Καμένη πατρίδα – καμένα μυαλά

Καμένη πατρίδα – καμένα μυαλά

Καίγεται ο τόπος μας, πεθαίνουν οι πιλότοι μας που παλεύουν με αυταπάρνηση να σβήσουν φωτιές σε χαράδρες, οι πρωτόγνωρες θερμοκρασίες φέρουν μεγάλες δυσκολίες σε συμπολίτες μας και ειδικότερα σε όσους είναι αναγκασμένοι να εργάζονται στο δρόμο, είτε λέγονται ντελιβεράδες ή διανομείς διαφόρων προϊόντων, ακόμα και η δική μας πόλη είναι ανυπόφορη σε συνθήκες καύσωνα που μάλιστα επιδεινώνονται επικίνδυνα με τη σκόνη από τα έργα κάθε ειδών δραστηριότητες.

Εγώ, όπως και πολλοί συμπολίτες μας, είμαστε από τους τυχερούς διότι δεν ζούμε την περίοδο αυτή στην πόλη αλλά στα εξοχικά μας. Εγώ στο Ιόνιο, οι Ναξιώτες, οι Μυκονιάτες, οι Παριανοί, στο Αιγαίο, οι Μυτιληνιοί ανατολικότερα, οι Κρητικοί νοτιότερα. Είμαστε τυχεροί που περνάμε το καλοκαίρι στη θάλασσα ή το βουνό, στο οξυγόνο ή τον καθαρό αέρα, δίχως την άγρια καθημερινότητα της πόλης μας. Έν αντιθέσει με εμάς τους τυχερούς, οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονται από ανάγκη στην πόλη. Και βιώνουν όλα τα δεινά των ημερών. Είμαστε μαζί με τους συμπολίτες μας, είμαστε μακριά τους αλλά τους έχουμε διαρκώς στη σκέψη μας, κατανοούμε τις δυσκολίες τους, τις αγωνίες τους, τον τρόμο που εισπράττουν ακόμα από τα ελεγχόμενα μέσα επικοινωνίας. Στην πόλη μας όμως συμβαίνουν κι άλλα πράγματα.

Φιλοξενούνται – πρώτα στη ΛΑΤΟ και στη συνέχεια στο ΠΑΛΑΙ, ζώα που κινδύνεψαν στη φωτιά, έχει η πόλη μας ανθρώπινο πρόσωπο και το δείχνει, χιλιάδες κατοίκους με οικόσιτα ζώα που αντιλαμβάνονται καλύτερα απ’ άλλους την αγωνία των ζώων, έχει μία δημοτική αρχή που προστρέχει σε κάθε δυσκολία και αντιξοότητα δημοτών της ή μη, δυναμώνει ο ουσιαστικός εθελοντισμός (όχι σαν αυτόν της Ολυμπιάδας 2004 για παράδειγμα), προσφέρουν οι άνθρωποι δυνάμεις, χρόνο, καλοσύνη, σε πάσχοντες, σε αδυνάτους.

Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή της κριτικής, της μίζερης όμως και όχι υγιούς κριτικής, υπάρχει η άρνηση και ο παραλογισμός. Υπάρχουν και κάποιοι που βρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν παντού, όχι μόνο στον κρατικό μηχανισμό με τα προβλήματά του (όλοι γνωρίζουμε τις αδυναμίες του), όμως τις δύσκολες ώρες, αφήνουμε στην άκρη ό,τι μας πληγώνει, ξεχνάμε αντιπαλότητες και κάθε φαιδρή σύγκρουση που παράγεται από σάπιες ιδεοληψίες, πετάμε κάθε άρνηση ή κάθε τι που μας βαραίνει και δηλώνουμε παρόντες στην ανάγκη συνανθρώπων μας αλλά και των τετράποδων φίλων μας.

Θέλετε από την ασφάλεια του Κονκλάβιου ή ενός καφέ της Βέϊκου να ρίξετε όλες τις ευθύνες του κόσμου στην δημοτική αρχή; Κάντε το, το μόνο εύκολο. Και λοιπόν, τι θα νιώσετε; Χαρά μήπως; Μήπως τάχα μου εσείς αντιστέκεστε στο σύστημα; Αφού δούλοι του είστε, το υπηρετείτε σαν πειθήνια κομματικά όργανα. Δεν θέλετε να ψηφίσετε τον δήμαρχο στις προσεχείς δημοτικές εκλογές; Κάντε το αλλά αφήστε τη μιζέρια σας μακριά από το κοινό καλό.

Σε καιρό κρίσης, όπως οι μέρες αυτές οι δύσκολες, δεν βγάζουμε κομματικές ανακοινώσεις, δεν μοιράζουμε προγράμματα για τη δημοτική μας παράταξη, δεν βαράμε τον αέρα με λόγια κούφια, δεν λέμε ανοησίες. Αυτές τις μέρες σιωπούμε, το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε, και θέτουμε εαυτούς στο κοινό καλό, το περισσότερο που μπορούμε να δώσουμε.

Καλή δύναμη σε εσάς που έχετε μείνει στην πόλη, σε εσάς που προσφέρετε, σε όλες και όλους εσάς που δεν φλυαρείτε  με λόγια ξύλινα. Κι εσείς εκεί του Κονκλάβιου – όλο και κάποιοι θα μαλώνετε σαν τα κοκόρια από συνήθεια και μόνο, εσείς είστε καμένες περιπτώσεις. Δεν έχετε σωτηρία.

Το βίντεο, αφιερωμένο στη μνήμη των δύο πιλότων μας.

 

Ο Πεζοπόρος 

Τόπο στα … νιάτα ή… στη μπάντα-στη μπάντα, περνάει ο Λοσάντα!

Τόπο στα … νιάτα
ή… στη μπάντα-στη μπάντα, περνάει ο Λοσάντα!

 

Ό,τι μορφή κι αν έχεις θεέ, ή κι αν δεν έχεις (που μάλλον εκεί καταλήγω), λυπήσου εμάς τους κοινούς θνητούς που δεν κουβαλάμε στην πλάτη μας κομματικά ή «αγωνιστικά» ένσημα, όπως καλή ώρα οι έν Γαλατσίω συμπολίτες μας που θέλουν να σώσουν την πόλη μας, ενώ κανονικά θα έπρεπε ν’ αρχίσουν από τον εαυτό τους για τη δική τους σωτηρία πρώτα κι ύστερα τη δική μας.

Θεέ του Γαλατσίου (όχι, δεν εννοώ τον Δήμαρχο), βάστα γερά ν’ αντέξεις το παλλαϊκό κίνημα που ξεκίνησε στην ταραγμένη και σκονισμένη πόλη μας από τη γιάφκα του ίντερνετ καφέ, εκεί όπου την περασμένη Κυριακή συνέβησαν κοσμοϊστορικά πράγματα και που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τα καταγράψουν όταν θα έχει καταλαγιάσει κάθε πόθος και καημός. Για να έχουν καθαρό μυαλό και να είναι απαλλαγμένοι από συναισθηματική φόρτιση κάθε είδους.

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί, παρών στο κάλεσμα συμπολίτη μας (καθόλα έντιμου αλλά εκτός χρόνου) για να φέρουμε στο Γαλάτσι τη φρεσκάδα του καινούργιου, για να ενώσουμε τις «αριστερές» δυνάμεις μας, για να διώξουμε από άρχοντα της πόλης μας τον νυν Δήμαρχο και την επάρατη δεξιά που τον στηρίζει. Σύμφωνοι, τον στηρίζει και όλη η αριστερά με τα εξαπτέρυγα τα σοσιαλιστικά τον νυν Δήμαρχο, τον στηρίζει και η δεξιά, τον στηρίζει κάθε πικραμένος συμπολίτης μας που θέλει να ηγηθεί της επανάστασης αλλά δεν το ομολογεί δημόσια, ντρέπεται. Ο μόνος που δεν τον στηρίζει είμαι εγώ και αυτό διότι βρίσκομαι έξω από κάθε ιδεοληψία.

Γιατί όλοι εσείς οι τάχα μου «προοδευτικοί» δεν έχετε την ικανότητα, αδέλφια μου αλήτες πουλιά, να ομονοήσετε κάπου; Γιατί χάνεστε σε ανούσιες κουβέντες φλυαρώντας; Γιατί θέλετε να γίνετε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη; Για να δώσετε ανθρώπινο πρόσωπο στην πόλη μας που εσείς οι ίδιοι με αυτούς που στηρίζατε επί δεκαετίες την καταστρέψατε; Μπορεί η πόλη μας σήμερα να γίνει πραγματική πόλη, φιλόξενη για τους κατοίκους της; Όχι, δεν μπορεί, και δεν αναφέρομαι στα έργα του ΜΕΤΡΟ που καλώς γίνονται και η ταλαιπωρία από το μέγιστο αυτό έργο τυγχάνει της συμπαράστασής μας αλλά και της υπομονής μας – αναφέρομαι στην χρόνια χαλασμένη νοοτροπία σας και που αγνοείτε συστηματικά ότι έχετε μεγάλο μερίδιο ευθύνης στον κατήφορο και στην παρακμή αυτού του γεωγραφικού χώρου μιάς και κλείνατε τα μάτια στα παλιά κατεστημένα.

Πρότεινε στη μάζωξη της Κυριακής ο κεντρικός ομιλητής συμπόρευση όλων των «προοδευτικών» δυνάμεων του Γαλατσίου έτσι ώστε στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές να ανατρέψουν τον Δήμαρχο και να αναλάβουν αυτοί την διαχείριση του Δήμου. Κι εκεί πήρε τον λόγο ο κάθε μικρός χαλίφης λέγοντας ασάφειες, ανοησίες, εκφράζοντας παράλληλα τον πόθο του για την καρέκλα. Ο μόνος που μίλησε με τρόπο ρεαλιστικό, με ωμό τρόπο αν θέλετε, ήταν ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην πόλη μας. Και ήταν ο μόνος που δεν παραμύθιασε την ομήγυρη. Ακριβώς όμως για τον λόγο αυτό, χλευάστηκε από την «σώφρονα αριστερά» της πόλης μας, που έχει μάθει να χάνεται στην ανάλυση και στα συναισθήματα. Η πολιτική αγάπες, είναι κυρίως τέχνη αλλά δεν χωράνε σε αυτήν συναισθήματα παρά ωμός ρεαλισμός.

Αλήθεια, όλοι εσείς της δήθεν αριστεράς, γιατί δεν βγαίνετε στο κέντρο της πόλης και να κάνετε ένα ερωτηματολόγιο στον κάθε πολίτη, μιλήστε του για την κόκκινη Παναγιά, μιλήστε του για τα υιοθετημένα, μιλήστε του για το Παλαί, μιλήστε του για κάθε θέμα που νομίζετε ότι χρήζει άμεσης λύσης. Αγνοεί ο κόσμος πλην ελαχίστων την κόκκινη Παναγιά, αγνοεί τα υιοθετημένα και ό,τι με ασάφεια γίνεται σε αυτά, αγνοεί τα περί χρήσης του Παλαί, αγνοεί ένα σωρό πράγματα με τα οποία εσείς καταπιάνεστε. Τι δεν αγνοεί ο κάτοικος αυτής της πόλης; Την σκληρή και πάντοτε παρούσα καθημερινότητα. Έ λοιπόν, στην καθημερινότητα, ο Δήμαρχος βρίσκεται απ’ όλους εσάς ένα μίλι πάντοτε μπροστά.

Αλήθεια, θέλετε όλοι εσείς αλλαγή προσώπων στον Δήμο μας; Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι πρέπει πρώτα να αλλάξετε εσείς νοοτροπία και μετά να πάτε παραπέρα; Όχι, δεν το έχετε σκεφτεί για έναν απλό λόγο, διότι δεν έχετε επίγνωση. Είστε χαμένοι, στο παρελθόν, «τότε που εσείς μπλά, μπλά, μπλά….», βρίσκεστε διαρκώς σε αυτό ή στο μέλλον αλλά ποτέ στο παρόν. Θέλετε δουλειά αγάπες, διότι είστε νοητικά πολύ πίσω, εγκλωβισμένοι στα ιδεολογικά σκουπίδια, εγκλωβισμένοι στον ναρκισσισμό σας, εγκλωβισμένοι σε κάθε τι παρακμιακό. Δηλώνετε «προοδευτικοί», αλλά σχεδόν σε κάθε σας σαββατιάτικη μάζωξη, κάθε φορά, κάποιοι από εσάς βρίζεστε του καλού καιρού, την άλλη μέρα το συνειδητοποιείτε και ανακαλείτε. Μέχρι την επόμενη μάχη σας. Το θέμα βέβαια έχει καταντήσει γραφικό, όταν όμως μιλάτε με χυδαίο τρόπο σε γυναίκες, έ… κάτι δεν πάει καλά με εσάς.

Αν όλοι εσείς θέλετε πραγματική αλλαγή στην πόλη μας, φανταστείτε την δίχως τη δική σας παρουσία. Τόσα χρόνια, σας βαρεθήκαμε. Βαρεθήκαμε τους «αγώνες σας», βαρεθήκαμε τα κούφια λόγια σας, βαρεθήκαμε την ματαιοδοξία σας. Αν αγαπάτε όπως λέτε αυτή την πόλη, κάνετε στην άκρη να περάσουν οι νέοι άνθρωποι, αυτοί των 25 και 30 χρόνων, οι νέοι όμως που είναι αυτόφωτοι και όχι όργανα κομμάτων. Οι νέοι που δεν θα χαθούν κάτω από κάποια υπάρχουσα ομπρέλα αλλά που θα δημιουργήσουν ελεύθερα τον δικό τους δρόμο.

Άν αγαπάτε, όπως διακαώς διαδίδετε αυτή την πόλη, καθίστε στην άκρη , δώσε τόπο στην πιο φρέσκια γενιά μας, στην μόνη σήμερα αμόλυντη, στην μόνη που δεν φέρει ευθύνες για το χάλι που εσείς φτιάξατε. Κάντε στη μπάντα, περνάει ο Λοσάντα! 

Είδατε; Θέλω ν’ αγιάσω αλλά δεν μ’ αφήνετε!