Πανηγύρι … ή για τα πανηγύρια καταντήσαμε;

Πανηγύρι … ή για τα πανηγύρια καταντήσαμε;

 

Την εποχή εκείνη που το Γαλάτσι είχε στους χωμάτινους δρόμους του μουριές και λάσπη, στο παλιό τέρμα το «Νάταλι», πιο πέρα τον «Αλέξανδρο», πιο κάτω τη «Ζαΐρα», πιο πάνω τη βρύση του «Μοστρού», πριν από τα «πευκάκια» το ποδοσφαιρικό γήπεδο – εκείνη την εποχή η Αγία Γλυκερία ήταν ένας πανέμορφος μικρός ναός γεμάτος ιστορία. Μέσα δε στο χώρο του ναού, εκεί που σήμερα είναι το υποτυπώδες πάρκινγκ, βρισκόντουσαν μικρά κτίσματα που χρησιμοποιούνταν είτε σαν γραφείο, είτε ίσως ως κατοικία του γνωστού αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου, είτε είχαν χρήσεις που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Την ίδια εκείνη εποχή, σαν μικρά παιδιά που ήμασταν, πηγαίναμε υποχρεωτικά στο κατηχητικό (με τη βία εννοείται εφόσον η τιμωρία αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας) για να γίνουμε υποτίθεται καλοί χριστιανοί. Δεν ξέρω (και δεν με ενδιαφέρει δηλαδή) πόσοι από εσάς γίνατε καλοί χριστιανοί, εγώ πάντως, εφόσον δεν τηρώ στον βίο μου τον Λόγο του Χριστού, μάλλον δεν είμαι καλός χριστιανός.

Εκείνη λοιπόν την εποχή που τη νοσταλγούμε αλλά ήταν σκληρή εποχή, είχαμε το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας. Έχω αναφερθεί σε αυτό εκτενώς σε παλαιότερο άρθρο μου, έχω μιλήσει για τον «Γκοτζίλα», για το «Γύρο του θανάτου», για την παράνομη «ρουλέτα», και για άλλα που συνέθεταν ας πούμε την έννοια του πανηγυριού. Τότε λοιπόν το Γαλάτσι ήταν μία μικρή πόλη και το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας, πέραν των άλλων, ήταν και ένας τρόπος να βρεθούν πάλι φίλοι, να φάνε σουβλάκια «στου Βελή», να καθίσουν «στην Κληματαριά», να γελάσουν με τη γεύση από «το μαλλί της γριάς», κτλ..  

Σήμερα, έχει χαθεί εκείνη η ομορφιά από τον περικαλλή ναό, και θυμίζει περισσότερο οίκο εμπορίου παρά χώρο προσευχής και περισυλλογής. Χάθηκε όμως και η έννοια του πανηγυριού κι αυτό που γίνεται δεν είναι παρά ένα μεγάλο παζάρι. Ένα παζάρι μάλιστα, που στο όνομα της «παράδοσης», ταλαιπωρεί χιλιάδες συμπολίτες μας, κλείνουν οι κεντρικοί δρόμοι για δυό μέρες τουλάχιστον, αλλά πέρα από το κομφούζιο που δημιουργείται, νεκρώνουν τα εμπορικά μαγαζιά της πόλης μας εφόσον δεν μπορούν ν’ ανταγωνιστούν τις τιμές από τα κινέζικα κιόσκια που στήνονται. Επί της ουσίας, το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας ζημιώνει τον επαγγελματικό κόσμο.

Επειδή τα πάντα αλλάζουν στο διάβα του χρόνου, άλλες φορές προς το καλό και άλλες προς το χειρότερο, ίσως θα πρέπει να σκεφτεί ο Δήμος τρόπους ώστε και το πανηγύρι να γίνεται στο όνομα του μητροπολιτικού ναού μας, αλλά και οι κάτοικοι να μην επιβαρύνονται με τόση ταλαιπωρία. Ας βρεί για παράδειγμα ένα χώρο εκτός του οικιστικού πλέγματος (τόσοι χώροι υπάρχουν) και σε αυτόν να πραγματοποιείται όχι μόνο το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας αλλά και της Αγίας Ειρήνης.

Είναι εύκολο μάλιστα, στο χώρο του πανηγυριού να στήνουν τα κιόσκια τους όλα τα εμπορικά μαγαζιά της πόλης μας. Με τις μέγιστες εκπτώσεις ώστε να προσελκύσουν τον κόσμο, να γίνουν με δυό λόγια, σημείο αναφοράς για τις τιμές τους, έστω τις δυό μέρες του πανηγυριού. Καλό είναι το χρήμα να ρέει αλλά εντός της πόλης μας.

Το να κλείσει η οδός Αγίας Γλυκερίας για δυό ώρες κατά την περιφορά της εικόνας της, είναι απόλυτα κατανοητό. Όλα τα άλλα που γίνονται όμως, είναι απλώς για τα πανηγύρια.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Ο ήχος του μετροπόντικα

 

Ο ήχος του μετροπόντικα

 

Βρέθηκα πάλι στην αιώνια πόλη τούτες τις μέρες. Και γράφω «αιώνια» όχι για την Ρώμη αλλά για τη δική μας πόλη. Το Γαλάτσι εκ του «Γαλάκη», διότι ανθρωπωνύμιο είναι και τίποτε άλλο λιγότερο ή περισσότερο. Και το «Γαλάκης» είναι βυζαντινό όνομα, δηλαδή υπάρχει από τον ύστερο Μεσαίωνα. Ποιος ήταν ο Γαλάκης δεν γνωρίζω, προφανές είναι όμως ότι αυτός υπήρξε επιφανής ανήρ στον καιρό του, άνθρωπος ισχυρός, μεγαλοϊδιοκτήτης (κοινώς τσιφλικάς) και όταν μιλούσαν τρίτοι για την ιδιοκτησία του έλεγαν: «στου Γαλάκη», στου Γαλάτση, κατά την αττική διάλεκτο (Καρύτσης-Καρύκης, κτλ.). Δοθείσης εδώ της ευκαιρίας, καταθέτω επίσημη πρόταση στον δήμαρχο της καρδιάς μας αλλά και στον σύντροφο Γρηγόρη, από κοινού, να κάνουν τις δέουσες ενέργειες ώστε ν’ αποκτήσει η πόλη μας το πραγματικό της όνομα «Γαλάτση».

Αναφέρομαι στον δήμαρχο της καρδιάς μας και στο σύντροφο Γρηγόρη, διότι μόνο αυτοί είναι ικανοί στα κοινά του Δήμου μας. Οι υπόλοιποι κομματόφρονες δώθε και κείθε, έχουν εξαϋλωθεί από την πολιτική του δημάρχου της καρδιάς μας αλλά και από την σοβαρότητα που ο σύντροφος Γρηγόρης και οι συν αυτώ, αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα. Δεν γνωρίζω τι στάση θα κρατήσει ο αγαπητός Larry King για την πρότασή μου, αν την υιοθετήσει ή την αφορίσει. Και το αναφέρω αυτό διότι είναι ακόμα οργισμένος που το ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές ενημέρωσε τον δήμαρχο για τα άκυρα ψηφοδέλτια. Με την πράξη του εκείνη όμως τόσο ο σύντροφος Γρηγόρης κι άλλο τόσο το κόμμα του, δίδαξαν πολιτικό πολιτισμό, έναν όρο που δυστυχώς έχει χαθεί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Το οξύμωρο όμως εδώ είναι ότι και ελάχιστοι λανθάνοντες κουκουέδες αντί να συμπορευθούν με τις αποφάσεις του «εύ αγωνίζεσθαι» που δίδαξε το κόμμα τους, περί άλλων τυρβάζουν και δρούν προβοκατόρικα. Υπάρχουν κι αυτοί και ζουν ανάμεσά μας, απολωλότα πρόβατα είναι, ας τα σφίξουμε όμως στην αγκαλιά μας με θέρμη.

Χθές το βράδυ λοιπόν, αργά, περί το μεσονύχτιο, επιστρέφοντας από την βόλτα μου, στάθηκα στη Λ. Βέικου, να πάρω κάποια χρήματα από το AΤΜ μιάς τράπεζας. Κόσμος δεν υπήρχε, αραιά και που έβλεπες κάποιον στο δρόμο, αυτοκίνητα δεν υπήρχαν επίσης, εκείνο που υπήρχε όμως ήταν η απόλυτη σχεδόν ησυχία. Σπάνιο πράγμα για την πόλη μας η ησυχία, τις μεταμεσονύχτιες όμως ώρες είναι κανόνας.

Όταν έφυγα από την τράπεζα, κάτι δεν μου πήγαινε καλά όμως, κάτι άκουγα, έναν ακαθόριστο μακρινό θόρυβο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Στάθηκα για ώρα ακούνητος, μήπως και καταλάβω τι συμβαίνει. Ένιωσα, έτσι τουλάχιστον νομίζω, θόρυβο κάτω από τα πόδια μου, Ένα θόρυβο ρυθμικό, αν αυτή είναι η σωστή λέξη, ένα μοτίβο ήχων, έναν ακαθόριστο ήχο σαν από κομπρεσέρ. Δεν ξέρω, προς στιγμή πήγε ο νους μου σε σεισμό, αλλά όχι, δεν ήταν σεισμός.

