Διακίνηση ιδεών ή συμφερόντων;

Διακίνηση ιδεών ή συμφερόντων;

 

Ένα απογευματινό μπουρίνι – απ’ αυτά που συνηθίζονται εδώ στη Δυτική Ελλάδα, ύψωσε τις μυρωδιές της ευλογημένης γης στον ουρανό, τα πουλιά λούφαξαν και μιά τεράστια σιωπή σκέπασε τον χώρο με την καλοσύνη της. Όπου υπάρχει σιωπή απελευθερώνεται ενέργεια.

Λίγο παρακάτω, εκεί όπου οι τουριστικές αγέλες οχλαγωγούν, βασιλεύει ο υλισμός, οι παραλίες ασφυκτιούν, η μουσική στη διαπασών, το αλκοόλ ρέει σαν τον Αλιάκμονα στα κέφια του, τα πάντα μετριούνται με το χρήμα. Ο ευδαιμονισμός ευημερεί.

Φεύγοντας ο νούς μου σχετικά γρήγορα από την ευεργετική σιωπή που βρισκόταν -αδύναμος γάρ, εισήλθε πάλι στο λούκι της πλαστής καθημερινότητας αναζητώντας τη σύγκρουση. Έτσι, δεν άργησα να βρεθώ στην κίνηση της πόλης και συγκεκριμένα στο πρακτορείο για την αγορά των εφημερίδων. Όταν θέλω να ταραχθώ πολύ, αγοράζω εφημερίδες διότι μου αρέσει το παραμύθι που κυριαρχεί στις σελίδες τους, με τρομάζει το γεγονός των κακών ειδήσεων που γεμίζουν το περιεχόμενό τους, με έλκει η προπαγάνδα που με μαεστρία ασκούν εξυπηρετώντας ιδιοτελή πάντοτε συμφέροντα. Είμαι μήπως αφελής;

Όχι, δεν είμαι τόσο αφελής μιάς και αντιλαμβάνομαι πως οι εφημερίδες δεν διακινούν ιδέες μα στυγνά και μόνο συμφέροντα. Εξάλλου, εμπορικές επιχειρήσεις είναι και όχι κάτι άλλο, όπως από συνήθεια φωνάζουν: «αδέσμευτη δημοσιογραφία, ελεύθερη δημοσιογραφία» κτλ. Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει αλλού, δεν το έχω ψάξει, αλλά εδώ στην γλυκιά πατρίδα μας, οι εφημερίδες είναι δύο συνήθως ειδών. Οι εμπορικές, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι πολιτικές, οι αθλητικές κτλ. και από την άλλη μεριά βρίσκονται οι κομματικές.

Οι κομματικές έχουν συνήθως την χαμηλότερη κυκλοφορία από τις εμπορικές – αν και στην εποχή μας, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί κυκλοφοριακά όλες οι εφημερίδες. Και πως αντεπεξέρχονται στις οικονομικές υποχρεώσεις τους; Ίσως αναρωτηθεί κανείς. Απλά, δεν αντεπεξέρχονται. Οι κομματικές ζούνε από τα κομματικά ταμεία, οι υπόλοιπες από την κρατική διαφήμιση, δηλαδή από τους φορολογούμενους πολίτες αυτής της χώρας. Αλλά και τα κομματικά ταμεία από εμάς δεν συντηρούνται;

Η διαφορά των δύο αυτών κατηγοριών, η ουσιαστική διαφορά, έχει να κάνει με την ποιότητα του δημοσιογράφου της εμπορικής εφημερίδας και του αρθρογράφου της κομματικής εφημερίδας. Επί της ουσίας, ο αρθρογράφος της κομματικής εφημερίδας δεν είναι δημοσιογράφος κι ας φέρει τον τίτλο αυτό, είναι όργανο του κόμματος και κατ’ επέκταση της κομματικής γραμμής. Δεν μπορεί δηλαδή να δημοσιεύσει ένα άρθρο αν αυτό δεν εγκριθεί από την λογοκρισία. Η λογοκρισία υπάρχει φυσικά και στην εμπορική εφημερίδα, δεν πρέπει δηλαδή η γραφή του δημοσιογράφου να έρχεται σε αντίθεση με τα οικονομικά συμφέροντα της εφημερίδας.

Οπότε, πως μπορεί ένας αναγνώστης να διαβάσει ένα έστω άρθρο πέρα από συμφέροντα; Συμβαίνει κι αυτό, σε σπάνιες περιπτώσεις από μη δημοσιογράφους κυρίως που φιλοξενούνται οι απόψεις τους σε λίγες εμπορικές εφημερίδες. Στις ίδιες εφημερίδες, ιδίως στο ελεύθερο ρεπορτάζ, υπάρχουν ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Στις κομματικές, δεν παρεκκλίνει ουδείς, κανένα όργανο.

Αυτά σκεφτόμενος, έτρεξε ο νούς μου στη δική μας πόλη και στις εφημερίδες της. Δεν αξίζει νομίζω να αναφερθεί η ποιότητα των δικών μας εφημερίδων, είναι άγνωστη λέξη. Η μία στέκεται στα δεξιά της δημοτικής εξουσίας γλύφοντας ίσως τ’ αποφάγια της, κάποια άλλη μετεωρίζεται μεταξύ διανόησης και «προοδευτισμού», μία τρίτη, κρατώντας την σοβαρότητα της, ακροβατεί πάνω στις λεπτές γραμμές της.

Η πόλη μας, δεν ευτύχησε να έχει μία εφημερίδα αντάξια της ποιότητας των κατοίκων της. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά………