εδώ!

            Τον Κώστα Μανωλά δεν τον γνωρίζω, ούτε ως άνθρωπο ούτε ως ποδοσφαιριστή, και τούτο διότι κατ’ επιλογή, τα τελευταία 25-30 χρόνια έχω πάψει να ασχολούμαι με ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κτλ. Διάβασα όμως γι’ αυτόν, για την ποδοσφαιρική του πορεία και την χαρακτηρίζω ως αξιοσημείωτη.

            Επέλεξε λοιπόν ο άνθρωπος να σταματήσει στα 33 του χρόνια την διεθνή ποδοσφαιρική του καριέρα και να επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο του, την Νάξο. Σαν έφτασε όμως στο νησί του, προέβη σε μία πράξη μη αρεστή στους τοξικούς ανθρώπους, δημοσιογράφους ή οπαδούς, επέλεξε να παίξει μπάλα σε μία ερασιτεχνική ομάδα, τον Πανναξιακό. Αλήθεια, πως τόλμησε ο Κώστας Μανωλάς να πάρει τέτοια απόφαση χωρίς να πάρει τη γνώμη των απανταχού ψυχάκηδων; Πως αποφάσισε χωρίς να τους ρωτήσει;

            Καθώς δείχνουν τα πράγματα, ο άνθρωπος αυτός, είναι πολύ χαμηλών τόνων. Δεν φαίνεται να έχει ανάγκη να πλασάρει τον εαυτό του στα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης, δεν κάνει πασαρέλα την προσωπική του ζωή, δεν έχει ακουστεί ποτέ να προβάλει τον ναρκισσισμό του. Δεν είναι και δεν νιώθει σταρ. Δηλαδή με δυό λόγια, ο άνθρωπος δεν έχει ανασφάλειες και πατάει γερά στα πόδια του, έχει το μυαλό του καθαρό, και όπως εικάζω, μάλλον έχει και ήθος, σπάνιο και δυσεύρετο στον επαγγελματικό αθλητισμό.

            Και άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές -σε παγκόσμιο επίπεδο-, λίγοι μάλλον κατά τον αριθμό, έχουν κάνει ανάλογες επιλογές σαν κι αυτή του Κώστα Μανωλά. Έχουν αφήσει την επαγγελματική σταδιοδρομία τους πίσω -ακόμα και σε μικρή ηλικία, όπως αυτή του εν λόγω ποδοσφαιριστή-, κι επέστρεψαν στις ρίζες τους, στην απλότητα της ζωής και μακριά από τα ψεύτικα φώτα της δημοσιότητας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι ψυχικά υγιείς, αυτό πιστεύω. Είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι και ικανοί να προσφέρουν στην κοινωνία που έχουν επιλέξει να διάγουν τον βίο τους.

            Ανθρώπους σαν τον Κώστα Μανωλά, οφείλουμε να τους σεβόμαστε, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, ή τα ποδοσφαιρικά πιστεύω μας. Περαστικά εύχομαι σε όλους αυτούς που δεν ρωτήθηκαν για το τι θα κάνει στη ζωή του ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -- Протасов Олег Валерійович

ΠΑΣ Γαλάτσι ή ΠΑΤΟΣ Γαλάτσι;

ΠΑΣ Γαλάτσι ή ΠΑΤΟΣ Γαλάτσι;

 

Την αρχαία εποχή, στο Γαλάτσι ανθούσε το ποδόσφαιρο. Σε κάθε γειτονιά κι αλάνα παιζόταν ποδόσφαιρο, ξέρετε, αυτό το παιχνίδι με το δερμάτινο τόπι. Σκόνη, λάσπη, βράχια, κακοτράχαλοι δρόμοι, κάθε κενός χώρος γινόταν ένα μικρό γήπεδο και το παιχνίδι άρχιζε. Αντί για γκολπόστ δυό μεγάλες πέτρες, γραμμές οφσάιντ μέχρι τα όρια του επίπεδου ή πλάγιου χώρου, διαιτητής ήταν ο ισχυρότερος από τις δυό αντίπαλες ομάδες, Προπονητές δεν υπήρχαν, οι «παράγοντες» ήταν άγνωστη λέξη, Αυτά και πολλά άλλα κατά την αρχαία εποχή.

Σταδιακά άρχισε και η πρόοδος, οι αλάνες μειώθηκαν, οι χωμάτινοι δρόμοι χάθηκαν, αλλά άνθησε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Οι λιγοστές ομάδες προ της χούντας, με την πτώση της πλήθυναν, αλλά το ποδόσφαιρο εξακολουθούσε και ήταν ακόμα ένα παιχνίδι. Και ο κόσμος κάθε Κυριακή -πρωί ή απόγευμα- γέμιζε τα περιφερειακά γήπεδα (το Γαλάτσι δεν είχε άρτιο ποδοσφαιρικό γήπεδο) και παρακολουθούσε με πάθος την ΑΕ Γαλατσίου και αργότερα τον ΑΟ Γαλατσίου. Γεννήθηκε στη πορεία και η ομάδα της Κορωνίδας, αλλά αυτή είχε μέσα της έντονα τοπικιστικά στοιχεία (Νάξος γάρ), έγινε κι αυτή όμως καλή ομάδα αλλά δεν έφτασε ποτέ σε αγωνιστικότητα τις δύο πρώτες.

