Εγκαίνια
της κεντρικής πλατείας Γαλατσίου
Περνώντας κάθετα την
οδό αγίας Γλυκερίας από την οδό Νίκου Ξυλούρη (Κουρτίου), στρίβω δεξιά στην οδό
Αλαμάνας με κατεύθυνση το σπίτι. Θ’ άλλαζα γρήγορα φορώντας ένα κοστούμι και
ευθύς αμέσως θα πήγαινα στα εγκαίνια της κεντρικής πλατείας όπου είμαι ο
κεντρικός ομιλητής.
Στην
Αλαμάνας όμως, δεν ξέρω πως και γιατί, κάτι μ’ έκανε να σταματήσω στην άκρη του
δρόμου. Έσβησα τη μηχανή του εξακύλινδρου κάρου μου διότι ρουφάει πολύ βενζίνη
και ξαφνικά, σαν μέσα απ’ ένα σύννεφο θαρρώ, εμφανίστηκε μπροστά μου το παλιό
γυμνάσιο. Έντρομος διακρίνω την κ. Λαρίου να εισέρχεται στον προαύλιο χώρο, την
φιλόλογό μας ένα φεγγάρι, την ίδια ώρα που ο κ. Καφαντάρης, ο μαθηματικός παρκάρει
το Sunbeam.
Μαθηματικός καλός και άνθρωπος ακόμα καλύτερος. Πίσω του, παρκάρει σχεδόν ταυτόχρονα
το Volvo
244 του κ. Κανδηλιώτη. Μουσικός είναι αλλά μουσική μάλλον θα μάθουμε αργότερα,
δε λέω όμως, το ντο-ρε-μι-φα-σόλ, μας το διδάσκει με τέχνη.
Χειμώνας
καιρός και το κρύο τσουχτερό, μαθητές και καθηγητές βιαστικά εισέρχονται στο
γυμνάσιο. Να τώρα, παρκάρει το Opel Kadett coupe του
κ. Σκιαδά, του μαθηματικού. Βγαίνει με την παλτουδιά του ο αριστοκράτης και
δίχως βιασύνη μπαίνει κι αυτός στον προαύλιο χώρο. Στο μάθημα του κ. Σκιαδά για
να έχεις καλό βαθμό, αρκεί να δίνεις προσοχή στις ιστορίες που λέει από το
Πολεμικό Ναυτικό που υπηρέτησε ως Σημαιοφόρος, στα μαθηματικά σπάνια εξετάζει
παρά μόνο όσους δεν θαυμάζουν τις ιστορίες του. Είναι και ομορφάντρας αλλά κυρίως
άτυπος ιστορικός. Να όμως και η κ. Τάσκα, όταν μας κάνει χημεία είμαστε πάρα
πολύ προσεχτικοί όλοι μας, ρουφάμε γνώση όπως η οχιά πίνει το γάλα.
Είμαστε
όλοι οι μαθητές συγκεντρωμένοι τώρα στο προαύλιο και βγαίνουν και όλοι οι
καθηγητές για την πρωινή προσευχή. Χωρίς προσευχή μάθημα δεν αρχίζει, τι, να το
μάθει ο πανοσιολογιότατος κ. Χρυσόστομος; «Επανάσταση» έκ νέου θα γινόταν. Εδώ λοιπόν,
μετά το «άγιος ο θεός και τα ρέστα», ο τρισμέγιστος κ. Γκιζελής, ο θεολόγος μας,
δίνει το σύνθημα και…. «Ύμνοςςςς». Εμείς, ακούγοντας τον «Ύμνοοοο»
τρανταζόμαστε από τη συγκίνηση και στο παραπέντε μερικοί από εμάς γλυτώνουν την
αποβολή, και αύριο όμως μέρα θα ‘ναι.
Πρώτη
ώρα έχουμε αγγλικά με τον κ. ………[1]. Σε
ερώτησή μου: πως λέγεται ο χασάπης στα αγγλικά κ. καθηγητά;», απαντά βιαστικά αλλά
με οξφορδιανή προφορά, «πούτσα», είναι και λιγάκι ψευδός, γελάει η τάξη και από
τη ζοχάδα του πετάει κάτι καρέκλες. Είναι όμως καλός, να τις προάλλες, τον
πετύχαμε σε ένα μπουρδέλο κατά την καθιερωμένη μπουρδελότσαρκα μας και χάρηκε
πολύ που μας είδε. Όταν μάλιστα βγήκε η τσατσά στο σαλόνι για να πει να περάσει
ο επόμενος, μας παραχωρούσε τη θέση του, όμως εμείς, ευγενικοί καθώς ήμασταν
αρνιόμασταν και περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει.
Δάκρυσα
πολύ καθώς επανήλθα στην πραγματικότητα, τόσο έντονο ήταν το στιγμιαίο ταξίδι προς
τα πίσω στο παλιό γυμνάσιο της πόλης μας. Όμως, ας αφήσω στην άκρη τα νεκρά
πράγματα και ας επανέλθω στο τώρα και στις υποχρεώσεις που έχω.
Τώρα
βρίσκομαι στην κεντρική πλατεία της πόλης μας, λίγα μέτρα από τον σταθμό του ΜΕΤΡΟ
και ο κόσμος έχει ήδη συγκεντρωθεί για τα εγκαίνια, οι δε επίσημοι φτάνουν ο ένας
μετά τον άλλον. Όλα τα βαριά ονόματα της ελληνικής κεντρικής πολιτικής σκηνής
έχουν ήδη φτάσει: Άδωνης, Πολάκης, Παφίλης, Αυλωνίτου, και έπονται Μητσοτάκης,
Τσίπρας, Κουτσούμπας, Ανδρουλάκης, Βαρού κ.α.. Ειδικά ο Βαρού, αφού απέτυχε να
γίνει Φαραώ, έχει αλλάξει γραμμή και εμφανίζεται σε δημόσιες συγκεντρώσεις σαν ένας
από εμάς. Ο Δήμαρχός μας, κάθεται στο κέντρο όλων των ολογραμμάτων των πολιτικών
μας συγκινημένος.
Η
πλατεία Στάχτης, έτσι ονομάζεται η κεντρική μας πλατεία
όπως αναφέρω στην ομιλία μου, σχετίζεται με το άγαλμα και μία σύνθεση που είναι
φτιαγμένα από τις στάχτες του αποτεφρωτηρίου στο καμίνι και κοσμούν ήδη τον
χώρο. Έργο συμπολίτη μας καλλιτέχνη, αναπαριστά πολύ διακριτά, τον Δήμαρχο με
ύφος σοβαρό να δείχνει τον ανηφορικό δρόμο προς την ευημερία και στη σύνθεση
-σε πολύ μικρότερες αναλογίες εννοείται-, τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης ν’
ακολουθούν με δέος τον Μεγάλο Τιμονιέρη.
Σαν τελείωσα την σύντομη ομιλία μου, όρθιοι άπαντες, τα ολογράμματα των πολιτικών αλλά και ο πραγματικός κόσμος, με θέρμη, χειροκρότησαν. Συγκινημένος εγώ από την σπουδαία ομιλία μου, έβγαλα από την τσέπη μου ένα μαντήλι να σκουπίσω διακριτικά ένα δάκρυ που αυλάκωνε τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου