Ο Αλέξης ... στο δείπνο των 7

Ο Αλέξης ... στο δείπνο των 7

 

Κατά τα μέσα Σεπτεμβρίου, γιορτάζουν λένε, η Σοφία και οι κόρες της, η Αγάπη, η Ελπίδα, η Πίστη, και δεν θυμάμαι ποια ακόμα αγία. Ωραίες είναι οι γιορτές, δεν τις αμφισβητεί ουδείς, ειδικότερα μάλιστα αν προκύπτει λόγω αυτών και κάποια μάζωξη για την ενίσχυση των ανθρώπινων σχέσεων, που, όπως καλά γνωρίζουμε, από κτίσεως κόσμου, είναι προβληματικές. Σε αυτά τα πλαίσια, λόγω εορτής δηλαδή, δεχτήκαμε με χαρά το κάλεσμα της Ελπίδας για φαγητό, με καθυστέρηση όμως μερικών μηνών λόγω κορωναϊού. Μάη μήνα λοιπόν κινήσαμε για το σπίτι της Ελπίδας. Πρώτα φτάσαμε εμείς, δηλαδή ο Γκουρού, η Έλεν, η Κάθριν κι εγώ, η Ελπίδα είχε έτοιμο ζεστό νερό, όπως από πρωτύτερα είχαμε συνεννοηθεί και έριξα τον τραχανά στη φωτιά, όχι τον δικό μου τελικά, μα αυτόν της οικοδέσποινας, ήταν καθαρός ξηρομερίτικος, ξινός φυσικά. Η συνεννόηση για τον τραχανά είχε προηγηθεί μερικές μέρες νωρίτερα, αφού, είπαμε να τον φτιάξω εγώ.

        Γύριζα τον τραχανά με την κουτάλα, οι γυναίκες τα έλεγαν και ο Γκουρού βγήκε στη βεράντα να καπνίσει. Προς το τέλος του Μάη, το αεράκι είχε δύναμη, κάποιο καιρικό φαινόμενο αναμενόταν τρομάζοντας τη πλάση, κάποιες φωτιές άρχισαν δειλά να σιγοκαίνε βουνά και λαγκάδια, οι πολιτικοί κατηγορούσαν σαν ψεύτες οι μεν τους δε, τα γνωστά δηλαδή, ο Ερντογάν αστράφτει και βροντά όπως γαβγίζουν τα σκυλιά ίσα να ακουστούν, ο Μπάιντεν είναι θυμωμένος κι ανήσυχος κι απορημένος μάλιστα για την κατάντια του κόσμου, στην Αγγλία η βασίλισσα σαν πήρε το πρωινό της γεύμα, βγήκε με τα σκυλιά της στους αγρούς να περπατήσει και να φιλοσοφήσει την άτιμη τη ζωή, στην Κίνα συνελήφθη ένας χωρικός που κατουρούσε στα χωράφια, στη Ρωσία ο Πούτιν έκανε κωπηλασία με το κορμί γυμνό και την περηφάνια ψηλά παράλληλα με τις στρατιές του να ισοπεδώνουν τα κατάλοιπα του ναζισμού στην Ουκρανία, στη Βενεζουέλα ο Μαδούρο δεν πολύ-ακούγεται και σκέφτομαι πως η επανάσταση τέλειωσε άδοξα, στην Αγγλία έχει πάψει από καιρό η φαγωμάρα για το Brexit, από τον άμβωνα ένας παπάς διαβάζει το λόγο του δεσπότη του και συγκινείται, ο Τσέ Γκεβάρα ζει ακόμα όπως μαθαίνω από επαναστατικά έντυπα, ο Στράτος -ένας κλασικός τεμπέλης της γειτονιάς με μηδέν ένσημα στον βίο του-, είναι οργισμένος που δεν του δίνουν δύο χιλιάδες ευρώ μηνιαίο επίδομα, στο Facebook εκατομμύρια χρήστες έπεσαν σε κατάθλιψη διότι δεν συγκέντρωσαν τα αναμενόμενα likes. Σε όλο αυτό το καθημερινό δρώμενο ανά τον κόσμο υπάρχει μία σταθερά, ο Έλλην κυβερνήτης που συγκίνησε τον αγνό κόσμο με τον καθάριο λόγο του, και φυσικά η μόνιμη οργή του Παφίλη που πάντοτε τα λέει τσεκουράτα. Τώρα θυμήθηκα την σταλινική τσεκουριά πού ‘φαγε ο Τρότσκι κάποτε στο Μεξικό. Ας μείνω όμως στο θέμα! Πολλά μπορούν να συμβούν στα τέλη του μήνα τούτου, όμως τις μαύρες μου τις σκέψεις την ώρα της κουτάλας, τις διάλυσε το κουδούνι της εξώπορτας.

        Η Κωνστάντια, με τον αέρα της κεντρο-αθηναίας (κολωνακιώτισσα γάρ), εισέβαλε στο σπίτι και άρχισε η συζήτηση να στρέφεται πέριξ των αστρολογικών θεμάτων, την ώρα δε που έριχνα αλάτι στο μείγμα και δούλευα την κουτάλα καλά, άκουσα την νιόφερτη να μου λέει: γειά σου Ταύρε! Απόρησα με το μνημονικό της, μα η ανάγκη της κουτάλας δεν μου άφησε χρόνο παρά να ανταποδώσω τον χαιρετισμό κουνώντας χαμογελαστός το κεφάλι μου. Σαν έβρασε όπως ήθελα ο τραχανάς, τον κατέβασα από την φωτιά και του άδειασα μία κουταλιά ωμό λάδι, πάλι έφερα το μείγμα γύρες με την κουτάλα, η Ελπίδα δοκίμασε το μείγμα αν ήταν εντάξει στο αλάτι του, συμφώνησε ως προς αυτό κι έπιασα την φέτα το τυρί -την είχα ψιλοκόψει από πριν- και την άδειασα κι αυτή στην κατσαρόλα. Εγώ γύριζα την κουτάλα με ρυθμό, ώστε το τυρί να λιώσει και να γίνει το μείγμα κρεμώδες, δυστυχώς όμως, τούτο δεν συνέβη, διότι, τα αστρολογικά θέματα που άκουγα με αποσυντόνισαν, άκουγα για τις χάρες των Σκορπιών και είχα λυγίσει, έτσι, το μείγμα δεν είχε τις σωστές αναλογίες τραχανά-νερού, δεν απέκτησε δηλαδή την κρεμώδη όψη που επεδίωκα. Τέλος πάντων, τελείωσα να γυροφέρνω την κουτάλα μέσα του, την έβγαλα και έκλεισα την κατσαρόλα με το καπάκι της.

        Την ώρα που σουπίζαμε το αραιό μείγμα -νόστιμο ήταν φυσικά-, εμφανίστηκε ο Αλέξης και έτσι ο αριθμός των μετεχόντων του δείπνου έγινε ιερός, ήμασταν στο σύνολο επτά. Βλέποντας ο Αλέξης το τυρί να επιπλέει στην επιφάνεια του τραχανά, ξεκίνησε με λαχανικά το δείπνο του, η Κάθριν αναζητούσε διαρκώς το μαύρο πιπέρι, είχε βάλει δε και μικρά κομμάτια παξιμάδια μέσα στο πιάτο και αλλοίωσε το βουκολικό έδεσμα. Η Έλεν, η Κωνστάντια κι εγώ πίναμε κόκκινο κρασί, ο Γκουρού η Ελπίδα και η Κάθριν, έπιναν ροζέ, ο Αλέξης, πήρε δίπλα του το μπουκάλι την τσικουδιά και την έκανε ζάφτι.

        Τρώγαμε ήσυχα και κουτσοπίναμε, κι εκεί που άλλα περιμέναμε, να πάει δηλαδή η κουβέντα στα μυστηριώδη θέματα της ζωής, ο Αλέξης, έχοντας καταναλώσει σε χρόνο ντέ τέ, που λένε, το ένα τρίτο του μπουκαλιού, κάτι πήγε να ξεκινήσει αλλά τον πρόλαβε η Έλεν. Παραξενεύτηκε κάπως ο Αλέξης που δεν πρόλαβε να τελειώσει τη λέξη που άρχισε, ο Γκουρού κι εγώ μείναμε ήσυχοι, γνωρίζοντας καλύτερα από αυτόν την Έλεν, η Κωνστάντια μελετούσε εντός της αν δένει ο Σκορπιός με ωροσκόπο τον Παρθένο, πολύ αργότερα ανέλυσε το θέμα αυτό, η Κάθριν είχε τελειώσει τη σούπα της και είχε στο πιάτο της λαχανικά και κρέας, και άρχισε να φουντώνει η Έλεν -παρορμητική γάρ-, να οργίζεται, και να πηγαίνει την κουβέντα στη σωτηρία του κόσμου. Ακούγαμε και σωπαίναμε, η Ελπίδα, παρασυρόμενη κι αυτή από την οργή της Ελένης, πρόλαβε και εξιστόρησε το γεγονός που κάπου πήγε ο Τσίπρας και έβαλαν κάτι βουδιστές λάδι στο μέτωπο του γιού του, την ίδια ώρα που αυτός δεν κάνει τον σταυρό του, τέλος πάντων, συνέχισε η Έλεν να απαιτεί αλλαγή του κόσμου εδώ και τώρα, όπου, ξαφνικά, πέταξε την μαχαιριά ο Αλέξης, άρχισε να μιλά για την λευκή αδελφότητα. Εμείς απορήσαμε, η Κάθριν περισσότερο, σταμάτησε μάλιστα να τσιμπολογά και άκουγε με προσοχή τον παράξενο λόγο, δεν άργησε μάλιστα να θέτει ερωτήματα. Στα ερωτήματα ο Αλέξης δεν απαντούσε αλλά παρέπεμπε στον Γκουρού, αυτός όμως δεν μιλούσε, σώπαινε, οπότε, εκείνη την κρίσιμη ώρα, με ρωτά η Κωνστάντια πότε ακριβώς γεννήθηκα. Σαν της απάντησα πως φάνηκα στη γή την 1^η του Μάη, ταράχθηκε η Κάθριν, διότι στη λευκή αδελφότητα τη μέρα αυτή την έχουν ιερή, διότι γεννήθηκε σε αυτήν ο ιδρυτής της, είπε το όνομά του αλλά δεν το θυμάμαι.

