Καφέ 48 - κλιμάκιο του Κονκλάβιου και ο αθλητισμός της πόλης

Πεζοπορώντας προ ημερών την Λεωφόρο Βέϊκου, κατευθυνόμουν προς την βίλλα Βιαρόπουλου για να δώ το ακριβές σημείο του δρόμου από το οποίο θα εισχωρήσει ο μετροπόντικας εντός του εδάφους για ν’ αρχίσει να φτιάχνει την στοά του πολυπόθητου Μετρό.

Επειδή δεν γνωρίζουν οι μηχανικοί και οι γεωλόγοι τις μυστικές στοές της Αθήνας παρά μόνο ένα μέρος αυτών, θα τους προτείνω να σκάψουν με την δέουσα προσοχή ώστε να μην δημιουργήσουν προβλήματα στην μεγάλη στοά που έρχεται από την Έμμορφη Εκκλησιά. Δεν θα πω εννοείται από που ξεκινά η στοά για να φτάσει στην Έμμορφη Εκκλησιά, δεν είναι του παρόντος αυτή η πληροφορία και δεν χρειάζεται άλλωστε οι αδαείς να γίνουν γνώστες κρυμμένων καλά μυστικών. Ας κάνω εδώ όμως μία μικρή ακίνδυνη αναφορά: Στο χώρο νότια της Έμμορφης Εκκλησιάς, ο οποίος σήμερα, εδώ και δεκαετίες δηλαδή είναι ένας απλός επίπεδος χώρος, κρύβει στα σπλάχνα του μία είσοδο της προαναφερόμενης στοάς η οποία έχει κατεύθυνση από βορά προς νότο. Μεγάλου μήκους, ξεκινά από ………. και φτάνει έως τ…………….. Ποιοι και γιατί σφράγισαν την στοά, δεν το γνωρίζω, ίσως να είναι οι ίδιοι που χρόνια μετά, σφράγισαν το ανάκτορο της αρχαίας Πελλάνας. Για τους ανιστόρητους, στην Πελλάνα βρισκόταν το ανάκτορο του Λακεδαίμονα βασιλιά Μενέλαου και της άπιστης πλην πανέμορφης ωραίας Ελένης, που για χάρη της τάχα μου έγινε ο Τρωικός πόλεμος. Σφραγίστηκε όμως γρήγορα η ανασκαφή εκείνη του εκκεντρικού αρχαιολόγου Θ. Σπυρόπουλου για λόγους που αγνοώ εγώ και μάλλον αγνοεί και ο αρχαιολόγος. Γράφω δε εκκεντρικός, διότι ήταν έξω από το σύστημα, που λένε, τράβηξε τον δικό του δρόμο, αλλά η γλυκιά μας πατρίδα τιμωρεί όσους δεν είναι υπάκουα παιδιά. Τέλος πάντων, μακρηγόρησα και πλάτειασα και καλό είναι να επανέλθω.

Καθώς λοιπόν πήγαινα ήσυχος την βόλτα μου, εκεί στο ύψος του καφέ 48, ακούω την λέξη «ο Πεζοπόρος». Ταράχθηκα, ποιος με καλεί, σκέφτηκα ακαριαία από τη στιγμή που ουδείς δεν γνωρίζει ποιος είμαι; Για να μην καρφωθώ, δεν σταμάτησα, πήγα μέχρι το παρακείμενο περίπτερο και γύρισα πάλι πίσω, να ειδώ από που προερχόταν η αναφορά του ονόματός μου. Αμέσως κατάλαβα, σε ένα τραπέζι, καθόντουσαν τρείς νοματαίοι, ένα κλιμάκιο μπορώ να πω του Κονκλάβιου. Συζητούσαν, ο προεδρεύων του Κονκλάβιου κάθε Σάββατο, ένας κουκουές και ένας δεξιός (ο σύμβουλος του Δημάρχου). Ο Σύμβουλος, με τα καταπληκτικά λουκάνικα που μας είχε κεράσει προ εβδομάδας περίπου, αποκαλούσε Πεζοπόρο του κουκουέ! Ο Πεζοπόρος ... ο κουκουές της μικρής παρέας γελούσε και διαβεβαίωνε τον σύμβουλο ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Ο προεδρεύων, πήρε το μέρος του κουκουέ, λέγοντας με έμφαση στον σύμβουλο: μα τι λες σύμβουλε, ο Πεζοπόρος είναι αντικομμουνιστής, μπορεί να είναι εδώ ο ……….;

Παράγγειλα καφέ arabica, την ποικιλία του εσπρέσο που μου πρότεινε το κατάστημα και έκανα παρά τη θέλησή μου μικρή στάση, να γίνω μάρτυρας σημαντικών γεγονότων. Πράγματι, σε λίγο άφησαν τον Πεζοπόρο στην ησυχία του αν και δεν πείσθηκε ο σύμβουλος από τον λόγο του κουκουέ και έπιασαν τα αθλητικά. Σήμερα το βράδυ, ο Larry King έχει καλεσμένους στο πάνελ του, ανθρώπους της πόλης να μιλήσουν για τον αθλητισμό της. Μάλιστα ο σύμβουλος, ήταν στεναχωρημένος με τον Larry King, διότι σε παλαιότερη εκπομπή δεν τον είχε καλέσει να μιλήσει. Ευτυχώς όμως, απόψε, θα είναι κι αυτός στο γυαλί να μας μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του μιάς και ασχολείται συστηματικά με τα αθλητικά δρώμενα της Ένωσης Γαλατσίου.

Με την ταραχή που ένιωσα στην αρχή, ξέχασα το Μετρό και τον μετροπόντικα, ξέχασα τις υπόγειες στοές της Αθήνας. Κάποια άλλη στιγμή όμως θα την κάνω την επιτόπια έρευνά μου στην βόρεια πλευρά της πόλης.

Απόψε Larry King, αν με καλέσεις στην εκπομπή σου, θα αποκαλυφτώ, να ησυχάσει και ο σύμβουλος και να μην κατηγορεί λάθος ανθρώπους.

Ρομποτική ή πολιτική; - Επιστήμη ή ανοησία;

Θύμωσε στα τελειώματά του ο Νοέμβρης και μισο-άνοιξαν οι ουρανοί να μας δροσίσουν. Αυτός ο χειμώνας είναι που τρομάζει μετεωρολόγους και λοιπούς τρομολάγνους της ενημέρωσης; Και καθηλώνονται τα πλήθη γύρω από ένα γυαλί και βάζουν τον κάθε ψυχασθενή στο σπίτι τους; Αν σκεφτεί κάποιος με νηφαλιότητα, με απλή λογική, όχι στρογγυλεμένη λογική μα απλή, θα διαπιστώσει ότι, αυτός που εισβάλει στο σαλόνι του κάθε μέρα -όλες τις ώρες- εισβάλει, επειδή αυτός ο κάποιος του το επιτρέπει. Ο «αθώος» πολίτης, αυτό το «αιώνιο» θύμα ανοίγει κάθε στιγμή την πόρτα του και αλωνίζει ο μετεωρολόγος, ο πολιτικός, ο ιερέας.

Το σπίτι, είναι ιερό για να επιτρέπουμε σε κατσαπλιάδες που παίζουνε  κακούς ρόλους να ζητάνε το χειροκρότημά μας, τον θαυμασμό μας, την αναγνώριση που επιδιώκουν σας ελλιπείς άνθρωποι που είναι. Αν θέλουμε να σώσουμε την στραβή κοινωνία μας, αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα στη ζωή μας, υπάρχει μονάχα ένας μονόδρομος, ν’ αλλάξουμε εμείς και όχι οι άλλοι. Αν εμείς αλλάξουμε, τους άλλους πολύ εύκολα τους αποβάλουμε δια παντός, δεν τους ανοίγουμε την πόρτα μας, δεν τους δίνουμε χώρο από το σαλόνι μας. Αν μείνουν χωρίς χειροκρότημα οι φελλοί, θα καταρρεύσουν, θα εξαφανιστούν.

Δεν μπορούν τα πολιτικά συστήματα, τα κόμματα, οι ιδεολογίες, οι παντός είδους θρησκευτικές αιρέσεις να φέρουν αλλαγές προς το καλύτερο, δεν είναι αυτός ο ρόλος τους παρά μόνο αυτός της κυριαρχίας πάνω σε ανθρώπους φοβισμένους και αδύναμους.

Εσύ που βάζεις ταμπέλα στη ζωή σου και αποκαλείσαι δεξιός, αριστερός, κομμουνιστής, σοσιαλιστής, φασίστας, ακροαριστερός, όποια τέλος πάντων ταμπέλα σου αρέσει να φέρεις και την φοράς σαν το ρούχο σου, σαν ένα καπέλο, εσύ, πιστεύεις στ’ αλήθεια πως μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο και να τον πάς μπροστά μέσα από την ομάδα ή το κόμμα που επέλεξες; Αν το πιστεύεις, επιεικώς λέω πως είσαι ανόητος, δεν λέω ηλίθιος διότι θα σου κακοφανεί, ενώ το «ανόητος» το περνάς στο ντούκου. Συμπάθαμε.

Εσύ που σαν πιστό σκυλί ακούς τους πολιτικούς καθοδηγητές σου να παπαγαλίζουν ανοησίες, πιστεύεις πως είναι ικανότεροι αυτοί από εσένα; Σοφότεροι; Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο τότε γιατί διαφωνείς μαζί τους, γιατί δίνεις ερμηνείες που δεν συμβαδίζουν με τις δικές τους; Γιατί φλυαρείς συνέχεια όπου σταθείς και όπου βρεθείς; Γιατί είσαι μίζερος;

Είναι απλό, σου λείπει η ενέργεια. Διότι αν την είχες, όλη αυτή τη σαπίλα που λέγεται πολιτική και που εκφράζεται μέσα από διατεταγμένους ανθρώπους, θα την είχες πετάξει στα σκουπίδια, τόσο άχρηστη είναι μα και πόσο βλαβερή μπορεί να γίνει αν της δώσεις χώρο από τη ζωή σου. Αυτό όμως δεν κάνεις; Δίνεις χώρο και αφιερώνεις χρόνο σε ανθρώπους και στις πολιτικές που εκφράζουν σαν όργανα που είναι. Για σκέψου λίγο σύγχρονε άνθρωπε, ο χρόνος και ο χώρος που έχεις, έχουν ημερομηνία λήξης, εσύ γιατί τον σπαταλάς σε ανούσια πράγματα; Μονάχα μη μου πεις πως εσύ είσαι δημοκράτης τη στιγμή που κι αυτόν τον πολύ-παιγμένο όρο τον έχεις στρεβλώσει αγνοώντας τι ακριβώς σημαίνει.

