Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

 

Μόλις ανάτειλε ο ήλιος και δείχνει την καλή μέρα που θα μας χαρίσει. Το γραφείο μου αρχίζει σιγά αλλά σταθερά και το λούζει το φως. Λένε ότι, το φως διαλύει το σκοτάδι. Όχι, δεν το διαλύει, το αγνοεί. Δεν το γνωρίζει καν. Έχω ανοίξει ήδη το ραδιόφωνο και παράλληλα πιάνω από μία βιβλιοθήκη μου, «τον Μύθο του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ. Αν δεν το έχετε διαβάσει σας το συνιστώ γιατί καταπιάνεται με το «παράλογο», αυτό που είναι διάχυτο στην κοινωνία μας.

Το τελευταίο μου άρθρο είναι αυτό που γράφω για την πόλη μας και τους ανθρώπους της και τούτο διότι, λόγοι προσωπικοί με θέλουν μόνιμο σχεδόν κάτοικο στο νησί μου. Να βρίσκομαι αλλού και να γράφω για τα «εδώ», δεν έχει νόημα, πέραν δε των άλλων χάνεται και η αμεσότητα των όσων βλέπω ή ακούω. Έτσι λειτούργησα μέχρι σήμερα, πεζοπορώντας στην πόλη μας και νιώθοντας τον ρυθμό της. Θα μου λείψει η ζωή της πόλης τώρα που αναχωρώ από αυτήν; Όχι, διότι έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητά της. Αν κάτι μου λείψει, είναι τα βιβλία από τις βιβλιοθήκες μου και τούτο διότι δεν έχω την πρόθεση να τα πάρω μαζί μου. Όταν αραιά και που θα επιστρέφω για λίγο, θα μυρίζω τ΄ αρώματά τους.

Μία σημαντική παράλειψή μου, είναι το ότι δεν έκανα ένα αφιέρωμα στους επιπλοποιούς της πόλης μας. Δεν το είχα σκεφτεί και νομίζω πως αδίκησα αυτούς τους τεχνίτες του ξύλου, τον Κουτσιμπέλα, τον Καδηγιουράνη, τον Οικονομίδη, και άλλους που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Ας είναι, ίσως κάποιος άλλος παλιός κάτοικος της πόλης μας το κάνει και συμπεριλάβει και τους σιδεράδες, όπως τον Γιαννικόπουλο και άλλους, κι αυτοί σπουδαίοι τεχνίτες.

Σε ό,τι με αφορά, κατηγορήθηκα από ελάχιστους συμπολίτες μας διότι υπογράφω τα κείμενά μου με ψευδώνυμο. Λες και δεν έχω δικαίωμα να το κάνω, λες και διαπράττω κάποιο αδίκημα. Η ουσία δεν ήταν (και είναι) το ψευδώνυμο αλλά το περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι απόλυτα κατανοητό, αυτά σε άλλους ν’ αρέσουν και σε άλλους όχι, συνεπώς η κριτική, η καλή και η κακή, είναι κι αυτή από τη μεριά της αναγκαία. Η κριτική, όχι η ύβρις, διότι συνέβη κι αυτό, ακούστηκε δηλαδή χυδαίος λόγος αλλά δεν ήταν κριτική. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω αυτόν που με χυδαιότητα εκφράστηκε αλλά ας τον ονομάσω απλά, υποκριτή.

Άκουγα επίσης δεξιά κι αριστερά για το ποιος είμαι. Πλάκα είχε αυτό, διότι ήμουν ταξίαρχος, ήμουν Ναξιώτης, ήμουν Αρκάς, ήμουν Ηπειρώτης, ήμουν Μυκονιάτης, κτλ. Εύκολα μάλλον, στοχοποιήθηκαν αρκετοί ως πεζοπόροι. Από τον Larry King, μέχρι διαφόρους άλλους, δημοσιογράφους, καθηγητές, φίλους καθηγητών, ένα στέλεχος της Ένωσης Γαλατσίου, μέλη του Κονκλάβιου, και πάει λέγοντας. Το πιο ωραίο είναι που μερικοί έλεγαν: ναι, εγώ είμαι ο πεζοπόρος. Εκείνος όμως που το τερμάτισε το θέμα, να τα λέμε αυτά, να μην ντρεπόμαστε, ήταν ο αγαπητός Larry, που δεν δίστασε σε μία εκπομπή του να καλέσει τον πεζοπόρο!

Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ουδείς γνωρίζει ποιος είναι ο πεζοπόρος, για έναν απλό λόγο. Δεν τον γνωρίζει ούτε το φιλόξενο e-galatsi που δημοσίευε (και θα δημοσιεύσει κι αυτό φαντάζομαι) τα άρθρα του. Και που έβρισκε τα άρθρα του πεζοπόρου το e-galatsi και τα δημοσίευε; Αυτό το ερώτημα ας το απαντήσει αν θέλει το e-galatsi, αν θέλει ας κάνει αναφορά στο ιστολόγιο μου σε υποσημείωση.  

Δεν γνωρίζει ουδείς ποιος είναι ο πεζοπόρος για ακόμα ένα λόγο. Διότι ποτέ αυτός δεν είπε σε γνωστό ή φίλο ποιος είναι. Παρ’ όλα αυτά, μερικοί συμπολίτες μας, για να μην τους πούνε αδαείς, ψιθύριζαν: ο πεζοπόρος είναι ο τάδε, ή είναι ο δείνα.

Ωραίο ήταν αυτό το ταξίδι στη καρδιά της πόλης μας. Με τις καλές και άσχημες στιγμές του. Ακόμα και με τα λάθη μου. Από καρδιάς, θέλω να ευχαριστήσω το e-galatsi που φιλοξένησε και προώθησε τα άρθρα μου. Ευχαριστώ κι εσάς που τα διαβάσατε, συμφωνώντας ή όχι με αυτά.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος

 

Οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας

Οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας

 

Γνωστό είναι τοις πάσι ότι το Γαλάτσι έχει καλό Δήμαρχο. Τόσο ως πολιτικό αλλά και ως άνθρωπο. Για τους λόγους αυτούς εξάλλου εκλέγεται με τόσο ψηλό ποσοστό, προκαλώντας παράλληλα αλλά άθελα του όμως, και σοβαρά προβλήματα στις πολιτικές τοπικές παρατάξεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Σύριζα, που πρωτού τον διαλύσει ο «Στέφανος» πανελλαδικά, σε τοπικό επίπεδο, τον διάλυσε ο δήμαρχος της καρδιάς μας, ο Γιώργος Μαρκόπουλος. Δεν προέβη σε πράξη επαίσχυντη ο δήμαρχός μας, όχι φυσικά, όμως η συνεχής παρουσία του επί του πεδίου (ας χρησιμοποιήσω εδώ έναν στρατιωτικό κυρίως όρο αντί της «καθημερινότητας»), είναι παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την ελληνική επικράτεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη του πολίτη, του συριζαίου ειδικότερα που, βρήκε σε αυτόν μία θερμή αγκαλιά, σε αντίθεση με τον πόλεμο της καρέκλας στο δήθεν αριστερό κόμμα του.  

Καλοί άνθρωποι φυσικά υπάρχουν και στις άλλες εξαϋλωμένες πολιτικές παρατάξεις (Σύριζα, Πασόκ, κ.ά.), όμως πολιτικά κέρδη -πλήν δημάρχου- αποκομίζει μόνο το ΚΚΕ και τούτο διότι ηγείται (σε τοπικό πάντοτε επίπεδο) εξίσου ένας καλός άνθρωπος, ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης. Παρών επί του πεδίου και ο σύντροφος Γρηγόρης, μόνο με την παρουσία του πήρε στις τελευταίες δημοτικές εκλογές κι αυτός, αρκετούς άστεγους πολιτικά συριζαίους. Λίγους ψήφους από τη δεξαμενή του ρεβιζιονιστικού Σύριζα άντλησε και η ΟΚΔΕ, αυτή όμως σαν οργάνωση, απέχει από την καθημερινότητα της ζωής στο Γαλάτσι. 

Στην πόλη μας, ενώ προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς χώρους ο Γιώργος Μαρκόπουλος και ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, ξεχωρίζουν σαν την μύγα μεσ’ στο γάλα. Και οι πληγωμένοι φίλοι των άλλων πολιτικών παρατάξεων που τους ενισχύουν με την ψήφο τους, δεν είναι αριβίστες και οπορτουνιστές (και αυτοί φυσικά υπάρχουν ανάμεσα μας), αλλά σκεφτόμενοι άνθρωποι που εκφράζουν την αγωνία τους. Όταν για παράδειγμα, ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος άνθρωπος του Κονκλάβιου, λέει το σπαρακτικό: «εμείς οι αριστεροί γιατί δεν πείθουμε τον κόσμο;», εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η κοινωνία μας έχει έλλειμα της αριστερής σκέψης. Να μην μας κακοφαίνεται, αλλά την αριστερά δεν την διάλυσε ο «Στέφανος» αλλά ο «Alexis», και τούτο διότι κυβέρνησε ως νεοφιλελεύθερος και όχι ως αριστερός. Απλά ήρθε ο «Στέφανος» και αποτελείωσε το σαθρό ούτως ή άλλο οικοδόμημα του πειράματος «Σύριζα». 

Επί του «πεδίου» τώρα, ενώ εδώ και μέρες έχει αρχίσει ο μετροπόντικας το έργο του και έχει ήδη διανύσει περί τα 250 μ., το κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν γιγαντώθηκε αλλά κινείται σε ανεκτά ακόμα επίπεδα. Το φορτηγά με τα χώματα, δεν μπαίνουν καν στον ιστό της πόλης, όπως ισχυρίζονταν πριν τα έργα οι πάσης φύσεως ειδήμονες και τρομολάγνοι, αλλά κινούνται έξω από αυτήν.

Φυσικά, τα καθημερινά προβλήματα υπάρχουν, αλλά αν σκεφτούμε διαφορετικά, αν δεν υπήρχαν, πάλι θα τα εφευρίσκαμε, διότι αυτά μας τρέφουν, είναι το αλάτι της ζωής μας. Χωρίς προβλήματα θα ζήσουμε μόνο στο μακρινό μέλλον όταν με το καλό έρθει η αταξική (αναρχική) κοινωνία, όπου τότε θα λειτουργούμε όλοι μας με νοημοσύνη. Δεν θα ρωτάμε, θα πράττουμε. Αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου μέσα στο άγνωστο αλλά και γνωστό μέλλον.

Ας έχουμε υπομονή. Οφείλουμε να θυμόμαστε, όχι για να συγκινούμαστε αλλά για να διδασκόμαστε, ότι, ξεκινήσαμε από τα σπήλαια λειτουργώντας με το ένστικτο και περάσαμε στην εποχή μας που λειτουργούμε με το συναίσθημα. Το οποίο ώς γνωστόν φυσικά παράγει κάθε είδους συγκρούσεις που είναι ορατές μπροστά μας αν έχουμε αντίληψη φυσικά. Από το ένστικτο μέχρι και το συναίσθημα, όλη αυτή η εξελεγκτική πορεία μας, είναι γραμμική και από τη φύση της περιορισμένη, διότι κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας είναι η σκέψη. Για να προχωρήσουμε όμως προς την αταξική κοινωνία (που αφελώς ορισμένοι πλανημένοι συνάνθρωποι μας την φαντάζονται μέσω των ιδεολογιών και ειδικότερα του κομμουνισμού), απαιτείται ένα άλμα προς τα πάνω, προς την ανέλιξη. Αυτή φυσικά βρίσκεται έξω από το υλικό πεδίο της σκέψης και απαντάται μόνο στη νοημοσύνη.

Τα αποτελέσματα της σκέψης, εύκολα γίνονται αντιληπτά αν κοιτάξουμε γύρω μας, στον κόσμο, τι γίνεται. Παντού βία, πόλεμοι, πείνα, απληστία, υποκρισία, ο ένας άνθρωπος θέλει να εξουσιάσει τον άλλον, το ένα πολιτικό ιδεολόγημα πολεμάει το άλλο, μία διαρκής σύγκρουση. Αυτό όλο το σκηνικό δεν είναι παρά αποτέλεσμα νοητικής έλλειψης.

Οι άνθρωποι -όπως έχω ακούσει- δεν γεννιούνται καλοί ή κακοί. Οι συνθήκες της ζωής είναι αυτές που βάζουν τα εμπόδια ανάμεσά τους και βιώνουμε από την αρχή του κόσμου τα ίδια πράγματα. Τα εμπόδια θα θρυμματισθούν όταν εμείς ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Και τότε μόνο, θ’ αρχίσουμε ν’ αλλάζουμε. Αν εμείς αλλάξουμε, τα πάντα θ’ αλλάξουν και τότε θα είμαστε έτοιμοι για το άλμα προς τα «άνω».

Συμπαθάτε με, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Η βία, η κάθε είδους σύγκρουση, είναι ιδίωμα του αδύνατου νοητικά ανθρώπου. 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Ο Μανωλάς στον Πανναξιακό

Ο Μανωλάς στον Πανναξιακό

 

Διάβασα κι εγώ -όπως κι εσείς φαντάζομαι- την επιλογή του ποδοσφαιριστή Κώστα Μανωλά, να συνεχίσει να παίζει μπάλα στον Πανναξιακό. Κάποιο αθλητικοί συντάκτες -ναι, αυτή η κατηγορία των «ειδικών» επί παντός- βγήκαν να κάνουν κριτική στην συγκεκριμένη απόφαση του γνωστού ποδοσφαιριστή. Την τοξικότητα συνέχισαν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα αρκετοί συμπολίτες μας, διότι δεν είναι σύμφωνοι με την απόφαση που πήρε ο ποδοσφαιριστής. Και του ασκούν κι αυτοί δριμεία κριτική. Ναι, το παράλογο είναι εδώ!

            Τον Κώστα Μανωλά δεν τον γνωρίζω, ούτε ως άνθρωπο ούτε ως ποδοσφαιριστή, και τούτο διότι κατ’ επιλογή, τα τελευταία 25-30 χρόνια έχω πάψει να ασχολούμαι με ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κτλ. Διάβασα όμως γι’ αυτόν, για την ποδοσφαιρική του πορεία και την χαρακτηρίζω ως αξιοσημείωτη.

            Επέλεξε λοιπόν ο άνθρωπος να σταματήσει στα 33 του χρόνια την διεθνή ποδοσφαιρική του καριέρα και να επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο του, την Νάξο. Σαν έφτασε όμως στο νησί του, προέβη σε μία πράξη μη αρεστή στους τοξικούς ανθρώπους, δημοσιογράφους ή οπαδούς, επέλεξε να παίξει μπάλα σε μία ερασιτεχνική ομάδα, τον Πανναξιακό. Αλήθεια, πως τόλμησε ο Κώστας Μανωλάς να πάρει τέτοια απόφαση χωρίς να πάρει τη γνώμη των απανταχού ψυχάκηδων; Πως αποφάσισε χωρίς να τους ρωτήσει;

            Καθώς δείχνουν τα πράγματα, ο άνθρωπος αυτός, είναι πολύ χαμηλών τόνων. Δεν φαίνεται να έχει ανάγκη να πλασάρει τον εαυτό του στα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης, δεν κάνει πασαρέλα την προσωπική του ζωή, δεν έχει ακουστεί ποτέ να προβάλει τον ναρκισσισμό του. Δεν είναι και δεν νιώθει σταρ. Δηλαδή με δυό λόγια, ο άνθρωπος δεν έχει ανασφάλειες και πατάει γερά στα πόδια του, έχει το μυαλό του καθαρό, και όπως εικάζω, μάλλον έχει και ήθος, σπάνιο και δυσεύρετο στον επαγγελματικό αθλητισμό.

            Και άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές -σε παγκόσμιο επίπεδο-, λίγοι μάλλον κατά τον αριθμό, έχουν κάνει ανάλογες επιλογές σαν κι αυτή του Κώστα Μανωλά. Έχουν αφήσει την επαγγελματική σταδιοδρομία τους πίσω -ακόμα και σε μικρή ηλικία, όπως αυτή του εν λόγω ποδοσφαιριστή-, κι επέστρεψαν στις ρίζες τους, στην απλότητα της ζωής και μακριά από τα ψεύτικα φώτα της δημοσιότητας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι ψυχικά υγιείς, αυτό πιστεύω. Είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι και ικανοί να προσφέρουν στην κοινωνία που έχουν επιλέξει να διάγουν τον βίο τους.

            Ανθρώπους σαν τον Κώστα Μανωλά, οφείλουμε να τους σεβόμαστε, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, ή τα ποδοσφαιρικά πιστεύω μας. Περαστικά εύχομαι σε όλους αυτούς που δεν ρωτήθηκαν για το τι θα κάνει στη ζωή του ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -- Протасов Олег Валерійович

ΠΑΣ Γαλάτσι ή ΠΑΤΟΣ Γαλάτσι;

ΠΑΣ Γαλάτσι ή ΠΑΤΟΣ Γαλάτσι;

 

Την αρχαία εποχή, στο Γαλάτσι ανθούσε το ποδόσφαιρο. Σε κάθε γειτονιά κι αλάνα παιζόταν ποδόσφαιρο, ξέρετε, αυτό το παιχνίδι με το δερμάτινο τόπι. Σκόνη, λάσπη, βράχια, κακοτράχαλοι δρόμοι, κάθε κενός χώρος γινόταν ένα μικρό γήπεδο και το παιχνίδι άρχιζε. Αντί για γκολπόστ δυό μεγάλες πέτρες, γραμμές οφσάιντ μέχρι τα όρια του επίπεδου ή πλάγιου χώρου, διαιτητής ήταν ο ισχυρότερος από τις δυό αντίπαλες ομάδες, Προπονητές δεν υπήρχαν, οι «παράγοντες» ήταν άγνωστη λέξη, Αυτά και πολλά άλλα κατά την αρχαία εποχή.

Σταδιακά άρχισε και η πρόοδος, οι αλάνες μειώθηκαν, οι χωμάτινοι δρόμοι χάθηκαν, αλλά άνθησε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Οι λιγοστές ομάδες προ της χούντας, με την πτώση της πλήθυναν, αλλά το ποδόσφαιρο εξακολουθούσε και ήταν ακόμα ένα παιχνίδι. Και ο κόσμος κάθε Κυριακή -πρωί ή απόγευμα- γέμιζε τα περιφερειακά γήπεδα (το Γαλάτσι δεν είχε άρτιο ποδοσφαιρικό γήπεδο) και παρακολουθούσε με πάθος την ΑΕ Γαλατσίου και αργότερα τον ΑΟ Γαλατσίου. Γεννήθηκε στη πορεία και η ομάδα της Κορωνίδας, αλλά αυτή είχε μέσα της έντονα τοπικιστικά στοιχεία (Νάξος γάρ), έγινε κι αυτή όμως καλή ομάδα αλλά δεν έφτασε ποτέ σε αγωνιστικότητα τις δύο πρώτες.

Η πιο δυνατή κατηγορία για τις ομάδες μας, ήταν η Α’ Αθηνών και μόνο μία φορά ανέβηκε ο ΑΟ Γαλατσίου στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία αλλά δεν κατάφερε να κρατηθεί σ’ αυτή και την επόμενη χρονιά υποβιβάστηκε στην Α’ Αθηνών. Υποβιβασμό αλλά για λόγους δωροδοκίας είχε υποστεί και η ΑΕ Γαλατσίου και μάλιστα στο δικαστήριο την εκπροσώπησε ο Αβραάμ. Τότε υπήρχε πολύ σασπένς αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ίσως μία άλλη φορά μιλήσουμε εκτενέστερα για το παρασκήνιο του υποβιβασμού.

Στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, χαίρονταν οι ποδοσφαιριστές το παιχνίδι, όπως και τα παιδιά παλιότερα στις αλάνες. Ο κόσμος γέμιζε τα γήπεδα διότι έβλεπε ωραία μπάλα. Οι προπονητές με τις φιλοσοφίες τους περί ποδοσφαίρου έγιναν γενάρχες των «συστημάτων» και πίσω από αυτούς οι παράγοντες άρχιζαν να βλέπουν το χρώμα του χρήματος μέσω των μεταγραφών που θα έκαναν στο τέλος της σαιζόν, πουλώντας ή αγοράζοντας παίκτες. Κάπως έτσι τέλος πάντων, εισήλθε το ωραιότατο παιχνίδι στη σφαίρα του επαγγελματισμού σταδιακά και χάθηκε η αύρα του παιχνιδιού.

Οι ομάδες της πόλης μας, διακρίνοντας προφανώς τον ανταγωνισμό που γεννήθηκε στο ποδόσφαιρο, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους κι έτσι, η ΑΕ Γαλατσίου και ο ΑΟ Γαλατσίου έγιναν ΠΑΣ Γαλάτσι. Με τις δικές τους εγκαταστάσεις στο Άλσος του Βέικου, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις που θα μπορούσε να έχει μία ερασιτεχνική ομάδα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αγωνιστικά δεν πάει καθόλου καλά. Από τότε που έγινε η ενοποίηση των δύο αθλητικών σωματείων, δεν κατάφερε η νέα ομάδα να φύγει από την μετριότητα. Δεν γνώρισε τις διακρίσεις – εκτός κι αν εννοεί διάκριση την παραμονή της επί μακρόν στην Α' Αθηνών. Παρ’ όλες τις απογοητεύσεις στον αγωνιστικό τομέα, ο σύλλογος διοικείται από καλούς ανθρώπους και ειδικότερα από έναν πρόεδρο με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό του Γαλατσίου. Τι όμως δεν πάει καλά;

Έπειτα από τόσα χρόνια, το πείραμα αυτό απέτυχε. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται ή έτσι εγώ νομίζω. Αν κάνω λάθος, συγχωρήστε με. Αν το πείραμα απέτυχε, γιατί συνεχίζουμε στο ίδιο μοντέλο; Η καλή διάθεση των παραγόντων ή και των ποδοσφαιριστών, δεν αρκεί, χρειάζεται κάτι άλλο, μία ιδέα καινούργια ίσως, ένα νέο όραμα, ένα φρέσκο σχέδιο, ώστε να φύγει η πόλη μας από το ποδοσφαιρικό τέλμα στο οποίο βρίσκεται εδώ και χρόνια.

Μας αρέσει ή όχι, το ποδόσφαιρο, δεν είναι σήμερα ένα παιχνίδι – όπως ήταν κατά τους «αρχαίους χρόνους», έγινε πολύπλοκο, το έκαναν πολύπλοκο και του αφαίρεσαν την έννοια του παιχνιδιού. Σήμερα κυριαρχούν σε αυτό τα συστήματα, τα μοντέλα, ο ποδοσφαιριστής έχασε την προσωπικότητά του σαν παίκτης και έγινε ένα απλό γρανάζι στη μηχανή του κέρδους. Αν αυτό θέλει ένας ποδοσφαιρόφιλος σήμερα, καλώς, όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε τι μας αρέσει και τι όχι.

Το ποδόσφαιρο αλλά και το κάθε παίγνιο, προσφέρει συγκινήσεις. Οι άρτοι και τα θεάματα γενικότερα συγκινούν. Συμπαθάτε με που εμένα δεν με συγκινούν, που δεν πάλλονται τα συναισθήματά μου. Συμπαθάτε με που δεν θαυμάζω ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, αθλητές, καλλιτέχνες. Γιατί; Διότι δεν μου αρέσει η μυρωδιά του χρήματος αλλά τα μέσα (ενημέρωσης) πλάθουν ένα φανταστικό κόσμο (ήρωες, ημίθεοι, θεοί του Ολύμπου, ρίγησε η Ελλάδα με το γκόλ του Γκάλη ή το τρίποντο του Δεληκάρη) με δημοσιογράφους που έχουν απωλέσει κάθε έννοια της δημοσιογραφίας. Υπάρχει κι ένα σύντομο ανέκδοτο επ’ αυτού: «αθλητικός συντάκτης».

 Τι θαυμάζω; Τον κάθε αφανή άνθρωπο, τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε επιστήμονα, που πασχίζουν να ζήσουν τις οικογένειές του ή να προωθήσουν και βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής στην ανθρωπότητα. Αυτοί όμως συνήθως, ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας διότι γνωρίζουν, ή μπορούν να διακρίνουν το ψευδές από το πραγματικό. 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -  Лев Ива́нович Я́шин‎‎ (Λεβ Ιβάνοβιτς Γιάσιν)

Στη θέση του ΠΑΛΑΙ ουρανοξύστης;

Στη θέση του ΠΑΛΑΙ ουρανοξύστης;

Το θέμα του ΠΑΛΑΙ απασχόλησε το Σάββατο που μας πέρασε μία μεγάλη ομάδα ενεργών  συμπολιτών μας που, για το σκοπό της, βρέθηκε έπειτα από σχετικό κάλεσμα ενός αξιόλογου συμπολίτη μας, στους κήπους του εμπορικού κέντρου «Αλέξανδρος». Στο χώρο που κατά περιόδους ζυμώνεται η Δημοκρατία και οι συμπολίτες μας εκφράζονται ελεύθερα. Ας ονομάσουμε τον χώρο αυτό «Μικρή Πνύκα», όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Ο Δήμαρχος δεν παραβρέθηκε αλλά σίγουρα οι άνθρωποί του θα του μετέφεραν τα λεχθέντα της συγκέντρωσης με κάθε λεπτομέρεια.

Το ΠΑΛΑΙ, λίγο ή πολύ όλοι το γνωρίζουμε. Είναι ένα προβληματικό κτίριο από τον καιρό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, τότε δηλαδή που ο μαζικός ευδαιμονισμός είχε γιγαντωθεί και το ευρώ έρεε σαν τα μπαζωμένα ρέματα του Γαλατσίου. Τώρα λοιπόν που πέρασε στον Δήμο, οι ανήσυχοι συμπολίτες μας ζητούν -κι έχουν δίκιο- να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες της σύμβασης μεταξύ Δήμου και Δημοσίου. Και βέβαια, δεν βρίσκει σύμφωνους τους ανησυχούντες συμπολίτες μας η σύμβαση αυτή και μέσω της εν λόγω συνάντησης προσπάθησαν να θέσουν προτάσεις, ιδέες, γνώμες – κάθε τι καλό για το συμφέρον του γαλατσιώτη δημότη.

Μερικοί παρόντες, ξέφυγαν από το θέμα αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει όταν δεν υπάρχει ένας φορέας, ένα κόμμα, να εφαρμόσει και διεκπεραιώσει με ακρίβεια το πρόγραμμα. Το δύσκολο έργο του συντονισμού της συζήτησης, ανέλαβε μία κυρία που της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια διότι πάσχισε να συμμαζέψει τον καημό ορισμένων που ήσαν εντελώς εκτός θέματος. Για παράδειγμα, πήρε τον λόγο ένας συμπολίτης μας και κατέθεσε στην ομήγυρη το παράπονο του. Και ποιο ήταν αυτό; Ένας γείτονάς του, έχει τέσσερα (4) αυτοκίνητα παρκαρισμένα επί του δρόμου και τα μετακινεί σπάνια, με αποτέλεσμα αυτός που έχει ένα αυτοκίνητο να μην βρίσκει θέση πάρκινγκ. Το ότι τα τέσσερα αυτοκίνητα του γείτονα έχουν αριθμό κυκλοφορίας και είναι ασφαλισμένα, ποσώς δεν τον ενδιέφερε. Συγχαρητήρια και πάλι στην συντονίστρια για την υπομονή της.

Κάτι ουσιώδες για το ΠΑΛΑΙ δεν ειπώθηκε, παρά μόνο από τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Συσπείρωσης Γαλατσίου που ήταν πλαισιωμένος από δύο «σωματοφύλακες». Ο τρίτος «σωματοφύλακας», δεν καθόταν γύρω από την τράπεζα της σύσκεψης αλλά λίγο μακρύτερα σημειώνοντας ερωτήματα συμπολιτών που αργότερα θα κατέθετε προς συζήτηση. Ένας φίλα προσκείμενος προς τον κομμουνισμό, χλεύαζε τις εργασίες της σύσκεψης διαταράσσοντας με αναιδή τρόπο την αρμονία της. Η προβοκατόρικη στάση του σχολιάστηκε απ’ όλους τους παρευρισκόμενους.

Οι καλές στιγμές της διάσκεψης ήταν δύο. Η πρώτη, όταν δύο εορτάζοντες, δύο γλυκύτατοι συμπολίτες μας, πρόσφεραν γλυκά επί τη ονομαστική εορτή τους. Και οι δυό τους, κράτησαν αποστάσεις από τα λεχθέντα της σύσκεψης μη θέλοντας να εμπλακούν σε άνοστες κουβέντες.

Η δεύτερη καλή στιγμή δεν εκφράστηκε τελικά, διότι ο τρίτος «σωματοφύλακας» που συνέλεγε ερωτήματα συμπολιτών μας, δεν τόλμησε να τα θέσει προς συζήτηση. Μάλιστα, σ’ ένα εξ αυτών, συμπολίτης μας πρότεινε να γκρεμιστεί το ΠΑΛΑΙ εκ θεμελίων από τον Δήμο και να δοθεί σαν αντιπαροχή προς ανέγερση ουρανοξύστη ογδόντα (80) ορόφων. Ο Δήμος θα λάμβανε το 40%, δηλαδή οι 32 όροφοι θα ανήκαν στο Δήμο Γαλατσίου. Αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, τα τεράστια έσοδα του Δήμου που θα προέκυπταν από μία τέτοια στρατηγική κίνηση. Έσοδα που θα ωφελούσαν την πολύπαθη καθημερινότητα της πόλης μας, που θα απάλυναν τον βίο των συμπολιτών μας.

Αγαπητέ Δήμαρχε, Δήμαρχε της καρδιάς μας - όπως πολύ εύστοχα σε αποκαλούν ορισμένοι όταν αναφέρονται σ' εσένα, δεν γνωρίζω τι ακριβώς σου μετέφεραν οι πράκτορές σου από τις εργασίες της «Μικρής Πνύκας», μελέτησε όμως το θέμα του ουρανοξύστη και λάβε υπόψη σου τα πολλαπλά οφέλη για τους δημότες σου. Και να είσαι βέβαιος ότι, ακόμα και οι υποκριτές, αυτοί δηλαδή που σε κακολογούν για να πουλήσουν αγωνιστικό φρόνημα στις γιάφκες, οι ίδιοι που σου φιλάνε το χέρι όταν σε ανταμώνουν, ακόμα κι αυτοί Δήμαρχε της καρδιάς μας, θα πάψουν τη διπροσωπία τους και από λειχοπίνακες (κοινώς τσανακογλείφτες) που είναι, θα αλλάξουν ίσως και θα γίνουν ισορροπημένοι πολίτες.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος

 

Οριστική λύση στο θέμα «parking» στο Γαλάτσι – με εντολή Δημάρχου

Οριστική λύση στο θέμα «parking» στο Γαλάτσι – με εντολή Δημάρχου

 

Προ ημερών, έκανε γιουρούσι η τροχαία στη Λ. Βέικου και δεν έμεινε αυτοκίνητο χωρίς κλήση. Κυρίως στα διπλοπαρκαρισμένα οχήματα αλλά κοντά σε αυτά την πλήρωσαν κι άλλα – παράνομα σταθμευμένα κι αυτά χωρίς να ενοχλούν ιδιαίτερα. Η τροχαία, δεν κάθεται στις λεπτομέρειες, πιο όχημα ενοχλεί λίγο και πιο πολύ, ό,τι είναι παράνομο γράφεται. Είναι κυνική η τροχαία; Όχι βέβαια, απλά κάνει τη δουλειά της όταν αποφασίζει και βγαίνει στους δρόμους για ελέγχους κάθε είδους. Δεν ξέρω μονάχα, αν την έστησε και στο ύψος της Λαδά, εκεί στο φανάρι που οι ψυχάκηδες οδηγοί παραβιάζουν τη σειρά για να δείξουν τη μαγκιά τους και την κουλτούρα που πήραν από το σπίτι τους, αγνοώντας τη σειρά.

Οι αντιδράσεις φυσικά από την εξόρμηση της τροχαίας στη Λ. Βέικου, ποίκιλλαν. Οι περιπατητές έλεγαν: «Καλά κάνουν» - οι οδηγοί των οχημάτων που έπαιρναν κλήση, δυσανασχετούσαν: «Και που θα παρκάρουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας;». Ο καθένας κοιτούσε το δικό του συμφέρον και ανάλογα μιλούσε.  Ποιο είναι όμως το κοινό συμφέρον; Πως θα λυθεί οριστικά στη πόλη μας το πρόβλημα του parking που έγινε χρόνιο; Και παράλληλα δεν θα στρέφεται ο ένας πολίτης κατά του άλλου;

Στα παραπάνω, να προσθέσουμε την επίσημη ανακοίνωση του Δημάρχου ότι στην Ηνιόχου δεν θα γίνει τελικά το parking αλλά ο χώρος θα βελτιωθεί σε ένα ζωντανό πάρκο. Η απόφαση αυτή του Δημάρχου, λένε ότι προήλθε από «πιέσεις», δηλαδή υπέκυψε στη λαϊκή θέληση. Είναι όμως έτσι;  Όχι, δεν είναι έτσι και θα το δούμε παρακάτω.

Ο Δήμαρχος, αντιλαμβανόμενος τις μελλοντικές ανάγκες του Δήμου, ειδικότερα από τη στιγμή που θα λειτουργήσει το ΜΕΤΡΟ σε λίγα χρόνια, σκέφτηκε και θα υλοποιήσει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, φαραωνικό ίσως για τους μόνιμα φωνασκούντες, αλλά ένα έργο που θα τοποθετήσει το Γαλάτσι στις πιο πράσινες πόλεις της Ευρώπης. Το σχέδιο είναι σε εξέλιξη και υπολογίζεται προς το τέλος του χρόνου να ανακοινωθεί επίσημα και θ’ αρχίσουν οι εργασίες του στο δεύτερο εξάμηνο του 2025. Θα ολοκληρωθεί δε παράλληλα με τη γραμμή 4 του ΜΕΤΡΟ.

Το σχέδιο, όπως έχει προχωρήσει μέχρι τώρα, πριν δηλαδή την ολοκλήρωσή του, αναφέρει: Δημιουργία parking 40.000-50.000 θέσεων στα νταμάρια της ΛΑΤΟ. Υπόγειο και υπέργειο, αρμονικά δεμένο με το περιβάλλον του βουνού. Φυλασσόμενο όλο το 24ωρο. Κάθε όχημα (με ατομική θέση) θα καταβάλει μηνιαίο ενοίκιο 20 ευρώ στο ταμείο του Δήμου, διότι ο Δήμος θα αναλάβει και την εκμετάλλευσή του, τη συντήρησή του και ό,τι θα χρειασθεί ένα μεγάλο και σύγχρονο τεχνολογικά parking. Μάλιστα, φημολογείται ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα έχει ενεργό ρόλο στη λειτουργία του. Χρήση δε θα κάνουν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης.

Από ποιους δρόμους θα πηγαίνουν και θα φεύγουν από το parking τα χιλιάδες αυτοκίνητα καθημερινά για τις δουλειές των ιδιοκτητών τους; Έχει γίνει πρόβλεψη και γι’ αυτό το ζήτημα. Τρείς υπόγειοι δρόμοι διπλής κατεύθυνσης από το χώρο του parking θα συναντούν τους κεντρικούς οδικούς άξονες του Γαλατσίου.

Ωραίο ακούγεται αλλά πως θα ανεβαίνουν και θα κατεβαίνουν το βουνό οι οδηγοί των αυτοκινήτων; Με τα πόδια; Στο σημείο αυτό έρχεται το μεγαλόπνοο σχέδιο που λέει ότι: από τα υπόγεια του μεγάλου parking θα ξεκινούν σχεδόν ακτινωτά δέκα-δεκαπέντε (10-15) υπόγειες γραμμές τραίνου (ηλεκτρικού) που θα καλύπτουν όλο το Γαλάτσι. Για παράδειγμα, μία γραμμή θα φτάνει μέχρι την ΟΥΛΕΝ έχοντας ενδιάμεσα πολλές στάσεις που θα καλύπτουν κάθε κάτοικο της περιοχής. Μία άλλη γραμμή θα φτάνει μέχρι τον Βόρειο Πόλο, μία τρίτη προς Καραγιαννέϊκα μέχρι τα όρια της Κυψέλης. Ειδικότερα η οδός Ωρωπού θα έχει τουλάχιστον 5-6 σταθμούς. Οι πολλές στάσεις της κάθε γραμμής, δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε κάτοικο της πόλης -όπου κι αν κατοικεί- να πάρει πολύ εύκολα το υπόγειο τραίνο και να πάει στο parking, ή να επιστρέψει στο σπίτι του από αυτό, μ’ ένα εισιτήριο κόστους 0,75 ευρώ.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το έργο των υπόγειων τραίνων θ’ αναλάβει η ΑΤΤΙΚΟΝ ΜΕΤΡΟ και θα έχει και την εκμετάλλευσή τους. Το έργο αυτό εντάσσεται στα αντισταθμιστικά οφέλη της γραμμής 4.

Με την ολοκλήρωση του έργου, ο Δήμος θα διώξει από τους δρόμους της πόλης παρκαρισμένα οχήματα. Σε κάθε δρόμο θ’ αφήσει μία λωρίδα κυκλοφορίας και παράλληλα ο κάθε δρόμος θα γίνει ένα πάρκο, με δέντρα, λουλούδια, συντριβάνια. Θα επανέλθει στη πόλη μας η χλωρίδα και η πανίδα με τα χιλιάδες πουλιά (κοτσύφια, παπαγάλους, σπουργίτια κ.ά.).

Μέσα σε όλα αυτά, η απόφαση για την Ηνιόχου ήταν από καιρό ειλημμένη. Άλλοι κοιτάζουν το δέντρο αλλά ο Δήμαρχος κοιτάζει το δάσος συνολικά. Κατά τον ίδιο τρόπο φροντίζει και το πολιτικό σύστημα της πόλης μας, και μάλιστα έχει ανοίξει την αγκαλιά του και έχει δεχθεί όλη σχεδόν την πάσχουσα αριστερά, την πονεμένη και προδομένη αριστερά που ψάχνει -σαν ορφανή που έμεινε- κάπου ν’ ακουμπήσει να βρει ζεστασιά, κατανόηση, αγάπη. Δεν χαλάει χατίρια σε κανένα πονεμένο και λυπημένο ο Δήμαρχος. Όλοι δικοί του είναι, πλήν κουκουέδων. Αλλά και με αυτούς υπάρχει αμφίδρομη σχέση στοργής και ας μην αρέσει αυτή η σχέση στον αγαπητό Larry King. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μερικοί κουκουέδες τον αποκαλούν "Δήμαρχο της καρδιάς μας". 

Εν αναμονή …

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -1

 

Το θρυλικό αριστερό , (κόμμα) που δεν είχε σχέση με την αριστερά

Το θρυλικό αριστερό , (κόμμα) που δεν είχε σχέση με την αριστερά

 

«Μπορεί να μου πει κάποιος σας παρακαλώ, γιατί εμείς οι αριστεροί δεν πείθουμε τον απλό κόσμο να έρθει μαζί μας;»

Το παραπάνω ερώτημα έχει τεθεί πολλές φορές από αριστερούς που έφαγαν τις εξορίες με το κουτάλι, «γεύτηκαν» τις διώξεις του εθνικόφρονα πολίτη, και δικαίως κατά κάποιο τρόπο αγιοποιήθηκαν. Βέβαια, το να είσαι εθνικόφρονας κατά τον Ραφαηλίδη, δήλωνε αυτόματα και το πόσο βλάξ και ηλίθιος ήσουν. Η Ελλάς όμως έτσι πορεύθηκε, με ηλίθιους και ανθρώπους που πλήρωσαν την ιδεολογία τους. Αυτά, ευτυχώς έχουν περάσει και ανήκουν στο παρελθόν διότι στην εποχή μας η ελευθερία έκφρασης είναι δεδομένη για τον καθένα μας.

Και εδώ έρχεται το παράδοξο, η αριστερά -που σήμερα δεν διώκεται και δρα ελεύθερα- δεν μπορεί να πείσει τον απλό κόσμο να την ακολουθήσει. Ποιος φταίει γι’ αυτό;

Δόθηκε στην αριστερά η ευκαιρία να κυβερνήσει αλλά δυστυχώς το πείραμα απέτυχε. Ήταν τόσο «αριστερά» που έσκισε τα μνημόνια με ένα νόμο, έφερε το life style στα διεθνή φόρα με το γνωστό «ουάου», έφερε το τρίτο μνημόνιο που έθεσε τη χώρα υπό ομηρία για εκατό τουλάχιστον χρόνια, έδωσε στα Σκόπια το όνομα που επιθυμούσαν στρεβλώνοντας την ιστορία, χάρισε αεροδρόμια και τραίνα αντί πινακίου φακής στον ξένο παράγοντα, ολοκλήρωσε με μαεστρία ό,τι άρχισαν οι κυβερνήσεις του πασόκ και της δεξιάς.

Η πραγματική αριστερά χάθηκε από τα συνθήματα του πρώτου πασόκ, του «σοσιαλιστικού», η αριστερά που έμεινε δεν ήταν παρά ένα φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος. Ένα συνονθύλευμα συνιστωσών που ήθελαν διακαώς να πάρουν την εξουσία. Την πήραν και ένιωσε στο πετσί του ο κόσμος την μετάλλαξη της, την ανεπάρκειά της, την μειονεξία της. Στο τέλος, τον εκφυλισμό της, αυτόν που ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα.

Φταίει και ο κόσμος για όλη αυτή την κατρακύλα της αριστεράς; Φυσικά φταίει διότι ουδείς είναι αθώος. Οι ευθύνες πάνε αναλογικά. Αλλά ποιος αφήνει στην άκρη τον εγωισμό του για να παραδεχθεί τα λάθη των επιλογών του; Ίσως ελάχιστοι να το κάνουν, ελάχιστοι όμως.

Προς το παρόν, δεν διακρίνεται φως στο τούνελ του ξεπεσμένου πολιτικού συστήματος. Και αυτό δεν είναι καλό για τον πολίτη που βάλεται από παντού. Όταν δεν υπάρχει αντιπολίτευση να ισορροπήσει τ’ αντιδραστικά μέτρα της κάθε κυβέρνησης, τότε χορεύει ο λύκος μόνος του, ανενόχλητος. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει τώρα. Και η αριστερά ασχολείται με τα οικογενειακά ξεκατίνιασμά της. Μέχρι εκεί φτάνει σήμερα ο αριστερός της λόγος, δυστυχώς.

Αριστερά δεν υπάρχει, το γνωρίζουμε όλοι αυτό, το ΚΚΕ που υπάρχει και είναι συμπαγές σαν μπετόν, γιατί αυτό δεν πείθει τον κόσμο; Φταίει ο κόσμος που δεν το ακολουθεί ή αυτό κάτι δεν κάνει καλά;

Εν κατακλείδι, όταν θα ωριμάσει ο άνθρωπος - αυτό θα γίνει αλλά το πότε δεν γνωρίζουμε, τότε, δεν θα έχει ανάγκη τα κόμματα. Την καλή και μελλούμενη εκείνη εποχή, ο άνθρωπος θα δρα με νοημοσύνη, καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια στον καιρό μας. Στην εποχή της νοημοσύνης, θα διδάσκεται στα σχολικά βιβλία ο μαθητής του νηπίου, το πόσο οπισθοδρομικά ήταν κάποτε τα ,,, (κόμματα) και καθυστέρησαν την εξέλιξη του ανθρώπου. Αυτός είναι ο ρόλος των κομμάτων, ίδιος με αυτόν της κάθε εκκλησίας άλλωστε, να βάζουν εμπόδια στην πρόοδο κρατώντας τον άνθρωπο όμηρο του φόβου.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Ιωσήφ Στάλιν (ο θεμελιωτής της ελεύθερης έκφρασης)