Δήμαρχος μαινόμενος!

Δήμαρχος μαινόμενος; Ναι, ή μάλλον έτσι έδειχνε στο βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έσπασε την κατάληψη ενός σχολείου ο Δήμαρχος και πολύ καλά έκανε!

Θα πικραθούν πολλοί συμπολίτες μας αν πω ότι αυτός ο Δήμαρχος είναι μακράν ο καλύτερος που είχε ποτέ η πόλη μας. Με τα λάθη του; Τις αδυναμίες του; Ε… και; Δεν είναι θεός, δεν στέκεται απαθής και μακριά απ’ όσα συμβαίνουν στην πόλη μας, έχει ενεργό συμμετοχή σε ό,τι τον αφορά σαν δημοτική αρχή. Ναι, πιθανότατα δεν είναι αρεστός μα η δουλειά του είναι άλλη, όχι ν’ αρέσει. Δεν είναι Πατούλης για παράδειγμα κι εύχομαι φυσικά να μη γίνει ποτέ σαν αυτόν, Δήμαρχο θέλουμε και όχι θεατρίνο νάρκισσο.

Αλλά και οι καταληψίες μαθητές από την άλλη, έχουνε τα δίκια τους, έτσι δεν ξεκίνησε την πολυτάραχη πορεία του προς την δόξα ο προηγούμενος πρωθυπουργός μας; Από τις καταλήψεις των σχολείων; Σου λέει ο μαθητής -και δίκιο έχει-, πως θα αναρριχηθώ κι εγώ στα ανώτατα κλιμάκια της κεντρικής πολιτικής σκηνής αν δεν έχω στο βιογραφικό μου μία έστω κατάληψη;

Τα παιδιά γενικότερα, αυτά που ασχολούνται με τα μαθήματά τους, αυτά που διαβάζουν για να προχωρήσουν, δεν νοιάζονται για καταλήψεις, δεν είναι υποχείρια κομμάτων, αλλά τι να κάνουν; Να πάνε στο σχολείο που τελεί υπό κατάληψη και να τα πούμε αντιδραστικά οι «προοδευτικοί» συμμαθητές τους;

Η σούπα της εκπαίδευσης είναι ανάλατη, μα έγινε πολύ χειρότερη από τότε που εκείνο το αλησμόνητο ΠΑΣΟΚ «οραματίστηκε» τους συλλόγους γονέων και, ο κάθε γονιός έχει πλέον λόγο σοβαρό στην εκπαίδευση. Αστεία πράγματα και παγκόσμιες πρωτοτυπίες, μα στην Ελλάδα ζούμε, στη χώρα των άκρων, οπότε, τι αλήθεια τους θέλουμε τους δασκάλους και τους καθηγητές όταν έχουμε τους συλλόγους γονέων;

Από αλλού ξεκίνησα και έφυγα από το θέμα μου. Στο δια ταύτα (που λένε), σοφά έπραξες Δήμαρχε και άνοιξες το σχολείο. Και όπως σε είδα έτσι δυναμικό, αυτόματα έκανα τον συνειρμό: μακάρι με την ίδια ζέση ο Δήμαρχος να γκρεμίσει την κόκκινη Παναγιά. Είπαμε, ο Χριστός τους οίκους του εμπορίου τους γκρέμιζε! Χριστιανοί είμαστε Δήμαρχε, όχι έμποροι!

Φιλάνθρωπος ή φιλόζωος;

Συχνά-πυκνά ακούγονται οι λέξεις «φιλάνθρωπος», «φιλόζωος», τόσο από τα κοινωνικά δίκτυα και άλλο τόσο από τα ΜΜΕ. Και προβάλλονται φωτογραφίες ζώων ή ιστορίες από αυτά, ρεπορτάζ ασχολούνται με φιλανθρωπικά έργα εχόντων ή μη, και όλες αυτές οι αναφορές προκαλούν συγκίνηση. Ειδικότερα στον κάτοικο μιάς μεγαλούπολης που δεν έχει άμεση επαφή με την φύση και την ζωή της ή βρίσκεται μακριά από φιλανθρωπικά έργα.

Φιλάνθρωπος, είναι ο φιλών, ο αγαπών τους ανθρώπους, ο αισθανόμενος αγάπη για τον πλησίον, ο αλτρουιστής, ο πράος, ο αγαθός, ο ήπιος, ο ευπροσήγορος, ο ελεήμων, ο φιλεύσπλαχνος, ο αγαθοεργός, ο μεγάλος φιλάνθρωπος Ροκφέλλερ! Ο Πλάτωνας φιλάνθρωπο ονομάζει τον θεό (επί των θεών, ο αγαπών τους ανθρώπους), η χριστιανική διδασκαλία για τον Χριστό (ώς μόνος και φιλάνθρωπος). Ο Ξενοφώντας στα «Οικονομικά» του, λέει «η γεωργία αυτώ φιλάνθρωπος έστι και πραεία τέχνη[1]».

Ζωόφιλος, είναι ο λίαν αγαπών και προστατεύων τα ζώα. Η ιδιότητα του ζωόφιλου, η υπερβολική αγάπη προς τα ζώα. Στην απέναντι πλευρά υπάρχει η ζωοφοβία, που είναι ψυχοπάθεια του ανθρώπου, ο αδικαιολόγητος φόβος του από την απλή και μόνο θέα ωρισμένων ζώων.  Κύων φιλάνθρωπος (λέει ο Ξενοφών στα «Κυνικά» του), πώλος[2] πράος τε και χειροήθης και φιλάνθρωπος (αναφέρει ο Ιπποκράτης).

Τόσο η φιλανθρωπία και άλλο τόσο η ζωοφιλία, δεν θα υπήρχαν σαν όροι αν ο άνθρωπος ήταν ικανός να ζει αρμονικά με ανθρώπους και ζώα. Αυτές οι δυό έννοιες, φανερώνουν ανθρώπινη δυσαρμονία και περιβάλλονται από καλυμμένη υποκρισία. Πως δηλαδή ο άνθρωπος είναι φιλάνθρωπος; Ή πως είναι φιλόζωος; Ακριβώς επειδή έχει χάσει ή δεν έχει μέσα του αγάπη παρά μόνο ιδιοτέλεια. Αυτός είναι ο κανόνας, στις εξαιρέσεις όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά άνθρωποι (και δεν έχουν ανάγκη τον τίτλο του φιλάνθρωπου) ή πάλι ζούν αρμονικά με τα ζώα, τα περιθάλπουν, τα φροντίζουν, τους παρέχουν στέγη και τροφή, φάρμακα και καθαριότητα.

Οι πραγματικοί άνθρωποι (έκ των πραγμάτων φιλάνθρωποι) ή οι φιλόζωοι (ζώντας αρμονικά με το περιβάλλον τους), δεν έχουν ανάγκη τέτοιους τίτλους, όχι μόνο δεν τους επιδιώκουν αλλά θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι. Δεν τους γοητεύει όλη αυτή η επίπλαστη τυμπανοκρουσία. Αθόρυβα, φροντίζουν αδύναμους ανθρώπους ή ζώα, δεν κοινωνούν τις πράξεις τους, διότι δεν έχουν ιδιοτέλεια μέσα τους, είναι αγνοί.

Είναι η εκκλησία φιλάνθρωπος; Ασφαλώς και δεν είναι. Διατυμπανίζουν απλοί ιερείς ή ανώτεροι κληρικοί πως η εκκλησία φροντίζει το ποίμνιό της, ταΐζει και ντύνει φτωχούς, αλλά ψεύδεται, από τη φύση της η εκκλησία, υλιστική γάρ, απλά διαχειρίζεται πόρους που ανήκουν στην κοινωνία, σε μεμονωμένα άτομα ή σε ομάδες ανθρώπων. Δεν ανοίγει τα σεντούκια της για να προσφέρει στην παθούσα κοινωνία, απαιτεί όμως, ζητιανεύει πόρους για να τους διαχειριστεί προς όφελός της και μόνο. Ναι, είναι άκρως υποκριτική η στάση της εκκλησίας.

Το κράτος είναι φιλάνθρωπο; Όχι βέβαια, κι αυτό, όπως και η εκκλησία, διαχειρίζεται πόρους, αλλά κι αυτό όπως και η εκκλησία, βαπτίζει ως προσφορά την φιλοκαρδία μιάς μερίδας της κοινωνίας. Το κράτος, από τη φύση του κι αυτό σκληρά υλιστικό, ποτέ δεν χαρίζει, και όταν το κάνει είναι επειδή έχει πάρει ή προσδοκά πως θα πάρει.

Ένας ζωολογικός κήπος, είναι από τη φύση του ζωοφιλικός; Όχι βέβαια, πως μπορεί κάποιος που φυλακίζει ζώα (προτάσσοντας την αγάπη του γι’ αυτά) και τα επιδεικνύει στο «ζωοφιλικό κοινό» αντί χρηματικού αντιτίμου να ισχυρίζεται πως αγαπά τα ζώα; Είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας η ύπαρξη ζωολογικών κήπων, είναι ασέβεια προς τα ζώα, είναι καθαρά εγκληματική πράξη η αναφορά και μόνο «ζωολογικού κήπου».

Ο κυνηγός είναι ζωόφιλος; Εδώ γελάει κανείς. Όταν εγκαταλείπει τα σκυλιά του στο βουνό επειδή δεν είναι καλά στο κυνήγι, εγκληματίας δεν είναι;

Ο ποιμένας είναι ζωόφιλος; Όταν αφήνει κι αυτός στο έλεος του θεού τσοπανόσκυλα με το πρόσχημα ότι δεν αποδίδουν όπως πρέπει, τι είναι; Καλός άνθρωπος;

Άραγε, έχει ανάγκη ο άνθρωπος να είναι φίλος του ανθρώπου; Αυτό από μόνο του δεν είναι παράλογο; Ψεύτικο; Υποκριτικό;

Κι όμως, έξω από την γοητεία της φιλανθρωπίας και ζωοφιλίας, υπάρχουν άνθρωποι αθόρυβοι, απαρατήρητοι, ανιδιοτελείς, και περιθάλπουν, φροντίζουν έναν Άγγελο, μία Άννα, μία Κατερίνα, έναν Γιώργο, η θέση και η στάση τους απέναντι στους έχοντες πραγματική ανάγκη, γίνεται η δική τους αποστολή. ή πάλι με τον ίδιο ζήλο μαζεύουν από τον δρόμο μία Νταίζη, μία Λούλου, έναν Όττο, έναν Μάρξ, τα πηγαίνουν στον κτηνίατρο, τους παρέχουν κάθε άνεση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κραυγάζουν, είναι σχεδόν αόρατοι, πράττουν, προσφέρουν, μη προσμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, μέλη του μικρόκοσμου ή του μακρόκοσμου μας, αφανείς και γνήσιοι. Σεβασμός σε αυτούς τους ανθρώπους.

Όταν ακούγονται από τα δίκτυα ή από τα Μέσα, οι λέξεις φιλόζωος και φιλάνθρωπος, ας κρατάμε αποστάσεις, διότι πρόκειται γι’ ανθρώπους βουτηγμένους μέσα στην πλάνη της γοητείας και της υποκρισίας.

Η ανεπτυγμένη ζωοφιλία της εποχής μας, καλύπτει άραγε και συναισθηματικά κενά; Ναι, ακούστηκε να λέει ένας κάτοχος σκύλου που τον μάζεψε από τον δρόμο διαλυμένο από την πείνα και την δίψα. Αυτό όμως δεν είναι κανόνας, ούτε εξαίρεση είναι, απλά συμβαίνει και αυτό.  

Αυτός ο άνθρωπος που δολοφονεί ζώα φολιάζοντάς τα, τι είναι; Ζωάνθρωπος η σεβαστό μέλος της κοινωνίας εφόσον η Πολιτεία του έχει δώσει και πολιτικά δικαιώματα;

Το κράτος που ασκεί βία σε αστέγους ξέρουμε τι πράττει; Ξέρουμε-ξέρουμε, ασκεί πολιτική! Έχει ο άστεγος ανάγκη τον φιλάνθρωπο ή ένα κράτος διαφορετικό, με ανθρώπινο χαρακτήρα;

Στην γκρίζα πόλη μας, φιλοξενήθηκαν τον καιρό των πυρκαγιών στο λατομείο της πάλαι ποτέ ΛΑΤΟ αρκετά αδέσποτα σκυλιά αναζητώντας ανθρώπους, όχι φιλάνθρωπους ή ζωόφιλους αλλά ανθρώπους, να τα πάρουν και να τα καταστήσουν οικόσιτα ζώα, μέλη των οικογενειών τους. Ο σκοπός μάλλον επετεύχθη και όλα θα ήσαν τέλεια αν απουσίαζε η έπαρση από κάποιους οργανωτές. Ας το δουν αν θέλουν, δεν αξίζουν «μπράβο» ή «πόσο σπουδαίοι ήσαν», διότι αυτές πάλι οι λέξεις «μπράβο και σπουδαίος» φανερώνουν ιδιοτέλεια.

Όταν ακούω τις λέξεις φιλάνθρωπος και φιλόζωος, τραβιέμαι μακριά, δεν θέλω να έχω πάρε δώσε με ανθρώπους μειονεκτικούς που με πρόσημο τις δυό αυτές πλαστές λέξεις κρύβουν επιμελώς την υποκρισία τους.

Κλείνοντας το παρόν άρθρο, σε σένα απευθύνομαι δήθεν φιλόζωε, που, όταν βγάζεις τον σκύλο σου βόλτα, ξεχνάς σκόπιμα να σκύψεις να μαζέψεις τα περιττώματά του. Το ξέρω, είσαι η μειοψηφία, αλλά οι μειοψηφίες σαν ελόγου σου έχετε και πολιτικά δικαιώματα, πάτε στην εκκλησία του δόγματός σας και σεληνιάζεστε από την πολύ «Αγάπη» που κυκλοφορεί εκεί μέσα.

Κι εσύ αμετανόητε κομμουνιστή, δεν γίνεται να αλλάζεις το όνομα του σκύλου σου από Μάξ σε Μάρξ! Σεβάσου σε παρακαλώ το λυκόσκυλό σου που βιώνει ούτως ή άλλως την πηγαία, την γνήσια αγάπη σου προς αυτό αλλά και προς τ’ άλλα ζώα.

Επειδή όμως μιλάμε για ζώα, ας ακούσουμε ένα τεράστιο ποιητικό άσμα του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι.

 

 

 

---

[1] Προφανώς επειδή η γεωργία ταΐζει τον κόσμο.

[2] Ο ίππος, εδώ ο φίλος του ίππου.

Από την καλύβα ψηλά στο βουνό στην γκρίζα πόλη ...

Δυόμιση μήνες περίπου έλειψα από την γκρίζα πόλη μας. Στο διάστημα αυτό, με φιλοξένησε η καλύβα μου ψηλά στο βουνό με το καλό αγνάντι της. Ολημερίς την κύκλωνε η δύναμη του φωτοδότη θεού και σαν νύχτωνε την αγκάλιαζε με θέρμη ο έναστρος ουρανός. Και τη νύχτα φώς απ’ τα χιλιάδες αστέρια του γαλαξία μας. Κεί πάνω, στην ερημία των 1000 και κάτι μέτρων, ο πολιτισμός δεν φτάνει, το κινητό τηλέφωνο είναι νεκρό, το ίντερνετ ανύπαρκτο φυσικά, δεν υπάρχουν δημοτικά τέλη, δεν υπάρχουν μετρήσεις της ΔΕΔΗΕ, δεν υπάρχει οχλαγωγή, δεν υπάρχουν συγκρούσεις που τις γεννούν από τη λοξή φύση τους η θρησκεία και η πολιτική. Τότε, τι στ’ αλήθεια υπάρχει κεί πάνω;

Ζωή, ναι, αυτή υπάρχει σε όλο της το μεγαλείο. Όταν νιώθεις ή βλέπεις κοντά σου αλεπούδες, τσακάλια, λύκους, αγριογούρουνα, φίδια, κι ένα σωρό ακόμα ζούδια της φύσης, καταλαβαίνεις εύκολα πως το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει στον πλανήτη είναι ο άνθρωπος. Ευτυχώς, στην απόλυτη ερημία της καλύβας ψηλά στο βουνό, και σε μεγάλη ακτίνα απ’ αυτήν, δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπου, έτσι, η φύση μένει καθαρή από σκουπίδια και από κραυγές.

Δυόμιση μήνες έζησα σαν ερημίτης, μα τι παράξενο, ποτέ μου δεν ένιωσα μοναξιά, στην μοναχικότητα της καλύβας είχα καλή παρέα πάντοτε. Πρώτα την καλή μου διάθεση, μετά το νεράκι που έτρεχε κεί κοντά, τον καθαρό μου αέρα είχα, την αγνότητα των ανέμων που μερικές φορές κτυπούσαν με δύναμη την καλύβα, μα μιά δύναμη κι αυτή διαφορετική, δίχως ίχνος βίας πάνω της. Δεν ξέρω πως τα συνταιριάζει τα πράγματα η φύση κι όλα μέσα της διέπονται από αρμονία. Μα η απίστευτη μαγεία άρχιζε σαν έβγαιναν βόλτα τα πρώτα αστέρια, μετά, σαν γιόμιζε ο ουρανός απ’ αυτά, έτσι δα, το χέρι άπλωνα και τα έπιανα, τα περιεργαζόμουν, εισχωρούσα στα διαστήματά τους κι έφερνα βόλτες στον γαλαξία μας. Πόσο κοντά αλήθεια είναι όλα; Κι εμείς τρέχουμε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες να πάμε μονάχα σε ένα ή άντε σε δύο απ’ αυτά; Εδώ, άς γίνω μαρτυριάρης, ο καλύτερος και ο πιο σύντομος τρόπος για να δεις από κοντά ένα αστέρι της γειτονιάς μας, όσο μακριά κι αν βρίσκεται αυτό, όσα τέλος πάντων έτη φωτός απέχει από την γη, είναι ένας και μοναδικός, δεν πάς εσύ εκεί, κάνεις κάτι απλό, έρχεται αυτό κοντά σου. Πως, με τι τρόπο; Είπαμε, να γίνω μαρτυριάρης αλλά όχι και ρουφιάνος του σύμπαντος.

Έπειτα από απουσία δυό μηνών, σαν μπήκα στην πόλη από την βόρεια πύλη της, ταράχτηκα, κρύος ιδρώτας μ’ έλουσε μιάς και πουθενά δεν αντίκρυσα στην περασιά μου ίχνος εργοταξίου. Μα καλά, σκέφτηκα, πριν να φύγω δεν θ’ άρχιζαν τα έργα του ΜΕΤΡΟ ή μήπως άλλα είχα καταλάβει; Έφτασα γρήγορα στα Περβόλια, μπήκα στο σπίτι κι άναψα το φως. Δεύτερη ταραχή, φως είναι αυτό ή ανακριτική λάμπα; Έτσι σκέφτηκα και γρήγορα βγήκα στην βεράντα να μυρίσω μολυσμένο αέρα να έρθω πάλι στα ίσα μου σιγά-σιγά.

Το επόμενο απόγευμα, μιάς και μου είχε λείψει τόσο καιρό ο καλός καφές, τράβηξα τον ανήφορο της Χρήστου Λαδά για τον εσπρέσο του  Gallo, εκεί, όλο και κάποιο κομμούνι θα ‘βλεπα για να συνεχιστεί η ταραχή μου …