Το Γαλάτσι στην αρχαιότητα

Στην αρχαιότητα, στην πολύ μακρινή αρχαιότητα που ονομάζουμε Μυθολογία επειδή δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, η ηθική, αυτή που ακμάζει στον πολυτάραχο καιρό μας, τότε, ήταν άγνωστη λέξη. Γενικότερα, αν ανατρέξουμε στην ελληνική ή και στην εβραϊκή Μυθολογία, στα όργια και στο Σόδομα και Γόμορρα θεών και ανθρώπων, έκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε ν’ ανθίσει η ηθική. Τα όργια όμως αυτών των μυθολογιών μας αρέσουν -σα ν’ ακούμε ή να διαβάζουμε ωραία παραμύθια-, τα έχουμε βάλει στη ζωή μας, στη θρησκεία μας εννοείται, συνεπώς είμαστε ανήθικοι. Ή ακριβέστερα, κρυπτό-ανήθικοι.

Στην μακρινή αρχαιότητα, γνωρίζουμε άραγε τι υπήρχε εδώ; Στο Γαλάτσι; Εκτός από σκόρπιες αναφορές περί Αγχεσμού και ξόανου του Δία, τι άλλο γνωρίζουμε αλήθεια; Αν υπήρχε ναός του Δία του Αγχέσμιου, δεν θα υπήρχαν και ιέρειες του ναού; Και αν υπήρχαν ιέρειες, αλήθεια, που αυτές κοιμόντουσαν; Που είχαν τα σπίτια τους; Μέσα στον ναό αποκλείεται, να ροχαλίζεις στον ιερό σηκό, βλασφημία μέγιστη ήταν, τότε, που αγκάλιαζε ο Μορφέας τόσες ψυχές και δη ιερές;

Φεύγοντας από τους σκοτεινούς χρόνους (τους γεωμετρικούς), κι ερχόμενοι πιο κοντά στα πράγματα, ο Πλάτωνας σύμφωνα με τους πληροφορητές μας είχε τσιφλίκι και την περιοχή του Γαλατσίου. Ξεκινούσε ο άτιμος από τα Πατήσια (τα Άνω εννοείται) που είχαν στην καρδιά τους χώμα καρπερό και μποστάνια ζηλευτά, ανηφόριζε κατά το Γαλάτσι, πέρναγε στο αντιπρανές του Αγχεσμού κι έπεφτε σε Ψυχικό και Φιλοθέη και έφτανε η χάρη του μέχρι το Κάτω Χαλάνδρι. Έμ, με τόσο τόπο θείε Πλάτωνα, τι θα γινόσουν έξω από φιλόσοφος; Σαγματοποιός, Αλμπάνης; Σιδεράς; Ξυλουργός; Έμπορος κασσίτερου; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Βουτυρόπαιδο ήσουνα, να τα λέμε αυτά τα πράγματα, να μην ντρεπόμαστε, αλλά στάθηκες τυχερός διότι σ’ έπιασε στο μπίρι-μπίρι ο Σωκράτης και σ’ άλλαξε τα μυαλά, σε διαμόρφωσε, σε έπλασε, σε μετασχημάτισε, σε έκανε Θείο.

Στα δυτικά πρανή του Αγχεσμού, προς το Γαλάτσι δηλαδή, οι ιέρειες έμεναν σε οικισμό ιδιωτικό, λίγο πιο κάτω, μία μικρή κώμη ανθούσε ζώντας κυρίως από τον προσκυνηματικό τουρισμό, από τους πιστούς του δωδεκάθεου τότε, που ένιωθαν την ανάγκη να τα ειπούν από κοντά με τον Δία, πιο κάτω τα λέγανε με τον Ήφαιστο, την Αθηνά κτλ. Ό,τι ακριβώς γίνεται και σήμερα που εκδράμουν οι καλοί χριστιανοί σε μοναστήρια και προσκυνάνε τα νεκρά είδωλα. Τότε, στον παλιό καιρό φίλαγαν μάρμαρα και ξύλα, σήμερα φιλάνε τζάμια φιμέ. Ίδια η συγκίνηση τότε και τώρα.

Η ανθούσα κώμη στα πόδια του πρωτοθεού, είχε στα σπλάχνα της κάθε είδους μαγαζί για να καλύπτει κάθε ζήτηση από τις βουλές του τουρίστα. Ταβερνεία, εμπορικά με λαχταριστά καλούδια, σφάγια για προσφορές στον ναό, ψήστες που έψηναν τα σφάγια, χασάπηδες που τα έκοβαν, τσοπαναραίους που τα πούλαγαν, και φυσικά πεινασμένους πιστούς που άνοιγε η όρεξή τους σαν προσκυνούσαν άψυχα αντικείμενα. Κοντά σ’ αυτά, λειτουργούσαν και πανδοχεία, αργότερα ειπώθηκαν σαν χάνια, στον καιρό μας λέγονται resorts. Η μία ανάγκη γεννούσε την επόμενη, έτσι, εκτός από την λεωφόρο Πλάτωνα που ξεκινούσε από τα Άνω Πατήσια, κι έφτανε μέχρι το Γαλάτσι κι από εκεί διακλαδιζόταν για Ψυχικό-Φιλοθέη-Σίδερα Χαλανδρίου-Κάτω Χαλάνδρι - και που την λεωφόρο αυτή έφτιαξαν οι δούλοι του Πλάτωνα, υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, όχι τόσο λαμπροί και αριστοκρατικοί, που έφταναν μέχρι την πόλη της Αθήνας. Υπήρχαν μόνιπποι και άμαξες που πατούσαν αυτούς τους δρόμους, και σε όλο το μήκος τους, υπήρχαν διάσπαρτα σαγματοποιεία, σιδεράδικα κτλ.

Μέσα στην ανθούσα κώμη, υπήρχαν και τα λεγόμενα ιερά μαγαζιά, αυτά τα δούλευαν γηραιές ιέρειες και πουλούσαν ιερά μέρη από τους μαρμαρωμένους ή ξύλινους θεούς. Μία σπασμένη κνήμη του Δία, ένα δάχτυλο του Ήφαιστου, ένα τίμιο σανδάλι ξύλινο του Πάνα, τι γόνατα, γάμπες, γοφούς – όλα αυτά ιερά ήσαν εφόσον προέρχονταν από τα ιερά είδωλα.

Στην άκρη της ανθούσας κώμης, σε έναν μικρό οικισμό που είχαν φτιάξει οι έφοροι του ναού, οι εταίρες δεχόντουσαν τους προσκυνητές, ν’ απαλύνουν τον ψυχικό τους κόσμο, να τους τρίψουν τα πόδια να φύγει η κούραση, να τους πάρουν στην αγκαλιά τους, να τους γαληνέψουν, διότι όπως έλεγαν, στον ναό εισέρχονταν ήρεμοι μα έβγαιναν αλαφιασμένοι. Ε μα, τόσα σφάγια και τόσο αίμα, τι θα φέρουν; Γαλήνη;

Ήρεμα κυλούσε η ζωή στη ιερή του Δία κώμη, μέχρι τότε που έφτασε και στα μέρη αυτά ο Αλέξανδρος (Μακεδόνας και Βορειοηπειρώτης στην καταγωγή) και γκρέμισε ασυλλόγιστα την αρχαία δόξα. Από τότε, το Γαλάτσι βρίσκεται σε εντροπία.  

====================

Σημείωση: Στο βίντεο που ακολουθεί, με τον Βαγγέλη Γερμανό να άδει, να ειπωθεί, ότι την αρχαία εποχή, αυτός μαζί με τον Βαγγέλη Μπουγιούκα, δίδασκαν μαθηματικά στο φροντιστήριο επί της Αθανασίου Διάκου (αν θυμάμαι καλά).