Ξαφνικά, σκέφτηκα τον μετροπόντικα. Μήπως αυτός ήταν κάτω από τα πόδια μου κι εγώ αντιλαμβανόμουν τους κραδασμούς του; Ειλικρινά δεν ξέρω, δεν γνωρίζω καν σε ποιο σημείο βρίσκεται ο μετροπόντικας. Αν κάποιοι από εσάς τύχει και βρεθείτε αργά στη διασταύρωση της πόλης μας, αφουγκραστείτε αν μπορείτε, ακούγεται όντως ο μετροπόντικας ή ήταν η ιδέα μου;

 

 

 

Ο Πεζοπόρος Ν^ο 1

Οι άγνωστοι μουσικοί της πόλης μας – Όνειρα & Αυταπάτες

Οι άγνωστοι μουσικοί της πόλης μας – Όνειρα & Αυταπάτες

 

Αφορμή για την παρούσα σημείωση, στάθηκε το  κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό  βιβλίο «Όνειρα και Αυταπάτες» του συμπολίτη μας Ηλία Χορταριά. Είναι ένα μουσικό ταξίδι στο Γαλάτσι και στις γύρω γειτονιές από αυτό, όπου κυριαρχεί η πανκ μουσική, η κλασική ροκ, όλα τα είδη μάλλον της ροκ, από έναν άνθρωπο που έζησε από «μέσα» τα πράγματα από μικρός. Άκουγε μουσική, συμμετείχε σε μπάντα, έδωσε συναυλίες -έστω σε μικρούς χώρους-, διάβαζε για τη μουσική και πιθανόν μέσα σε όλα τα άλλα, να είναι από μόνος του και μία μικρή «μουσική εγκυκλοπαίδεια» της ροκ μουσικής.

Μου άρεσε το βιβλίο του Ηλία Χορταριά, είναι καλογραμμένο, βιωματικό, και μας δείχνει μία όμορφη πλευρά της πόλης μας που αγνοούμε. Πολλά μάλλον αγνοούμε για το Γαλάτσι, είτε γεννηθήκαμε σε αυτό είτε όχι. Η πόλη μας έχει στην καθημερινότητά της σκληρό πρόσωπο, οι άνθρωποί της όμως κάθε άλλο παρά σκληροί είναι.

«Οι γείτονες δε βλέπανε με καλό μάτι την όλη φάση του στούντιο. Η εικόνα ενός χώρου, όπου διάφορα άτομα (πάνκηδες. Ροκάδες, μαλλιάδες κλπ.) μπαινοβγαίναν συνεχώς, ενώ παράλληλα μηχανές μεγάλου κυβισμού παρκάρανε απ’ έξω, δεν άρεσε καθόλου στα “καθώς πρέπει” μάτια τους». Πράγματι, η εικόνα που μας δίνει εδώ ο συγγραφέας, δείχνει ότι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που φοβούνται αυτό που δεν κατανοούν, το δαιμονοποιούν και φυσικά το καταγγέλλουν «στις αρχές» δια τα περαιτέρω.

«Όσο κι αν ακούγεται ασυνήθιστο για κάποιον που ακούει ροκ μουσική, είχαμε αρχίσει να συχνάζουμε και σε ντισκοτέκ. Στο Γαλάτσι υπήρχαν τότε τρείς ντίσκο. Η Face, η Olympic Venus και η Barbados». Εδώ να συμπληρώσω και να πω, ότι εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι από τον Ηλία Χορταριά και την παρέα του, όταν θέλαμε ν’ ακούσουμε καθαρή ροκ και Jazz, πηγαίναμε στον «Νάρκισσο», στο πίσω μέρος του κτιρίου (στη σούδα) πριν από την Alpha Bank. Φυσικά και στο No Name που πίσω από τη μπάρα και τις μουσικές επιλογές ήταν ο αείμνηστος (κι αυτός) Λάκης Σπαγάκος.

«Στη Barbados συνεχίζαμε να πηγαίνουμε, επίσης πολύ συχνά και να αράζουμε με τις ώρες. Εκεί, κάτω από τα φωτορυθμικά και τις πολύχρωμες μπάλες, πίναμε τα ποτά μας περιμένοντας να περάσει η ώρα και να βάλει τραγούδια των Cure και άλλων αγαπημένων συγκροτημάτων, ώστε να πάμε στην πίστα και να “χτυπηθούμε” λίγο. Εκεί ήταν που πρωτογωριστήκαμε και με τον Σπύρο τον “Αμερικάνο”, έναν πάνκη ο οποίος είχε ένα συγκρότημα που λεγόταν Αντίστροφη Μέτρηση». Ίσως να μην γνωρίζει ή να μην θυμάται ο συγγραφέας ότι «Ο Σπύρος ο Αμερικάνος», ήταν ο αείμνηστος Σπύρος Σπυρόπουλος που δυστυχώς «έφυγε» πριν από μερικούς μήνες εντελώς ξαφνικά.

Είναι εντυπωσιακό νομίζω το πως συνδέονται διαφορετικοί άνθρωποι του καλλιτεχνικού κόσμου στη πόλη μας. Πρόσφατα σχετικά ανακάλυψα μία συνεργασία του Γιώργη Πιλάλα (Ζώρζ Πιλαλί) με την εικαστικό κ. Ηλιάνα Νοεά σε βίντεο στο YouTube. Η κυρία Νοεά, άνθρωπος της πόλης μας, μεγαλουργεί στην Αμερική αλλά είναι άγνωστη ακόμα και στους γείτονές της επί της Λ. Βέϊκου.  Οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι άνθρωποι σεμνοί και επιλέγουν φυσιολογική ζωή. Η πόλη μας έχει πάρα πολλούς ανθρώπους των τεχνών, μουσικούς, ηθοποιούς, εικαστικούς κτλ. που δεν οχλαγωγούν.

Ο συμπολίτης μας Ηλίας Χορταριάς, μέσα από το βιβλίο του, μας φανερώνει μία πλευρά της πόλης μας, την πιο αγνή της, όπου οι άνθρωποί της δημιουργούν. Η βιωματική βόλτα του στα μουσικά στέκια της περιοχής μας, οι ανησυχίες των ανθρώπων αυτών για έναν διαφορετικό κόσμο χωρίς φθόνο και βία, τα μικρά και καθημερινά που πραγματεύεται, είναι όσα μας αγγίζουν αλλά τα ξεχνάμε. Κάπου αλλού λέει: «η σχολική χρονιά της πρώτης Γυμνασίου έφτανε στο τέλος της. Όσον αφορά της αθλητικές δραστηριότητες, είχα σταματήσει από τον Α.Ο. Γαλατσίου, γενικώς δεν έδωσα καθόλου σημασία στο ποδοσφαιρικό μου μέλλον. Αν και μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες από τον προπονητή μου τον Κούλη (εννοεί τον Κούλη Γιαννικόπουλο), είχα ήδη πάρει τις αποφάσεις μου. Θα αφοσιωνόμουν στη μουσική και στις παρέες μου».

Εν τέλει, διαβάζοντας το βιβλίο του Ηλία Χορταριά, κάνεις νοερά μία βόλτα στο Γαλάτσι, όχι το παλιό, όχι αυτό της μιζέριας και της συνεχούς από τότε τσιμεντοποίησης. Και εδώ γεννιέται και το ερώτημα, «πως μία συνοικία που στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από προοδευτικούς ανθρώπους, επέτρεψε την δίχως τέλος κατρακύλα της;». Μία πρόχειρη απάντηση ίσως να είναι: «διότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν ασχολούνται με το παρακμιακό πολιτικό σύστημα από την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια κι εντεύθεν».

Στο έντονα γκρίζο χρώμα της πόλης μας, το βιβλίο «Όνειρα & Αυταπάτες», προβάλει το φως και την πεποίθηση ότι τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί. Η βιωματική πορεία ενός συμπολίτη μας μέσα από μουσικές ατραπούς τη δεκαετία 1980-90, έχει τη δύναμη και διαλύει κάθε τι γκρίζο και ασαφές.

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος του Hard Rock 

Ο μετροπόντικας στο Γαλάτσι έπεσε πάνω στη μεγάλη στοά;

Ο μετροπόντικας στο Γαλάτσι έπεσε πάνω στη μεγάλη στοά;

 

Όπως πληροφορούμαι εκ του μακρόθεν (που λένε), η ζωή στην αγαπημένη μας πόλη κινείται από το κακό στο χειρότερο. Θα αναρωτηθεί εδώ κάποιος: για να μιλήσεις για το κακό γνωρίζεις το καλό; Εδώ όπως αντιλαμβάνομαι, τα πράγματα κινούνται υποκειμενικά, ο καθένας από εμάς όταν λέει «καλό» έχει στο νού του κάτι διαφορετικό από έναν άλλον που σκέφτεται το ίδιο. Το ίδιο συμβαίνει και με το «κακό». Υπάρχει όμως καλό και κακό, ή αυτοί είναι πλαστοί συναισθηματικοί όροι;

            Παραδείγματα πολλά. Εκτελούνται με ρυθμούς εντατικούς τα έργα στη Ζαΐρα και οι γνώμες συγκρούονται. Είναι αυτοί που θεωρούν το έργο χρήσιμο και αυτοί που έχουν διαφορετική άποψη. Θα αποκτήσει η πόλη μας έναν πολυχώρο πολιτισμού και παράλληλα θα δώσει ανάσα στην γύρω περιοχή με τις καινούργιες θέσεις στάθμευσης που θα δημιουργήσει, λένε οι μεν, οι δε ισχυρίζονται ότι το έργο δεν θα προσφέρει τίποτα στον πολίτη, ότι έχει μεγάλο κόστος, κτλ. Που βρίσκεται η αλήθεια σε όλα αυτά;

            Πάνω σε άγνωστα μονοπάτια κινείται η ψυχή του ανθρώπου που, ειρήσθω εν παρόδω, ζυγίζει 21 γραμμάρια όπως λένε οι γνωρίζοντες. Η ψυχή της πόλης πόσο να ζυγίζει άραγε, γνωρίζουμε;

            Μιάς και έπιασα τα περί ψυχών, γνωστή στους παλιούς κάτοικους τουλάχιστον είναι η μεγάλη στοά με κατεύθυνση από βορά προς νότο. Σ’ αυτή φυλάγεται η ψυχή της πόλης μας, τα μυστικά της, και μάλλον δεν επιτρέπει στους βέβηλους να την προσεγγίσουν. Με τον μετροπόντικα να προχωρά αργά και ν’ ανοίγει νέα στοά, προς στιγμή είχα ταραχθεί ότι θα πέσει πάνω στην αρχαία στοά. Όμως όχι, ακολούθησε σχεδόν παράλληλη πορεία.

            Διάβασα όμως χθές-προχθές ότι ο μετροπόντικας έκανε λάθος και πήρε άλλο υπόγειο μονοπάτι για 160 μέτρα. Γρήγορα όμως έφυγε η ταραχή μου διότι δεν πήρε το στραβό δρόμο ο δικός μας αλλά αυτός που βρίσκεται κάπου στην Κατεχάκη.  Οπότε, η στοά μας είναι καλά κρυμμένη, μη ορατή για τους έχοντες περιορισμένη σκέψη και καταναλώνουν ενέργεια άνευ σημασίας με τη μίζερη πολιτική τους.

            Για την ανάλυση της πολιτικής όμως, όχι μόνο της τοπικής αλλά της παγκόσμιας, η διανόηση έχει τον λόγο. Αν οι παγκόσμιοι ηγέτες της επέτρεπαν για μία μέρα ν’ αναλάβει τα ηνία του κόσμου, πολλά κακώς κείμενα θα είχαν βρει τη λύση τους. Αλλά οι παγκόσμιοι ηγέτες και οι συν αυτώ, οι «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας» ή και με την λάθος πλευρά, είναι άπληστοι. Έπεσαν στο μέλι και δεν δίνουν ούτε του αδερφού τους. Λιγούρηδες!

            Πληροφορούμαι επίσης ότι πρωτάθλημα τάβλι αρχίζει σύντομα στο Hasta Luego με μεγάλη μάλιστα συμμετοχή παικτών. Αν δημοσιευθεί το ακριβές πρόγραμμα των αγώνων, ίσως επιστρέψω στην πόλη μόνο και μόνο για τον αγώνα μεταξύ του κυρίου καθηγητή και του υιού του Δαίδαλου. Και φυσικά για τον μοναδικό εσπρέσο του καταστήματος.

            Εν αναμονή …

 

 

 

Ο Πεζοπόρος των Οθωνών

Ειδικό αφιέρωμα στους νησιώτες του Γαλατσίου

 Ειδικό αφιέρωμα στους νησιώτες του Γαλατσίου 

 

Ένα σπάνιο -πιστεύω- φωτογραφικό αρχείο καταθέτω στους φίλους μας τους νησιώτες του Αιγαίου Πελάγους και την Ανατολικής Μεσογείου. Δεν είναι δικό μου, απλά εδώ στα Επτάνησα υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί και σκέφτηκα ότι ίσως να σας ενδιαφέρουν.  

