Αίφνης, δίχως λόγο κι αιτία εξερράγη ο Ίκαρος!

Αίφνης, δίχως λόγο κι αιτία εξερράγη ο Ίκαρος!

 

Άριστα έπραξε ο Δήμαρχος της πόλης και μίλησε με ακρίβεια στα παραμύθια που πήγε να σερβίρει το μεγάλο κανάλι, κάνοντας δήθεν δημοσιογραφία. Αν είναι έτσι η δημοσιογραφία εγώ είμαι αστροναύτης. Μην πω ταξιδιώτης του χρόνου και τρομάξω κανέναν. Υπάρχουν όμως αυτές οι ηλίθιες εκπομπές ακριβώς επειδή υπάρχουν ηλίθιοι ακροατές και γεμίζουν τα μυαλά τους με τον σανό της δήθεν ενημέρωσης. Μας έδειχνε η δήθεν ρεπόρτερ ιδιωτικό χώρο βαπτίζοντάς τον δημόσιο δρόμο στον οποίο υπάρχουν δυό μαγαζιά, ένα φαναρτζίδικο κι ένα ηλεκτρολογείο και μετά σαν είδε την αστραπή του Δήμαρχου να πέφτει σαν από το χέρι του Βαρυβρόντη Δία, πισωπάτησε τόσο αυτή και άλλο τόσο η διευθύνουσα την εκπομπή τηλεπαρουσιάστρια.

Εντάξει, στο πάνελ της «ενημέρωσης» υπήρχε και τρίτος άνθρωπος που πάσχιζε να συντηρήσει την ύπαρξή του με λόγια του απόλυτου κενού. Πως λέμε πως το απόλυτο μηδέν είναι στους -270 βαθμούς Κελσίου; Έ…. Κάτι τέτοιο.

Με τον χιονιά βγήκαν στην επιφάνεια πολλές αρρώστιες της κοινωνίας μας προερχόμενες οι περισσότερες από ένα ανύπαρκτο κράτος και ανύπαρκτη σχεδόν τοπική αυτοδιοίκηση και κάκιστα ο Δήμαρχος θέλησε να δικαιολογήσει άχρηστους Δημάρχους της Αθήνας που δεν κούνησαν επί μέρες ούτε το δακτυλάκι τους. Ναι, θα πεί ίσως κάποιος, αυτή ήταν στήριξη πολιτική σε ανύπαρκτους αιρετούς αρχόντους, αλλά δεν είχες κανένα λόγο Δήμαρχε να υπερασπιστείς νεκρούς πολιτικά συναδέλφους σου. Εσύ, έπραξες όπως σωστά είπες τον καθήκον σου, δεν έκανες κάτι σπουδαίο, την δουλειά σου την έκανες καλά. Έτρεξες, μόχθησες, ήσουν παρών το διάστημα αυτό και πέραν αυτών έχεις αντιμέτωπη και την προπαγάνδα που προέρχεται από την δήθεν αριστερά, την Ικάρια ας πούμε προπαγάνδα. Αν απουσίαζαν μάλιστα απ’ όλο αυτό το σκηνικό και οι φτυαριές σου με το αλάτι που ήσαν μάλιστα και άτσαλες διότι το αλάτι δεν το σκόρπιζες αλλά το ντάνιαζες όπως το έριχνες, τότε, ίσως να μην είχε κανένας λόγο να σε βαπτίσει λαϊκιστή.

 

Βλέπεις, αρέσει στον κόσμο να βάζει ταμπέλες, να, ας πούμε ο πάλαι ποτέ σύντροφος Ίκαρος αναφερόμενος σε μένα ξεκινά με «τον λαλίστατο ανώνυμο Πεζοπόρο» και καταλήγει στο «που δεν φροντίζει να κρύβει την εξουσιαστική λαγνεία». Επειδή του είναι εύκολο, βάζει μιά ταμπέλα συνηθισμένος από τη τζούφια πολιτική ανάλυση στην οποία με χάρη επιδίδεται.

Επειδή έχω το θάρρος της γνώμης μου, επειδή δεν έχω κομματικές αγκυλώσεις διότι δεν πιστεύω πουθενά, επειδή κατά καιρούς μιλάω ελεύθερα για τα θετικά σημεία του Δημάρχου – μιλάω και για τα αρνητικά (Κόκκινη Παναγιά κ. α.), επειδή δεν είμαι ελεγχόμενος από ξεπεσμένες ιδεολογίες, λογικό μου ακούγεται όχι μόνο ο αγαπητός κατά τ’ άλλα Ίκαρος αλλά και αρκετοί ακόμα συμπολίτες μας, να μην μπορούν να δούν πέρα από τα όρια που τους βάζει η περιορισμένη σκέψη τους.

Το θέμα είναι ότι δεν μας πτοεί τίποτα. Ο καθένας μπορεί να γράφει και να πιστεύει ό,τι θέλει, με ή χωρίς ταμπέλες.

Στη φωτο διακρίνεται τυχαίος διαβάτης στην πόλη μας με το μπατόν του για περισσότερη ασφάλεια.  

Τα βαρέα οχήματα του Δήμου δεν είναι πασαρέλα για modeling

Τα βαρέα οχήματα του Δήμου δεν είναι πασαρέλα για modeling

 

Πριν από τον χιονιά, ο αγνός λαός ήλπιζε στην «Ελπίδα», χαιρόταν, έκανε αστεία, ανέβαζε στα κοινωνικά δίκτυα πολλά και σοφιστικέ «σπουδαία αποφθέγματα», γενικώς και ειδικώς η «εξυπνάδα» πήγαινε σύννεφο.

Μετά τον χιονιά και με τα αναμενόμενα προβλήματα που έφερε, το κλίμα γύρισε, όχι αμέσως αλλά γύρισε. Στην αρχή αναρτήθηκαν ωραιότατες φωτογραφίες από τους δρόμους διαφόρων, νεκρές εικόνες δηλαδή (αυτό είναι ουσιαστικά οι φωτογραφίες), likes, ouaou και λοιπά έδειχναν τον θαυμασμό τους στα νεκρά πράγματα και η ζωή τραβά την ανηφόρα, με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλαααααα.

Σε ένα αστικό κράτος όπως το δικό μας και όπως σοφά δηλώνει σε ανακοίνωσή της η Λαϊκή Συσπείρωση στο Γαλάτσι, όλα αυτά είναι αναμενόμενα συμβάντα από επιτελικά ή μη κυβερνητικά όργανα. Ευχόμαστε, όταν η δημοκρατία μας γίνει λαϊκή, όταν δηλαδή αποκτήσουμε Λαοκρατία, αυτά τα προβλήματα θα λύνονται πριν καν εκδηλωθούν. Μέχρι τότε όμως, ας πορευθούμε με το αστικό κράτος που είναι εξάλλου επιλογή της πλειοψηφίας, τόσο σε κεντρικό επίπεδο όσο και σε δημοτικό. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο αστός Δήμαρχός μας εξελέγη με πολύ μεγάλη πλειοψηφία.

Το ότι ο Δήμαρχος εθεάθη πάνω σε φορτηγό ρίχνοντας με άλλους εργάτες του Δήμου αλάτι στους δρόμους, πιθανό λέω -όπως ισχυρίζεται και η Λαϊκή Συσπείρωση στο Γαλάτσι-, να είναι επικοινωνιακό τρύκ. Αλλά μπορεί και να μην είναι, διότι ένα νόμισμα έχει πάντοτε τρείς όψεις. Η ουσία είναι πως ο κρατικός μηχανισμός μπάζει από παντού, όχι τώρα, μα πάντα, με όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν «ο κρατικός μηχανισμός» πάντοτε ήταν η πιπίλα του κάθε πολιτικού. Όμως εδώ, ο Δήμαρχος έν προκειμένω, έχει δώσει δείγματα σε χρόνους ανύποπτους και συμμετέχει ακόμα και σε εργασίες που οφείλουν να κάνουν οι δημοτικοί υπάλληλοι. Μπορεί λοιπόν να μην είναι και επικοινωνιακό τρύκ όλο αυτό το σκηνικό με τον Δήμαρχο στην πρώτη γραμμή, ενός μηχανισμού, το τονίζω και πάλι, που μπάζει από παντού.

Σε σχέση με άλλες πολιτικές παρατάξεις στον Δήμο μας, την Λαϊκή Συσπείρωση την χαρακτηρίζει μία σοβαρότητα, απέχει παρασάγγας δηλαδή μπροστά από τις υπόλοιπες. Όμως και πάλι, δείχνοντας μία φωτογραφία από δρόμο της πόλης μας στις 12.30 μμ. όπως αναφέρει, διακρίνεται πολύ καθαρά ένας δρόμος γεμάτος από χιόνι. Δεν διαφωνεί κανείς φαντάζομαι με την φωτογραφία αυτή, ούτε κι εγώ την αμφισβητώ. Όμως, μέχρι την ώρα εκείνη περίπου, είχα γυρίσει πολλά σημεία της πόλης μας και πολλοί δρόμοι ήταν ήδη καθαροί από μηχανήματα του Δήμου. Η γενικότερη λοιπόν εικόνα της πόλης μας την συγκεκριμένη ώρα ήταν σαφώς καλύτερη από αυτής της δημοσιευμένης φωτογραφίας. Τα προβλήματα όμως συνεχίζουν να υπάρχουν.

Δυστυχώς όμως, μία άλλη φωτογραφία που κυκλοφόρησε από την αντιδήμαρχο Γαλατσίου κ. Παπαγεωργίου, είναι πραγματικά θλιβερή. Δείχνει, τραβηγμένη με selfie φυσικά, την αντιδήμαρχο για την ανάπλαση και την προστασία των Τουρκοβουνίων (τρέχα γύρευε δηλαδή), να φωτογραφίζεται μαζί με έναν υπάλληλο του Δήμου, μέσα σε βαρύ όχημα. Κάτι έπρεπε να κάνει για να φανεί κι αυτή ότι εργάζεται πυρετωδώς για το καλό της πόλης, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το βαρύ όχημα του Δήμου κ. Παπαγεωργίου – και μάλιστα έν ώρα εργασίας του – δεν είναι πασαρέλα για modeling. Μπορεί να εισπράξατε πολλά likes, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε, η σκέψη σας είναι πολύ περιορισμένη, δεν μπορεί να πάει πέρα από τον νάρκισσο εαυτό σας.

Δυστυχώς και πάλι, έχει διορίσει και αντιδημάρχους του επιπέδου αυτού ο Δήμαρχος, οπότε, καλά κάνει και η Λαϊκή Συσπείρωση με τις ανακοινώσεις της. Επί της ουσίας δε, είναι η μόνη αντιπολιτευτική σοβαρή παράταξη στον Δήμο μας και σαν τέτοια πρέπει να ακούγεται. Είτε συμφωνούμε μαζί της είτε όχι. 

  

Εγκαίνια της κεντρικής πλατείας Γαλατσίου

Εγκαίνια της κεντρικής πλατείας Γαλατσίου

 

Περνώντας κάθετα την οδό αγίας Γλυκερίας από την οδό Νίκου Ξυλούρη (Κουρτίου), στρίβω δεξιά στην οδό Αλαμάνας με κατεύθυνση το σπίτι. Θ’ άλλαζα γρήγορα φορώντας ένα κοστούμι και ευθύς αμέσως θα πήγαινα στα εγκαίνια της κεντρικής πλατείας όπου είμαι ο κεντρικός ομιλητής.

Στην Αλαμάνας όμως, δεν ξέρω πως και γιατί, κάτι μ’ έκανε να σταματήσω στην άκρη του δρόμου. Έσβησα τη μηχανή του εξακύλινδρου κάρου μου διότι ρουφάει πολύ βενζίνη και ξαφνικά, σαν μέσα απ’ ένα σύννεφο θαρρώ, εμφανίστηκε μπροστά μου το παλιό γυμνάσιο. Έντρομος διακρίνω την κ. Λαρίου να εισέρχεται στον προαύλιο χώρο, την φιλόλογό μας ένα φεγγάρι, την ίδια ώρα που ο κ. Καφαντάρης, ο μαθηματικός παρκάρει το Sunbeam. Μαθηματικός καλός και άνθρωπος ακόμα καλύτερος. Πίσω του, παρκάρει σχεδόν ταυτόχρονα το Volvo 244 του κ. Κανδηλιώτη. Μουσικός είναι αλλά μουσική μάλλον θα μάθουμε αργότερα, δε λέω όμως, το ντο-ρε-μι-φα-σόλ, μας το διδάσκει με τέχνη.

Χειμώνας καιρός και το κρύο τσουχτερό, μαθητές και καθηγητές βιαστικά εισέρχονται στο γυμνάσιο. Να τώρα, παρκάρει το Opel Kadett coupe του κ. Σκιαδά, του μαθηματικού. Βγαίνει με την παλτουδιά του ο αριστοκράτης και δίχως βιασύνη μπαίνει κι αυτός στον προαύλιο χώρο. Στο μάθημα του κ. Σκιαδά για να έχεις καλό βαθμό, αρκεί να δίνεις προσοχή στις ιστορίες που λέει από το Πολεμικό Ναυτικό που υπηρέτησε ως Σημαιοφόρος, στα μαθηματικά σπάνια εξετάζει παρά μόνο όσους δεν θαυμάζουν τις ιστορίες του. Είναι και ομορφάντρας αλλά κυρίως άτυπος ιστορικός. Να όμως και η κ. Τάσκα, όταν μας κάνει χημεία είμαστε πάρα πολύ προσεχτικοί όλοι μας, ρουφάμε γνώση όπως η οχιά πίνει το γάλα.

Είμαστε όλοι οι μαθητές συγκεντρωμένοι τώρα στο προαύλιο και βγαίνουν και όλοι οι καθηγητές για την πρωινή προσευχή. Χωρίς προσευχή μάθημα δεν αρχίζει, τι, να το μάθει ο πανοσιολογιότατος κ. Χρυσόστομος; «Επανάσταση» έκ νέου θα γινόταν. Εδώ λοιπόν, μετά το «άγιος ο θεός και τα ρέστα», ο τρισμέγιστος κ. Γκιζελής, ο θεολόγος μας, δίνει το σύνθημα και…. «Ύμνοςςςς». Εμείς, ακούγοντας τον «Ύμνοοοο» τρανταζόμαστε από τη συγκίνηση και στο παραπέντε μερικοί από εμάς γλυτώνουν την αποβολή, και αύριο όμως μέρα θα ‘ναι.

Πρώτη ώρα έχουμε αγγλικά με τον κ. ………[1]. Σε ερώτησή μου: πως λέγεται ο χασάπης στα αγγλικά κ. καθηγητά;», απαντά βιαστικά αλλά με οξφορδιανή προφορά, «πούτσα», είναι και λιγάκι ψευδός, γελάει η τάξη και από τη ζοχάδα του πετάει κάτι καρέκλες. Είναι όμως καλός, να τις προάλλες, τον πετύχαμε σε ένα μπουρδέλο κατά την καθιερωμένη μπουρδελότσαρκα μας και χάρηκε πολύ που μας είδε. Όταν μάλιστα βγήκε η τσατσά στο σαλόνι για να πει να περάσει ο επόμενος, μας παραχωρούσε τη θέση του, όμως εμείς, ευγενικοί καθώς ήμασταν αρνιόμασταν και περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει.

Δάκρυσα πολύ καθώς επανήλθα στην πραγματικότητα, τόσο έντονο ήταν το στιγμιαίο ταξίδι προς τα πίσω στο παλιό γυμνάσιο της πόλης μας. Όμως, ας αφήσω στην άκρη τα νεκρά πράγματα και ας επανέλθω στο τώρα και στις υποχρεώσεις που έχω.

Τώρα βρίσκομαι στην κεντρική πλατεία της πόλης μας, λίγα μέτρα από τον σταθμό του ΜΕΤΡΟ και ο κόσμος έχει ήδη συγκεντρωθεί για τα εγκαίνια, οι δε επίσημοι φτάνουν ο ένας μετά τον άλλον. Όλα τα βαριά ονόματα της ελληνικής κεντρικής πολιτικής σκηνής έχουν ήδη φτάσει: Άδωνης, Πολάκης, Παφίλης, Αυλωνίτου, και έπονται Μητσοτάκης, Τσίπρας, Κουτσούμπας, Ανδρουλάκης, Βαρού κ.α.. Ειδικά ο Βαρού, αφού απέτυχε να γίνει Φαραώ, έχει αλλάξει γραμμή και εμφανίζεται σε δημόσιες συγκεντρώσεις σαν ένας από εμάς. Ο Δήμαρχός μας, κάθεται στο κέντρο όλων των ολογραμμάτων των πολιτικών μας συγκινημένος.

Η πλατεία Στάχτης, έτσι ονομάζεται η κεντρική μας πλατεία όπως αναφέρω στην ομιλία μου, σχετίζεται με το άγαλμα και μία σύνθεση που είναι φτιαγμένα από τις στάχτες του αποτεφρωτηρίου στο καμίνι και κοσμούν ήδη τον χώρο. Έργο συμπολίτη μας καλλιτέχνη, αναπαριστά πολύ διακριτά, τον Δήμαρχο με ύφος σοβαρό να δείχνει τον ανηφορικό δρόμο προς την ευημερία και στη σύνθεση -σε πολύ μικρότερες αναλογίες εννοείται-, τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης ν’ ακολουθούν με δέος τον Μεγάλο Τιμονιέρη.  

Σαν τελείωσα την σύντομη ομιλία μου, όρθιοι άπαντες, τα ολογράμματα των πολιτικών αλλά και ο πραγματικός κόσμος, με θέρμη, χειροκρότησαν. Συγκινημένος εγώ από την σπουδαία ομιλία μου, έβγαλα από την τσέπη μου ένα μαντήλι να σκουπίσω διακριτικά ένα δάκρυ που αυλάκωνε τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου μου. 

 

---

[1] Δεν θυμάμαι το όνομά του.

Το επεισόδιο της σταύρωσης στην Λ. Βέϊκου

Το επεισόδιο της σταύρωσης στην Λ. Βέϊκου

Εδώ και κάμποσες μέρες είμαι αξύριστος -συνήθεια που εφαρμόζω αραιά και πού- για να μαλακώνουν τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Κάθε μέρα κόντρα ξύρισμα έκανα όταν ήμουνα γιάπης και πήγαινα στο γραφείο με την ξύλινη έκφραση και τα γυάλινα μάτια. Το ξέρω, προκαλούσα φόβο με τ’ ανέκφραστα χαρακτηριστικά μου αλλά τι γιάπης θα ήμουν αν δεν λειτουργούσα κατά τον τρόπο αυτό; Κάποια φορά όμως, δεν ξέρω πως και γιατί, στρόφαρα διαφορετικά και παρατηρούσα άλλους γιάπηδες, ίδιο σακάκια και πανταλόνια, ίδια πουκάμισα, δερμάτινα παπούτσια μυτερά, μαντήλι στο σακάκι, ύφος μπλαζέ. Παρατηρώντας όλη αυτή τη φρίκη, έτρεξα έντρομος στον καθρέφτη μου και σαν με είδα για πρώτη φορά πραγματικά, μ’ έπιασε αναγούλα. Αυτό ήταν, πέταξα από πάνω μου τον γιάπη κι έγινα φυσιολογικός εργαζόμενος, δεν λέω φυσιολογικός άνθρωπος διότι ο εργαζόμενος είναι πρώτα δούλος και μετά άνθρωπος.

Θέλω να ξυριστώ τώρα μα θα χαλάσω δυό-τρία ξυραφάκια που τη στιγμή αυτή δεν τα έχω στο σπίτι. Έτσι, συνδυάζοντας την αγορά ξυραφιών με την καθιερωμένη βόλτα στην πολύβουη πόλη μας, πήρα την μικρή ανηφοριά και έφτασα στη Λ. Βέϊκου. Ξυράφια βρίσκεις παντού, σε περίπτερα, σε σούπερ μάρκετ σε ψιλικατζίδικα, κάπου θα έκανα στάση κάποια στιγμή για την αγορά τους. Δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα η σκέψη αυτή όσο μιά άλλη: γιατί σας παρακαλώ τα πάσης φύσεως κομμωτήρια (πριν από λίγα χρόνια τα λέγαμε και κουρεία) να μην ξυρίζουν; Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Η συνήθεια αυτή κόπηκε τρόπον τινά με την εμφάνιση του έιτζ αν θυμάμαι καλά και υπήρχε ένας σοβαρός λόγος τότε διότι τα περισσότερα μπαρμπέρικα ξύριζαν με τις λάμες και όχι με ξυράφια ως επί το πλείστον. Επικράτησε όμως το ξυράφι για λόγους υγιεινής και καλώς συνέβη αυτό, μόνο που χάθηκαν τα κουρεία πλέον για να σε ξυρίζουν. Παράκληση: αν γνωρίζετε κουρεία στην πόλη μας που ξυρίζουν, σας παρακαλώ πολύ ενημερώστε με.

Με σκέψεις σκόρπιες να περνάνε από το κεφάλι μου έφτασα στο ύψος της Vodafone, στη συμβολή της Λ. Βέϊκου με την Ήρας. Αστραπιαία αυτή η πανούργα η σκέψη γύρισε μερικά χρόνια πίσω, όταν στο σημείο αυτό υπήρχε ένα βενζινάδικο, της BP μάλλον. Στο βενζινάδικο λοιπόν αυτό, είχε γίνει ένα επεισόδιο από αυτά που μένουν στη μνήμη για πάντα. Τι ακριβώς είχε συμβεί;

Ήταν Μ. Πέμπτη. Λίγο πιο κάτω, στον πάλαι ποτέ κινηματογράφο Star που βρισκόταν επί της Λ. Βέϊκου και Αθανασίου Διάκου, ξεκίνησε ένα δρώμενο. Εκεί, στο περίπτερο της Δόξας, κάποιοι αλητάμπουρες είχανε φτιάξει ένα μεγάλο σταυρό από δυό μαδέρια και τον έβαλαν στον ώμο του Τσάκ με κατεύθυνση προς το κλειστό βενζινάδικο λόγω της προχωρημένης μεσονύκτιας ώρας. Είχαν επίσης έναν κουβά γεμάτο ούζο και ένας από δαύτους κάθε λίγο κα λιγάκι, βουτούσε ένα σφουγγάρι μέσα στον κουβά με το ούζο και πότιζε τον κουβαλητή του σταυρού Τσάκ. Αυτός, ρούφαγε ούζο και αγκομαχούσε από το βάρος των μαδεριών, σιγά-σιγά και πίνοντας αλκοολούχο ζωμό από τον κουβά γονατιστός σχεδόν, προχωρούσε την ανεπαίσθητη ανηφοριά. Σαν έφτασε η πομπή στο βενζινάδικο, σταμάτησε.

Άφησε καταγής τον σταυρό ο Τσάκ κι έπεσε ανάσκελα πάνω του, αμέσως, οι αλητάμπουρες έπιασαν και τον έδεσαν σε χέρια, πόδια και στη μέση. Τον πότισαν ακόμα μία φορά ούζο και σήκωσαν τον σταυρό με τον κρεμασμένο Τσάκ και τον τοποθέτησαν σχεδόν όρθιο στον τοίχο που υπήρχε στην νότια πλευρά του βενζινάδικου. Αφού τον σταθεροποίησαν, ένας από τους αλήτες, ποτίζει έκ νέου το σφουγγάρι με το τελευταίο ούζο στον κουβά και μ’ ένα μακρύ κοντάρι δίνει στα χείλη του Τσάκ να πιεί να στανιάρει.

Την ώρα εκείνη την καλή, σκάει ένα περιπολικό, κατεβαίνουν οι αστυφύλακες κι ένας απ’ αυτούς ακούγεται να λέει: Τσάκ, κατέβα με το καλό γιατί αλλιώς θα σε κατεβάσουμε εμείς με το ζόρι. Απόρησε ο Τσάκ με την απαίτηση των αστυφυλάκων και είπε: Ελάτε να με κατεβάσετε το Μ. Σάββατο, αφήστε με σας παρακαλώ στον σταυρό του μαρτυρίου!

Οι αλητάμπουρες, από έγνοια προς τον Τσάκ δήθεν, τον κατέβασαν, τον έλυσαν και τράβηξαν άπαντες για τα σπίτια τους ήσυχοι. 

Τώρα, εδώ στο περίπτερο της Δόξας σταμάτησα κι εγώ για ξυραφάκια λέγοντας στον Αντώνη που το δουλεύει την ώρα αυτή: Πιάσε ένα πακέτο ξυραφάκια Astor.

 

Το υπόγειο πάρκινγκ στην κεντρική πλατεία στην πόλη μας

Το υπόγειο πάρκινγκ στην κεντρική πλατεία στην πόλη μας

 

2666 μ.Χ.

Η πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό κρατεί καλά ακόμα στην πόλη μας αν και όπως δείχνουν τα πράγματα, οι δυνάμεις του καλού υπερτερούν. Η πάλη αυτή που κρατά από κτίσεως κόσμου, δηλαδή από το άπειρο, εμφανίστηκε έντονα και στην πόλη μας όταν αυτή απόκτησε αστική υπόσταση, όταν από χωριό της Αθήνας έγινε αυτόνομος Δήμος. Επειδή το καλό και το κακό αλληλοσυμπληρώνονται, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο τις όψεις του ίδιου νομίσματος, έχουν ενεργό ρόλο στο γίγνεσθαι την μικρής πλην τίμιας κοινωνίας μας.

Συνήθως το καλό το εκπροσωπεί η δημοτική αρχή και το κακό η αντιπολίτευση της δημοτικής αρχής. Βέβαια, αν ερωτηθούν όλες οι αντιπροσωπευτικές μας παρατάξεις, όλες εξυπηρετούν το καλό, οπότε το κακό που βρίσκεται;

Μεγάλη μάχη έγινε όπως θυμάμαι ανάμεσα τους όταν στο δημοτικό συμβούλιο συζητούσαν την πρόταση του Δημάρχου για την κεντρική πλατεία της πόλης που πάση θυσία έπρεπε να γίνει. Δεν νοείται εξάλλου πόλη σοβαρή στον κόσμο δίχως κεντρική πλατεία. Για ένα πρεστίζ ζούμε κι αναπνέουμε. Η διαμάχη ξεκίνησε όταν στην πρόταση του Δημάρχου υπήρχε και έτοιμη μελέτη για την κατασκευή 12οροφου υπόγειου πάρκινγκ χωρητικότητας 1200 αυτοκινήτων για την αποσυμφόρηση των δρόμων της πολύπαθης πόλης. Στο σημείο αυτό, η κάθε δημοτική παράταξη πρότεινε τον δικό της εργολάβο και αντιδρούσε σφόδρα στις υπόλοιπες προτάσεις. Επειδή όμως νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού, επικράτησε φυσικά η πρόταση του Δημάρχου και -ας είναι καλά- το μεγάλο αυτό υπόγειο πάρκινγκ είναι ουσιαστικά έργο δικό του. Όπως και το αποτεφρωτήριο στο καμίνι της ΛΑΤΟ άλλωστε.

Έτσι, σήμερα, το σωτήριο έτος 2666 μ.Χ., τα κέρδη της νέας αυτής δημοτικής επιχείρησης έχουν αυξηθεί κατά πολύ και συμβάλουν ουσιαστικά στην χρηματοδότηση άλλων μικρότερων έργων. Οι ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν το πάρκινγκ είναι ευχαριστημένοι διότι έχουν αφενός τ’ αυτοκίνητά τους ασφαλισμένα και αφετέρου το χρηματικό αντίτιμο κινείται σε λογικά πλαίσια. Συνεπώς, Δήμος και πολίτες είναι κερδισμένοι από την υλοποίηση της συγκεκριμένης πρότασης του Δημάρχου. Και η αντιπολίτευση είναι ικανοποιημένη αλλά δεν το ομολογεί, ντρέπεται.

Στην κεντρική πλατεία βρίσκομαι τώρα, στο σημείο που υπήρχε η κλινική του Κολιόπουλου (αργότερα στέγασε τα Goody’s και άλλες επιχειρήσεις) και έχω παραγγείλει από τον μπάρμαν του υπαίθριου αλλά φημισμένου μπαρ ένα ουίσκι καπνιστό. Προτιμώ το Cragganmore για την βελούδινη  γεύση του και το θεσπέσιο άρωμά του. Μου το σερβίρει ο μπάρμαν με λίγες πράσινες ελιές κι δυό μικρά κομμάτια από λαδοτύρι Μυτιλήνης και κάθομαι στην μπάρα ν’ απολαύσω ήσυχα το ποτό μου. Πραγματικά, ο περιβάλλον χώρος είναι ειδυλλιακός, λουλούδια, παρτέρια, δένδρα, κοτσύφια, σπουργίτια, δροσιά, και πολλά ακόμα μικρό πράγματα που συνθέτουν έναν ειδυλλιακό χώρο.

Ευτυχώς, εδώ στο καταπληκτικό αυτό υπαίθριο μπάρ δεν έρχεται για συνεδριάσεις το Κονκλάβιο κι έτσι η μόνη ίσως οχλαγωγία που υπάρχει -ας την ονομάσω έτσι-, είναι αυτή από το ελαφρύ αεράκι και από τιτιβίσματα των πουλιών. Όμως να, με τις σκέψεις αυτές, βλέπω τον Δήμαρχο να έρχεται προς το μέρος μου με το ηλεκτρικό του ποδήλατο. Δεν είναι δικό του, ένα από τα πολλά ηλεκτρικά ποδήλατα είναι που ενοικιάζει ο Δήμος στους πολίτες του για τις καθημερινές τους ανάγκες στην πόλη μας με πολύ φτηνό μάλιστα καθημερινό ενοίκιο.

Έλα Δήμαρχε, καλημέρα, άφησε τις ορθοπεταλιές και παράγγειλε τον καφέ σου. Εσύ κέρασες χθές, σήμερα η σειρά μου.  

Στο καμίνι της ΛΑΤΟ το δημοτικό αποτεφρωτήριο της πόλης του Γαλατσίου

Στο καμίνι της ΛΑΤΟ το δημοτικό αποτεφρωτήριο της πόλης του Γαλατσίου

 

2082 μ.Χ.

Μπαίνοντας στη στάση ΜΕΤΡΟ στο Παλιό Τέρμα Γαλατσίου, δεν φτάνω στις πλατφόρμες που οι γραμμές των τραίνων πηγαίνουν η μία προς Κηφισιά και Γουδί και η άλλη προς Γέρακα και Ελευσίνα. Πρίν φτάσω σε αυτές στρίβω αριστερά και εισέρχομαι στην τρίτη πλατφόρμα μιάς κατεύθυνσης που η γραμμή αυτή φτάνει στα υπόγεια του δημοτικού αποτεφρωτηρίου που βρίσκεται ψηλά στο βουνό, κοντά στο καμίνι της ΛΑΤΟ.

Από τότε που ο επί συνεχόμενη 50κονταετία Δήμαρχος Γαλατσίου κ. Μαρκόπουλος αποφάσισε κι έφτιαξε το δημοτικό αποτεφρωτήριο, πλήθος κόσμου -όχι μόνο από το Γαλάτσι- από κάθε γωνιά της Αττικής γης-, επισκέπτεται των χώρο συγκομιδής της στάχτης. Αυτός ο ειδυλλιακός χώρος, που μάλλον μοιάζει περισσότερο σε πάρκο, έχει σε κοινή θέα ένα τεράστιο πηγάδι στο κέντρο του, βάθους περίπου 33 μέτρων και με διάμετρο 17 μέτρα. Το εντυπωσιακό αυτό πηγάδι εμφανίζεται στα μάτια των επισκεπτών σαν ένα τεράστιο γαλβανιζέ δοχείο καλυπτόμενο με γυαλί ώστε να είναι ορατός εντός αυτού ο σωρός από τη στάχτη.

Όταν αποφάσισε ο Δήμαρχος να κατασκευάσει ο Δήμος το έν λόγω έργο, υπήρξαν μεγάλες κόντρες στο δημοτικό συμβούλιο. Όχι γιατί δεν τους ενδιέφερε το έργο αλλά αν δεν διαφωνούσαν πως θα δήλωναν την ύπαρξή τους σαν δημοτικές παρατάξεις; Η κομμουνιστική παράταξη μονάχα δεν διαφώνησε για έναν απλό λόγο, διότι επέλεξε ν’ απέχει από την συγκεκριμένη συζήτηση και κατ’ επέκταση και από την ψηφοφορία που έγινε αμέσως μετά το πέρας των διαφωνιών.

Όταν έγινε το αποτεφρωτήριο στις σχεδόν έτοιμες εγκαταστάσεις από το παλιό και εγκαταλειμμένο καμίνι, στον κανονισμό λειτουργίας του, μπήκε ένας και μόνο απαράβατος όρος: οι στάχτες των κεκοιμημένων και κατακαμένων δούλων δεν θα παραδίνονται στους οικείους τους αλλά θα τοποθετούνταν όλες, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, στο γαλβανιζέ πηγάδι. Ο συγκεκριμένος όρος πολλούς βρήκε σύμφωνους, άλλους όχι, ειδικά μάλιστα εκείνοι που λειτουργούσαν περισσότερο με το συναίσθημα και όχι με την λογική, αντέδρασαν βίαια. Η φύση τους γάρ. Όμως, κι αυτοί είχαν την επιλογή τους, επέλεγαν αν ήθελαν τον παλιό και μολυσματικό τρόπο των κοιμητηρίων. Και λίγοι από αυτούς αυτό έκαναν.

Τα σαββατοκύριακα που ο χώρος της συγκομιδής της στάχτης είναι ανοικτός στο κοινό, γεμίζει από ανθρώπους που φτάνουν σ’ αυτόν και προσπαθούν να ξεχωρίσουν τη στάχτη των δικών τους ανθρώπων. Για τον σκοπό αυτό, κάθε σαββατοκύριακο, ένας χειριστής ενός ειδικού μηχανήματος που μοιάζει με κουτάλα ανακατεύει την στάχτη από το γαλβανιζέ δοχείο, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν οι στάχτες των ανθρώπων, όλες συγκεντρωμένες πλέον στο μεταλλικό πηγάδι, μοιάζουν σαν μία.

Για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο ο Δήμαρχος στην κατασκευή του αποτεφρωτηρίου, δεν συγκρούστηκε μόνο με τις περισσότερες δημοτικές παρατάξεις αλλά κυρίως και μάλιστα πολύ σκληρά με την εκκλησία. Τόση μάσα σε κεριά, λιβάνια, πουρμπουάρ παπάδων για τρισάγια, φωτισμός πολυελαίων και λοιπά, όλα αυτά χαμένα. Με τα δίκια της η εκκλησία αντέδρασε αλλά κι αυτή πλέον είναι αδύναμη διότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πιά αγνωστικιστές, νομίζουν δηλαδή ότι δεν πιστεύουν πουθενά, αλλά κι αυτοί πιστοί είναι, έστω στον αγνωστικισμό. Και οι όμοροι Δήμοι αντέδρασαν διότι κι αυτοί έχαναν σε μάσα από τάφους, οστεοφυλάκια, real estate οικογενειακών τάφων και λοιπά. Δεν υπολόγισε καμιά απειλή και κανένα αφορισμό ο αιώνιος σχεδόν Δήμαρχος και επέβαλε ουσιαστικά το αποτεφρωτήριο που πέραν των άλλων, εισρέουν στο ταμείο του Δήμου και αρκετά χρήματα. Εξάλλου, όλα για το χρήμα δεν γίνονται στη ζωή αυτή;

Σήμερα λοιπόν, το σωτήριον έτος 2082 μ.Χ., εδώ στο πηγάδι με τις στάχτες ψηλά στο βουνό, ο Δήμαρχος και όλοι οι αντίπαλοί του περί των δημοτικών, δεξιοί, αριστεροί, κομμουνιστές, άπαντες, όλοι έχουν γίνει στάχτη και έχουν ενωθεί. Το ίδιο κι εγώ. Εδώ στο πηγάδι, εκτός από εμάς που ανέφερα, βρίσκεται και όλο το Κονκλάβιο αλλά τι παράξενο, δεν οχλαγωγεί. Όλους τους διαφωνούντες έν ζωή, μας ενώνει τώρα μία μεγάλη μάζα στάχτης εντός του γαλβανιζέ δοχείου. Έστω και με τον τρόπο αυτό, επετεύχθη ενότητα!

Η περιφρούρηση του Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ στο Γαλάτσι

Προ ημερών δημοσιεύτηκε μία φωτογραφία με τον Δήμαρχο και τον υπουργό κ. Γεωργιάδη στην ταβέρνα του πρώτου, και ειπώθηκε ότι τράταρε ο Δήμαρχος τον υπουργό και κάποιους συνεργάτες του. Η είδηση αυτή δεν άρεσε σε κάποιους κύκλους της μικροπολιτικής και βγήκαν παγανιά οι εντεταλμένοι προπαγανδιστές να πούνε τα δικά τους, να δείξουν τον κιτρινισμό τους.

Ο Δήμαρχος, μέσα από τον θεσμικό του ρόλο, έχει κάθε δικαίωμα να συνομιλεί, να συνεννοείται, ακόμα και να συντρώγει, με μέλη της κυβέρνησης καθώς και με θεσμικούς παράγοντες του ελληνικού κοινοβουλίου και όχι μόνο. Κατά τον ίδιο τρόπο είχε φιλοξενήσει παλαιότερα την περιφερειάρχη Αττικής κ. Δούρου ή και άλλους παράγοντες της πολιτικής σκηνής. Πέραν αυτού όμως, έχει το δικαίωμα όπως όλοι μας, να κάνει παρέα με τον οποιονδήποτε, πολιτικό, εκδότη, φίλο του, συμπαίχτη του (στο ποδόσφαιρο), συγχωριανό του κτλ. να πίνει καφέ ή να γευματίζει, στην ταβέρνα του ή όπου αλλού θέλει.

Εξερράγησαν δήθεν κάποιοι συμπολίτες μας σαν αντίκρυσαν τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Λές και θα δώσει ραπόρτο ο Δήμαρχος (ο κάθε Δήμαρχος) που θα πάει και τι θα κάνει. Αυτοί οι δήθεν όμως αγανακτισμένοι συμπολίτες μας, σαν έμαθαν από τα χείλη του ίδιου του Δημάρχου ότι κάθε 15 μέρες γευματίζει στην ταβέρνα του και ο κ. Κουτσούμπας (Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ), εκείνο που κατάφεραν ν’ αρθρώσουν ήταν: και γιατί δεν μας κάλεσες Δήμαρχε να έρθουμε για περιφρούρηση του Γραμματέα μας;

Αστεία πράγματα; Ασφαλώς. Καλό και χρήσιμο είναι να κρίνουμε τον Δήμαρχο και μάλιστα με τρόπο σκληρό στις πολιτικές του αποφάσεις που δεν συμφωνούν με το κοινό καλό της πόλης μας, αλλά επ’ ουδενί δεν έχουμε το δικαίωμα να τον κρίνουμε από το ποιοι θα φάνε στην ταβέρνα του ή με ποιους θα πιει καφέ.

Μετά την φωτογραφία αυτή που κυκλοφόρησε ευρέως, έκανε και ένα παραπολιτικό άρθρο η εφημερίδα «Παραπολιτικά», υπέρ του φυσικά αν και είχε άλλους αποδέκτες. Οι «σοβαρές» εφημερίδες όπως τα «Παραπολιτικά», δεν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν κάτι περισσότερο, κάτι πιο ουσιώδες. Παραμένουν εφημερίδες μικρής κυκλοφοριακής εμβέλειας αλλά μεγάλης μάλλον οικονομικής επιφάνειας. Εν τοιαύτη περιπτώσει, εφημερίδες αυτού του στυλ δεν τις συγκαταλέγω στις σοβαρές εφημερίδες. Και ποιες είναι οι σοβαρές εφημερίδες; Ίσως αναρωτηθεί κανείς. Ποιες; Πρώτα και κύρια οι δυό κομματικές, ο Ριζοσπάστης και η Αυγή, η Καθημερινή στον χώρο που εκπροσωπεί και το Liberal.gr στον φιλελεύθερο χώρο. Είτε συμφωνεί κανείς ή όχι, αυτές οι αναφερόμενες εφημερίδες, έχουν ένα κύρος και μιά συνέπεια σε αυτό που εκπροσωπούν.

Έγκυρες μπορούν επίσης να χαρακτηριστούν οι εφημερίδες της άκρας αριστεράς διότι δεν παρεκλίνουν από τις αρχές τους, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς με αυτές ή όχι.

Ο Δήμαρχος λοιπόν -για να επανέλθω-, και με τον διάβολο μπορεί να συμφάει και να τον τραπεζώνει στα θεσμικά πλαίσια, αλλά και έξω από αυτά, στον ιδιωτικό του βίο.

Μέχρι τώρα, η πορεία του Δήμαρχου, πέρα από σοβαρά προβλήματα (Παλαί, Λόφος Κόκκου, κεντρική πλατεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, έργα Μετρό κ.α.) έχει ένα θετικό πρόσημο και, παραμένει κατά τη γνώμη μου και μόνο εννοείται, ο καλύτερος Δήμαρχος που είχε μέχρι σήμερα η πόλη μας. Και μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερος ακούγοντας σοβαρά και τις θέσεις των δύο (μόνο) σοβαρών συνομιλητών που έχει στο Δημοτικό Συμβούλιο, δηλαδή τον κ. Χαραλαμπίδη και τον κ. Παναγιώτου αφενός και αφετέρου αν δείξει δυνατός και πει ένα μεγάλο Όχι, στο κάλεσμα της κεντρικής πολιτικής σκηνής της πατρίδας μας.

Η κεντρική πολιτική σκηνή αποτελείται από μετριότητες, οι ικανοί παραμένουν και προσφέρουν ένα σκαλί παρακάτω. Αρκεί να μην είναι άπληστοι, ανικανοποίητοι και να θελήσουν να γίνουν κι αυτοί μετριότητες. Τα παραδείγματα πολλά.  

Σύγκρουση καλαματιανών παραγόντων της πόλης μας στο Hasta Louego!

Η ύλη είναι σημειακή ανωμαλία στο χωροχρονικό συνεχές

Σήμερα το πρωί, αναζητώντας πινέζες, έπειτα από αρκετό ψάξιμο και απογοητευμένος θα ‘λεγα, φτάνω και στο πολύ-κατάστημα του Αργυριάδη επί της Βενιζέλου και κάπως άκεφα, περιμένοντας ακόμα ένα: δεν έχουμε, ρωτάω έναν υπάλληλο έξω στο πεζοδρόμιο καθώς περίμενα στη σειρά μου: πινέζες έχετε; Φυσικά, απάντησε σβέλτα ο υπάλληλος κι εκνευρίστηκα που τόσες ώρες έψαχνα άσκοπα δώθε-κείθε. Από τα καλύτερα και χρησιμότερα καταστήματα στην πόλη μας αυτό του Αργυριάδη.

Με τις πινέζες ανά χείρας και καθ’ οδόν προς το σπίτι πιάνοντας τον κατήφορο, κατεβαίνω τα σκαλιά του εμπορικού κέντρου (Σινέ Αλέξανδρος) αλλά πριν φτάσω στο ύψος του ίντερνετ καφέ, δίπλα, στο Hasta Luego, ακούω ευχές και βλέπω χαιρετούρες. Η στιγμιαία στάση μου δεν με εμπόδισε κι έπιασα θέση σε μιά γωνιά του Hasta Luego, θέλησα να γίνω μάρτυρας βαριών συζητήσεων. Όχι, δεν εννοώ κουβέντες του Κονκλάβιου που συνήθως συνεδριάζει δίπλα, όχι, αλλά κάτι περισσότερο, κάτι πιο επίσημο. Αφού ασφάλισα τη θέση μου μη μου τη φάνε τα κοράκια, εισήλθα στο καφέ, πήρα τον καφέ μου ανά χείρας κα κάθισα ήσυχος στη θέση μου, σε μιά γωνιά. Μόλις είχε φτάσει ο Δήμαρχος και κάθισε δίπλα σε έναν  καλαματιανό συγχωριανό του και ενεργό κομμουνιστή. Γράφω ενεργό κομμουνιστή διότι αποσύρονται αρκετοί σύντροφοι στη μέση της διαδρομής μη αντέχοντας την κομμουνιστική πειθαρχία, ή αποχωρούν χαράζοντας πορείες δεξιόστροφες συνήθως. Υπάρχουν και εκείνοι οι ελάχιστοι που πάνε αριστερότερα, αλλά αυτά είναι θέματα άλλων και επί της ουσίας δεν με αφορούν. Ο κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του και εμείς έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις επιλογές τους, μόνο εφόσον σχετίζονται με τα κοινά, όπως καλή ώρα στην πρωινή καλαματιανή μάζωξη φίλων και συγχωριανών μα και άσπονδων πολιτικών αντιπάλων.

Μετά τις πρώτες δυνατές τζούρες του καλού καφέ που σερβίρει το Hasta Luego, άρχισε ο κομμουνιστής να βγαίνει στον Δήμαρχο από τ’ αριστερά. Έμ από που θα του έβγαινε; Από το κέντρο; Τέλος πάντων, άρχισε την άμυνα ο Δήμαρχος, τόσα θα μου στοιχίσει η Ζαϊρα, τόσα θέλω για την πλατεία που θα γίνει, κτλ. Μα καλά Δήμαρχε, το Ελεγκτικό Συνέδριο δεν απέρριψε τις απαλλοτριώσεις για την πλατεία; Τέλος πάντων, λόγο στο λόγο, εκνευρίστηκε και ύψωσε φωνή ο κομμουνιστής, πιστεύοντας αφελώς μάλλον πως με τις φωνές θα ψαρώσει ο Δήμαρχος, ένας άλλος τον ρώτησε γιατί δεν νομιμοποιεί 200 συμβασιούχους, πήρε ρότα περίεργη η κουβέντα και το αποτέλεσμα όλης αυτής της φασαρίας; Μηδέν.

Το όλο σκηνικό, μου θύμισε κάτι δήθεν ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση όπου οικοδεσπότες και καλεσμένοι δεν επιδιώκουν ένα διάλογο της προκοπής αλλά μιά κόντρα όπου ο νικητής είναι αυτός που θα σκούξει δυνατότερα από τους υπόλοιπους. Το αστείο φυσικά σε αυτές τις εκπομπές είναι και το άλλο, συνήθως οι οικοδεσπότες είναι δημοσιογράφοι «έγκριτοι», δηλαδή δημοσιογράφοι του κώλου (συγχωρήστε μου την αθυροστομία) που η ανεγκέφαλη μάζα τους έχει δώσει αξία.

Απογοητευμένος από την τροπή της συζήτησης μεταξύ των καλαματιανών παραγόντων της πόλης μας, του πρώτου πολίτη της και του ενεργού και οργισμένου κομμουνιστή, σηκώθηκα με τις πινέζες στο ένα χέρι και τράβηξα για την Ιπποκράτους. Καθώς πήγαινα, σκέφτηκα: έτσι και μάθει η ολομέλεια του Κονκλάβιου την ανάρμοστη συμπεριφορά του μέλους της (του ενεργού κομμουνιστή), και την ασέβεια που έδειξε προς ό,τι εκπροσωπεί ένας Δήμαρχος, ασφαλώς και θα τον επιπλήξει.

Η ύλη, σαν σημειακή ανωμαλία που είναι στο χωροχρονικό συνεχές, εκδηλώθηκε για άλλη μία φορά σήμερα το δευτεριάτικο πρωινό στο Hasta Luego. Είπαμε, ο υλισμός (απ’ όπου κι αν προέρχεται) είναι από τη φύση του συγκρουσιακός.