Σφοδρή σύγκρουση του Δημάρχου με τον υιό του Δαίδαλου

Προ ημερών, έψαχνα τρόπους να εισέλθω στο απαγορευμένο Άλσος και ψάχνοντας έφτασα μέχρι την τελευταία πύλη – αυτή που οδηγεί στο θερινό σινεμά και στο κολυμβητήριο. Όλες όμως οι πιθανές διελεύσεις ήταν ερμητικά κλειστές. Ο Δήμαρχος, σαν άλλος κέρβερος είχε προβλέψει τα πάντα. Έτσι, μέσα στην αποτυχία μου να εισέλθω εντός του βέβηλου Άλσους, δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα, έβγαλα από το σακίδιο το θερμός με τον γαλλικό καφέ μου και κάθισα στο πεζοδρόμιο ν’ απολαύσω τις στιγμές. Ο λιγοστός θόρυβος από τ’ αυτοκίνητα της λεωφόρου δεν στάθηκε ικανός να ταράξει την νιρβάνα μου. Ίσως εκεί, στο φιλόξενο πεζοδρόμιο, να καθόμουν 15-20 λ. ώσπου ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν. Σεισμός δεν έγινε, τότε, τι συνέβη;

Άκουγα φωνές αλλ’ ανθρώπους δεν έβλεπα, τόση αντάρα από που ερχόταν; Τακτοποίησα τάχιστα το σακίδιο στην πλάτη μου και πήρα τον δρόμο της επιστροφής με βήμα γοργό. Φτάνοντας στην κεντρική πύλη με τα όμορφα λουλούδια, γινόταν πόλεμος! Αστραπιαία η σκέψη μου έτρεξε στην Γιώργαινα: «Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα/ δεν είναι εδώ το Σούλι/ εδώ ‘σαι σκλάβα του πασά/ σκλάβα των αρβανιτών – Το Σούλι κι αν ετούρκεψε/ κι έπεσεν η Κιάφα/ η Δέσπω αφέντες λιάπηδες/ δεν έκαμε, δεν κάμει…… Όμως όχι, λάθεψα, γινόταν κάτι χειρότερο από πόλεμο, ο δήμαρχος είχε λεκτική σύγκρουση πολλών ντεσιμπέλ με τον υιό του Δαίδαλου.

Επιβραδύνοντας τον ρυθμό μου, έγινα ωτακουστής, μάρτυρας ιερός της αντάρας πού ‘βγαινε από τα χείλη των δύο αντρών. Ο υιός του Δαίδαλου, απαιτούσε σφόδρα ν’ ανοίξει η επτασφράγιστη πύλη του Άλσους στον λαό του Γαλατσίου, ο δήμαρχος, αμυνόμενος υπέρ της υγείας των δημοτών του αρνιόταν με πείσμα. Αρνιόταν ο ένας, ο υιός του Δαίδαλου έκανε συνεχείς επιθέσεις -λεκτικές, μην παρεξηγηθώ-, κάτι αηδόνια που έφτασαν φρέσκα απ’ το μακρύ ταξίδι τους, τρόμαξαν, οι κότσυφες λάκισαν για την Παναγιά να έβρουν ασφάλεια, ένας χαοτικός ήχος έσκιασε την ηρεμία του Άλσους, μέχρι και την Οσία Φιλοθέη πήγε η οργή υιού του Δαίδαλου, τόσο δυνατή, τόσο στεντόρεια, τόσο συναρπαστική ήταν. Όσο βαρυβροντούσε ο ένας, ο άλλος, ο Δήμαρχος, ακροπατούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τέτοια επίθεση δεν του έκανε ποτέ κανείς, ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι, και να τώρα, ένας δικός του άνθρωπος, ένα από τα δεκανίκια του, ο υιός του Δαιδάλου να σηκώνει φωνή.

Έπρεπε να έλεγες Δήμαρχε του πρόσκαιρου εχθρού σου, ότι στο Άλσος -σε όλο το διάβα των δεκαετιών- ό,τι έγινε, έγινε με τις πόρτες κλειστές. Γιατί; Διότι επί της ουσίας στο Άλσος, όσα έργα άρχιζαν είχανε την στάμπα της παρανομίας, αλλά με μέθοδο, ο κάθε Δήμαρχος στον καιρό του, νομιμοποιούσε κάθε παράνομο κτίσμα ή ό,τι άλλο. Έτσι θα νομιμοποιηθεί  και η νιόφερτη Παναγιά ώστε να μπαίνει στο ταμείο ένα πρόσθετο κέρδος από τα σφάγια υπέρ της, έτσι θα γίνεται πάντα. Το χρήμα να ρέει, τα συναισθήματα να πάλλονται, η θρησκοληψία να ευδοκιμεί σαν τους καρπούς του λαχανόκηπου.  

Όμως, όλη αυτή η σύγκρουση με γέμισε θλίψη και δεν θέλησα να ειδώ το τέλος της, αν και πιστεύω πω στο τέλος θα χώρισαν με αγάπη ο Δήμαρχος και ο υιός του Δαίδαλου. Κάπου αλλού, καινούργιες δράσεις τους πρόσμεναν.   

Αμπέλια και λαχανόκηποι στο Γαλάτσι

Εισχωρώντας λάθρα στο Άλσος του Βέϊκου από την νοτιο-ανατολική του πλευρά -ενθυμούμενος την στρατιωτική μου θητεία ώς πεζοναύτης- δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να παρακάμψω όλα τα εμπόδια και να φτάσω στον φυλασσόμενο σαν αστακό λαχανόκηπο του Δήμου Γαλατσίου. Τα υψηλής τάσης ηλεκτροφόρα σύρματα που τον περικλείουν, τ’ απενεργοποίησα, σαν άριστος γνώστης που είμαι επίσης του ηλεκτρονικού-ηλεκτρολογικού πολέμου. Ας είναι καλά η πατρίδα που μας μόρφωσε, μας κόλλησε ένσημα, μας έδινε μισθούς υψηλούς, φαγητό γκουρμέ, και αφήνοντας την, ολοκληρώνοντας  την θητεία μας, είχαμε αποκτήσει όλα τα εφόδια για να πορευτούμε στη βάρβαρη ζωή σχετικά εύκολα, με τέχνη, υπηρετώντας τη ζωή από άλλα μετερίζια.

Ολάκερη η ζωή, ένα μετερίζι, ένα ταμπούρι, μία βίγλα, μία ανηφοριά διαρκής, ατελείωτη, που οδηγεί στην «άλλη πλευρά του λόφου». Στην από ΄δω πλευρά όμως, τα μαρουλάκια, τα κουνουπίδια, οι πιπεριές, τα μπρόκολα, οι λαχανίδες, τα κρεμμυδάκια, οι καυκαλήθρες, οι ζωχιοί – όλα αυτά τα καλούδια, είναι έτοιμα προς βρώση. Η χειμερινή παραγωγή για τον Δήμο πήγε καλά, όπου να’ ναι δε, θα κορφολογήσουν όλον αυτό τον πλούτο οι εντεταλμένοι αγρότες, θα τον ζυγίσουν, θα τον συσκευάσουν και θα τον ετοιμάσουν με λίγα λόγια για το καταναλωτικό κοινό.

Με προφύλαξη, έκοψα δυό μπρόκολα, ένα λάχανο, δυό πιπεριές κι ένα κουνουπίδι, τα έβαλα με προσοχή στην αθλητική τσάντα που είχα μαζί μου, και με προσοχή, βγήκα από τα σύρματα, τα ενεργοποίησα πάλι για να μην φανερωθεί η κλεψιά και πήγα κατά τα «υιοθετημένα», εκεί που ο τόπος είναι γεμάτος βότανα - ρίγανη, δυόσμο, γαϊδουράγκαθο, βαλσαμόχορτο, πλεμονάρα, κ.α.. Πριν από αυτά, θα πήγαινα και στ’ αμπέλια, μα είναι νωρίς ακόμα γι’ αυτά. Σαν όμως βρέθηκα στα υιοθετημένα», ούτε σύρματα, ούτε σκοπιές, παρά μονάχα αρώματα να σπάζουν τη μύτη μου απ’ τη χαρά τους. Αυτά δυστυχώς αργούν να γίνουν, πρέπει να τα ζεστάνει για τα καλά ο ήλιος, έτσι, απογοητευμένος, βγήκα στην Λ. Βέϊκου, αδιάφορος τάχα μου και άρχισα να περπατώ προς την πόλη.  

Στο ύψος της Τράλλεων, ένα λεκτικό επεισόδιο μεταξύ οδηγών, δεν στάθηκε ικανό να κόψω τον ρυθμό μου, έτσι, έφτασα στον «Βραζιλιάνο», παρήγγειλα έναν καπουτσίνο και έχοντας τον ανά χείρας κατευθυνόμουν για το σπίτι. Στάθηκα για λίγο στο περίπτερο δίπλα στο Χαρβάτι (το πάλαι ποτέ), διάβασα λάθρα τους τίτλους των εφημερίδων, συγκινήθηκα με την ειδησεογραφία τους, μα γρήγορα άφησα πίσω μου την οχλαγωγή και σε λίγο μπήκα στο σπίτι.

Οι λαχανοντολμάδες έχουν πολύ δουλειά μέχρι να γίνουν, αλλά δεν βιαζόμουν, πλύθηκα να φεύγει η πανδημία από πάνω μου και έπιασα δουλειά στην κουζίνα…..