Βουτηγμένος μέσα στην πλάνη είσαι, εσύ τάχα μου μικρέ δημιουργέ της πλανόδιας βουλής, εσύ μικρέ οραματιστή που δεν βλέπεις πέρα από το συμφέρον σου διότι η σκέψη σου φτάνει μέχρι εκεί που τελειώνει το συμφέρον σου. Τον δεκάρικο λόγο που βγάζεις όταν βρίσκεις 5-10 νοματαίους ασταθείς σαν κι εσένα, τον βαπτίζεις σπουδαίο, το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι σαν ακούνε τον αντίλαλο της φωνής τους να κραυγάζει ανοησίες. Οι νεκροί θαυμάζουν τους νεκρούς, οι μέτριοι θαυμάζουν τους μέτριους, και όλοι εσείς που αποτελείται μάλιστα την περίφημη «κοινή γνώμη», κάθεστε αναπαυτικά κάθε βράδυ σπίτι σας και απαιτείται από τον εισβολέα της πολιτικής στο σαλόνι σας, να νοιαστεί για εσάς, να σας νιώσει, να σας καταλάβει, να σας βοηθήσει.

Μικροπολιτικός έγινες πλανεμένε συμπολίτη και νομίζεις πως παράγεις πολιτική όταν ξεδιάντροπα μιλάς τάχα μου γι’ αυτή. Αν πραγματικά θέλεις να μιλήσεις για πολιτική, μίλα για κάτι δικό σου, κάτι εντελώς καινούργιο που δεν έχει ειπωθεί ποτέ άλλοτε από κανένα, αν σου αρέσει η πολιτική, γίνε εσύ ο δημιουργός της και πάψε επιτέλους να παπαγαλίζεις χιλιο-ειπωθέντα θέσφατα.

Έχω πάρει φόρα να πω κι άλλα μη αρεστά σε σένα, όμως να, μόλις τώρα είδα μία καλή είδηση, μία εκπληκτική είδηση που δεν θέλω να την προσπεράσω και που εσένα θα σε αφήσει εντελώς αδιάφορο. Ποια είναι αυτή; Εδώ στη συνέχεια: «Ο Σύλλογος Πανοράματος Γαλατσίου και όλη η Ελλάδα είμαστε πολλοί περήφανοι. Η ομάδα Εκπαιδευτικής Ρομποτικής του Συλλόγου μας, με μια εκπληκτική παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου Project με το όνομα “Blossoms Roots” που σχολιάστηκε ιδιαιτέρως κατά τη διαδικτυακή διοργάνωση, μας εκπροσώπησε επάξια  στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής 2021, κατακτώντας την 9η θέση παγκοσμίως στην κατηγορία Open Λυκείου. Πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά μας, στον άξιο δάσκαλό μας Γιώργο Μαρκόπουλο και στους γονείς των παιδιών που τα στήριξαν με όλη τη δύναμη και την αγάπη τους. Προχωράμε δυνατά για τις επόμενες επιτυχίες».

Σημείωση: και αύριο στο Κονκλάβιο μία από τα ίδια. Κακό πράγμα η συνήθεια, αλλά είπαμε, ουδείς τέλειος. Θα είμαι στο κέντρο της ομήγυρης να χορτάσω ασυναρτησίες!

Πολίτες - Ενημέρωση και πράττειν άλογα ...

Δεν το συνηθίζω να παρακολουθώ πολιτικές εκπομπές, ούτε σε τηλεόραση ούτε σε ραδιόφωνο. Ειδικότερα για την τηλεόραση, δεν έχω καλή γνώμη όχι μόνο γι’ αυτή την ίδια αλλά και για τους τηλεθεατές, αυτή τη μεγάλη αγελαία μάζα που στήνεται και παίρνει ύπνο βαθύ. Είναι όμως διαφορετικά τα πράγματα αν στο γυαλί συντονίζει ο Larry King για θέματα της πόλης μας. Μπορεί να είναι υπέρ-συντηρητικός, αλλά οι προθέσεις του είναι -ας τολμήσω να πώ- αγνές. Δημοσιογράφος και αγνός γίνεται; Ίσως αναρωτηθεί κανείς. Ναι, γίνεται, υπάρχουν δημοσιογράφοι άξιοι, δημοσιογράφοι που τιμάνε τη δουλειά τους. Δεν λέω το λειτούργημα τους, δεν υπάρχει αυτό εφόσον ο βιοπορισμός είναι αναγκαίο κακό.

Το θέμα της Παιδείας προσπάθησαν ν’ αναπτύξουν ανεπιτυχώς όπως είδα η κυρία Σαπουνά (δημοτική σύμβουλος κ εκπαιδευτικός), η κυρία Διαμαντάτου λέγοντας στην αρχή της συζήτησης άνευ ουσίας πράγματα, όμως στη συνέχεια με λιγότερο άγχος έμεινε στο θέμα και έδειξε ωριμότητα και σοβαρότητα. Άξιος λόγου ήταν ο κύριος Μουδάκης, πρόεδρος γονέων Γαλατσίου, που με σαφήνεια έδωσε δυό-τρία στοιχεία που βοήθησαν τη συζήτηση να μείνει στο θέμα της. Πολύ σωστά είπε ότι, οι γονείς πληρώνουν φόρους και για τον λόγο αυτό η Παιδεία είναι δωρεάν και δεν είναι λογικό να πληρώνουν αυτοί για υπολογιστές ή ό,τι άλλο που λείπει από το σχολείο. Δεν μπορούν οι γονείς ν’ αντικαταστήσουν το κράτος. Δεν είχε λόγο αντιπολιτευτικό αλλά ουσιώδη, αναφερόμενος επίσης στην υποχρηματοδότηση που λαμβάνει ο Δήμος και ζήτησε από αυτόν πιεστικότερη διεκδίκηση. Δεν γνωρίζω τις πολιτικές του πεποιθήσεις αλλά να είναι αυτές δαιδαλώδεις το αποκλείω.   

Ο κύριος Μαγγανάρης, μίλησε αλλά δεν τον πρόσεξα διότι όσο μιλούσε, η σκέψη μου έτρεχε στο ίντερνετ καφέ, εκεί που έχει σακατέψει στο τάβλι τον ναύαρχο και μερικούς άλλους. Μέγας παίκτης ο κύριος Μαγγανάρης, το 6-5 το φέρνει για πλάκα όποτε θέλει, δε μιλάω για εξάρες και πεντάρες, αυτές τις έχει ψωμοτύρι. Πιθανολογώ όμως -γνωρίζοντας την ποιότητά του-, ότι, ο λόγος του θα ήταν πιο ουσιώδης από πολλών άλλων στο πάνελ του Larry King.

Ήσυχα κυλούσε η εκπομπή, για ακόμα μία φορά ο Δήμαρχος, φερόμενος ως αλαζόνας, δεν καταδέχτηκε να στείλει έναν έστω αρμόδιο επί της Παιδείας δημοτικό σύμβουλο του. Γιατί Δήμαρχε; Δεν σου αρέσει ο δημόσιος διάλογος; Τι φοβάσαι; Μήπως την κυρία Σαπουνά με την αντιπολιτευτική διάθεση; Αστεία πράγματα, και η κυρία Σαπουνά, καλών διαθέσεων είναι άσχετα αν είναι πλανημένη μετέχοντας σε λάθος δημοτική παράταξη.

Ατόπημα μέγα του Δημάρχου, που το ανέφερε στη συνέχεια η κυρία Διαμαντάτου αφού της έδωσε πάσα ο πονηρός Larry King, ήταν αυτό που το καλοκαίρι τοποθέτησε συρματοπλέγματα σε δημοτικό σχολείο επειδή ενοχλούσαν έναν ψηφοφόρο του τα παιχνίδια των παιδιών. Άκουσε ο Δήμαρχος έναν ψυχάκια και έκανε φυλακή ένα σχολείο! Ευτυχώς, δεν πέρασε του ψυχάκια συμπολίτη μας.

Όταν βγήκε στο γυαλί ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης Γαλατσίου, πήγε να με πάρει ο ύπνος με το ποίημα που άκουγα, μα κρατήθηκα με το ζόρι. Καλοί άνθρωποι οι κομμουνιστές αλλά πέραν του δέοντος συντηρητικοί. Θα θυμώσουν μερικοί φίλοι μου με αυτά που γράφω, αλλά εμένα έπιασε υπνηλία, όχι αυτούς.

Έν κατακλείδι, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του παρουσιαστή, του κυρίου Μουδάκη και της κυρίας Διαμαντάτου, η εκπομπή δεν οδήγησε κάπου παρά σε ένα ακόμα κενό.  Η κυρία Σαπουνά προσπάθησε αλλά έχει λόγο περιορισμένο. Όλοι οι συμμετέχοντες της συζήτησης αυτής είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς, αλλά εξάρες και πεντάρες μόνο ο κύριος Μαγγανάρης φέρνει όποτε θέλει και τσακίζει τους αντιπάλους του στο τάβλι!  Και έχει και ένα άλλο καλό, δεν μετέχει των συγκεντρώσεων του Κονκλάβιου. Που να μπλέξει ο άνθρωπος σε δαιδαλώδεις καταστάσεις; 

Στο τέλος της εκπομπής, ο κύριος Μουδάκης μίλησε με γλυκύτητα για τα παιδιά των μεταναστών. Εύγε σου κύριε Μουδάκη. 

Κλείνοντας, Δήμαρχε, πιθανολογώ ότι οι προθέσεις σου είναι καλές, αλλά δεν φτάνουν. Σου λείπει η πολιτική βούληση και είσαι και άτυχος διότι οι συνεργάτες σου αν μη τι άλλο, είναι ο ορισμός της μετριότητας. Για την Παιδεία μιλάμε και όχι για την κόκκινη Παναγιά. Για τα παιδιά και όχι για τα νεκρά είδωλα. 

Τα λουκάνικα του συμβούλου και άλλα τινά ...

Εδώ και δυό-τρείς μήνες, έχω βάλει μπροστά να γράψω ένα βιβλίο μα έχω δυσκολίες. Μία το πιάνω, μία τ’ αφήνω, η έμπνευση πότε έρχεται και πότε εξαφανίζεται. Με τους ρυθμούς που το πιάνω, σε ένα-δυό χρόνια θα λέω με καμάρι κι εγώ πως είμαι συγγραφέας. Να μου πάρει όλη αυτή η προσπάθεια περισσότερο χρόνο δεν το πιστεύω αν και μερικές φορές το φοβάμαι.

Αν και μου αρέσει η ιστορία επειδή δεν διδάσκει τίποτα, δεν θα γράψω ιστορικό βιβλίο, τόσα και τόσα ιστορικά βιβλία κυκλοφορούν από γνώστες ή ακόμα και από παραχαράκτες της, όχι, δεν έχει νόημα για μένα. Να γράψω ένα βιωματικό βιβλίο, μου φαίνεται ευκολότερο, αλλά πάλι, όχι, δεν έχω σπουδαία πράγματα να καταθέσω, οπότε, πάει κι αυτό. Κάπως έτσι ξεκίνησα και κατέληξα η θεματική του βιβλίου μου να περιστρέφεται γύρω από την καθημερινότητα της πόλης που γεννήθηκα και που ζώ. Καθημερινές ιστορίες της πόλης, θα είναι ο τίτλος ή κάποιος άλλος γύρω από την καθημερινότητα. Τώρα όμως που το σκέφτομαι, σχετικό τίτλο έχει σε βιβλίο του ο Μίμης Τσιφόρος. Άκυρο λοιπόν, ψάχνω γι’ άλλο τίτλο αλλά μέχρι τότε, ας συνεχίσω έστω και με διακοπές τη συγγραφή του βιβλίου μου.

Οι καθημερινές βόλτες μου στην γενέθλια πόλη, μπορούν, με λίγη προσοχή και παρατηρητικότητα να μου δώσουν εύκολα το υλικό που θα επεξεργαστώ και θα εντάξω στον κειμενογράφο. Με ρέγουλα και δίχως βιάση. Οι καθημερινές πεζοπορίες έχουν πολλά οφέλη, υγείας ασφαλώς μα και πολλά ακόμα. Έρχεσαι σε επαφή με τον μικρόκοσμο - μένω σ’ αυτόν διότι ο μακρόκοσμος είναι άπιαστο όνειρο, μόνο αν είσαι θεός μπορείς να μιλήσεις για τον Κόσμο (το σύμπαν για τους επιστήμονες), οπότε, θέματα που δεν γνωρίζω δεν τ’ ακουμπάω. Μα καλά, ίσως ρωτήσει κάποιος, οι παπάδες ή οι ιδεολόγοι που είναι γνώστες των πάντων, τότε, κι αυτοί θεοί είναι; Πράγματι, αυτοί είναι θεοί διότι είναι παντογνώστες. Και με τον κορωναϊό ακόμα που πολλοί παπάδες νουθετούν το ποίμνιο τους να μην εμβολιστεί διότι καιροφυλακτεί ο διάβολος και αυτό τους πιστεύει, αν δεν είναι θεοί τότε τι είναι;

Είναι η εποχή της ειδίκευσης και αυτό καλό είναι για όλους μας σε πολλά επίπεδα. Το κακό ξεκινά από τη στιγμή που ένας ειδικός, ας πούμε για παράδειγμα, ένας φιλόλογος, ενώ έχει περιορισμένη (εξειδικευμένη) γνώση, μπορεί, συνεπαρμένος από τον μεγάλο εγωισμό του, να μιλήσει με τρόπο κατηγορηματικό και για τα μαθηματικά ας πούμε. Εκεί χαλάει η σούπα, από τη στιγμή που δεν βάζει ένα φρένο στην παντογνωσία του με ένα απλό: «δεν ξέρω». Για όλα μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα όλοι μας φυσικά, ανεξαρτήτως γνώσεων. Να μιλάμε και να μαθαίνουμε, να σχηματίζουμε κάποια άποψη μα από τη γνώση τρίτων, αλλά τη γνώση αυτή να μην την κάνουμε δική μας γνώμη. Στο σημείο αυτό, ας αναρωτηθούμε, τι αλήθεια έχουμε πεί που να είναι απόλυτα δικό μας και όχι κάτι που ακούσαμε ή διαβάσαμε και το υιοθετήσαμε, το κάναμε δικό μας.

Στην παγίδα της παντογνωσίας, πέφτουν συχνά-πυκνά οι αναλυτές του Μάρξ. Είναι τόσες πολλές οι ερμηνείες και οι αναλύσεις που, αν ζούσε ο μέγας στοχαστής, αν μη τι άλλο δεν θα αποτύπωνε ποτέ σε χαρτί τις σκέψεις του για ένα καλύτερο κόσμο. Κυριολεκτικά τον έχουν ξεσκίσει στην ανάλυση τον Μάρξ, για έναν και μόνο πολύ απλό λόγο, δεν έχουν πάρει μυρωδιά του τι είπε. Ενώ λοιπόν δεν τον καταλαβαίνουν, δημιουργούνται ρεύματα πολιτικά που υποβιβάζουν την φιλοσοφία του. Γύρω από το πολιτικό ρεύμα συσπειρώνεται μία ομάδα, πέφτει στην παγίδα της πλάνης, γοητεύεται θαυμάζοντας τον εαυτό της, είναι δε τόσο συνεπαρμένη από την αλαζονεία της που αρχίζει και μισεί αντίστοιχες ομάδες πολιτικών ρευμάτων που και αυτά με τη σειρά τους πέφτουν στην ίδια παγίδα. Με τον τρόπο αυτό, αρχίζει και διογκώνεται η χωριστικότητα των ανθρώπων, και αποτέλεσμα όλου αυτού του πολιτικού αδιέξοδου είναι πάντοτε η βία.

Η βία εκδηλώνεται με πάρα πολλούς τρόπους, ακόμα και η ειρήνη εμπεριέχει μέσα της βία, αλλά δεν είναι εύκολα κατανοητή αυτή η διαδικασία διότι η αντίληψη των γοητευμένων αναλυτών-ιδεολόγων, είναι πάντοτε περιορισμένη, όπως καλή ώρα του φιλόλογου που μιλά με έπαρση για προχωρημένα μαθηματικά.

Έχω λοιπόν πλούσιο υλικό για το βιβλίο που έχω αρχίσει δειλά να γράφω από καθημερινές ιστορίες της πόλης, αφού κάθε φορά που περπατώ στα επικίνδυνα πεζοδρόμια των δρόμων, όλο και κάτι ακούω, κάτι αντιλαμβάνομαι, κάτι βλέπω που μου κινεί την περιέργεια. Εξάλλου, μη νομίσει κανείς ότι μόνο στο Κονκλάβιο συμβαίνουν πράγματα πλανημένων συμπολιτών μας που φλυαρούν διαρκώς βεβηλώνοντας το γαλήνιο καφέ που συνευρίσκονται – ασκώντας τάχα μου την ελευθερία του λέγειν ενώ ταυτόχρονα πλέουν μέσα στη βία, όχι, σε κάθε γωνιά της πόλης μας υπάρχει φλυαρία ανόητων (δίχως νόηση) συνανθρώπων μας.

Κλείνοντας εδώ τις σκέψεις μου, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον σύμβουλο του Δημάρχου μας για τα καταπληκτικά λουκάνικα που έφερε και γευτήκαμε προχθές το Σάββατο στην καθιερωμένη μάζωξη του Κονκλάβιου.  Πάντα τέτοια σύμβουλε! Και μία απορία: γιατί ο Larry King, δεν καθόταν στην παρέα μας αλλά λίγο πιο πέρα; 

Ο τελευταίος Μαραθωνοδρόμος

Την Κυριακή που μας πέρασε, το βράδυ, ένας φευγάτος τύπος, φορώντας αθλητικά ρούχα -σορτσάκι και φανέλα-, περίμενε καρτερικά στο φανάρι να γίνει πράσινο για τους πεζούς και να περάσει απέναντι, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το βρήκε όμως κλειστό. Ένας εργάτης από μέσα, τον είδε και του άνοιξε την πόρτα. Ο φευγάτος τύπος, άρχισε να τρέχει, έφτασε στον τερματισμό κι έπεσε κάτω.

Κανείς δεν του έδωσε σημασία, όλοι οι εργάτες ήταν απασχολημένοι στις δουλειές τους – άδειαζαν τον χώρο από τα περιττά που απαιτεί μιά αθλητική διοργάνωση, όπως αυτή του Κλασικού Μαραθώνιου. Ναι, ο φευγάτος τύπος, ήταν Μαραθωνοδρόμος, ο τελευταίος που έφτασε στο Στάδιο όταν είχαν πέσει τα φώτα της ράμπας, όταν ένας ακόμα Μαραθώνιος είχε γίνει ήδη παρελθόν.

Μέσα στο Στάδιο, η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ κ. Σακοράφα (νομίζω δεν κάνω λάθος), ήταν εκεί και του έδωσε το αναμνηστικό μετάλλιο. Εννιά ώρες έκανε ο αθλητής αυτός για να τερματίσει και τα κατάφερε, για 5^η φορά όπως άκουσα, με τη διαφορά ότι τις προηγούμενες φορές είχε καλύτερους χρόνους. Αλλά δεν τον ένοιαξε η αργοπορία του, αυτό που ήθελε το πέτυχε. Ο Α Θ Λ Η Τ Η Σ αυτός, δεν μπήκε κάν στο δελτία ειδήσεων, δεν ήταν πρώτος, άρα δεν θα πούλαγε ακροαματικότητα.

Αθλητές της κλάσης του, δεν αποτελούν πρότυπα για τις σύγχρονες κοινωνίες που ακολουθούν ευλαβικά το φασιστικό: ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα! Δεν κυλάνε εκατομμύρια στα πόδια ή στα χέρια του αθλητή αυτού, δεν είναι ίνδαλμα κανενός, και στη γειτονιά του ακόμα ελάχιστοι θα γνωρίζουν ότι έτρεξε στον Μαραθώνιο.

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν ενστερνίζονται το παραπάνω φασιστικό σύνθημα και τρέχουν στον Μαραθώνιο ή σε μικρότερους αγώνες, τρέχουν γιατί είναι αθλητές και όχι άρρωστοι στον υλισμό που έχει θεοποιηθεί στον καιρό μας. Σε αυτόν τον αθλητή που δεν ξέρω δυστυχώς το όνομά του να το αναφέρω, κανένα σοβαρό κορίτσι δεν θα ούρλιαζε: down down I love you! Όπως έκανε στη Θεσσαλονίκη εκείνο το κορίτσι μόλις αντίκρυσε από μακριά έστω το ίνδαλμά της, τον ηθοποιό Jason Statham.

Ο Jason, o Messi, o Cristiano, o Yannis, o Stefanos, επηρεάζουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο αλλά και μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, όχι επειδή είναι αθλητές ή ηθοποιοί αλλά επειδή μέσω του αθλητισμού έγιναν εκατομμυριούχοι και κατ’ επέκταση διάσημοι. Έτσι, πολύ εύκολα μαθαίνουμε που έκλασε ο Jason, τι σοφό είπε η μάνα του Cristiano, τι ρολόγια Rolex έχει στη συλλογή του ο Yannis, τι ωραίο σπίτι έχει στο Παρίσι ο Lionel, πως κοίταξε τον  Stefano ο μπαμπάς του, κτλ.  

Όλα αυτά είναι εντελώς αστεία, όμως αυτά τα εντελώς γελοία πράγματα είναι τα πρότυπα των πολλών.

Ευτυχώς που υπάρχουν αθλητές σαν τον τελευταίο Μαραθωνοδρόμο και δείχνουν ότι η ζωή μας έχει πάρει λάθος δρόμο, όταν η τεστοστερόνη και η γνώση μιάς δερμάτινης μπάλας απαιτούν να στρέφουμε τα ενδιαφέροντά μας στον πλαστό ευδαιμονισμό που υπόσχεται ο υλισμός σε όλα τα πεδία.

Δεν είναι λίγοι οι Α Θ Λ Η Τ Ε Σ  αυτοί, απλά δεν κάνουν κρότο, δεν δημιουργούν φασαρία όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, η πολιτική, η θρησκεία και ο άδειος τενεκές. 

Το Πολυτεχνείο, η θυσία του & τα κόμματα

Παραμονές 17 Νοέμβρη είναι και κάθισα αναπαυτικά στον υπολογιστή μου, να γράψω κι εγώ δυό λόγια για την επέτειο -εθνική νομίζω-, μη βγεί κανείς βλάχος και με πεί οπισθοδρομικό. Στο πικάπ, το Another brick in the wall μόλις έχει αρχίσει, ανέβασα λίγο τον ήχο κι έπιασα το πληκτρολόγιο, έτοιμος για την επανάσταση κι εγώ!

Η σκέψη γύρισε πίσω στο παρελθόν, στο 1973. Τότε, δυό-τρείς παιδικοί φίλοι από τις αλάνες της γειτονιάς μας, ξεκινήσαμε, την παραμονή της εξέγερσης για το Πολυτεχνείο αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Στο ύψος της Αλεξάνδρας και της Πατησίων, μας γύρισαν πίσω κακήν κακώς οι δυνάμεις ασφαλείας. Εμείς, σβέλτοι καθώς ήμασταν, σε χρόνο ντέ τέ, φθάσαμε πίσω στην ήσυχη πόλη μας. Τι πόλη δηλαδή, ένα χωριό μεγάλο ήταν το Γαλάτσι τότε. Την επόμενη μέρα, δεν θυμάμαι αν το Γυμνάσιο μας λειτούργησε ή ήταν κλειστό, έχω εδώ ένα κενό μνήμης. Πηγαίναμε στο παλιό Γυμνάσιο επί της οδού Αλαμάνας, εκεί όπου ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος γύρισε μιά φοβερή σκηνή για το αριστούργημα «τι έκανες στον πόλεμο Θανάση». Δίπλα από το Γυμνάσιο υπήρχαν κάτι μικρά σπίτια, έπαιρνε φόρα ο Βέγγος από μακριά, από τον χωματόδρομο, διένυε περί τα 100 μ. και μπούκαρε σε ένα σπίτι. Η σκηνή αυτή θα πρέπει να γυρίστηκε τουλάχιστον 25-30 φορές, αλλά ο μέγιστος Βέγγος ήταν ακούραστος.

Τότε, στο Γυμνάσιο, είχαμε καθηγητές διαμάντια, τον κ. Καφαντάρη μαθηματικό, στη χημεία την κ. Τάσκα (κι έλιωνε η μαθητιούσα νεολαία για χάρη της), είχαμε την δύστροπη κ. Λαρίου φιλόλογο, είχαμε στα θρησκευτικά τον κ. Γκιζέλη (τι έχουμε ζήσει ΠΑΝα μου), στα αγγλικά τον κ. Σπυρόπουλο (δώσε μου δύναμη θεέ), μια άλλη χρονιά είχαμε στα μαθηματικά τον κ. Σκιαδά (καλά, άλλη περίπτωση), είχαμε και είχαμε. Α… ναι, και τον κ. Κανδηλιώτη στη μουσική, με κείνο το φοβερό Volvo και μαθαίναμε τις νότες. Στα τόσα χρόνια μουσικής, μιά φορά μόνο μπήκε στην τάξη ένα αρμόνιο και ακούσαμε ήχους αληθινούς.

Δεν θυμάμαι κάτι επαναστατικό από τους καθηγητές μας, μερικοί ήσαν προοδευτικοί γιατί τους έβλεπες πως σε αντιμετώπιζαν, αλλά η εποχή η μαύρη είχε απλώσει παντού τα πλοκάμια της.

Όταν έπεσε η χούντα και μετά στην πρώτη επίσημη επέτειο του Πολυτεχνείου και στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, ήμουν κι εγώ εκεί με φίλους μου. Τότε, τη βραδιά εκείνη με το ένα εκατομμύριο και βάλε κόσμο στους δρόμους, ένιωσα σα θεός, άτρωτος. Μετά, στις επόμενες επετείους, σαν γέμισαν οι δρόμοι με μαλλιά της γριάς, με σουβλάκια, με λουκάνικα αχνιστά τύπου Σικάγου, με πάσης φύσεως πανηγυριώτικα καλούδια, στρόφαρα αλλιώς, δεν πάτησα πάλι το πόδι μου σε πορεία του Πολυτεχνείου. Γιατί, κοντά με το μαλλί της γριάς, ξεκίνησαν και τα κόμματα το δικό τους χαβά, το δικό τους παραμύθι. Κόμματα και μαλλί της γριάς, ένα κουβάρι πιασάρικο μα ανθυγιεινό.

Άφησα την επανάσταση στη μέση, πρόδωσα τα «αυθόρμητα» λαϊκά κινήματα, τράβηξα μακριά από την πολιτική σαπίλα. Εκείνα τ’ αρχαία χρόνια, κάποιοι φωνασκούσαν λέγοντας: φέρτε μου ένα νεκρό του Πολυτεχνείου, κάποιοι άλλοι εξαργύρωσαν τον υλισμό τους με θέσεις στη πολιτική, ένας τεράστιος κουβάς με περιττώματα συνεργάστηκε για «το καλό όλων μας». Ευτυχώς, έφυγα νωρίς.

Κοιτάζοντας το Πολυτεχνείο σήμερα, οι νεκροί του δεν ησυχάζουν, δεν τους αφήνουν όλοι αυτοί που εκμεταλλεύονται τη θυσία τους. Ανίκανοι οι ίδιοι να στήσουν το κορμί τους μπροστά από ένα άρμα μάχης, συνεχίζουν να φλυαρούν. Τότε, μετρούσαν οι πράξεις, σήμερα μετράνε οι θεατρινισμοί, γιατί σήμερα το Πολυτεχνείο ένα καλοστημένο πολιτικό θέατρο είναι, οι νεκροί του έχουν αποσυρθεί σε άλλα πεδία, πεδία ηρωικά.

Για να σωθεί ατόφια στη μνήμη μας η θυσία του Πολυτεχνείου, ο δρόμος είναι μονάχα ένας, να καταργηθεί αυτή η επέτειος με τον άθλιο τρόπο που γίνεται εδώ και δεκαετίες. Να αποσυρθούν από το Πολυτεχνείο όλα τα κόμματα (στην κυριολεξία όλα) γιατί αυτά μολύνουν χώρο ιερό. Και το Πολυτεχνείο δεν ανήκει σε κανένα κόμμα. Ανήκει στους νεκρούς του και σε αυτούς που ποτέ τους δεν εξαργύρωσαν την επαναστατικότητά τους. Υπάρχουν κι αυτοί, αλλά είναι λίγοι, δεν κάνουν θόρυβο. Θόρυβο κάνουν μόνο οι ιδεολογίες και οι άδειοι τενεκέδες.

Απάντηση του Πεζοπόρου στην επιστολή-κόλαφο που έλαβε από το Κονκλάβιο Γαλατσίου!

Η ηλεκτρονική εφημερίδα του Γαλατσίου «e-galatsi.gr», φιλοξένησε στη σελίδα της επιστολή κόλαφο της ολομέλειας του Κονκλάβιου (οι συνεδρίες του γίνονται ώς επί το πλείστον στο ίντερνετ καφέ) προς τον Πεζοπόρο. Αφορμή βέβαια για την επιστολή αυτή, είναι τα δημοσιεύματα που εμφανίζονται στην σελίδα https://veikouavenue.blogspot.com και αναδημοσιεύονται από την σελίδα https://www.e-galatsi.gr και από σελίδες της στο Facebook.

Όμως, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας δούμε την επιστολή της λανθάνουσας διανόησης του Γαλατσίου.

Αγαπητέ συμπολίτη, μοναχικέ πεζοπόρε

Εμείς οι γραφικοί και παλαβοί του Internet Caffe, -όπως η νεόκοπη πένα σου μας καταγράφει-, με έκπληξη και ιδιαίτερη χαρά διαπιστώσαμε πως όντως υπάρχεις εκεί έξω ως αθόρυβος λαθρακουστείς και κινείσαι ανάμεσά μας.

Σε καλούμε λοιπόν, -έστω για λίγο-, να απαλλαγείς από τις ψυχοφθόρες πεζοπορίες επι της οδού των εμφραγμάτων (Λ. Βεϊκου)  και να βγεις μαζί μας, στο φως της «Μικρής Βουλής». Σε καλούμε να έρθεις στο Internet caffe, χωρίς φόβο και με στεντόρεια φωνή να καταθέσεις τις απόψεις σου για όλα όσα σε ενδιαφέρουν και όσα σε απασχολούν.

Δεν έχει σημασία που δεν μπορούμε, -όπως λες-, να λύσουμε τα προβλήματα της πόλης ή της χώρας. Σημασία έχει ότι: εκμεταλλευόμαστε τη δίωρη από τις συζύγους και έχουμε ένα στέκι και ένα φίλο να ξανανιώσουμε τη γεύση της νιότης και τη χαρά της παρέας.

Αγαπητέ Πεζοπόρε, κάνεις λάθος, οι συναθροίσεις του Σαββάτου δεν είναι άνευ σημασίας και νοήματος. Πολλές φορές επιφέρουν στους τοπικούς άρχοντες ελαφρά τσιμπηματάκια και από απλοί πολίτες φουσκώνουμε και νιώθουμε «Τερμίτες Ενοχλητικοί», θα μου πεις διαρκεί λίγο, μέχρις ότου γυρίσουμε πάλι σπίτι. Το κάνουμε φίλε Πεζοπόρε, έτσι για την ηλικία και την αλητεία.

Μοναχικέ μας φίλε, σπάσε την μοναξιά σου και έλα να ενταχθείς στη ψυχοθεραπευτική φιλική μας εταιρεία. Θα δεις πως είμαστε μια ανεκτική και πολυσυλλεκτική παρέα. Θα διαπιστώσεις πως γνωρίζουμε γραφή και ανάγνωση, πως έχουμε λόγο και κριτική σκέψη, πως έχουμε ταλέντο στην υποκριτική, αντοχές στην αυτοκριτική και στον αυτοσαρκασμό. Παράλληλα θα διαπιστώσεις, πως όλα τα πρόσωπα της παρέας, έχουν σημαντική προσφορά σε κοινωνικούς φορείς και δράσεις. Αυτή η παρέα, Πεζοπόρε, μας έχει κάνει μύστες στην ιστορία αλλά και στην ανθρωπογεωγραφία της πόλης. Μέσα από την δική μας παρέα θα αγαπήσεις και εσύ την πόλη, μα για να την αγαπήσεις πρέπει πρώτα να την γνωρίσεις, να κάνεις φίλους και να κοινωνικοποιηθείς.

Μπορεί να ξιφουλκούμε και να φωνασκούμε όπως παρατήρησες στις συνεδριάσεις της «Μικρής Βουλής», είμαστε όμως αχώριστοι εταίροι, -το εταίροι, εκ της φιλική εταιρείας που προανέφερα. Ακόμα και ο Δήμαρχος που είναι το εύκολο θύμα των συνεδριάσεων και των επιθέσεων, αφουγκράζεται τη «Μικρή Βουλή».

Στην παρέα θα γνωρίσεις φίλους που για Δέκα ολόκληρα χρόνια συμμετέχουν σχεδόν σε όλες τις συνεδριάσεις και τις συνεδρίες, έχοντας επιβάλλει στην σύζυγο (με αιματηρές πάντα επιπτώσεις), την αναγκαιότητα των συνεδριάσεων και της ψυχοθεραπείας. Σε αυτή την παρέα θα επιβεβαιώσεις συν τοις άλλοις, πόσο βοήθησε τους μεσογειακούς λαούς ο θεσμός του καφενείου.

Πριν από πολλούς αιώνες, οι Αθηναίοι είχαν την Πνύκα. Ανέβαιναν στην Πνύκα και έβγαζαν ατέρμονες λόγους, σήμερα, άλλο σημαίνει για τους Αθηναίους η λέξη «Πνύκα» και άλλο για τους Λαρισαίους η λέξη «Πνίκα», χαθήκαμε αδερφέ μου στη μετάφραση.

Παρόλα αυτά, οι λαοί της μεσογείου, κατάφεραν μέσα από τα λαϊκά καφενεία να κρατήσουν όρθιους τους τοίχους της Ευρώπης.

Τώρα που είπα τοίχους ...
θυμήσου είπαν τα παιδιά
και τράταρε το φίλο μας
δυο τρεις παπαρωμένους στίχους

Το χιούμορ ξέρεις είναι για μας
το γαρ της ευτυχίας
δεν ξέρω αν θέλεις και μπορείς
τη σάτιρα να αντέξεις
ένα είναι το σίγουρο
μαζί μας πως θα μπλέξεις

Πολλά όσα μας έσουρες
... μην κάνεις την Οσία
έλα στο Internet caffe
έλα να γνωρίσουμε
βαριά αρρώστια η μοναξιά
και η Πεζοπορία

Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι,
... άσε με να μαντέψω
συμπληρωμένα ένσημα
διαβάζω στον καφέ σου
δημόσιο, απόστρατος,
κάτω από το αυλάκι; ...
λίγο Δεξιός, δυσκοίλιος
Ρουβίτσα του Δημάρχου
παρόλα αυτά όλοι χωρούν
θα βρεις καλή παρέα
σου έχουμε Αριστερούς
σού ‘χουμε Συριζαίους
Αναρχικούς ανένταχτους
Δεξιούς νοικοκυραίους
και ψεκασμένους έχουμε
ΠΑΣΟΚαρους αρχαίους
έλα να σου γνωρίσουμε
τους πρόεδρους της Δράσης
πρόεδρους αντιπρόεδρους
προέδρους των προέδρων
αθλητισμού πολιτισμού
Συμβούλους να τα χάσεις
Καθηγητάδες Λογιστές
και κίτρινους εκδότες

Σάββατο εντεκάμιση
έλα πιάσε στασίδι
γιατί έχουμε κεράσματα
κι όποιος αργεί ή ντρέπεται
τσιμπάει ένα αρχίδι.

====================

Διάβασα με την δέουσα προσοχή την επιστολή του Κονκλάβιου προς εμένα και έχω να σημειώσω με λίγες λέξεις -διότι οι πολλές δεν λένε απολύτως τίποτα-, πως ναι, έχουν πέσει μέσα σε όλα και συμπάσχω μαζί τους. Και το ερχόμενο Σάββατο, θα βρίσκομαι δίπλα τους, ν’ απολαύσω την οχλαγωγία τους και την τέχνη τους, να μιλάνε δηλαδή χωρίς να λένε τίποτα! Και σύν τοις άλλοις είναι και ποιητές!

Και μία παρατήρηση: Ενώ ξεχωρίζουν τους αριστερούς από τους Συριζαίους και καλώς πράττουν -οι Συριζαίοι στην πλειοψηφία τους η θλιβερή πλευρά του Πασόκ είναι, δεν διαφωνώ μαζί τους-, όμως, γιατί σκόπιμα παρέλειψαν τους Κουκουέδες; Ή έκαναν το ατόπημα και τους ενέταξαν στους αριστερούς; Αγαπητοί συμπολίτες - χαμένοι στην ανάλυση καθώς είστε, μάθετε, πώς άλλο πράγμα είναι ο αριστερός και άλλο πράγμα είναι ο κομμουνιστής.

Όμως, ας βάλω ένα άσμα γεμάτο πόνο για ν’ αντέξω την επιστολή κόλαφο που έλαβα!  

Μ.Κ.Ο. στο ΠΑΛΑΙ και παίζω-πορεία

Προ ημερών, ο πρώην πρόεδρος της «Δράσης» κ. Ίκαρος Πετρόπουλος, έκανε μία δημοσίευση σχετικά με την δενδροφύτευση που έγινε στον  περιβάλλοντα χώρο του ΠΑΛΑΙ από κάποια Μ.Κ.Ο. Δικαίως, κατά την γνώμη μου διαμαρτυρήθηκε που ο Δήμος δεν κάλεσε στην δενδροφύτευση και την «Δράση», σύλλογο φτιαγμένο από πολίτες του Δήμου που έχει μάλιστα σημαντικό έργο στην πλάτη του. Καλώς μάλιστα επισημαίνει τον ομιχλώδη τρόπον τινά της εμπλοκής της έν λόγω Μ.Κ.Ο στα πράγματα του Δήμου.  Άγνωσται αι βουλαί του Δήμου φυσικά, ποιος και γιατί πρότεινε και έφερε την συγκεκριμένη Μ.Κ.Ο αφενός και αφετέρου ποιο είναι ακριβώς το έργο και ο σκοπός της.

Μπορεί σε πολλά ο γράφων να διαφωνεί με την ιδεολογική θέση του κ. Ίκαρου Πετρόπουλου, όμως αυτό δεν στέκεται εμπόδιο να αναφέρω ότι ο άνθρωπος αυτός, πραγματικά είναι άνθρωπος δράσης, έχει παραδώσει έργο στην πόλη μας σημαντικό, άξιο λόγου, και εξακολουθεί να προσφέρει. Χωρίς ιδιοτέλεια, κάτι που δεν νομίζω ότι πράττει η εμπλεκόμενη Μ.Κ.Ο. Γενικότερα, οι Μ.Κ.Ο, εφόσον λαμβάνουν χρήματα από το αρμόδιο υπουργείο (νομίζω των εξωτερικών), παύουν αυτόματα να δρούν από ανιδιοτέλεια, όπως δηλαδή πράττει ο σύλλογος της «Δράσης» όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο επί προεδρίας Ίκαρου Πετρόπουλου αλλά και επί της προεδρίας του σημερινού της προέδρου κ. Ηλία Ανδριόπουλου.

Το θέμα του εθελοντισμού -στην Ελλάδα, διότι στις άλλες χώρες του κόσμου δεν ξέρω-, είναι, θέμα παρεξηγημένο. Από τον ανιδιοτελή εθελοντισμό μέχρι αυτούς που τον χειρίζονται, υπάρχει νομίζω μεγάλη απόσταση. Ας δώσω ένα μικρό παράδειγμα: Στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα, ζητούσαν εθελοντές φωτογράφους, μου άρεσε η ιδέα, ασχολιόμουν με την φωτογραφία πολύ σοβαρά, είχα μία Cannon A1 με φακούς πολλούς, τον νορμάλ, ευρυγώνιο, δυνατούς zoom κτλ. Με την εμπειρία λοιπόν του φωτογράφου αλλά και την δημοσιογραφική, έκανα αίτηση και με δέχτηκαν αμέσως. Πήγα στο πρώτο ραντεβού, τα είπαμε ωραία με το αρμόδιο γραφείο, με κάλεσαν έκ νέου, μου πήραν μέτρα για τη στολή μου, μιλήσαμε πάλι, για τα καθήκοντά μου, τις υποχρεώσεις μου κτλ. Κατόπιν συνεννόησης, θα ήμουν στα αγωνίσματα του στίβου, μία μάλιστα από τις υποχρεώσεις μου, θα ήταν, κάθε φορά που θα τελείωνα την βάρδια μου, να παραδίδω τα φίλμς στον αρμόδιο υπάλληλο του Αθήνα 2004. Όλα καλά κυλούσαν, μέχρι που με κάλεσαν κάποια στιγμή στο γραφείο και μου είπαν: ξέρετε, τελικά, δεν σας θέλουμε για φωτογράφο αλλά για βοηθό φωτογράφου! Παραξενεύτηκα και ρώτησα: δηλαδή, ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος μου; Δεν καταλαβαίνω. Κοιτάξτε, απάντησε ο διευθυντής του αρμόδιου γραφείου, εσείς θα έχετε όλα τα απαραίτητα εργαλεία του φωτογράφου, τα φίλμς, τις μηχανές του, τους τρίποδές του, και κάθε φορά θα του δίνετε ό,τι σας ζητά, θα είστε το δεξί του χέρι! Πρέπει να γέλασα δυνατά, διότι μία ωραία κυρία που ήταν καθισμένη σε κοντινό γραφείο μειδίασε κρυφά. Απόρησε με το τρανταχτό γέλιο μου ο διευθυντής, και δήθεν στεναχωρημένος του λέω: κύριε διευθυντά, ήρθα εδώ για φωτογράφος, έτσι μου είπατε, τώρα μου λέτε κάτι εντελώς διαφορετικό, λυπάμαι, δεν θέλω να συμμετάσχω άλλο στην εθνική υπόθεση. Μα γιατί; Με ρώτησε με ενδιαφέρον ο διευθυντής. Διότι, του είπα, από το να κουβαλάω τα συμπράγκαλα ενός ακριβοπληρωμένου φωτογράφου, προτιμώ να έχω στα χέρια μου και να χαϊδεύω τα βυζιά της κοπελιάς μου, ξέρετε, έχει καταπληκτικά βυζιά! Η καθισμένη υπάλληλος σηκώθηκε σαν σφαίρα και πήγε σε διπλανό γραφείο να γελάσει ανεμπόδιστα!

Για να επανέλθω λοιπόν μιάς και μακρηγόρησα, πίσω από τους αθώους εθελοντές υπάρχουν κάποιοι που βγάζουν χρήματα, αυτό πιστεύω και μακάρι κάποιος να με διαψεύσει, ειλικρινά το λέω, θα χαρώ να με διαψεύσει.  

Εκεί λοιπόν στη καθιερωμένη μάζωξη του Κονκλάβιου χθές το Σάββατο, αντί να έχουν σαν πρώτο θέμα συζήτησης το εξαιρετικό άρθρο του Ίκαρου Πετρόπουλου, είχαν σαν πρώτο θέμα εμένα! Ποιος είμαι, τι είμαι κτλ. ένας μάλιστα, έδωσε αναλυτική περιγραφή: είναι δεξιός, απολιτίκ και αντικομμουνιστής! Ένας άλλος πρότεινε να μου απαντήσουν σε όσα μαρτυρώ για την οχλαγωγή τους. Πολλές φορές χθές, πέρασε από το νού μου να σηκωθώ από την καρέκλα μου, λίγο παραδίπλα καθόμουν ούτως ή άλλως, και να τους πω: να εδώ είμαι, εκφραστείτε ελεύθερα! Όμως δείλιασα, φοβήθηκα την οργή τους!

Ας είναι, άλλη φορά ίσως οπλιστώ με θάρρος και αποκαλυφτώ. Μέχρι τότε, ας ακούσουμε ένα ωραιότατο τραγούδι.

Άχ Ελλάδα σ' αγαπώ!

Σε κάθε βόλτα που κάνω στην πόλη μας, παρατηρώ -ειδικότερα από τη μέρα που εμφανίστηκαν τα καινούργια μέτρα της κυβέρνησης για τον covid-19 και στοχοποιούν τους ανεμβολίαστους συμπολίτες μας-, ότι η εμπορική κίνηση έχει μειωθεί κατά πολύ. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά αν δεν κάνω, η παρατήρηση γεννά και το ερώτημα: είναι τόσοι πολλοί οι ανεμβολίαστοι συμπολίτες μας τελικά; Τα στοιχεία που μας πλασάρουν οι πάντοτε «αθώες» κυβερνητικές πηγές δείχνουν πως είναι πολλοί.  

Τους λόγους που δεν εμβολιάζεται εύκολα ο κόσμος, τους αναλύουν οι ειδικοί και φαίνεται πως μάλλον ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τους ειδικούς, για έναν και μόνο μάλλον λόγο, διότι φάσκουν και αντιφάσκουν. Δεν πείθουν δηλαδή τον μέσο πολίτη να προχωρήσει σε εμβολιασμό. Όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά κοντά σε αυτούς και κυβερνητικά στελέχη, εκτρέπονται εντελώς, και για να δηλώσουν πάση θυσία την παρουσία τους, δεν διστάζουν να εκφέρουν και λόγια βαριά, λόγια γεμάτα μίσους, του τύπου ας πούμε: να μη σώσουν να κάνουν το εμβόλιο.

Καλά, ότι οι πολιτικοί είναι φελλοί, το γνωρίζουν και οι πέτρες στην Ελλάδα, ότι ακολουθούν το σύστημα Μαυρογιαλούρου, επίσης είναι γνωστό, δεν λέω κάτι φρέσκο. Αλλά να εκφέρουν δημόσιο λόγο γεμάτο μίσος, είναι κάτι που με ξεπερνά σαν άνθρωπο και αναρωτιέμαι ότι, αυτοί οι πολιτικοί, έλαβαν χιλιάδες ψήφους για να εκλεγούν. Είναι άραγε όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι ηλίθιοι; Τα πράγματα δείχνουν πως είναι, διότι ο καθένας ψηφίζει το είδωλό του, αυτόν που του μοιάζει. Με δυό λόγια, η ειδωλολατρία ανθεί με ποικίλους τρόπους, ή για να γίνω περισσότερο ακριβής, η ειδωλολατρία δεν πέθανε ποτέ, ούτε όταν εκείνος ο βυζαντινός αυτοκρατοριτίσκος νόμισε ότι την εκθεμελίωσε από προσώπου γής μέσω του φονιά Βησιγότθου Αλάριχου. Διότι, όπως έδειξε η ιστορία, η πηγή του κακού δεν ήταν ο παλιός Έλληνας που πίστευε στην πολυθεΐα μα η άρρωστη χριστιανική συνέχεια με τα νέα είδωλα που ονομάστηκαν εικόνες.

Μιάς και έφερε η κουβέντα τις εικόνες, οι περισσότεροι ανεμβολίαστοι συμπολίτες μας, είναι αυτοί που προσκυνάνε εικόνες, σκύβουν και φιλάνε το χέρι του παπά, και όχι μόνο αυτό, αλλά τον ακούνε κιόλας όταν τους λέει να μην εμβολιαστούν, διότι θα μπει μέσα τους το τσιπάκι του διαβόλου ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να τους λένε. Δυστυχώς για την κοινωνία του 21^ου αιώνα, ο παπάς έχει ακόμα πολύ δύναμη και γίνεται ρυθμιστής όχι μονάχα της ζωής μας αλλά ακόμα εμπλέκεται και σε θέματα επιστημονικά. Το πιο θλιβερό  απ’ όλα είναι η διαπίστωση πως τον παπά τον έχουμε στη γέννησή μας, και μας ακολουθεί μέχρι τον θάνατό μας. Εισχωρεί με τρόπο στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στη ζωή μας, και διαμορφώνει τη ζωή μας. Λίγο μπόσικος αν είναι κανείς, γίνεται εύκολη λεία του παπά, του κάθε παπά όλων φυσικά των θρησκευτικών δογμάτων, χριστιανικών, μουσουλμανικών, ή ότι άλλο.

Ο γράφων έχει κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου και όταν ανοίξει η πλατφόρμα θα κάνει και το τρίτο, το αναμνηστικό. Δεν είναι συνεπώς κατά του εμβολιασμού αλλά υπέρ αυτού. Παράλληλα όμως, κανείς δεν τον έπεισε από τους ειδικούς, ίσως επειδή ειπώθηκε παραπάνω ότι αυτοί φάσκουν και αντιφάσκουν. Είναι χωρισμένοι σε δυό στρατόπεδα, όπως καλή ώρα οι επιστήμονες που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή και άλλοι μας λένε πως ο πλανήτης θερμαίνεται και άλλοι πως ψύχεται. Εμείς λοιπόν που δεν είμαστε επιστήμονες, είτε για την κλιματική αλλαγή είτε για το εμβόλιο, ποια επιστημονική τάση ν’ ακολουθήσουμε; Την κυβερνητική θέση; Αλήθεια, στην ωραία χώρα μας έχουν δώσει δείγματα γραφής οι πολιτικοί μας για να τους εμπιστευτούμε; Έχει ειπωθεί ποτέ η αλήθεια -σε όποιον τομέα- στη χώρα μας από αυτούς; Εδώ ακόμα κι αυτό το πολύ απλό, ότι στην Άγια Λαύρα στις 25 Μαρτίου 1821 δεν συνέβη απολύτως τίποτα, και εξακολουθούμε να μιλάμε γι’ αυτήν σαν πραγματικά να υψώθηκε σ’ αυτήν το λάβαρο της Επανάστασης, λέει κάτι, ότι τα παραμύθια κυριαρχούν στη ζωή μας.

Ανεξάρτητα απ’ ό,τι λένε οι πολιτικοί και οι ειδικοί στην χώρα μας, το εμβόλιο είναι καλό να το κάνουμε, όλοι μας. Αλλά, αυτός ο συμπολίτης μας που δεν το κάνει για δικούς του λόγους και όχι επειδή του το είπε ο παπάς της ενορίας του, δεν είναι εχθρός μου. Αλλά τα μέτρα της Πολιτείας είναι μέτρα διαχωρισμού, είναι μέτρα που θέλουν να τον κάνουν εχθρό μου. Ένας καμουφλαρισμένος φασισμός εμφανίζεται στη ζωή μας επειδή οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες να συνομιλήσουν με τους πολίτες. Το όπλο του ισχυρού μπορεί να γυρίσει ανάποδα, διότι στη ζωή μας όλα είναι δυνατά, όλα μπορούν να συμβούν, με ή χωρίς εμβόλιο!

Τα ΜΜΕ του Γαλατσίου

Μετά την πρωινή βόλτα στα πέριξ της γκρίζας πόλης, είπα να καθίσω για ένα καφέ στην πολύβουη λεωφόρο Βέϊκου. Τη φορά αυτά επέλεξα το «48», ωραιότατο καφέ με δυό-τρείς ποικιλίες εσπρέσο στον κατάλογό του, που τιμώ ιδιαίτερα. Γεννημένος μέσα στον εσπρέσο είμαι μιάς και ο παππούς μου, προπολεμικά ακόμα, έπινε τον εκλεκτό καφέ. «Καλά, προπολεμικά στην Ελλάδα δεν υπήρχε ηλεκτρισμός αν εξαιρέσεις τις μεγάλες πόλεις, ο παππούς σου στο νησί που ζούσε, πως έκανε τον εσπρέσο;», με ρώτησε κάποια φορά ένας κακεντρεχής συμπολίτης μας. Μα, είναι απλό, απάντησα στον είρωνα συνομιλητή μου, τον έφτιαχνε σε μηχανή που δούλευε στο χέρι. Τέλος πάντων, ο παππούς ήταν λαθρέμπορας την προπολεμική εποχή και από την γειτονική Ιταλία εισήγαγε λάθρα διάφορα προϊόντα, μεταξύ αυτών και τον εσπρέσο.

Στο «48» λοιπόν, εκτός από τις ποικιλίες του εσπρέσο, μπορείς ν’ απολαύσεις σαν τυχαίος ωτακουστής, τα μυστικά του τοπικού Τύπου! Διότι, όπως έχω καταλάβει, εκεί συχνά -δεν λέω καθημερινά διότι δεν ξέρω-, συνεδριάζει άτυπα συντακτική ομάδα και, δονείται ελαφρά, πάλλεται η ατμόσφαιρα με τον χαμηλό φωτισμό και τις όμορφες μυρωδιές. Απολαμβάνοντας λοιπόν τον καφέ σου, τρόπον τινά νιώθεις ότι αποτελείς και σύ μέρος της άτυπης συντακτικής ομάδας εφόσον ακούς. Λέγονται μυστικά; Όχι βέβαια, τι μυστικά, μιλάνε οι άνθρωποι για την πόλη και τα προβλήματά της και προφανώς μεταφέρουν τις ανησυχίες τους υπό μορφή άρθρων κάθε εβδομάδα. Ό,τι γίνεται και στο ίντερνετ καφέ αλλά σε πιο ήρεμη έκδοση, περισσότερο διανοουμενίστικη. Στο ίντερνετ υπάρχει μια γνησιότητα, μιά αυθεντικότητα, άσχετα με το περιεχόμενο, αντίθετα στο «48» το «δήθεν» αιωρείται σαν παλμός, ανάλογα με τις μυρωδιές και τ’ αρώματα του καφέ.

Ο τοπικός Τύπος στην πόλη μας, αριθμεί αν δεν κάνω λάθος δύο εφημερίδες σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή και παράλληλα κι άλλα ενημερωτικά ηλεκτρονικά μέσα. Εφόσον υπάρχουν, όλα κάπου χρησιμεύουν, όλα έχουν αναγνωστικό κοινό, αλλά κέρδη μεγάλα δεν νομίζω να έχουν. Γενικότερα, οι εφημερίδες στην τίμια πατρίδα μας, διάγουν περίοδο παρακμής. Εκείνες οι χρυσές εποχές του τρισμέγιστου ΠΑΣΟΚ, που πέρασαν κι ερήμωσαν τη χώρα, άφησαν πραγματικά αποκαΐδια. Εκείνος ο κατήφορος πήρε αμπάριζα και τις εφημερίδες και όχι μόνο. Αν κοιτάξεις ψύχραιμα, δίχως δηλαδή κομματικές αγκυλώσεις, η υλιστική πράσινη καταιγίδα του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό, έφερε ολέθρια αποτελέσματα και στον χώρο του Τύπου γενικότερα.

Βέβαια, από μιά άλλη θέση αν δείς τα πράγματα, οι εφημερίδες, όχι της πόλης μας μόνο εννοείται, προβάλουν τα έργα της εκάστοτε κυβερνητικής ή έστω δημοτικής αρχής -και καλώς πράττουν-, μα δύσκολα αναδεικνύουν θέματα αντιπολιτευτικά, πλήν φυσικά ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσο για τις δικές μας εφημερίδες (της πόλης μας), οι δυνατότητες που έχουν δείχνουν μάλλον να είναι περιορισμένες, δεν υπάρχει δηλαδή η φαντασία και η φινέτσα, απουσιάζει εντελώς η πέρα από τα γνωστά ελεύθερη γνώμη, και η δημοσιογραφία λειτουργεί μάλλον σαν δουλειά υπαλληλική ενώ δεν είναι αυτός ο σκοπός της ύπαρξής της. Δεν εξαιρώ εννοείται ούτε την φιλόξενη ηλεκτρονική σελίδα που αναδημοσιεύει τα άρθρα μου.

Όπως τα πολιτικά κόμματα, έτσι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κατά την αντίληψη του γράφοντος το παρών άρθρο, είναι άκρως συντηρητικά. Δεν προσθέτουν κάτι ουσιώδες στην ενημέρωση των πολιτών και ο ρόλος τους μάλλον διακοσμητικός είναι και τίποτα άλλο.   

Πέραν αυτών, το συντηρητικότερο ίσως Μέσο της πόλης μας, δεν είναι οι εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά sites, αλλά ένα τηλεοπτικό κανάλι με την επωνυμία «Πολίτες & Ενημέρωση». Σε αυτό, ο παρουσιαστής -που δείχνει άνθρωπος καλών προθέσεων- θυμίζει μάλιστα πολύ έντονα με το στυλ του τον μεγάλο αμερικάνο δημοσιογράφο Larry King, μερικές φορές δείχνει να πλατειάζει και παράλληλα βγάζει μιά πικρία επειδή ο Δήμαρχος δεν καταδέχεται να πάει στην εκπομπή του και να συνομιλήσει μαζί του ή και με πολιτικούς αντιπάλους του. Βέβαια δεν έχει και άδικο, διότι ο πρώτος πολίτης του Δήμου μας, παρόλο που είναι προσηνής στις καθημερινές σχέσεις του και θα τον συναντήσεις οπουδήποτε στην πόλη να πίνει έναν καφέ χαλαρώνοντας από τα απαιτητικά καθήκοντά του, εν τούτοις εδώ δείχνει ολίγον τι αλαζών, ή συμβαίνει κάτι άλλο που αγνοώ.  

Συμπέρασμα πρώτο: τα ΜΜΕ της πόλης μας δεν το έχουν (που λέει ο σοφός λαός), απλώς υπάρχουν και ίσως μάλιστα να υποστηρίζουν πως κάνουν και τίποτα σπουδαίο με την ύπαρξή τους. Αν πιστεύουν κάτι τέτοιο, θα τους συστήσω ένα παλιό βιβλίο του Hermann Hesse που φέρει τον τίτλο: Νάρκισσος και Χρυσόστομος!

Συμπέρασμα δεύτερο: την τάξη στον Δήμο θα την βάλει το Χάος, όταν εσείς το ψηφίσετε, όταν δηλαδή θα είστε έτοιμοι να κάνετε από κοινού το πήδημα, άλογο και αναβάτης. 

Οι "προοδευτικοί" έν Γαλατσίω φίλοι μας ... και όχι μόνο

Συχνά-πυκνά ακούμε όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας, στα καφέ, σε συνέδρια, σε πολιτικές συγκεντρώσεις, σε τηλεοπτικά πάνελ, όπου τέλος πάντων βρίσκεται κόσμος και κοσμάκης και συζητά σαν βαθύς γνώστης που είναι της ζωής, την σοφιστικέ λέξη: «προοδευτικός».

Επειδή είμαι ολιγογράμματος και αγνοώ τι πάει να ειπεί η ωραία αυτή ατμοσφαιρική λέξη, άνοιξα ένα σοβαρό λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Και όταν λέω σοβαρό, δεν εννοώ το λεξικό του κυρίου Μπαμπινιώτη που ακούγεται ευρέως ή πάλι κάποιοι συνέλληνες το έχουν σαν ευαγγέλιο. Όχι, δεν καταφεύγω σε μέτρια λεξικά όπως το ανωτέρω μα σε λεξικά ό λ η ς της ελληνικής γλώσσας που δεν συμπυκνώνουν την γλώσσα μας σε τέσσερα τομίδια αλλά σε ογκώδεις τόμους επί τόμων. Ανοίγοντας λοιπόν το λεξικό στο λήμμα «προοδευτικός» μεταγράφω με ακρίβεια όσα διάβασα: προοδευτικός, ο βαίνων, οδεύων προς εμπρός, μτφ. ο φιλοπρόοδος, νεωτεριστικός, αντίθ. οπισθοδρομικός, συντηρητικός: προοδευτικαί αρχαί – αντιλήψεις – ιδέαι, - επεκράτησεν η προοδευτική πολιτική. 2/ συνήθως και επί ανθρώπου, ο αγαπών την πρόοδον, ο φίλος των νεωτεριστικών αρχών έν τη επιδιώξει της βελτιώσεως, εξελίξεως των έν τη κοινωνία πραγμάτων, φιλοπρόοδος, νεωτεριστής – ούτω κ προοδευτικόν κόμμα (το έχον ώς περιεχόμενον της πολιτικής αυτού την προϊούσαν βελτίωσιν, κατ’ αντιδιαστολήν προς το ριζοσπαστικόν). 3/ ο διεπόμενος υπό του συστήματος της αριθμητικής προόδου, ο αύξουσαν πρόοδον ακολουθών: προοδευτική φορολογία.

