Είδωλα... ή άλλως οι αντανακλάσεις μας

Βρίσκομαι στο μέσον μιας λίμνης. Κοιτώντας τα ήρεμα νερά της παρατηρώ χιονισμένες βουνοκορφές, πράσινες πλαγιές, σύννεφα να ταξιδεύουν και ψάρια να κολυμπούν στο γαλάζιο του νερού. Κοιτώντας πιο προσεκτικά στα ακύματα νερά, παρατηρώ και τον εαυτό μου. Η αντανάκλαση της εικόνας μου είναι μαγευτική και μου απορροφά όλη την προσοχή. Σε απροσδιόριστη ώρα μια αναταραχή δημιουργείται, το νερό ταράσσεται και οι εικόνες χάνονται. Τα είδωλα διαλύονται, σταματούν να υπάρχουν. Ή υπάρχουν;

Παρατηρώντας μέσα μου αντιλαμβάνομαι ότι τα είδωλα εξακολουθούν να υπάρχουν. Σηκώνοντας το βλέμμα μου  παρατηρώ το χώρο έξω από τη λίμνη. Παρατηρώ τα βουνά, τα σύννεφα, και το γαλάζιο ουρανό. Τα ψάρια που είναι; Και εγώ που είμαι; Κατάλαβα ότι προσδιορίζομαι μέσω των ειδώλων και αν εξαφανιστούν τα είδωλα ποιος είμαι; Ποιο είναι το ψεύτικο και ποιο το αληθινό;

Τι είναι είδωλο; Είδωλο είναι η εικόνα που σχηματίζει ο εγκέφαλός δια μέσου των  ματιών όταν φωτεινές ακτίνες πέσουν πάνω τους

Τα είδωλα τα διακρίνω σε τρία είδη:

- α) Πραγματικά είδωλα: είναι αυτά που δημιουργούνται την παρούσα στιγμή στον εγκέφαλο

- β) Είδωλα μνήμης. Είναι τα είδωλα που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, διατηρούνται στη μνήμη και ανασύρονται από αυτήν ανάλογα με την επιθυμία της συγκεκριμένης στιγμής. Έχουν τόση δύναμη ανάλογα με την εντύπωση και τη γοητεία που μου δημιούργησαν κατά τον χρόνο της καταγραφής τους. Όταν η προσοχή μου είναι στο παρόν τα είδωλα μνήμης απουσιάζουν. Όταν το παρόν δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το συμπληρώνω με τα είδωλα που ανασύρω από το παρελθόν και συνήθως τα προβάλω και στο μέλλον. Και επειδή το μέλλον σαν άγνωστο δεν μου παρέχει καμιά πληροφορία μάλλον τα προβάλω στο παρελθόν κάπως τροποποιημένα.

- γ) Είδωλα που σχηματίζει ο εγκέφαλος ακούγοντάς  περιγραφές  από τρίτους. Τα ίδια είδωλα σχηματίζονται και όταν διαβάζω ένα βιβλίο που περιγράφει ένα τοπίο, την ψυχή ή τον Θεό. Υπάρχουν και τα θρησκευτικά είδωλα που σχηματίζει η σκέψη, η οποία, επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει αυτές τις έννοιες τις υποβαθμίζει στο δικό της πεδίο φτιάχνοντας ναούς, τζαμιά και παγόδες, που τις στολίζει με αγάλματα  και εικόνες, πιστεύοντας ότι όσο πιο μεγαλοπρεπή είναι όλα αυτά τόσο περισσότερο ευχαριστιέται ο Θεός και τους δίνει την εύνοια του. Και έτσι η σκέψη προσπαθώντας να γνωρίσει το Θεό τον υποβαθμίζει στο δικό της πεδίο σαν είδωλο και τον χρησιμοποιεί κατά το προσωπικό της συμφέρον αναπτύσσοντας εμπορικές σχέσεις με αυτόν (π.χ. εγώ θα είμαι συνεπής πιστός αλλά εσύ θα μου εξασφαλίσεις το αιώνιο μέλλον).

Πως τώρα θα επικοινωνήσει η σκέψη (χρονικός παράγοντας) με το Θεό (άχρονος παράγοντας); Μήπως χτίζοντας μεγαλοπρεπείς ναούς περιτριγυρισμένους από πεινασμένους στους οποίους δεν δίνει κανένας σημασία εκτός από την περίπτωση συναλλαγής με το θεό; Μήπως τάχα δημιουργώντας ομάδες, που η κάθε μία ερμηνεύει με τα δικά της συμφέροντα αυτό που δεν γνωρίζει;

Η καθημερινότητα είναι γεμάτη από είδωλα για τον άνθρωπο. Στον ναό βρίσκονται οι εικόνες. Τις βλέπει ο θρησκευόμενος και συγκινείται, τις φιλά, στέκεται μπροστά τους με φόβο ακίνητος. Στον δρόμο βρίσκονται οι αφίσες. Κοιτάζει την επίπλαστη ομορφιά ο περαστικός, βλέπει μια ωραία γυναίκα ή έναν ωραίο άνδρα (φτιαγμένους στα εργαστήρια), και θαυμάζει κάτι που δεν υπάρχει. Στην τηλεόραση θαυμάζει τον ηγέτη, εκείνον τον κενό πλην όμως χαρισματικό στον λόγο πολιτικό, που του βιάζει το μυαλό με μαεστρία. Τον ακολουθεί. Στον αθλητισμό, διαλέγει τον δικό του ήρωα (είδωλο), τον παρακολουθεί συνεχώς, συγκινείται με την χαρά του, πέφτει σε θλίψη με την αποτυχία του.

Ανάλογα με τη γοητεία που μου δημιουργούν τα είδωλα, προσπαθώ να τα διατηρήσω περισσότερο ή λιγότερο. Αν μου ασκούν πολύ μεγάλη γοητεία  για μεγάλο χρονικό διάστημα καταλαμβάνομαι από έμμονες ιδέες. Έτσι ο εγκέφαλος είναι γεμάτος με είδωλα τα οποία με κατευθύνουν. Και εγώ επενδύω σε αυτά.

Όλα τα είδη των ειδώλων προβάλλονται στο ίδιο κέντρο του εγκεφάλου και έτσι μου διεγείρουν τα ίδια συναισθήματα άσχετα  από το αν ένα γεγονός έχει συμβεί ή έχω φανταστεί ότι συνέβη.

Όταν είμαι σε καλή διάθεση προβάλω θετικά είδωλα ενώ όταν είμαι σε κακή προβάλω αρνητικά τα οποία προσπαθώ να αποφύγω και να μην τα σκέφτομαι. Άλλες φορές γίνομαι ειδωλολάτρης και άλλες  ειδωλομάχος που είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όλα τα είδωλα μάχονται μέσα μου διεγείροντας παράλληλα και το αντίστοιχο συναίσθημα, με σκοπό να μου αποσπάσουν την προσοχή  και έτσι να αποκτήσει κάποιο από αυτά κυριαρχία. Κάθε φορά με καλούν να πάρω θέση. Έτσι σε όποιο είδωλο δίνω την προσοχή μου (άρα και την ενέργεια μου) αυτό επικρατεί για όσο χρονικό διάστημα το σκέφτομαι. Όταν αποσύρω την προσοχή μου από αυτό τότε το είδωλο διαλύεται δίνοντας τη θέση του στο επόμενο.

Η σκέψη λειτουργεί μέσω των ειδώλων και της γοητείας που της ασκούν αυτά. Έτσι επενδύω στα είδωλα παρατηρώντας παράλληλα ότι η μάχη μεταξύ τους είναι αέναη. Και ποιος παράγοντας μπορεί να σταματήσει αυτή τη μάχη; Μήπως ένα ισχυρότερο (άρα και ιδανικό) είδωλο κατασκευασμένο από τη σκέψη; Επομένως η μόνη δυνατότητα της σκέψης είναι να δημιουργεί είδωλα, άρα και ο σκεπτόμενος άνθρωπος, σαν μέρος της σκέψης είναι και αυτός εξ ολοκλήρου είδωλο.

Αν παρατηρήσει κανείς την κεντρική πολιτική σκηνή ή έστω την περιφερειακή (Δήμοι κτλ.), τι άτομα αποτελούν το πολιτικό γίγνεσθαι; Άτομα που ταυτίζονται με εμένα, αδιάφορο αν αυτά λέγονται Μητσοτάκης, Τσίπρας, Κουτσούμπας, Παπανδρέου, Καραμανλής, Καρατζαφέρης, ή κλώνοι αυτών, όπως Άδωνης Γεωργιάδης, Πολάκης, Λοβέρδος, Παφίλης, Πλεύρης, Κασιδιάρης κτλ. Αν πάω στον δικό μου Δήμο Γαλατσίου (για παράδειγμα), συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ταυτίζομαι με αυτούς που ψήφισα και επειδή είμαι ελλειμματικός,  ανεπαρκής, μέτριος, τι κάνω; Εκλέγω τα είδωλά μου, εκ των πραγμάτων δηλαδή εκλέγω μετριότητες. Οι μέτριοι εκλέγουν μέτριους, έτσι βαδίζει η κοινωνία μας, στα άκρα μιάς και είναι συγκρουσιακή, διχαστική.

Αν πετάξουμε από πάνω μας όλα αυτά τα είδωλα, εικόνες ναών ή πρόσωπα πολιτικών, αν αφαιρέσουμε από την ζωή μας την σύγκρουση, αν δηλαδή δεν ακολουθούμε τα κόμματα (ψευδο-ιδεολογίες), τι αλήθεια μας μένει; Ε μ ε ί ς.       

Ίδιες ειδήσεις - ίδια προπαγάνδα - ίδιες μορφές

Περπατώντας από το κέντρο της πόλης προς το Άλσος του Βέϊκου, ο πρωινός ήλιος, ο χειμωνιάτικος, σπάει την παγωνιά και την διαλύει, σιωπηλός και λαμπρός καθώς είναι από τη φύση του, επιβάλλεται στον χώρο, αλλά σαν λυτρωτής και όχι σαν δυνάστης. Εντός του, η πάλη της δημιουργίας βρυχάται, οι πύρινες λάβες του πολεμούν για την Ζωή, αυτή που εμείς, οι αποδέκτες της καλοσύνης του την έχουμε σακατέψει. Εμείς, καταστροφείς και λειψοί καθώς είμαστε μπροστά στο μεγαλείο που ονομάζουμε Ζωή, το θρυμματίζουμε κάθε στιγμή και ώρα με χιλιάδες τρόπους που εφευρίσκουμε μιάς και η σκέψη μας παράγει μόνο συγκρούσεις.

Για ν’ αντιληφθούμε το μέγεθος της πλάνης μέσα στην οποία πορευόμαστε καθημερινά, δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε την πολιτική ή την θρησκεία και όπως αυτές εκδηλώνονται προτάσσοντας εμάς, την δική μας δηλαδή ευημερία εδώ ή κάπου αλλού μετά τα φυσικά. Για ν’ αντιληφθούμε την πλάνη ας παρατηρήσουμε τις ειδήσεις από την προπαγάνδα. Ίδιες ειδήσεις, ίδια προπαγάνδα, που συντηρούνται μάλιστα και από ίδιες μορφές. Είναι αυτές οι μορφές που βάζουμε (βάζετε) μέσω των Μέσων ενημέρωσης -το καθ’ όλα όργανο της πολιτικής και θρησκευτικής εκτροπής-, στην ζωή μας.

Παρατηρώντας ό,τι συμβαίνει γύρω μας, διακρίνουμε την ταύτιση με ένα κόμμα, μία θρησκευτική αίρεση, ταύτιση με τις ιδεολογίες και τα δόγματα. Όλα αυτά είναι καθαρή δουλεία που γεννάται από τις στρεβλώσεις των δυνάμεων της προπαγάνδας. Έχουν μήπως σχέση οι Ιδέες με τις ιδεολογίες; Όχι ασφαλώς, οι Ιδέες δεν ερμηνεύονται, η ανθρώπινη λειψή σκέψη τις ερμηνεύει και τις αναλύει ανάλογα με πόσα και τι περιττώματα έχει μέσα της.

Παραχωρήσαμε τον δικό μας νου στην προπαγάνδα μιάς και βρισκόμαστε σε μεγάλη ύπνωση και υιοθετήσαμε τον νού της προπαγάνδας. Ό,τι λοιπόν σκεφτόμαστε ή πράττουμε, δεν είναι δικά μας αλλά των άλλων, αυτών που ορίσαμε ώς διαχειριστές της ζωής μας. Και τι αλήθεια κάνουν οι διαχειριστές μας; Συντηρούν μέσω του Φόβου την δική τους ύπαρξη στον κόσμο και θεωρητικά καλοπερνούν. Θεωρητικά, διότι επί της ουσίας, θύματα είναι κι αυτοί της γοητείας με την οποία είναι ντυμένοι. Αυτοί, οι ξεχωριστοί, οι νάρκισσοι και οι πλανεμένοι πως τάχα μου κάτι σπουδαίο κάνουν. Αυτοί κι αν είναι σε έναν τεράστιο κουβά με περιττώματα μη μπορώντας να πορευθούν στην ζωή τους έξω από πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες. Αν αφαιρεθεί από την αγέλη όλη αυτή η πλαστότητα με την οποία ζει, τότε, τι απομένει;

Όλη αυτή η ανθρώπινη αδυναμία συναναστρέφεται, συναλλάσσεται, επαινεί αλλήλους, μοιράζει «μπράβο» απλόχερα, αναζητά διαρκώς ήρωες. Η γέννηση των ηρώων είναι απαραίτητη προϋπόθεση στις ελλειμματικές κοινωνίες, είναι το ναρκωτικό, η πλαστή χημεία, φανερώνει μειονεξία.

Φτάνοντας στο Άλσος του Βέϊκου, διακρίνω μία αγνότητα να αιωρείται. Παραβλέπω τα σαθρά κατασκευάσματα που τα έστησε σε μιά νύχτα η υποκρισία, παρατηρώ την αρμονία του χώρου όπως τον λούζει ο ήλιος και κάθομαι ν’ απολαύσω το παρόν. Μονάχα αυτό έν τέλει δεν περιέχει συγκρούσεις και ιδιοτέλεια.   

Οι λαϊκιστές έν Γαλατσίω - μέρος Β'

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τον τίτλο: «Λαϊκιστές έν Γαλατσίω», μεταξύ των άλλων έγραφα ότι στο Γαλάτσι υπάρχουν δύο σταθερές -συμφωνούμε ή όχι-, ο δήμαρχος κ. Μαρκόπουλος και το ΚΚΕ (Λαϊκή Συσπείρωση) και συνέχισα γράφοντας για το ΚΚΕ πως η θέση του για το παράνομο εκκλησάκι της Παναγιάς στο Άλσος του Βέϊκου, δεν ήταν ξεκάθαρη.

Με σημερινή της ανακοίνωση η Λαϊκή Συσπείρωση Γαλατσίου, με διορθώνει, σημειώνοντας επί λέξει: «Η Λαϊκή Συσπείρωση από την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκε και κατήγγειλε την αυθαίρετη ενέργεια του Δημάρχου, τόσο με δημόσια παρέμβαση στις 21.1.2021 με τον τίτλο "Αυθαιρεσίες" , η οποία δημοσιεύτηκε και από την ιστοσελίδα σας (e-galatsi.gr), όσο και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου στις 25.1.2021 όπου συζητήθηκε το θέμα κατόπιν εκτός ημερησίας διάταξης ερώτησης από την Λαϊκή Συσπείρωση για το θέμα αυτό. Τα πρακτικά της εν λόγω συνεδρίασης είναι στη διάθεσή σας, εφόσον το επιθυμεί η ιστοσελίδα σας ή ο αρθρογράφος».

Στο τέλος της ανακοίνωσης, το e-galatsi, δεν παραλείπει να με χαρακτηρίσει «αδιάβαστο». Ναι, πράγματι, ήμουν αδιάβαστος στο συγκεκριμένο θέμα και καλώς τοποθετείται η Λαϊκή Συσπείρωση με την ανακοίνωσή της και με διορθώνει. Θα σταθώ εδώ λίγο και θα πω, ότι δεν διεκδίκησα ούτε διεκδικώ το αλάθητο -όχι του Πάπα- αλλά της ελληνικής πολιτικής σκηνής γενικότερα, και το αναφέρω αυτό, διότι όπου κι αν στρέψει κανείς την ματιά του, θα διαπιστώσει ότι οι πολιτικές ομάδες (κόμματα) γενικότερα, την λέξη «λάθος» δεν την χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιο τους. Δεν εξαιρώ εδώ ούτε το ΚΚΕ φυσικά. Αυτό βέβαια, από τη φύση του, θεωρεί την ύλη ως αρχή, ενώ η σύγχρονη επιστήμη (Φυσική) έχει δείξει πως η ύλη δεν είναι η Αρχή (το Αίτιο) αλλά το αποτέλεσμα, συνεπώς, οι θέσεις του Μαρξισμού στην εποχή μας δεν μπορούν έκ των πραγμάτων να σταθούν. Αυτό όμως είναι μία κουβέντα για το μέλλον και δεν αφορά την σημερινή ανακοίνωση της ορθής ανακοίνωσης της Λαϊκής Συσπείρωσης.

Θα μπορούσα εύκολα θαρρώ -πέραν αυτών- να απαντήσω στην «οργή και την αγανάκτηση του κυρίου Κουνάνη», αλλά δεν το κάνω, δεν θέλω ν’ ανοίξω διάλογο μαζί του – και ομολογώ πάλι, πως κακώς αναφέρθηκα έστω και σκωπτικά σε αυτόν, αν και πιστεύω, πως, όπως εγώ κρίνομαι από αυτά που γράφω, κατά τον ίδιο τρόπο και περισσότερο μάλιστα, θα πρέπει να μιλάμε ελεύθερα για όσα πράγματα μπορεί και να μην τα θεωρούμε σωστά, έστω ακόμα και αν κάνουμε λάθος.

Μέσα και έξω απ’ όλα αυτά, είναι καλό πιστεύω, να μην κραυγάζουμε για ό,τι θετικό πράττουμε βοηθώντας συνανθρώπους μας, διότι η κραυγή εμπεριέχει ιδιοτέλεια, και ιδιοτέλεια μπορεί να είναι ένας απλός ναρκισσισμός, ή ακόμα η γοητεία της προσφοράς. Είναι μαγικό, και ίσως άκρως χριστιανικό, να περνά απαρατήρητος ένας συμπολίτης μας που βοηθά με κάθε τρόπο έναν συνάνθρωπό του. Αυτό μπορεί να ειπωθεί και ως πραγματική ανιδιοτέλεια.

Οι λαϊκιστές έν Γαλατσίω - μέρος Β' - φινάλε

Σε προηγούμενο άρθρο μας με τον τίτλο: «Οι λαϊκιστές έν Γαλατσίω» - και που ήταν κατά κύριο λόγο σκωπτικό, καταλήγαμε: «ο κύριος Κουνάνης, ένα αναπάντεχο δεκανίκι του κυρίου Μαρκόπουλου, που δεν το έχει κι ανάγκη!». Με αφορμή την τελευταία φράση, εξερράγη ο κύριος Κουνάνης γράφοντας στο κοινωνικό δίκτυο (Facebook) το κάτωθι οργισμένο κείμενο:

«Κάποιοι προσπαθούν, να αμαυρώσουν, αγώνα, 55 χρόνων κ με απερίγραφτο μίσος, έγραψαν στο E-GALATSI, ότι είμαι δεκανίκι, του Δημάρχου Γιώργου Μαρκόπουλου κ ότι, δεν το εχει κ ανάγκη ουσιαστικά. Η απανθρωπιά στο μεγαλείο της, έχω εκπλαγεί, τι να πώ. Ειλικρινά λυπάμαι, για το χάλι κ το παραλογισμό του. Ζήλεια, και κακία. Γιατί όμως? Ας το εξηγήσουν. Κρίμα ν΄ αραδιάσω τα ονόματα που καρπώθηκαν τα πάντα και αντι για ευχαριστώ, μας βγάλαν κ δεκανίκι. Αίσχος κ ντροπή. Την αλήθεια Αποκαταστήστε τώρα, γιατί αυτή την φορά, δεν θα συγχωρέσω κ θα προχωρήσω μέχρι το τέλος. Γιατί εκθέτετε την οικογένεια μου και εμένα???»

