Το Πάσχα εδώ κι εκεί ...

Το Πάσχα εδώ κι εκεί …

 

Πάσχα των Ελλήνων, λέει κάποιο τραγουδάκι ωραίο, υπάρχει το Πάσχα των Καθολικών και βέβαια το καθαυτό Πάσχα των Εβραίων, που θυμούνται τη σκλαβιά και τις ταλαιπωρίες τους στους παλιούς καιρούς. Η νηστεία, το τροπάριο της Κασσιανής, τα 12 Ευαγγέλια, το Γλυκύ μου Έαρ, η χαρμολύπη, ο Επιτάφιος, η Ανάσταση, όλα αυτά τα σημαντικά κι άλλα τόσα ασήμαντα, συνθέτουν την αναγέννηση της Φύσης.  

Στους παλιούς καιρούς, εδώ στη πόλη μας υπήρχε χρώμα τις μέρες αυτές, στην ανάσταση στην Αγία Γλυκερία, τα βαρελότα ήσαν ελάχιστα διότι οι ψυχασθενείς συμπολίτες μας δεν ήταν πολλοί, το εμπόριο των κεριών ανθούσε, ο κόσμος καλοντυμένος και μετά το πέρας του «Χριστός Ανέστη», αναχωρούσε βιαστικά για το σπίτι και την αχνιστή μαγειρίτσα, ο παπάς συνέχιζε μόνος του σχεδόν τη λειτουργία για καμιά ώρα ακόμα και στη συνέχεια τραβούσε κι αυτός για το σπίτι του. Η μεγάλη Εβδομάδα είναι πολύ κουραστική για τον παπά, ο υπόλοιπος χρόνος του έτους είναι χαλαρός. Δεν έχει πίεση.

Ανήμερα το Πάσχα, από πολύ πρωί, η σούβλα με τον οβελία έμπαιναν στη φωτιά, σε κάθε σπίτι, σε κάθε αυλή η τσίκνα υψωνόταν, το κοκορέτσι σιγοψηνόταν, η γαρδούμπα το ίδιο, τα μεζεδάκια πηγαινοέρχονταν γύρω από τη σούβλα και το κρασί έρρεε άφθονο να σβήσει το κάρβουνο που κυριαρχούσε στον χώρο.

Αυτές οι εικόνες χάθηκαν οριστικά από την πόλη μας, μεταφέρθηκαν στην επαρχία που κατακλύζεται από πιστούς, έν δυνάμει τρομοκράτες που πετάνε σαν σε πόλεμο βαρελότα και άλλα «ωραία κόλπα», οι γκουρμέ ταβέρνες έχουν το μενού τους αλά κάρτ με ψητό αρνί, στενάζει η Αράχωβα και όλα τα πολιτιστικά χωριά μας στα ορεινά από τη μπότα του «πρωτευουσιάνου», κατακλύζει τον χώρο μία επιτηδευμένη ευφορία, μία υποκριτική κατάνυξη, η οικονομία κινείται, και η ζωή τραβά την ανηφόρα.

Ευτυχώς που δεν υπάρχει ο Χριστός (ή υπάρχει;) να δεί το δούναι και λαβείν που γίνεται δήθεν στο όνομά του, στους ιερούς ναούς, και όπου αλλού ανθεί το εμπόριο. Τους τσάκισε τους εμπόρους ο Χριστός, αλλά ποιος τον άκουσε, ποιος ακολούθησε τον Λόγο του; Μήπως τον κατάλαβε ο Παύλος, ο πανέξυπνος θεμελιωτής της κοσμοθεωρίας του Χριστιανισμού;

Αγαπάτε αλλήλοις εδίδαξε. Και λοιπόν; Πόσοι αλήθεια χριστιανοί ακολουθούν τον Λόγο του; Τούτες ειδικότερα τις μέρες η υποκρισία γιγαντώνεται, ο παπάς από άμβωνος φαντάζει σαν δεσπότης, σαν Πέρσης βασιλιάς, όλα κινούνται κατά πως πρέπει και η παράδοση συνεχίζεται.

Ό,τι λοιπόν μας παραδόθηκε, όσο παλιό κι αν είναι αυτό, εμείς το συνεχίζουμε. Είμαστε εγκλωβισμένοι στο παιχνίδι του παρελθόντος που επί της ουσίας απολύτως καμία αξία δεν έχει αλλά δρα πάνω μας πολύ έντονα μιάς και κυριαρχούν τα συναισθήματα. Αν δεν ακολουθήσει σήμερα ο άνθρωπος την παράδοση, τι θα του συμβεί; Τίποτα απολύτως, απεναντίας, δεν θα ζεί στο παρελθόν αλλά στο σήμερα, στο τώρα, στο παρόν. Μονάχα το παρόν έχει αξία, το παρελθόν και το μέλλον είναι καταστάσεις που προκαλούν βλάβες, φόβους, ανασφάλειες, και αποτέλεσμα όλων αυτών των εντάσεων είναι το άγχος.

Σαν δημιουργοί που είμαστε, εφόσον φτιάχνουμε τον μικρόκοσμό μας, έχουμε την δυνατότητα να τον αλλάξουμε μιάς και δεν τον στήσαμε καλά. Έχουμε όμως και την θέληση να κάνουμε την αλλαγή και να προχωρήσουμε; Μάλλον όχι, διότι η παράδοση κυριαρχεί ακόμα πάνω μας πολύ έντονα, όσα ειπώθηκαν -ανεξάρτητα τι είναι και τι όχι- έχουν ακόμα δύναμη.

Σημασία σε όλα αυτά έχει ότι ο Χριστός, δεν ζει στους ναούς του εμπορίου, αν ζεί, βρίσκεται στην καρδιά και στο μυαλό, βρίσκεται στις πράξεις και στη νοοτροπία. Είναι στο γίγνεσθαι και όχι στο φαίνεσθαι. Ούτε φυσικά ζήτησε να τον «εκπροσωπούν επί της γης» οι θρησκείες και οι αιρέσεις.

Καλή Ανάσταση σε όλο τον Κόσμο.

======

Δήμαρχε, σιδερένιος! Το κράνος σώζει ζωές.