        Αστραπιαία, η κουβέντα άλλαξε ρότα, οι γυναίκες άρχισαν να κατηγορούν τους Ιλλουμινάτι για τις ασχήμιες στον κόσμο, η Κάθριν μάλιστα, περισσότερο διαβασμένη από όλους μας -σε ειδικά βιβλία-, έμπλεξε στο λόγο της Τριμερή Επιτροπή και Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ο Γκουρού κι εγώ σωπαίναμε, ακούγαμε όμως με προσοχή. Ό,τι τσιγάρα είχα μου τα γάμησαν όλα σχεδόν στη τράκα -τους άρεσαν τα σκέτα που κάπνιζα, ώσπου κάποια στιγμή, αισθανόμενος ότι θα ξέμενα. έπιασα το κομπολόι στα χέρια μου, ο Αλέξης επέμενε να μιλήσει ο Γκουρού αλλά εκείνος τηρούσε ευλαβικά τη σιωπή του, δεν ήξερε ή δεν ήθελε να φανερώσει πράγματα αφανέρωτα;

        Την οδυνηρή κουβέντα με το βαρύ θέμα της, την πήγε αλλού ξαφνικά, ελέω τσικουδιάς ο Αλέξης. Καθόταν δίπλα στην Ελπίδα και ρουφώντας ακόμα μία γουλιά τσικουδιά, άρχισε να βγάζει από μέσα του τον βάσανο της ζωής του. Στον βάσανο αυτό, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η Ελπίδα, προς στιγμή πήγε να ταραχτεί αυτή, αλλά ευθύς αμέσως έπεσε στα γέλια, έφταιγε και το ροζέ που έπινε, πιθανότατα, και οι αστρολογικοί συνδυασμοί να ήσαν ευνοϊκοί πάνω από το δείπνο των επτά. Για αρκετή ώρα σαν άλλοι ψυχολόγοι, ακούγαμε τον ξαπλωμένο στο ανάκλιντρο (θεωρητικά) Αλέξη, που και που η Ελπίδα διόρθωνε τον λόγο του, πάλι ξαφνικά όμως ο ομιλών, γυρίζει προς το μέρος μου λέγοντας μου: Πες και συ κάτι Θόδωρε, αφού το βλέπω στα μάτια σου, έχεις μεγάλη εμπειρία περί όλων αυτών. Βέβαια, εμένα δεν με λένε Θόδωρο, αλλά δεν έχει σημασία καμία το πραγματικό όνομα, η τσικουδιά που έρρεε στο αίμα του Αλέξη έφτιαχνε τα πράγματα θολά. Όμως, παρ’ ότι εγώ δεν είχα κάτι να πω, ήμουν όμως καλός στο να ακούω τον πονεμένο λόγο, έτσι, συνέχισε το παράπονο της ζωής ο Αλέξης κάνοντας την Ελπίδα να ντρέπεται (εσωτερικά).

        Η Κάθριν, κι ενώ η κουβέντα βάθαινε επικίνδυνα, ρώτησε τι ώρα ήταν, σκέφτηκε τα φάρμακα που έπρεπε να πιει και που δυστυχώς δεν τα είχε μαζί της. Μέσα της και έξω της προς στιγμή, πήγε να γεννηθεί η ανασφάλεια, ο Αλέξης μάλιστα, επειδή θα αποχωρούσε από το τραπέζι νωρίτερα, προσφέρθηκε να την πάει στο σπίτι της με την μηχανή του. Σαν άκουσε περί μηχανής όμως η Κάθριν, ταράχθηκε, τόσο, που ο φόβος της μηχανής υπερίσχυσε έναντι του άλλου, δηλαδή, της μη έγκαιρης λήψης των φαρμάκων της, οπότε, αυτόματα η πρώτη ανασφάλεια εξαφανίστηκε και άρχισε πάλι να νιώθει καλά.

        Η Έλεν, βρίσκοντας πεδίο ελεύθερο εφόσον στιγμιαία η κουβέντα διακόπηκε από τους φόβους της Κάθριν, άρχισε να συγκρούεται εσωτερικά και η σύγκρουση αυτή εκδηλώθηκε εξωτερικά με αναφορά στο θέμα που είχε αναπτύξει ο Αλέξης γύρω από την πολυτάραχη ζωή του. Τότε, δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, ήμουν απασχολημένος με την τράκα τσιγάρο που πήρε η Κωνστάντια, ο Γκουρού άστραψε και βρόντηξε με την Έλεν. Σε τέτοιες εκρήξεις, καλύτερα είναι να στέκεσαι σιωπηλός, αυτό έκανα, αυτό έκανε όμως και η Έλεν, αυτό έπραξε όλη η ομήγυρη. Καταλάγιασε η έκρηξη του Γκουρού και ο Αλέξης συνέχισε απτόητος τον βάσανο της ζωής του. Η τσικουδιά είχε αποτελέσματα μη ελεγχόμενα, όμως όλοι και όλες νιώθαμε καλά, ακόμα και η Ελπίδα που άθελά της βρέθηκε να είναι το κεντρικό πρόσωπο της συναισθηματικής εξιστόρησης του Αλέξη.

        Αφού τέλειωσε τον λόγο του ο Αλέξης, έχοντας μπροστά του το άδειο πιά μπουκάλι της τσικουδιάς, σηκώθηκε από το τραπέζι, ισορρόπησε, και έφυγε αθόρυβα, όπως είχε μπει. Τότε η Κάθριν θυμήθηκε πάλι τα χάπια της πως δεν τα ήπιε στην ώρα τους και αυτόματα αγχώθηκε, εμείς, δεν δίναμε σημασία ιδιαίτερη στους φόβους της. Σηκωθήκαμε όμως κι εμείς για να φύγουμε, εγώ είχα το πρωί εκκλησία, ήθελα να παραβρεθώ στο μνημόσυνο ενός φίλου μου, και έτσι ετοιμαστήκαμε κι εμείς για φευγιό. Στα μνημόσυνα σαν πηγαίνεις, περνάς καλά. Λίγη λύπη, καφέδες καραβίσιοι από την τέχνη των γυναικών που δουλεύουν ακούραστα στις εκκλησίες για την σωτηρία της ψυχής τους, ανταμώνεις φίλους και γνωστούς που είχες καιρό να δεις, όλοι μας λέμε αναμεταξύ μας: πρώτα η υγεία και μετά όλα τα υπόλοιπα, ακούγονται αστεία και η θλίψη πάει περίπατο, το κονιάκ και τα κουλουράκια δένουν ευχάριστα με τον καραβίσιο καφέ, τέλος πάντων, στα μνημόσυνα αθροίζονται οι καλοί χριστιανοί όπως ελόγου μου, διότι περνάμε καλά, η εκκλησία εξάλλου, ένας επιβλητικός χώρος διασκέδασης είναι και τίποτε περισσότερο, δεν κατοικεί σε αυτήν ο θεός, πόσο μάλλον ο γιός του, όμως, γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι σαν πας σε αυτήν, θα περάσεις καλά. Σε ποιο εμπορικό κατάστημα άλλωστε που πας με τη θέλησή σου δεν διασκεδάζεις; Σε άλλα εμπορικά καταστήματα αγοράζεις μπιχλιμπίδια και ό,τι τέλος πάντων πλασάρει η καταναλωτική φρενίτιδα, στην εκκλησία αγοράζεις χώρο για τον παράδεισο, και μάλιστα, σου έρχεται και φτηνά, διότι ένα κερί δεν έχει τιμή, εσύ την καθορίζεις σαν από το παγκάρι το παίρνεις και το ανάβεις. Σε βοηθά σε αυτό βέβαια και η πλουμιστή φορεσιά του ιερέα, η σκελετωμένη εικόνα ενός αγίου που σκύβεις και φιλάς τάχα μου με συγκίνηση, τα λιβάνια δημιουργούν αθόρυβα το δικό τους μικρό-κλίμα και φτιάχνεις κεφάλι. Η 7^η Οικουμενική Σύνοδος, μπορεί να απαγόρεψε το πολυτελές ντύσιμο των παπάδων, μπορεί να όριζε την ανάρτηση των εικόνων ως έθιμο και όχι ως λατρεία, αλλά ποιος καλός χριστιανός νοιάζεται για τέτοια λογικά πράγματα; Ουδείς, εφόσον από το πολύ το σταυροκόπημα, το μυαλό μετακινείται από τη θέση του.

        Ευχαριστήσαμε την Ελπίδα για την φιλοξενία και το ωραιότατο δείπνο -πλην του τραχανά εννοείται, που δεν πέτυχε η κρεμώδης υφή του-, την καληνυχτίσαμε, πήραμε και την Κωνστάντια μαζί μας μέχρι την Αλεξάνδρας για να βρει ταξί και φτάσαμε στα σπίτια μας. Ωραία περάσαμε, φυσικά δεν είπαμε τίποτε καινούργιο, κάτι ουσιώδες, ο λόγος όλων μας περιστράφηκε γύρω από τα γνωστά, αυτά δηλαδή που άλλοι είπαν για καινούργια κι εμείς συνεχώς παπαγαλίζουμε με διάφορες παραλλαγές. Έτσι περίπου κινούνται τα πράγματα, εμείς, αναλύουμε και ερμηνεύουμε λόγια τρίτων, μη έχοντας την ικανότητα την νοητική να πάμε μακρύτερα, να πούμε κάτι δικό μας, κάτι νέο, κάτι που δεν έχει πάλι ακουστεί. Και αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που γεννώνται οι συγκρούσεις, η παντελής δηλαδή άγνοια μας σε αυτό με το οποίο καταπιανόμαστε. Ακόμα και ο Αλέξης, όσα μας είπε, είχαν γίνει ή είχαν ειπωθεί, αυτός, όπως κι εμείς, περάσαμε μία πολύ όμορφη βραδιά, φέρνοντας το παρελθόν στο τραπέζι μας. Για το παρόν, ίσως μιλήσουμε άλλη φορά, ίσως τότε να βοηθήσει και η πετυχημένη κρεμώδης όψη του ξινού τραχανά.

=========

Υγ: Από τον δίσκο των Aphrodite’s Child «666», ακούγεται το Infinity, όπου η Ειρήνη Παππά επαναλαμβάνει: ήμουν, είμαι, είμαι έτοιμη να ολοκληρώσω. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Τρισμέγιστος, περιέγραψε το μουσικό αυτό έργο, ως μεταφορά για «τον πόνο της γέννησης και τη χαρά της συνουσίας». Κάποιος παπάς τότε, ακούστηκε να λέει: ακούγεται η φωνή του διαβόλου!

Οι γιαουρτάδες του Γαλατσίου

Οι γιαουρτάδες του Γαλατσίου

 

Το γάλα, είναι μία πλήρης διατροφή για τα βρέφη όπως λένε οι ειδικοί, ειδικότερα δε το μητρικό γάλα. Για ένα παιδί που βρίσκεται στην ανάπτυξη, το γάλα μπορεί ν’ αποτελεί διατροφική ανάγκη, έν αντιθέσει με έναν ενήλικα που δεν του προσφέρει κανένα όφελος παρά μόνο προβλήματα. Από συνήθεια όμως το γάλα καταναλώνεται απ’ όλες αδιακρίτως τις ηλικίες.

Όχι μόνο το γάλα αλλά και το παράγωγό του, το τυρί, είναι ανθυγιεινό όταν μάλιστα δεν τηρείται το μέτρο της κατανάλωσής του. Στον αντίποδα αυτών, το γιαούρτι, παράγωγο κι αυτό του γάλακτος, έχει πολλαπλά οφέλη για την υγεία όλων των ηλικιών.

Τα φρέσκα προϊόντα που προέρχονταν από το γάλα, μερικές δεκαετίες πίσω, ήταν εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι είναι σήμερα που η ανάγκη εφηύρε την τυποποίηση, την βιομηχανική παραγωγή των αναφερομένων προϊόντων. Πριν από την βιομηχανική παραγωγή, υπήρχαν οι γαλακτοπώλες, οι γιαουρτάδες κι άλλα συναφή επαγγέλματα που χάθηκαν επειδή η ζωή άλλαξε τις διατροφικές της συνήθειες.

Στην πόλη μας, σε εποχή που εμείς δεν ζούσαμε ή ήμασταν πολύ μικροί ηλικιακά, ανθούσαν οι τσοπαναραίοι. Μην ξεχνάμε πως το Γαλάτσι, ήταν σε άγνωστους καιρούς μεγάλο βοσκοτόπι με τις λιβαδιές του, τα πλούσια νερά του και το υγιεινό κλίμα του. Οι λιγοστοί τότε κάτοικοι της αραιοκατοικημένης περιοχής μας, όταν ήθελαν φρέσκο γάλα, τραβούσαν για τις κοντινές στάνες και το προμηθεύονταν από τον τσοπάνη. Αν ήθελαν τυρί ή γιαούρτι, τις ίδιες κινήσεις έκαναν.

Για το γιαούρτι όμως ειδικότερα, υπήρχαν συμπολίτες μας που το παρήγαγαν και το πουλούσαν μόνοι τους. Οι λεγόμενοι γιαουρτάδες. Ένας τέτοιος γιαουρτάς ήταν ο κύριος Παναγιώτης, που, τουλάχιστον εγώ μικρό παιδάκι, τον θυμήθηκα να περνά πεζός τις γειτονιές του Γαλατσίου και να πουλά το δικό του γιαούρτι σπίτι-σπίτι. Μάλιστα, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που μετέφερε τα γιαούρτια του. Για τον σκοπό αυτό, είχε δύο ας πούμε μεταλλικά κουτιά, στο σχήμα ενός briefcase αλλά μεγαλύτερα σε όγκο, όπου μέσα σε αυτά υπήρχαν θήκες που με ασφάλεια τοποθετούνταν τα γιαούρτια. Είχε κάνει μία πατέντα διότι πάντοτε μετέφερε δύο μεταλλικά κουτιά, με τον τρόπο που βλέπετε στην φωτογραφία.

 

Ο κύριος Παναγιώτης, είχε (και έχει νομίζω) την κατοικία του στην περιοχή των Ακτημόνων, και σήμερα πρέπει να πλησιάζει τα 100 χρόνια ζωής. Από εκεί ξεκινούσε και έφτανε σε κάθε σπίτι στο Γαλάτσι, από την μία άκρη του ως την άλλη.

Ο κύριος Παναγιώτης ήταν ντόπιος γιαουρτάς και πολύ αγαπητός. Παράλληλα με τις δραστηριότητές του τον παλιό καιρό, η ΦΑΓΕ επίσης δραστηριοποιήθηκε ανοίγοντας το πρώτο της εργοστάσιο για παραγωγή γιαουρτιού στο βόρειο άκρο της πόλης μας. Δεν ξέρω πότε ακριβώς συνέβη αυτό αλλά υποθέτω την δεκαετία του 1960. Βέβαια, η οικογένεια Φιλίππου (ΦΑΓΕ) είχε ανοίξει ένα μικρό κατάστημα πολλά χρόνια πιο πίσω στην περιοχή των Άνω Πατησίων.

Έξ όσων γνωρίζω, οι περισσότεροι εργαζόμενοι της ΦΑΓΕ, τότε αλλά και σήμερα, κατοικούν ή έλκουν την καταγωγή τους από το Γαλάτσι. Και τούτο διότι η οικογένεια Φιλίππου δεν ξέχασε από που άρχισε κι έγινε στη συνέχεια μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στο είδος της παγκόσμια.

========

Σε ένα από τα επόμενα άρθρα, αφιέρωμα σε ένα από τα παλαιότερα γαλακτοζαχαροπλαστεία της πόλης μας.

Πανηγύρι Αγίας Γλυκερίας – παραλειπόμενα

 

Πανηγύρι Αγίας Γλυκερίας – παραλειπόμενα

 

Πέρασαν οριστικά εκείνες οι παλιές δόξες, τότε που κατά την περιφορά της εικόνας υπήρχε τάξη, υπήρχε στρατιωτικό άγημα, μπάντα, χώρος κενός και πολλά άλλα. Νοσταλγείς εκείνες τις μαύρες εποχές επί πανοσιολογιότατου Χρυσοστόμου; Ίσως αναρωτηθεί κανείς. Όχι βέβαια, αλλά η σύγκριση του τότε με το τώρα γεννά σύγκρουση. Γεννιούνται συναισθήματα, πάλλονται, ταράζεται η ατμόσφαιρα της «ευλάβειας», το χρήμα αδήλωτο ή δηλωμένο ρέει.

Όλα ρέουν, μας το είπε ο Ηράκλειτος στην αρχή και στη συνέχεια κι άλλοι. Και η Παράδοση ρέει, προσαρμόζεται στην εποχή της και το πανηγύρι μεταλλάχθηκε σε εμποροπανήγυρη. Δεν υπάρχουν στις μέρες μας θεάματα όπως, ο γύρος του θανάτου, ο γορίλας (πού ‘σαι γορίλαααααα), η παράνομη ρουλέτα για τους τζογαδόρους, η αίθουσα του τρόμου, πάνε αυτά, πέθαναν. Η μόνη σταθερά μεταξύ του τότε και του τώρα στην εμποροπανήγυρη πλέον της Αγίας Γλυκερίας, είναι ο πάγκος με τα βιβλία. Υπήρχε και υπάρχει έχοντας φυσικά τον μικρότερο τζίρο απ’  όλους τους άλλους πάγκους.

Οι πάγκοι, εντός κι εκτός ναού τέτοιες μέρες γιορτινές ζούνε μεγάλες στιγμές, ανθούν. Στους μέσα πάγκους ρέει το χρήμα των πιστών, στους έξω πάγκους ρέει το χρήμα των καταναλωτών. Αν δεν αγοράσεις βρακιά (ανδρικά ή γυναικεία) στο πανηγύρι, από που θα τ’ αγοράσεις; Από το εμπορικό της πόλης σου; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Κοινό γνώρισμα εντός κι εκτός ναού, είναι η οχλαγωγή. Έξω οχλαγωγούν οι έμποροι διαλαλώντας τις πραμάτειες τους, μέσα οχλαγωγούν οι πιστοί, από το παγκάρι που θα ρίξουν τα ψιλά τους, μέχρι το είδωλο που θα προσκυνήσουν τάχα μου συγκινημένοι. Σπάνια κάποιος θα πάει στο είδωλο για συγκίνηση δίχως να περάσει πρώτα από το ταμείο.

Ειδωλολάτρες και πανηγυριώτες, ένα πράγμα, μία άμορφη μάζα που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με όσα γράφουν τα ευαγγέλια -πάνω στα οποία στηρίζει την πίστη της- και ταυτόχρονα θέλει να λέγεται χριστιανική. Τέτοιους ναούς του εμπορίου -σαν αυτόν της Αγίας Γλυκερίας- γκρέμισε ο Χριστός, με την «ιερότητα» εντός και με την καταναλωτική μανία εκτός. Αυτή λοιπόν η άμορφη μάζα είναι άκρως υποκριτική, επικαλείται το δόγμα της αλλά δεν εφαρμόζει ούτε μία λέξη από τα ευαγγέλια. Πορεύεται μέσα στο ψεύδος.

Όλα όμως γίνονται χάριν της Παράδοσης, με ή χωρίς γορίλα και γύρο θανάτου, με στρατιωτικό άγημα ή όχι. Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα στο όνομα δήθεν της Αγίας Γλυκερίας, ακόμα μία σταθερά εκτός από τον πάγκο με τα βιβλία, είναι η μικρή οχλαγωγή (μικρή σε σχέση με αυτήν της εμποροπανήγυρης) που δημιουργείται από τις συνεδριάσεις του Κονκλάβιου. Εντελώς αθώα τούτη η οχλαγωγή σε σχέση με αυτήν της άμορφης μάζας, λιγότερο ελκυστική εφόσον δεν ρέει το δηλωμένο ή το αδήλωτο χρήμα αλλά ρέουν έστω και στρεβλωμένες οι ερμηνείες των Ιδεών, οι ιδεολογίες δηλαδή. Τούτη τη φορά, στα παραλειπόμενα του πανηγυριού, το Κονκλάβιο σε πλήρη απαρτία, συνεδρίασε μπροστά από τον φακό του Larry King φλυαρώντας ώς συνήθως. Καλύτερη η φλυαρία αυτή από αυτή των παπάδων της εκκλησίας μας που μιλάνε για Αγάπη και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αν μη τι άλλο, οι άνθρωποι του Κονκλάβιου είναι τίμιοι, είναι υλιστές και το λένε, δεν κρύβονται πίσω από την θρησκευτική πίστη, την παγωμένη ενέργεια δηλαδή. Ακούγοντας ο καθένας τα όσα λένε, ας συμφωνήσει ή διαφωνήσει μαζί τους, δίχως τον φόβο του θεού που επικρατεί εντός του ναού.

Ειδικά για το Κονκλάβιο, αυτή είναι η τελευταία φορά που το αναφέρω. Το ξέρω ότι θα του λείψουν οι σκωπτικοί σχολιασμοί μου, αλλά στο φινάλε, ας ζήσει και χωρίς τα δικά μου σχόλια. Ας πορευθούν έν ειρήνη οι μετέχοντες σε αυτό κι ας γνωρίζουν ότι ζω ανάμεσά τους …   

Κονκλάβιο, λατινική λέξη που δηλώνει την αίθουσα όπου συνέρχονται οι καρδινάλιοι για εκλογή νέου πάπα. Κατ’ επέκταση, το συνέδριο των συνερχομένων καρδιναλίων. Καρδινάλιοι λοιπόν οι οχλαγωγούντες!

Υγ: Larry King, καλώς πράττει ο Δήμαρχος και δεν έρχεται στις εκπομπές σου διότι ο ρόλος σου είναι ομιχλώδης.

https://fb.watch/d2oz1yO01y

Η Αξιοκρατία υποδεέστερη της κομματοκρατίας; Κλιμάκιο του Κονκλάβιου αναρωτιέται

Η Αξιοκρατία υποδεέστερη της κομματοκρατίας; Κλιμάκιο του Κονκλάβιου αναρωτιέται 

 

Αναζητώντας πινέζες σήμερα το πρωί, έφτασα και στον Αργυριάδη επί της Βενιζέλου απογοητευμένος. Σαν ρώτησα τον υπάλληλο όμως αν έχει, μου απάντησε «φυσικά» και με διέλυσε ψυχολογικά μιάς και είχα προετοιμασθεί πως δεν θα βρω πουθενά. Πλήρωσα, έβαλα το μικρό κουτί στη τσέπη μου και αναγκαστικά πέρασα από το καφέ ίντερνετ, ο δρόμος μου γαρ.

Κάθισα στον διάδρομο και παράγγειλα το καφεδάκι μου. Έτσι, δεν άργησα να πίνω τον πικρό καφέ μου -κι ας σημειώσω εδώ- ότι την φορά αυτή ήταν πάρα πολύ καλός, γευστικότατος. Καμιά φορά και τα χαρμάνια αστοχούν, σκεφτόμουν, αλλά τις βαθιές σκέψεις μου έδιωξε η οχλαγωγή δυό μέτρα παραπέρα. Και ποιος οχλαγωγούσε αλήθεια; Ποιος άλλος από ένα κλιμάκιο της έν Γαλατσίω διανόησης; Και ποιο ήταν το θέμα της οχλαγωγίας; Απ’ ό,τι κατάλαβα η αξιοκρατία, που όπως άκουσα καθαρά, δεν υπάρχει στην καλή και τίμια πατρίδα μας.

Δεν γνωρίζω αν το θέμα το άνοιξε ο Larry King ή κάποιος από τους έν δυνάμει διανοούμενους (αν τους ρωτήσεις κατ’ ιδίαν που λένε, όλοι θα παραδεχθούν ότι πράγματι είναι διανοούμενοι!), αλλά η θέση του Larry, δίχως την ομίχλη της διανόησης που τον κύκλωνε, ήταν μπορώ να πω ορθή εφόσον αναρωτιόταν αν όντως υπάρχει αξιοκρατία.

Η εύκολη ερμηνεία της λέξης «αξιοκρατία» όπως μου έρχεται τώρα, είναι αυτού, του άξιου του κράτους. Κράτος όλοι ξέρουμε τι είναι, το κραταιό, το ισχυρό, το δυνατό. Όλοι μας φαντάζομαι ξέρουμε τον κραταιόφρωνα, τον βλοσυρό ή τον σκυθρωπό δηλαδή, ή τον κραταιόχειρα, αυτόν που έχει δυνατό χέρι ή ακόμα και τον κραταιόχθωνα, αυτόν δηλαδή που δεσπόζει της γης. Για την αξιοκρατία άραγε να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία ή να είναι κι αυτή μια πλαστή λέξη; Δεν ξέρω.

Το βέβαιο είναι πως η αξιοκρατία δεν έχει σχέση με την αριστοκρατία. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνω, με την λέξη αυτή ο Larry, εννοούσε αυτό που γνωρίζουμε άπαντες, ότι δηλαδή στον δημόσιο κυρίως βίο, προωθούνται οι κομματόφρονες και όχι οι άξιοι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό. Κάποιος λοιπόν που έχει τα απαιτούμενα προσόντα για να εργαστεί σε μια θέση του δημόσιου βίου, έρχεται δεύτερη επιλογή επειδή προτιμάται ο έχων κομματική ταυτότητα.

Η συζήτηση κυλούσε σε ήρεμα πλαίσια κατά κάποιο τρόπο, η οχλαγωγή δηλαδή είχε μικρή ένταση, οπότε -δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη μιάς και καθόμουν στον διάδρομο και δεν είχα οπτική επαφή παρά μόνο ακουστική-, η συζήτηση φούντωσε για τα καλά. Μόλις έφτασε ο καθηγητής ο κβαντομηχανικός και ισοπέδωσε κάθε συζήτηση όπως ισοπεδώνουν καλή ώρα οι έξυπνες μπόμπες που πετάνε οι Ουκρανοί στους Ρώσους και συγκινείται το 43% των πατριωτών μας, διότι το υπόλοιπο 57% συγκινείται αν πετάνε έξυπνες μπόμπες οι Ρώσοι στους Ουκρανούς. Όπως δηλαδή και να δεις το θέμα, υπάρχει παντού συγκίνηση.

Ο καθηγητής, το χόντρυνε όμως πολύ όπως κατάλαβα το θέμα, διότι με την δυνατή φωνή του ακούστηκε να λέει απευθυνόμενος προς τον Πόντιο: εμείς οι δυό είμαστε απλώς μουρλοί, αυτοί εδώ όλοι που συναθροίζονται και δεν ξέρουν τι λένε, είναι θεοπάλαβοι. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Ρούφηξα ακόμη μία γουλιά του πικρού καφέ μου, φούντωσα ένα τσιγάρο και διέκρινα αστραπιαία το πρόσωπο του Πόντιου που επικροτούσε τον πύρινο λόγο του κβαντομηχανικού.