Αν δεν υπήρχαν οι νησιώτες και η προσφυγιά στην Ελλάδα, με τον σπάνιο πολιτισμό τους, ακόμα θα ήμασταν με τα τσαρούχια από τους τσελιγκάδες Ρουμελιώτες και Μοραΐτες. Μη θυμώνετε εσείς οι Παλιοελλαδίτες, διότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.  

 

Μυτιλήνη 1946 

Μυτιλήνη Σκάλα Συκαμνιάς 1962 

Μυτιλήνη 1965  

Μύκονος 1950  

Μύκονος 1950 

Μύκονος 1965 

Μύκονος 1965 

Νάξος - παραδοσιακός γάμος 1994 

 

 

Ο Πεζοπόρος χρυσοθήρας  

Από το Γαλάτσι στα Διαπόντια Νησιά

Από το Γαλάτσι στα Διαπόντια Νησιά

 

Τη στιγμή που γράφω το παρόν άρθρο, βρίσκομαι στα Διαπόντια Νησιά, και συγκεκριμένα στους Οθωνούς, στο μεγαλύτερο (ας πούμε) από αυτά. Εδώ πριν από 30 περίπου χρόνια, υπήρχε ένας δάσκαλος για έναν και μόνο μαθητή. Αυτός ο Δάσκαλος, ο Σωτήρης, παιδί διαμάντι, είχε καταγωγή από Ήπειρο, είχε τελειώσει νομίζω τη σχολή Βελλά, και ήταν κάτοικος Γαλατσίου. Πιθανολογώ ότι ακόμα είναι – και το λέω αυτό διότι έχω χάσει τα ίχνη του. Μάλιστα, θυμάμαι, επειδή ασχολιόταν και με το Rally, σε ένα στενάκι μετά την Τράλλεων προς τη στάση του λεωφορείου, υπήρχε ένα πριβέ συνεργείο στο οποίο οδηγοί και μηχανικοί αγωνιστικών αυτοκινήτων έδιναν καθημερινά το παρών, βελτιώνοντας τα ένα-δύο αγωνιστικά τους. Δεν συμμετείχαν σε αγώνες κάτω από την υποστήριξη κάποιας αυτοκινητοβιομηχανίας, οπότε αντιλαμβάνεται ο καθένας το δυσβάσταχτο κόστος για τις ιδιωτικές συμμετοχές σε αγώνες Rally.

            Το διάστημα που είχε διορισθεί σαν δάσκαλος ο Σωτήρης στους Οθωνούς, έμενε εδώ στην Κέρκυρα και μία φορά την εβδομάδα, ένα ταχύπλοο του Λιμενικού -αν θυμάμαι καλά- τον πήγαινε στους Οθωνούς, δίδασκε τον μικρό μαθητή όλη μέρα και κατά το βράδυ, το Λιμενικό τον επέστρεφε πάλι στην Κέρκυρα, όπου και διέμενε. Θυμάμαι που έλεγε πόσο δύσκολα ήταν για τον μικρό μαθητή, που ήταν εντελώς μόνος του στην τάξη. Μετά από λίγα χρόνια επέστρεψε σε σχολείο της Αθήνας.

            Κι εγώ -όπως τότε ο Σωτήρης- έφτασα εδώ στους Οθωνούς σήμερα το πρωί με ταχύπλοο ενός φίλου. Κάθισε λίγο και έφυγε για την πόλη, θα έρθει δε να μας πάρει το Σαββατοκύριακο. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε έρθει ποτέ εδώ στους Οθωνούς, στο δυτικότερο άκρο της Ελλάδας. Αν δεν έχετε έρθει, αξίζει, έστω το καλοκαίρι να κάνετε εδώ τις διακοπές σας. Αφήστε επιτέλους τη Μύκονο και τη Σαντορίνη και γευτείτε εδώ όλες τις χαρές της ζωής, από τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γαλήνη, το καλό φαγητό, την άριστη ποιότητα ζωής, τις λογικές τιμές.

