Όλα είναι δρόμος …

Όλα είναι δρόμος …

 

Το πραγματικό ταξίδι, λένε, δεν έχει τέλος, δεν έχει καν προορισμό, η χαρά του έγκειται ακριβώς σε αυτό, και για τον λόγο αυτό είναι διαρκές, δεν τελειώνει ποτέ. Μα ο θάνατος, ο θάνατος δεν δίνει τέλος σε οποιοδήποτε ανθρώπινο ταξίδι; Όχι, ακόμα κι αυτός είναι μέρος του ταξιδίου διότι μαζί με αυτόν επέρχεται μεταμόρφωση, αναγέννηση, συνεχής πορεία προς τα εμπρός, πορεία εξελισσόμενη με κατεύθυνση ανέλιξης. Έτσι τουλάχιστον μολογάνε οι δικοί μας προσωκρατικοί φιλόσοφοι με τον Πυθαγόρα πρώτο και τα υπόλοιπα θηρία της παγκόσμιας επιστήμης, Ηράκλειτο, Παρμενίδη, Πρωταγόρα, Εμπεδοκλή, και φτάνοντας στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα κλείνει ο κύκλος της πραγματικής διανόησης. Με τον θάνατο του Σωκράτη πέθανε και η πραγματική Ελλάδα, με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο -τον μοναδικό ελληνικό εμφύλιο, διότι οι μεταγενέστεροι στάθηκαν εμφύλιοι για ξένα συμφέροντα-, άνοιξε σταδιακά η πόρτα της ρωμαϊκής συμφοράς. Εμείς σήμερα, είμαστε το αποτέλεσμα αυτής της πτώσης από το Φως στον ακραίο υλισμό.  

Απ’ ό,τι λένε τουλάχιστον οι λέξεις, αυτό σημαίνει και ο άνθρωπος, άνω θρώσκω, ούτε κάτω ούτε πλαγίως. Άνω, διότι η πορεία ακολουθεί τροχιά ανέλιξης. Το πως ο κάθε άνθρωπος θα φτάσει στο δικό του σημείο ανέλιξης, είναι κάτι που τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω να πω. Μόνος του ο καθένας όμως θα βαδίσει τον δρόμο παρόλο που είναι μέρος του Όλου. Μπορεί να ξεστρατίσει, μπορεί να πέσει, μπορεί να του συμβούν χίλια δυό πράγματα, ανυπέρβλητες δυσκολίες ή καλές στιγμές, όλα αυτά δικά του είναι, εμπειρίες κατάδικές του, βιώματα που του διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και συνεχίζει το ταξίδι του.

Εμπόδια δύσκολα βάζουν στην ανθρώπινη πορεία προς τα Άνω, όλα αυτά τα υποπροϊόντα της περιορισμένης σκέψης που λέγονται ιδεολογίες και θρησκευτικά δόγματα. Τα υποπροϊόντα αυτά, παράγουν φόβο και τρέφονται με τον φόβο των μαζών, υποσχόμενα, αν τα ακολουθήσει κανείς, παραδείσους και ασφαλή ζωή. Στον φόβο αυτό που συντηρούν με μαεστρία τα υποπροϊόντα της σκέψης, πρωταρχικό ρόλο παίζει ο διαχωρισμός των μαζών, ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς. Από την ιδεολογία ή το θρησκευτικό δόγμα που διάλεξε ο καθένας για δεκανίκι στη ζωή του, κακούς ονομάζει τους άλλους. Το καλό και το κακό υφίστανται σαν όροι, ανάλογα με την πλευρά που διαλέγει ο καθένας.

Τέλος πάντων, για να μη το κουράζω το πράγμα, το δικό μου ταξίδι στην αρθρογραφία της γενέθλιας πόλης μου, βαδίζει προς τον προορισμό του. Δεν είναι διαρκές. Τα τελευταία χρόνια, μέσα από αυτό, κατέθεσα με τρόπο άλλοτε σκωπτικό και άλλοτε όχι, την δική μου θέση για την πόλη μας. Σημαντικές στιγμές για μένα τουλάχιστον, υπήρξαν εκείνες οι λίγες μάλλον φορές που ασχολήθηκα και έφερα εις πέρας -έστω και με ελλείψεις-, τους παλιούς ανθρώπους της πόλης μας που με το εμπορικό τους δαιμόνιο, τον αξιοζήλευτο επαγγελματισμό τους και τις άριστες σχέσεις τους στην μικρό-κοινωνία μας, έθεσαν τα θεμέλια της κοινωνικής μας ζωής, πέρα από δόγματα και ιδεοληψίες. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι υπήρξαν προοδευτικοί, πολύ πριν η λέξη «προοδευτικός» υιοθετηθεί από την αριστερά κυρίως για να δείξει την γύμνια της.

Αριστερά, δεξιά, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και πάσης φύσεως οπορτουνιστές, πέρασαν από την αρθρογραφία μου, με αποτέλεσμα να δεχθώ σκληρή κριτική, πότε σαν αντικομμουνιστής, σαν φιλοκομμουνιστής, σαν τσιράκι του δήμαρχου, σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού (κι αυτό ειπώθηκε), σαν βασανιστής Σκαλούμπακας, σαν χίλια δυό πράγματα. Όλα αυτά τα καταλάβαινα διότι φανέρωναν την ανθρώπινη μειονεξία και διάνοια του καθενός.

Είμαι λοιπόν ένας από εσάς, πολύ γνωστός στην μικρή μας κοινωνία -τόσο, που αν κατέβω υποψήφιος θα έρθω πρώτος σε σταυρούς-, και για τον λόγο αυτό επέλεξα να γράφω με το ψευδώνυμο Πεζοπόρος. Όμως, ακόμα και γι’ αυτό κατηγορήθηκα. Η ουσία είναι ότι τίποτε από όλες αυτές τις κριτικές ή τους χαρακτηρισμούς, δεν στάθηκε εμπόδιο στο να γράφω ελεύθερα.

Το ταξίδι μου αυτό μαζί σας έφτασε η ώρα να τελειώσει. Δεν θα συνεχίσω να συμμετάσχω στην κομματική ανθρωποφαγία, στην δημοτική ανθρωποφαγία, στην κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση που φέρει συγκρούσεις ιδεολογικές, θρησκευτικές κτλ. Θέλω λοιπόν, να σας ευχαριστήσω διότι ανεχθήκατε την αρθρογραφία μου στις καλές ή κακές στιγμές της, χιλιάδες από εσάς με διαβάσατε, συμφωνήσατε ή διαφωνήσατε μαζί μου, κατά κάποιο τρόπο, αν εσείς δεν υπήρχατε, ούτε εγώ θα αρθρογραφούσα.

Μαζί με εσάς όμως, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην σελίδα e-galatsi.gr που δημοσίευε τα άρθρα μου κατά αποκλειστικότητα όπως είχαμε συμφωνήσει. Ευχαριστώ τον Μανώλη Πίκουλα που δεν σκέφτηκε ούτε μία φορά να με λογοκρίνει ή να δυσφορήσει για την αρθρογραφία μου παρόλο που πολλές φορές διαφωνούσε με τα θέματα της. Το πιο ωραίο ίσως με τον Μανώλη Πίκουλα να είναι το ότι ούτε αυτός γνωρίζει ποιος είμαι μιάς και η επικοινωνία μας γινόταν πάντοτε μέσω του Πεζοπόρου.

Όλα τα άρθρα μου που δημοσιεύθηκαν στο e-galatsi.gr και κοινοποιήθηκαν από τον Μανώλη Πίκουλα στα κοινωνικά δίκτυα της πόλης μας, υπάρχουν στο ιστολόγιο που διατηρώ από το 2020 και είναι το:

 https://veikouavenue.blogspot.com

 

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Οι παρανομίες εντός και εκτός πόλεως ή όλα είναι καλώς καμωμένα;

Οι παρανομίες εντός και εκτός πόλεως
ή
όλα είναι καλώς καμωμένα;

 

Σε πρόσφατο άρθρο για την προστασία του δάσους, το καθήκον του δήμου αλλά και της κοινωνίας, ο αρθρογράφος εξηγούσε με τρόπο εμπεριστατωμένο μάλλον τα γεγονότα και τους κινδύνους που παραμονεύουν για την οικοπεδοποίηση του δάσους, μιάς και η αρμόδια επιτροπή (δεν γνωρίζω που υπάγεται διοικητικά αλλά υποθέτω στο υπουργείο Γεωργίας), απέρριψε ενστάσεις κληρονόμων του Βέϊκου και οικιστών του Λόφου Κόκκου, χαρακτηρίζοντας τμήματα του δάσους ώς χορτολιβαδικά. Αυτό σημαίνει (όπως κατάλαβα) ότι ναι μεν αυτά τα τμήματα ΄κατέχονται από τίτλους ιδιοκτησίας αλλά ώς εκεί, δεν μπορούν οι ιδιοκτήτες τους να επέμβουν περαιτέρω.

Επειδή όμως ο αρθρογράφος βλέπει μελλοντικούς κινδύνους και προσφυγές στο ΣτΕ από τους ενδιαφερόμενους, κρούει τον κίνδυνο προς την νομική υπηρεσία του δήμου για την αντίκρουση και μελέτη της απόφασης της επιτροπής. Το όλο θέμα δεν το γνωρίζω παρά ελάχιστα αλλά θεωρώ σωστή την τοποθέτηση του αρθρογράφου επί του θέματος. Σαν παλιός όμως κάτοικος αυτής της πόλης, θέλω να θέσω μερικές απορίες μου πέραν του συγκεκριμένου άρθρου. Όμως πριν προχωρήσω, να πω επίσης ότι ο αρθρογράφος στο τέλος του άρθρου του ζητά με τρόπο ευθύ την απομάκρυνση της κόκκινης Παναγιάς σαν παράνομης ενέργειας. Το οξύμωρο εδώ είναι το ότι, ένας συμπολίτης μας, ενώ συμφωνεί με το συγκεκριμένο άρθρο σε όλες του τις γραμμές, στην παράγραφο για την απομάκρυνση του αυθαίρετου κόκκινου κτίσματος, αλλάζει στάση λέγοντας χαρακτηριστικά πως ενώ δεν τον απασχολεί το ναΰδριο: «γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια απομάκρυνσης με στόχο τον Δήμαρχο!». Εδώ κάπου, με το εντελώς άστοχο σχόλιο του συμπολίτη μας αρχίζει το παράλογο, οπότε ας θέσω τις απορίες μου.

Ο ναός της Αγίας Ειρήνης και το παρακείμενο σχολείο βρίσκονται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;

Το σχολείο επί της οδού Δρυόπιδος βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;

Εάν βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλης δεν θεωρούνται αυθαίρετα κτίσματα;

Αυτά τα κτίσματα, εμφανίζονται στο Κτηματολόγιο;

Η βίλλα στην ανατολική πλευρά της Λ. Βέϊκου πριν το Άλσος, βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;

Η βίλλα στην δυτική πλευρά της Λ. Βέϊκου, πριν το πυργόσπιτο του Βέϊκου, βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;

Έχει υπό ομηρία το κράτος τους κατοίκους του Λόφου Κόκκου που πολλοί μάλιστα έξ αυτών έχουν εκεί τις κατοικίες τους από την προπολεμική περίοδο; Παρέχοντας στον οικισμό ύδρευση, ηλεκτροδότηση, δεν τον έχει ήδη νομιμοποιήσει;

Οι κάτοικοι του Λόφου Κόκκου πληρώνουν φόρους και ΕΝΦΙΑ για τις κατοικίες τους;

Αν πληρώνουν, γιατί συνεχίζει το κράτος να τους έχει υπό ομηρία;

Πέραν των παραπάνω ερωτημάτων -που ενδεχομένως να είναι και αφελή- μιάς και δεν γνωρίζω καλά τα πράγματα της πόλης μου (κανείς μας δεν τα γνωρίζει όλα), έτυχε και άκουσα προ καιρού συζήτηση όπου μεταξύ των άλλων ειπώθηκαν τα παρακάτω: Η Πελοπόννησος και το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης, απόκτησαν την ελευθερία τους από τον οθωμανικό ζυγό με τον πόλεμο. Μετά την λήξη του πολέμου, το ελεύθερο πλέον νέο ελληνικό κράτος, ήρθε σε διακρατική συμφωνία με τους Οθωμανούς και απόκτησε μέσω συμφωνίας την Αττική και την νήσο Εύβοια. Μέσω της συμφωνίας και του διεθνούς δικαίου, οι κατέχοντες τίτλους ιδιοκτησίας στις περιοχές αυτές (και όχι μόνο) εξακολουθούν να κατέχουν αυτούς αντίθετα με την Πελοπόννησο και την Ρούμελη που δεν υπάρχουν (αν υπήρχαν δεν αναγνωρίζονται) τίτλοι της οθωμανικής περιόδου. Το πως και γιατί απόκτησαν μερικοί μεγάλες εκτάσεις γης από τους Οθωμανούς καταχτητές, δεν είναι σαφές, η ουσία όμως είναι πως οι τίτλοι αυτοί μετέφεραν την ισχύ τους και στο νέο πλέον ελληνικό κράτος βάσει του διεθνούς δικαίου. Πόσο δίκαιο είναι αυτό που έγινε, η διπλωματία ίσως να είναι εκείνη που μπορεί να δώσει αναλυτικές πληροφορίες. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, αν στην περιοχή του Γαλατσίου υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας που έρχονται από την οθωμανική περίοδο, αυτοί σήμερα έχουν ή δεν έχουν νομική ισχύ;

Το ναΰδριο εντός του Άλσους που τοποθετήθηκε σε μία νύχτα, παρόλο που είναι αυθαίρετη κατασκευή, νομιμοποιήθηκε δια της πλαγίας οδού με νυχτερινή φωτογραφική τροπολογία στη Βουλή. Το κράτος το ίδιο όταν προβαίνει σε παρανομίες, είναι όλα καλώς καμωμένα, όταν κρατά σε ομηρία κατοίκους που κατέχουν γη εδώ και δεκαετίες, τους δίνει παροχές σε ρεύμα και νερό και τους φορολογεί, αλλά συνεχίζει το άσχημο παιχνίδι σε βάρος τους από θέση ισχύος.

Η ασάφεια, μέσω της οποίας κινούνται οι δημόσιες υπηρεσίες και έν προκειμένω η επιτροπή του αρμόδιου υπουργείου, φαίνεται πως θέλουν να διαιωνίζουν τα προβλήματα αντί να τα λύνουν.

Η Δράση, ο σύλλογος που δραστηριοποιείται εντός του δάσους και πραγματοποιεί και εκδηλώσεις ωραίες (στην τελευταία που έγινε ήμουν κι εγώ εκεί), και μάλιστα παρευρίσκονται σε αυτές όλες οι δημοτικές παρατάξεις, με τι τρόπο νομιμοποιήθηκε; Σίγουρα, οι δραστηριότητές της εντός του δάσους, δεν πιστεύω πως γίνονται αυθαίρετα, είναι προφανές ότι θα έχουν την έγκριση από το αρμόδιο δασαρχείο. Αν λοιπόν συμβαίνει αυτό (που το πιστεύω), τότε, πως και δεν βρίσκουν τελική λύση οι αρμόδιες υπηρεσίες για όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα;

Κλείνοντας το άρθρο μου, έχω ακόμα ένα τελευταίο ερώτημα: παρατηρείται τώρα τελευταία και κάποιοι πάνε σε πλατείες και φυτεύουν διάφορα ζαρζαβατικά, φασολάκια, κρεμμυδάκια, ντοματούλες κτλ. Είναι νόμιμη αυτή η δραστηριότητα; Δεν αλλοιώνει την χρήση της κάθε πλατείας η πράξη αυτή;

Δεν ξέρω αν κάποιος αρμόδιος θελήσει να δώσει απαντήσεις στις απορίες μου. Αν το κάνει, αυτές θα είναι ευπρόσδεκτες.  

 

 

Ο Πεζοπόρος Ν4

Η Λιθόστρωτη πόλη μας

Η Λιθόστρωτη πόλη μας

 

Προ ημερών, στο αφιέρωμα που έκανα για το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του Βασίλη Τζώρτζου, ένας συμπολίτης μας σχολίασε: «δεν είναι απρόσωπο είναι ένα κατάστημα που δίνει φαΐ σε οικογένειες που δουλεύουν εκεί πόσο γραφικοί πρέπει να γίνουμε πια». Αφορμή για το συγκεκριμένο σχόλιο του συμπολίτη μας στάθηκε -όπως πιστεύω- η φράση που χρησιμοποίησα στο αφιέρωμα: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova».

Με την αναφορά μου αυτή όμως, επ’ ουδενί δεν θέλησα να θίξω εργαζόμενους – δεν το έχω κάνει ποτέ μου άλλωστε, ούτε φυσικά το «απρόσωπο» είχε σχέση με αυτούς αλλά με την φιλοσοφία του καταστήματος. Γενικότερα -άπαντες γνωρίζουμε-, ότι τα περισσότερα καταστήματα Francize δεν εκπέμπουν την αύρα εκείνη που προέρχεται από την προσωπικότητα του ατόμου χωρίς αυτό να μειώνει τους εργαζόμενους σε αυτά. Το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του κυρ Βασίλη όπως και όλα τα καταστήματα στην πόλη μας που είναι ανθρωποκεντρικά, έχουν μια ζεστασιά προερχόμενη από τους ανθρώπους της. Το «απρόσωπο και το άχρωμο» λοιπόν της αναφοράς μας έγινε σε σύγκριση με το παρελθόν και τις διαφορετικές εικόνες που δημιουργούνται, δεν έχει να κάνει με τους σκληρά μάλιστα εργαζομένους.

Στην πόλη μας έχουμε καλούς, άριστους θα’ λεγα επαγγελματίες, είτε ασχολούνται με την εστίαση είτε με οποιαδήποτε άλλη εμπορική δραστηριότητα. Πιστεύω -δίχως να διεκδικώ το αλάθητο όμως- ότι ο χώρος της εστίασης είναι ο πιο δύσκολος απ’ όλους κυρίως από τις μεγάλες πιέσεις που δέχεται μιάς και όλα σε αυτόν έχουν να κάνουν και με τον χρόνο. Από την εποχή του κυρ Βασίλη ως το σήμερα, η κάθε μορφής εστίαση είναι μία δύσκολη εργασία άκρως ανθρωποκεντρική. Στην εστίαση -ειδικότερα σήμερα-, η δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη εργασία είναι αυτή του ντελιβερά (όπως συνηθίζεται και λέμε) που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες την σωματική του ακεραιότητα.

Ο συμπολίτης μας που έκανε το συγκεκριμένο σχόλιο (και είχε κάθε δικαίωμα εφόσον ό,τι άρθρο δημοσιεύεται υπόκειται σε κριτική αρνητική ή θετική), είναι κι αυτός επαγγελματίας της εστίασης ασχολούμενος με αυτήν τουλάχιστον 30 χρόνια, και λέω τόσα χρόνια επειδή την λειτουργία του καταστήματός του εκεί πάνω-κάτω την υπολογίζω. Μιλάω φυσικά για την ταβέρνα «Λιθόστρωτο» που βρίσκεται επί της οδού Αγίας Γλυκερίας, ένα από τα καλύτερα σημεία της πόλης μας και όπου ο επαγγελματισμός του είναι άξιος λόγου. Κλασική η ταβέρνα «Λιθόστρωτο» εφόσον δραστηριοποιείται συνεχώς επί τόσα χρόνια, προσφέροντας μάλιστα στον πελάτη της υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και φυσικά ασύγκριτη ποιότητα.

Το »Λιθόστρωτο», όπως και άλλοι επαγγελματικοί χώροι στην πόλη μας, εκπέμπουν θετική αύρα διότι αυτή έχει να κάνει όχι μόνο με τους ανθρώπους των χώρων αυτών αλλά και με την φιλοσοφία τους. Είναι ίσως αυτό που όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί «αυτός ο χώρος έχει προσωπικότητα». Πιστεύω, το τονίζω και πάλι, δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο, πιστεύω λοιπόν ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τους χώρους και δίνουν σε αυτούς το στίγμα τους. Όπως έκανε ο κυρ Βασίλης, ο Κώστας Καφρίτσας, ο Βαγγέλης Καρόζης, ο Φάνης Ρούσσας, ο Δημήτρης Ρίζος, ή όπως κάνουν στον καιρό μας ο Γρηγόρης Καμπέρης (Electronet), ο Κώστας Παπαϊωάννου (Λιθόστρωτο), o Θόδωρος Μαργαρώνης (Status), το Χαγιάτι και τόσοι άλλοι άριστοι επαγγελματίες της πόλης μας.

Μπορεί πάλι, η δική μου διατύπωση: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova», να ήταν άστοχη στο αφιέρωμα για τον κυρ Βασίλη και το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του, ας μου επιτραπή όμως με την εκφορά του λόγου να πέφτω και σε αστοχίες. Δεν διεκδικώ την τελειότητα, κάθε μέρα μαθαίνω από το περιβάλλον που ζω, από τα λάθη μου ή τις καλές μου στιγμές, και πάντοτε σχεδόν φτάνω σε ένα σημείο να μολογάω στον εαυτό μου: δεν ξέρεις τίποτα. Νομίζω ότι η παραδοχή του «δεν ξέρω», πολλές φορές είναι λυτρωτική διότι πέραν των άλλων, μέσα από αυτή την παμπάλαιη φράση μπορούμε να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, ακόμα και τις αστοχίες μας. Και φυσικά να βελτιωνόμαστε.

 

 

Ο Πεζοπόρος Ν1

 

Ο Δήμαρχος της πόλης μας και οι πολίτες της

Ο Δήμαρχος της πόλης μας και οι πολίτες της

 

Για όσα συμβαίνουν στον καιρό μας, μπορεί να φταίνε οι ψεκασμοί (κατά συνωμοσιολόγους), κατ’ άλλους οι παρενέργειες από το Τσέρνομπιλ, ίσως πάλι ο πονηρός κορωνοϊός για τους αντιστασιακούς ή οι ανεμβολίαστοι για τους υποταγμένους στο σύστημα. Ευρέως, πολλά κυκλοφορούν και λέγονται και όσο πλησιάζει η ώρα για την Δευτέρα παρουσία, τότε δηλαδή που οι καλοί θα καθίσουν στα δεξιά και οι κακοί στ’ αριστερά του μεγάλου αρχιτέκτονα του σύμπαντος, ακόμα περισσότερα φαιδρά θ’ ακούσουμε και θα ζήσουμε.

Αυτή η πόλη που διάγουμε τον βίο μας, όπως άκουσα πρόσφατα από κάποιον «βαθύ γνώστη της», δεν πλήττει ποτέ. Βάθυνε κατά πολύ και η δική μου γνώση σαν άκουσα τούτη τη σοφή κουβέντα. Το μόνο ίσως βέβαιο στην παράνοια του καιρού μας, είναι ότι ο άνθρωπος, είναι έκ φύσεως το ζώο εκείνο που κατασκευάζει γενικές έννοιες. Με δυό λέξεις, είναι ζώο πολιτικό. Και σαν τέτοιο, από την αρχαιότητα ακόμα αναζητά την αλήθεια των πραγμάτων. Λένε μερικοί ότι οι αρχαίοι Έλληνες κατείχαν την αλήθεια. Όχι, αυτό είναι κακοποίηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, διότι ποτέ δεν υπήρξε κατοχή της αλήθειας αλλά συστηματική και δυναμική αναζήτησή της. Εξάλλου η συνεισφορά της κλασικής αρχαιότητας, το κληροδότημα της, είναι η διάθεση, το «ορέγεσθαι» κατά τον Αριστοτέλη, του σκεπτόμενου νου και της ελευθερίας που διεκδικεί. Βέβαια, η «μέση πολιτεία» του Αριστοτέλη παρόλο που υπερβαίνει την Δημοκρατία, ενσωματώνει ένα κρίσιμο γνώρισμά της, την ισηγορία, το δικαίωμα δηλαδή συμμετοχής του δήμου στην βουλευτική διαδικασία. Όμως μην χαθώ με τον Αριστοτέλη διότι γι’ αλλού ξεκίνησα να πάω.

Επειδή λοιπόν μάλλον μας ψεκάζουν -όπως διαλαλούν οι ποιούντες αντίσταση-, με την βοήθεια του Δία του Αγχέσμιου που στέκεται παρατηρητής των συμβάντων από τα βράχια του βουνού μας, χαμηλότερα, στις πολύπαθες λεωφόρους μας και στα εξελισσόμενα έργα για το ποθητό ΜΕΤΡΟ, γίνεται σε καθημερινή βάση το έλα να δεις. Ξεχειλίζουν από οργή οι οδηγοί, οι μηχανόβιοι, οι διαβάτες, οι καταστηματάρχες, οι κάτοικοι αρχίζουν να ψιθυρίζουν: «δεν πάει άλλο» και ως δια μαγείας όλοι αυτοί ρίχνουν ευθύνες στον δήμο, ή μάλλον στον δήμαρχο, τον κ. Μαρκόπουλο.

Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το καταλάβεις, αν το κάνεις αυτό, η λύση είναι μέσα στο πρόβλημα, στην αιτία του. Στην αρχή του δηλαδή.. Όμως, επειδή ο αθώος και άδολος λαός δεν έχει εκπαιδευθεί στο να λύνει προβλήματα αλλά τ’ αφήνει σε τρίτους να του τα λύσουν, σαν εύκολη και πρόχειρη αφορμή που αναζητά, πιάνει και κατηγορεί τον δήμαρχο. Για τις παθογένειες 50 χρόνων, ο εύκολος αντίπαλος είναι ο σημερινός δήμαρχος. Ντροπή συμπολίτες!

Ξηλώθηκε η πλατεία Μανδηλαρά για τις ανάγκες των έργων, η προτομή του που κοσμούσε τον χώρο, συσκευάστηκε με επιμέλεια και απομακρύνθηκε για να τοποθετηθεί άμεσα ή έμμεσα κάπου αλλού. Βγήκαν τα μαχαίρια (το e-galatsi για παράδειγμα) και στόχευαν όλοι τον υπεύθυνο δήμαρχο. Έχουν κυκλοφοριακό πρόβλημα οι κεντρικές οδικές αρτηρίες μας, στοχεύουν τον δήμαρχο, τριπλοπαρκάρουν στους κεντρικούς άξονες, φταίει ο δήμαρχος, παρακάμπτουν άθλιοι οδηγοί άλλα οχήματα στο φανάρι για να στρίψουν πρώτοι αριστερά ή δεξιά, φταίει ο δήμαρχος, γίνονται διακοπές στο ρεύμα, φταίει ο δήμαρχος, παρακάμπτουν οι μηχανόβιοι άλλους οδηγούς και παίρνουν θέση στα φανάρια επειδή γουστάρουν, περνάνε με κόκκινο φανάρι επειδή γουστάρουν, κάνουν σφήνες επειδή γουστάρουν, δεν φοράνε κράνος επειδή γουστάρουν – και γι’ αυτούς φταίει ο δήμαρχος.  

Σύμφωνοι, έρχονται εκλογές και τα πάθη μεγαλώνουν, οι ανεπαρκείς ψάχνουν τρόπους να βγούνε από την αφάνεια, τα παπαγαλάκια των οπορτουνιστών βγαίνουν παγανιά να διαλαλήσουν την μιζέρια τους, η πίκρα ηττημένων κομμάτων εκδηλώνεται τάχα μου με στωικότητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται, αλλά για όλα αυτά υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος.

Ένα πράγμα ίσως ξέρω, δεν έχουμε τον άριστο δήμαρχο στην πόλη μας, ασφαλώς και όχι, είναι όμως ο καλύτερος δήμαρχος που πέρασε από την πόλη μας από την μεταπολίτευση έως και σήμερα. Με τις καλές και κακές του στιγμές, με τα θετικά ή τ’ αρνητικά του στοιχεία, είναι μακράν ό,τι καλύτερο είχε ποτέ η πόλη μας σε δημοτικό επίπεδο. Αν λοιπόν θέλετε να οργιστείτε, μπορείτε να βρείτε χίλιους δυό λόγους, αλλά πριν ακόμα οργιστείτε, αναζητήστε την αλήθεια, τα αίτια των προβλημάτων και τότε θα δείτε ότι οι ευθύνες αναλογικά, βαραίνουν όλους τους πολίτες, πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες. Και αν θέλετε έναν σύμμαχο στις δύσκολες καταστάσεις, κάποιον που θα τρέξει για το καλό του πολίτη, αυτός είναι ο δήμαρχος. Δεν θα ρωτήσει που είναι πολιτικά ο καθένας μας, τον αφήνει αδιάφορο η πολιτική επιλογή του καθενός μας, αλλά εκείνο που θα κάνει είναι να βρεθεί κοντά στον συμπολίτη του, με πράξεις, όχι με λόγια. Στον τομέα αυτό είμαστε τυχεροί διότι έχουμε δήμαρχο του πράττειν έλλογα και όχι άλογα.  

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος Ν1