Στου Λάκη στο "No Name"

Στου Λάκη στο "No Name"

 

Την οδό Σύρου την γνωρίζουμε διότι επί αυτής τον αρχαίο καιρό, ο Τσιρώνης είχε τον φούρνο του. Αν όχι ο παλιότερος, σίγουρα ένας από τους παλιότερους φούρνους στο Γαλάτσι. Για όσους δεν γνωρίζουν, βρισκόταν βόρεια από το βενζινάδικο της Shell (Πρωτοπαπαδάκη και Βενιζέλου).

Λίγο χαμηλότερα από τον Τσιρώνη, -πάντα επί της οδού Σύρου- στην πολυκατοικία των αδελφών Σπυρόπουλων, για πολλά χρόνια, εκεί που σήμερα είναι ένα σούπερ μάρκετ, λειτουργούσε συνεργείο για Maserati. Ανατολικά από το συνεργείο, η μαρκίζα του μεγάλου καταστήματος έγραφε «No Name». Την ίδια εποχή, «No Name» λεγόταν και το ροκ κλαμπ κοντά στη Μιχαλακοπούλου. DJ, όπως και στην «Μπανάνα» της Νάουσας στην Πάρο, ήταν φυσικά ο Manos. Ήταν η εποχή της ροκ.

Το δικό μας «No Name», αυτό επί της Σύρου, ήταν στέκι για όσους έπαιζαν μπιλιάρδα, για τους φρουτέμπορους (τζογαδόρους στα φρουτάκια) και τους σοβαρούς πότες. Στα μπιλιάρδα, οι παίκτες ήταν σαφώς υποδεέστεροι από τα μεγαθήρια της υπόγας του Αλέκου (στη Φιγαλείας), διότι κανείς τους δεν ήταν της κλάσης του Γλού-Γλού, ή του Γιώργη Θεοχάρη. Συνεπώς δεν γινόντουσαν μάχες επικές αλλά χλιαρές.

Στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχαν στη σειρά τα μηχανάκια με τα φρούτα και οι φρουτέμποροι τζόγαραν τον πόνο τους. Τι μπανάνες τσικίτα, τι φράουλες, τι μήλα και αχλάδια, τι καρπούζια και πεπόνια, το μαγαζί διέθετε τεράστια ποικιλία από φρούτα όλων των εποχών του έτους. Φρούτα λαχταριστά αλλά μάλλον ακριβά για τους παθιασμένους φρουτέμπορους.

Αντικριστά από την είσοδο του μαγαζιού, στο βάθος, ήταν το μπαρ. Καθαρά ποτά, καθαρή μουσική, καφέδες εξαιρετικοί και όλα αυτά από τον υπεύθυνο του μπαρ, τον Λάκη. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, το μπαρ γέμιζε από κόσμο. Στη μπάρα οι λίγοι και οι πολλοί πέριξ αυτής άφηναν το αλκοόλ να ρέει στον οισοφάγο τους και σταδιακά άρχιζαν οι βαριές κουβέντες. Τις κουβέντες του ποδοσφαίρου τις όριζε ο Μήτσος, γαύρος φανατικός και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, και γινόταν το έλα να δεις. Τις καραβίσιες κουβέντες τις ξεκινούσε ο ναυπηγός και το τεχνικό τμήμα της εταιρείας του που το στελέχωναν ο τεχνικός αυτοματοποίησης -ένας αθεράπευτα δεξιός- ένα ηλεκτρολόγος κι ένας άλλος ηλεκτρονικός. Σ’ αυτές, συμμετείχε και ο στρατηγός Απόστολος. Κατά τρόπο παράδοξο, ο στρατηγός που γνώριζε καλά τις τακτικές του πολέμου, ορμήνευε τους θαλασσοδαρμένους τεχνικούς της θάλασσας. Όχι μόνο για το αντικείμενο της δουλειάς τους αλλά ακόμα τους ανέλυε τα χούγια του Πουνέντη, ή του Όστριαγαρμπή!

Ο Ηλίας, έπινε ήσυχα το ουίσκι του και άκουγε τις βαριές κουβέντες με στωικότητα. Και τι να έκανε; Να τους έβαζε όλους πάνω στο ανάκλιντρο του ασθενή για εξέταση;

Σε αυτό το κλίμα, ο ναυπηγός πάλι, κοιτούσε κατά την είσοδο του μαγαζιού από συνήθεια, διότι κάθε τόσο έκανε ρεσάλτο η καλή του η Άλεξ για να λιώσει στο αλκοόλ επειδή ο καλός της -όπως νόμιζε- δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Πράγματι, στο μπαρ του Λάκη εκτός από τα καθαρά ποτά και την καλή μουσική, υπήρχε και πόνος αβάσταχτος.

Αυτά όλα όμως τα διέλυε ο καραφλός ανήρ όταν εμφανιζόταν στο μπαρ. Συνήθως καθόταν στη μπάρα κι άρχιζε αμέσως την δίχως σταματημό κουβέντα με τον άλλο του εαυτό. Κάποια φορά τον είχα ακούσει, αφού είχε κατεβάσει το ουίσκι του, να κοιτάζει μπροστά του στο κενό και να ρωτά τον Keith Richards: «Mπορείς να μου πεις τι σε έπιασε εκείνο τον Αύγουστο στη Μύκονο και κυκλοφορούσες με παλτό;».

==========

Στη μνήμη του Λάκη Σπαγάκου, του καλύτερου μπάρμαν που είχε ποτέ η πόλη μας.  

