Διακίνηση ιδεών ή συμφερόντων;

Διακίνηση ιδεών ή συμφερόντων;

 

Ένα απογευματινό μπουρίνι – απ’ αυτά που συνηθίζονται εδώ στη Δυτική Ελλάδα, ύψωσε τις μυρωδιές της ευλογημένης γης στον ουρανό, τα πουλιά λούφαξαν και μιά τεράστια σιωπή σκέπασε τον χώρο με την καλοσύνη της. Όπου υπάρχει σιωπή απελευθερώνεται ενέργεια.

Λίγο παρακάτω, εκεί όπου οι τουριστικές αγέλες οχλαγωγούν, βασιλεύει ο υλισμός, οι παραλίες ασφυκτιούν, η μουσική στη διαπασών, το αλκοόλ ρέει σαν τον Αλιάκμονα στα κέφια του, τα πάντα μετριούνται με το χρήμα. Ο ευδαιμονισμός ευημερεί.

Φεύγοντας ο νούς μου σχετικά γρήγορα από την ευεργετική σιωπή που βρισκόταν -αδύναμος γάρ, εισήλθε πάλι στο λούκι της πλαστής καθημερινότητας αναζητώντας τη σύγκρουση. Έτσι, δεν άργησα να βρεθώ στην κίνηση της πόλης και συγκεκριμένα στο πρακτορείο για την αγορά των εφημερίδων. Όταν θέλω να ταραχθώ πολύ, αγοράζω εφημερίδες διότι μου αρέσει το παραμύθι που κυριαρχεί στις σελίδες τους, με τρομάζει το γεγονός των κακών ειδήσεων που γεμίζουν το περιεχόμενό τους, με έλκει η προπαγάνδα που με μαεστρία ασκούν εξυπηρετώντας ιδιοτελή πάντοτε συμφέροντα. Είμαι μήπως αφελής;

Όχι, δεν είμαι τόσο αφελής μιάς και αντιλαμβάνομαι πως οι εφημερίδες δεν διακινούν ιδέες μα στυγνά και μόνο συμφέροντα. Εξάλλου, εμπορικές επιχειρήσεις είναι και όχι κάτι άλλο, όπως από συνήθεια φωνάζουν: «αδέσμευτη δημοσιογραφία, ελεύθερη δημοσιογραφία» κτλ. Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει αλλού, δεν το έχω ψάξει, αλλά εδώ στην γλυκιά πατρίδα μας, οι εφημερίδες είναι δύο συνήθως ειδών. Οι εμπορικές, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι πολιτικές, οι αθλητικές κτλ. και από την άλλη μεριά βρίσκονται οι κομματικές.

Οι κομματικές έχουν συνήθως την χαμηλότερη κυκλοφορία από τις εμπορικές – αν και στην εποχή μας, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί κυκλοφοριακά όλες οι εφημερίδες. Και πως αντεπεξέρχονται στις οικονομικές υποχρεώσεις τους; Ίσως αναρωτηθεί κανείς. Απλά, δεν αντεπεξέρχονται. Οι κομματικές ζούνε από τα κομματικά ταμεία, οι υπόλοιπες από την κρατική διαφήμιση, δηλαδή από τους φορολογούμενους πολίτες αυτής της χώρας. Αλλά και τα κομματικά ταμεία από εμάς δεν συντηρούνται;

Η διαφορά των δύο αυτών κατηγοριών, η ουσιαστική διαφορά, έχει να κάνει με την ποιότητα του δημοσιογράφου της εμπορικής εφημερίδας και του αρθρογράφου της κομματικής εφημερίδας. Επί της ουσίας, ο αρθρογράφος της κομματικής εφημερίδας δεν είναι δημοσιογράφος κι ας φέρει τον τίτλο αυτό, είναι όργανο του κόμματος και κατ’ επέκταση της κομματικής γραμμής. Δεν μπορεί δηλαδή να δημοσιεύσει ένα άρθρο αν αυτό δεν εγκριθεί από την λογοκρισία. Η λογοκρισία υπάρχει φυσικά και στην εμπορική εφημερίδα, δεν πρέπει δηλαδή η γραφή του δημοσιογράφου να έρχεται σε αντίθεση με τα οικονομικά συμφέροντα της εφημερίδας.

Οπότε, πως μπορεί ένας αναγνώστης να διαβάσει ένα έστω άρθρο πέρα από συμφέροντα; Συμβαίνει κι αυτό, σε σπάνιες περιπτώσεις από μη δημοσιογράφους κυρίως που φιλοξενούνται οι απόψεις τους σε λίγες εμπορικές εφημερίδες. Στις ίδιες εφημερίδες, ιδίως στο ελεύθερο ρεπορτάζ, υπάρχουν ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Στις κομματικές, δεν παρεκκλίνει ουδείς, κανένα όργανο.

Αυτά σκεφτόμενος, έτρεξε ο νούς μου στη δική μας πόλη και στις εφημερίδες της. Δεν αξίζει νομίζω να αναφερθεί η ποιότητα των δικών μας εφημερίδων, είναι άγνωστη λέξη. Η μία στέκεται στα δεξιά της δημοτικής εξουσίας γλύφοντας ίσως τ’ αποφάγια της, κάποια άλλη μετεωρίζεται μεταξύ διανόησης και «προοδευτισμού», μία τρίτη, κρατώντας την σοβαρότητα της, ακροβατεί πάνω στις λεπτές γραμμές της.

Η πόλη μας, δεν ευτύχησε να έχει μία εφημερίδα αντάξια της ποιότητας των κατοίκων της. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά………

Ερωτευμένα ζευγάρια στην κόκκινη Παναγιά

Ερωτευμένα ζευγάρια στην κόκκινη Παναγιά

 

Το τελευταίο διάστημα, ο Larry King της πόλης (όπως του αρέσει να τον αποκαλούν), είχε καλεσμένο στο studio έναν γαλατσιώτη αντιδήμαρχο (γαλατσιωτάκη χαρακτήρισε τον εαυτό του ο καλεσμένος) και μίλησαν για το πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης μας.  

Σε ερώτηση του πονηρού Larry King ποια ανάγκη έκανε τον Δήμο να παρανομήσει για την κόκκινη Παναγιά και να την εγκαταστήσει αυθαίρετα στον χώρο του Άλσους, έχασε τον έλεγχο ο αντιδήμαρχος κι άρχισε να λέει ασυναρτησίες, όπως, «ζητάει ο κόσμος ένα μέρος στο Άλσος να κάνει τον σταυρό του μιάς και η Ομορφοκκλησιά είναι κλειστή», «γιατί στο μέλλον να μην φιλιούνται στα μάρμαρα της Παναγιάς ζευγαράκια αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα;», «και γιατί όχι να μην ενώνονται στην ίδια εκκλησιά;». Κι άλλα είπε μα δεν θυμάμαι όλες τις ασυναρτησίες του συμπαθούς κατά τ’ άλλα αντιδημάρχου.

Παραδέχθηκε με καμάρι φυσικά την αυθαιρεσία που διέπραξε ο Δήμος και με ζέση υποστήριξε την παράνομη απόφαση που θα πάρει όπου να ‘ναι η αρμόδια κρατική υπηρεσία για την μονιμοποίησή του. Είναι πραγματικά τραγικό, ένα κράτος που δεν σέβεται τους ίδιους τους νόμους που θεσπίζει να κάνει τα στραβά μάτια επειδή κάποιος «καλός» χριστιανός θα νιώσει την ανάγκη να ανάψει ένα κερί την ώρα της βόλτας του. Σύμφωνα με τα όσα χωρίς ντροπή είπε ο αντιδήμαρχος που δυστυχώς φέρει και τον τίτλο του δασκάλου.

Δηλώνει επίσης χριστιανός ορθόδοξος, αγνοώντας όπως η μεγάλη πλειοψηφία των χριστιανών τα όσα είπε και κήρυξε ο Χριστός. Αγνοεί προφανώς ο αντιδήμαρχος ότι ο Χριστός, ερωτηθείς στο που να προσεύχεται κάποιος, απάντησε: «όπου θέλεις». Ούτε για ναούς μίλησε, ούτε για τον παγανισμό που εξακολουθεί κι έχει τον μέγιστο ρόλο στην χριστιανική εκκλησία. Συγκινήθηκε όμως ο αντιδήμαρχος μιλώντας για την παράνομη κόκκινη Παναγιά, αλλά δεν συγκινείται όταν ένας δημότης μας δεν έχει χρήματα να πληρώσει τα δημοτικά τέλη.

Με τα χρήματα που θα δαπανηθούν για την τσιμεντοποίηση του χώρου που θα φιλοξενήσει την κόκκινη Παναγιά, θα μπορούσε ο Δήμος να δημιουργήσει δημοτικά συσσίτια για τους άπορους συνδημότες μας – και δεν είναι λίγοι αυτοί, ή να δημιουργήσει μία κοινωνική πολιτική για την ανακούφιση ασθενέστερων οικονομικά συνανθρώπων μας.

Δυστυχώς, έχασα τον χρόνο μου παρακολουθώντας με προσοχή μία ατελείωτη φλυαρία ενός εκλεγμένου συνδημότη μας. Θα μπορούσα να σταθώ και σε άλλα σημεία της συνέντευξής του, όπως στην ονοματοδοσία δρόμων και πλατειών που αναφέρθηκε με καμάρι. Δεν είδα όμως πουθενά στην ονοματοδοσία το όνομα ενός Σοφοκλή Πέππα, ενός άξιου τέκνου της πόλης μας και ο οποίος σε όλη του τη ζωή ποιούσε ήθος, η θ ο π ο ι ό ς  γάρ. Παρήγαγε πολιτισμό, όχι αυτόν της αρτοκλασίας που ευαγγελίζεται ο αντιδήμαρχος στο κοντινό μέλλον της κόκκινης Παναγιάς, αλλά διδάσκοντας αρχαίους τραγικούς ποιητές από σκηνής, παίζοντας ρόλους μεγάλων λογοτεχνών της παγκόσμιας τέχνης κλπ.

Ξέχασα όμως, όταν μίλησε για πολιτισμό ο συμπαθής αντιδήμαρχος πάλι συγκινήθηκε αναφερόμενος σε κάποιον μουσικό Κορκολή, και σε κάποια «βαριά ονόματα» του καλλιτεχνικού χώρου, που θα τιμήσουν πάλι το φετινό φεστιβάλ. Αλλά πάλι ξέχασα, πολιτιστικά κέντρα ονομάστηκαν κι όλα τα σκυλάδικα της παραλιακής ζώνης και της εθνικής οδού, την αρχαία εποχή του σοσιαλισμού στην ωραία μας πατρίδα. 

Παρέλειψε να μας πει ο αντιδήμαρχος επί του πολιτισμού, αυτό το παράνομο κτίσμα που θα καταφέρει η παρούσα δημοτική αρχή να νομιμοποιήσει – με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. του Δήμου να σιωπούν εφόσον δεν έχουν προσωπικότητα, διοικητικά σε ποιόν Φορέα θα ανήκει. Στον Δήμο; Στην Περιφέρεια; Στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδας; Μήπως στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης; Τα γράφω αυτά διότι στο κοντινό παρελθόν, μιά μεγάλη δικαστική διαμάχη είδε τα φώτα της δημοσιότητας μεταξύ Αρχιεπισκοπής Αθηνών και πάσης Ελλάδας και Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης για την ιδιοκτησία μιάς μικρής εκκλησίας στο πάρκο Προμπονά. Το εκκλησάκι αυτό (Άγιος Ανδρέας νομίζω λέγεται) και στο οποίο τελούνται και γάμοι, κάπως σαν την κόκκινη Παναγιά ξεκίνησε, αυθαίρετα και το νομιμοποίησε ο θεός. Και όπου παράγεται χρήμα οι υλιστές αντιπρόσωποι του θεού επί γης, το οσμίζονται σαν λαγωνικά και θέλουν να το ελέγξουν.

Ο πολίτης στην πόλη μας, όπου κι αν ανήκει ιδεολογικά, δεν νομίζω να θέλει οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί του να παρανομούν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο. Συνηθίζεται όμως και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν υπηρετούν το συμφέρον του πολίτη αλλά το δικό τους. Για τον λόγο αυτό σωπαίνουν.  

Σκάκι & Παράλογο

Σκάκι & Παράλογο

 

Το σκάκι, όπως λένε οι ειδικοί, είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, απαιτεί σχέδιο, ψυχραιμία, γνώση, λογική κτλ. Υπάρχουν άπειρες κινήσεις που μπορεί να κάνει ένας παίκτης αλλά υπάρχει μόνο μία σταθερά, ο βασιλιάς. Αυτός μπορεί να χάσει την μάχη, να ηττηθεί, αλλά δεν σκοτώνεται ποτέ, ακινητοποιείται, εγκλωβίζεται, αλλά δεν πεθαίνει. Όλα τα άλλα πιόνια είναι αναλώσιμα, σκοτώνονται, αφανίζονται, βγαίνουν από το πεδίο της μάχης (σκακιέρα) οριζοντιωμένα.

Όλα τα πιόνια έχουν ρόλους συγκεκριμένους, ακόμα και ο βασιλιάς. Όλα; Ναι, εκτός από το πιόνι, τον πιο αδύναμο πολεμιστή. Αυτός όμως, ανάλογα με την εξέλιξη της μάχης, με το σχέδιο, μπορεί να παίξει όλους τους ρόλους, να γίνει βασίλισσα, πύργος, αξιωματικός, ίππος, εκτός από βασιλιάς. Ο στρατιώτης είναι ο μοναδικός πολεμιστής που όχι μόνο αλλάζει ρόλους αλλά είναι κι αυτός που μπορεί να φέρει ανατροπές. Ο πιο επικίνδυνος πολεμιστής τελικά είναι αυτός που δείχνει ο πιο αδύναμος διότι είναι και ο μόνος που μπορεί και εξελίσσεται.

Ο κόσμος στην μεγάλη του πλειοψηφία, δεν ασχολείται με το σκάκι, δεν σπαταλά φαιά ουσία. Προτιμά άλλα παιχνίδια, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το μπέιζμπολ, παιχνίδια στα οποία κυριαρχεί η δύναμη και ο φανατισμός και η σκέψη έχει δευτερεύοντα λόγο. Αν όμως ασχολιόταν με το σκάκι, θα παρατηρούσε -ειδικά στον καιρό μας-, ότι όλο αυτό το παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι που λαμβάνει χώρα, κινείται έξω από κάθε λογική, κινείται δηλαδή στο παράλογο. Οι πόλεμοι, η πείνα, η κάθε μορφής βία, το ψέμα, η υποκρισία, η απληστία για δύναμη και χρήμα, όλα αυτά έχουν εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Τα πολιτικά συστήματα έχουν φτάσει στα όρια τους μιάς και όλα έχουν δοκιμαστεί, αποτυγχάνοντας παράλληλα στον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. «Οι δημοκρατίες δεν έχουν αδιέξοδα», κάπου είπε ένας ηλίθιος πολιτικός και πολλοί τον πίστεψαν. Εάν δεν είχαν αδιέξοδα οι δημοκρατίες, δεν θα ήσαν πολλές αλλά μία, η άγνοια όμως της λέξης Δημοκρατία, έφερε την διάσπαση και τις έκανε πολλές.

Είναι πολύ διακριτό στον καιρό μας όλο αυτό το αδιέξοδο που έχουν δημιουργήσει τα πολιτικά-θρησκευτικά συστήματα, έχουν φρακάρει οι ιδεολογίες αναμασώντας τα ίδια ακριβώς πράγματα κάποιους αιώνες. Ο κόσμος μας, ο πολιτισμός μας πάνω στον πλανήτη που κυριαρχεί η αριστοτελική σκέψη, κατ’ επέκταση ο υλισμός, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά και μόνο στη σύγκρουση.

Όλα όμως αλλάζουν, αργά ίσως για τα δικά μας δεδομένα, αλλά όλα εξελίσσονται, προχωρούν, βελτιώνονται. Το θέλουμε ή όχι, σιγά αλλά σταθερά, έρχεται η εποχή και η υλοποίηση της πλατωνικής και της προσωκρατικής σκέψης. Η αλλαγή αυτή ίσως και να μην γίνει με ομαλό τρόπο, ίσως να γίνει με θόρυβο, με πόνο. Αλλά θα γίνει.

Στον καιρό του παράλογου που ζούμε, έχει ήδη αρχίσει η μεγάλη αλλαγή, το παλιό θα πεθάνει δίνοντας χώρο στο καινούργιο. Αν η περιορισμένη σκέψη σου δεν σου επιτρέπει να διακρίνεις την αλλαγή που έρχεται χωρίς την συγκατάθεσή σου (ευτυχώς δηλαδή), κάνε κάτι και άρχισε να σκέφτεσαι διαφορετικά, έξω από συναισθηματισμούς που τυφλώνουν και αναπαράγουν την σύγκρουση. Κάνε σήμερα ένα βήμα…….

Ένα σχετικό βήμα για την καλύτερη ενημέρωσή μας προσπαθεί να κάνει και ο Larry King της πόλης μας. Αλλά δυστυχώς πέφτει πάνω σε κάκιστες επιλογές προσώπων που τάχα μου κάτι σπουδαίο πράττουν στο άρρωστο Γαλάτσι. Αποτυγχάνοντας στις επιλογές του, κάλεσε στο studio μετριότητες, όπως ο αντιδήμαρχος επί των πολιτιστικών, ή ο νεκρός πολιτικά παλαίμαχος πολιτικός της αριστεράς δήθεν, ή κάποιους άλλους απίθανους τύπους άλλων κομμάτων για παράδειγμα. Στάθηκε όμως και τυχερός διότι ο τελευταίος καλεσμένος του, Ζώης Τσώλης, έμπειρος δημοσιογράφος και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα», είπε αρκετά πράγματα με σοβαρότητα, χωρίς κραυγές και έξω από πολιτικές σκοπιμότητες. Καλοί δημοσιογράφοι όμως όπως ο Ζώης Τσώλης, δεν έχουν μεγάλη ακροαματικότητα, διότι δεν είναι λαϊκιστές. Ο «σοφός» λαός, για να «φτιαχτεί», αναζητά το παραμύθι, δυστυχώς. Larry King, κράτα το επίπεδο ψηλά (όπως έκανες με τον Ζώη Τσώλη) διότι μπορείς. Φοβάσαι όμως. Τι φοβάσαι άνθρωπε;

======

Υγ: επειδή εδώ και αρκετές μέρες έχω αρχίσει τις διακοπές μου και θα επανέλθω στην άρρωστη πόλη μας μετά το πέρας του καλοκαιριού, δεν θα έχω κατ’ επέκταση άμεσες πληροφορίες για την καθημερινότητά της. Στο επόμενο άρθρο όμως θα κάνω ειδική αφιέρωση στην ντροπή της παράνομης εκκλησιάς, όπως την άκουσα από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο.  

Καλοκαιρινό σέξ στο ίντερνετ καφέ

Καλοκαιρινό σέξ στο ίντερνετ καφέ

 

Τούτες τις μέρες, η ζέστη κάνει αισθητή την παρουσία της και στην βραχώδη & τσιμεντένια πόλη μας. Για ν’ αρχίσει να λειτουργεί όμως σαν πραγματική πόλη θα πρέπει να ξεκινήσουμε να γκρεμίζουμε. Τουλάχιστον ένα μέρος αυτής ώστε ν’ απελευθερωθούν χώροι και να γίνουν πράσινοι. Το πρώτο βήμα θα γίνει σύντομα στο τετράγωνο της πάλαι ποτέ κλινικής Κολιόπουλου και θα εμφανιστεί ένα ωραιότατο -έστω και μικρό πάρκο- ένας πυρήνας οξυγόνου. Αυτά όμως στο μέλλον. Και με μπροστάρη φυσικά τον ακούραστο δήμαρχο που ευτύχησε κι έχει η πόλη μας, τον μοναδικό στην ιστορία της. Όλοι οι προηγούμενοι δήμαρχοι άφησαν αρνητικό έργο εξαιρουμένου κατά κάποιο τρόπο του αείμνηστου Βασίλη Παπαδιονυσίου. Τέλος πάντων, αυτά είναι θέματα για αναλυτές, όχι για μένα.

    Αναζητώντας λοιπόν κάποια δροσερή γωνιά λόγω της απότομης για την εποχή ανόδου της θερμοκρασίας, κατέληξα στα ρεύματα που δημιουργούνται στο καφέ ίντερνετ. Και που είναι φυσικά πολύ ευχάριστα στο σώμα, συνεπώς, δρουν θετικά και για το πνεύμα.  Απολαμβάνοντας την πρώτη γουλιά του πικρού μου καφέ, μια διαφορετική οχλαγωγή τη φορά αυτή ακούστηκε από τ’ αριστερά μου. Προς στιγμή, σκέφτηκα τον καλαματιανό, τον συμπολίτη μας τον κουκουέ να διαφωνεί με τον φίλα προσκείμενο προς τον κομμουνισμό – όπως λέει ο ίδιος – αλλά μάλλον κανείς δεν τον πιστεύει, τον κορίνθιο. Ο καλαματιανός είναι ήσυχος και καλός άνθρωπος σαν πίνει το καφεδάκι του δίπλα στο Hasta Luego, ο κορίνθιος αντίθετα, είναι κι αυτός καλός, φωνακλάς όμως και  συλλέγει πληροφορίες και τις παραδίδει πού; Ερώτημα!  

    Όχι όμως, η ένταση ερχόταν τελικά από τα δεξιά μου. Στρέφω την ματιά μου προς τα εκεί κι αντικρύζω στο βάθος μιά παρέα τριών-τεσσάρων ανθρώπων ν’ ακούει με προσοχή, όσα ιστορούσε ένας άγνωστος σε μένα συνάνθρωπός μας που καθόταν μαζί τους. Ψηλός, με κατάλευκο μαλλί, που δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ήταν το φυσικό του ή ήταν βαμμένο. Το αναφέρω αυτό διότι στην εποχή μας κυκλοφορεί βαφή που την χρησιμοποιούν γυναίκες κι άντρες κι έχει την απόχρωση του λευκού, του ασημένιου, του ανοικτού γκρί κτλ.

    Το θέμα λοιπόν που ανέπτυσσε ο συνάνθρωπός μας, ήταν πως μπορούν οι άνδρες να κάνουν αγόρια και όχι κορίτσια. Όλα, έλεγε, ήταν θέμα σεξουαλικής στάσης. Περιέγραψε μάλιστα τον τρόπο και είναι αυτός που διακρίνεται καθαρά στην φωτογραφία που βλέπετε. Αυτή λοιπόν η στάση έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα (τα ανέλυσε αλλά δεν τα θυμάμαι) διώχνει τα θηλυκά ωάρια και επικρατεί το αρσενικό, με ευχάριστα φυσικά αποτελέσματα για μία οικογένεια εφόσον θα κάνει αγόρι και όχι κορίτσι που έχει και πολλά έξοδα (προίκες κτλ.).

 

    Ταράχτηκα πολύ σαν άκουσα τις ιστορήσεις του για έναν επιπλέον λόγο, διότι έχω δυό κόρες αφενός και αφετέρου δεν ξέρω αν αυτή η στάση θα αποδώσει αν συνευρεθώ με την γυναίκα μου. Ταραγμένος όμως, πλήρωσα τον πικρό καφέ μου και κατηφόρισα για το σπίτι. Κάπου στις βιβλιοθήκες μου έχω καταχωνιάσει το Kama Sutra, το κόκκινο φυσικά, το αρχαίο. Θυμάμαι, τι ταραχή ένιωθα την πρώτη φορά που άνοιγα τις σελίδες του για να μυηθώ στα μυστικά του σέξ έξ ανατολών κάπου στα 15 μου. Μπορώ να πω χωρίς ντροπές ότι την ίδια ταραχή είχα νιώσει ένα-δυό χρόνια αργότερα σαν άνοιξα να διαβάσω τις σελίδες του κόκκινου βιβλίου του Μάο. Ναι, και το Kama Sutra και το κόκκινο βιβλίο του Μάο είχανε πολύ σέξ. Από τότε μάλλον θα πρέπει να βγήκε το ρητό: «η εξουσία γαμεί και δέρνει».

    Έλεγε κι άλλα ο λευκός συνάνθρωπός μας, όπως για παράδειγμα, έχει σπείρει πολλά σερνικά παιδιά στον κόσμο, στον τρίτο νομίζω και όλα αυτά τώρα έχουν αποκτήσει χρώμα ανοικτό.

    Ήσυχα, με πνευματικότητα κυλούν οι ώρες της καλοκαιρινής σχόλης στην πόλη μας.