Οι αναλύσεις στο Καφέ Galo...

Μία εβδομάδα μακριά από την χαρούμενη πόλη μας, απομονωμένος με μια σκηνή δίπλα στη θάλασσα, με τους ήχους της να συμπληρώνουν την αρμονία της Φύσης, σαν τους μοναχούς κι εγώ -ένα πράγμα- θέλησα ν’ αγιάσω. Αλλά ευτυχώς, οι πειρασμοί δεν με άφησαν ν’ αγιάσω, με κύλησαν στη λάσπη της αμαρτίας και πέρασα καταπληκτικά. Σαν επέστρεψα πίσω στα «εγκόσμια», σκέφτηκα να βρω έναν «πνευματικό», να του εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου, να μου δώσει χρήσιμες συμβουλές για το πως θα πρέπει να πορεύομαι στη ζωή μου. Αλλά και πάλι -ευτυχώς-, δεν βρήκα. Οι «πνευματικοί» είναι κλεισμένοι από το πλήθος των ανθρώπων -δουλειά με το τσουβάλι δηλαδή-, και που να προλάβουν να καθοδηγήσουν έναν ακόμα ασθενή, έναν πνευματικά ανάπηρο συνάνθρωπό τους. Απελπίστηκα, σκέφτηκα να βρώ έναν καλό ψυχολόγο, αλλά κι εκεί τα ίδια. Τοίχος απροσπέλαστος, και οι ψυχολόγοι κλεισμένοι είναι -κι αυτοί δουλειά με το τσουβάλι-, τόση αρρώστια που κυκλοφορεί που να προλάβουν να την θεραπεύσουν;

Μη έχοντας καθοδήγηση στη τρανή ζωή μου, πήρα τους γνώριμους δρόμους της πόλης, αφουγκράστηκα την εμπειρία τους, χάρηκα την καθαρότητά τους, γεύτηκα τους καφέδες από τα Καφέ που φράζουν τα πεζοδρόμια τους, ένιωσα την αγωνία τους καθώς γεμίζει τον αιθέρα με τ’ ανθρώπινα. Μιας όμως και μίλησα για καφέ, τον καλύτερο καφέ της πόλης δεν τον έχουν τα κεντρικά και φημισμένα Καφέ αλλά ένα περιφερειακό. Μερικές φορές, όταν οι πεζοπορίες μου το επιτρέπουν, κάθομαι στο Καφέ της πλατείας Κύπρου, στο Galo. Πράγματι, το μαγαζί αυτό έχει τον καλύτερο καφέ στη πόλη. Αλλά στο Galo, συμβαίνει και κάτι άλλο όπως έχω παρατηρήσει όσες φορές βρέθηκα εκεί να ξαποστάσω και ν’ απολαύσω τον καφέ μου, έχει πολιτικές αναλύσεις.

Κεντρικός αναλυτής φαίνεται να είναι ένας καλός συμπολίτης μας, αλλά έχει ένα ελάττωμα, νομίζει πως είναι κομμουνιστής! Όσες φορές έτυχε και κάθισα να πιώ καφέ και άθελά μου έγινα ωτακουστής των αναλύσεων του, άκουγα τη φράση: «εγώ είμαι κομμουνιστής». Καθώς αιωρούνταν στον αέρα οι λέξεις από την επαναλαμβανόμενη αυτή φράση, οι ομοτράπεζοί του σώπαιναν. Φοβισμένοι; Μήπως η επανάσταση ήταν στην αυλή τους και δεν το είχαν καταλάβει; Αλλά, μερικές φορές ο «κομμουνιστής» ξεχνιόταν και φώναζε: «ά ρε Γιώργαρε». Στο άκουσμα αυτό πάλι, ο νούς των ομοτράπεζων έτρεχε στην άλλη «επανάσταση» των πειναλέων στρατιωτικών. Καθώς έδειχναν τα πράγματα κάθε φορά που τύχαινε να γίνω μάρτυρας των αναλύσεων του συμπολίτη μας που ήταν «κομμουνιστής», στο κεφάλι του μέσα είχε ένα μεγάλο πλεκτό και κάθε φορά που πήγαινε να το ξεμπλέξει έπεφτε από την μία επανάσταση στην άλλη.

Ομολογουμένως, η ώρα του καφέ στο Galo, περνά ευχάριστα, και αν έχεις κέφι, ρουφάς γνώση σαν το φίδι καθώς μυρίζει το φρέσκο γάλα. Πολλά μαθαίνεις από τον συμπολίτη μας που ομολογώ με έχει εντυπωσιάσει, διότι γνωρίζει με ακρίβεια ό,τι κινείται στη πόλη μας φανερά ή κρυφά. Όπως δε έχω καταλάβει, συμμετέχει έκ του μακρόθεν και στις μαζώξεις της αριστεράς που λαμβάνουν χώρα κάθε Σάββατο μεσημέρι στο ιντερνέτ Καφέ. Εκεί όμως δεν συμμετέχει με αναλύσεις, εκεί υπάρχουν αναλυτές ικανότεροι.

Οι ομοτράπεζοι του «κομμουνιστή» συμπολίτη μας, όπως έχω αντιληφθεί, είναι ένας καθηγητής φυσικός, ένας άλλος μάλλον συγγραφέας και κάποιες φορές και ένας δημοσιογράφος. Ο τελευταίος -ο δημοσιογράφος-, τολμά μερικές φορές να διορθώσει τις αναλύσεις του συμπολίτη μας, αλλά η οργή που δέχεται είναι ανελέητη!

Ά ρε Γιώργαρε! 

Ντεϊσμός και Ύβρις ...

Κάπου διάβασα πρόσφατα, ότι, είναι αδύνατο, δεν γίνεται, να πιστεύεις στο Θεό αλλά να μην πιστεύεις σε καμμία θρησκεία. Μάλιστα, όσοι σκέφτονται κατά τον απαράδεκτο αυτό τρόπο λέγονται ντεϊτιστές. Ο Ντεϊσμός δηλαδή είναι ένας πλαστός όρος που πιστεύει σε θεό έξω από κάθε θρησκεία. Και σαν «ισμός» πλέον, αφήνεται στους αναλυτές των πάντων που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πάντως, οι λέξεις «δεν γίνεται», «αδύνατο» είναι λέξεις άγνωστες στην Δημιουργία, που ο καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει και όπως καταλαβαίνει. Όλοι όμως οι αναλυτές έχουν μία κοινή συνισταμένη, αναλύουν μέσα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, συνεπώς, έχουν περιορισμένο τρόπο σκέψης και κατ’ επέκταση και ανάλυσης.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αν στέκεσαι έξω από κόμματα και ιδεολογίες, είσαι όχι μόνο δακτυλοδεικτούμενος αλλά και τσιράκι της εκάστοτε εξουσίας. Πάση θυσία, για τους «ιδεολόγους» και τους οπαδούς των κομμάτων, πρέπει να ανήκεις κάπου. Αυτό το «πρέπει» είναι κανόνας για την κοινωνία, την κοινή γνώμη, την αγελαία μάζα δηλαδή των ανθρώπων που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από την περιορισμένη πολιτική και θρησκευτική σκέψη τους.

Στην εποχή μας, επειδή έχει καταργηθεί η ιερά εξέταση και η πυρά, οι κρεμάλες της πίστης και τα μαστιγώματα του δήμιου, υπάρχουν πιο εκλεπτυσμένοι τρόποι για να δείξει η «κοινωνία» τη δύναμή της, σε βάζει στο περιθώριο, σε θεωρεί άσωτο υιό, σε καταγγέλλει. Πάση θυσία λοιπόν, πρέπει να συγκρούεσαι για τις θρησκείες και τις ιδεολογίες, για πράγματα ψεύτικα δηλαδή εφόσον είναι και τα δύο ανθρώπινα δημιουργήματα και όχι προερχόμενα από μία ας την πούμε ανώτερη δύναμη.

Αν πάρεις τις θρησκείες, η μία θέλει να καβαλήσει την άλλη στο όνομα του Θεού! Λές και ο Θεός, αν υπάρχει, είπε, πρόσταξε τις μάζες, να χτίζουν ναούς στο όνομά του, να συναθροίζονται σε αυτούς και να τον ανταμώνουν, ή ακόμα να πολεμούν για χάρη του. Αστεία πράγματα, αλλά με αυτά τα αστεία προχωρά ο σύγχρονος άνθρωπος, διαρκώς φοβισμένος, αναζητώντας την ασφάλεια μέσα από ομάδες, κόμματα, θρησκείες, αδυνατώντας ν’ αντιληφθεί πως όλα αυτά τον κρατάνε δέσμιο, δεν τον ελευθερώνουν. Από τη φύση τους, η θρησκεία (η όποια) και η πολιτική, δεν απελευθερώνουν παρά μόνο σκλαβώνουν.

Και στις δυό εξουσίες -πολιτική και θρησκευτική-, υπάρχουν και οι φιγούρες εκείνες που δοξάστηκαν ή άγιασαν. Όσο πιο πολύ αίμα χύνεις, όσους περισσότερους ανθρώπους σφάζεις, τόσο πιο σπουδαίους γίνεσαι, πιο μεγάλος. Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Κωνσταντίνος, Καίσαρας, Καρλομάγνος, είναι μερικά κλασικά δείγματα ανδρών επιφανών, ιερά ονόματα, θεμελιωτές ενός κόσμου κυριολεκτικά πνιγμένου στο αίμα. Εδώ άγιασε ακόμα και ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ που σε τρείς πατριαρχικές θητείες αφόρισε τρείς φορές τους Έλληνες που χάλαγαν τη μόστρα του Σουλτάνου. Στο τέλος, κατέβηκε το άγιο πνεύμα και είπε στους δεσποτάδες να τον αγιάσουν. Πόση ύβρις! Κατέβηκε το άγιο πνεύμα στους υλιστές και αυτοί έπραξαν τα δέοντα.

Είναι αλήθεια, ο κόσμος, ο αγνός και άδολος κόσμος, δεν μπορεί να ζήσει δίχως τα παραμύθια που του σερβίρουν. Και αν δεν έχει παραμύθια, φτιάχνει και μόνος τους, με αυτά πορεύεται. Αλήθεια βέβαια είναι, ότι δεν υπάρχει Αλήθεια.