Τα λουκάνικα του συμβούλου και άλλα τινά ...

Εδώ και δυό-τρείς μήνες, έχω βάλει μπροστά να γράψω ένα βιβλίο μα έχω δυσκολίες. Μία το πιάνω, μία τ’ αφήνω, η έμπνευση πότε έρχεται και πότε εξαφανίζεται. Με τους ρυθμούς που το πιάνω, σε ένα-δυό χρόνια θα λέω με καμάρι κι εγώ πως είμαι συγγραφέας. Να μου πάρει όλη αυτή η προσπάθεια περισσότερο χρόνο δεν το πιστεύω αν και μερικές φορές το φοβάμαι.

Αν και μου αρέσει η ιστορία επειδή δεν διδάσκει τίποτα, δεν θα γράψω ιστορικό βιβλίο, τόσα και τόσα ιστορικά βιβλία κυκλοφορούν από γνώστες ή ακόμα και από παραχαράκτες της, όχι, δεν έχει νόημα για μένα. Να γράψω ένα βιωματικό βιβλίο, μου φαίνεται ευκολότερο, αλλά πάλι, όχι, δεν έχω σπουδαία πράγματα να καταθέσω, οπότε, πάει κι αυτό. Κάπως έτσι ξεκίνησα και κατέληξα η θεματική του βιβλίου μου να περιστρέφεται γύρω από την καθημερινότητα της πόλης που γεννήθηκα και που ζώ. Καθημερινές ιστορίες της πόλης, θα είναι ο τίτλος ή κάποιος άλλος γύρω από την καθημερινότητα. Τώρα όμως που το σκέφτομαι, σχετικό τίτλο έχει σε βιβλίο του ο Μίμης Τσιφόρος. Άκυρο λοιπόν, ψάχνω γι’ άλλο τίτλο αλλά μέχρι τότε, ας συνεχίσω έστω και με διακοπές τη συγγραφή του βιβλίου μου.

Οι καθημερινές βόλτες μου στην γενέθλια πόλη, μπορούν, με λίγη προσοχή και παρατηρητικότητα να μου δώσουν εύκολα το υλικό που θα επεξεργαστώ και θα εντάξω στον κειμενογράφο. Με ρέγουλα και δίχως βιάση. Οι καθημερινές πεζοπορίες έχουν πολλά οφέλη, υγείας ασφαλώς μα και πολλά ακόμα. Έρχεσαι σε επαφή με τον μικρόκοσμο - μένω σ’ αυτόν διότι ο μακρόκοσμος είναι άπιαστο όνειρο, μόνο αν είσαι θεός μπορείς να μιλήσεις για τον Κόσμο (το σύμπαν για τους επιστήμονες), οπότε, θέματα που δεν γνωρίζω δεν τ’ ακουμπάω. Μα καλά, ίσως ρωτήσει κάποιος, οι παπάδες ή οι ιδεολόγοι που είναι γνώστες των πάντων, τότε, κι αυτοί θεοί είναι; Πράγματι, αυτοί είναι θεοί διότι είναι παντογνώστες. Και με τον κορωναϊό ακόμα που πολλοί παπάδες νουθετούν το ποίμνιο τους να μην εμβολιστεί διότι καιροφυλακτεί ο διάβολος και αυτό τους πιστεύει, αν δεν είναι θεοί τότε τι είναι;

Είναι η εποχή της ειδίκευσης και αυτό καλό είναι για όλους μας σε πολλά επίπεδα. Το κακό ξεκινά από τη στιγμή που ένας ειδικός, ας πούμε για παράδειγμα, ένας φιλόλογος, ενώ έχει περιορισμένη (εξειδικευμένη) γνώση, μπορεί, συνεπαρμένος από τον μεγάλο εγωισμό του, να μιλήσει με τρόπο κατηγορηματικό και για τα μαθηματικά ας πούμε. Εκεί χαλάει η σούπα, από τη στιγμή που δεν βάζει ένα φρένο στην παντογνωσία του με ένα απλό: «δεν ξέρω». Για όλα μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα όλοι μας φυσικά, ανεξαρτήτως γνώσεων. Να μιλάμε και να μαθαίνουμε, να σχηματίζουμε κάποια άποψη μα από τη γνώση τρίτων, αλλά τη γνώση αυτή να μην την κάνουμε δική μας γνώμη. Στο σημείο αυτό, ας αναρωτηθούμε, τι αλήθεια έχουμε πεί που να είναι απόλυτα δικό μας και όχι κάτι που ακούσαμε ή διαβάσαμε και το υιοθετήσαμε, το κάναμε δικό μας.