Όλο αυτό το κατεβατό, αδυνατούμε να το κατανοήσουμε. Ζήλεια, μίσος, απανθρωπιά, είναι μερικές από τις βαρύγδουπες και άνευ νοήματος λέξεις που χρησιμοποιεί ο καλός συμπολίτης μας για να μην πει απολύτως τίποτα. Στο τέλος, δεν παραλείπει, μόνος του, να εμπλέξει σε μία σκωπτική αράδα μας και την οικογένειά του! Αλήθεια, που είδε κάτι τέτοιο;

Εάν έστω κατά το ελάχιστο είχε την αντίληψη να δει ο κύριος Κουνάνης την σκωπτική διάθεση του άρθρου, μπορεί και να μην ασχολιόταν καθόλου. Αλλά δεν αντιλαμβάνεται φαίνεται το απλό και το κάνει μόνος του πολύπλοκο. Οργισμένος, έμμεσα, απειλεί να βγάλει στη σέντρα ονόματα που καρπώθηκαν τα πάντα, εδώ μάλλον εννοεί ανθρώπους που έχει βοηθήσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Εάν έχει βοηθήσει συμπολίτες μας ο κύριος Κουνάνης με ποικίλους τρόπους (οικονομικούς, ψυχολογικούς, πρακτικούς κτλ.) – και πιστεύουμε πως μπορεί να το έχει κάνει, δεν είμαστε άπιστοι Θωμάδες, ας μην το διατυμπανίζει όμως. Εάν έχει δώσει τροφή ή ρουχισμό σε μη έχοντες, ας είναι ταπεινός, έχοντας την καθαρή χριστιανική αντίληψη περί αλληλεγγύης ή προσφοράς. Ας είναι αόρατος όταν κάνει πράξεις καλές, διότι υπάρχουν συμπολίτες μας σαν τον κύριο Κουνάνη που περνάνε απαρατήρητοι κάνοντας το Καλό σε αδύναμους ανθρώπους, δεν βγάζουν σεργιάνι την καλοσύνη τους, δεν έχουν ανάγκη την δημοσιότητα, είναι ταπεινοί. Και αυτοί οι αόρατοι συμπολίτες μας, δεν είναι απαραίτητο να είναι και χριστιανοί, μπορεί να είναι ό,τι άλλο εκτός από χριστιανοί, από βουδιστές μέχρι και αγνωστικιστές.

Πιστεύουμε πράγματι ότι ο κύριος Κουνάνης είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες. Και επίσης, ένα δεκανίκι του κυρίου Μαρκόπουλου, που δεν το έχει κι ανάγκη! Που είναι το κακό;  

Οι λαϊκιστές έν Γαλατσίω ...

Διάβασα μία γελοία ανακοίνωση της παράταξης Ζώμπου «Γαλάτσι, ζούμε εδώ», όπου κατηγόρησε τον Δήμαρχο για τον θάνατο μιάς συμπολίτισσας μας. Το δυσάρεστο γεγονός της απώλειας ενός συνανθρώπου μας, θέλησε με σκαιό τρόπο να καπηλευθεί ο κύριος Ζώμπος και η παρέα του που υπογράφει την θλιβερή ανακοίνωση. Ήταν όμως αρκετά εύστοχη η απάντηση του Δημάρχου, του κυρίου Μαρκόπουλου, που καταλήγοντας είπε πως η ανακοίνωση αυτή προσπάθησε ν’ αποκομίσει μικροπολιτικά οφέλη.

Είναι προφανές ότι ο κύριος Ζώμπος και η θλιβερή παρέα του, δεν ζούν εδώ (Γαλάτσι, ζούμε δώ), ζούν αλλού, σε άλλες σφαίρες μάλλον πλανητικές και έν ολίγοις δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Τα ίδια ισχύουν και για τον κύριο Μαγκανάρη, πως ξέπεσε κι αυτός στην κατρακύλα, ένας νέο-ευφυής θα ‘λεγα άνθρωπος σε σχέση με όσους/ες υπέγραψαν την κατάπτυστη ανακοίνωση; Η ψυχούλα του το ξέρει.

Όμως, για να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, ο κύριος Μαρκόπουλος και ο μηχανισμός του Δήμου, έκαναν καλά την δουλειά τους. Δεν έκαναν κάτι σπουδαίο, δεν αξίζουν «μπράβο» και «πόσο σπουδαίοι είναι», όχι, έκαναν πολύ απλά την δουλειά τους, φέρθηκαν επαγγελματικά. Γι’ αυτό άλλωστε δεν πληρώνονται σαν εργαζόμενοι που είναι; Για την δουλειά τους;

Έχουμε συνηθίσει να αναζητάμε ήρωες και επειδή δεν υπάρχουν, τους κατασκευάζουμε. Ήρωας ο πυροσβέστης, ο γιατρός, ο αστυνόμος, ο αξιωματικός, ο ντελιβεράς … Πάρα πολλά επαγγέλματα αν το θελήσουμε, μπορούμε να τα εντάξουμε στα ηρωικά. Και τα υπόλοιπα επαγγέλματα; Δεν είναι ηρωικά; Ο αμμοβολιστής που πεθαίνει στα σαράντα του χρόνια στα καρνάγια του Περάματος για να έχουμε την πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, δεν είναι ήρωας; Ο εναερίτης της ΔΕΗ μη υπολογίζοντας ακραίες καιρικές συνθήκες, δεν κινδυνεύει από ατυχήματα;

Ας μην βάζουμε σε κατηγορίες τις επαγγελματικές τάξεις, σε ηρωικές ή μη. Αδικούμε ανθρώπους έτσι. Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για επαγγελματική ευσυνειδησία, για άριστους επαγγελματίες. Και τον κύριο Μαρκόπουλο, εκεί να τον κατατάξουμε, σε έναν Δήμαρχο που σε μία δύσκολη καιρική στιγμή, έκανε καλά την δουλειά του, σε αντιδιαστολή με άλλους Δημάρχους και άλλους δημοτικούς υπαλλήλους που δεν την έκαναν καλά. Ακόμα κι αυτός ο αξιολύπητος περιφερειάρχης κύριος Πατούλης, φωτογραφιζόταν στο Σύνταγμα με τον κεντρικότερο δρόμο της Ελλάδας, τη βιτρίνας της, κλειστό. Και καμάρωνε μιάς και είναι χαμηλοτάτης νοημοσύνης. Το γιατί βέβαια εκλέγονται ηλίθιοι σε αξιώματα, είναι ένα άλλο θέμα που έχει σχέση με τα είδωλα. Ίσως κάποια στιγμή το αναπτύξουμε.

Από την μία ο κύριος Ζώμπος και η μέτρια παρέα του, από την άλλη η κυρία Ζέρβα που πατά μία εδώ και μία εκεί και μας έχει ζαλίσει με τις διαφορετικές κάθε φορά πολιτικές επιλογές της -καλώντας μας μάλιστα να τις υιοθετήσουμε,  μία τρίτη εκδοχή ο ΣΥΡΙΖΑ Γαλατσίου να ακροπατεί μεταξύ ανάλυσης και συνιστωσών, τι μας μένει; Δυό σταθερές, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, ο κύριος Μαρκόπουλος και το ΚΚΕ δια του εκπροσώπου του, του κυρίου Χαραλαμπίδη. Στις παρούσες στιγμές αυτοί δεν φαίνεται να λαϊκίζουν, αν και η θέση του ΚΚΕ για την Παναγιά την εμπριμέ δεν είναι ξεκάθαρη. Μία άλλη σταθερά -για να μην το ξεχάσω-, ο κύριος Κουνάνης, ένα αναπάντεχο δεκανίκι για τον κύριο Μαρκόπουλο, που δεν το έχει κι ανάγκη!  

Ήσυχα κυλά η ζωή στην πόλη μας πέραν αυτών, ειδικότερα μετά το στουπόχιονο.   

Looking for the Summer ...

Έχοντας κάποια εικόνα -μερική ασφαλώς και όχι γενική- από τον χιονιά στο Γαλάτσι, την πόλη μας, μπορούμε να πούμε ότι ο Δήμος καλά τα πήγε, οι κεντρικοί δρόμοι είναι ανοικτοί, οι υποδομές επίσης, τώρα αν τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα χιόνι, ας αναλάβει τις ευθύνες του ο καθένας χώρια έξω τουλάχιστον από το σπίτι του. Αλλά και πάλι, τα περιμένουμε όλα από τον Δήμο. Σε σχέση δε με άλλους Δήμους της Αττικής, ο δικός μας τα πήγε αρκετά καλά. Να λέμε τις αλήθειες, να μην ντρεπόμαστε και ούτε να κάνουμε πολιτική του κώλου όπως κάνουν τα κόμματα για να δηλώνουν την ανεπάρκειά τους.

Εκεί που πάτωσε η πολιτική προστασία, είναι σε επίπεδο Περιφέρειας. Ε μα, αν έχεις περιφερειάρχη έναν τύπο που τον λένε Πατούλη, τι περιμένεις; Να δείς κάτι καλό; Πέραν του θλιβερού αυτού τύπου, το κράτος έχει μπλέξει τα μπούτια του με τις αρμοδιότητες των Φορέων του. Περιφέρεια, Δήμοι, Υπουργείο Χωροταξίας, από κοινού όλοι αυτοί οι φορείς δημιουργούν χάος. Αλλά τύποι σαν τον Πατούλη γίνονται στο τέλος βολευτές και υπουργοί για να μας υπενθυμίζουν διαρκώς ότι οι αντανακλάσεις της μάζας βρίσκεται πάντα στην εξουσία. Από που βγαίνουν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι; Από παρθενογένεση ή από την κάλπη;

Για να πάει μπροστά η ωραιότατη πατρίδα μας, μόνο ένας δρόμος υπάρχει, το γκρέμισμα. Αν δεν γκρεμίσεις δεν χτίζεις, αλλά επειδή το γκρέμισμα έχει πολιτικό κόστος (!), πέραση έχουν τα μερεμέτια. Πέραν αυτών, στον αντίποδα, ειδικότερα για την Αθήνα, κάθε δέκα χρόνια -πάνω-κάτω που λένε-, δημιουργούνται ακραία φαινόμενα (για την Αθήνα τελικά ακραίο φαινόμενο είναι μία απλή χιονόπτωση), οπότε, ό,τι γίνεται, από την έλλειψη εμπειρίας και μέσων, να μπορούμε να το δικαιολογήσουμε ή τουλάχιστον να είμαστε επιεικής.

Μόλις όμως είδα έναν λαμπρό ήλιο κι έκανε την εμφάνισή του, οπότε ας φύγουμε από αυτά τα τετριμμένα κι ας ακούσουμε ένα άσμα περιμένοντας το καλοκαίρι, που δεν αργεί!

Αφιέρωμα στον Έρωτα ...

Μην κοιτάζεις τώρα νεοάνθρωπε, στην νέα χιλιετηρίδα τι γίνεται, που δανείζεσαι φράγκα από την τράπεζα αν δεν έχεις και πας ολιγοήμερες ή πολυήμερες διακοπές. Στον περασμένο αιώνα αυτά τα «ωραία» πράγματα δεν γινόντουσαν. Είχες φράγκα, πήγαινες, δεν είχες, φανταζόσουν τις διακοπές από τους τοίχους του σπιτιού σου. Μην με βάζεις στην πρίζα (που λένε) να συγκρίνω τις εποχές για να σου πω ποιά ήταν ή είναι η καλύτερη -γιατί θα σε απογοητεύσω- σαφώς και η σημερινή εποχή μας είναι η καλύτερη που είχαμε ποτέ. Όχι επειδή δεν δανειζόμαστε για να πηδήξουμε αλλά διότι ζούμε σήμερα την πιο εξελιγμένη περίοδο σαν άνθρωποι.

        Ήμουν που λες ερωτευμένος, τι ερωτευμένος, μιλάμε για μεγάλη καψούρα δηλαδή, με μια κοπελιά σαν τα κρύα τα νερά. Μελιά μάτια και μαλλιά, μορφή αγγελική, τρόπους συναρπαστικούς, σώμα αψεγάδιαστο -δεν έκλανε μία μπροστά του ούτε εκείνο το γεμάτο κυτταρίτιδα σώμα της Αφροδίτης της Μήλου, πόσο μάλλον όλων αυτών των κοριτσιών που εσύ ονομάζεις μοντέλα- στήθη γερά σαν τις κορφές της Πίνδου, περπατησιά ανάλαφρη σαν του δελφινιού το πέταγμα, και μια τρέλα, τι να σου λέω τώρα, τρέλα ζηλευτή που δεν γνώρισα ποτέ πια στη ζωή μου. Και είχε και φράγκα. Εγώ όμως την εποχή εκείνη δεν είχα και καθόμουν στο καβούκι μου. Και ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος μήνας και η Αθήνα άδειαζε και πήγαινε αλλού και αναστέναζε, οι ρύποι της πόλης μεταφέρονταν στις αγνές παραλίες και στα περήφανα βουνά μας. Και η καλή μου όμως δεν είχε λόγους να μένει στην πόλη και να ιδρώνει, κι’ έτσι αποφάσισε να πάει για λίγες μέρες στην Επίδαυρο όπου παραθέριζαν οι γονείς της. Να το πω κι’ αυτό μην το ξεχάσω, ήταν σφόδρα ερωτευμένη κι’ αυτή με την αφεντιά μου. Δεν βάζω την ζυγαριά για να μετρήσω την τρέλα που είχαμε, όμως νέα παιδιά ήμασταν και ζούσαμε ως τα άκρα την κάθε μας στιγμή.

        Κανονίσαμε που λες να την συνοδεύσω ως την Επίδαυρο αλλά θα επέστρεφα πάλι με το βραδυνό λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Βάλαμε τα μπαγκάζια της στο λεωφορείο και καθίσαμε δυό-τρείς θέσεις από το τέλος, στο βάθος δηλαδή και μακριά από τους λιγοστούς επιβάτες που προτίμησαν τις μπροστινές θέσεις. Καταλαβαίνεις τώρα, ο παλιός δρόμος της εθνικής οδού -Κακιά Σκάλα- και όλη εκείνη η περιπέτεια που ακροβατούσες συνέχεια μεταξύ του μηχανικού αγκομαχητού και της καυλοτίμονης θεωρίας του Έλληνα οδηγού.  Δεν μας ένοιαζε. Πριν από την επιβίβαση στο λεωφορείο είχα φροντίσει και είχα μαζί μου το Βήμα, την μεγαλύτερη ελληνική εφημερίδα -όχι σε ποιότητα αλλά σε μέγεθος- και πράγματι, πως το έφεραν οι συνθήκες και η μεγάλη εκείνη εφημερίδα, μας έκρυψε από τους επιβάτες του λεωφορείου και σκέπασε την ηδονή μας, στράγγισε τον ιδρώτα μας, οριοθέτησε την τρέλα από την συνήθεια, δημιούργησε τον μικρόκοσμό μας καθάρωντάς τον από την υποκρισία.

        Δεν ξέρω πόσες ώρες έκανε το λεωφορείο να φτάσει στην Επίδαυρο, μα σαν πατήσαμε στο αργολικό πεδίο και νιώσαμε την αλμύρα της θάλασσας, η τρέλα μας γιγαντώθηκε. Μετά τα τυπικά της αντάμωσης και τα καλωσορίσματα, χαθήκαμε στις πλαγιές της Επιδαύρου και κυλιστήκαμε στις πευκοβελόνες και στ’ αρώματα. Μέχρι που στεγνώσαμε από τους χυμούς μας και μόνο τότε κατεβήκαμε στα εγκόσμια και στην ανεμελιά της θάλασσας. Ήπιαμε άφθονο νερό, κολυμπήσαμε, κάτι βάλαμε στο στομάχι μας για να μην διαμαρτύρεται, και πιασμένοι από το χέρι καθίσαμε σε έναν βράχο σιωπηλοί, ήσυχοι. Τα μάτια μιλούσαν, και τα χέρια, και μέσα μας οι καρδιές χτυπούσαν γοργά.

        Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα υψώματα όταν σηκωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω στο χωριό. Αποχαιρέτησα τους γονείς της που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, αγκάλιασα την καλή μου κι’ έφυγα για να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο για την Αθήνα. Ποιά Αθήνα; Το λεωφορείο είχε αναχωρήσει προ πολλού, το έχασα. Στην τσέπη μου είχα φράγκα ίσα-ίσα για ένα εισιτήριο, αλλά δεν απογοητεύτηκα. Τράβηξα με τα πόδια τον ανήφορο που με έβγαλε στον κεντρικό δρόμο της επιστροφής. Μόλις είχε νυχτώσει. Άρχισα τα ώτο-στόπ, αλλά δεν υπήρχε διάθεση κανενός εποχούμενου να σταματήσει. Άρχισα χωρίς σκέψη να περπατώ, για πολλές ώρες, μέχρι που κάποιο φορτηγάκι με πήρε αλλά με άφησε σχετικά γρήγορα. Πάλι περπατητό, πάλι ώτο-στόπ, πάλι ένα επιβατικό με άφησε πιο κάτω, κανείς δεν πήγαινε έστω μέχρι τον Ισθμό. Περπατούσα ασταμάτητα, θα πρέπει να έκανα εκείνο το βράδυ πάνω από σαράντα χιλ. αλλά τα πόδια μου πετούσαν, βάδιζα ακούραστα. Λίγο πριν το ξημέρωμα έφτασα στον Ισθμό, ένα λεωφορείο από Γιάννενα; Από Αγρίνιο; Δεν θυμάμαι, έκανε στάση. Έπιασα τον οδηγό, του μίλησα, με κοίταξε, χαμογέλασε και με έβαλε να καθίσω δίπλα του στην πρώτη θέση!

Το πιστρόφι του Έρωτα έκλεισε τα βλέφαρά μου μέχρι τον Κηφισό, από εκεί για Γαλάτσι τα εφτά-οκτώ χιλιόμετρα ήταν παιχνίδι.

Χρόνιες παθήσεις Φιλανθρωπία & Ζωοφιλία ...

 

Συχνά-πυκνά ακούγονται οι λέξεις «φιλάνθρωπος», «φιλόζωος», τόσο από τα κοινωνικά δίκτυα και άλλο τόσο από τα ΜΜΕ. Και προβάλλονται φωτογραφίες ζώων ή ιστορίες από αυτά, ρεπορτάζ ασχολούνται με φιλανθρωπικά έργα εχόντων ή μη, και όλες αυτές οι αναφορές προκαλούν συγκίνηση. Ειδικότερα στον κάτοικο μιάς μεγαλούπολης που δεν έχει άμεση επαφή με την φύση και την ζωή της ή βρίσκεται μακριά από φιλανθρωπικά έργα.

Φιλάνθρωπος, είναι ο φιλών, ο αγαπών τους ανθρώπους, ο αισθανόμενος αγάπη για τον πλησίον, ο αλτρουιστής, ο πράος, ο αγαθός, ο ήπιος, ο ευπροσήγορος, ο ελεήμων, ο φιλεύσπλαχνος, ο αγαθοεργός, ο μεγάλος φιλάνθρωπος Ροκφέλλερ! Ο Πλάτωνας φιλάνθρωπο ονομάζει τον θεό (επί των θεών, ο αγαπών τους ανθρώπους), η χριστιανική διδασκαλία για τον Χριστό (ώς μόνος και φιλάνθρωπος). Ο Ξενοφώντας στα «Οικονομικά» του, λέει «η γεωργία αυτώ φιλάνθρωπος έστι και πραεία τέχνη[1]».

Ζωόφιλος, είναι ο λίαν αγαπών και προστατεύων τα ζώα. Η ιδιότητα του ζωόφιλου, η υπερβολική αγάπη προς τα ζώα. Στην απέναντι πλευρά υπάρχει η ζωοφοβία, που είναι ψυχοπάθεια του ανθρώπου, ο αδικαιολόγητος φόβος του από την απλή και μόνο θέα ωρισμένων ζώων.  Κύων φιλάνθρωπος (λέει ο Ξενοφών στα «Κυνικά» του), πώλος[2] πράος τε και χειροήθης και φιλάνθρωπος (αναφέρει ο Ιπποκράτης).

Τόσο η φιλανθρωπία και άλλο τόσο η ζωοφιλία, δεν θα υπήρχαν σαν όροι αν ο άνθρωπος ήταν ικανός να ζει αρμονικά με ανθρώπους και ζώα. Αυτές οι δυό έννοιες, φανερώνουν ανθρώπινη δυσαρμονία και περιβάλλονται από καλυμμένη υποκρισία. Πως δηλαδή ο άνθρωπος είναι φιλάνθρωπος; Ή πως είναι φιλόζωος; Ακριβώς επειδή έχει χάσει ή δεν έχει μέσα του αγάπη παρά μόνο ιδιοτέλεια. Αυτός είναι ο κανόνας, στις εξαιρέσεις όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά άνθρωποι (και δεν έχουν ανάγκη τον τίτλο του φιλάνθρωπου) ή πάλι ζούν αρμονικά με τα ζώα, τα περιθάλπουν, τα φροντίζουν, τους παρέχουν στέγη και τροφή, φάρμακα και καθαριότητα.

Οι πραγματικοί άνθρωποι (έκ των πραγμάτων φιλάνθρωποι) ή οι φιλόζωοι (ζώντας αρμονικά με το περιβάλλον τους), δεν έχουν ανάγκη τέτοιους τίτλους, όχι μόνο δεν τους επιδιώκουν αλλά θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι. Δεν τους γοητεύει όλη αυτή η επίπλαστη τυμπανοκρουσία. Αθόρυβα, φροντίζουν αδύναμους ανθρώπους ή ζώα, δεν κοινωνούν τις πράξεις τους, διότι δεν έχουν ιδιοτέλεια μέσα τους, είναι αγνοί.

Είναι η εκκλησία φιλάνθρωπος; Ασφαλώς και δεν είναι. Διατυμπανίζουν απλοί ιερείς ή ανώτεροι κληρικοί πως η εκκλησία φροντίζει το ποίμνιό της, ταΐζει και ντύνει φτωχούς, αλλά ψεύδεται, από τη φύση της η εκκλησία, υλιστική γάρ, απλά διαχειρίζεται πόρους που ανήκουν στην κοινωνία, σε μεμονωμένα άτομα ή σε ομάδες ανθρώπων. Δεν ανοίγει τα σεντούκια της για να προσφέρει στην παθούσα κοινωνία, απαιτεί όμως, ζητιανεύει πόρους για να τους διαχειριστεί προς όφελός της και μόνο. Ναι, είναι άκρως υποκριτική η στάση της εκκλησίας.

Το κράτος είναι φιλάνθρωπο; Όχι βέβαια, κι αυτό, όπως και η εκκλησία, διαχειρίζεται πόρους, αλλά κι αυτό όπως και η εκκλησία, βαπτίζει ως προσφορά την φιλοκαρδία μιάς μερίδας της κοινωνίας. Το κράτος, από τη φύση του κι αυτό σκληρά υλιστικό, ποτέ δεν χαρίζει, και όταν το κάνει είναι επειδή έχει πάρει ή προσδοκά πως θα πάρει.

Ένας ζωολογικός κήπος, είναι από τη φύση του ζωοφιλικός; Όχι βέβαια, πως μπορεί κάποιος που φυλακίζει ζώα (προτάσσοντας την αγάπη του γι’ αυτά) και τα επιδεικνύει στο «ζωοφιλικό κοινό» αντί χρηματικού αντιτίμου να ισχυρίζεται πως αγαπά τα ζώα; Είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας η ύπαρξη ζωολογικών κήπων, είναι ασέβεια προς τα ζώα, είναι καθαρά εγκληματική πράξη η αναφορά και μόνο «ζωολογικού κήπου».

Ο κυνηγός είναι ζωόφιλος; Εδώ γελάει κανείς. Όταν εγκαταλείπει τα σκυλιά του στο βουνό επειδή δεν είναι καλά στο κυνήγι, εγκληματίας δεν είναι;

Ο ποιμένας είναι ζωόφιλος; Όταν αφήνει κι αυτός στο έλεος του θεού τσοπανόσκυλα με το πρόσχημα ότι δεν αποδίδουν όπως πρέπει, τι είναι; Καλός άνθρωπος;

Άραγε, έχει ανάγκη ο άνθρωπος να είναι φίλος του ανθρώπου; Αυτό από μόνο του δεν είναι παράλογο; Ψεύτικο; Υποκριτικό;

Κι όμως, έξω από την γοητεία της φιλανθρωπίας και ζωοφιλίας, υπάρχουν άνθρωποι αθόρυβοι, απαρατήρητοι, ανιδιοτελείς, και περιθάλπουν, φροντίζουν έναν Άγγελο, μία Άννα, μία Κατερίνα, έναν Γιώργο, η θέση και η στάση τους απέναντι στους έχοντες πραγματική ανάγκη, γίνεται η δική τους αποστολή. ή πάλι με τον ίδιο ζήλο μαζεύουν από τον δρόμο μία Νταίζη, μία Λούλου, έναν Όττο, έναν Μάρξ, τα πηγαίνουν στον κτηνίατρο, τους παρέχουν κάθε άνεση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κραυγάζουν, είναι σχεδόν αόρατοι, πράττουν, προσφέρουν, μη προσμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, μέλη του μικρόκοσμου ή του μακρόκοσμου μας, αφανείς και γνήσιοι. 

Όταν ακούγονται από τα δίκτυα ή από τα Μέσα, οι λέξεις φιλόζωος και φιλάνθρωπος, ας κρατάμε αποστάσεις, διότι πρόκειται γι’ ανθρώπους βουτηγμένους μέσα στην πλάνη της γοητείας και της υποκρισίας.

Η ανεπτυγμένη ζωοφιλία της εποχής μας, καλύπτει άραγε και συναισθηματικά κενά; Ναι, ακούστηκε να λέει ένας κάτοχος σκύλου που τον μάζεψε από τον δρόμο διαλυμένο από την πείνα και την δίψα. Αυτό όμως δεν είναι κανόνας, ούτε εξαίρεση είναι, απλά συμβαίνει και αυτό.  

Αυτός ο άνθρωπος που δολοφονεί ζώα φολιάζοντάς τα, τι είναι; Ζωάνθρωπος η σεβαστό μέλος της κοινωνίας εφόσον η Πολιτεία του έχει δώσει και πολιτικά δικαιώματα;

Το κράτος που ασκεί βία σε αστέγους ξέρουμε τι είναι; Ξέρουμε-ξέρουμε, είναι "καλό" ασκώντας πολιτική!

---

[1] Προφανώς επειδή η γεωργία ταΐζει τον κόσμο.

[2] Ο ίππος, εδώ ο φίλος του ίππου.

Λεωφόρος Βέϊκου - η Λεωφόρος της κόντρας

Αυτός ο χειμώνας μου φαίνεται κάπως διαφορετικός από τους προηγούμενους, όχι λόγω της πανδημίας τόσο, κυρίως λόγω των υψηλών θερμοκρασιών του. Μπορεί πράγματι να θερμαίνεται ο πλανήτης όπως υποστηρίζει μία μεγάλη πλειοψηφία επιστημόνων, διαφωνώντας με την μειοψηφία των επιστημόνων ότι δεν θερμαίνεται αλλά ψύχεται; Πραγματικά δεν ξέρω, αλλά πολλές φορές παρατηρώ τον εαυτό μου πως παίρνει θέση σε ένα θέμα που αγνοεί. Ευτυχώς, γρήγορα φεύγω από το άφημα τούτο του εαυτού που επηρεάζεται από ξένους παράγοντες, από το περιβάλλον, και από άλλα μικροπράγματα της καθημερινότητας. Μπορεί άραγε να βρίσκεται κανείς πάντοτε σε προσοχή; Σε εγρήγορση, ώστε να μην παρασύρεται συναισθηματικά απ’ όλες αυτές τις λειτουργίες της σκέψης;

Δεν είναι μόνο αυτός ο χειμώνας αλλόκοτος, η ζωή μας άλλαξε και πορεύεται περισσότερο προς το παράλογο, αυτό που δεν είναι εύκολα διακριτό και γι’ αυτό το συνηθίσαμε ως λογικό. Τα αντίθετα που κυριαρχούν στη ζωή μας, λογικό-παράλογο, ηθικό-ανήθικο, καλό-κακό, όμορφο-άσχημο, ίσως να είναι το ίδιο πράγμα, ένα και το αυτό, και πότε επικρατεί η μία όψη και πότε η άλλη των αντιθέτων. Όμως, σε αυτά τα ζεύγη των αντιθέτων, η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει και την ύπαρξη του άλλου. Τι καταπληκτική αλήθεια που είναι η Ζωή;

Καθισμένος σε ένα παγκάκι επί της Λεωφόρου Βέϊκου βρισκόμουν, «ταξιδεύοντας» με τις σκέψεις αυτές, είχα τελειώσει σχεδόν τον περίπατό μου και απολάμβανα τον καφέ μου, συνήθεια που την γέννησε η ανάγκη της πανδημίας. Όμως, απότομα σχεδόν, με «ξύπνησε» από το «ταξίδι μου» η φασαρία που ακούστηκε πολύ κοντά μου. Οι οδηγοί δύο αυτοκινήτων άρχισαν να βρίζονται άσχημα μεταξύ τους για μερικά δευτερόλεπτα αλλά αμέσως μετά βγήκαν από αυτά και η λεκτική κόντρα τους μαθηματικά οδηγούσε σε σωματική σύγκρουση. Άλλαζαν βαριές κουβέντες ο ένας με τον άλλον, έχοντας απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους περί το ένα-ενάμιση μέτρο. Τους κοίταζα απαθής και τους δυό, κι αυτοί όμως με κοιτούσαν με αστραπιαίες ματιές και μάλλον απορημένες που δεν έπαιρνα θέση στο πρόβλημά τους.

Μερικοί περαστικοί κοντοστάθηκαν από περιέργεια, αλλά σαν η σωματική σύγκρουση των μονομάχων οδηγών δεν ερχόταν, έφευγαν απογοητευμένοι συνεχίζοντας τον δρόμο τους. Εγώ με τον καφέ, άναψα ένα τσιγάρο και το ελαφρύ βορειαδάκι τράβηξε τον καπνό κατά την Κυψέλη, δυτικά. Οι δύο οργισμένοι οδηγοί -που αν τους ρωτούσε κανείς γιατί τσακώνονται, δεν θα θυμόντουσαν τον λόγο-, ξαφνικά, σταμάτησαν τις βωμολοχίες τους και στρεφόμενοι προς εμένα, με μιά φωνή σχεδόν, μου λένε: καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο; Δεν έχεις πάνω σου φιλότιμο; Εμείς πήγαμε να σκοτωθούμε και σύ κάθεσαι αδιάφορος; Τι σόι άνθρωπος είσαι εσύ που δεν ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου;

Τυχαία, την ώρα εκείνη έπεσε η ματιά μου στο πανάκριβο ρολόι μου, ένα χρυσό Vacheron  Constantin, και έντρομος είδα ότι η ώρα ήταν 9.10 μμ. Είχα ήδη παραβιάσει τον νόμο της κυκλοφορίας κατά δέκα ολόκληρα λεπτά. Σηκώθηκα απότομα αγνοώντας τους δυό αντιμαχόμενους προ ολίγου οδηγούς και συνωμοτικά, τοίχο-τοίχο, έφτασα στο περίπτερο του Αντώνη στο Star, αγόρασα με κάλυψη ένα πακέτο τσιγάρα και τρέχοντας πήρα τον δρόμο για το σπίτι. όση ώρα έτρεχα, το μυαλό «έφυγε» πάλι πίσω, τότε, στην παιδική ηλικία, που άκουγα από τη μάνα μου πως τα βράδυα κυκλοφορούν Εβραίοι και πίνουν αίμα από μικρά παιδιά, ή την γιαγιά μου που έλεγε πως γύφτισσες παίρνουν τα μικρά παιδιά τα βράδυα και τα βάζουν μέσα στο βρακί τους.

Σαν ασφαλίστηκα στο σπίτι μου, στο οχυρό μου, και σαν ηρέμησα από το σόκ της παρανομίας, άνοιξα την τηλεόραση. Την ώρα εκείνη ένας πολιτικός μιλούσε για τις ατομικές ευθύνες των πολιτών, πότε πρόλαβε κι έμαθε ο άτιμος τι μου συνέβη; 

Πανδημία και Φρόϋντ ή άλλως το καφενείον η Ελλάς – μέρος Β’

 

Πέρα από την εκκλησία και τον στρατό που αναφέρει ο «γκουρού[1]» της ψυχανάλυσης και συγκινείται το πλήθος επειδή δεν καταλαβαίνει όσα διαβάζει από αυτόν, ας πάμε στην πολιτική, σε ακόμα μία έκφανση της εξουσίας. Γνωστό ασφαλώς θα σας είναι το «η εξουσία έχει καύλες», που σημαίνει δηλαδή πως γαμεί και δέρνει. Με αφορμή την πανδημία -ή όπως και αν λέγεται- η πολιτική πάλι εφευρίσκει τρόπους και εισβάλει στο σπίτι μας μέσω των αντιπροσώπων της.

Με κάθε τρόπο, οι πολιτικοί, κάθε χρώματος και ιδεολογίας, θέλουν πάντοτε να μας έχουν κάτω από τον φόβο, κι έτσι, μας πλασάρουν πότε τον γείτονα Ερντογάν, πότε τον ύπουλο ιό, πότε την φτώχεια (αυτή κι αν είναι χείριστη μορφή βίας), πότε τα οράματά τους για το καλό μας. Μακρύς ο κατάλογος της εξουσίας για να μας έχουν πάντοτε υπό έλεγχο, να μας κάνουν εύκολα ζάφτι, να ασελγούν πάνω μας πατώντας σε «νόμους». Όλα αυτά, ένα τεράστιο αστείο, αλλά οι μάζες, όλες αυτές τις μετριότητες που εκφράζουν την εξουσία, τις παίρνουν στα σοβαρά και τρελαίνονται.  

Εισέβαλε η μία μετριότητα μετά την άλλη στο σπίτι μας είτε λέγεται επιστήμονας, είτε πολιτική προστασία, είτε υπουργός, αρχηγός κόμματος, κυβερνήτης, ο κάθε «ειδικός» και «διανοούμενος» και μας νουθετεί, μας απειλεί, μας προστάζει. Σαν δούλοι που είμαστε ακολουθούμε. Θυμάστε τον Σπάρτακο που νόμισε πως θα ξεσηκώσει τους σκλάβους; Έφαγε τα μούτρα του, διότι ο δούλος δεν ζητά ελευθερία, του είναι άγνωστη λέξη αυτή, επιθυμεί διακαώς όμως να κουμαντάρει άλλους δούλους, να γίνει δυνατότερος από αυτούς. Άπληστος και ο δούλος, όπως άπληστος και ο εξουσιαστής, διαρκώς θέλουν να χορτάσουν τις επιθυμίες τους. Φτωχοί όμως, πάμπτωχοι είναι μη κατανοώντας ότι, πέρα από την ακόρεστη απληστία τους, ο πλούτος, ο πραγματικός πλούτος ανήκει σε αυτούς που έχουν ελαχιστοποιήσει τις πλαστές ανάγκες του ή σε αυτούς που τον έχουν και τον μοιράζονται με χαρά.

Ψιλά γράμματα αυτά, έ και; Νομίζετε πως τα γράφω για εσάς; Όχι βέβαια, για μένα τα γράφω, γιατί όλα αυτά τα κόλπα τα πλαστά, τους φόβους, τις εξουσίες -θεόσταλτες ή μη- κάθε τι που ασκεί βία με κάθε τρόπο στη ζωή μου, όλα αυτά τα έχω βαρεθεί. Όλα όσα γίνονται για το «καλό μου» δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην υποταγή, κυρίως στην νοητική. Εσείς όμως, οι μάζες, συνεχίστε να βάζετε στο σπίτι σας τον κάθε άχρηστο και μέτριο αντιπρόσωπο της εξουσίας, όπως ή ό,τι κι αν είναι αυτός, συνεχίστε να θρέφεται με τον φόβο σας την δική τους καλοπέραση στον τραχύ κόσμο, συνεχίστε να είστε διαχωρισμένοι σε αριστερούς, δεξιούς, κομμουνιστές, κεδρώους, φιλελέδες, φασίστες, σοσιαλιστές, ακραίους δώθε-κείθε, συνεχίστε να πιστεύετε στις αιρέσεις των θρησκειών, συνεχίστε να νομίζετε ότι εσείς είστε οι καλοί και οι άλλοι δεν είναι.

Οι καιροί που ζούμε είναι καταπληκτικοί, διότι η Ζωή από μόνη της είναι μοναδική, όμως, για να αντιληφθούμε τα απλά πράγματα, αυτά που ένα παιδί -λόγω αγνότητας- κατανοεί πολύ εύκολα, ένα απλό βήμα χρειάζεται, να αφήσουμε πίσω μας όσα μας εγκλωβίζουν το μυαλό, να αφαιρέσουμε χρειάζεται όλη αυτή τη φυλακή που κουβαλάμε μέσα μας και την ονομάζουμε Παράδοση, Ιερά και Όσια της φυλής, και κάθε γελοιότητα με την οποία μας έμαθαν και πορευόμαστε.

Εδώ που βρισκόμαστε, δεν είμαστε για να ζούμε σαν δούλοι, ούτε να υπηρετούμε την παράνοια άπληστων ανθρώπων, ούτε για να ακολουθούμε το κάθε γελοίο κόμμα που κρύβεται πίσω από μία σαθρή ερμηνεία κάποιας Ιδέας, δεν βρισκόμαστε στον κόσμο αυτό για να ασκεί πάνω μας βία (ό,τι μορφή κι αν έχει αυτή), ο κάθε ψυχάκιας που είναι δούλος της εξουσίας και η δύναμη που νομίζει πως έχει του τονώνει και την λίβιδο που έλεγε και ο Φρόϋντ. Εδώ βρισκόμαστε για να γίνουμε κάποτε Άνθρωποι, αλλά εσείς θέλετε διακαώς να συνεχίσετε να είστε δούλοι …

---

[1] https://veikouavenue.blogspot.com/2021/02/blog-post_6.html

Πανδημία και Φρόϋντ ή άλλως το καφενείον η Ελλάς

 

Η εξουσία είναι μία οντότητα, άμορφη αλλά έχει υλική υπόσταση. Γι’ αυτό και βίαιη. Από τη φύση της είναι βίαιη, με ό,τι συνεπάγεται από αυτήν. Επειδή η εξουσία είναι οντότητα, εκφράζεται μέσω καναλιών που έχει δημιουργήσει για τον σκοπό της. Μεταξύ αυτών, η εκκλησία, ο στρατός, η πολιτική, η οικονομία κτλ. Όλα τα κανάλια της, δρουν το καθένα από τη σκοπιά τους διαφορετικά αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι η βία. Και οι νόμοι, εφόσον αυτοί εκφράζουν πάντοτε το δίκιο του ισχυρού -της εξουσίας-, και αυτοί ποιούν έργο βίας. Όλα τα παραπάνω είναι απλά πράγματα, για μαθητές του δημοτικού σχολείου που μπορούν πολύ εύκολα να τα αντιληφθούν. Ο μέσος όμως άνθρωπος, αυτή η ολέθρια κοινή γνώμη, ή άλλως αυτός ο τεράστιος κουβάς από περιττώματα, ή αλλιώς και μάζα, αυτά τα απλά πράγματα δεν τα κατανοεί, δεν θέλει, φοβάται να τα δει όπως έχουν και απλώς θέλει να τα φαντάζεται διαφορετικά. Ελπίζει όλος αυτός ο τεράστιος κουβάς σε ένα θαύμα, αγνοεί ότι και η Ελπίδα είναι όργανο της βίας.

Έν μέσω πανδημίας -αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος που μας σερβίρει το σύστημα-, η βία έχει πάρει διαστάσεις εφιαλτικές διότι πέραν των καθιερωμένων στόχων της, βάλει στα φανερά πλέον και κατά της ελευθερίας με πρόσχημα την εξάπλωση της πανδημίας. Αστεία εντελώς πράγματα, διότι τα μέτρα του φόβου ισχύουν για τον μαζάνθρωπο αλλά όχι για τους διαχειριστές της εξουσίας. Εν προκειμένω της πολιτικής εξουσίας που με τον αρχηγό της μπροστάρη γλεντοκοπά στην Ικαρία δίχως την στοιχειώδη προφύλαξη τόσο αυτού και άλλο τόσο της πολυπληθούς παρέας του. Ο μαζάνθρωπος όμως, θα πρέπει να υπακούσει τυφλά τον κάθε καραγκιόζη ντελάλη κρατικών αποφάσεων και από τις 6 το απόγευμα να μην κυκλοφορεί έξω από το σπίτι του, για το καλό του! Τόσο καλό, ούτε στην ναζιστική γερμανική κατοχή δεν υπήρξε, ούτε στη φασιστική χούντα των συνταγματαρχών, αλλά βλέπεις, η Δημοκρατία, είναι η πιο πλαστή λέξη του ελληνικού λεξικού, ο καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει -πάντοτε κατά το συμφέρον του-, την επικαλείται όπου θέλει για να ξεγελάσει τις αδύναμες νοητικά μάζες οι οποίες βρίσκονται διαρκώς μέσα σε μία απέραντη συναισθηματική φόρτιση. Επειδή ο γράφων δεν είναι ειδικός ας συμβουλευτούμε αυτούς τι έχουν να μας πουν για τις μάζες και επανερχόμαστε. Ο Φρόϋντ στο βιβλίο του «Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ» τα λέει πολύ ωραία, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι οπαδοί του[1], ας τον παρακολουθήσουμε. Αν και στην συγκεκριμένη ενότητα ασχολείται με δύο κανάλια της εξουσίας, τον στρατό και την εκκλησία, εύκολα στη θέση αυτών τοποθετούμε την πολιτική, την οικονομία κ.α. Λέει λοιπόν ο Φρόϋντ:

 «Η μορφολογία των μαζών μας θυμίζει ότι μπορούμε να διακρίνουμε εξαιρετικά ποικίλες μορφές μαζών και αντιθετικών κατευθύνσεων ώς προς την διαμόρφωσή τους. Υπάρχουν μάζες πολύ ρευστές και μάζες εξαιρετικά σταθερές – μάζες ομοιογενείς, που συναπαρτίζονται από ομοειδή υποκείμενα, και μή ομοιογενείς, μάζες φυσικές και τεχνητές, που για να αποκτήσουν συνοχή χρειάζονται και έναν εξωτερικό εξαναγκασμό – μάζες πρωτόγονες και διαβαθμισμένες, μάζες εξαιρετικά οργανωμένες. Για λόγους, όμως, που δεν μπορούν ακόμη να γίνουν κατανοητοί θα θέλαμε να τονίσουμε ιδιαίτερα μια διαφορά που λίγο την έχουν προσέξει οι διάφοροι συγγραφείς. Εννοώ την διαφορά μεταξύ των μαζών που είναι ακυβέρνητες και αυτών που κατευθύνονται από ηγέτες. Και εύλογα, αντίθετα με την συνήθη πρακτική, θα πρέπει η έρευνά μας να επιλέξει ως σημείο εκκίνησης όχι μιά σχετική απλή διαμόρφωση μαζών αλλά, να ξεκινήσει με μια εξαιρετικά οργανωμένη, διαρκή και τεχνητή μάζα. Τα πλέον ενδιαφέροντα μορφώματα αυτού του είδους είναι η εκκλησία, η κοινωνία των πιστών και ο στρατός. Ο στρατός και η εκκλησία είναι τεχνητές μάζες, δηλαδή για να προληφθεί η διάλυση τους και να ελεγχθούν οι αλλαγές στην οργάνωσή τους χρησιμοποιείται κάποιος εξωτερικός εξαναγκασμός. Κατά κανόνα το άτομο δεν ερωτάται σχετικά, ή δεν είναι ελεύθερο να επιλέξει άν θα εισέλθει σε μιά τέτοια μάζα – η προσπάθεια εξόδου συνήθως διώκεται ή υπόκειται σε σοβαρές κυρώσεις ή σχετίζεται με αυστηρά καθορισμένες προϋποθέσεις. Δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε γιατί τέτοιες ενώσεις χρειάζονται τόσο εξαιρετικές διασφαλίσεις. Άν τραβά κάτι την προσοχή μας, είναι ότι σ’ αυτές τις εξαιρετικά οργανωμένες μάζες, που προστατεύονται με αυτόν τον τρόπο από την διάλυση, μπορούμε να αναγνωρίσουμε σαφέστατα ορισμένες σχέσεις που αλλού θα ήταν πολύ λιγότερο ευδιάκριτες.

Στην εκκλησία – και θα μας βόλευε να πάρουμε ως πρότυπο την Καθολική εκκλησία – ισχύει, όπως και στον στρατό, όσο και άν διαφέρουν κατά τα άλλα, ο ίδιος αντικατοπτρισμός (ψευδαίσθηση) ότι εκεί βρίσκεται ένας κυρίαρχος – στην Καθολική εκκλησία ο Χριστός, στον στρατό ο στρατηγός που αγαπά με την ίδια αγάπη[2] όλα τα άτομα της μάζας. Από την ψευδαίσθηση αυτή εξαρτώνται τα πάντα – άν καταρριφθεί, στον βαθμό που το επιτρέπει ο εξωτερικός εξαναγκασμός, καταρρέουν πάραυτα τα πάντα, τόσο η εκκλησία όσο και ο στρατός. Αυτή η ίση αγάπη έχει εκφραστεί ρητά από τον Χριστό: «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Για τα άτομα της ευσεβούς μάζας αυτός είναι σαν ένας αγαθός μεγάλος αδελφός, ένα πατρικό υποκατάστατο. Όλες οι απαιτήσεις από τα άτομα απορρέουν από τούτη την αγάπη του Χριστού. Ένα δημοκρατικό γνώρισμα διέπει την εκκλησία, εφόσον ενώπιον του Χριστού είναι όλοι ίσοι, όλοι έχουν το ίδιο μερτικό στην αγάπη του. Δεν είναι τυχαίο ότι γίνεται επίκληση στην ομοιότητα της χριστιανικής αδελφότητας με την οικογένεια και ότι οι πιστοί αποκαλούνται έν Χριστώ αδελφοί, δηλαδή αδελφοί δυνάμει της αγάπης που έχει γι’ αυτούς ο Χριστός. Είναι αναμφίβολο, ο δεσμός των ατόμων με τον Χριστό είναι και η αιτία τού μεταξύ τους δεσμού. Το ίδιο ισχύει για τον στρατό – ο στρατηγός είναι ο πατέρας, που αγαπά εξίσου όλους τους στρατιώτες του, και ώς έκ τούτου αυτοί είναι σύντροφοι μεταξύ τους. Ο στρατός διαφέρει δομικά από την εκκλησία ώς προς το γεγονός ότι αποτελείται από μιά διαβάθμιση τέτοιων μαζών. Κάθε λοχαγός είναι κατά κάποιο τρόπο ο στρατηγός και ο πατέρας του λόχου του, κάθε υπαξιωματικός της διμοιρίας του. Μιά παρόμοια ιεραρχία έχει, βέβαια, διαμορφωθεί και στην εκκλησία, εκεί όμως δεν παίζει τον ίδιο οικονομικό ρόλο, εφόσον θεωρείται ότι ο Χριστός γνωρίζει και νοιάζεται για τα άτομα περισσότερο απ’ όσο οι στρατηγοί των ανθρώπων.

Απέναντι σε τούτη την αντίληψη της λιβιδινικής[3] δομής ενός στρατού θα αντέτεινε εύλογα κανείς ότι γι’ αυτή δεν παίζουν κανένα ρόλο οι ιδέες της πατρίδας, του εθνικού μεγαλείου και άλλες, τόσο σημαντικές για την συνοχή του στρατού. Θα απαντούσαμε σε κάτι τέτοιο ώς εξής: πρόκειται για έναν διαφορετικό, όχι πλέον τόσο απλό, παράγοντα συνοχής των μαζών, και, όπως δείχνουν τα παραδείγματα μεγάλων στραταρχών, του Καίσαρα, του Βαλλενστάιν, του Ναπολέοντα, παρόμοιες ιδέες για την συγκρότηση ενός στρατού δεν είναι απαραίτητες. Άν αγνοούσαμε τούτο τον λιβιδινικό παράγοντα στον στρατό, ακόμη και όταν δεν είναι ο μόνος που δρά εκεί, μας φαίνεται ότι δεν θα είχαμε μόνο ένα θεωρητικό κενό αλλά και έναν πρακτικό κίνδυνο. Ο πρωσικός μιλιταρισμός[4], που ήταν τόσο αψυχολόγητος όσο και η γερμανική επιστήμη, θα πρέπει ίσως να το έμαθε αυτό κατά τον Μεγάλο Παγκόσμιο Πόλεμο[5]. Οι νευρώσεις πολέμου, που αποσάθρωσαν τον γερμανικό στρατό, χαρακτηρίστηκαν έν πολλοίς ώς διαμαρτυρία του ατόμου για τον ρόλο που του ανατέθηκε στον στρατό, και ακολουθώντας τις ανακοινώσεις του Ε. Ζίμμελ, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ένα από τα αίτια της ασθένειας, ήταν η άκαρδη αντιμετώπιση του κοινού ανθρώπου από τους ανωτέρους του. Άν εκτιμάτο καλύτερα αυτή η ανάγκη της λίμπιντο, δεν θα γίνονταν τόσο εύκολα πιστευτές οι εκπληκτικές υποσχέσεις των 14 σημείων του αμερικανού προέδρου και το θαυμαστό εργαλείο των γερμανών εμπνευστών του πολέμου δεν θα διαλυόταν μέσα στα χέρια τους.

Άς σημειώσουμε ότι στις δύο αυτές τεχνητές μάζες το κάθε άτομο είναι λιβιδινικά δεμένο, αφενός με τον ηγέτη (Χριστός, στρατηγός), αφετέρου με τα άλλα άτομα της μάζας. Θα πρέπει να ερευνήσουμε αργότερα ποιά είναι η σχέση των δύο αυτών δεσμών, άν είναι παρόμοιοι και ισότιμοι και πως θα μπορούσαν να περιγραφούν ψυχολογικά».  

 

 

Η συνέχεια άλλη μέρα!

Στην φωτό, ο κυβερνήτης της Ελλάδας και η παρέα του στην Ικαρία, δίχως στοιχειώδεις προφυλάξεις!

---

[1]    Ο γράφων δεν είναι οπαδός κανενός.

[2]    Εδώ λοιπόν ο Φρόϋντ, θυμίζει λίγο τον Φρόμ που μιλάει για την τέχνη της αγάπης και την σπάει σε κατηγορίες: μητρική, πατρική, αδελφική, ερωτική, φιλική κτλ. Καθώς φαίνεται, και οι δυό (δεν είναι δυστυχώς οι μόνοι), μη γνωρίζοντας τι εστί αγάπη, προσπαθούν να την εξηγήσουν και να την ορίσουν. Και οι δυό βαπτίζουν αγάπη το συναίσθημα – γιατί συναισθήματα είναι αυτά που αναφέρουν, και το χειρότερο όλων είναι ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο ακολουθούν σαν ευαγγέλια τα μοντέλα που έχουν χτίσει. Αγάπη, ούτε εγώ γνωρίζω τι είναι για έναν απλό λόγο, δεν είμαι εκεί. Η αγάπη είναι ή δεν είναι, υπάρχει ή δεν υπάρχει. Και δεν κατηγοριοποιείται.

[3]    Μπορούμε να πούμε, η ασυνείδητη ψυχική ενέργεια που τροφοδοτεί την ενόρμηση αυτή λέγεται Libido ή λιβιδινική ενέργεια. Όσο για την δομή (κτίσμα), μπορούμε να πούμε την δομή (θηλυκό) ώς την διάρθρωση ενός συνόλου καθώς και το σύνολο που χαρακτηρίζεται. Αν μιλήσουμε με πολιτικό- οικονομικούς όρους κατά τον Λακάν, η κριτική που ασκήθηκε σε δύο εφαρμογές του οικονομικού παραδείγματος, την πολιτική οικονομία (Μάρξ) και την λιβιδινική οικονομία (Φρόϋντ), σε ισάριθμα οικονομικά συστήματα τα οποία θεωρούνται συναφή, αποτελεί αναμφίβολα το ζωτικό νεύρο των δύο αυτών επιχειρήσεων αφομοίωσης και εξουδετέρωσης. Και καταλήγει ο Λακάν, στην μεγάλη φροϋδική ανακάλυψη του ασυνείδητου, η αποκάλυψη μιάς σεξουαλικότητας “εκτός οικονομίας” έχει ουσιώδη λόγο. Όσο για την ενόρμηση, αυτή είναι η ώθηση του οργανισμού για δράση. Η ενόρμηση λέει ο Ζίζεκ, ικανοποιείται όταν αποτυγχάνει να πετύχει τον σκοπό της, όταν επαναλαμβάνει αυτή την αποτυχία. Ο Λακάν πάλι, το προχωρά το θέμα μακρύτερα και λέει ότι η ενόρμηση είναι άμετρη, επαναληπτική και τελικά καταστροφική και γι’ αυτό το λόγο κάθε ενόρμηση είναι ενόρμηση θανάτου. Πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι όλοι αυτοί οι αμπελοφιλόσοφοι φώτισαν τον κόσμο με τις «γνώσεις» τους;

[4]     Αυτός και άν ήταν ελιτίστικος. Αλλά περισσότερο ελιτίστικος έγινε αργότερα ο γερμανικός στρατός των SS, το όνειδος και η φρίκη της παγκόσμιας κοινότητας και ιστορίας.

[5]     Εννοεί προφανώς τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.

Ο ήρωας σκύλος και ο Μάρξ - αληθινές ιστορίες της πόλης

 

Η καραντίνα λόγω κορωναϊού, ελληνιστί Lockdown, επειδή δεν είμαι ειδικός, δεν γνωρίζω αν μέχρι και σήμερα έχει φέρει επιθυμητά αποτελέσματα. Εκείνο όμως που γνωρίζω καλά, είναι το ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δυνάμωσαν και πάλι. Ναι, διότι στο διάβα του χρόνου και των προβλημάτων που δημιουργεί με μαεστρία η πολιτική, είχαν ατονήσει, είχαν υποβαθμιστεί. Έτσι, γνωρίζεις πάλι τον γείτονά σου, ανταμώνεις με τον παιδικό σου φίλο, γνωρίζεις έκ νέου τα μαγαζιά της γειτονιάς σου που είχες απαξιώσει λόγω υπέρ-καταναλωτισμού, διακρίνεις μέσα από τις μάσκες ακόμα την αισιοδοξία, μπορεί να διακρίνεις και τον φόβο, μα αυτός ήταν πάντοτε διακριτός.

Όταν φεύγεις από το σπίτι σου για να πάς να ψωνίσεις ή να περπατήσεις ή να κάνεις ό,τι υπάρχει σε μία βεβαίωση τύπου Β’, και πάντοτε σε χρόνο περιορισμένο, δεν ξέρεις τι θα δεις στο δρόμο σου. Η Ειμαρμένη κάπου στέκεται και σε καρτερεί. Περνώντας λοιπόν σήμερα το πρωί από την πλατεία Σοφοκλή Πέππα, αντίκρυσα δυό σκυλιά να παίζουν, ένα λυκόσκυλο και ένα άλλο σκυλάκι, πανέμορφο αλλά δεν γνωρίζω την ράτσα του, αν έχει κάποιο στίγμα ή είναι από εκείνα τα ημίαιμα. Πάνω στο παιχνίδι, ο λύκος είχε περισσότερα κέφια, αλλά σαν κατάλαβε ο ιδιοκτήτης του ότι μπορεί και να ξεφύγει σαν άγριος που είναι, είπε με σταθερή φωνή: κάθισε ήσυχος Μάρξ! Στο άκουσμα του Μάρξ ταράχθηκα και κοντοστάθηκα να δω την εξέλιξη της επανάστασης από κοντά. Όμως γελάστηκα. Ο Μάρξ ξάπλωσε στο γρασίδι και ο ιδιοκτήτης του μικρού σκύλου, του Μπουμπούκου, όπως τον έλεγε, τον πήρε στην αγκαλιά του.

Ο Μάρξ είναι υπάκουος, αλλά ο δικός μου ο Μπουμπούκος δεν έχει μάθει να με ακούει.

Τι ηλικία έχει ο σκύλος σας; Ρώτησα αυθόρμητα τον ευγενέστατο κύριο του Μπουμπούκου.

Ά … τώρα είναι πατημένα 12, γεράκος πια. Και επειδή κουράστηκε στην βόλτα, τον παίρνω αγκαλιά μέχρι το σπίτι.

Μένετε εδώ κοντά;

Ναι, πάνω από την πλατεία Κύπρου.

Τον προσέχετε όμως πολύ όπως βλέπω.

Ξέρετε, τον προσέχω, διότι εγώ ζω σήμερα και είμαι εδώ εξαιτίας του Μπουμπούκου.

Δηλαδή; Τι εννοείτε;  

Να σας πω. Πριν από χρόνια, χειμώνα με πολύ χιόνι και πάγο στην πόλη μας, τον είχα βγάλει βόλτα ψηλά προς την Ακτημόνων. Γλίστρησα όμως, έπεσα και χτύπησα πολύ άσχημα. Δεν μπορούσα να μετακινηθώ, ψυχή δεν υπήρχε να με βοηθήσει, και νόμιζα πως θα πάθω ανακοπή από την καρδιά μου, δεν θα άντεχα. Άρχισε να γαυγίζει ο Μπουμπούκος, ερχόταν κοντά μου, με έγλυφε, πάλι γαύγιζε, αλλά ούτε πουλί πετούμενο δεν υπήρχε και δεν άκουγε. Μετά από λίγη ώρα κουράστηκε να γαυγίζει ο μικρός -έτσι νόμισα- διότι έφυγε τρέχοντας από κοντά μου. Όσο ήταν εκεί και γαύγιζε, είχα κάποια ελπίδα ν’ ακουστεί, σαν έφυγε όμως, απελπίστηκα και είπα, εδώ τελειώνω. Αυτός όμως τι έκανε; Έτρεξε στο σπίτι, ξεσήκωσε την οικογένειά μου με τα γαυγίσματα του και οδήγησε τους ανθρώπους μου στο σημείο που ήμουν πεσμένος. Όπως βλέπετε τώρα, τόσο εγώ αλλά και ο Μπουμπούκος μεγαλώσαμε, έτσι, σαν πιο δυνατός εγώ σήμερα τον παίρνω στην αγκαλιά μου και ακόμα και με τον τρόπο αυτό κάνουμε την βόλτα μας.

Σαν μας χαιρέτησε και έφυγε ο ευγενέστατος συμπολίτης μας, ο Μάρξ σηκώθηκε πάλι από την ξάπλα του, έτοιμος για την επόμενη επανάσταση. Ο ιδιοκτήτης του, ένας ρεβιζιονιστής, τον άφησε ελεύθερο … 

Πλατεία Σοφοκλή Πέππα

 

Με την πολιτική, μεταξύ των πολλών μη ορθών, υπάρχει ακόμα ένα μη ορθό που μάλλον μας διαφεύγει. Αφήσαμε την πολιτική στις μετριότητες, δώσαμε τα κλειδιά των οικιών μας στα κόμματα και στα φερέφωνά τους. Αληθές είναι ότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν ασχολούνται με την πολιτική, εξίσου αληθές ότι η πλειοψηφία των πολιτικών, μέσω της πολιτικής, θέλει απλώς και μόνο να επιπλέει. Πως επιπλέουν οι φελλοί; Κάπως έτσι κι αυτοί, κενοί από ιδέες, από καλλιέργεια, από κάθε είδους αξίες. Δεν μιλάω για ηθική διότι αυτή κι αν είναι άγνωστη λέξη.

Οι πολιτικοί έν Γαλατσίω λοιπόν, αποφάσισαν -τι άλλο να κάνουν εκτός από το να αποφασίζουν δεν ξέρουν-, και έδωσαν ονόματα σε «ορφανές» πλατείες. Με τι σκεπτικό άραγε; Προφανώς για να φέρουν ισορροπίες σε ανισόρροπες αποφάσεις. Για να καλύψουν όλες σχεδόν τις κομματικές παρατάξεις, έκαναν προφανώς κάποια αξιολόγηση: τούτη η πλατεία θα πάρει το όνομα που θα προτείνω εγώ, εσύ, πάρε την άλλη … και ούτω καθεξής. Μοιράστηκε η πίτα και οι ορφανεμένες πλατείες απόκτησαν ένα όνομα στην πλαστή κοινωνία που ζούμε.

Στον Σπύρο Βραδή, για παράδειγμα, στον μεγάλο αυτό γιατρό έδωσαν κάτι σκαλοπάτια διότι δεν του έπρεπε πλατεία. Ο γιατρός-άνθρωπος, ο σπάνιος αυτός επιστήμονας, ήταν δεξιός στις πεποιθήσεις του. Και; Δικαίωμά του δεν ήταν; Αλλά ποτέ δεν μπλέχτηκε με κόμματα και ψευδό-ιδεολογίες. Για την πολιτική νομενκλατούρα της πόλης μας, αν δεν είσαι όργανο, δεν είσαι τίποτε. Ναι, αλλά και τα μπουζούκια όργανα είναι. Ευτυχώς, ο αείμνηστος γιατρός, στάθηκε μακριά από κομματικές σκοπιμότητες, οπότε, και τα σκαλοπάτια που πήραν τ’ όνομά του, πολύ του πέφτουν. Αν ζούσε σήμερα ο γιατρός, θα γέλαγε με την ανθρώπινη δουλικότητα και υποκρισία, και δεν θα ασχολιόταν με τίποτε άλλο έξω από την επιστημοσύνη του. Μέγας!

Ο Σοφοκλής ο Πέππας, παιδί του Γαλατσίου, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός, τίμησε όσο λίγοι την τέχνη αυτή και κυριολεκτικά ποιούσε ήθος. Αυτός πάλι, ήταν κομμουνιστής, στην αντιπέρα όχθη του Σακουλέβα. Θα μπορούσε μιά πλατεία να πάρει τ’ όνομά του, αλλά ποιος νοιάζεται για ηθοποιούς κομμουνιστές; Ήταν και πολύ καλός ζωγράφος ο Σοφοκλής Πέππας, πίνακές του κοσμούσαν παλιότερα αίθουσες του 3^ου δημοτικού σχολείου επί της οδού Ηροδότου. Υπάρχει πλουσιότατη πληροφόρηση για τον μεγάλο ηθοποιό και το έργο του, και κατά παράδοξο τρόπο, απουσιάζει εντελώς η πολιτική του θέση. Γιατί; Διότι ο Σοφοκλής Πέππας, ήταν πρώτα άνθρωπος -όπως και Σπύρος Βραδής- και ποτέ δεν πρόταξε την ιδεολογία του.

Οι μεγάλοι άνδρες, έτσι κάπως πράττουν, επειδή είναι αγνοί -αδιάφορο που κλίνουν πολιτικά- δεν πέφτουν στους διαχωρισμούς των ιδεολογιών. Είναι πάνω από τις ιδεολογίες και δεν τις χρησιμοποιούν για να πορευθούν επαγγελματικά.

Όπως έχω ακούσει, μερικοί συμπολίτες μας, την πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη την λένε Σοφοκλή Πέππα. Ισχυρό είναι ό,τι μένει στη συλλογική μνήμη, οπότε, όπως και αν ονομάζουν τις πλατείες οι πολιτικοί έν Γαλατσίω, ο κόσμος που ξέρει και συλλογάται ελεύθερα, δίνει τις δικές του ονομασίες στη μέχρι πρότινος ορφάνια τους.