Η πιο δυνατή κατηγορία για τις ομάδες μας, ήταν η Α’ Αθηνών και μόνο μία φορά ανέβηκε ο ΑΟ Γαλατσίου στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία αλλά δεν κατάφερε να κρατηθεί σ’ αυτή και την επόμενη χρονιά υποβιβάστηκε στην Α’ Αθηνών. Υποβιβασμό αλλά για λόγους δωροδοκίας είχε υποστεί και η ΑΕ Γαλατσίου και μάλιστα στο δικαστήριο την εκπροσώπησε ο Αβραάμ. Τότε υπήρχε πολύ σασπένς αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ίσως μία άλλη φορά μιλήσουμε εκτενέστερα για το παρασκήνιο του υποβιβασμού.

Στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, χαίρονταν οι ποδοσφαιριστές το παιχνίδι, όπως και τα παιδιά παλιότερα στις αλάνες. Ο κόσμος γέμιζε τα γήπεδα διότι έβλεπε ωραία μπάλα. Οι προπονητές με τις φιλοσοφίες τους περί ποδοσφαίρου έγιναν γενάρχες των «συστημάτων» και πίσω από αυτούς οι παράγοντες άρχιζαν να βλέπουν το χρώμα του χρήματος μέσω των μεταγραφών που θα έκαναν στο τέλος της σαιζόν, πουλώντας ή αγοράζοντας παίκτες. Κάπως έτσι τέλος πάντων, εισήλθε το ωραιότατο παιχνίδι στη σφαίρα του επαγγελματισμού σταδιακά και χάθηκε η αύρα του παιχνιδιού.

Οι ομάδες της πόλης μας, διακρίνοντας προφανώς τον ανταγωνισμό που γεννήθηκε στο ποδόσφαιρο, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους κι έτσι, η ΑΕ Γαλατσίου και ο ΑΟ Γαλατσίου έγιναν ΠΑΣ Γαλάτσι. Με τις δικές τους εγκαταστάσεις στο Άλσος του Βέικου, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις που θα μπορούσε να έχει μία ερασιτεχνική ομάδα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αγωνιστικά δεν πάει καθόλου καλά. Από τότε που έγινε η ενοποίηση των δύο αθλητικών σωματείων, δεν κατάφερε η νέα ομάδα να φύγει από την μετριότητα. Δεν γνώρισε τις διακρίσεις – εκτός κι αν εννοεί διάκριση την παραμονή της επί μακρόν στην Α' Αθηνών. Παρ’ όλες τις απογοητεύσεις στον αγωνιστικό τομέα, ο σύλλογος διοικείται από καλούς ανθρώπους και ειδικότερα από έναν πρόεδρο με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό του Γαλατσίου. Τι όμως δεν πάει καλά;

Έπειτα από τόσα χρόνια, το πείραμα αυτό απέτυχε. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται ή έτσι εγώ νομίζω. Αν κάνω λάθος, συγχωρήστε με. Αν το πείραμα απέτυχε, γιατί συνεχίζουμε στο ίδιο μοντέλο; Η καλή διάθεση των παραγόντων ή και των ποδοσφαιριστών, δεν αρκεί, χρειάζεται κάτι άλλο, μία ιδέα καινούργια ίσως, ένα νέο όραμα, ένα φρέσκο σχέδιο, ώστε να φύγει η πόλη μας από το ποδοσφαιρικό τέλμα στο οποίο βρίσκεται εδώ και χρόνια.

Μας αρέσει ή όχι, το ποδόσφαιρο, δεν είναι σήμερα ένα παιχνίδι – όπως ήταν κατά τους «αρχαίους χρόνους», έγινε πολύπλοκο, το έκαναν πολύπλοκο και του αφαίρεσαν την έννοια του παιχνιδιού. Σήμερα κυριαρχούν σε αυτό τα συστήματα, τα μοντέλα, ο ποδοσφαιριστής έχασε την προσωπικότητά του σαν παίκτης και έγινε ένα απλό γρανάζι στη μηχανή του κέρδους. Αν αυτό θέλει ένας ποδοσφαιρόφιλος σήμερα, καλώς, όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε τι μας αρέσει και τι όχι.

Το ποδόσφαιρο αλλά και το κάθε παίγνιο, προσφέρει συγκινήσεις. Οι άρτοι και τα θεάματα γενικότερα συγκινούν. Συμπαθάτε με που εμένα δεν με συγκινούν, που δεν πάλλονται τα συναισθήματά μου. Συμπαθάτε με που δεν θαυμάζω ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, αθλητές, καλλιτέχνες. Γιατί; Διότι δεν μου αρέσει η μυρωδιά του χρήματος αλλά τα μέσα (ενημέρωσης) πλάθουν ένα φανταστικό κόσμο (ήρωες, ημίθεοι, θεοί του Ολύμπου, ρίγησε η Ελλάδα με το γκόλ του Γκάλη ή το τρίποντο του Δεληκάρη) με δημοσιογράφους που έχουν απωλέσει κάθε έννοια της δημοσιογραφίας. Υπάρχει κι ένα σύντομο ανέκδοτο επ’ αυτού: «αθλητικός συντάκτης».

 Τι θαυμάζω; Τον κάθε αφανή άνθρωπο, τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε επιστήμονα, που πασχίζουν να ζήσουν τις οικογένειές του ή να προωθήσουν και βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής στην ανθρωπότητα. Αυτοί όμως συνήθως, ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας διότι γνωρίζουν, ή μπορούν να διακρίνουν το ψευδές από το πραγματικό. 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -  Лев Ива́нович Я́шин‎‎ (Λεβ Ιβάνοβιτς Γιάσιν)