       Να είσαι καλά Δήμαρχε, που δεν χαλάς χατήρι σε δημότες σου. Στις επόμενες εκλογές, αν βάλεις πάλι για την δημαρχία και δεν πάς για βουλευτής, να ξέρεις, κι εγώ θα σε ψηφίσω. Εδώ θα σε ψηφίσει σύσσωμη η αριστερή διανόηση του Γαλατσίου, μπορώ εγώ να κάνω πίσω;     

 

Είναι η κ. Έλενα Ζέρβα η αντανάκλαση της κ. Αυλωνίτου;

Διαβάζοντας το άρθρο του συμπολίτη μας κ. Γιαννακόπουλου στον Παλμό με τον τίτλο: «”Μεγαλώνει” ο Σύριζα στο δημοτικό συμβούλιο Γαλατσίου», ομολογώ πως ταράχθηκα, για λίγο όμως, μέχρι να τρέξει ο νούς μου στον  ευφυή Οδυσσέα που άλωσε την Τροία με τον Δούρειο Ίππο. Εδώ βέβαια ο καλός αρθρογράφος μιλάει για την κυρία Έλενα Ζέρβα που μετακόμισε στον Σύριζα Γαλατσίου. Ο δικός μου όμως ο συνειρμός έχει να κάνει με το αν η έν λόγω κυρία θα λειτουργήσει σαν άλλος Δούρειος Ίππος και έκ των έσω πλέον, θα διαλύσει ό,τι τέλος πάντων έχει μείνει από τον δυστυχή Σύριζα.

Όμως όχι, δεν διαθέτει την ευφυία ενός Οδυσσέα αφενός και αφετέρου ο Σύριζα διαλύεται μόνος του, δίχως δούρειες βοήθειες. Τότε, γιατί μετακόμισε σε άλλη πολιτική και παρακμιακή ταυτόχρονα στέγη η συμπαθής εννοείται κυρία Ζέρβα; Μήπως ως άλλη Ελένη Αυλωνίτου θελήσει να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Σύριζα στο Γαλάτσι και από εκεί ν’ ανοίξει ο δρόμος για τα πολυπόθητα έδρανα της ελληνικής βουλής; Μάλλον όχι, διότι δεν διαθέτει το πολιτικό εκτόπισμα της πάλαι ποτέ συμπολίτισσας μας και βουλευτού κυρίας Αυλωνίτου – που γνωστό στους πάντες είναι πόσο μόχθησε κι αυτή -σαν τον αρχηγό της κύριο Τσίπρα- και έν μία νυκτί έσκισαν με έναν Νόμο όλα τα Μνημόνια οι απανταχού συριζαίοι.

Με το φτωχό μυαλό μου, ψάχνω να βρω κάποια λογική σε όλο αυτό το μικρό-πολιτικό συνοικιακό αλισβερίσι, μα δεν καταλήγω κάπου. Μήπως να ζήλεψε τις τρείς (3) έδρες του ΚΚΕ ο Σύριζα στο Γαλάτσι και είπε να κάνει ντού να ισοσκελίσει την πληγείσα αριστεροσύνη του στη μικρή μας πόλη;

Μη γνωρίζοντας τα πραγματικά αίτια της μετακόμισης αυτής που τάραξε συθέμελα την βραχώδη πόλη μας, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Οι υποθέσεις όμως δεν οδηγούν πουθενά, οπότε ας φύγω από αυτές και ας μιλήσω για πιο στέρεα πράγματα. Όπως για παράδειγμα για το γεγονός, που στήριξε η μετακομίζουσα το παράνομο κτίσμα της προκάτ εκκλησίας στο Άλσος. Δεκανίκι κι αυτή του δημάρχου μας; Γιατί, μήπως είναι το πρώτο δεκανίκι η το τελευταίο; Εδώ, ας κάνω μία μικρή παρένθεση και ας βγάλω το καπέλο μου στον κύριο Δήμαρχο, που, με μοναδικό τρόπο, δίχως κραυγές και φανφάρες, περνά από το δημοτικό συμβούλιο ό,τι θέλει, ανεμπόδιστα, είτε αυτό είναι νόμιμο είτε παράνομο. Κύριε Δήμαρχε, τα σέβη μου. Εδώ κλείνει η παρένθεση.

Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο τις σκέψεις μου για την μετακόμιση αυτή, ταράζομαι, οπότε, ας ευχηθώ κι εγώ στην κυρία Έλενα Ζέρβα, να φανεί αντάξια των ψηφοφόρων της (που δεν τους ρώτησε) και από τα καινούργια ταμπούρια, σαν άλλη Μπουμπουλίνα, να δώσει αγώνες για το καλό του λαού της.

Ο καταλυτικός ρόλος της Φιλικής Εταιρείας στην Επανάσταση του 1821

Ο καταλυτικός ρόλος της Φιλικής Εταιρείας στην Επανάσταση του 1821

και

η συνεχής υποβάθμισή της. 

 

Αντώνης Κατσαντώνης Ηπειρώτης

Αντώνης Κατσαντώνης Ηπειρώτης

Αθάνατο 21

 

Οδυσσέας Ανδρούτσος Ρουμελιώτης

Οδυσσέας Ανδρούτσος Ρουμελιώτης

Αθάνατο 21

Θοδωρής Κολοκοτρώνης Πελοποννήσιος

Θοδωρής Κολοκοτρώνης Πελοποννήσιος

Αθάνατο 21

Γιώργος Καραϊσκάκης Ρουμελιώτης

Γιώργος Καραϊσκάκης Ρουμελιώτης

Αθάνατο 21

Μάρκος Μποτσάρης Σουλιώτης

Μάρκος Μποτσάρης Σουλιώτης

Αθάνατο 21

Η διανόηση του Γαλατσίου στην εξορία!

Με τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης για την αύξηση του κορωναϊού, την κατακόρυφη κατά πως δείχνουν τα νούμερα (δεν εννοώ τους πολιτικούς αλλά τα πραγματικά νούμερα), όλοι οι Έλληνες γίναμε παράνομοι. Ναι, εμείς, που τον Νόμο τον είχαμε στο αίμα μας, αλλά βλέπεις, έρχεται ο κάθε τυχάρπαστος γραμματέας με υφάκι εξουσιαστή και μας νουθετεί, μας απειλεί, μας συμβουλεύει, μας αγαπά. Πράγματι, ό,τι γίνεται στον ανυπότακτο τόπο, για το καλό μας γίνεται, για την ευημερία μας, την χαρά μας.

Απόρροια όλων αυτών των παράλογων μέτρων που οδηγούν μαθηματικά σε αδιέξοδα, σε αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα, είναι και η κούραση. Πέρασε ένας χρόνος με καραντίνες, με μέτρα, με εγκυκλίους, με κάθε λογής παράβαση του Συντάγματος από αυτούς που έχουν ορκιστεί να το φυλάνε, γενικώς και ειδικώς, ένα μαύρο χάλι χαρακτηρίζει την κορωναϊκή εποχή μας, χάλι που προέρχεται κατά κύριο λόγο από την εξουσία. Εμείς φυσικά είμαστε οι αποδέκτες όλης αυτής της έλλειψης σοβαρότητας που προέρχεται από την εξουσία – και λέγοντας εξουσία αναφέρομαι σε ολόκληρο το φάσμα της έν Ελλάδι πολιτικής σκηνής, κοινοβουλευτικής και έξω-κοινοβουλευτικής.

Όλα αυτά τα ζητήματα, ειδικότερα του τελευταίου χρόνου, έχουν προβληματίσει πάρα πολύ τους διανοούμενους της πόλης μας, πέρα δε από τις εύλογες απορίες τους φούντωσε και η οργή τους. Η διαρκής ανάλυση στην οποία εμπλέκονται -αριστερή ως επί το πλείστον-, οδηγεί και αυτή σε αδιέξοδα, δεν το αντιλαμβάνονται όμως, δεν διακρίνουν τα αδιέξοδα στα οποία διαρκώς περιφέρονται, δεν έχουν την νοητική επάρκεια να προχωρήσουν βάζοντας στην άκρη τις συγκρούσεις που φέρουν οι αναλύσεις τους. Συγκρουσιακοί από τη φύση τους μάλλον, θέλουν να σιάξουν την κοινωνία, ναι, να την σιάξουν, αλλά μέσα από την περιορισμένη σκέψη τους. Και φυσικά αποτυγχάνουν.

Προ κορωναϊού, οι διανοούμενοι της πόλης μας είχαν ένα ωραίο στέκι, το πάλαι ποτέ «καφέ ιντερνέτ», όπου συναθροίζονταν και οχλαγωγούσαν ανεμπόδιστα. Από εκεί και ύστερα οι συναθροίσεις τους είχαν προβλήματα, που αλήθεια θα ξεδίπλωναν τις απόψεις τους, σε ποιο στέκι; Άρχισαν λοιπόν τις γυροβολιές, πότε στο Άλσος δίπλα στο κολυμβητήριο, πότε στην πλατεία Μανδηλαρά, σαν τον Διογένη τον κυνικό βίωναν ταλαιπωρίες. Αλλά σαν άλλοι σκυλοφιλόσοφοι κι αυτοί, είχαν αντοχές, σθένος, όπως καλή ώρα ο θεμελιωτής των Κυνικών, ο Αντισθένης. Έτσι, κυνηγημένοι από τους εσωτερικούς τους δαίμονες, δεν στέριωναν πουθενά, η ήσυχη πόλη μας τους έδιωχνε μακριά.

Πάνω στην απελπισιά τους, για το που ελεύθερα θα συναθροίζονται, έσπασαν τα τείχη της πόλης και βγήκαν έξω από αυτήν. Τούτη η βέβηλη πράξη τους, να εγκαταλείψουν την πόλη τους -για την οποία μεταξύ των άλλων υποτίθεται ότι αγωνίζονται-, δεν πέρασε απαρατήρητη. Τόσο βέβηλη μάλιστα η ενέργειά τους που δεν δίστασαν να συναθροίζονται πλέον κάτω από την σκιά ενός ναού! Πως να χαρακτηρίσει κανείς την επαίσχυντη πράξη τους; Βέβαια, ο Άγιος Ανδρέας της Λαμπρινής που φιλοξενεί τις φλυαρίες τους, δεν κόβεται για τ’ ανθρώπινα, έχει άλλες έννοιες. Μα κι αυτοί οι θεομπαίχτες, αφού έκαναν την παρανομία τους να μετακινηθούν σε άλλο δήμο, χάθηκε να βρούν ένα ήσυχο τόπο για να εκδηλώνουν τις συγκρούσεις τους; Ευάερο κι ευήλιο; Δεν λέω, το πάρκο του Αγίου Ανδρέα καλό είναι, αλλά να βγάζεις λόγο και να βαρούν οι καμπάνες να τον εξαφανίζουν, δεν είναι και η καλύτερη επιλογή,

Για να διορθώσουν το μέγα σφάλμα στο οποίο υπέπεσαν, τους καλώ να επανέλθουν εντός των ορίων της πόλης. Και αν δεν μπορούν οι ίδιοι να βρούν ένα στέκι ν’ αλληλοσπαράσσονται ελεύθερα, τότε, ας αναλάβει ο δήμος Γαλατσίου δράση, ας παραχωρήσει έναν χώρο στην διανόηση της πόλης μας. Κύριε Δήμαρχε, δώστε επιτέλους λύση σε ένα ακόμα πρόβλημα του διογκώνεται μάλιστα, δώστε χώρο στους πάσης φύσεως ιδεαλισμούς που αναπτύσσονται από συμπολίτες μας. Αυτοί από μόνοι τους δεν μπορούν, εσείς όμως μπορείτε.

=============

Σημείωση: στην φωτό διακρίνεται ο μασκοφόρος-πεζοπόρος;   

Το Γαλάτσι στην αρχαιότητα

Στην αρχαιότητα, στην πολύ μακρινή αρχαιότητα που ονομάζουμε Μυθολογία επειδή δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, η ηθική, αυτή που ακμάζει στον πολυτάραχο καιρό μας, τότε, ήταν άγνωστη λέξη. Γενικότερα, αν ανατρέξουμε στην ελληνική ή και στην εβραϊκή Μυθολογία, στα όργια και στο Σόδομα και Γόμορρα θεών και ανθρώπων, έκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε ν’ ανθίσει η ηθική. Τα όργια όμως αυτών των μυθολογιών μας αρέσουν -σα ν’ ακούμε ή να διαβάζουμε ωραία παραμύθια-, τα έχουμε βάλει στη ζωή μας, στη θρησκεία μας εννοείται, συνεπώς είμαστε ανήθικοι. Ή ακριβέστερα, κρυπτό-ανήθικοι.

Στην μακρινή αρχαιότητα, γνωρίζουμε άραγε τι υπήρχε εδώ; Στο Γαλάτσι; Εκτός από σκόρπιες αναφορές περί Αγχεσμού και ξόανου του Δία, τι άλλο γνωρίζουμε αλήθεια; Αν υπήρχε ναός του Δία του Αγχέσμιου, δεν θα υπήρχαν και ιέρειες του ναού; Και αν υπήρχαν ιέρειες, αλήθεια, που αυτές κοιμόντουσαν; Που είχαν τα σπίτια τους; Μέσα στον ναό αποκλείεται, να ροχαλίζεις στον ιερό σηκό, βλασφημία μέγιστη ήταν, τότε, που αγκάλιαζε ο Μορφέας τόσες ψυχές και δη ιερές;

Φεύγοντας από τους σκοτεινούς χρόνους (τους γεωμετρικούς), κι ερχόμενοι πιο κοντά στα πράγματα, ο Πλάτωνας σύμφωνα με τους πληροφορητές μας είχε τσιφλίκι και την περιοχή του Γαλατσίου. Ξεκινούσε ο άτιμος από τα Πατήσια (τα Άνω εννοείται) που είχαν στην καρδιά τους χώμα καρπερό και μποστάνια ζηλευτά, ανηφόριζε κατά το Γαλάτσι, πέρναγε στο αντιπρανές του Αγχεσμού κι έπεφτε σε Ψυχικό και Φιλοθέη και έφτανε η χάρη του μέχρι το Κάτω Χαλάνδρι. Έμ, με τόσο τόπο θείε Πλάτωνα, τι θα γινόσουν έξω από φιλόσοφος; Σαγματοποιός, Αλμπάνης; Σιδεράς; Ξυλουργός; Έμπορος κασσίτερου; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Βουτυρόπαιδο ήσουνα, να τα λέμε αυτά τα πράγματα, να μην ντρεπόμαστε, αλλά στάθηκες τυχερός διότι σ’ έπιασε στο μπίρι-μπίρι ο Σωκράτης και σ’ άλλαξε τα μυαλά, σε διαμόρφωσε, σε έπλασε, σε μετασχημάτισε, σε έκανε Θείο.

Στα δυτικά πρανή του Αγχεσμού, προς το Γαλάτσι δηλαδή, οι ιέρειες έμεναν σε οικισμό ιδιωτικό, λίγο πιο κάτω, μία μικρή κώμη ανθούσε ζώντας κυρίως από τον προσκυνηματικό τουρισμό, από τους πιστούς του δωδεκάθεου τότε, που ένιωθαν την ανάγκη να τα ειπούν από κοντά με τον Δία, πιο κάτω τα λέγανε με τον Ήφαιστο, την Αθηνά κτλ. Ό,τι ακριβώς γίνεται και σήμερα που εκδράμουν οι καλοί χριστιανοί σε μοναστήρια και προσκυνάνε τα νεκρά είδωλα. Τότε, στον παλιό καιρό φίλαγαν μάρμαρα και ξύλα, σήμερα φιλάνε τζάμια φιμέ. Ίδια η συγκίνηση τότε και τώρα.

Η ανθούσα κώμη στα πόδια του πρωτοθεού, είχε στα σπλάχνα της κάθε είδους μαγαζί για να καλύπτει κάθε ζήτηση από τις βουλές του τουρίστα. Ταβερνεία, εμπορικά με λαχταριστά καλούδια, σφάγια για προσφορές στον ναό, ψήστες που έψηναν τα σφάγια, χασάπηδες που τα έκοβαν, τσοπαναραίους που τα πούλαγαν, και φυσικά πεινασμένους πιστούς που άνοιγε η όρεξή τους σαν προσκυνούσαν άψυχα αντικείμενα. Κοντά σ’ αυτά, λειτουργούσαν και πανδοχεία, αργότερα ειπώθηκαν σαν χάνια, στον καιρό μας λέγονται resorts. Η μία ανάγκη γεννούσε την επόμενη, έτσι, εκτός από την λεωφόρο Πλάτωνα που ξεκινούσε από τα Άνω Πατήσια, κι έφτανε μέχρι το Γαλάτσι κι από εκεί διακλαδιζόταν για Ψυχικό-Φιλοθέη-Σίδερα Χαλανδρίου-Κάτω Χαλάνδρι - και που την λεωφόρο αυτή έφτιαξαν οι δούλοι του Πλάτωνα, υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, όχι τόσο λαμπροί και αριστοκρατικοί, που έφταναν μέχρι την πόλη της Αθήνας. Υπήρχαν μόνιπποι και άμαξες που πατούσαν αυτούς τους δρόμους, και σε όλο το μήκος τους, υπήρχαν διάσπαρτα σαγματοποιεία, σιδεράδικα κτλ.

Μέσα στην ανθούσα κώμη, υπήρχαν και τα λεγόμενα ιερά μαγαζιά, αυτά τα δούλευαν γηραιές ιέρειες και πουλούσαν ιερά μέρη από τους μαρμαρωμένους ή ξύλινους θεούς. Μία σπασμένη κνήμη του Δία, ένα δάχτυλο του Ήφαιστου, ένα τίμιο σανδάλι ξύλινο του Πάνα, τι γόνατα, γάμπες, γοφούς – όλα αυτά ιερά ήσαν εφόσον προέρχονταν από τα ιερά είδωλα.

Στην άκρη της ανθούσας κώμης, σε έναν μικρό οικισμό που είχαν φτιάξει οι έφοροι του ναού, οι εταίρες δεχόντουσαν τους προσκυνητές, ν’ απαλύνουν τον ψυχικό τους κόσμο, να τους τρίψουν τα πόδια να φύγει η κούραση, να τους πάρουν στην αγκαλιά τους, να τους γαληνέψουν, διότι όπως έλεγαν, στον ναό εισέρχονταν ήρεμοι μα έβγαιναν αλαφιασμένοι. Ε μα, τόσα σφάγια και τόσο αίμα, τι θα φέρουν; Γαλήνη;

Ήρεμα κυλούσε η ζωή στη ιερή του Δία κώμη, μέχρι τότε που έφτασε και στα μέρη αυτά ο Αλέξανδρος (Μακεδόνας και Βορειοηπειρώτης στην καταγωγή) και γκρέμισε ασυλλόγιστα την αρχαία δόξα. Από τότε, το Γαλάτσι βρίσκεται σε εντροπία.  

====================

Σημείωση: Στο βίντεο που ακολουθεί, με τον Βαγγέλη Γερμανό να άδει, να ειπωθεί, ότι την αρχαία εποχή, αυτός μαζί με τον Βαγγέλη Μπουγιούκα, δίδασκαν μαθηματικά στο φροντιστήριο επί της Αθανασίου Διάκου (αν θυμάμαι καλά).

Τα ιερά της πόλης μας...

Σήμερα το πρωί, στον μεγάλο περίπατο της Τρίτης, από τα Περβόλια και την Βέϊκου έφτασα να κατεβαίνω την Τράλλεων, πέρασα την Ωρωπού κι έφτασα στον Άη Ανδρέα – παρανόμησα τρόπον τινά εφόσον παραβίασα τα όρια του Δήμου Γαλατσίου χωρίς να ενημερώσω τις Αρχές. Αργότερα, στο διάβα της μέρας, πληροφορήθηκα από έγκριτο δικηγόρο ότι είχα κάθε δικαίωμα -εφόσον πεζοπορούσα-, να βρεθώ σε οποιονδήποτε Δήμο εντός του Νομού. Πάλι καλά που υπάρχουν και φίλοι νομικοί και διώχνουν τον φόβο της ενδεχόμενης παρανομίας. Από την άλλοτε σφύζουσα από ζωή πλατεία, έπιασα την Χαλεπά κατευθυνόμενος προς το κέντρο της Κυπριάδου, όμως κάπου λοξοδρόμησα κι έπεσα πάνω στο παρκάκι της Εύας.

Παλαιότερα, που η ηθική στην περιοχή μας άκμαζε, το γυμνό άγαλμα της Εύας διώχτηκε κακήν κακώς από το παρκάκι (στην συλλογική μνήμη όμως έμεινε τ’ όνομά της), πέρασε μία περιπέτεια στην Κυψέλη και κατέληξε τελικά δίπλα στην Αγίας Λαύρας, απέναντι σχεδόν από το αστυνομικό τμήμα. Από εκεί εδώ και χρόνια η γυμνή Εύα δείχνει τα κάλλη της -πρό της βρώσης του μήλου μάλλον- αλλά δεν σκανδαλίζει τον περαστικό που ίσως να την κοιτάξει αδιάφορα. Που πήγαν οι καλές εκείνες μέρες που τα όργανα της τάξης φύλαγαν τα ιερά και όσια της φυλής μας και μετέφεραν δώθε-κείθε την όμορφη πλην αμαρτωλή Εύα;

Σαν βγήκα από το πάλαι ποτέ παρκάκι της Εύας, έπεσα πάνω στον Βόρειο Πόλο, εισήλθα ευτυχώς πάλι στα όρια του Δήμου μου. Στα παλιά χρόνια, ο Βόρειος Πόλος οριοθετούσε τους βλάχους του Γαλατσίου από τους πρωτευουσιάνους Αθηναίους. Έβριζαν οι μέν τους δε και κυλούσε η ζωή γεμάτη αγάπη και αλληλεγγύη. Βέβαια σήμερα, το ζαχαροπλαστείο «Βόρειος Πόλος» που χάρισε τ’ όνομά του στην περιοχή, δεν υπάρχει πλέον, ούτε ο Θανάσης Βέγγος και ο Δήμος Σταρένιος υπάρχουν που είχαν εκεί τις κατοικίες τους.

Πάτησα το ιερό τσιμέντο της Γαλατσίου, πέρασα το φάντασμα της Ζαϊρας και λίγο αργότερα στάθηκα ασάλευτος καμαρώνοντας το δημαρχιακό μέγαρο. Στα πισινά χρόνια στεγαζόταν το Κ.Η.Ε.Θ.Α. (αν το γράφω και σωστά), μία απόρρητη υπηρεσία του υπουργείου εθνικής άμυνας και όλως περιέργως υπηρέτησαν εκεί και μερικοί κομμουνιστές συμπολίτες μας. Στ’ απόρρητα κι αυτοί!  

Σε λίγα λεπτά, έφτασα στον ιερό χώρο του ίντερνετ καφέ, εκεί που η ντόπια διανόηση είχε προ κορωναϊού το στέκι της και κάθε Σάββατο μεσημέρι χανόταν στην πολιτική αριστερή ανάλυση. Πού τώρα συναθροίζεται άραγε η ντόπια διανόηση; Ερημία όμως και στο κέντρο των διανοούμενων, έτσι, και με την τσίκνα από την λαϊκή να θέλει να με διώξει, γύρισα κατά του Μοστρού, κάθισα λίγο σ’ ένα παγκάκι να ξεκουραστώ και κατηφόρισα για το σπίτι. Λίγο πριν φτάσω στην πλατεία, άκουσα οχλαγωγή, έχει γούστο -σκέφτηκα αστραπιαία-, να τόλμησε κανείς να εισέλθει στην πλατεία χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα και να ανέλαβε η αστυνομία να επιβάλει την τάξη δια της πειθούς. Όπως συνηθίζει εννοείται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στην εκπαίδευση των αστυνομικών το βασικό μάθημα δεν είναι ο χειρισμός του κλομπ ή του πιστολιού, αλλοίμονο, είναι η μαιευτική. Η σωκρατική αντίληψη! Όπου δηλαδή όργανο της τάξης, και ένας έν δυνάμει φιλόσοφος.  

 

Η Επανάσταση του '21 χρειάζεται γκράφιτι στο Γαλάτσι;

Πολλά θα δούμε και περισσότερα θ’ ακούσουμε όσο πλησιάζουν οι μέρες της 25^ης Μαρτίου 2021 που συμπίπτουν με τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του ’21. Βέβαια, αν ακριβολογήσουμε, την 25^η Μαρτίου 1821 δεν συνέβη απολύτως τίποτα στην σκλαβωμένη πατρίδα μας. Πριν ναι, σηκώθηκαν τα λάβαρα σε διάφορα μέρη της Πελοποννήσου, αλλά την συγκεκριμένη μέρα που έχει καθιερωθεί ώς η εθνική επέτειος, στην Άγια Λαύρα οι καλογέροι έπαιζαν με τα κομποσχοίνια τους, δεν είχαν στο νου τους την Επανάσταση. Αλλά κι η Άγια Λαύρα ήταν ακόμα ένα παραμύθι από τα πολλά που μάθαμε από αγράμματους ή φοβισμένους δασκάλους, ένα άλλο -εξίσου μεγάλο κι αυτό- το περίφημο Κρυφό Σχολειό. Και επειδή υπάρχει ένας ζωγραφικός πίνακας που μας συγκινεί ιδιαίτερα, αυτός του Νικόλαου Γύζη, το παραμύθι μας το δίδαξαν ως αλήθεια. Μιάς όμως και το αναφέραμε, η μόνη πηγή που υπάρχει για το Κρυφό Σχολειό, είναι ακριβώς αυτός ο πίνακας και ένα ποίημα. Αυτά τα δύο δε, ποίημα και πίνακας, δημιουργήθηκαν δεκάδες χρόνια αργότερα, ο μέν πίνακας το 1886, το δε ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Κρυφό σχολειό» το 1899. Υπάρχει φυσικά και το δημώδες άσμα «Φεγγαράκι μου λαμπρό….» για να συμπληρώσει τον κύκλο του ωραιότατου ομολογουμένως παραμυθιού.

Βοά από ψεύδη η ιστορία μας, γενικότερα, βοούν από ψεύδη οι ιστορίες του κόσμου – διότι ο άνθρωπος ευκολότερα αντέχει το ψέμα από την αλήθεια, την αλήθεια δυσκολεύτε να την συλλάβει, το ψέμα όμως του είναι οικείο μιάς και το βιώνει στην καθημερινότητά του. Η Επανάσταση λοιπόν του ’21, πέρα από την στέρεη ιστορικότητα των συμβάντων της, είναι στολισμένη και από ψεύδη. Και σήμερα, στην επέτειο των 200 χρόνων της, καλείται η ορισθείσα Επιτροπή «1821-2021 - 200 χρόνια από την Επανάσταση» -αν την γράφω και σωστά-, να ξεδιπλώσει την ιστορική αλήθεια μέσα από ένα σώου. Εδώ θα είμαστε να το αντέξουμε, τόση τέχνη την περιμένουμε με ανυπομονησία.

Μέχρι τότε όμως, άλλοι τεχνίτες, λερώνουν τοίχους με την μόδα του γκράφιτι, και μάλιστα επί πληρωμή. Ένα τέτοιος καλλιτέχνης λοιπόν, μπορεί να εμφανιστεί και στα γαλατσιώτικα ντουβάρια όπως φημολογείται και ν’ αποτυπώσει πάνω τους δρώμενα από την Επανάσταση του ’21. Αν τελικά εμφανιστεί, θα πρέπει να ξέρουμε πως τον πληρώνουμε εμείς αλλά τον προσέλαβαν οι αντιπρόσωποί μας επί των δημοτικών, δηλαδή οι άλλοι μας εαυτοί. Θέλω να ειπώ, με δυό λόγια, αν θέλουμε ν’ αρχίσουμε να κριτικάρουμε την κακοδαιμονία, πριν πάμε στους εκλεγμένους ταγούς μας, ας αρχίσουμε πρώτα από εμάς. Αλλά έν τέλει, δεν νομίζω να πέσει σε τέτοιο λάθος ο Δήμαρχος Γαλατσίου και να προσλάβει ομιχλώδη καλλιτέχνη να λερώσει το καθαρό κατ’ άλλα Γαλάτσι.

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ήταν ένα μέγιστο γεγονός που τάραξε την Ευρώπη, αναμενόμενη δε, διότι ήταν ένα από τ’ αποτελέσματα του Διαφωτισμού που γκρέμισε Λουδοβίκους και φεδουαρχίες και προχώρησε ο πολιτισμός μας. Και οι επαναστάτες, αυτοί που σήκωσαν τον ραγιά από τον ύπνο του – Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος κ.α., δεν ήταν καλοί άνθρωποι όπως αφελώς πιστεύει η πλεμπάγια (κατά Νίτσε), όχι, ήταν επικίνδυνες ψυχές, γι’ αυτό και μεγαλούργησαν.

Πάρα πολλούς τρόπους έχετε κύριε Μαρκόπουλε για να τιμήσει ο Δήμος μας τον Μεγάλο Αγώνα του ’21, και πράγματι, μπορούν οι καλλιτέχνες να συμβάλουν με την τέχνη τους στην εθνική επέτειο μακριά από κίτς. Καλλιτέχνες όμως και όχι μασκοφόροι με πινέλα. Αν συμπέσουν οι ώρες μας κάποια μέρα κι ανταμωθούμε στο Gallo που πάτε για καφέ, ίσως να τα πούμε καλύτερα.

Η