            Τώρα, στη καρδιά του χειμώνα, οι ρυθμοί στα ακριτικά νησιά, ή μάλλον σε όλα τα νησιά μικρού ή μεσαίου μεγέθους, είναι εντελώς διαφορετικοί από την καλοκαιρινή περίοδο. Είναι ανθρώπινοι. Νωρίτερα βρεθήκαμε στην ταβέρνα του Αντώνη που τρώς πραγματικό φαγητό και δεν το πληρώνεις με πλάκες χρυσού κι επιστρέψαμε στο σπίτι που μας φιλοξενεί. Καθόμαστε γύρω από τη φωτιά γιατί εδώ η ψυχρή υγρασία τσακίζει κόκαλα, και πίνουμε τσιπουράκι ναξιώτικο – αυτό το έφερα εδώ από το Γαλάτσι, το είχα αγοράσει από το μαγαζί του Στέφανου, ξέρετε, στην Ιπποκράτους, δίπλα από το καφενείο. Οι φίλοι μας οι ναξιώτες φημίζονται εξάλλου για τα καλά προϊόντα τους, εγώ εστιάζω περισσότερο όμως στο τσίπουρο τους.

            Εδώ λοιπόν, αντικρυστά στις φλόγες που κάθομαι, σας έφερα στο νου μου ώ συμπολίτες μου, διότι διάβασα ότι έγινε σεισμός με επίκεντρο το Γαλάτσι. Ευτυχώς ήταν λίγα τα ρίχτερ. Αλλά και πάλι, το Γαλάτσι είναι κτισμένο πάνω στη πέτρα, αντέχει και σε δυνατότερους σεισμούς, όσο τρομακτικοί κι αν είναι αυτοί για πολύ κόσμο. Η πόλη μας , η πολύπαθη πόλη μας, δεν μπορώ να πω ότι μου έχει λείψει, τα έργα που γίνονται, οι λαϊκοί αγώνες του προλεταριάτου, οι αναλύσεις στις δεξαμενές σκέψεις (της διανόησης), αν κάποιο μηχανάκι πιάνει θέση ενός αυτοκινήτου, αν ακούγονται ανεξήγητοι κρότοι το βράδυ από άγνωστη προέλευση, αν τοποθετήθηκαν οι κάμερες στις κεντρικές αρτηρίες, αυτά και όσα ακόμα συνθέτουν την μιζέρια ορισμένων κύκλων, πραγματικά δεν μου λείπουν. Ένας καφές εσπρέσο όμως από το Hasta Luego, αυτός μου λείπει, η καλή συζήτηση με μερικούς φίλους, κι αυτή μου λείπει, να πάω στον Βραζιλιάνο για ξηροκάρπια, ναι, κι αυτό μου λείπει, απλά πράγματα με δυό λόγια, που ναι μεν υπάρχουν κι εδώ αλλά έχουν διαφορετικό χρώμα.

            Τελικά, μυστήριο πράγμα το μυαλό, ταξιδεύει όπου θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει. Πάντοτε όμως υπάρχει κάποια αιτία. Η αιτία ήρθε σκεφτόμενος τον δάσκαλο από το Γαλάτσι που κάποτε δίδαξε εδώ σε έναν μαθητή γράμματα αφενός και αφετέρου ο σεισμός στην αγαπημένη πόλη, που ειρήσθω εν παρόδω, κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο της και θα πορευθεί χωρίς τους λαϊκιστές που σήμερα βρίσκουν έδαφος για ανούσιες κουβέντες.

            Δήμαρχε, την καλησπέρα μου από το νησί της Καλυψούς.

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Οδυσσέας 

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

 

Μόλις ανάτειλε ο ήλιος και δείχνει την καλή μέρα που θα μας χαρίσει. Το γραφείο μου αρχίζει σιγά αλλά σταθερά και το λούζει το φως. Λένε ότι, το φως διαλύει το σκοτάδι. Όχι, δεν το διαλύει, το αγνοεί. Δεν το γνωρίζει καν. Έχω ανοίξει ήδη το ραδιόφωνο και παράλληλα πιάνω από μία βιβλιοθήκη μου, «τον Μύθο του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ. Αν δεν το έχετε διαβάσει σας το συνιστώ γιατί καταπιάνεται με το «παράλογο», αυτό που είναι διάχυτο στην κοινωνία μας.

Το τελευταίο μου άρθρο είναι αυτό που γράφω για την πόλη μας και τους ανθρώπους της και τούτο διότι, λόγοι προσωπικοί με θέλουν μόνιμο σχεδόν κάτοικο στο νησί μου. Να βρίσκομαι αλλού και να γράφω για τα «εδώ», δεν έχει νόημα, πέραν δε των άλλων χάνεται και η αμεσότητα των όσων βλέπω ή ακούω. Έτσι λειτούργησα μέχρι σήμερα, πεζοπορώντας στην πόλη μας και νιώθοντας τον ρυθμό της. Θα μου λείψει η ζωή της πόλης τώρα που αναχωρώ από αυτήν; Όχι, διότι έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητά της. Αν κάτι μου λείψει, είναι τα βιβλία από τις βιβλιοθήκες μου και τούτο διότι δεν έχω την πρόθεση να τα πάρω μαζί μου. Όταν αραιά και που θα επιστρέφω για λίγο, θα μυρίζω τ΄ αρώματά τους.

Μία σημαντική παράλειψή μου, είναι το ότι δεν έκανα ένα αφιέρωμα στους επιπλοποιούς της πόλης μας. Δεν το είχα σκεφτεί και νομίζω πως αδίκησα αυτούς τους τεχνίτες του ξύλου, τον Κουτσιμπέλα, τον Καδηγιουράνη, τον Οικονομίδη, και άλλους που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Ας είναι, ίσως κάποιος άλλος παλιός κάτοικος της πόλης μας το κάνει και συμπεριλάβει και τους σιδεράδες, όπως τον Γιαννικόπουλο και άλλους, κι αυτοί σπουδαίοι τεχνίτες.

Σε ό,τι με αφορά, κατηγορήθηκα από ελάχιστους συμπολίτες μας διότι υπογράφω τα κείμενά μου με ψευδώνυμο. Λες και δεν έχω δικαίωμα να το κάνω, λες και διαπράττω κάποιο αδίκημα. Η ουσία δεν ήταν (και είναι) το ψευδώνυμο αλλά το περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι απόλυτα κατανοητό, αυτά σε άλλους ν’ αρέσουν και σε άλλους όχι, συνεπώς η κριτική, η καλή και η κακή, είναι κι αυτή από τη μεριά της αναγκαία. Η κριτική, όχι η ύβρις, διότι συνέβη κι αυτό, ακούστηκε δηλαδή χυδαίος λόγος αλλά δεν ήταν κριτική. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω αυτόν που με χυδαιότητα εκφράστηκε αλλά ας τον ονομάσω απλά, υποκριτή.

Άκουγα επίσης δεξιά κι αριστερά για το ποιος είμαι. Πλάκα είχε αυτό, διότι ήμουν ταξίαρχος, ήμουν Ναξιώτης, ήμουν Αρκάς, ήμουν Ηπειρώτης, ήμουν Μυκονιάτης, κτλ. Εύκολα μάλλον, στοχοποιήθηκαν αρκετοί ως πεζοπόροι. Από τον Larry King, μέχρι διαφόρους άλλους, δημοσιογράφους, καθηγητές, φίλους καθηγητών, ένα στέλεχος της Ένωσης Γαλατσίου, μέλη του Κονκλάβιου, και πάει λέγοντας. Το πιο ωραίο είναι που μερικοί έλεγαν: ναι, εγώ είμαι ο πεζοπόρος. Εκείνος όμως που το τερμάτισε το θέμα, να τα λέμε αυτά, να μην ντρεπόμαστε, ήταν ο αγαπητός Larry, που δεν δίστασε σε μία εκπομπή του να καλέσει τον πεζοπόρο!

Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ουδείς γνωρίζει ποιος είναι ο πεζοπόρος, για έναν απλό λόγο. Δεν τον γνωρίζει ούτε το φιλόξενο e-galatsi που δημοσίευε (και θα δημοσιεύσει κι αυτό φαντάζομαι) τα άρθρα του. Και που έβρισκε τα άρθρα του πεζοπόρου το e-galatsi και τα δημοσίευε; Αυτό το ερώτημα ας το απαντήσει αν θέλει το e-galatsi, αν θέλει ας κάνει αναφορά στο ιστολόγιο μου σε υποσημείωση.  

Δεν γνωρίζει ουδείς ποιος είναι ο πεζοπόρος για ακόμα ένα λόγο. Διότι ποτέ αυτός δεν είπε σε γνωστό ή φίλο ποιος είναι. Παρ’ όλα αυτά, μερικοί συμπολίτες μας, για να μην τους πούνε αδαείς, ψιθύριζαν: ο πεζοπόρος είναι ο τάδε, ή είναι ο δείνα.

Ωραίο ήταν αυτό το ταξίδι στη καρδιά της πόλης μας. Με τις καλές και άσχημες στιγμές του. Ακόμα και με τα λάθη μου. Από καρδιάς, θέλω να ευχαριστήσω το e-galatsi που φιλοξένησε και προώθησε τα άρθρα μου. Ευχαριστώ κι εσάς που τα διαβάσατε, συμφωνώντας ή όχι με αυτά.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος