Ντεϊσμός και Ύβρις ...

Κάπου διάβασα πρόσφατα, ότι, είναι αδύνατο, δεν γίνεται, να πιστεύεις στο Θεό αλλά να μην πιστεύεις σε καμμία θρησκεία. Μάλιστα, όσοι σκέφτονται κατά τον απαράδεκτο αυτό τρόπο λέγονται ντεϊτιστές. Ο Ντεϊσμός δηλαδή είναι ένας πλαστός όρος που πιστεύει σε θεό έξω από κάθε θρησκεία. Και σαν «ισμός» πλέον, αφήνεται στους αναλυτές των πάντων που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πάντως, οι λέξεις «δεν γίνεται», «αδύνατο» είναι λέξεις άγνωστες στην Δημιουργία, που ο καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει και όπως καταλαβαίνει. Όλοι όμως οι αναλυτές έχουν μία κοινή συνισταμένη, αναλύουν μέσα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, συνεπώς, έχουν περιορισμένο τρόπο σκέψης και κατ’ επέκταση και ανάλυσης.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αν στέκεσαι έξω από κόμματα και ιδεολογίες, είσαι όχι μόνο δακτυλοδεικτούμενος αλλά και τσιράκι της εκάστοτε εξουσίας. Πάση θυσία, για τους «ιδεολόγους» και τους οπαδούς των κομμάτων, πρέπει να ανήκεις κάπου. Αυτό το «πρέπει» είναι κανόνας για την κοινωνία, την κοινή γνώμη, την αγελαία μάζα δηλαδή των ανθρώπων που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από την περιορισμένη πολιτική και θρησκευτική σκέψη τους.

Στην εποχή μας, επειδή έχει καταργηθεί η ιερά εξέταση και η πυρά, οι κρεμάλες της πίστης και τα μαστιγώματα του δήμιου, υπάρχουν πιο εκλεπτυσμένοι τρόποι για να δείξει η «κοινωνία» τη δύναμή της, σε βάζει στο περιθώριο, σε θεωρεί άσωτο υιό, σε καταγγέλλει. Πάση θυσία λοιπόν, πρέπει να συγκρούεσαι για τις θρησκείες και τις ιδεολογίες, για πράγματα ψεύτικα δηλαδή εφόσον είναι και τα δύο ανθρώπινα δημιουργήματα και όχι προερχόμενα από μία ας την πούμε ανώτερη δύναμη.

Αν πάρεις τις θρησκείες, η μία θέλει να καβαλήσει την άλλη στο όνομα του Θεού! Λές και ο Θεός, αν υπάρχει, είπε, πρόσταξε τις μάζες, να χτίζουν ναούς στο όνομά του, να συναθροίζονται σε αυτούς και να τον ανταμώνουν, ή ακόμα να πολεμούν για χάρη του. Αστεία πράγματα, αλλά με αυτά τα αστεία προχωρά ο σύγχρονος άνθρωπος, διαρκώς φοβισμένος, αναζητώντας την ασφάλεια μέσα από ομάδες, κόμματα, θρησκείες, αδυνατώντας ν’ αντιληφθεί πως όλα αυτά τον κρατάνε δέσμιο, δεν τον ελευθερώνουν. Από τη φύση τους, η θρησκεία (η όποια) και η πολιτική, δεν απελευθερώνουν παρά μόνο σκλαβώνουν.

Και στις δυό εξουσίες -πολιτική και θρησκευτική-, υπάρχουν και οι φιγούρες εκείνες που δοξάστηκαν ή άγιασαν. Όσο πιο πολύ αίμα χύνεις, όσους περισσότερους ανθρώπους σφάζεις, τόσο πιο σπουδαίους γίνεσαι, πιο μεγάλος. Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Κωνσταντίνος, Καίσαρας, Καρλομάγνος, είναι μερικά κλασικά δείγματα ανδρών επιφανών, ιερά ονόματα, θεμελιωτές ενός κόσμου κυριολεκτικά πνιγμένου στο αίμα. Εδώ άγιασε ακόμα και ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ που σε τρείς πατριαρχικές θητείες αφόρισε τρείς φορές τους Έλληνες που χάλαγαν τη μόστρα του Σουλτάνου. Στο τέλος, κατέβηκε το άγιο πνεύμα και είπε στους δεσποτάδες να τον αγιάσουν. Πόση ύβρις! Κατέβηκε το άγιο πνεύμα στους υλιστές και αυτοί έπραξαν τα δέοντα.

Είναι αλήθεια, ο κόσμος, ο αγνός και άδολος κόσμος, δεν μπορεί να ζήσει δίχως τα παραμύθια που του σερβίρουν. Και αν δεν έχει παραμύθια, φτιάχνει και μόνος τους, με αυτά πορεύεται. Αλήθεια βέβαια είναι, ότι δεν υπάρχει Αλήθεια.