Ο τοπικισμός είναι αρρώστια;

Ο τοπικισμός είναι αρρώστια;

 

Είχα διαβάσει προ ετών μία επαρχιακή εφημερίδα, ξέρετε, από αυτές που επειδή δεν έχουν ειδήσεις, φιλοξενούν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανένας για να εμπλουτίσουν την ύλη τους. Ανάμεσα λοιπόν στ’ άλλα ένας αρθρογράφος εκθείαζε τόσο πολύ το χωριό του και κατέληγε ότι ήταν το ομορφότερο χωριό του κόσμου. Μία τέτοια διαπίστωση για οποιοδήποτε χωριό από μόνη της αποτελεί ύβρη. Ο αρθρογράφος όμως μιλούσε με σιγουριά και απαξίωνε όλα τα υπόλοιπα χωριά του βουνού και του κάμπου διότι σαν το δικό του χωριό, πουθενά στον κόσμο.

Η σύγκριση γεννά διαχωρισμούς, γεννά συγκρούσεις, η απουσία επίγνωσης του τι λες ή γράφεις όταν προτάσσεις την άποψή σου σαν νομοτέλεια, αν μη τι άλλο είναι γελοίο. Κατά τη γνώμη μου και μόνο, δεν υπάρχουν όμορφα και άσχημα χωριά, όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους είτε από την μορφολογία του εδάφους, είτε από το κλίμα, είτε από το αν είναι στην κατηγορία των παραδοσιακών οικισμών ή όχι, είτε διότι βρίσκονται στη θάλασσα, στο βουνό, στον κάμπο, σε κοιλάδα, είτε για χίλιους ακόμα λόγους, είναι διαφορετικά. Ούτε όμορφα, ούτε άσχημα, ή μάλλον, όλα τα χωριά μας είναι πανέμορφα, το καθένα έχει και κάτι ξεχωριστό να σου προσφέρει, το καθένα έχει το δικό του άρωμα, τον δικό του αέρα.

Την παραπάνω μορφή τοπικισμού του έν λόγω αρθρογράφου, την θεωρώ άρρωστη. Κάνω λάθος; Αν ναι, δικό μου είναι, όχι δικό σας. Η νοοτροπία όμως αυτή, του ομορφότερου χωριού, έχει επεκταθεί και σε άλλους τομείς της ζωής μας. Έχει πάει και στους ανθρώπους. Είναι πολύ εύκολα αντιληπτό αυτό, αν πάμε στις τρέχουσες εκλογές όπου, προτάσσεται η καταγωγή σαν αξίωμα.

Η πόλη μας σήμερα φιλοξενεί ανθρώπους απ’ ολόκληρη την Ελλάδα, παλιότερα όμως, όταν υπήρχαν γειτονιές κι αλάνες, οι περισσότεροι κάτοικοί της προέρχονταν από τη Νάξο κατά πρώτο λόγο και στη συνέχεια από την Λέσβο, από την Ρούμελη, από την Πελοπόννησο κτλ. Παλιότερα λοιπόν, οι Ναξιώτες και οι υπόλοιποι έβγαζαν τοπικό άρχοντα ή δημοτικούς συμβούλους με γνώμονα πρώτα την καταγωγή και ύστερα τα προσόντα τους. Κατά τον αντίστοιχο τρόπο, στην πάλαι ποτέ επαρχία, οι υποψήφιοι ψηφίζονταν μαζικά πρώτα από τα σόγια τους και δευτερευόντως από άλλους για τις ικανότητές τους. Τι, να μην ψηφίσεις τον συγγενή ή τον κουμπάρο σου; Σε ποια τοπική κοινωνία μπορούσες να σταθείς;

Η πόλη μας μεγάλωσε όμως, ήρθαν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, αγόρασαν ένα σπίτι ή νοικιάζουν ένα σπίτι, τα παιδιά τους γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, η καθημερινότητά τους είναι εδώ. Ο ερχομός αυτών των ανθρώπων, άλλαξε και τους συσχετισμούς της καταγωγής. Από ανάγκη, εμπλουτίστηκαν και τα ψηφοδέλτια των δημοτικών εκλογών, έγιναν πιο αντιπροσωπευτικά ας πούμε, ενυπάρχουν σε αυτά όλες σχεδόν οι καταγωγές. Σαν νοοτροπία όμως, έστω και αδυνατισμένη, υπάρχει ακόμα αυτή του παλιού γαλατσιώτη, που δηλώνει την υπεροχή του έναντι του νέου γαλατσιώτη. Η νοοτροπία αυτή, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς γελοία, όσοι την προβάλλουν με ζέση, έχουν πέσει στην παγίδα του γελωτοποιού. Κάνω λάθος; Αν ναι, δικό μου είναι.

Η πόλη μας, έχει ανθρώπους άξιους ανεξαρτήτου καταγωγής, συγγένειας, φιλίας. Μερικοί από αυτούς είναι υποψήφιοι για δημοτικοί σύμβουλοι επιλέγοντας τον άλφα ή βήτα συνδυασμό. Αυτοί κάνουν τις πολιτικές επιλογές τους και εμείς καλούμαστε να τους εκλέξουμε ή να τους απορρίψουμε σαν ικανούς να διοικήσουν την πόλη μας. Το να ψηφίζουμε σε δημοτικές εκλογές με κομματικά κριτήρια, είναι ανθυγιεινό, ανώριμο, αφελές, επικίνδυνο, γελοίο, αν ψηφίζουμε με κριτήρια εντοπιότητας ή καταγωγής, είναι εξίσου το ίδιο. Κάθε δημοτική παράταξη έχει ανθρώπους ικανούς στο ψηφοδέλτιο της, για να έχουμε όμως την ικανότητα να τους ξεχωρίσουμε, πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες, να γνωρίζουμε την πόλη μας και τους ανθρώπους με την ανιδιοτελή προσφορά τους – υπάρχουν και άνθρωποι με ιδιοτελή προσφορά, νάρκισσοι, αυτοί δεν αξίζουν της ψήφου μας. Όπως δεν αξίζουν της ψήφου μας αυτοί που απλώς συμπληρώνουν σαν τσόντες τα ψηφοδέλτια.

Είναι πολιτική θέση να ψηφίζεις τους άξιους της πόλης σου ανεξαρτήτου ιδεολογίας ή καταγωγής, είναι ξεπεσμός όμως να ψηφίζεις με κομματικά ή τοπικιστικά κριτήρια.

Και μετά τις εκλογές, εδώ θα είμαστε να χαθούμε στην ανάλυση της νίκης ή της συντριβής. Προς το παρόν, ας παρακολουθήσουμε με «αγωνία» τα ευτράπελα που συμβαίνουν στον Σύριζα για την ανάδειξη του νέου χαλίφη και την μετά Σύριζα εποχή με την ορατή διάσπαση ή ακόμα και διάλυση αυτού του κομματικού μορφώματος.

 

 

 

 

Λέων Τρότσκι – Πεζοπόρος

 

Αμπάριζα στον Δήμο …

Αμπάριζα στον Δήμο …

 

Η Αμπάριζα ήταν παιχνίδι του δρόμου όπως μολογάνε οι παλιοί διότι εγώ τουλάχιστον δεν το πρόλαβα. Η προέλευση της λέξης λένε πως είναι αλβανική αλλά δεν είναι. Είναι ιταλική, από την αμπάρα, τον μοχλό δηλαδή της κεκλεισμένης θύρας, «βγάζω-βάζω την αμπάρα», χοντρό ξύλο (ρόπαλο) «πήρε μιά αμπάρα και μας κυνήγησε». Αμπάριζα είναι το παιδικό παιχνίδι αλλά επιτιμητικώς για την παιδαριώδη συμπεριφορά, ακούγεται το: «αμπάρες θα παίξουμε;». Σίγουρα ένας καλός φιλόλογος μπορεί να την ετυμολογήσει κατά πως πρέπει και να μάθουμε περισσότερα. Εγώ πάντως δεν μπορώ διότι στα αρχαία δεν ήμουν καλός, στην ιστορία ακόμα χειρότερα, στην έκθεση μετά βίας έπιανα τη βάση. Που ήμουν καλός; Στα θρησκευτικά με καθηγητή εκείνον το θεό επί της γης τον κ. Γκιζέλη που σαν μας κοιτούσε με το γλυκό του ύφος, φώναζε στην πρωινή μαζική προσευχή του προαύλιου χώρου: «ύμνος!» και γινόταν κόλαση στο Γυμνάσιο. Καλός ήμουν στα θρησκευτικά αλλά δεν τα έμαθα καλά διότι κάθε λίγο και λιγάκι με έβγαζε έξω από την τάξη για τιμωρία. Ήταν ο καιρός της χούντας, ο καιρός των αγίων και οσίων της φυλής, η εποχή του κατηχητικού.

Στην πόλη μας, υπάρχει ένα σωματείο που φέρει την ονομασία «Αμπάριζα», και μάλλον δηλώνει ότι στα διάβα του παρασέρνει τα πάντα, τα παίρνει αμπάριζα. Δεν ξέρω μονάχα αν κρατάνε και ρόπαλα στα χέρια τα μέλη της Αμπάριζας. Λοιπόν, αυτό το σωματείο με πολυετή δράση στα κοινά της πόλης μας, έχει μεγάλη, πολύ μεγάλη προσφορά αλλά μικρή εμβέλεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν φροντίζουν οι άνθρωποι της Αμπάριζας να κάνουν ευρέως γνωστό το έργο τους; Έργο σοβαρό, έργο πολιτισμού και ουσίας, έργο αξιοζήλευτο; Μάλλον, εκεί καταλήγω δηλαδή, στο ότι δεν νοιάζονται ιδιαίτερα τα μέλη για την προβολή, όπως ενδεχομένως συμβαίνει με άλλα σωματεία-συλλόγους που δραστηριοποιούνται στην πόλη μας. Δεν τους ενδιαφέρει η προβολή διότι έχουν ρίξει το βάρος τους στην ανιδιοτελή προσφορά, στους κοινωνικούς αγώνες.

            Η Αμπάριζα, έχει φτιάξει έναν όμορφο χώρο όπου συμβαίνουν ωραία πράγματα, ξέχωρα από την πολιτική που ακολουθεί το κάθε μέλος της. Πιθανολογώ ότι θα έχουν πολιτικές διαφορές μεταξύ τους όμως υπερισχύει έναντι αυτών και άλλων εμποδίων, η αγάπη τους, η αφοσίωσή τους, το μεράκι τους, για μία πόλη ανθρώπινη, φιλική, καθαρή, δίχως ρύπους πάσης φύσεως. Στον χώρο αυτό κάνουν προβολές, δίνουν παραστάσεις, μέχρι και μαθήματα για πλέξιμο έχουν κάνει – αν ας φαίνεται ακραίο το τελευταίο, να σας πω ότι το πλέξιμο είναι ιδανική απασχόληση για το μυαλό, εννοώ δημιουργική απασχόληση.

            Το σημαντικότερο έργο της Αμπάριζας, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτό με την Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη που έχουν δημιουργήσει και συνεχώς εμπλουτίζουν με εκδόσεις προσεγμένες, ψαγμένες, με έργα μεγάλων συγγραφέων που μέσω αυτών έδωσαν ώθηση στον κόσμο, στην ανθρωπότητα, να πάει μπροστά. Έτσι μπορούμε να διαβάσουμε Προυντόν, Νίτσε, Φρόμ, Καμύ, Κίρκεγκωρ, έχουν ακόμα και το Αντί-Ντίρινγκ του Ένγκελς, αυτό το μέγα του έργο που ειρήσθω έν παρόδω οι περισσότεροι κουκουέδες το αγνοούν! Σοβαρή παράλειψη της καταπληκτικής βιβλιοθήκης τους είναι η μεγάλη απουσία της αρχαίας ελληνικής πραγματείας. Αν εξαιρέσουμε ένα έργο του Αριστοτέλη και τρία έργα του Πλάτωνα, απουσιάζουν εκκωφαντικά οι: Πυθαγόρας, Ηράκλειτος, Παρμενίδης, Πρωταγόρας, Αναξαγόρας, Εμπεδοκλής κ.α., με δυό λόγια απουσιάζουν οι θεμελιωτές της επιστήμης, αυτοί που, σήμερα η προηγμένη φυσική και κβαντομηχανική τους έχει σαν μπούσουλα και στις αναφορές της. Κι αυτή τη σημαντική παράλειψη θα την διορθώσουν σιγά-σιγά. Απαιτεί χρόνο η δουλειά αυτή, δεν είναι καθόλου εύκολη παρόλο που η τεχνολογία απλοποιεί σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα. Σημασία έχει, όπως τουλάχιστον εγώ εκλαμβάνω το έργο τους, ότι αυτό θα συνεχιστεί σε βάθος με δοσμένη την προσοχή στην ποιότητα, αυτή που έχουν ήδη καθιερώσει στα έργα της βιβλιοθήκης τους.

            Αρκετά μέλη από την Αμπάριζα, όπως είδα, μετέχουν στον κατάλογο των υποψηφίων με τον συνδυασμό «Αδέσμευτη Κίνηση Πολιτών». Τον κ. Παναγιώτου, τον κ. Παπαδοκωστόπουλο, τον κ. Κουκίδη, την κ. Διαμαντάτου, τους γνωρίζω σίγουρα – όχι σε προσωπικό επίπεδο αλλά από τις δράσεις τους στα κοινά της πόλης μας. Είναι καθαρές φωνές, πασχίζουν με τον τρόπο τους για μία ανθρώπινη πόλη, είναι αγωνιστές και αρωγοί στον κάθε συμπολίτη μας. Παλιότερα, απ’ ό,τι θυμάμαι, είχα ασκήσει σκληρή κριτική στον κ. Παναγιώτου, είχα ασκήσει όμως και καλή, αυτά στα πλαίσια του δημόσιου καλού και μόνο. Ξέρω ότι αδικώ άλλους υποψήφιους του ανωτέρω συνδυασμού που προέρχονται από την Αμπάριζα, όμως, μην με παρεξηγήσουν, δεν γνωρίζω τα πάντα στην πόλη μας.  

            Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι με την αποδεδειγμένη και ουσιαστική δράση τους στην πόλη μας, αξίζουν, πάντα κατά τη γνώμη μου, να ψηφιστούν και να εκλεγούν. Μόνο οφέλη μπορεί να έχει η εκλογή τους, οφέλη για όλους μας διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κυριολεκτικά εργάτες, παράγουν δηλαδή έργο σημαντικό και οφείλουμε νομίζω να τους τιμήσουμε, ανεξάρτητα που βρισκόμαστε ο καθένας μας ιδεολογικά. Στις τοπικές εκλογές εξάλλου, ψηφίζουμε τους άξιους της πόλης μας, όχι τους εκλεκτούς των κομμάτων.

            Στο ίδιο μήκος κύματος, αξιόλογοι συμπολίτες μας μετέχουν του συνδυασμού «Γαλάτσι από Κοινού», όπως για παράδειγμα ο Πέτρος Ζάκης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, η Αρετή Καλεσάκη, η Αλεξάνδρα Παλαιού, ο Μάνος Πρωτονοτάριος (ο Κόνικλος για εμάς τους γηγενείς!), και σίγουρα κι άλλοι που όμως δεν τους γνωρίζω.

            Νομίζω, πως ανθρώπους σαν όλους τους παραπάνω θέλουμε, ανθρώπους της διαρκούς ανιδιοτελούς προσφοράς. Σε αυτούς εννοείται πως συνυπάρχουν οι περισσότεροι κουκουέδες, ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, ο Δημήτρης Διοΐλης, ο Νίκος Δημητρακόπουλος, η Ουρανία Λυκούδη, η Μαρία Σκορδαλή κ.α. Κοντά όμως σε αυτούς, από την παράταξη του Δημάρχου «Αυτοδιοίκηση για τον άνθρωπο», άνθρωποι όπως οι, Γιάννης Ρωμανός, Ηλίας Χατζής, Αγγελική Ζήκου, Γιάννης Κορρές, η κ. Μανδηλαρά και λίγοι ακόμα αξίζουν της προσοχής μας. Τελευταίο άφησα τον Σταύρο Σκεύο της «Εργατικής Αντεπίθεσης» διότι αυτός είναι μόνος του μία παράταξη και αξίζει να είναι στο δημοτικό συμβούλιο περισσότερο απ’ όλους.

Νομίζω τους πήρα όλους αμπάριζα! Στον Δήμο μας δεν χρειαζόμαστε ισχυρή πλειοψηφία αλλά ισχυρή αντιπολίτευση.

================

Εδώ στο λινκ, η Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη του σωματείου Αμπάριζα.

================

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος 

Ο Αγώνας ο καλός είναι ο προεκλογικός – ψηφίστε με να σας αλλάξω!

Ο Αγώνας ο καλός είναι ο προεκλογικός – ψηφίστε με να σας αλλάξω!

 

Ο χώρος της αυτοδιοίκησης είναι δύσκολος, διαβρωμένος και δύσοσμος, με πολλούς τελώνες και φαρισαίους, κάθε είδους θεατρίνους και πινόκιο, κλόουν και μασκοφόρους. Επικρατεί η κακομοιριά, ο φθόνος, η ζήλεια, η διαστρέβλωση, ο ατομικισμός, το κυνήγι των ψήφων και κάθε τι υποχθόνιο και κακό. Σε αυτή την αρένα με τα «θηρία» πρέπει να πολεμάς, καθημερινά. Προσπάθησαν να με κιτρινίσουν, να με ταπεινώσουν, να με εξευτελίσουν, να με εξοντώσουν. Ο ανελέητος πόλεμος τους δεν σταμάτησε ούτε και μετά το έμφραγμα που πέρασα το 2015. Ακολουθώντας όμως την πλατωνική ρήση: «Μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι να καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου», είμαι εδώ, με την ίδια ζωντάνια και δύναμη, με τις γνώσεις και το πείσμα μου, με την ίδια όρεξη για δουλειά και τη φαντασία μου, με την ίδια αγάπη για τους συνανθρώπους μου και την πόλη μας για να συμβάλλω – με τον Δήμαρχό μας και την ομάδα του συνδυασμού μας – στην αλλαγή νοοτροπίας και στην αναδημιουργία του Γαλατσίου, η οποία και έχει ξεκινήσει. ------

            Όλα τα ανωτέρω ολοκλήρου της παραγράφου, δεν είναι λόγια δικά μου – αν τα έγραφα εγώ αυτά θα με είχατε περάσει στην πυρά. Όλα αυτά είναι λόγια ενός υποψηφίου με την παράταξη του νυν δημάρχου που, δεν παραλείπει μάλιστα σε κάποιο άλλο σημείο του μανιφέστου του να αναφέρει και τις προτάσεις που του έκαναν συμπολίτες να κατέβει σαν δήμαρχος αλλά αυτός δεν δέχτηκε τέτοια τιμή διότι συντάσσεται με τον νυν δήμαρχο.

Τέτοια ρητορική μίσους πρώτη φορά συναντάω στην πολυτάραχη ζωή μου από υποψήφιο συμπολίτη μας ο οποίος μάλιστα -ειρήσθω έν παρόδω-, έχει διατελέσει και αντιδήμαρχος στην πόλη μας. Ο χώρος της αυτοδιοίκησης -γι’ αυτόν όπως γράφει-, είναι χώρος διαβρωμένος και δύσοσμος κτλ. Δηλαδή μας λέει έμμεσα πως υπηρετεί όλο αυτό το σαθρό σκηνικό αλλά παράλληλα το καταγγέλει. Εφόσον αγαπητέ συμβαίνουν όλα όσα γράφεις, γιατί συνεχίζεις, γιατί μάλλον θέλεις να συνεχίσεις να «πολεμάς στην αρένα με τα θηρία;». Τι φοβάσαι; Τη ρήση του Πλάτωνα που αναφέρεις; Είναι αστείο να επικαλείσαι τον Πλάτωνα και αφού το κάνεις, μπορείς σε παρακαλώ να μας πεις σε ποιο έργο του αναφέρει αυτή τη ρήση ώστε να βαθύνουμε κι εμείς οι αδαείς τις γνώσεις μας για τον αρχαίο κόσμο;

Αφού αραδιάζεις όλα τα παραπάνω, στη συνέχεια μας μιλάς για «την ίδια αγάπη» προς τους συνανθρώπους σου. Η Αγάπη καλέ μου υποψήφιε συμπολίτη, δεν εμπεριέχει όσα με ευκολία γράφεις στο μανιφέστο σου. Αν κατανοούσες την Αγάπη, θα έγραφες διαφορετικά πράγματα, ή στην καλύτερη περίπτωση δεν θα έγραφες τίποτα. Μιλάς για Αγάπη και διαβάζουμε ένα ατέλειωτο κατηγορώ σου αλλά, εσύ, σαν ανώτερος άνθρωπος που είσαι, θα συνεχίσεις να συμβάλλεις στην αλλαγή νοοτροπίας και στην αναδημιουργία του Γαλατσίου. Είναι προφανές καλέ μου άνθρωπε ότι απευθύνεσαι σε όμοιους σου, στα είδωλα του καθρέπτη σου και όχι σε πολίτες του Γαλατσίου που, και γνώμη έχουν σχηματίσει για την βάρβαρη πόλη μας – κι εσύ, εφόσον μετέχεις αυτής της διοίκησης του Δήμου είσαι συντελεστής αυτής της βαρβαρότητας, αλλά και κρίση έχουν οι πολίτες στο Γαλάτσι, μην υποτιμάς την σκέψη τους. Αν σε όλα αυτά κάτι θέλεις πραγματικά ν’ αλλάξεις, ξεκίνα από σένα, εσένα άλλαξε πρώτα, μιάς και μιλάς γι’ Αγάπη, δώσε Αγάπη, και μην περιμένεις τίποτα. Διότι καλέ μου άνθρωπε, η Αγάπη δεν είναι συμφέρον, δεν είναι ανταγωνιστική, δεν είναι δούναι και λαβείν, απλά ΕΙΝΑΙ.

Αν δεν αντιλαμβάνεσαι τα περί Αγάπης, σταμάτα να επικαλείσαι και τον Πλάτωνα. Και να σου πω και το πιο καλό αγαπητέ συμπολίτη που ζητάς την ψήφο μας, αφορμή για όλα αυτά που γράφω στάθηκε η περιέργειά μου. Γιατί; Διότι το φυλλάδιο σου αυτό με τις αναφορές σου, το πέταξε ένας διαβάτης της Βέϊκου στον σκουπιδοτενεκέ, από εκεί το μάζεψα τσαλακωμένο και το διάβασα. Αν δεν ήμουν περίεργος δεν θα συνέβαινε απολύτως τίποτα.

Ευτυχώς όμως, στην πόλη μας ο προεκλογικός αγώνας απ’ όλες τις παρατάξεις, έχει ένα πολύ υψηλό επίπεδο σε αντίθεση με το δικό σου. Τι πιο ωραίο θα ‘λεγα, να είχες κι εσύ το σύνθημα: «Λύσεις υπάρχουν, λείπουν σχεδιασμός και ικανό πολιτικό  προσωπικό», ενός άλλου συμπολίτη μας όπου με ανεπιτήδευτη ευγένεια δηλώνει την παρουσία του στον προεκλογικό αγώνα.

 

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος

«Δράσεις» στο βουνό

«Δράσεις» στο βουνό

 

Παλιότερα, άκουγα στα δελτία καιρού για τις πολικές θερμοκρασίες που είχε το Κάτω Νευροκόπι του Ν. Δράμας. Απορούσα γι’ αυτές και η τύχη το έφερε και το επισκέφτηκα. Τότε κατάλαβα το γιατί, διότι όπως κατεβαίνει ο παγωμένος βοριάς από την Βουλγαρία, βρίσκει εμπόδιο το βουνό που κυκλώνει την κωμόπολη, με αποτέλεσμα, όλος ο παγετός να κάθεται σ’ αυτήν μη έχοντας διέξοδο, εγκλωβίζεται κατά κάποιο τρόπο στον χώρο και δημιουργεί τις ακραίες πολικές θερμοκρασίες. Μάλιστα, από αφέλεια περισσότερο επειδή δεν ήξερα, είχα ρωτήσει που βρισκόταν το Πάνω Νευροκόπι και μου είχαν δείξει κατά την Βουλγαρία. Τω καιρώ εκείνω, δεν υπήρχε ελεύθερη διέλευση στην Βουλγαρία που ανήκε στο κομμουνιστικό μπλόκ, είχαμε φτάσει όμως με την παρέα μου μέχρι το φυλάκιο της Εξοχής, ενός παραδεισένιου χώρου στα σύνορα. Αν δεν έχετε πάει, σας συστήνω ανεπιφύλακτα όλα εκείνα τα καταπληκτικά μέρη της πατρίδας μας.

Βουνό όμως έχουμε κι εμείς εδώ στο Γαλάτσι. Βέβαια, το δικό μας δεν βρίσκεται απέναντι στον βοριά αλλά κοιτάζει προς τα δυτικά τα ηλιοβασιλέματα. Αγναντεύει τις καμπυλώσεις του χώρου. Το βουνό μας, από την αρχαιότητα ακόμα λεγόταν Αγχεσμός, οι νεοέλληνες όμως αγνοώντας την ιστορία αυτού του τόπου στην μεγάλη τους πλειοψηφία, τον Αγχεσμό τον είπανε Τουρκοβούνια. Τους ήταν ευκολότερη αυτή η εκδοχή, εξάλλου ο Αγχεσμός έχει και δύσκολη προφορά!

Στον Αγχεσμό λοιπόν με τις υπόγειες στοές του και τα ανεξερεύνητα σπήλαιά του, ψηλά στο Άλσος του Βέϊκου, η Δράση, το σωματείο δηλαδή που έχει έδρα την πόλη μας και δραστηριοποιείται – μία μάλιστα από τις ενασχολήσεις της είναι τα περίφημα «υιοθετημένα», χώρος εντός του δάσους στον οποίο έχουν δώσει τα μέλη της από τον χρόνο τους και έχουν δημιουργήσει έναν άξιο λόγου περιβάλλοντα χώρο με θεαματικά αποτελέσματα - εκεί λοιπόν ψηλά στο βουνό, οργάνωσε την Κυριακή το βράδυ μία συναυλία με λαϊκή μουσική.

Το αεράκι που έσμιγε από τα βορειοδυτικά τις βραδυνές ώρες στο θέατρο του Άλσους, χάριζε στους παρευρισκόμενους μία επιπλέον ευχαρίστηση. Πραγματικά, ο ειδυλλιακός χώρος, η δροσιά του βουνού, η καλή διάθεση όλων μας, η πολύ καλή ορχήστρα, τα λίγα και απαραίτητα λόγια από τον πρόεδρο της Δράσης, αυτά τα λίγα και άλλα περισσότερα, έφτιαξαν ένα κλίμα εξαιρετικό και απολαύσαμε μία εξαιρετική βραδιά στο πρανές του Αγχεσμού.

Οι παρευρισκόμενοι στο σύνολό τους χάρηκαν, χόρεψαν, πέρασε μία απλή και καταπληκτική βραδιά, για όλους μας θέλω να πιστεύω. Τα απλά πράγματα είναι ίσως τα σημαντικότερα στη ζωή μας μα πολλές φορές τα παραβλέπουμε επειδή ο νους μας τρέχει δώθε-κείθε. Μας λείπουν ίσως τα απλά πράγματα διότι κυνηγάμε -άλλοι συνειδητά κι άλλοι ασυνείδητα-, τα πολύπλοκα, αυτά που δεν έχουν νόημα.

Στο θέατρο που σχεδόν γέμισε από κόσμο, υπήρξαν μεταξύ των θεατών και αρκετοί -άνδρες και γυναίκες- υποψήφιοι τόσο στις επερχόμενες δημοτικές αλλά και περιφερειακές εκλογές. Όλες και όλοι τους -προς τιμή τους-, δεν πρόταξαν τις ιδιότητές τους, δεν έκαναν προεκλογικό αγώνα, σεβάστηκαν την Δράση, τους μουσικούς, τους θεατές, κυρίως σεβάστηκαν την καλοσύνη του βουνού, τα ελέη της φύσης. Κι αυτός ο σεβασμός ήταν διάχυτος και κύκλωνε με αγάπη τους μουσικούς που μας χάρισαν όμορφες, πολύ όμορφες στιγμές.

Σε όλη αυτή την αρμονική βραδιά, υπήρξε μόνο μία παραφωνία, κι αυτή προήλθε από έναν υποψήφιο με την περιφέρεια που, έκρινε σκόπιμο να σηκωθεί και να μοιράσει φυλλάδια των εκλογών. Συμπολίτης μας ο υποψήφιος, δεν είχε όμως κανένα λόγο να σπάσει την μαγεία του βουνού και της μουσικής με την κίνησή του αυτή. Στο θέατρο υπήρχαν υποψήφιοι από όλες τις δημοτικές παρατάξεις του Γαλατσίου, υπήρχε και έτερος υποψήφιος με την περιφέρεια, αυτοί όμως οι άνθρωποι, σεβόμενοι πρώτα τους εαυτούς τους και ύστερα τους μουσικούς και τον ειδυλλιακό χώρο, δεν προέβησαν σε τέτοιου είδους πράξεις.

Θα πει ίσως κάποιος: σε έναν προεκλογικό αγώνα δεν υπάρχουν χώροι που να απαγορεύουν στον κάθε υποψήφιο να ενημερώνει τον κόσμο -τους θεατούς έν προκειμένω-, ναι, δεν νομίζω να υπάρχει πουθενά το «απαγορεύεται», όμως έχουμε υποχρέωση να ξεχωρίζουμε τις στιγμές διότι δεν είναι όλες ίδιες. Κατά την γνώμη μου και μόνο, ο έν λόγω υποψήφιος με την περιφέρεια συμπολίτης μας, αστόχησε με την πράξη του αυτή. Άς το δεί αν θέλει, ή μάλλον αν έχει την ικανότητα να διακρίνει, ότι η βέβηλη πράξη του τάραξε την ησυχία του Αγχεσμού που όλα τα βλέπει και τα παρακολουθεί με το βουνίσιο μάτι του.

 

 

 

 

Πεζοπόρος

 

Ολίγα περί πολιτικών μετρίων ή αρίστων

Ολίγα περί πολιτικών μετρίων ή αρίστων

 

Πριν από αρκετούς μήνες, εκεί στο ίντερνετ, άκουγα κάποια παρέα που μιλούσε για ιστορία, πιο συγκεκριμένα μιλούσαν για την Επανάσταση του 1821. Πάνω στην καλή συζήτηση που είχαν οι ομιλούντες, ένας έξ αυτών ακούγεται κάποια στιγμή να λέει: «όλοι αυτοί οι αγωνιστές του 21 υπήρξαν αγνές ψυχές». Όχι! Απάντησε αυτόματα ένας άλλος, κάθε άλλο, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, έγιναν μεγάλοι, πολέμησαν, ηγήθηκαν στην Επανάσταση, κατάφεραν τόσα πολλά πράγματα, αλλά όχι, δεν ήσαν αγνές ψυχές, αντίθετα μάλιστα, υπήρξαν επικίνδυνες ψυχές. Και γι’ αυτό πέτυχαν.

Τώρα που ήρθε στο νου μου εκείνη η κουβέντα, θα συμφωνήσω κι εγώ με τον δεύτερο λαλήσαντα της παρέας, ναι, όλοι εκείνοι οι μεγάλοι μαχητές της πατρίδας, ήσαν επικίνδυνες ψυχές και ίσως κάτι ακόμα χειρότερο. Ας μην μας διαφεύγουν εξάλλου οι συνθήκες ζωής εκείνον τον αιώνα κάτω από την μπότα του οθωμανού κατακτητή. Αν ήσουν καλή ψυχή, το πολύ-πολύ να πήγαινες στον παράδεισο, αν ήσουν όμως επικίνδυνος άνθρωπος, οδηγούσες τον ανεκπαίδευτο ραγιά στις μεγάλες νίκες. Και αυτό έκαναν όλες εκείνες οι επικίνδυνες ψυχές, ανάγκασαν τις Μεγάλες Δυνάμεις να συνδράμουν στην Ελευθερία μας, αλλάζοντας παράλληλα την γεωπολιτική της χερσονήσου του Αίμου και της λεκάνης της Μεσογείου με τον Μεγάλο Αγώνα τους.

Η Φυσική Επιλογή, είναι αυτή που ρυθμίζει της ζωής τα πράγματα, είσαι αδύναμος, πεθαίνεις, πάς στον παράδεισο, είσαι δυνατός, προχωράς κι αλλάζεις αργά αλλά σταθερά τον κόσμο. Διότι ο κόσμος, είτε συμφωνούμε είτε όχι, αλλάζει, ανεξάρτητα με το αν και πόσο εμείς θέλουμε τις αλλαγές, που μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι επώδυνες για τον παράγοντα άνθρωπο. Έτσι πάνω-κάτω πορεύεται ο κόσμος από την εποχή της Λεμούρειας Εποχής μέχρι και την σημερινή Ατλάντεια Εποχή. Πρώτα το ένστικτο, μετά το συναίσθημα.

Σήμερα η ανθρωπότητα είναι έντονα συναισθηματική, αυτό εύκολα είναι διακριτό σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πόσο μάλλον εδώ, στην μικρή πατρίδα μας που, δυστυχώς, από τότε που οι επικίνδυνες ψυχές των Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου, Μπότσαρη και λοιπών γιγάντων, παρέδωσαν την σκυτάλη της αναδιοργάνωσης του κράτους σε κάκιστους πλήν Καποδίστρια πολιτικούς, δεν ευτύχησε δε από τότε εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων να ζήσει τα έργα και τις ημέρες άξιων λόγου πολιτικών ανδρών.

Έχουμε κάθε δικαίωμα ως ελεύθεροι πολίτες, να κρίνουμε δημόσια την πολιτική διαδρομή του κάθε πολιτικού, όπου κι ανήκει ιδεολογικά, δεν έχουμε κανένα όμως δικαίωμα να κρίνουμε ή να ασχολούμαστε με τον ιδιωτικό βίο κανενός πολιτικού. Δεν μας αφορά η ιδιωτική ζωή τους, η πολιτική που παράγουν όμως μας αφορά διότι έχει αυτή να κάνει με την ευημερία μας, την ποιότητα ζωής μας, με την ίδια μας την ύπαρξη.

Εδώ λοιπόν παρατηρείται ένα οξύμωρο φαινόμενο, αν κρίνουμε, ή έστω αν εκφράσουμε δημόσια μία γνώμη διαφορετική για ένα πολιτικό πρόσωπο, γνώμη που δεν ταιριάζει με την πλαστή εικόνα του πολιτικού, τότε, γινόμαστε δακτυλοδεικτούμενοι, προβοκάτορες, μηδενιστές, δωσίλογοι, υμνητές της χούντας, παιδιά κάποιου Σκαλούμπακα, και ένα σωρό γελοιότητες που εκφέρονται από «σοβαρούς ανθρώπους», «αριστερούς» κατά κανόνα,  «αγωνιστές» υποτίθεται, και φυσικά ανθρώπους που ρέπουν προς την τελειότητα με τα μεγάλα «ΕΓΩ» τους.

Ας είναι, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, είμαι εδώ για να γράφω δίχως να ζητάω άδεια από κανέναν αν αυτά που γράφω δεν αρέσουν σε κάποιους κύκλους της ψευδοδιανόησης του Γαλατσίου.  Εξάλλου, δεν γράφω γι’ αυτούς, σε δημόσια πρόσωπα όμως που ασκούν πολιτική και με αφορά εφόσον είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας, έχω το δικαίωμα να ασκώ κριτική. Τώρα, το αν αρέσει αυτή η κριτική, είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου.

 

 

 

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος 

Είναι απαραίτητες οι δημοτικές εκλογές στο Γαλάτσι;

Είναι απαραίτητες οι δημοτικές εκλογές στο Γαλάτσι;

 

Βρισκόμαστε στον καιρού του εκλογικού πυρετού. Τα πάθη φουντώνουν, τα λόγια σκληραίνουν, ο αγώνας σαν λέξη βρίσκεται στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, τα οράματα έχουν αποκτήσει διαστάσεις πανδημίας, το αίμα ρέει στον υπόγειο ποταμό της Λεωφόρου Γαλατσίου, το αίμα από τις ομηρικές μάχες που δίνουν οι υποψήφιοι εννοώ, η αλήθεια υπερυψούται!

Το «θα», αρχίζει κάθε πρόγραμμα των δημοτικών παρατάξεων, οι φτιαγμένες φωτογραφίες των υποψηφίων μας δείχνουν πρόσωπα ψεύτικα, αψεγάδιαστα, καθαρά σαν το μάρμαρο, μονάχα που το μάρμαρο είναι άψυχο, παγωμένο. Ναι, τα περισσότερα πρόσωπα που εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι πρόσωπα παγωμένα, δεν έχουν ρυτίδες, δεν έχουν πάνω τους τον αδηφάγο χρόνο, είναι πρόσωπα τέλεια, δηλαδή έν τοις πράγμασι (που λένε), είναι πρόσωπα ψεύτικα, μη υπαρκτά.

Πως αλήθεια ένα μη υπαρκτό πρόσωπο μας καλεί να το ψηφίσουμε; Ένα πρόσωπο που αν συναντήσουμε στον δρόμο θα το προσπεράσουμε αδιάφοροι; Παρατηρούμε λοιπόν έντρομοι ότι οι αμερικανιές, το μάρκετινγκ, τα σύγχρονα εργαλεία που χρησιμοποιεί η πολιτική σε όλα τα επίπεδα, πλασάρουν μία εικονική πραγματικότητα, ένα μάτριξ, κάτι που δεν υπάρχει αλλά και κάτι που ζητά, απαιτεί, την ψήφο μας.

Το γιατί το τίποτα απαιτεί, είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που δεν έχει βρει ακόμα τη λύση του και ούτε πρόκειται να την βρει στο άμεσο μέλλον. Οπότε, μέχρι να βρεθεί λύση στο παγκόσμιο πρόβλημα, ας επικεντρωθούμε στις πλαστές φωτογραφίες του Corel draw ή του photoshop.

Απορίας άξιο είναι, το γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τα παραμορφωμένα πρόσωπα – ανεξάρτητα σε ποια παράταξη είναι το κάθε πρόσωπο, ζητάνε πονηρά από εμάς την ψήφο μας, την εμπιστοσύνη μας, το κλειδί του σπιτιού μας, το κλειδί της ζωής μας. Μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όμως η απορία μας, διότι γνωρίζουμε έκ των προτέρων τα αποτελέσματα στο Γαλάτσι. Οπότε, εφόσον γνωρίζουμε το τελικό αποτέλεσμα -έστω με ελάχιστες αποκλίσεις-, για ποιο λόγο άραγε γίνονται εκλογές στην πόλη μας; Τις έχει ανάγκη;

Ας δούμε όμως τ’ αποτελέσματα μιάς και είμαστε άνθρωποι του χωροχρόνου!

Δήμαρχος Μαρκόπουλος, κοντά στο 70%. Άρα, εκλέγεται, όχι από την πρώτη Κυριακή αλλά από το πρωί της πρώτης Κυριακής, πριν ακόμα τελειώσει η θεία λειτουργία στην αγία Γλυκερία.

Γρηγόρης Χαραλαμπίδης – Λαϊκή Συσπείρωση, κοντά στο 13%. Αξιωματική αντιπολίτευση του Δήμου.

Γερμάνος Μελισσουργός, κοντά στο 11%. Άρα τρίτο κόμμα.

ΟΚΔΕ – έχουν κάποια άλλη ονομασία αλλά δεν την έχω συγκρατήσει, κοντά στο 4%. Μάλιστα, είναι άξιο λόγου ότι η ΟΚΔΕ, συμμετέχει μόνο στο Γαλάτσι απ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε δημοτικές εκλογές. Γιατί συμβαίνει αυτό, δεν το γνωρίζω, ίσως ο γραμματέας της να είναι από την πόλη μας. Άρα, τέταρτο κόμμα η ΟΚΔΕ.

Αγγελική Σαπουνά – Σύριζα και λίγες συνιστώσες, κοντά στο 2%. Άρα πέμπτο κόμμα και μάλλον εκτός δημοτικού συμβουλίου διότι δεν θα πιάσει το εκλογικό μέτρο.

Το θετικό με τ’ αποτελέσματα αυτά είναι ότι ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης είναι άνθρωπος ικανότατος για να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση, δίχως κραυγές και φανφάρες. Άξιο θεωρούμε και τον Γερμάνο Μελισσουργό, αλλά ένα σκαλί πίσω. Στο χέρι του είναι να δείξει την ωριμότητα που απαιτεί μία σοβαρή αντιπολίτευση.

Μιας και λοιπόν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα συμβεί στο Γαλάτσι στις 8 Οκτωβρίου 2023, εσείς οι υποψήφιοι γιατί φτιασιδώνεστε και δεν δείχνετε το πραγματικό και σημερινό πρόσωπό σας; Τι φοβάστε υποκριτές;

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος