Το κόκκινο Άλσος και οι ιδεολογικές παράγκες του

Το κόκκινο Άλσος και οι ιδεολογικές παράγκες του

Στον βαθμό που ένας άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος ή ισχυρός, είτε γίνεται οπαδός κάποιου ισχυρού είτε μαζεύει γύρω του υποστηριχτές. Με αυτό τον τρόπο, κάθε επιφανής άνδρας διαθέτει μία μεγαλύτερη ή μικρότερη ομάδα ανθρώπων που συμφωνεί μαζί του, τον ακούει, τον συμβουλεύεται, εκτελεί τις επιθυμίες του και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, διαρκώς ανήσυχη πως να εξασφαλίσει την εύνοιά του και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Αυτή είναι η καταγωγή και η φύση των αμέτρητων πολιτικών κύκλων που βρίθουν στην Ελλάδα. Μέσα από την ομαδοποίηση των κύκλων αυτών σχηματίζονται τα κόμματα.   Ειρηναίος Θείρσιος – De l’etat actuel de la Grece (1833)

Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αλλαγών σε παγκόσμιο, πλανητικό επίπεδο. Η μετάβαση αυτή από το παλιό, το φθαρμένο, προς το καινούργιο, αφενός φοβίζει πολύ κόσμο και αφετέρου έχει μέσα της πολύ πόνο. Το άγνωστο στο οποίο βαδίζουμε ολοταχώς, μπορεί να είναι συναρπαστικό, μπορεί και να μην είναι, θα το δείξει ο χρόνος.

Αν κοιτάξουμε στον Κόσμο, πείνα και πόλεμος, κρατούν τις μάζες καθηλωμένες να παρακολουθούν το παράλογο. Φοβούνται ν’ αντιδράσουν για να μην χάσουν αυτά που τελικά δεν έχουν: ασφάλεια, αξιοπρέπεια, ελευθερία, σεβασμό, αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Μέσω του φόβου μάς καλούν να πάρουμε θέση, να πάμε με το μέρος του ενός παράλογου ή του άλλου παράλογου. «Με την σωστή πλευρά της ιστορίας» επέλεξε να πάει ο κυβερνήτης μας τώρα στον πόλεμο με την Ουκρανία, χωρίς να μας ρωτήσει. Η ίδια η ιστορία αν την μελετήσει κανείς δείχνει πως δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά, υπάρχουν παντού συμφέροντα, συμμαχίες που βασίζονται στα συμφέροντα και σε τίποτα άλλο. Τα κράτη για παράδειγμα, δεν έχουν ποτέ σχέσεις φιλικές, οι συμμαχίες τους βασίζονται σε οικονομικά, αμυντικά, θρησκευτικά θέματα. Αν αυτά δεν υπάρχουν, δυό κράτη παύουν να είναι φίλια μεταξύ τους.

Το παράδειγμα της δύναμης και της «σωστής πλευράς της ιστορίας», το έφερε στον κόσμο η πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη που γνώρισε η ανθρωπότητα, η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Πάνω στο δρόμο που χάραξε εκείνη η ιμπεράλα, βαδίζουν με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια, όλες οι μετά από αυτήν παγκόσμιες δυνάμεις, όπου η βία είναι γι’ αυτές το βασικότερο εργαλείο της επιβολής και του νόμου, του δικού τους νόμου όπως αυτές τον αντιλαμβάνονται μέσω της υπεροχής τους.

Όλο αυτό το μακρύ ταξίδι της ιστορίας έχει κρατήσει πάνω από 2.500 χιλιάδες χρόνια και τώρα, καθώς δείχνουν τα πράγματα, αυτό αλλάζει τάχιστα. Βασικοί συντελεστές στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που βιώνουμε αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, είναι η επιστήμη, τα μαθηματικά και η φυσική -στην προχωρημένη εκδοχή της, στην κβαντομηχανική-, και σαν συνέχεια αυτών, οι υπολογιστές, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο με το χαοτικό προφίλ του και άλλα ακόμα τεχνολογικά εργαλεία που οδηγούν τον παλιό κόσμο στη συντριβή και στη γέννηση του νέου κόσμου. Ο πόνος της γέννησης είναι ορατός, αρκεί βέβαια να έχει κανείς την στοιχειώδη ικανότητα να βλέπει πέρα από τη μύτη του και το μικροσυμφέρον του. Ας σημειωθεί εδώ ότι για την γέννηση αυτή, η επιστήμη οφείλει πολλά στους προσωκρατικούς Έλληνες φιλοσόφους μιάς κι αυτοί έθεσαν πρώτοι την επιστήμη στην υπηρεσία του ανθρώπου αφενός και αφετέρου διότι το έργο τους είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και ο μπούσουλας του άλματος προς το μέλλον.

Εμείς, τι κάνουμε ώστε να έχουμε συμμετοχή σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία; Τίποτα.

Εκείνο όμως που κάνουμε με την στείρα σκέψη μας, είναι να πολεμάμε μεταξύ μας, να σφαζόμαστε, να διψάμε για υλικά αγαθά για να νιώσουμε επίπλαστη χαρά. Όλο αυτό είναι φυσικά πλάνη, αλλά ποιος εγωιστής δίνει σημασία;

Αν έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε, ασφαλώς και να ασχοληθούμε με τα κόμματα, τις ομάδες, τις θρησκείες, για την πλάκα μας και μόνο. Διότι δεν αξίζει στα σοβαρά να ασχοληθεί ουδείς με όλες αυτές τις συγκρουσιακές καταστάσεις που σπέρνουν μίσος και χωριστικότητα. Με αυτά που γράφω, φυσικό είναι να μην συμφωνήσει κανένα κομματικό μέλος οποιουδήποτε κόμματος, κανείς οπαδός καμίας ομάδας, ούτε ένας οπαδός κάποιας θρησκείας. Δεν είναι δικό μου θέμα αν όλοι αυτοί διαφωνήσουν. Είναι δικό τους θέμα (πρόβλημα) διότι έχουν πολύ περιορισμένη σκέψη που δεν πάει μακρύτερα από το μικροσυμφέρον τους.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι στον καιρό μας, που αντιλαμβάνονται τον φαύλο κύκλο της βίας, του ψέματος, και όλων εκείνων των πραγμάτων που αντιμάχονται την εξέλιξη και την πρόοδο. Δεν είναι λίγοι κατά τον αριθμό αυτοί οι άνθρωποι, είναι όμως αφανείς διότι δεν κραυγάζουν, δεν οχλαγωγούν, δεν πουλάνε μούρη, δεν προβάλουν κανένα Εγώ τους, δεν θέλουν ν’ αποδείξουν τίποτα. Ακολουθούν τον δρόμο της σιωπής και της στωικότητας, τον δρόμο που πάει μπροστά διαλύοντας κάθε τι παραδοσιακό που συναντά στο διάβα του.

Η παράδοση είναι καθαρή δουλεία, είναι νεκρή και την επαναφέρουμε στη ζωή, μιας και δεν μπορούμε να πορευθούμε μόνοι μας στον κόσμο δίχως δεκανίκια. Αν θέλουμε μία πραγματική Επανάσταση που δεν εμπεριέχει βία, πρώτα αφαιρούμε την παράδοση από το μυαλό μας για να φύγουν περιττά βάρη και να προκύψει ένας καινούργιος κι αμόλυντος νους. Είναι καιρός να πάψουμε να αναπαράγουμε ό,τι είπαν οι άλλοι και να περάσουμε σε αυτά που θα πούμε Εμείς. 

Αλλού τα κόμματα δημιουργούνται γιατί οι άνθρωποι διαφωνούν μεταξύ τους και ο καθένας θέλει διαφορετικά πράγματα. Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – αυτό που προκαλεί την δημιουργία και τον ανταγωνισμό των κομμάτων είναι η αγαστή συμφωνία με την οποία όλοι επιδιώκουν το ίδιο πράγμα: να τρέφονται είς βάρος του Δημοσίου.  (Εμμανουήλ Ροΐδης – 1875)

Όταν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε πλάκα, θα μιλάμε για κόμματα, για ιδεολογίες, για δημοτικούς συνδυασμούς στην πόλη μας, για κόκκινες Παναγίες και κόκκινες στάσεις, και φυσικά θα απομυθοποιούμε τα οράματα των πάσης φύσεως υποκριτών! Αρκετά ανεχθήκαμε τους Φαρισαίους στη ζωή μας, καιρός είναι να δείχνουμε ό,τι πραγματικά είναι, ένα απόλυτο μηδέν. Δηλαδή κάπου -273 C! Έχουμε όλοι μας κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τον δημόσιο βίο ή λόγο αυτών που επικαλούνται το Δημόσιο Συμφέρον, δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να κρίνουμε τον ιδιωτικό βίο κανενός. 

Πάλι μαζί μετά τις εκλογές! Για πλάκα, όχι για σοβαρά πράγματα, διότι η πολιτική η παγκόσμια και η εγχώρια, μόνο για χαβαλέ είναι, πόσο μάλλον η δημοτική πολιτική.

 

Πεζοπόρος 

Συριζαΐικη κλάψα στην πόλη μας για ψήφους

Συριζαΐικη κλάψα στην πόλη μας για ψήφους

 

Όσο πλησιάζει ο καιρός των εκλογών, πολλά θα δούμε και θ’ ακούσουμε, ας οπλιστούμε με υπομονή ν’ αντέξουμε τον κάθε τυχάρπαστο υποψήφιο της δεξιάς (ΝΔ., Σύριζα, Πασόκ, Μέρα και Βελό). Ήδη, αυτά τα κόμματα έχουν ομονοήσει, έχουν συνεννοηθεί και σε δημοτικό τουλάχιστον επίπεδο, θα κατεβάσουν από κοινού υποψηφίους σε Περιστέρι, Καισαριανή και όπως θα δείτε και στο βίντεο στο τέλος του άρθρου, τα ίδια αυτά κόμματα συνεδριάζουν και στην Πάτρα για να διώξουν έναν κοινώς ομολογουμένως ικανότατο Δήμαρχο, ο οποίος όμως έκανε το λάθος να είναι κομμουνιστής.

Εδώ στα δικά μας, ενοχλήθηκε τάχα μου μία εξαϋλωμένη δημοτική παράταξη που υπηρετεί τον αριβισμό του Σύριζα και «αγανάκτησε» με μία σκωπτική ανάρτηση που έκανε το «e-galatsi», με φόντο την κόκκινη Παναγιά και την κόκκινη στάση με τα σφυροδρέπανα. «Ταράχθηκε» η επικεφαλής της εξαϋλωμένης αυτής παράταξης και με την ξύλινη γλώσσα που διαθέτει (σαν όργανο κόμματος) αναφέρεται σε άνευ σημασίας και σε αριστερο-ομιχλώδη τσιτάτα, έχοντας μάλιστα μέγιστη αγωνία για το άν τελικά θα πάρει και το κομματικό χρίσμα για τις επερχόμενες εκλογές - που μάλλον δεν θα το πάρει διότι στην πόλη μας υπάρχουν έστω και λίγα, ικανότερα στελέχη του κόμματος αυτού. Εννοείται ότι δεν έχει και την ικανότητα της διάκρισης, διότι αν την είχε έστω και λίγο, θα διέκρινε το αστείο της υπόθεσης. Αλλά γνωστό τοις πάσι είναι ότι οι συριζαίοι (οι φανατικοί κομματόφρονες δηλαδή) δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ του αστικού χώρου τον οποίο υπηρετούν όμως με φανατισμό.

Η υποκρισία, ειδικά του κόμματος αυτού που ξεκίνησε ριζοσπαστικό κι έγινε ο περίγελως της κοινωνίας εφόσον μεταλλάχτηκε, αυτό το κόμμα που ακύρωσε με την δεξιόστροφη πολιτική του πέραν των άλλων και το σφυροδρέπανο (ένα σύμβολο και όπως όλα τα σύμβολα, δεν εμπεριέχουν καμία ιερότητα εννοείται), τώρα, θέλοντας να βγεί στην δημοσιότητα, τάχα μου εξερράγη, αγανάκτησε, με το ήθος και το ύφος του συντάκτη της περί ού ο λόγος σκωπτικής ανάρτησης.

Γενικώς και ειδικώς ο Σύριζα έχει ζόρια, τα κουκιά δεν του βγαίνουν, και φυσικά συνεχίζουν ύπνον να υπνώτουν τόσο εντός κι άλλο τόσο εκτός Κουμουνδούρου. Προσπαθεί να συσπειρώσει ειδικά στην πόλη μας παλιούς συριζαίους που έφυγαν μακριά από την εποχή του επαχθέστατου 3^ου Μνημονίου και το ξεπούλημα όσων δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι, αυτή η δημοτική παράταξη, που δεν ψηφίζεται από τους ομοϊδεάτες της. Αυτό εξηγείται άλλωστε από την σύγκριση κοινοβουλευτικών και δημοτικών εκλογών, όπου δημιουργείται ένα τεράστιο κενό. Βέβαια, το κενό για την κβαντομηχανική είναι μία κοχλάζουσα ενέργεια, αλλά δεν καταλαβαίνουν από τέτοια ψιλά γράμματα οι σκληροί υλιστές συριζαίοι, οι σφετεριστές της εξουσίας.

Σε αντίθεση με αυτούς, οι κομμουνιστές, οι γνήσιοι φυσικά και όχι οι ιμιτασιόν, δεν λαϊκίζουν όπως οι συριζαίοι και δεν ασχολούνται καν με μία χιουμοριστική ανάρτηση. Με τους κομμουνιστές σε πολλά μπορεί να διαφωνήσει κανείς, αλλά υποκριτές και ψεύτες δεν είναι, αριβίστες πάλι δεν είναι, δεν πέφτουν στα «μεγάλα λόγια» διότι ασχολούνται με περισσότερο ουσιώδη θέματα της πολιτικής και δεν την καθιστούν αρένα, όπως κάνουν οι συριζαίοι και λοιποί λαϊκίζοντες, πειναλέοι για την ψήφο.  

Ναι, πράγματι, έχουν αρχίζει να βαρούν τα όργανα του λαϊκισμού (λαϊκίστικη ονόμασε την χούντα ο πρωθυπουργός της χώρας διότι φαίνεται ντράπηκε να πεί ότι ήταν φασιστική). Όλα τα αστικά κόμματα, μικρά και μεγάλα, θα μας φλομώσουν πάλι στο ψέμα και στις υποσχέσεις, μπόρα είναι κι αυτή, θα την αντέξουμε. Αλλά το μεγάλο πανηγύρι θα έρθει τον Οκτώβριο που βλέπω να συμπράττουν και με άλλους Δήμους στη νομή της εξουσίας.

Εδώ τέλος στα δικά μας, όσο περισσότερο συσπειρωθούν οι εναπομείναντες συριζαίοι, τόσο καλύτερα για τον νύν Δήμαρχο που θα τους ρουφήξει συσπειρωμένους. Εδώ, αν υπάρχει μία παράταξη με ουσιαστική αντιπολίτευση, αυτή είναι των κομμουνιστών. Αλλά αυτοί δεν πέφτουν εύκολα στις παγίδες διότι αναγνωρίζουν τη βούληση του κόσμου που τους θέλει βιγλάτορες της αντιπολίτευσης, κορυφαίου δηλαδή θεσμού του πολιτεύματος μας. Και δρουν αθόρυβα, δεν οχλαγωγούν ούτε στα σοφιστικέ στέκια, ούτε όπου αλλού συναθροίζονται πολίτες.

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος 

Ποιόν Λιγούρη να ψηφίσω παππού;

Ποιόν Λιγούρη να ψηφίσω παππού;

 

Αυτό που συμβαίνει σε κάθε προεκλογική περίοδο στην τίμια πατρίδα μας, μπορεί να δώσει άφθονη τροφή σε ψυχιάτρους, ψυχολόγους και λοιπούς που ασχολούνται με θέματα εγκεφαλικά και όχι μόνο.

Το παράλογο δεν έχει ιδεολογία, βρίσκεται παντού και διαχέεται σαν τον κορονωϊό καλή ώρα. Έχει αποκτήσει ρόλο πανδημίας μιάς κι απλώνεται έξω από τα σύνορά μας και φτάνει μέχρι τις εσχατιές του πλανήτη. Κοιτάξτε όπου θέλετε, σ’ Ανατολή και Δύση, σε χώρες πολιτισμένες ή τριτοκοσμικές, σε κάθε γωνιά της γήινης σφαίρας (εντάξει, δεν είναι ακριβώς σφαίρα), κοιτάξτε όπου υπάρχουν κράτη ή κρατικά μορφώματα (σαν το δικό μας για παράδειγμα), παρακολουθήστε όλους αυτούς που ηγούνται του κόσμου, όλους τους άλλους επίσης που δεν ηγούνται αλλά ακολουθούν. Όλοι αυτοί που είναι ηλίθιοι, αιμοδιψείς, ψυχιατρικά ασθενείς, με δυό λόγια, αυτοί που παραβιάζουν κάθε νόμο που οι ίδιοι φτιάχνουν, έχουν ένα κοινό γνώρισμα, όλοι τους: είναι άπληστοι.

Μία λέξη, «άπληστοι», καλύπτει όσα θέλουν να κρύψουν κι εφευρίσκουν ένα σωρό γελοιότητες για να τονώσουν την απληστία τους. Είτε είναι φυσικά πρόσωπα (πολιτικοί, δισεκατομμυριούχοι, ή ό,τι άλλο θέλουν) είτε είναι κράτη, είναι αχόρταγοι. Θέλουν κι άλλα, δεν σταματούν ποτέ παρά μόνο όταν ο Βαρκάρης μ’ ένα κάλπικο νόμισμα θα τους περάσει «απέναντι», στην «μαύρη τρύπα», εκεί που ήμασταν και πριν γεννηθούμε – όπως μολογούσε ο σχωρεμένος ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική του».

Όπου και να κοιτάξει κανείς, από την ιμπεράλα Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον Μέγα Αλέξανδρο, μέχρι τον Οθωμανό σατράπη και τον Αμερικάνο ή Κινέζο ιμπεριαλιστή, χώρια και όλοι μαζί, θέλουν τα πάντα, κάθε πόρο του πλανήτη τον θέλουν δικό τους. Θα έλεγα και την κοσμοκράτειρα Αγγλία καθώς και την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, αλλά αυτές από μόνες τους χρήζουν ειδικής μελέτης. Από μόνες τους υπήρξαν άλλοι πλανήτες.

Η παγκόσμια αρρώστια που έχει απλωθεί και σκεπάζει με φόβο κάθε ζώντα οργανισμό, έχει φυσικά και στην τίμια πατρίδα μας απλώσει τα πλοκάμια της με τους ιδεολογικούς αχυράνθρωπους της, όλους αυτούς τους απίθανους τύπους (ανεξαρτήτως φύλου) που δρουν παρασιτικά και απομυζούν την ενέργεια αυτής της μοναδικής μας πατρίδας.

Αυτοί οι απίθανοι τύποι, που είτε υπάρχουν λόγω του νεποτισμού είτε άλλων υποδεέστερων λόγων – κομματικών, θρησκευτικών και λοιπών παραμέτρων, αυτοί που με τις πολιτικές τους που έχουν στείλει την πατρίδα μας στα κάγκελα, στη φτώχια και στην διαρκή παρακμή, όλοι αυτοί, με περίσσιο θράσος ζητάνε την ψήφο μας. Δεν έχει σημασία αν είσαι δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, ό,τι κι αν είσαι, όλοι αυτοί σε έχουν προδώσει, όχι μία φορά, συνέχεια αυτό κάνουν. Παίζουν έκ του ασφαλούς σε βάρος σου, σε βάρος μας.

Τότε, αν δεν είσαι κομματικό όργανο που είναι η μνήμη σου; Τόσο εύκολα ξεχνάς που σε έχουν οδηγήσει όλοι αυτοί; Αν είσαι κομματικό όργανο, το καταλαβαίνω, είσαι περισσότερο ανεπαρκής από τους υπόλοιπους και ζητάς μιά ζεστή αγκαλιά, μιά θαλπωρή, μιά ασφάλεια τέλος πάντως σε κάποιο κόμμα, στο οποιοδήποτε κόμμα. Αν μάλιστα αυτό το κόμμα γίνει και κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα για σένα, μετέχεις της εξουσίας νομίζεις και ότι σου αυξάνεται και η πεσμένη λίμπιντο.

Όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που μας καλεί να το ψηφίσουμε για να συνεχιστεί η παράνοια στη ζωή μας, μας κουνάει διαρκώς το χέρι λέγοντάς μας: «Καραμανλής ή τάνκς», «αλλαγή τώρα», «ναι στο όχι του δημοψηφίσματος», «εμείς εναντίον όλων» και πόσα ακόμα φαιδρά που ένα μικρό παιδί ντρέπεται να εκστομίσει. Αυτοί όμως δεν ντρέπονται διότι δεν έχουν μέσα τους την αγνότητα ενός παιδιού αλλά το σαράκι της απληστίας και φυσικά την κάλυψη της ιδεολογίας.  

Τι αλήθεια πρέπει να ψηφίσουμε που να προάγει το Κοινό Καλό, το δικό μας και κατ’ επέκταση και της πατρίδας μας; Αν βάλουμε την λογική δίπλα στο παράλογο, η λογική θα κάνει πίσω, γνωρίζοντας ότι αυτό -το παράλογο-, είναι ανίκητο. Οπότε, ας έχουμε υπομονή, ίσως σε μερικές χιλιάδες χρόνια αυτό το σκηνικό ν’ αλλάξει εφόσον εμείς θα έχουμε αλλάξει πρώτα από αυτό.

Μέχρι τότε, ας συνεχίσουμε να πολεμάμε μεταξύ μας για την απληστία των λίγων ή πολλών σφετεριστών της εξουσίας.

Πεζοπόρος 

Η άδεια και όμορφη πόλη μας τις μέρες του Πάσχα

Η άδεια και όμορφη πόλη μας τις μέρες του Πάσχα

 

Τέτοιες πασχαλιάτικες μέρες, χαίρεσαι πραγματικά να πεζοπορείς στους δρόμους της πόλης δίχως ορατούς κινδύνους. Άδειοι οι δρόμοι από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, χωρίς θόρυβο και πίεση η καθημερινότητα, και με λιγοστούς ανθρώπους.

Νομίζω ότι ο Αριστοτέλης είχε ορίσει ώς τέλεια πόλη, αυτή των 3000 περίπου κατοίκων, όπου, όλοι οι πολίτες της θα γνωρίζονταν μεταξύ τους καλά αφενός και αφετέρου όλοι τους στη διάρκεια της ζωής τους θα αναλάμβαναν μία δημόσια θέση, συμμετέχοντας έτσι στο Κοινό Καλό. Αυτό, εφόσον δεν εφαρμόστηκε, θεωρήθηκε ουτοπικό και φυσικά γεννήθηκε και ο όρος του «ιδιώτη», αυτού που δεν ασχολείται με τα Κοινά, όρος κακός, που γέννησε όμως η μετάλλαξη της κακώς εννοούμενης δημοκρατίας.

Εμείς οι Έλληνες, μπορεί να θεμελιώσαμε φιλοσοφικά το δημοκρατικό σύστημα αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε ούτε από εμάς ούτε από κανένα άλλο έθνος. Οι δυτικές κοινωνίες ονομάζουν Δημοκρατία το πολιτικό σύστημα με πρώτους τους Γάλλους του Republique, με τους Αμερικανούς που διαχωρίζουν το δημοκρατικό από το ρεπουμπλικανικό κόμμα, κτλ.

Κανείς σήμερα νομίζω δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η ηγεσία της Γαλλικής Επανάστασης διαπνεόταν από τις ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού και η αντίστοιχη της Ρωσικής Επανάστασης από την Μαρξιστική και Κομμουνιστική Θεωρία. Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα των χιλιάδων Γάλλων και Ρώσων επαναστατών τα οποία βίαια και αιματηρά εκδίωξαν τους βασιλιάδες και τους τσάρους, μη γνωρίζοντας καν γραφή και ανάγνωση, δεν είναι σίγουρο ότι επαναστάτησαν με βάση ιδεαλιστικά κίνητρα. Μάλλον επαναστάτησαν διεκδικώντας βασικά ίση κατανομή των υλικών αγαθών προκειμένου να επιβιώσουν. Δηλαδή μέσω των επαναστάσεων διεκδίκησαν το Res-Public (Ύλη κοινή για όλους). Λόγω αυτού του γεγονότος μπορούμε να θεωρήσουμε αυτές τις επαναστάσεις ρεπουμπλικανικές, δηλαδή επαναστάσεις «Δημοσίου Συμφέροντος». Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι η μέν Γαλλική Επανάσταση οδήγησε στη γέννηση ενός Βοναπάρτη, η δε Ρωσική Επανάσταση στην ηγεσία του Στάλιν. Ο μεν πρώτος δεν μπορούμε να πούμε ότι εμφορείτο από το πνεύμα του Γαλλικού Διαφωτισμού, ούτε ο δεύτερος από την Μαρξιστική Ιδεολογία.

Όλες οι παραπάνω σκέψεις, έτρεξαν στο μυαλό ανεμπόδιστα αντικρύζοντας την άδεια πόλη μας, την όμορφη πόλη μας των ημερών αυτών, των ιερών για τους περισσότερους ανθρώπους εφόσον ακολουθούν το χριστιανικό Δόγμα.

Ο άνθρωπος, από τη φύση του έχει την θρησκεία εντός του, πριν ακόμα αυτή εφευρεθεί και αποκτήσει διαφορετικά ονόματα σε Ανατολή και Δύση. Ακόμα και αυτός που δηλώνει άθεος, έχει πίστη. Πιστεύει στην αθεΐα. Και ο αγνωστικιστής, πιστεύει στον αγνωστικισμό. Και ο υλιστής, πιστεύει στην Ύλη. Ο Καζαντζάκης έλεγε: δεν πιστεύω πουθενά, δεν ελπίζω πουθενά, είμαι λεύτερος. Και αυτός πιστός, πίστευε σε αυτά που έλεγε.

Οι θρησκείες δεν είναι κακές, κάθε άλλο, βοηθάνε τον άνθρωπο στον σύντομο βίο του επί της γης. Οι αιρέσεις που δημιουργήθηκαν προερχόμενες και αυτές από στρεβλώσεις -όπως αυτές των Ιδεών-, αυτές με τον φανατισμό που τις διέπουν, κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο και του στερούν την ελευθερία του.

Εγώ, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, είμαι χριστιανός Ορθόδοξος. Από μικρός, έμαθα να θεωρώ ως πηγή κακού τον καθολικό, τον Εβραίο, τον μάρτυρα του Ιεχωβά, τον μουσουλμάνο, τον ακόλουθο του Βούδα, όπως και αυτοί πάλι έμαθαν να κάνουν το ίδιο, να θεωρούν ώς κάτι κακό το θρησκευτικό δόγμα του άλλου, και το δικό μου. Βέβαια, όλες αυτές οι θρησκείες είναι παρακλάδια του Ιουδαϊσμού, όλες τους έχουν θετικά και αρνητικά σημεία να δείξουν, όλες όμως γεννήθηκαν σε εποχές που ο άνθρωπος τις είχε ανάγκη. Αν αφαιρέσουμε από τη ζωή μας σήμερα όλες αυτές τις γεννήσεις, θα μείνει μέσα μας ο αγνός θρησκευτικός άνθρωπος που έπλασε η μάνα Φύση.

Από συνήθεια και μόνο -έχοντας από κοντά τις σκέψεις αυτές-, παρακολούθησα τον Επιτάφιο στην περιφορά του, παραβρέθηκα το βράδυ της Ανάστασης στην Αγία Γλυκερία να δω το show από τους ιερείς μέσα στις πολύχρωμες περσικές φορεσιές τους, δίπλα μου έσκαγαν τα βαρελότα και τα πυροτεχνήματα των ηλιθίων και επικίνδυνων συμπολιτών μας. Σε όλο αυτό το αλησβερίσι, πουθενά δεν υπήρχε ο Χριστός.

Αυτός, αν υπάρχει, είναι μέσα μας, είναι στις πράξεις μας και όχι στα λόγια μας, βρίσκεται στο «Αγαπάτε αλλήλοις» και στο «θεοί εστέ», όχι στον χαβαλέ της Παράδοσης.

Ιωσήφ Στάλιν - Πεζοπόρος 

Η αγέλη των ψηφοφόρων

Η αγέλη των ψηφοφόρων

 

Την αρχαία εποχή (προ διαδικτύου) το κάθε προεκλογικό παιχνίδι το διηύθυνε με μαεστρία μία ολιγομελής ομάδα από κάθε κόμμα. Σε αυτήν εισχωρούσε και ο φίλα προσκείμενος Τύπος (σήμερα λέμε τα Μέσα) και αναπόφευκτα, για την άγρα περισσοτέρων ψήφων και μόνο, τα κομματικά επιτελεία δημιουργούσαν πόλωση έτσι ώστε να φοβηθεί και να μην λακίσει ουδείς ψηφοφόρος από το μαντρί.

Στις κεντρικές πλατείες των πόλεων δινόταν η μεγάλη μάχη των εντυπώσεων, διότι από ουσία δεν γινόταν καν λόγος. Δεν ενδιέφερε τον ψηφοφόρο το πρόγραμμα ενός κόμματος, δεν ψήφιζε έτσι, ψήφιζε έντονα συναισθηματικά (άκρως συμφεροντολογικά). Από το μπαλκόνι, ο κάθε ηγέτης, έβγαζε πύρινους λόγους και από κάτω το ακροατήριο ύψωνε με τις επευφημίες του στον ουρανό τον μπαλκονάτο μαέστρο. Σαν ξύπνιος τσοπάνης ο ηγέτης, μιλούσε στη γλώσσα του κοπαδιού, φώναζε: μπέεεεεεε, και από κάτω η αγέλη ανταπόδιδε τον χαιρετισμό με χιλιάδες μπέεεεεεε να δίνουν ρυθμό στην επερχόμενη νίκη.

Αυτόματα σχεδόν, το πάνω με το κάτω συνδεόντουσαν, υπήρχε μία πνευματική και ψυχική ένωση και επιτυγχανόταν η πολυπόθητη ενότητα, το «Έν το Πάν» της αρχαίας προσωκρατικής ελληνικής γραμματείας αποκτούσε σάρκα και οστά από την οποιαδήποτε αγέλη των ψηφοφόρων. Πάνω, ο στοργικός τσοπάνης, κουμάνταρε το αλαλάζον πλήθος με σύνεση, κάτω, η αγέλη, λάμβανε το θείο δώρο και ύψωνε τα λάβαρα της νίκης. Όσο προχωρούσε ο λόγος του τσοπάνη και μεθούσαν τα πρόβατα, τότε, σταδιακά αυτός, άλλαζε μορφή και μεταμορφωνόταν σε λύκο. Η αγάπη του λύκου προς τα πρόβατα αποκτούσε πλέον μία σχέση που η επιστήμη ακόμα και σήμερα αδυνατεί να εξηγήσει.

Τα παραπάνω συνέβαιναν κάποτε, σήμερα, ευτυχώς δηλαδή, έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα. Πρώτα και κύρια, έχουν καταργηθεί οι πλατείες και έχουν σωθεί τα πουλιά που λημεριάζουνε σ’ αυτές. Η δεύτερη σημαντικότατη αλλαγή που την γέννησε η ανάγκη μιάς και σήμερα ο ψηφοφόρος δεν αισθάνεται μέλος καμίας αγέλης επειδή πλανάται, είναι ότι ο ηγέτης, ο λύκος καλύτερα, «φοβήθηκε» τα πρόβατα από κάτω μήπως και ξυπνήσουν και σκέφτηκε διαφορετικά, η ανάγκη τον έκανε να λέει μόνο «αλήθειες».

Από τον «μεγάλο φόβο τους» οι σύγχρονοι λύκοι, μας έχουν ταράξει στις αλήθειες, μάλιστα το ομολογούν πολλοί έξ αυτών όταν βρεθούνε σε ένα πάρτι, σε ένα πολιτιστικό κέντρο (σκυλάδικο), σε ένα γήπεδο τένις, σε ένα σοφιστικέ καφέ που συνεδριάζει η οχλαγωγή, ή κάπου αλλού: «έχω ένα μεγάλο μειονέκτημα ξέρετε, πάντα μιλάω με τους ψηφοφόρους μου την γλώσσα της αλήθειας!». Όταν χωρίς αιδώ ομολογεί κάτι τέτοιο ένας λύκος, δεν σου σπαράζει την καρδιά αγνέ μου ψηφοφόρε; Καλό μου πρόβατο; Δεν νιώσεις μία συμπόνια για την μειονεξία του;

Σήμερα, το προεκλογικό παιχνίδι παίζεται στα κοινωνικά δίκτυα, στα Fake News, στην άμεση επικοινωνία με το υποψήφιο πρόβατο, με κοινό κανόνα όλων αυτών, την μία και μόνη αλήθεια. Όλοι οι άλλοι είναι ψεύτες, απατεώνες, δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες. Δεξιοί και δεξιοί (συριζαίοι, πασόκοι και λοιποί), κατηγορούν το είδωλο του καθρέπτη τους, αγανακτούν για το χάλι της χώρας, αλλά όταν φτάσουν κάποιοι από αυτούς να κυβερνήσουν, τα πρόβατα θα παραμείνουν κάτω, διότι πάνω θα υπάρχουν μόνο οι σφετεριστές της εξουσίας, οι μεταμορφωμένοι λύκοι.

Από το παιχνίδι αυτό της «στέρεης αλήθειας», απουσιάζει το κόμμα των κομμουνιστών. Δεν συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι και αυτός είναι ένας από τους λόγους που από το 1989-1990 και μετά, τα ποσοστά του κατρακυλούν δίχως σταματημό. Τα ιστορικά λάθη πληρώνονται ακριβά και έτσι και κάνει πάλι λάθος το ΚΚΕ να συμπράξει σε κάποια κυβέρνηση «κάθαρσης», τα ποσοστά του θα μηδενιστούν. Αυτό ακριβώς θέλουν οι δεξιοί και οι δεξιοί (συριζαίοι, πασόκοι και λοιπά ,,,,,,,, την πτώση του.

Στις μέρες μας, τα άνω και κάτω βελάσματα θα κορυφωθούν στις 21 Μαΐου, όταν στην κάλπη ο ψηφοφόρος θα ψηφίσει τα είδωλά του καθρέπτη του. Ο λύκος, θα συνεχίσει να λέει την «ωμή αλήθεια» ό,τι δηλαδή με συνέπεια κάνει από κτίσεως κόσμου.

Καλή Ανάσταση στους λύκους, στα πρόβατα και στους ελεύθερους ανθρώπους.

Ιωσήφ Στάλιν - Πεζοπόρος  

Έν Γαλατσίω αδέλφια μου αλήτες πουλιά ...

Αδέλφια μου αλήτες πουλιά …

 

Στις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου, επί της ουσίας, θα κονταροχτυπηθεί η δεξιά μεταξύ της, με τις διάφορες εκδηλωμένες εκφάνσεις της. Και ποιες είναι αυτές; Η κυρίως δεξιά, η φιλελεύθερη δεξιά, η άκρα δεξιά, η σοσιαλιστική δεξιά (Πασόκ), η ριζοσπαστική δεξιά (Σύριζα) καθώς και η κρυφοδεξιά της Μέρας τάδε…

Εναλλάσσεται η εξουσία στην Ελλάδα, όπως αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Εμείς λοιπόν, οι υπήκοοι αυτής της πανέμορφης πατρίδας, θα πρέπει να διαλέξουμε ποιόν πατριδοκάπηλο να ψηφίσουμε ώστε να διορθώσει όσα αίσχη έκανε και όση δυστυχία προκάλεσε στον Έλληνα υπήκοο και ουχί Έλληνα πολίτη. Καλούμαστε, αυτούς όλους τους μετριοτάτους τύπους των λεγομένων κομμάτων, αυτούς που με την πολιτική τους οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, να τους εκλέξουμε για να διορθώσουν τα λάθη των άλλων, τα λάθη δηλαδή του άλλου τους εαυτού.

Απορίας άξιο είναι μάλιστα, που αυτή η μητρική δεξιά δεν κατεβαίνει στις εκλογές με ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για να μην παραμυθιάζεται αφενός ο ψηφοφόρος και αφετέρου για να φανεί ότι το κόμμα της αντιπολίτευσης είναι μονάχα το ΚΚΕ. Το γιατί βέβαια το κόμμα αυτό έχει τόσο χαμηλά ποσοστά, ας αναρωτηθούν τα στελέχη του με τους αποτυχημένους σχεδιασμούς τους μιάς και δεν καταφέρνουν να προσελκύσουν καινούργιους οπαδούς. Κάποιους ψηφοφόρους τους προσελκύουν και γι’ αυτό άλλωστε το ποσοστό τους κυμαίνεται γύρω στο 5,5% περίπου. Αν αφαιρέσει κανείς αυτούς τους μεταφερόμενους ψηφοφόρους, η δύναμη του ΚΚΕ πιάνει πάτο, δύσκολα να υπερβαίνει το 2,50-3%. Όσο δηλαδή ήταν και ο Σύριζα την αρχαία εποχή κόμμα συνασπισμένων ομάδων και ιδεοληψιών.

Βέβαια, όσοι εμπλέκονται με τον ένα ή άλλο τρόπο με τα κόμματα, είναι τυφλοί διότι είτε είναι όργανα είτε φοράνε παρωπίδες. Βέβαια, και το μπουζούκι όργανο είναι, αλλά εδώ δεν μιλάμε για μουσική. Είναι επίσης φανατικοί, θα τους δείτε ή ακούσετε να μαλώνουν για την πολιτική εκφράζοντας τάχα μου διαφορετικές ιδεοληψίες ο καθένας τους, μα δεν έχουν την νοητική ικανότητα και διαύγεια να δουν και αντιληφθούν ότι αυτό το στημένο σκηνικό δεν έχει τέλος, οι συγκρούσεις δεν έχουν τέλος.

Τότε αδέλφια μου αλήτες πουλιά, γιατί κομματιάζεστε; Γιατί δεν ομονοείτε; Τι σας εμποδίζει; Το κομματικό συμφέρον; Μα αυτό δεν είναι υποδεέστερο του εθνικού συμφέροντος; Αλήθεια, αγαπητά μου κόμματα, πόσες φορές και πότε παλέψατε για το εθνικό συμφέρον; Ποτέ, διότι για εσάς πάνω από την πατρίδα είναι το κόμμα, ο λαϊκισμός, το λάβαρο της ομάδας σας, με λίγα λόγια, πάνω απ’ όλα βάζετε το μικροσυμφέρον σας.

Καλά στις εθνικές εκλογές να μην ομονοείτε, έχετε κι ένα πρεστίζ και δεν θέλετε να το στραπατσάρετε, πως θα πουλήσετε μούρη μετά στον ελληνικό λαό, που έχει εθιστεί στο παραμύθι σας, αυτή είναι η μοναδική σας έννοια. Στις δημοτικές εκλογές όμως τι σας εμποδίζει να φανερώσετε την ανεπάρκειά σας; Στο Περιστέρι για παράδειγμα, ο δεξιός Παχατουρίδης παίρνει 75%, στην ίδια πόλη στις εθνικές εκλογές ο Σύριζα παίρνει 40% και στις δημοτικές εκλογές εξαφανίζεται αλά Σύριζα Γαλατσίου, το ΚΚΕ παίρνει 15%, η δεξιά αφανίζεται! Τι μαγικά κόλπα γίνονται στις κάλπες με την ψήφο σας εκεί στο Περιστέρι, μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ;

Εδώ πάλι, στο Γαλάτσι, 37% παίρνει στις εθνικές εκλογές ο Σύριζα και στις δημοτικές εξαϋλώνεται αλά Σύριζα Περιστερίου. Για εδώ, γιατί δεν ομονοείτε άπαντες να υποστηρίξετε επίσημα τον νύν Δήμαρχο και όχι ανεπίσημα όπως κάνατε μέχρι σήμερα; Τι φοβάσθε; Μην και σας πουν δεξιούς; Μα δεξιοί δεν είστε; Συντηρητικοί όσο κανείς άλλος; Τα χρώματα των κομμάτων και οι διαφορετικές ονομασίες τους αλλάζουν, η πολιτική είναι η ίδια σε κάθε περίπτωση. Γιατί στο Περιστέρι ώ (,) του Σύριζα, στηρίζεται φανερά, ψυχή και σώματι την δεξιά του Παχατουρίδη και εδώ όχι την δεξιά του Μαρκόπουλου; Ποιός είναι αποδεδειγμένα καλύτερος Δήμαρχος, ο Παχάρ ή ο Μαρκό; Θυμάστε τι γράφατε σε ανακοίνωσή σας τον Νοέμβριο του 2017 για τον Παχατουρίδη; Όχι; έχετε ασθενή μνήμη; Για κοιτάξτε από κάτω την φωτογραφία, δική σας ανακοίνωση είναι, δεν είναι δική μου. 

Όλοι εσείς της δήθεν αριστεράς, της δήθεν διανόησης, της δήθεν κουλτούρας, βγάλτε την ντροπή από μέσα σας και δηλώστε: ναι, είμαστε όλοι δεξιοί! Αλλά φοβάσθε να φωνάξετε την αλήθεια, στις κουβέντες που κάνετε όμως μεταξύ σας, δίχως ντροπή, υποστηρίζετε τις τράπεζες, τους πλειστηριασμούς, το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των αεροδρομίων, των συντάξεων, το επαχθές τρίτο μνημόνιο. 

Αδέλφια μου αλήτες πουλιά, μπορεί να μην σας αρέσει, ούτε εμένα, το ομολογώ, μα αν μιλάμε για αριστερά στην Ελλάδα, τον τίτλο αυτό δικαιούται να τον φέρει μόνο το ΚΚΕ. Αλλά και αυτό άπατο πάει από εκλογές σε εκλογές διότι βρίσκεται ακόμα στην εποχή την αρχαία, ο Διαλεκτικός Υλισμός έχει ηττηθεί κατά κράτος από την σύγχρονη επιστήμη και αυτό ύπνον υπνώτει. Άπαντες εργάζονται για την δεξιά ...  

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος 

Το Πάσχα εδώ κι εκεί ...

Το Πάσχα εδώ κι εκεί …

 

Πάσχα των Ελλήνων, λέει κάποιο τραγουδάκι ωραίο, υπάρχει το Πάσχα των Καθολικών και βέβαια το καθαυτό Πάσχα των Εβραίων, που θυμούνται τη σκλαβιά και τις ταλαιπωρίες τους στους παλιούς καιρούς. Η νηστεία, το τροπάριο της Κασσιανής, τα 12 Ευαγγέλια, το Γλυκύ μου Έαρ, η χαρμολύπη, ο Επιτάφιος, η Ανάσταση, όλα αυτά τα σημαντικά κι άλλα τόσα ασήμαντα, συνθέτουν την αναγέννηση της Φύσης.  

Στους παλιούς καιρούς, εδώ στη πόλη μας υπήρχε χρώμα τις μέρες αυτές, στην ανάσταση στην Αγία Γλυκερία, τα βαρελότα ήσαν ελάχιστα διότι οι ψυχασθενείς συμπολίτες μας δεν ήταν πολλοί, το εμπόριο των κεριών ανθούσε, ο κόσμος καλοντυμένος και μετά το πέρας του «Χριστός Ανέστη», αναχωρούσε βιαστικά για το σπίτι και την αχνιστή μαγειρίτσα, ο παπάς συνέχιζε μόνος του σχεδόν τη λειτουργία για καμιά ώρα ακόμα και στη συνέχεια τραβούσε κι αυτός για το σπίτι του. Η μεγάλη Εβδομάδα είναι πολύ κουραστική για τον παπά, ο υπόλοιπος χρόνος του έτους είναι χαλαρός. Δεν έχει πίεση.

Ανήμερα το Πάσχα, από πολύ πρωί, η σούβλα με τον οβελία έμπαιναν στη φωτιά, σε κάθε σπίτι, σε κάθε αυλή η τσίκνα υψωνόταν, το κοκορέτσι σιγοψηνόταν, η γαρδούμπα το ίδιο, τα μεζεδάκια πηγαινοέρχονταν γύρω από τη σούβλα και το κρασί έρρεε άφθονο να σβήσει το κάρβουνο που κυριαρχούσε στον χώρο.

Αυτές οι εικόνες χάθηκαν οριστικά από την πόλη μας, μεταφέρθηκαν στην επαρχία που κατακλύζεται από πιστούς, έν δυνάμει τρομοκράτες που πετάνε σαν σε πόλεμο βαρελότα και άλλα «ωραία κόλπα», οι γκουρμέ ταβέρνες έχουν το μενού τους αλά κάρτ με ψητό αρνί, στενάζει η Αράχωβα και όλα τα πολιτιστικά χωριά μας στα ορεινά από τη μπότα του «πρωτευουσιάνου», κατακλύζει τον χώρο μία επιτηδευμένη ευφορία, μία υποκριτική κατάνυξη, η οικονομία κινείται, και η ζωή τραβά την ανηφόρα.

Ευτυχώς που δεν υπάρχει ο Χριστός (ή υπάρχει;) να δεί το δούναι και λαβείν που γίνεται δήθεν στο όνομά του, στους ιερούς ναούς, και όπου αλλού ανθεί το εμπόριο. Τους τσάκισε τους εμπόρους ο Χριστός, αλλά ποιος τον άκουσε, ποιος ακολούθησε τον Λόγο του; Μήπως τον κατάλαβε ο Παύλος, ο πανέξυπνος θεμελιωτής της κοσμοθεωρίας του Χριστιανισμού;

Αγαπάτε αλλήλοις εδίδαξε. Και λοιπόν; Πόσοι αλήθεια χριστιανοί ακολουθούν τον Λόγο του; Τούτες ειδικότερα τις μέρες η υποκρισία γιγαντώνεται, ο παπάς από άμβωνος φαντάζει σαν δεσπότης, σαν Πέρσης βασιλιάς, όλα κινούνται κατά πως πρέπει και η παράδοση συνεχίζεται.

Ό,τι λοιπόν μας παραδόθηκε, όσο παλιό κι αν είναι αυτό, εμείς το συνεχίζουμε. Είμαστε εγκλωβισμένοι στο παιχνίδι του παρελθόντος που επί της ουσίας απολύτως καμία αξία δεν έχει αλλά δρα πάνω μας πολύ έντονα μιάς και κυριαρχούν τα συναισθήματα. Αν δεν ακολουθήσει σήμερα ο άνθρωπος την παράδοση, τι θα του συμβεί; Τίποτα απολύτως, απεναντίας, δεν θα ζεί στο παρελθόν αλλά στο σήμερα, στο τώρα, στο παρόν. Μονάχα το παρόν έχει αξία, το παρελθόν και το μέλλον είναι καταστάσεις που προκαλούν βλάβες, φόβους, ανασφάλειες, και αποτέλεσμα όλων αυτών των εντάσεων είναι το άγχος.

Σαν δημιουργοί που είμαστε, εφόσον φτιάχνουμε τον μικρόκοσμό μας, έχουμε την δυνατότητα να τον αλλάξουμε μιάς και δεν τον στήσαμε καλά. Έχουμε όμως και την θέληση να κάνουμε την αλλαγή και να προχωρήσουμε; Μάλλον όχι, διότι η παράδοση κυριαρχεί ακόμα πάνω μας πολύ έντονα, όσα ειπώθηκαν -ανεξάρτητα τι είναι και τι όχι- έχουν ακόμα δύναμη.

Σημασία σε όλα αυτά έχει ότι ο Χριστός, δεν ζει στους ναούς του εμπορίου, αν ζεί, βρίσκεται στην καρδιά και στο μυαλό, βρίσκεται στις πράξεις και στη νοοτροπία. Είναι στο γίγνεσθαι και όχι στο φαίνεσθαι. Ούτε φυσικά ζήτησε να τον «εκπροσωπούν επί της γης» οι θρησκείες και οι αιρέσεις.

Καλή Ανάσταση σε όλο τον Κόσμο.

======

Δήμαρχε, σιδερένιος! Το κράνος σώζει ζωές. 

Η αναρχία της πόλης μας

Η αναρχία της πόλης μας

 

Κανείς μας φαντάζομαι δεν διαφωνεί για την χρησιμότητα του ΜΕΤΡΟ στην πόλη μας. Θα αλλάξει εντελώς την ποιότητα της ζωής μας όταν κάποτε λειτουργήσει. Θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξει την ποιότητα ζωής προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο. Όπως είναι δομημένη η πόλη μας, δύσκολα σώζεται μα το ΜΕΤΡΟ είναι μία ευκαιρία. Απλά, ο χρόνος θα δείξει αν όντως είναι μία ευκαιρία ή όχι.

Η καθημερινότητά μας, κάθε μέρα και ώρα που περνάει γίνεται ολοένα και δυσκολότερη από τις παρενέργειες των έργων που έχουν ήδη αρχίσει. Τα προβλήματα θα ενταθούν ακόμα περισσότερο όταν ξεκινήσουν τα φορτηγά να μεταφέρουν χώμα από την στοά του μετροπόντικα προς το λατομείο της ΛΑΤΟ για την επιχωμάτωση του χώρου ή για οπουδήποτε αλλού. Ας οπλιστούμε με υπομονή.

Πέραν αυτών, όλοι μας γνωρίζουμε εφόσον ζούμε δώ, τι συμβαίνει με τις καταλήψεις των πεζοδρομίων από τα πάσης φύσεως καταστήματα, βιώνουμε καθημερινά τα αποτελέσματα από τα τριπλό-παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις κεντρικές αρτηρίες και ειδικότερα στην Λ. Βέϊκου, τα μποτιλιαρίσματα αποτελούν μέρος της ενιαίας εικόνας. Ν’ αλλάξουν όλα αυτά είναι όχι μόνο δύσκολο αλλά μάλλον ακατόρθωτο. Αναλογικά, ευθύνες για το χάλι αυτό έχει ο Δήμος, η τροχαία, εμείς σαν οδηγοί, οι επαγγελματίες των καταστημάτων που παλεύουν για την επιβίωση κτλ. Όλοι αγανακτούμε και όλοι έχουμε δίκιο μιάς και θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας έστω και κάτω από τις αντίξοες αυτές συνθήκες.

Μία απλή και μόνο παρατήρηση όλων αυτών, δείχνει ξεκάθαρα ότι στην πόλη μας πλέον από τώρα και στο μέλλον θα κυριαρχεί η αναρχία. Η κακώς εννοούμενη αναρχία, διότι δεν πρέπει να την μπερδεύουμε με κείνη την ουτοπική αναρχία της τέλειας κοινωνίας. Ακόμα και ο κομμουνισμός, όπως έχω διαβάσει, είναι ένα σκαλοπάτι πριν το τελικό στάδιο της απόλυτης κοινωνίας, της άναρχης δηλαδή κοινωνίας. Από αυτό το στάδιο βρισκόμαστε χιλιάδες ακόμα χρόνια μακριά, αλλά νομοτελειακά, κάποτε θα αποκτήσουμε κι εμείς οι άνθρωποι κοινωνία ίδια με αυτή που έχουν στον καιρό μας δύο τουλάχιστον κοινωνίες.

Η μία κοινωνία είναι οι μέλισσες και η άλλη είναι τα μυρμήγκια. Έχετε παρατηρήσει ποτέ τα μυρμήγκια πως ζούν; Πως εργάζονται; Έχετε μελετήσει τις μέλισσες πως ζούν μέσα ή έξω από τις κυψέλες τους; Αυτές οι κοινωνίες έχουν νοημοσύνη, κάτι που εμείς δεν έχουμε διότι βρισκόμαστε ακόμα στο στάδιο της σκέψης. Η σκέψη, όσο και να εξελιχθεί, παραμένει σκέψη, δεν γίνεται νοημοσύνη. Στα μυρμήγκια ή στις μέλισσες, πράττουν, δεν ρωτάνε τι να κάνουν κανέναν αρχηγό. Το κάθε μυρμήγκι και η κάθε μέλισσα δρούν συνεχώς δίχως εντολές και δρούν προς το συμφέρον της κοινότητας. Η βασίλισσα που φαινομενικά δείχνει ο αρχηγός στην κυψέλη, τύποις είναι, εξάλλου με τον κηφήνα συνευρίσκεται σεξουαλικά για την αναπαραγωγή, οι υπόλοιπες μέλισσες φροντίζουν και για την τροφή αυτών των παρασίτων (βασίλισσας και κηφήνα) διότι αυτό είναι καλό για την εξέλιξη της κοινωνίας τους. Το κάθε μέλος της κοινότητας εργάζεται ανεξάρτητα από το άλλο προς τον κοινό σκοπό.

Είναι θαυμαστές αυτές οι προηγμένες νοητικά κοινωνίες και έτσι θαυμαστές θα γίνουν και οι ανθρώπινες κοινωνίες στο μακρινό μέλλον. Εκείνο το εργαλείο που μας λείπει προς το παρόν, είναι η κλείδα, αυτή δηλαδή η ενέργεια που από την εξέλιξη -που είναι γραμμική-, θα μας πάει στην ανέλιξη. Αυτή η κίνηση προς τα άνω, απαιτεί έμπνευση, για την έμπνευση όμως προϋπόθεση είναι η δική μας καλλιέργεια. Αυτό όλο συνεπάγεται ένα ΕΓΩ σχεδόν εξαφανισμένο, διότι αυτό είναι που γεννά όλες τις παθογένειες, τις συγκρούσεις, τους φόβους, τη χωριστικότητα.

Δυστυχώς, στην εποχή μας μιάς και αυτήν γνωρίζουμε καλά, ανάμεσά μας, εισχωρούν οι ιδεολογίες, οι χιλιάδες ερμηνείες τους, και όλο αυτό το συγκρουσιακό κλίμα που μας κρατά δέσμιους, συντηρείται και διαιωνίζεται. Είναι θλιβερό, να ακούμε αρχηγούς για να μας λένε τι να κάνουμε, ενώ κάλλιστα μπορούμε να πορευθούμε μόνοι μας δίχως συμβουλάτορες, δίχως αυτούς που τους έχουμε επιτρέψει και έχουν μπει στη ζωή μας.

Αν εμείς σήμερα είχαμε την νοημοσύνη των προαναφερόμενων εξελιγμένων κοινωνιών, ακόμα και στην πόλη μας με τα τόσα προβλήματα, θα ζούσαμε αρμονικά. Αλλά ζούμε κόντρα στη φύση. Η ορατή λύση στέκεται λίγο μακριά προς το παρόν, μερικές χιλιάδες χρόνια. Οπότε, ας έχουμε υπομονή, μπόρα είναι και θα περάσει … 

Οι λιγούρηδες της εξουσίας

Οι λιγούρηδες της εξουσίας

 

Αυτό που συνέβη το Σάββατο στο σοφιστικέ έν Γαλατσίω στέκι, δεν είναι θλιβερό, είναι επικίνδυνο. Παρ’ ολίγο να πιαστούν στα χέρια ένας κρυφο-δεξιός επιστήμων κι ένας κρυφο-προοδευτικός. Προοδευτικούς θεωρούν οι αριστεροί εαυτούς.

Το μεγάλο κακό ξεκίνησε όταν μία κυρία της παρέας κατηγόρησε τον πολιτικό επιστήμονα ώς κρυφοδεξιό. Τί το ‘θελε; Έγινε η έκρηξη, τα παρακείμενα περιστέρια λούφαξαν, τα κοτσύφια που λημεριάζουν παραπάνω στο δημοτικό σχολείο κρύφτηκαν, τα δυό γεράκια που κουμαντάρουν την πανίδα ψηλότερα στο Αττικό Άλσος, πέταξαν αηδιασμένα για τον Υμηττό. Ο κρυφοδεξιός, σαν να λέμε, κρυφοχριστιανός, κρυφοκομμουνιστής κτλ., οργίστηκε που έτσι απλά, με μία σύνθετη λέξη: «κρυφοδεξιός», το γυναικείο φύλο, το ισχυρό φύλο δηλαδή, έριξε στο καναβάτσο το ανδρικό φύλο, το ασθενές. Η μόλυνση όμως από το ξέσπασμα του πολιτικού επιστήμονα, απλώθηκε όπως ο κορωνοϊός που πήγε και στάθηκε στον αριστερό δημογέροντα του μεγάλου «ΕΓΩ» κι έτσι συνεχίστηκε η μητέρα των μαχών ανάμεσα στα δύο μέλη του ασθενούς φύλου.

Ο προεδρεύων, αντί να εμβολιάσει τους μολυσμένους, κρατούσε παθητική στάση, ανίκανος να εκτελέσει τα καθήκοντά του και να επιβάλει την τάξη.

Ήταν τόση η ένταση της διαμάχης που προς στιγμή φάνηκε πως κάτι κακό θα πάθαιναν με την υγεία τους. Μέχρι που βάρεσαν πένθιμα οι καμπάνες της Αγίας Γλυκερίας για το χάλι τους, εκεί κάπου, καταλάγιασε το μίσος και το πάθος στον αγώνα κρυφοδεξιών και αριστερών.

Αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν σε τόσο χαμηλό σημείο όταν φανατίζονται με την πολιτική, δείχνουν ξάστερα πως η πολιτική ανωριμότητα κυριαρχεί σε «προοδευτικούς» και οπισθοδρομικούς. Αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί τύποι, κατάφεραν ακόμα μία φορά και έγιναν ο περίγελως κάθε περαστικού γαλατσιώτη, που έκπληκτος έβλεπε και άκουγε δυό μεσήλικες να φωνασκούν και να οχλαγωγούν χειρότερα και από τους φανατικούς των γηπέδων.

Ναι, αλλά το κάνουν αυτό, διότι κυριαρχεί η «Δημοκρατία» όταν συνευρίσκονται. Αλήθεια, πως παραμυθιάζουν μεγάλοι άνθρωποι τους εαυτούς τους μη έχοντας το θάρρος να ομολογήσουν ότι είναι αθεράπευτα συγκρουσιακοί, ότι επάνω τους κυριαρχεί ένα κόμμα και αυτοί άγονται και φέρονται σαν απόλυτοι υπηρέτες των κομμάτων και των ξεπεσμένων ιδεολογιών.

Εγώ που αναφέρω τα αίσχη αυτά ανθρώπων «σοβαρών» και «επιστημόνων», είμαι κουκουλοφόρος, αυτοί που δεν σέβονται ούτε τον εαυτό τους, είναι καθώς πρέπει μέλη της κοινωνίας, με αγώνες και άλλα φαιδρά που κατά καιρούς βγάζουν τα μεγάλα «ΕΓΩ» τους. Και καλά τον εαυτό τους, να μην τον σεβαστούν, δικός τους είναι, αυτοί όμως υποτίθεται πως παλεύουν για να καλυτερεύσουν την κοινωνία, να την κάνουν περισσότερο ανθρώπινη, να την αλλάξουν.

Αν εσείς δεν είστε ικανοί να διαφωνείτε πολιτισμένα, πιστεύετε αλήθεια πως κάτι σοβαρό και άξιο λόγου πράττετε όταν μαλώνετε σαν τους κόκορες; Είστε σοβαροί;

======