Στην παγίδα της παντογνωσίας, πέφτουν συχνά-πυκνά οι αναλυτές του Μάρξ. Είναι τόσες πολλές οι ερμηνείες και οι αναλύσεις που, αν ζούσε ο μέγας στοχαστής, αν μη τι άλλο δεν θα αποτύπωνε ποτέ σε χαρτί τις σκέψεις του για ένα καλύτερο κόσμο. Κυριολεκτικά τον έχουν ξεσκίσει στην ανάλυση τον Μάρξ, για έναν και μόνο πολύ απλό λόγο, δεν έχουν πάρει μυρωδιά του τι είπε. Ενώ λοιπόν δεν τον καταλαβαίνουν, δημιουργούνται ρεύματα πολιτικά που υποβιβάζουν την φιλοσοφία του. Γύρω από το πολιτικό ρεύμα συσπειρώνεται μία ομάδα, πέφτει στην παγίδα της πλάνης, γοητεύεται θαυμάζοντας τον εαυτό της, είναι δε τόσο συνεπαρμένη από την αλαζονεία της που αρχίζει και μισεί αντίστοιχες ομάδες πολιτικών ρευμάτων που και αυτά με τη σειρά τους πέφτουν στην ίδια παγίδα. Με τον τρόπο αυτό, αρχίζει και διογκώνεται η χωριστικότητα των ανθρώπων, και αποτέλεσμα όλου αυτού του πολιτικού αδιέξοδου είναι πάντοτε η βία.

Η βία εκδηλώνεται με πάρα πολλούς τρόπους, ακόμα και η ειρήνη εμπεριέχει μέσα της βία, αλλά δεν είναι εύκολα κατανοητή αυτή η διαδικασία διότι η αντίληψη των γοητευμένων αναλυτών-ιδεολόγων, είναι πάντοτε περιορισμένη, όπως καλή ώρα του φιλόλογου που μιλά με έπαρση για προχωρημένα μαθηματικά.

Έχω λοιπόν πλούσιο υλικό για το βιβλίο που έχω αρχίσει δειλά να γράφω από καθημερινές ιστορίες της πόλης, αφού κάθε φορά που περπατώ στα επικίνδυνα πεζοδρόμια των δρόμων, όλο και κάτι ακούω, κάτι αντιλαμβάνομαι, κάτι βλέπω που μου κινεί την περιέργεια. Εξάλλου, μη νομίσει κανείς ότι μόνο στο Κονκλάβιο συμβαίνουν πράγματα πλανημένων συμπολιτών μας που φλυαρούν διαρκώς βεβηλώνοντας το γαλήνιο καφέ που συνευρίσκονται – ασκώντας τάχα μου την ελευθερία του λέγειν ενώ ταυτόχρονα πλέουν μέσα στη βία, όχι, σε κάθε γωνιά της πόλης μας υπάρχει φλυαρία ανόητων (δίχως νόηση) συνανθρώπων μας.

Κλείνοντας εδώ τις σκέψεις μου, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον σύμβουλο του Δημάρχου μας για τα καταπληκτικά λουκάνικα που έφερε και γευτήκαμε προχθές το Σάββατο στην καθιερωμένη μάζωξη του Κονκλάβιου.  Πάντα τέτοια σύμβουλε! Και μία απορία: γιατί ο Larry King, δεν καθόταν στην παρέα μας αλλά λίγο πιο πέρα;