Δεν θέλω να συνεχίσω μην βαρύνω το κλίμα. Διαβάζοντας λοιπόν τ’ ανωτέρω, τότε εγώ πως νόμιζα ότι προοδευτικός είναι ο αριστερός στις πολιτικές πεποιθήσεις του άνθρωπος μόνο; Έτσι δεν μεγαλώσαμε; Με αυτά τα στερεότυπα ότι αριστερός = προοδευτικός; Ας αφήσω όμως τους αριστερούς στην ησυχία τους και ας πάω στους δεξιούς, αυτούς που με τις πράξεις τους, αγιοποίησαν την αριστερά στην Ελλάδα. Αυτό συνέβη τα αρχαία χρόνια προ του 21^ου αιώνα. Σήμερα, στην εποχή μας, όταν λέμε δεξιά, εννοούμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος εντός ή εκτός βουλής από την άκρα δεξιά έως και άκρα αριστερά. Όλο αυτό το μεγάλο πολιτικό φάσμα είναι δεξιό, είτε το παραδέχεται είτε όχι, διότι οι πράξεις είναι εκείνες που φανερώνουν την ουσία και όχι τα λόγια. Τα λόγια στη ελληνική πολιτική σκηνή, ήταν και εξακολουθούν να είναι παχιά, έχουν πολύ λίπος, συνεπώς είναι λόγια ανθυγιεινά.

Σε όλο αυτό το δύσβατο μονοπάτι της πολιτικής εκτροπής έν Ελλάδι, η μόνη σταθερά ήταν και είναι το ΚΚΕ, με αρνητικό τρόπο βέβαια, μα δεν το ακουμπάμε. Γιατί; Μα διότι έχει την μεγαλύτερη ιστορία, με τα λάθη του ασφαλώς αλλά και με τις καλές του στιγμές. Αντιφατικό εννοείται κι αυτό μα η δική του αντιφατικότητα είναι ελάχιστη στην αντιφατικότητα της δεξιάς (πιο πάνω είναι σαφές ποια είναι η δεξιά). Οπότε, την ιστορία, που δουλειά της είναι να καταγράφει και όχι να διδάσκει, δεν την ακουμπάμε καθόλου. Εξάλλου, όπως λένε οι γνωρίζοντες, την ιστορία την γράφουν οι νικητές, ή μάλλον, των νικητών η ιστορία έχει την καλύτερη δυνατή προβολή.  

Μιλώντας σε προηγούμενα άρθρα για την αριστερή διανόηση, που συναθροίζεται, πως φλυαρεί κτλ., αδίκησα μάλλον κάποιους συμπολίτες μας, και για να επανορθώσω, ας γίνω περισσότερο ακριβής. Αριστερή και δεξιά διανόηση, είναι ένα και το αυτό, το ίδιο νήμα του κουβαριού. Όταν ακούμε την λέξη «αριστερός» ας έχουμε στο νού μας ότι αυτός ο άνθρωπος είναι «δεξιός» και το αντίθετο. Όταν λοιπόν, γίνεται κοινωνός μιάς τέτοιας συνάθροισης, η σαν περαστικός πεζοπόρος γίνεται άθελά του ωτακουστής, ο καθένας από εμάς, ας μην παίρνει τοις μετρητοίς όσα θ’ ακούσει. 

Δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, σοσιαλδημοκράτης, κεδρώος, φιλελεύθερος, νέο-φιλελεύθερος, ανταρσύας, κκε-μλ, κκε-λμ, ακροδεξιός, κιναλίστας, και ό,τι άλλο που δεν μου έρχεται τώρα, χάριν της οικονομίας, είναι η λεγόμενη δεξιά. Και το ΚΚΕ δεξιό κόμμα είναι, αλλά το γράφω ψιθυριστά μην και πληγώσω καλούς ανθρώπους. 

Το Κονκλάβιο του Γαλατσίου έλυσε το πρόβλημα του Covid-19 στο καφέ Ίντερνετ

Σαν είδαν τον Ηράκλειτο λέει, να μελετά το θορυβώδες παιχνίδι των παιδιών, στοχαζόταν ό,τι π ο τ έ δε στοχάστηκε θνητός έξ αφορμής τέτοιου θεάματος: το παιχνίδι του Μεγάλου Παιδιού-Κόσμου, του Δία, πού γελώντας αιώνια χτίζει και γκρεμίζει κόσμους. Δεν χρειαζόταν τους ανθρώπους -ο Ηράκλειτος-, ούτε κ’ η γνώση του εξαρτιόταν από δαύτους – όσα θα μάθαινε τάχα από άλλους ή όσα ερευνούσαν παλιότεροι σοφοί, πού ‘ξεραν να ρωτούν και να μαθαίνουν, τον άφηναν αδιάφορο. «Τον εαυτό μου γύρεψα κ’ ερεύνησα», είπε χρησιμοποιώντας μιά λέξη-κλειδί για τη νοηματική διερεύνηση ενός χρησμού: σά νάταν αυτός ο απόλυτος τηρητής κ’ εκτελεστής της περίφημης δελφικής ρήσης «γνώθι σαυτόν» - και κανείς άλλος!

Η παραπάνω νιτσεϊκή σκέψη[1] ήρθε αστραπιαία στο μυαλό μου σαν άρχισαν  τα κοκόρια, ως μέλη του Κονκλάβιου, να αναλύουν το μέγα θέμα του κορωναϊού, με αφορμή βέβαια τα νέα μέτρα της κυβέρνησης. Γνωστό είναι ότι το Κονκλάβιο συνεδριάζει κάθε Σάββατο μεσημέρι υπό την αύρα του θερινού κινηματογράφου «Αλέξανδρος» και της ψησταριάς του Βελή. Τότε, εκείνα τ’ αρχαία χρόνια, πήγαινες στον Αλέξανδρο, άπλωνες στο τραπέζι σου τα καλούδια από τον Βελή που είχες πρωτύτερα προμηθευτεί, και παράλληλα, παρακολουθούσες την ταινία, ρευόσουν την μπύρα, έκλανες άφοβα, φούμαρες τα τσιγάρα σου, όλα αυτά τα καλοκαιρινά βράδια, γιατί τα πρωινά των σαββατοκύριακων, στον κινηματογράφο στηνόταν η παλαίστρα και όλα τα «βαριά» ονόματα της ελληνικής πυγμαχίας έδιναν «μάχες» ηρωικές. Καρπόζηλος, Μασκοφόρος, Τρομάρας, Λαμπράκης, Παπαλαζάρου, Σουγλάκος (φυσικά) κ.α.

Αυτά συνέβαιναν στον κινηματογράφο, ειδικότερα τις Κυριακές. Τις ίδιες ώρες, τα παιδιά έπαιζαν «staka man», οι καλοί οικογενειάρχες σαν έπαιρναν ελεύθερη έξοδο από τον μακαριστό αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο -προϊστάμενο της αγίας Γλυκερίας- κατευθυνόντουσαν προς το ζαχαροπλαστείο «Νάταλι» για την καθιερωμένη γκαζόζα ή πορτοκαλάδα. Αθώα χρόνια τότε, αλλά και τώρα, την εποχή του κορωναϊού γιατί να μην είναι αθώα; Τότε υπήρχε βέβαια και μαύρη χούντα, σήμερα υπάρχει αστική δημοκρατία (όπως λένε με έμφαση οι αριστερόφρονες γενικώς), αλλά τα θεάματα, είναι διαχρονικά μη γνωρίζοντας περιορισμούς χουντικούς ή αστικο-δημοκρατικούς.

Τα μέλη λοιπόν του Κονκλάβιου συνεδριάζουν κάθε Σάββατο και σαν ειδικοί που είναι, μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε και εννοείται πως δεν φτάνουν πουθενά, δεν λένε τίποτα. Ο Ηράκλειτος, σαν άνθρωπος νοήμων, τους ανθρώπους τους έκανε πέρα, τους βαρέθηκε, γι’ αυτό και έπαιζε με τα παιδιά, τους μόνους ανθρώπους που είναι αθώοι κι’ έχουν να πουν πράγματα ή να μάθουν τους μεγάλους πράγματα. Γιατί αλήθεια -αν αγαπώ τη γνώση- να βασανίζομαι πίνοντας το καφεδάκι μου στο καφέ ίντερνετ ακούγοντας άσχετους να μιλάνε για τον κορωναϊό σήμερα, για την πολιτική χθές, για τις αρρώστιες άλλες φορές, και να μην κάνω κάτι πάρα πολύ απλό; Τι να κάνω; Να πάρω ένα ταξί, να καθίσω αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα και στη διαδρομή από Γαλάτσι-Σύνταγμα, ν’ ακούσω με ευλάβεια τον μόνο ειδικό της ελληνικής επικράτειας να μου πεί δυό σοβαρά κι’ εμπιστευτικά πράγματα. Ποιόν ν’ ακούσω; Μα τον ταξιτζή φυσικά. Αυτός ο καταπληκτικός τύπος -οι ταξιτζήδες γενικότερα- σου μιλάνε, αναλύουν τις καταστάσεις λές και χαϊδεύουν τ’ αυτιά σου, τόσο πολύπειροι είναι. Και τόσο γνώστες.

Όχι αγαπητοί σύντροφοι του Κονκλάβιου, δεν θα έρθω άλλο Σάββατο να σας ακούω να οχλαγωγείτε. Και μάλιστα απορώ που ο προεδρεύων δεν επιβάλει κάθε φορά που φωνασκείτε, την τάξη. Μπορεί να είστε πλανημένοι, γοητευμένοι με τα τεράστια «Εγώ» σας, αλλά έχετε και κάτι που το θεωρώ σημαντικό, ειδικότερα στις μέρες μας, είστε καλοί άνθρωποι, καλών προθέσεων δηλαδή αλλά έχετε απωλέσει τον προσανατολισμό σας. Αγαπητοί σύντροφοι, αν πραγματικά θέλετε να προχωρήσετε ένα βήμα μπροστά, αποτινάξτε από πάνω σας την αρρώστια που λέγεται πολιτική και που νομίζετε πως με αυτό τον τρόπο κάτι σπουδαίο κάνετε. Ακολουθήστε τα βήματα του αγίου (κυριολεκτικά) Ηράκλειτου που έλεγε: «Τον εαυτό μου γύρεψα κ’ ερεύνησα».

Αφήστε τον κορωναϊό στους γιατρούς, την πολιτική στους μέτριους, τον παράδεισο στους παπάδες. Ξεπεράστε τους φόβους σας και κάνετε το αποφασιστικό πήδημα, όπως το κάνουν μαζί ο ίππος και ο αναβάτης. Το άλογο και ο άνθρωπος.  

---

[1] Φρ. Νίτσε, «Το Πάθος για την Αλήθεια», εκδόσεις Gutenberg