Αγιασμός των υδάτων στο κολυμβητήριο Γαλατσίου

Την ώρα που άρχιζε ο προϊστάμενος ιερέας τη λειτουργία ανήμερα των Φώτων στην Κόκκινη Παναγιά, εγώ ξυριζόμουν ακόμα. Μέχρι να τελειώσει τη λειτουργία και ν’ αρχίσει ο αγιασμός των υδάτων, είχα μπροστά μου αρκετό χρόνο, ακόμα και καφέ να πιώ στα καφέ επί της Βέϊκου. Αλλά γιατί να πιώ καφέ στη Βέϊκου εφόσον μετά τα Ύδατα όλο και κάτι θα έχει ο γιορτινός μπουφές του Δήμου να λιγδώσει τ’ άντερό μας;

Πράγματι, δε λάθεψα στους υπολογισμούς μου, όταν διάβαινα την πρώτη είσοδο του Άλσους, μόλις είχε ξεκινήσει η πομπή από την Κόκκινη Παναγιά με προορισμό το κολυμβητήριο, οπότε, κινούμασταν παράλληλα, η πομπή στα ψηλότερα κι εγώ στα χαμηλότερα. Μαζί με μένα ακόμα μερικές εκατοντάδες πιστοί (πίστη = νεκρή, παγωμένη ενέργεια), κατευθυνόμασταν προς το κολυμβητήριο, όπου οι περισσότεροι βουτηχτάδες περίμεναν υπομονετικά μη υπολογίζοντας τον κρύο καιρό.

Πέρα από τον απλό κι ανώνυμο πολίτη, αισθητή ήταν η παρουσία των επισήμων με πρώτο τον Περιφερειάρχη Αττικής που φόραγε στο κεφάλι του για να μην κρυώνει ένα ολόχρυσο καπέλο, κάτι σαν παπική τιάρα. Του πήγαινε πολύ. Παρατηρώντας τον κόσμο να πιάνει θέσεις για να ειδεί όσο μπορούσε καλύτερα τις βούτες χάριν του Σταυρού, έπεσε η ματιά μου πιο πίσω, στο παρασκήνιο και κατάλαβα ότι υπήρχε ένταση. Πλησίασα προσεκτικά και λογομαχούσαν ο Δήμαρχος με τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Συσπείρωσης Γαλατσίου, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, ο εκπρόσωπος αυτής κ. Χαραλαμπίδης, υποστήριζε την αντίρρησή του λέγοντας στον Δήμαρχο: κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, γιατί να μην κάνουμε μία εξαίρεση φέτος και αντί για τον Σταυρό να πετάξει ο παπάς στο νερό ένα Σφυροδρέπανο; Κι αυτό δεν είναι άγιο σύμβολο;

Το δίκαιο αίτημα του κ. Χαραλαμπίδη, δεν το απέρριψε ο Δήμαρχος αλλά ενεργώντας σαν τον Άννα και τον Καϊάφα, πρότεινε για το αίτημα αυτό ν’ αποφασίσει ο παπάς. Εξερράγη από την μαχαιριά του Πόντιου Πιλάτου ο κ. Χαραλαμπίδης και αποχώρησε βάζοντας στη ζώνη του το σφυροδρέπανο. Κατευθύνθηκε εκεί που περίμεναν και οι υπόλοιποι κολυμβητές, από πίσω τον ακολούθησε κι Δήμαρχος.

Ο παπάς ήταν απ’ ώρα έτοιμος για το ιερό καθήκον και σαν τον κύκλωσαν με τα μαγιώ τους οι τολμηροί κολυμβητές και οι τολμηρές κολυμβήτριες, περίμενε το σύνθημα από τον Περιφερειάρχη, αυτός όμως είχε ξεχαστεί τραβώντας selfie μοστράροντας την ολόχρυση τιάρα στο κεφάλι του - ποιος ξέρει που θα πούλαγε μούρη αργότερα.

Έξη κολυμβητές στη σειρά, ας τους ονομάσω για την ιστορία: Μαρκόπουλος, Ζώμπος, Χαραλαμπίδης, Σαπουνά, Ζέρβα-Γκιουρτζιάν, Παναγιώτου. Και δίπλα απ’ αυτούς η κ. Αυλωνίτου που, σαν παλιά κολυμβήτρια θα είναι αγωνοδίκης.

Ρίχνει το θηρίο ο παπάς τον Σταυρό λές κι έριχνε ακόντιο, στην άλλη άκρη της πισίνας τον έστειλε, οπότε πέφτουν τα θεριά στο νερό και παλεύουν με την ιστορία. Η κ. Αυλωνίτου παρακολουθεί στενά την προσπάθεια των πιστών, σβέλτη δε καθώς είναι έχει ήδη φτάσει στο ύψος του Σταυρού και περιμένει αυτόν ή αυτήν που θα έχει τη θεία ευλογία ώστε να τον συλλέξει. Ο κ. Μαρκόπουλος πέφτει με δύναμη κι επιλέγει το ελεύθερο, ο κ. Ζώμπος μιμούμενος τον Δήμαρχο επιλέγει κι αυτός το ελεύθερο. Ο κ. Χαραλαμπίδης σαν χειμερινός κολυμβητής που είναι, επιλέγει το πρόσθιο έχοντας σώμα και κεφάλι συνεχώς μέσα στο νερό και βγάζει το κεφάλι του μόνο για αστραπιαίες εισπνοές. Σαν τον βάτραχο κολυμπά, πολύ γρήγορα. Η κ. Σαπουνά επιλέγει να κολυμπήσει με πεταλούδα, την δυσκολότερη δηλαδή κίνηση στο νερό αλλά πολύ αποτελεσματική αν την κατέχεις καλά. Η κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν επιλέγει το ύπτιο, θέλει να έχει το κεφάλι έξω από το νερό ώστε ν’ αντικρύσει πρώτη τον νικητή για να τον συγχαρεί και πρώτη. Ο κ. Παναγιώτου επιλέγει το δύσκολο πρόσθιο και είναι μάλιστα πολύ γρήγορος.

Αρχικά οι Μαρκόπουλος και Ζώμπος έχουν ένα ελαφρύ προβάδισμα αλλά στο φινάλε γίνεται σφαγή, πίσω έχει μείνει μόνο η κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν. Ένα μέτρο πριν τον Σταυρό, βουτάνε στον πάτο της πισίνας μαζί: Χαραλαμπίδης, Σαπουνά, Παναγιώτου και βγαίνουν στην επιφάνεια σχεδόν ταυτόχρονα μα τον Σταυρό κρατά η κ. Σαπουνά. Γεροί κολυμβητές και οι τρείς τους, εκπαιδευμένοι να κολυμπάνε στα βαθιά, πάλεψαν σκληρά και τίμια μέχρι το τέλος, αλλά ο νικητής είναι πάντα ο πρώτος κατά την γνωστή αμερικανιά (ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα) που δεν με βρίσκει σύμφωνο εννοείται. Μαρκόπουλος και Ζώμπος έμειναν λίγο πίσω αλλά δεν στεναχωριούνται ιδιαίτερα σε αντίθεση με την κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν που δείχνει τη λύπη της, όχι για τον Σταυρό που δεν κατάφερε να συλλέξει, όχι βέβαια, αλλά να, περίμενε να συγχαρεί κάποιον ισχυρό μιάς και της αρέσει πολύ το χρώμα της εξουσίας και τώρα, ποιόν να συγχαρεί; Τους αδύναμους σε ποσοστά αλλά δυνατούς και τίμιους κολυμβητές;

Εκεί όμως που ο κόσμος χειροκροτεί την νικήτρια και την υψώνει στον Όλυμπο, η κ. Αυλωνίτου οργισμένη από την απρόσμενη νίκη της κ. Σαπουνά, την ακυρώνει. Ο λόγος; Δεν υπάρχει λόγος, έτσι το θέλησε, λογαριασμό μονάχα στον θεό Alexis δίνει. Αγανακτεί ο κόσμος με την δίχως λόγο ακύρωση της κ. Σαπουνά, απειλεί να μπει στη πισίνα και με τον όγκο του να την αδειάσει, επικρατεί Χάος. Μαζί με την κ. Σαπουνά απορούν και οι υπόλοιποι κολυμβητές. Απορούν όλοι; Όχι, ο πονηρός Δήμαρχος, πάνω στην αναμπουμπούλα, κλέβει τον Σταυρό από τα χέρια της κ. Σαπουνά, βγαίνει σαν σφαίρα από την πισίνα και τρέχει προς το μέρος του παπά να πάρει την ευλογία του.  

Ο κόσμος επευφημεί τον τροπαιούχο Δήμαρχο με την τανζανιά του, η νικήτρια απορεί, οι κ.κ. Χαραλαμπίδης και Παναγιώτου μένουν απαθείς από την αστική ενέργεια του, η κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν τρέχει χαρούμενη να συγχαρεί τον Δήμαρχο και η κ. Αυλωνίτου φεύγει μέσα από τη γιούχα των παρευρισκομένων για  την υπόγα της Λέσβου να οργανώσει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.

Εγώ επισκέφτηκα τον μπουφέ για να τιμήσω δεόντως την άγια και κυρίως την τίμια μέρα. Λίγο αργότερα, δίπλα μου ο κ. Χαραλαμπίδης, ακούγεται να δίνει συμβουλές σ’ έναν σύντροφό του δημοσιογράφο και να του εξηγεί ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι για να μάθει να κολυμπά και τον χειμώνα, όπως αυτός. Συγκινημένος ο κομμουνιστής δημοσιογράφος άκουγε μα δεν πολύ – καταλάβαινε παρόλο που παλιότερα -σε δημοσιογραφική αποστολή- έτυχε και βούτηξε χειμώνα καιρό στα νερά του Ιορδάνη ποταμού. Χίλιες φορές πήγα να του πω: καλά στα λέει ο σύντροφος, αλλά δεν θέλησα να εμπλακώ σε θέμα που δεν με αφορούσε. Έτσι, έφυγα από τον μπουφέ και πήγα παραπέρα, προς τη μεριά του Κονκλάβιου, ν’ ακούσω στέρεες κουβέντες, όμως, μέρα γιορτινή που είναι, ας του αφιερώσω ένα κβαντικό ποίημα που φέρει τον τίτλο «Έρωτας». Τι, μόνο ο Πασέ θα γράφει ποιήματα;

Έρωτας

Στην μέση του έρημου δρόμου
βαδίζω,
του δρόμου που δεν έχει άκρα.
Ξαφνικά,
μέσα από το πουθενά
ξεπηδά το τίποτα,
ενώνεται με το κενό
που έχω μέσα μου,
και τότε,
στο τέλος του χρόνου,
εκεί που το μηδέν
και το άπειρό
γίνονται ένα,
τα πάντα λαμποκοπούν
γύρω μου.
Είσαι
το μοναδικό φως,
μέσ’ στη θολούρα
του μυαλού μου.

Παρακολουθείστε με την δέουσα προσοχή σας παρακαλώ την ταινία που βλέπετε εδώ στο YouTube. Είναι διδακτική και άκρως επιστημονική.

Σημείωση: σας παρακαλώ μην κάνετε ηλίθια σχόλια του τύπου: «να ρωτήσω ο Άδωνης τι δουλειά έχει πάνω στο φλουρί; Ότι πιο άκυρο έχω δει. Ένας κηφήνας όπως όλοι τους ανεξαρτήτου κόμματος». Αν δεν καταλαβαίνετε ένα θέμα μην το ακουμπάτε!

Κοπή βασιλόπιττας στο Γαλάτσι

821 μ.Χ. (Μεσαίωνας)

Καθώς κατέβαινα την Ιπποκράτους με σκοπό να περάσω κάθετα την Λ. Γαλατσίου και να φτάσω στο Πολιτιστικό Κέντρο Καμίνι επί της Καραϊσκάκη όπου, πωλούσαν το συντηρητικό έντυπο (το λες κι εφημερίδα) «Καμίνι» κάποιοι «αριστεροί» δημοκράτες, ήθελα να προμηθευτώ ένα χάριν της εναλλακτικής ενημέρωσης. Λίγα έντυπα υπήρχαν προς διάθεση  διότι στη Λαϊκή Αγορά επί της Βενιζέλου, κάποιοι ιχθυοπώλες είχαν πάρει πολλά κιλά από το έν λόγω έντυπο για να τυλίγουν τα ψάρια τους. Ασεβείς οι ιχθυοπώλες.

Παραμονές Πρωτοχρονιάς, την ώρα που περνάω μπροστά από την αυλή του Δημαρχείου, ακούω οχλαγωγή. Ξαφνιάστηκα, πρώτη φορά από το κλασικό αυτό κτίριο ακούγονται φωνές, τουλάχιστον απ’ όσο θυμάμαι κι απ’ ό,τι ξέρω. Σταμάτησα, μα χωρίς δεύτερη σκέψη εισήλθα εντός του κτιρίου όπου στην ερώτησή μου περί οχλαγωγίας, πήρα την απάντηση από τον αρμόδιο υπάλληλο: στην αίθουσα εκδηλώσεων κόβουν την βασιλόπιττα, αν θέλετε πηγαίνετε κι εσείς, υπάρχει κι άλλος κόσμος. Πράγματι, εισήλθα στην γεμάτη από κόσμο αίθουσα την ώρα που ο εφημέριος του Άλσους Βέϊκου τελείωνε τον αγιασμό κι έκανε την κλασική κίνηση να βγάλει το πετραχήλι του.

Ο μπάτλερ, ακολουθώντας με ακρίβεια το σχετικό πρωτόκολλο, έκανε νεύμα στον Δήμαρχο να σηκωθεί από την καρέκλα του και να κόψει τη βασιλόπιττα κρατώντας μάλιστα στο χέρι του το μεγάλο μαχαίρι για να του το δώσει. Πράγματι, συγκινημένος ο Δήμαρχος, πήρε θέση πίσω από το τραπέζι και με το μαχαίρι ανά χείρας είπε μερικά σύντομα και πολύ ζεστά λόγια ξεφεύγοντας από τον πολιτικό λόγο και προσεγγίζοντας τον ανθρώπινο. Συγκινήθηκαν και οι καλεσμένοι από τον μεστό του λόγο και τον χειροκρότησαν άπαντες με θέρμη.

Καθώς αρχίζει και κόβει, ακολουθώντας πιστά το εθιμικό δίκαιο, σε κάθε κομμάτι δίνει το όνομα της δημοτικής παράταξης που της αντιστοιχεί. Έτσι, με τη σειρά, κόβει το πρώτο κομμάτι στον Χριστό, το δεύτερο στην Παναγία, το τρίτο στην Κόκκινη Παναγιά, το τέταρτο στην παράταξη «Γαλάτσι – Αυτοδιοίκηση για τον άνθρωπο», το πέμπτο στην παράταξη «Γαλάτσι ζούμε εδώ», το έκτο στην παράταξη «Λαϊκή Συσπείρωση Γαλατσίου», το έβδομο στην παράταξη «Γαλάτσι από Κοινού», το όγδοο στην παράταξη «Γαλάτσι του αύριο» και το ένατο στην παράταξη «Γαλάτσι ο τόπος μου». Εννέα κομμάτια κόπηκαν διότι μάλλον ο αριθμός 9, εφόσον κι αυτός περιλαμβάνεται στην Πυθαγόρεια Τετρακτύν, θεωρείται ιερός αριθμός. Μιάς όμως και δεν καταλαβαίνω πολλά από αριθμούς και μάλιστα ιερούς, δεν ακουμπάω τέτοια άγνωστα σε μένα θέματα.

Αφού ολοκληρώθηκε η κοπή της βασιλόπιττας, ο μπάτλερ, περιεργάστηκε τα τρία πρώτα κομμάτια και ανακοίνωσε επίσημα πως δεν βρέθηκε σε αυτά το φλουρί. Συνεχίζοντας την καθορισμένη από το πρωτόκολλο διαδικασία, προσφέρει το κομμάτι της κάθε πολιτικής παράταξης σε αυτόν ή αυτήν που το εκπροσωπεί επάξια στο δημοτικό συμβούλιο, έτσι, ο Δήμαρχος και οι αρχηγοί των παρατάξεων της αντιπολίτευσης, βρέθηκαν να κρατάνε στα χέρια τους το δικό τους κομμάτι έκαστος. Την σιωπή της στιγμής σπάει πρώτος ο Δήμαρχος που με χαρά φωνάζει: βρήκα το φλουρί! Αμέσως όμως ο κ. Ζώμπος φωνάζει κι αυτός: κι εγώ βρήκα το φλουρί! Το ίδιο και ο αμέσως επόμενος κ. Χαραλαμπίδης και όλοι οι υπόλοιποι μετά από αυτόν, περιχαρείς φωνάζουν: κι εγώ βρήκα το φλουρί! Ανήσυχος ο μπάτλερ για κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά στον πολυτάραχο βίο του και ακολουθώντας πιστά το πρωτόκολλο, λέει δυνατά ώστε ν’ ακουστεί καλά απ’ όλους: σας παρακαλώ, αφήστε όλοι σας τα κομμάτια της βασιλόπιττας στα πιάτα σας για να ελέγξω τι ακριβώς συμβαίνει.

Πράγματι, βλέπει στο κομμάτι του Δήμαρχου ένα χρυσό φλουρί που στη μία όψη (στα γράμματα) έχει μία άδεια πολυθρόνα από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και στην άλλη όψη (στην κορώνα) έχει την κεφαλή του κ. Γεωργιάδη.

Στο χρυσό φλουρί του κ. Ζώμπου διακρίνεται στα γράμματα ο βασιλιάς στο θρόνο του και στην κορώνα το σύμβολο Έν Τούτο Νίκα.

Στο χρυσό φλουρί του κ. Χαραλαμπίδη, στα γράμματα διακρίνεται ο Μάρξ ν’ απορεί[1] και στην κορώνα διακρίνεται ο Στάλιν να τσεκουρώνει τον Τρότσκι.

Στο χρυσό φλουρί της κ. Σαπουνά, στα γράμματα διακρίνεται το Καμίνι και στην κορώνα μία θρυμματισμένη εικόνα του Alexis.

Στο χρυσό φλουρί της κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν στα γράμματα διακρίνεται η Ίδια και στην κορώνα η σφραγίδα του Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος).

Στο χρυσό φλουρί του κ. Παναγιώτου, στα γράμματα διακρίνονται οι Μάρξ & Λένιν και στην κορώνα διακρίνεται ένα αχνό είδωλο του Μάο[2].

Σαν πιστοποίησε και στη συνέχεια έδειξε όλα τα χρυσά φλουριά της βασιλόπιττας ο μπάτλερ στο κοινό της αίθουσας, το αγνό ακροατήριο ξέσπασε σε ζητωκραυγές που σε όλους έλαχε το τυχερό φλουρί. Τότε, αθόρυβα, σηκώθηκα κι εγώ να πάω στη δουλειά μου. Φτάνοντας στον πάκο με την εφημερίδα «Το Καμίνι», λέω στον αρμόδιο επί των πωλήσεων: βάλτε μου 300 γραμ. σας παρακαλώ πολύ.

Για να τυλίξετε ψάρια; Με ρώτησε ο πωλητής.

Όχι αγαπητέ, για να τυλίξω ψευδό-ιδεολογίες.  

Έτσι, με τα 300 γραμ. υπό μάλης ανέβηκα την Γαλατσίου κι έφτασα στην έδρα του Κονκλάβιου ν’ ακούσω δυό αναλύσεις της προκοπής και γιατί όχι, και κανένα σκόρπιο ποίημα!

 

Καλή Χρονιά με κάλαντα από την Λέρο μας

---

[1] Αν ζούσε σήμερα ο μέγας φιλόσοφος, θ’ απορούσε με τις εκατοντάδες χιλιάδες στρεβλώσεις που έχει υποστεί η Θεωρία του από μικρόνοες ανθρώπους.

[2] Κι εδώ ισχύει ό,τι και στην υποσημείωση 1.

Κάλαντα γι' όλα τα παιδιά του κόσμου

Προπαραμονή Χριστουγέννων, μαζεύτηκε η μικρή συμμορία να δει τι θα κάνει με τα κάλαντα, να οργανωθεί.

Τρίγωνα έχουμε όλοι μας; Ρώτησε ένας από εμάς.

Ναι, έχουμε, μονάχα ο Μ. δεν έχει.

Πού ‘ναι ρε το τρίγωνό σου; Ακόμα να το φτιάξεις; Ρώτησε ένας άλλος τον Μ.

Μελαγχολικός ο Μ., απάντησε: δε βρίσκω το περσινό κι ο σιδεράς ο κυρ Τ. δυό φορές που πήγα να κλέψω λίγο ψιλό σίδερο με πήρε χαμπάρι και με κυνήγησε.

Πόσα τρίγωνα έχουμε; Ρώτησε ένας άλλος.

Τέσσερα, απάντησε κάποιος άλλος, μας φτάνουν όμως, ο Μ. απλώς θα τραγουδά.

Έτσι, την παραμονή πολύ πρωί, η 5μελής συμμορία βγήκε παγανιά για τα κάλαντα. Κρυώναμε μα δεν μας έκοφτε, το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν πόσες δραχμές θα μαζέψουμε σε δυό-τρείς ώρες. Εμείς βγαίναμε πολύ πρωί ώστε να φτάνουμε πρώτοι στα σπίτια για τα κάλαντα.

Αρχίσαμε και μαζεύαμε δεκάρες και πενηνταράκια, σπάνια καμιά δραχμή, γρήγορα φύγαμε από τα όρια της γειτονιάς και όπου βλέπαμε αυλή ορμάγαμε μέσα. Έξω, οι χωμάτινοι δρόμοι ήταν γεμάτοι λάσπη, μουριές κι ελιές. Ποιος ηλίθιος Δήμαρχος αποφάσισε όμως χρόνια αργότερα να κόψει από τους δρόμους τις ελιές και τις μουριές, για να φυτέψει νεραντζιές, δεν θυμάμαι, αλλά ηλίθιος ήταν σίγουρα.

Για τελευταίο αφήναμε πάντα τον κυρ Εισαγγελέα, σ’ αυτόν πηγαίναμε με φόβο διότι ακούγαμε από τους μεγάλους, όταν μιλούσαν γι’ αυτόν να ψιθυρίζουν τ’ όνομά του. Ο κυρ Εισαγγελέας, ένα γειά το είχε με όλους στη γειτονιά αλλά μέχρι εκεί, δεν έκανε φίλους και δεν είχε παρέες, τουλάχιστον απ’ όσα γνωρίζαμε. Το σπίτι του ήταν πολύ όμορφο και περιποιημένο, επικλινές, στον κάτω όροφο υπήρχε ένα μεγάλο δωμάτιο αλλά ήταν καλυμμένο από εκατοντάδες τόμους, αυτό ήταν το γραφείο του και σε αυτό πηγαίναμε καθώς μπαίναμε στην αυλή του σπιτιού.

Όταν μας άνοιγε την πόρτα, μας έλουζε κρύος ιδρώτας και σχεδόν ξέψυχα τον ρωτούσαμε: να τα πούμε; Καθώς ήταν μάλιστα πολύ ψηλός, μας φόβιζε περισσότερο. Αυτός, στεκόταν σοβαρός και μας έκανε ναι, να τα πούμε, αλλά με το κεφάλι του, δεν μας μιλούσε. Το μεγαλύτερο μαρτύριο μετά τον φόβο μας ήταν που ήθελε να ακούσει όλα τα κάλαντα. Εμείς, συνηθίζαμε για να κερδίζουμε χρόνο, λέγοντας τα μισά κάλαντα. Με τον κυρ Εισαγγελέα όμως τα πράγματα ζόριζαν πολύ και αναγκαστικά, τα λέγαμε μέχρι τον τελευταίο στίχο. Στο τέλος, αφού λέγαμε: και του χρόνου, μας έκανε παρατηρήσεις: εσύ δεν τα είπες καλά, εσύ δεν έβγαζες καθόλου φωνή κτλ. Στο τέλος όμως, μας έδινε τα περισσότερα χρήματα, μία ή και δύο δραχμές για τον καθένα μας. Όταν φεύγαμε, έβλεπα με την άκρη του φοβισμένου μου ματιού πως χαμογελούσε. Άχ κυρ Εισαγγελέα μου, ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα σου.

Πριν επιστρέψουμε στη βάση μας για την καταμέτρηση και τη μοιρασιά, εγώ επέμενα και περνούσαμε έξω από το σπίτι της αγαπημένης μου Ιφιγένειας. Της πρώτης μου πλατωνικής αγάπης. 

 

Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους σας. Ας ευχηθούμε ότι θα έρθει η στιγμή που στον κόσμο δεν θα υπάρχουν δυστυχισμένα παιδιά.

Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων

Καταμεσήμερο. Μόλις σηκώθηκα από το τραπέζι όπου γεύθηκα ένα καταπληκτικό έδεσμα (σούπα βελουτέ με καβουρντισμένο φάσηλο, μπέιμπι καροτάκια και εσάνς φρεσκοκομμένου σέλινου, άλλως και φασολάδα), είπα να βγώ να περπατήσω να δουλέψει το έντερο των μυρωδάτο ζωμό. Πράγματι, φόρεσα την καμπαρτίνα μου, το καπέλο μου, τα γάντια μου, πήρα ανά χείρας την ομπρέλα μου -βροχερός γάρ ο καιρός- και βρέθηκα στην Ιπποκράτους.

Φτάνοντας στην Βέϊκου, πήρα το αριστερό μη εμπορικό πεζοδρόμιο με κατεύθυνση βόρεια, στόχος μου ήταν να πάω μέχρι το Άλσος. Η ψιλή βροχούλα μου άρεσε καθώς νότιζε απαλά την ομπρέλα μου, ο ελαφρύς νοτιάς γλύκαινε τρόπον τινά την πεζοπορία μου και δίχως καν να το καταλάβω, πέρασα τη βίλλα του Βιαρόπουλου -καλυμμένη με τους τσίγκους του ΜΕΤΡΟ αλλά εκεί στο μέσον της πεζογέφυρας σταμάτησα. Από κάπου ερχόταν οχλαγωγή, φωνές, συνθήματα. Ταράχθηκα. Δισταχτικά, πήρα πάλι τον δρόμο και όσο πλησίαζα προς το Άλσος τόσο η οχλαγωγή αποκτούσε δύναμη. Δεν άργησε και η στιγμή που άκουγα ρυθμικά συνθήματα:

Εδώ θα γίνει ο τάφος σααααςς

Δήμαρχε γερά, με τσάμπουκααααα

Εκεί, εκεί, στη Β’ εθνικήηηη

Εάμ, Ελάς, και κώτσος βασιλιάαααςς

Είμαστε δυό, είμαστε τρείς, θα γίνουμε Σύριζα κι εμείςςςςςς

Πασόκ, κινάλε, ελάτε να σας φάμεεεεε

Λαέ μπροστά, ο Στάλιν σε κοιτάαααα

Ψωμί, ελιά και κόκκινη Παναγιάαααα

Η ταραχή μου φούντωσε για τα καλά, εισήλθα εντός του Άλσους με ιδιαίτερη προσοχή κι εκεί, στο ανοιχτό θέατρο αντίκρυσα πολλές σημαίες, όλων των κομμάτων που τις πουλούσαν με το κιλό. Με 50 λ. έπαιρνες όλες τις κομματικές σημαίες και άφηνες και γερό πουρμπουάρ στον πωλητή, που έτριβε τα χέρια του από τη χαρά του μιάς και είχε σχεδόν ξεπουλήσει. Για να μην στοχοποιηθώ, αγόρασα κι εγώ όλες τις σημαίες και κατευθύνθηκα όπου και ο υπόλοιπος κόσμος, στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Αφού πήρα έναν γαλλικό καφέ από το μπάρ του γηπέδου, ανέβηκα στην εξέδρα και με δυσκολία βρήκα ελεύθερη θέση στην τελευταία σειρά. Η βροχούλα είχε σταματήσει αλλά η υγρασία είχε δύναμη, δεν με έκοβε όμως διότι ο πωλητής με κάθε αγορά που έκανες σου χάριζε κι ένα πάκο εφημερίδων. Έτσι όπως έφερε η τύχη τα πράγματα, βρέθηκα να κάθομαι πάνω στο πάκο από την εφημερίδα «Χάος».  

Ρωτώντας έναν φανατικό οπαδό δίπλα μου που όλο φωνή ήταν, για το τι ακριβώς συμβαίνει, με κοίταξε με λύπη μπορώ να ειπώ που δεν γνώριζα. Με δυσκολία όμως και με παρακάλια πολλά, με πληροφόρησε ότι θα ξεκινούσε σε λίγο ο ποδοσφαιρικός αγώνας Δήμαρχος εναντίον όλων! Απόρησα, καλά, πως θα γίνει τέτοιος αγώνας ένας εναντίον πέντε; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Από την μπροστινή θέση, πετάγεται ένας φίλαθλος και μου λέει σχεδόν άγρια: υπάρχει πουθενά ο νόμος του «δεν γίνεται;». Παρατήρησα ότι αυτός δεν κρατούσε σημαίες στα χέρια του αλλά ένα βιβλίο ενός Werner Heisenberg για την Αρχή της Απροσδιοριστίας. Αστραπιαία σκέφτηκα: που έπεσα, αλλά ευτυχώς τη δύσκολη σκέψη, μου έδιωξε το μεγάφωνο του γηπέδου που ανακοίνωνε τις συνθέσεις των ομάδων, τους προπονητές, τον διαιτητή και τον παρατηρητή του αγώνα. Κάθισα ήσυχος ν’ ακούσω

Ομάδα Δημάρχου:

Μπακότερμα ο Μαρσώ με το Νο 613 (Μαρκόπουλος)

Ομάδα Αντιπολίτευσης:

Τερματοφύλακας ο Χαράλ με το Νο 799 (Χαραλαμπίδης)
Λίμπερο ο Ζωμπέ με το Νο 193 (Ζώμπος)
Αριστερό εξτρέμ η Σαπέ με το Νο 438 (Σαπουνά)
Δεξί εξτρέμ η Ελέ με το Νο 378 (Ζέρβα- Γκιουρτζιάν)
Κέντρο ο Πανέ με το Νο 255 (Παναγιώτου)

Διαιτητής του αγώνα ο Larry King (Τσουπάκης)

Παρατηρητής του αγώνα ο Πικέ (Πίκουλας)

Προπονητής του Δημάρχου ο Μαρσώ (Μαρκόπουλος)

Προπονητής της Αντιπολίτευσης ο Ικά (Ίκαρος)

Το παιδί για τις μπάλες ο Πασέ (Πασπαλάς)

Με το που σιώπησε το μεγάφωνο, βγήκαν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση. Η ομάδα του Δημάρχου φορούσε άσπρο σορτς και μπλέ φανέλα. Η ομάδα της Αντιπολίτευσης, μη συμφωνώντας στο τι χρώματα θα φορέσουν, ο κάθε παίκτης φόραγε την δική του εμφάνιση. Έτσι, ο Χαράλ ήταν ντυμένος στα κόκκινα -πάνω και κάτω-, ο Ζωμπέ φόραγε μπλέ σορτς και κίτρινη φανέλα, η Σαπέ φόραγε άσπρο σορτς και ροζ φανέλα, η Ελέ φόραγε πράσινο σορτς και άσπρη φανέλα που πάνω της υπήρχαν δυό φωτογραφίες, μία του Ανδρουλάκ και μία του Alexis, και ο Πανέ φόραγε πάνω και κάτω πορτοκαλί χρώματα. Ο Larry φορούσε ένα σχέδιο του Ralph Lauren, σορτς μπλέ βελούδο και φανέλα ντρίλινη χρώματος κυπαρισσί. Ο Πασέ φόραγε πάνω και κάτω φόρμα μπλέ σκούρα. Ο Πικέ, φορούσε κοστούμι Giorgio Armani ο δε Ικά φόραγε ένα jean Calvin Klein κι ένα πανωφόρι Camel Montgomery.

Αρχίζει ο αγώνας

Στη σέντρα ο Larry και οι δυό αρχηγοί, ο Μαρσώ και ο Ζωμπέ, κερδίζει με την κορώνα ο Μαρσώ τη σέντρα, παίρνει τη μπάλα και από δεξιά, προσπερνά εύκολα την Σαπέ και από μακριά σουτάρει αλλά ο κέρβερος Χαράλ πιάνει την μπάλα και την πετάει γρήγορα στον Πανέ, αυτός αμέσως πλασάρει με ακρίβεια στον Ζωμπέ. Αυτός, κοιτάζει αστραπιαία τη θέση της Ελέ και σεντράρει προς τα δεξιά, αλλά ο δαιμόνιος Μαρσώ, κόβει τη σέντρα, κοντρολάρει τη μπάλα και ξεχύνεται μπροστά. Τριμπλάρει θεαματικά τον Ζωμπέ που τον ανατρέπει μέσα στην περιοχή. Ο Larry δείχνει το σημείο του πέναλτι και σηκώνεται η εξέδρα όρθια από την οργή. Ρυθμικά αρχίζει και φωνάζει: Είσαι πουλημένος! Δεν πτοείται ο Larry από τη γιούχα και ο Μαρσώ ετοιμάζεται να εκτελέσει το πέναλτι. Παίρνει φόρα ο Μαρσώ αλλά σαν άλλος Γιασίν ο Χαράλ, πετάγεται στο γάμα της εστίας του και μπλοκάρει τη μπάλα. Αποθέωση στην εξέδρα.

Ο Μαρσώ παίζει όσο μπορεί καθυστερήσεις αλλά αίφνης, πετάγεται από τ’ αριστερά, αφήνει πίσω του την ανήμπορη να κάνει κάτι Ελέ, πλησιάζει στην περιοχή από τα πλάγια και εύκολα στέλνει τη μπάλα στα δίκτυα. Στην εξέδρα νεκρική σιγή, κάτι πήγε ν’ ακουστεί από τις θέσεις των επισήμων μα η βουβή οργή των θεατών δεν δέχεται πανηγυρισμούς. Ο Χαράλ, αρχίζει και φωνάζει στους συμπαίκτες τους: είστε τόσο άχρηστοι; Δεν μπορείτε να κρατήσετε τις θέσεις σας;

Ο αγώνας συνεχίζεται

Έχει τη μπάλα ο Πανέ, πλασάρει στον Ζωμπέ που έχει προωθηθεί, αυτός κοντρολάρει καλά τη μπάλα και σεντράρει αριστερά προς την Σαπέ, αυτή, κοντρολάρει άτσαλα τη μπάλα που την κλέβει ο Μαρσώ, την περνάει, μπαίνει μπροστά του σαν τοίχος ο Ζωμπέ αλλά με μπαλιά ψηλοκρεμαστή τον προσπερνά και βρίσκεται πάλι μόνος του απέναντι στον έμπειρο Χαράλ που αδυνατεί όμως να πιάσει το δυνατό βολέ του Μαρσώ. Ο πίνακας του γηπέδου δείχνει 2-0 υπέρ του Δημάρχου και στο γήπεδο γίνεται το έλα να δεις. Ο Ικά, φανερά εκνευρισμένος από τον πάγκο, φωνάζει στον Ζωμπέ να κρατήσει τη θέση του, φωνάζει στους πάντες, οι οπαδοί απειλούν να μπούνε στο γήπεδο αλλά ο Πικέ, με τα χέρια του παρακαλεί το αλαλάζον πλήθος να ηρεμήσει.

Τη μπάλα τώρα έχει η Σαπέ, κάνει μία ωραία μπαλιά στην άλλη πλευρά του γηπέδου, στην Ελέ, αυτή βλέπει τον Πανέ μόνο του στο ύψος της μεγάλης περιοχής του Μαρσώ, του πλασάρει ιδανικά τη μπάλα, αυτός κοντρολάρει με το αριστερό, προσπερνά τον Μαρσώ που πάει να πέσει αλλά αντί για τη μπάλα μαζεύει τα πόδια του Πανέ. Αμέσως δείχνει το σημείο του πέναλτι ο Larry και παράλληλα κόκκινη κάρτα στον Μαρσώ. Αρχίζει τη διαμαρτυρία ο Μαρσώ ενώ το γήπεδο αποθεώνει τον Πανέ. Ξαφνικά, εισέρχεται τρέχοντας στον αγωνιστικό χώρο ο Πικέ με το τριζάτο κουστούμι του, πιάνει τον Larry από τον γιακά λέγοντάς του: πάς καλά ρε; Αν τον αποβάλεις πως θα γίνει ο αγώνας; Δεν σκέφτηκε πράγματι ο Larry την εξέλιξη αυτή και ακυρώνει την κόκκινη κάρτα. Κάποιοι οργισμένοι οπαδοί πήγαν να πηδήξουν εντός του αγωνιστικού χώρου αλλά ο Πασέ τους απώθησε έγκαιρα προς τα πίσω.

Παίρνει θέση κάτω από τα γκολπόστ ο Μαρσώ, η μπάλα είναι στημένη στο σημείο του πέναλτι, αλλά οι συμπαίκτες της Αντιπολίτευσης τσακώνονται για το ποιος θα κάνει την εκτέλεση. Πίσω ο Χαράλ τραβάει τα μαλλιά του με όσα ζει στον αγωνιστικό χώρο, όσο οι άλλοι τσακώνονται, τρέχει αυτός στο σημείο του πέναλτι, σουτάρει και ο Μαρσώ πέφτει στη σωστή γωνία και μπλοκάρει τη μπάλα. Στο γήπεδο γίνεται της πουτάνας. Ο Ικά πάει να λιποθυμήσει αλλά τρέχει και του προσφέρει νερό ο Πασέ, ο Larry απορεί με όσα λαμβάνουν χώρα στον αγώνα του, ο Χαράλ περίλυπος τρέχει στην εστία του και οι συμπαίκτες του τσακώνονται ακόμα για το ποιός θα βαρέσει το πέναλτι.

Ο Μαρσώ, απ’ ώρα είναι στη σέντρα για ν’ αρχίσει πάλι το παιχνίδι. Οι οπαδοί φωνάζουν ρυθμικά στην εξέδρα: εδώ, θα γίνει, ο τάφος σαςςςςςςςςςς. Τότε, από το πουθενά, εμφανίζεται ο εφημέριος της Κόκκινης Παναγιάς για να κάνει έναν αγιασμό να φύγουν τα δαιμόνια και να συνεχισθεί ο αγώνας. Πράγματι, με την εμφάνιση του ιερέα με το πετραχήλι του, απόλυτη σιωπή επικρατεί στο γήπεδο. Τελείωσε γρήγορα ο αγιασμός και παίρνει τη μπάλα από τη σέντρα η Σαπέ, τη δίνει πίσω στον Ζωμπέ, αυτός πλασάρει με τέχνη στον Πανέ που σεντράρει στην περιοχή του Μαρσώ που βρίσκεται η Ελέ. Κοντρολάρει αυτή άψογα με αριστερό και δεξί πόδι, και πετάει τη μπάλα προς τα πίσω. Τρελαίνεται από τη ύπουλη ενέργεια ο Ικά, αρχίζει και βρίζει από το τέρμα του ο Χαράλ, απορούν οι συμπαίκτες της και πάνω στην αναμπουμπούλα, κλέβει τη μπάλα ο Μαρσώ και μόνος του, χωρίς αντίπαλο ξεχύνεται προς την εστία του Χαράλ. Αυτός βγαίνει γρήγορα από την περιοχή του για να κόψει τους διαδρόμους του αντιπάλου του μα δεν τα καταφέρνει, με ένα μελέ ο Μαρσώ σκοράρει για τρίτη φορά, 3-0 δείχνει ο πίνακας και υπολείπονται ακόμα δυό λ. για να λήξει το μεγάλο ντέρμπι.

Ο Χαράλ, έχει πέσει στα γόνατα και κλαίει με λυγμούς, μόνο αυτός, σκέφτεται, έπαιξε καλή μπάλα σήμερα. Οι συμπαίκτες του, μαζεύονται αργά προς τη σέντρα, περίλυποι κι αυτοί σκεφτόμενοι πως ο Χαράλ πούλησε τον αγώνα. Στην εξέδρα επικρατεί νεκρική σιγή και ο Πικέ είναι σε επιφυλακή, ο Πασέ  μαζεύει σιγά-σιγά τις μπάλες του αγώνα, ο Ικά, έχει πετάξει απ’ ώρα το Montgomery πάνω στο βρεγμένο χορτάρι και ξαφνικά ο Larry σφυρίζει τη λήξη του αγώνα!

Με το που σφυρίζει ο Larry τη λήξη του αγώνα δυό λ. νωρίτερα, αναλογίζομαι τι θα γίνει στο γήπεδο από τους φανατικούς οπαδούς της Αντιπολίτευσης. Και ξαφνικά, ολόκληρη η εξέδρα, όρθια, αρχίζει και αποθεώνει τον Μαρσώ. Δεν πιστεύω αυτά που ζω, δεν μπορώ να καταλάβω το πλήθος, πως άλλαξε έτσι εύκολα στρατόπεδο και πήγε με τον νικητή. Ο Μαρσώ, ανεβασμένος ψυχολογικά αρχίζει και τρέχει κυκλικά στο γήπεδο και αποθεώνεται σαν άλλος Καίσαρας. Και την ώρα του θριάμβου, η κόκκινη Παναγιά κάνει το θαύμα της και ακολουθούν τον Μαρσώ στον γύρο του θριάμβου σαν να είναι μία ομάδα, ο Χαράλ, ο Ζωμπέ, η Σαπέ, η Ελέ, ο Πανέ και ο Πασέ. Ο Larry χαμογελά πονηρά, ο Ικά και ο Πικέ μένουν μακριά ψύχραιμοι και η εξέδρα υψώνει στους ουρανούς τον Μαρσώ και τα δεκανίκια του.

Σαν άδειασε η εξέδρα κι έμεινα μονάχος μου, ήπια δυό-τρείς γουλιές από τον καφέ μου, άναψα ένα τσιγάρο και ο νούς μου έτρεξε στην Απροσδιοριστία του Werner Heisenberg. Πολλά πράγματα, σκέφτηκα, δεν κατέχω, και με τη σκέψη αυτή σηκώθηκα, άνοιξα την ομπρέλα μου γιατί άρχισε πάλι το ψιλόβροχο και πήρα τον δρόμο της επιστροφής.    

   

Μικρές ιστορίες της πόλης μας

Καθώς ξυριζόμουν πρωί-πρωί με την ατσαλένια λεπίδα, ρίχνω μια ματιά απέναντί μου, στα σκληρά χαρακτηριστικά του ειδώλου μου κι αναρωτήθηκα: ποιος είσαι; Δεν απάντησα στο δύσκολο ερώτημα που με ρώτησα κι έτσι συνέχισα ήρεμος, με σταθερό χέρι το κόντρα ξύρισμα.

Έπειτα από λίγο, φρέσκος, άφησα το Κέντρο Ερευνών Εθνικής Αμύνης στα δεξιά μου, πέρασα από την παλιά κατοικία του αείμνηστου Βασίλη Παπαδιονυσίου και οδοιπορούσα στην Νάξου, για λίγο όμως διότι έστριψα δεξιά στην Κερκύρας και κατέβαινα αργά, απολαμβάνοντας την ησυχία της γειτονιάς μου. Στο Κέντρο Ερευνών Εθνικής Αμύνης (ΚΕΕΘΑ), στο σημερινό Δημαρχείο δηλαδή, που εκείνους τους σκληρούς πολιτικούς χρόνους, μάλλον είχε εμπλοκή στην πολιτική ζωή του τόπου, πόσο μάλλον στην πόλη μας που σαν ένα μεγάλο χωριό που ήταν, τίποτα δεν έμενε κρυφό. Παρόλο όμως που ήταν στρατιωτική μονάδα άκρως απορρήτων που λέμε για παράδειγμα, έν τούτοις στα γραφεία της υπηρέτησαν την θητεία τους δύο τουλάχιστον συμπολίτες μας που εντελώς τυχαία έχω ακούσει γι’ αυτούς. Και οι δύο υπηρέτησαν σαν στρατιώτες και ας ήταν κομμουνιστές. Ήταν κομμουνιστές ή κάτι άλλο; Θέτω ένα ερώτημα εδώ.

Πεζοπορώντας έφτασα στην Δρίσκου, σταμάτησα, να πάω αριστερά να πιάσω την Πασσώβ και να βγω εκτός των ορίων της πόλης ή να στρίψω δεξιά στη Δρίσκου και να βγω στην υποτυπώδη πλατεία Λιναρά; Ασυναίσθητα, έστριψα δεξιά στην Δρίσκου, μα καθώς πήγαινα, έντονες μυρωδιές, ευχάριστες μυρωδιές έσπαγαν την καλή μου όσφρηση. Δεν έχω μόνο γερά αυτιά για την συλλογή των παράξενων της πόλης αλλά και από όσφρηση, έχω δυνατότερη κι από λύκου.

Ναι, δεν λάθεψα, έφτασα έξω από τον φούρνο του Στέλιου Διώχνου. Ενός φούρνου με μεγάλη θα ΄λεγα ιστορία μιάς και λειτουργεί αδιαλείπτως από το 1930 περίπου, από τον Μεσοπόλεμο δηλαδή. Ο πρώτος ιδιοκτήτης του φούρνου ήταν ο Παναγιώτης Δελώτης με καταγωγή από την Τήνο και στη συνέχεια ο γιός του ο Αντώνης μέχρι και το 1976, οπότε, εκείνη τη χρονιά πέρασε στην οικογένεια Μαρέτση.  

Η ιστορία του φούρνου αυτού δεν έχει να κάνει μόνο με την παλαιότητά του, αλλά και διότι κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής υπήρξε ενεργή γιάφκα του ΕΑΜ με πρωταγωνιστές τους αρτεργάτες που εργαζόντουσαν σε αυτόν. Άξιο λόγου είναι επίσης ότι, τότε, το συνδικάτο των αρτεργατών είχε πετύχει με τους αγώνες του να επιβάλει στους ιδιοκτήτες φούρνων από έναν αρτεργάτη ανά 100 οκάδες και μετέπειτα ανά εκατό κιλά. Ο δε Δελώτης -ο πρώτος ιδιοκτήτης-, παρόλο που ήταν άνθρωπος συντηρητικός (εκείνους τους αρχαίους χρόνους συντήρηση εννοούσαν την δεξιά, διότι στις μέρες μας η συντήρηση βρίσκεται σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις), σε ό,τι αφορούσε τους αρτεργάτες του, πάντοτε κρατούσε θέση ουδέτερη. Αργότερα, στη λαίλαπα του αδελφοκτόνου εμφυλίου, οι κυνηγημένοι από την εθνικοφροσύνη αριστεροί, έβρισκαν εύκολα δουλειά στον φούρνο του Δελώτη. Το ίδιο συνέβαινε και την περίοδο της χούντας.

Ο Στέλιος λοιπόν, ο σημερινός ιδιοκτήτης του φούρνου, φορώντας την κλασική στολή της εργασίας του, με τ’ αλεύρια πάνω της, αστραπιαία άφησε το εργαστήρι και μου ετοίμασε την τυρόπιτα που ζήτησα. Την πήρα στο χέρι και στάθηκα στο πεζοδρόμιο όρθιος να την απολαύσω. Σαν με είδε έξω, βγήκε να μου κάνει παρέα. Δε μου λές; Τον ρώτησα, το πρατήριο που άκουσα ότι άνοιξες, που είναι; στην Βέϊκου; Όχι, απάντησε, εδώ στη Λεωφόρο Γαλατσίου 82. Τέτοια ώρα είναι ανοιχτό; Τον ρώτησα πάλι. Ναι, ανοίγει πολύ πρωί, πρατήριο Μαρέτση, στ’ όνομα της γυναίκας μου, απάντησε βιαστικά γιατί χώθηκε πάλι στον φούρνο για τις δουλειές του. Τα φοβερά γλυκά που κάνει, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, αλλά και τα φανταστικά γαλακτομπούρεκα, θέλουν ιδιαίτερη προσοχή. Και ο Στέλιος είναι μέγας φούρναρης αλλά και καλλιτέχνης με τα θαυμαστά έργα του. 

Μερικά μέτρα μακριά από τον φούρνο, το καφέ μπάρ του Αλέκου είναι κλειστό, κατά τις δέκα ανοίγει, αλλά οι γεροί πότες πάνε κατά το απόγευμα τις καθημερινές. Τα σαββατοκύριακα πάνε αφού έχει τελειώσει η εκκλησία. Πολλά απογεύματα, καθώς αφήνουν πίσω τους τα καρνάγια της Δυτικής Αττικής, ο ναυπηγός και ο ηλεκτρονικός, φτάνουν στον Αλέκο και ο μεν πρώτος πίνει μόνο βότκα Absolut, ο δε δεύτερος ουίσκι Johnnie Walker. Αραιά και που, μερικά σαββατοκύριακα, απολαμβάνει στη μπάρα και ο ψυχίατρος ένα Jameson και αφουγκράζεται τις κουβέντες της θάλασσας. Μεταξύ των σωληνώσεων των πλοίων και των chips (όχι αυτών που έχουν τα εμβόλια), ακούγονται να βαρούν και οι μπίλιες του μπιλιάρδου. Βλέποντας παίκτες να παίζουν σήμερα μπιλιάρδο, γελάς με την ασχετοσύνη τους, συγκρίνοντάς τους με τον μοναδικό Θέμη Αντώνογλου, τον καταπληκτικό γνώστη του μπιλιάρδου, ή τον αμέσως μετά από αυτόν, Γιώργο Θεοχάρη. Όταν έπιανε ο Θέμης τις καραμπόλες σερί στην υπόγα του Αλέκου επί της οδού Φιγαλείας, σταματούσε μόνο όταν κουραζόταν.

Έσωσα όμως τη νοστιμότατη τυρόπιτα δια χειρός Στέλιου Διώχνου κι έπιασα ν΄ ανηφορίζω την Γαλατσίου. Συνάντησα και το πρατήριο Μαρέστη όπως μου είπε και κατευθυνόμουν αργά για το Κονκλάβιο, ν΄ ακούσω πάλι τις συνηθισμένες τους πολιτικές ασυναρτησίες. Στη σκέψη της απαρτίας του Κονκλάβιου όμως, ταράχθηκα, διότι αστραπιαία πέρασε από το σκοτεινό μυαλό μου μία υπόθεση. Θα την καταθέσω εδώ, διότι οι υποθέσεις είναι αυτές που πιάνουν πολύ χώρο στη φαντασία μας:

Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές θα γίνουν με την απλή αναλογική. Τότε λοιπόν κανένα κόμμα δεν θ’ αποκτήσει αυτοδυναμία. Η δεξιά θα συγκεντρώσει ένα ποσοστό περίπου 35-40% και οι δημοκρατικές-προοδευτικές δυνάμεις το υπόλοιπο 60-65% περίπου. Θα γίνουν συζητήσεις μεταξύ των προοδευτικών κομμάτων αλλά …. όχι, ας κρατήσω την υπόθεση  αυτή γι’ αργότερα.

"Αθώες" μαχαιριές στους κόλπους του σύριζα της πόλης μας

Διαβάζοντας την ανακοίνωση κόλαφο της κυρίας Αυλωνίτου στα μέσα επικοινωνίας της πόλης μας, σοκαρίστηκα! Ό,τι διάβασα μου θύμισε περισσότερο Μακιαβέλλι και λιγότερο πολιτική απάντηση πρώην μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου. Αν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ αλληλοσφάζονται με τον τρόπο αυτό μεταξύ τους, εμείς, οι απλοί πολίτες και μη δουλοπρεπείς εφόσον δεν συμμετέχουμε σε παρά-ομάδες της πολιτικής, τι να πούμε στ’ αλήθεια;

Έβγαλε τα βέλη από την φαρέτρα της η πρώην βουλευτής μας και σάρωσε κυριολεκτικά τον στόχο, τον έκανε κόσκινο, και όπου στόχος η κυρία Σαπουνά σύμφωνα με την μακροσκελή ανακοίνωση. Οποία θλίψη ψευδό-συντρόφια της δήθεν αριστεράς και της προόδου, όταν συμβαίνουν αίσχη του χειρίστου είδους στο κλειστό κύκλωμα σας;

Δυστυχώς, οι ίντριγκες σε αυτό το επίπεδο, το δημοτικό, φανερώνουν τη σαπίλα της πολιτικής ζωής της ωραίας πατρίδας μας. Διότι στο πιο πάνω επίπεδο, στο κοινοβουλευτικό, γίνεται το μεγάλο πανηγύρι. Μέσα όμως απ’ όλο αυτό το θλιβερό σκηνικό διακρίνεται πεντακάθαρα η ανεπάρκεια της κυρίας Σαπουνά με το χαμηλότατο ποσοστό που έλαβε στις δημοτικές εκλογές, το 4,38% όπως ισχυρίζεται η κυρία Αυλωνίτου.

Κι εκεί που τρώγονται στον ΣΥΡΙΖΑ, νάσου πετάγεται αίφνης και το όνομα του καταχτητή του Νομισματοκοπείο Αθηνών, του κυρίου Λαφαζάνη, νάσου και εμφανίζεται από τον χώρο των νεκρών πολιτικά η κυρία Ζέρβα και γενικώς, όλο αυτό το παιχνίδι που δυστυχώς οι εμπλεκόμενοι το ονομάζουν πολιτικό, βγάζει μπόχα, δυσοσμία, παρακμή.

Το ωραίο με όλα αυτά που γίνονται πίσω από τις κομματικές κουρτίνες, είναι το ότι γίνονται για το δικό μας καλό, του λαού δηλαδή, ενώ η ιδιοτέλεια και η υποκρισία όλων αυτών των μετριοτήτων που μας εκπροσωπούν είναι τόσο φανερή που, για τον λόγο αυτό ακριβώς και δεν είναι εύκολα ορατή. Η διάκριση στα πράγματα, απαιτεί καθαρό νου, απαιτεί προσοχή και μη κομματική ή συναισθηματική εμπλοκή. Το παραμύθι, που ισχυρίζονται όλα τα κόμματα εντός κι εκτός βουλής, είναι ένα και το αυτό, ιδιοτελές στο έπακρο, άτσαλο, κακό-ειπωμένο.

Μέσα στη μακροσκελή ανακοίνωση της κυρίας Αυλωνίτου, κρύβεται ακόμα ένας θησαυρός όμως, ας τον καταθέσω όπως ακριβώς γράφτηκε: «Όταν λοιπόν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφος Τσίπρας έλεγε προεκλογικά κάντε συμμαχίες στις δημοτικές εκλογές, προκειμένου να κτίσουμε σχέσεις με τον κόσμο που θα ισχυροποιήσουν το εκλογικό μας αποτέλεσμα στις εθνικές εκλογές, μερίδα της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ περί άλλων τύρβαζε. Ο πρόεδρος Τσίπρας έκτιζε και αυτοί γκρεμίζανε». Και στην αμέσως επόμενη παράγραφο γράφει: «Τέλος επειδή καθένας από μας έχει μια ιστορία πίσω του ας δούμε την ιστορία της κυρίας Σαπουνά για την έν γένει απρεπή συμπεριφορά της. Η κυρία Σαπουνά εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πιο δύσκολη στιγμή του, όταν ο κ Λαφαζάνης αποχώρησε με 25 βουλευτές, δηλώνοντας στις 28 Αυγούστου 2015 - δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στο εγχείρημα του εναπομείναντος κόμματος υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα».

Πράγματι, ο σύντροφος Τσίπρας έγινε κτίστης και συνεργάστηκε με την ακροδεξιά στην κυβέρνησή του σκίζοντας όλα τα μνημόνια με ένα νόμο (το γράφω και ανατριχιάζω), και μπράβο στην κυρία Αυλωνίτου που στήριξε τέτοιον χαρισματικό και ειλικρινή ηγέτη. Μπράβο όμως και στην κυρία Σαπουνά που εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά επανήλθε αργότερα στο κομματικό μαγαζί, μπράβο και σε μένα που είχα το κουράγιο να διαβάσω τέτοιου επιπέδου πολιτική επιστολή και μπράβο μου που χαράμισα δέκα λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο μου για να καταθέσω μέσα από τις γραμμές αυτές τον θαυμασμό μου σε όλες και όλους της κολασμένης επιστολής.

Συμπέρασμα: η μόνη σταθερά είναι το ΚΚΕ που παρόλο τον αναχρονισμό του φυλάει Θερμοπύλες, δεκανίκι γάρ του πολιτικού συστήματος. Και φυσικά η χαρά της δεξιάς (στην δεξιά εντάσσεται και το πασοκινάλε) που κυβερνά εσαεί διαθέτοντας τα χαμηλότερα ποσοστά. Το γιατί κυβερνά πάντοτε αυτό τον τόπο η δεξιά, είναι ένα μυστήριο που θα λύσουν οι αναλυτές του μέλλοντος.

Μπράβο και στον Δήμαρχο, που χωρίς καμία προσπάθεια, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα τον φέρνουν πάντα στο προσκήνιο και του δίνουν ψήφους.  

Ο Ρόλος - ποιός ο δικός σου ρόλος Ίκαρε; .

Ήταν λίγο μετά το απομεσήμερο. Οι ακτίνες του ήλιου είχαν γείρει και γλύκαιναν την φύση όπως την κοιτούσαν. Τα μεγάλα βουνά, σχημάτιζαν έναν εξαιρετικό πίνακα και μέσα σε αυτόν βάδιζα το μοναχικό μονοπάτι του πρωταγωνιστή. Χωρίς βιάση. Παρατηρώντας το γεωγραφικό ανάγλυφο, σταματώντας στις πηγές για να δροσιστώ, πατώντας απαλά την σκληρή πέτρα, φούσκωναν τα πλεμόνια μου από καθαρό αέρα. Ένα αεράκι χάιδευε ψυχή και σώμα, και οδοιπορούσα για το θέατρο.

Το μονοπάτι με οδήγησε σε μια πλαγιά. Από μακριά διέκρινα την όγκο της και την αψάδα της. Σαν έφτασα σε αυτήν, μπροστά μου, στα ριζά της, σηκώθηκε το αρχαίο θέατρο. Δεν ήταν μεγαλοπρεπές, σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Λιθοξόοι ζηλευτοί είχαν δουλέψει τον βράχο και είχαν σκαλίσει τις θέσεις των θεατών. Μερικές σειρές όλες κι όλες, μα αρμονικά τοποθετημένες με τον υπόλοιπο χώρο. Μπροστά από την πρώτη σειρά των θεατών, στέκονταν δυό μοναχικές θέσεις, δυό πέτρινοι θρόνοι. Και οριοθετούσαν κατά κάποιο τρόπο τις σχέσεις πρωταγωνιστών και θεατών. Η σκηνή, ένα πλακόστρωτο αριστούργημα, σχημάτιζε ημικύκλιο. Και πίσω από αυτήν, ένα πέτρινο οίκημα, που χρησίμευε για τα καμαρίνια των ηθοποιών.

Βρίσκομαι τώρα στα παρασκήνια του θεάτρου και περιμένω να αρχίσει η πρεμιέρα της παράστασης που έχω τον βασικό ρόλο, με μια ομάδα σημαντικών ηθοποιών και έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη. Η επιτυχία της παράστασης εξαρτάται από το πόσο «ζωντανά» θα ερμηνεύσω τον ρόλο μου ώστε ο θεατής να μπορέσει να συνδεθεί συναισθηματικά μαζί μου. Απ’ έξω, ακούγεται οχλαγωγή. Καταφθάνουν οι θεατές για την παράσταση.

Περιμένοντας το κουδούνι της παράστασης σκέφτομαι τη σημασία που παίζουν οι ρόλοι στη ζωή μου. Όλη η νουθεσία μου, από την παιδική ηλικία έως και σήμερα, γίνεται μέσω παραδοσιακών διδασκαλιών και βασίζεται στα πρέπει και στις προκαταλήψεις της κοινωνίας που ζω. Και εγώ καλούμαι να παίζω όλους αυτούς τους ρόλους με συνέπεια, διότι μπροστά μου χάσκει ο φόβος της απόρριψης. Από τους πολλούς ρόλους που έχω παίξει, κατάντησα ρολό που κυλά σε διάφορες κατευθύνσεις χωρίς νόημα.

Η υποσυνείδητη επιβολή των ρόλων που μου επιβλήθηκαν σε όλη μου τη ζωή και τους αποδέχτηκα, με έστρεψαν στο επάγγελμά του ηθοποιού. Και ως γνωστόν ο ηθοποιός είναι αυτός που ποιεί το ήθος. Αλλά τι είναι το ήθος; Αδαείς φιλόλογοι και δήθεν φιλόσοφοι προσπαθούν να δώσουν διάφορους ορισμούς. Αλλά πώς μπορεί να ορισθεί (άρα και να περιοριστεί) μια κατάσταση που είναι έξω από την εμπειρία αυτού που την περιγράφει; Αυτό είναι αδύνατον, σκέτη ματαιοπονία. 

Κατά τη διάρκεια της παράστασης προσπαθώ να ταυτιστώ  με τον ήρωα του έργου (άρα και με την ιδανική προβολή μου) και παίζοντας το ρόλο κάποιου που θεωρώ σημαντικό, ξεχνάω το πόσο ασήμαντος είμαι. Έτσι καταφεύγω σε όλων των ειδών τις φυγές που υποδεικνύουν οι διάφοροι ρόλοι.

Ο αγαπημένος μου ρόλος βρίσκεται μέσα στην κωμωδία γιατί μέσα από αυτήν ξεφεύγεις στιγμιαία από τα προβλήματα σου. Όταν βγαίνεις από την αίθουσα αυτά σε περιμένουν εκεί. Τον δικό μου ρόλο δεν τον αντέχω, γι’ αυτό οι συζητήσεις μου είναι για τον επόμενο ρόλο που προβάλει έναν άλλο ήρωα που θα προσπαθήσω να μιμηθώ. Στο τέλος της παράστασης το χειροκρότημα του κοινού επιβεβαιώνει την ύπαρξή μου. Όταν σκέφτομαι τη πλατεία του θεάτρου άδεια από θεατές με πιάνει πανικός. Ο θεατής που είναι πάντα ο αποδέκτης πρέπει να συμφωνεί με τις επιταγές του σκηνοθέτη για να έχει επιτυχία το έργο, γι’ αυτό η προσπάθεια του σκηνοθέτη είναι, αφού μελετήσει την ανεπάρκεια του κοινού, να την συμπληρώσει με την δική του φαντασίωση έτσι ώστε να καλυφθεί η ανεπάρκεια και των δύο.

Μετά το τέλος της  παράστασης βρέθηκα μόνος στο σπίτι μου. Χαμένος μέσα στο δίπολο των συναισθημάτων, που με παρασύρουν και με εγκλωβίζουν σε ρευστές ψυχολογικές διακυμάνσεις και μεταπτώσεις, και των σκέψεων που συντίθενται από περιορισμένη γνώση και προκατάληψη, αναρωτιέμαι για το νόημα της ζωής. Αναρωτιέμαι αν η ζωή είναι ρόλος ή κατάσταση έξω από αυτόν.

Έξω από το θέατρο είμαι και ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός και ο θεατής.

Σαν σκηνοθέτης όση φαντασία και αν έβαζα για να βγω έξω από το πεδίο του ελέγχου των  συναισθημάτων και των σκέψεων πάντα αποτύχαινα. Παρατηρώ ότι όλο το σύστημα που ζω είναι παράλογο και η αδυναμία της οποιασδήποτε ερμηνείας που θα με έβγαζε έξω από αυτό με οδηγούσε σε παρερμηνείες, φαντασιώσεις, φυγές και όνειρα. Θέλω να ερμηνεύσω αυτό το σύστημα που βρίσκομαι, γιατί βλέποντας την κυριαρχία που ασκεί πάνω μου, περιορίζει τους βαθμούς ελευθερίας μου. Και βαθμός ελευθερίας είναι ο βαθμός κυριαρχίας ενός πεδίου. Παρατηρώ ότι στο βαθμό που κυριαρχεί το πεδίο πάνω μου, με ελέγχει και με κατευθύνει. Αλλά πραγματικά κυριαρχώ πάνω σε ένα πεδίο όταν δεν κάνω καμία προσπάθεια για να το ερμηνεύσω, ειδάλλως προβάλω την ερμηνεία μου, δηλαδή τον εαυτό μου (άρα και τον εγκλωβισμό μου). Ως σκηνοθέτης αποφασίζω για το πώς πρέπει να ανακλάται η εικόνα μου ως ηθοποιού στον θεατή. Και έτσι σαν θεατής προβάλω τον εαυτό μου και παγιδεύομαι στην προβολή μου (δηλαδή στην ανεπάρκεια της ερμηνείας μου).

Σαν ηθοποιός παίρνω το ρόλο που μου επιβάλει η περιορισμένη οπτική γωνία του σκηνοθέτη για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, και δια μέσου αυτής της εντολής, ο θεατής αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ταυτίζομαι με την ερμηνεία που δίνω σ’ αυτό που παρατηρώ. Ανατροφοδοτώντας τον σκηνοθέτη με την ανάκλαση μου ως θεατή, δημιουργείται ένα νέο σενάριο μέσα στο ίδιο πεδίο, και ο φαύλος κύκλος της εναλλαγής του θύματος σε θύτη συνεχίζεται. Έτσι η προβολή του σκηνοθέτη στον ηθοποιό και στον θεατή και αντίστροφα αφορά το ίδιο πρόσωπο. Θύτης και θύμα το ίδιο.

Όταν κάποια φορά είμαι σε σιγή έχω την αίσθηση  ότι η επίγνωση που παρατηρεί όλο τον εγκλωβισμό, είναι έξω από το σύστημα Σ’ αυτή την κατάσταση δεν κυριαρχεί καμία σκέψη σε καμία άλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα. 

Εσύ τι ρόλο παίζεις Ίκαρε; Όχι μόνο πέταξες με δανεικά φτερά (μιάς και δεν ήσουν εσύ ο δημιουργός τους μα ο Δαίδαλος), αλλά κυνήγησες το αδύνατο, όχι με νόηση αλλά με συναισθήματα, αυτά που κυριαρχούν πάνω σου και σε οδηγούν στα κονκλάβια πέλαγα για να θυμάται ο κόσμος την απερισκεψία σου, την ανωριμότητα σου. Διότι δεν άκουσες τις συμβουλές του Δαίδαλου, πέταξες σε μεγάλο ύψος στο ουράνιο διάστημα και οι κέρινες φτερούγες σου ανελύθησαν από την ηλιακή θερμότητα.

=================

Υγ: στη φωτογραφία διακρίνεται καθιστός ο Δαίδαλος να κατασκευάζει το δεύτερο φτερό του όρθιου και αδημονούντα Ίκαρου. Από τον Β’ τόμο της Ελληνικής Μυθολογίας του P. Decharme, Εκδόσεις Ιστορικών Βιβλίων, επιμέλεια Νικηφόρου Βρεττάκου & επιτελείου καθηγητών της φιλολογίας.

Στην αμαρτωλή πόλη μας γάπ ή ανδρουλάκ; Δουλεία ή ελευθερία;

Κοίτα τα ζώα και δες πως χρησιμοποιούμε την έννοια της ελευθερίας όταν μιλάμε γι’ αυτά. Κάποιοι εκτρέφουνε λιοντάρια, τα αιχμαλωτίζουν και τα εξημερώνουν, τα ταΐζουν και μερικοί τα βγάζουν και βόλτα. Ποιος όμως θα πει για ένα τέτοιο λιοντάρι πως είναι ελεύθερο; Και μήπως δεν ισχύει πως όσο πιο ήσυχο είναι το λιοντάρι τόσο δουλικότερο είναι; Και υπάρχει μήπως κάποιο λιοντάρι που, αν αποκτούσε συναίσθηση και λογισμό, να ήθελε να είναι ένα από τούτα τα λιοντάρια;

Δες και τα πουλιά που αιχμαλωτίζονται και τα εκτρέφουν σε κλουβιά. Δες τι τραβάνε στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν. Μερικά απ’ αυτά προτιμάνε να πεθάνουν από πείνα παρά να υπομείνουν μια τέτοια μοίρα. Ενώ όσα επιβιώνουν, μετά βίας μένουν ζωντανά και μαραζώνουν, κι έτσι και βρούνε κάποιο ανοιγματάκι, ξεπηδάνε να φύγουνε. Τόσο πολύ αγαπούν τη φυσική ελευθερία και το να ζουν ανεξάρτητα κι αδούλωτα.

n  Και τι πρόβλημα έχεις να ζεις μέσα στο κλουβί σου;

n  Σοβαρά μιλάς; Γεννήθηκα για να πετώ όπου θέλω, να ζω στην εξοχή, να τραγουδώ όταν θέλω. Εσύ όλα αυτά μου τ’ αφαιρείς και μετά ρωτάς τι πρόβλημα έχω;

Γι’ αυτό και τα μόνα που τα αποκαλούμε ελεύθερα είναι εκείνα που δεν αντέχουν την αιχμαλωσία, αλλά που με το που αιχμαλωτιστούν δραπετεύουν πεθαίνοντας. Δεν έχεις διαβάσει τον Διογένη που λέει πως υπάρχει ένας τρόπος να εξασφαλίσεις την ελευθερία σου: να ‘σαι έτοιμος να πεθάνεις. Και γράφει ο Κυνικός φιλόσοφος στον Πέρση βασιλιά: «Των Αθηναίων την πόλη δεν μπορείς να την υποδουλώσεις. Όχι περισσότερο απ’ όσο μπορείς να υποδουλώσεις τα ψάρια». «Γιατί; Δεν μπορώ άραγε να τους αιχμαλωτίσω;». «Άμα αιχμαλωτίσεις έναν Αθηναίο, αμέσως θα σου ξεφύγει, σαν τα ψάρια. Γιατί άμα πιάσεις ένα ψάρι, αυτό πεθαίνει. Κι αν οι Αθηναίοι πεθαίνουν αμέσως μόλις τους αιχμαλωτίσεις, τότε τι έχεις να κερδίσεις απ’ την προσπάθειά σου;». Αυτά είναι τα λόγια ενός άνδρα ελεύθερου, που εξέτασε σοβαρά το ζήτημα και που προφανώς βρήκε τη λύση του. Τι το περίεργο, όμως, αν εσύ κοιτάς αλλού και δεν βρίσκεις ποτέ λύση;

Ο δούλος προσεύχεται ν’ αφεθεί αμέσως ελεύθερος. Για ποιο λόγο; Νομίζετε πως θέλει να καταβάλει τον φόρο που πληρώνεις όταν απελευθερώνεσαι; Όχι, θέλει να ελευθερωθεί επειδή φαντάζεται πως ο λόγος που ως τώρα τα πράγματα του πάνε στραβά κι η ζωή του δεν ρέει καλά, είναι ότι δεν έχει αφεθεί ελεύθερος. «Αν απελευθερωθώ», λέει, «αμέσως τα πράγματα θα μου πάνε υπέροχα, δεν θα λογοδοτώ σε κανέναν, θα μιλάω στους πάντες σαν ίσος κι όμοιος, θα πηγαίνω όπου θέλω, θα γυρνάω όπου θέλω κι απ’ όπου θέλω.

Κι έπειτα ελευθερώνεται κι αμέσως, μην έχοντας που να φάει, ψάχνει να βρει κάποιον να κολακέψει και να κάτσει δίπλα του να γεμίσει το στομάχι του. Έπειτα θα εκπορνευτεί και θα υπομείνει τους χειρότερους εξευτελισμούς, ή αν βρει κάπου να του δίνουν ένα πιάτο φαΐ, θα πέσει σε δουλεία πολύ χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Μπορεί πάλι να βγάλει λεφτά. Αλλά επειδή θα μείνει στην ψυχή του άξεστος, θα ερωτευτεί κάνα κοριτσάκι και θα μυξοκλαίει θρηνώντας για την τύχη του και θα λαχταρά την δουλεία.

Θα λέει: «Τι τά ‘θελα; Πριν άλλος μ’ έντυνε, άλλος μού ‘δινε παπούτσια, άλλος με τάιζε, άλλος με φρόντιζε, αρκεί εγώ να τον υπηρετούσα σε λίγα πραγματάκια. Κοίτα τι τραβάω τώρα ο κακομοίρης, κι έγινα δούλος πολλών αφεντάδων αντί ενός…. Αν όμως βάλω στα χέρια μου δακτυλίδια[1], τότε η ζωή μου θα κυλήσει φίνα και θα ‘μια ευτυχισμένος απόλυτα».

Και τότε, για ν’ αποκτήσει τα δακτυλίδια, υφίσταται τα όσα του αξίζουν. Αποκτά τα δακτυλίδια κι αρχίζει πάλι τα ίδια. Λέει τώρα: «Αν συμμετάσχω στην επόμενη εκστρατεία, θα ξεφύγω απ’ όλα τα δεινά μου». Συμμετέχει στην εκστρατεία, υφίσταται τα πάνδεινα, κι όμως ζητάει να πάει και σε δεύτερη, κι έπειτα και σε τρίτη[2]. Και φτάνει στο αποκορύφωμά του και γίνεται συγκλητικός. Και μπαίνοντας στη συνέλευση γίνεται πάλι δούλος, πέφτει στη δουλεία την πλέον φινετσάτη και την πιο αστραφτερή. Την πιο ψεύτικη και την πιο επικίνδυνη.

Τώρα αυτά αλήθεια γιατί τα γράφω; Για να τα διαβάσει το Κονκλάβιο και μήπως αντιληφθεί πόσο βαθιά νυχτωμένο είναι; Πόσο βαθιά μέσα στον βούρκο της δουλείας χώνεται, όταν αερολογεί, γοητευμένο μάλιστα από τη νοητική στέρηση που το χαρακτηρίζει; Το ξέρω, και αύριο το πρωί θα τσακωθείτε σαν τα κοκόρια για το αν θα βγεί πρώτος ο γάπ ή ο ανδρουλάκ. Και την κοκορομαχία σας την βαπτίζεται μικρή βουλή για να δώσετε μιά σταλιά αίγλης στον κατήφορο του πολιτικού σας βίου μιάς και είστε άπαντες βολεμένοι. Ναι, και έκ του ασφαλούς φλυαρείτε. Πόσο όμως καλύτερη θα ήταν η ζωή σας, πιο αρμονική και πιο ξεκάθαρη, αν, αντί να σπαταλάτε τον χρόνο σας με πράγματα παρακμιακά, ν’ ανοίγατε την αρχαία ελληνική γραμματεία και να διαβάζατε τι στην ευχή είπαν όλοι εκείνοι οι πανεπιστήμονες της ανθρωπότητας. Γιατί αν το κάνετε, θα πάψετε και τις επιεικώς γελοίες αναλύσεις σας διότι ό,τι υπάρχει σήμερα στον κόσμο, η ελληνική αρχαία γραμματεία το έχει πει.

---

[1] Να προβιβαστεί δηλαδή σε ιππέα.

[2] Η συμμετοχή σε τρείς εκστρατείες ήταν προϋπόθεση για να γίνει κανείς συγκλητικός.