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος 

Επιστροφή στα άγια τσιμέντα

Επιστροφή στα άγια τσιμέντα

 

Περισσότερο από μήνα έλλειψα από την πολύπαθη πόλη μας. Δε μπορώ να πω ότι μου ράγισε τη καρδιά η μεγάλη απουσία μου. Εξ άλλου, αυτό το διάστημα βρέθηκα στο όμορφό νησί μου, φύτεψα μερικά δέντρα, μπόλιασα κάποια άλλα, έκανα περιπάτους δίπλα στο κύμα αναπνέοντας ιώδιο και οξυγόνο, ή πήγαινα στην καταπράσινη και αμόλυντη εξοχή. Όταν βρίσκεσαι έξω από την πόλη μας, πολλά είναι τα οφέλη για το σώμα και το πνεύμα.

Στο διάστημα αυτό, αν κάτι μου έλλειψε, ήταν η γκρίνια και η μιζέρια ορισμένων που τίποτα δεν τους ικανοποιεί. Την κλάψα αυτή λοιπόν αναζήτησα ευθύς σαν πάτησα εκ νέου στα γενέθλια τσιμέντα (αλλοτινά χώματα). Και τι έκανα; Μα τι άλλο; Επισκέφτηκα το σοφιστικέ καφέ της πόλης μας, αυτό που είναι δίπλα από το Hasta Luego. Το Hasta Luego έχει θεσπέσιο καφέ, αλλά και η έδρα της διανόησης έχει καλό καφέ αλλά και συζητήσεις, αναλύσεις, ενίοτε ομηρικούς καβγάδες, Όταν μάλιστα τα πάθη φουντώνουν, ορισμένοι θαμώνες του Hasta Luego πλησιάζουν δειλά-δειλά τον χώρο της διανόησης για ν’ αφουγκραστούν τον παλμό της πόλης. Ένας από αυτούς και ο «καλαματιανός», ένας άλλος ο «κορίνθιος». Περίεργοι και οι δυο τους (μήπως είναι κομμουνιστές;) ρουφάνε γνώσεις όπως ο λαφιάτης καλή ώρα ρουφάει γάλα από την καρδάρα. Όσοι δεν πλησιάζουν, γίνονται θεατές τιτάνιων μονομαχιών στο "φεύγα" και στο "πλακωτό" όπου ο ναύαρχος συνομιλεί με το ζάρι, ή ο κ. καθηγητής χτυπά ανελέητα τους αντιπάλους του, όλους πλην του γνωστού φωτορεπόρτερ.  

Το καινούργιο όμως θέμα που απασχολεί έναν πρόεδρο για παράδειγμα, είναι αν το πάρκινγκ στο Παλαιό Τέρμα θα φιλοξενεί περιστασιακά τα οχήματα ή αν κάποιοι θα παρκάρουν σε αυτό μόνιμα τα οχήματά τους. Και αν συμβαίνει το δεύτερο, μήπως θα πρέπει ο δήμαρχος να επέμβει;

Τέτοια σοβαρά θέματα ταλανίζουν τη πόλη μας. Φτιάχνει θέσεις πάρκινγκ ο δήμαρχος, αρχίζει ο πόλεμος, δεν φτιάχνει πάρκινγκ, πάλι πόλεμος, κατηγορίες και ό,τι άλλο φαντάζεται κανείς. Αυτά όλα όμως εκ του μακρόθεν, διότι αν τύχει και συναντήσουν τον δήμαρχο στο δρόμο, σε ένα γκαλά, ή όπου αλλού, σπεύδουν να του φιλήσουν το χέρι λες και είναι δεσπότης.

Είναι ο δήμαρχος δεσπότης; Όχι, δεν είναι. Ξέρει κι αφουγκράζεται τον πολίτη, είναι πανταχού παρών και «τα πάντα πληρών», έχει καταφέρει με την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, και διέλυσε τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα, ή μάλλον, ενοποίησε τις ιδεολογικές αντιθέσεις. Ό,τι κι αν του προσάπτουν ορισμένοι κύκλοι, το κάνουν από συνήθεια, δεν έχουν οι αντιρρήσεις τους κάποιο λογικό υπόβαθρο, παρά μικροπολιτικό.

Η αγαπητή κατά τ’ άλλα διανόηση, ας φύγει από τα ίδια και τα ίδια και ας μιλήσει για σοβαρότερα θέματα, ας ανοίξει θέματα με τους Έλληνες φιλοσόφους, ας μιλήσει για τους συμβολισμούς της Μυθολογίας, για το ρόλο της εκκλησίας (για παράδειγμα) στην επανάσταση του1821, για τα εθνικά μας παραμύθια (Κρυφό Σχολειό κ.ά.), για το αν το σύμπαν διαστέλλεται ή συστέλλεται, ή πάλι αν η ύλη είναι αρχή ή αποτέλεσμα, ή ακόμα για την τεχνική νοημοσύνη και αν μπορούν οι μηχανές ν΄ αποκτήσουν συναισθήματα. Τόσα ωραία θέματα υπάρχουν και η διανόηση ασχολείται με τη μιζέρια της πολιτικής – που στην Ελλάδα δεν υφίσταται καν πολιτική.

Το Σάββατο το πρωί, έπειτα από απουσία ενός μήνα, θα δώσω το παρών στην καθιερωμένη μάζωξη για να φουντώσω κι εγώ από συναισθήματα. Εσύ «καλαματιανέ» θα δώσεις το παρών;

 

 

 

Πεζοπόρος (Λεωνίδας Τρότσκι)