Η Φύση και τα παρά φύσιν έργα της

Η  Φύση και τα παρά φύσιν έργα της

 

Η μελέτη βιβλίων, άρθρων εφημερίδων, και ό,τι άλλο έχει να κάνει με την καθημερινότητα -τον βίο του ανθρώπου-, την πολιτική, ή ακόμα και με την γεωπολιτική, πράγματα δηλαδή που μας αφορούν εφόσον εμείς όλοι είμαστε μέλη της κοινωνίας, και κατά κάποιο τρόπο φέρουμε ευθύνη σε ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, ακόμα και αν οι αποφάσεις δεν παίρνονται από εμάς – παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λογικό να μένουμε απαθείς μόνο και μόνο επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας αδύνατους. Η λογική του «και τι να κάνω;», είναι τακτική ήττας, αποφυγή ευθυνών, συντηρεί τεχνηέντως τον ραγιαδισμό. 

Αυτές οι σκέψεις του μυαλού, διαλύθηκαν αφής στιγμής διάβασα σ’ ένα παλιό άρθρο του 2004, πριν από είκοσι δηλαδή χρόνια, ένα μικρό άρθρο από το Βήμα της Κυριακής και τη στήλη Βηματοδότης: «Ξέρεις πώς κατάλαβα ότι ο Μέγας Παν είναι ακόμη ζωντανός στα υπέροχα δάση της Αρκαδίας; Από την αυθόρμητη απάντηση που έδωσε κάποιος Αρκάς όταν ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Νίκος Παπανδρέου πήγαν σε ένα χωριό της Αρκαδίας και, στο πλαίσιο των προσυνεδριακών κηρυγμάτων, άρχισαν να αναπτύσσουν το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. (Τι κρίμα που δεν μπορώ να τη γράψω εδώ...)».

Με «τάραξε» ομολογώ η μικρή αυτή είδηση, διότι, όπως κατάλαβα, το θέμα αυτό που σήμερα κυριαρχεί στην ειδησεογραφία, ο γάμος δηλαδή των ομόφυλων ζευγαριών, έχει ξεκινήσει το ταξίδι του τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν, φυσικά με ανθρώπους της «διανόησης», όπως οι δύο ώς άνω αναφερθέντες πολιτικοί. Αλλά στην ουσία, δεν είναι ο γάμος - τι πιο φυσικό εξάλλου από το σύμφωνο συμβίωσης να καταλήξει το θέμα στον γάμο - αλλά η τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας, διότι πέραν όλων των άλλων, η πράξη αυτή φανερώνει δουλεία του χειρίστου είδους, εκμετάλλευση των εχόντων προς τους μη έχοντες, έν προκειμένω των εχόντων ομόφυλων ζευγαριών προς τις μη έχουσες και έν δυνάμει παρένθετες μητέρες.  

Στο σχολείο, ο καθηγητής της φυσικής, μας έλεγε θυμάμαι ότι στη Φύση, τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται. Αν όμως συμβεί κάτι άλλο έξω από τον φυσικό Νόμο, αν δηλαδή τα ομώνυμα έλξουν το ένα το άλλο, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για σφάλμα της Φύσης. Μα, κύριε καθηγητά, είχα ρωτήσει τότε, θυμάμαι, σφάλει η Φύση; Φυσικά παιδί μου Πεζοπόρε, ακόμα και η Φύση σφάλει.

Κατά τους καθηγητές μου στο σχολείο, το σφάλμα της Φύσης θεωρείται παρά φύσιν έργο της. Μη φυσικό δηλαδή. Και η ομοφυλοφιλία κύριε καθηγητά, είναι σφάλμα της Φύσης; Είχα ρωτήσει γεμάτος απορία τον καθηγητή μου. Ναι παιδί μου, σφάλμα είναι και θα πρέπει ο ομοφυλόφιλος να προβεί σε εξετάσεις διότι το πρόβλημα εδώ είναι καθαρά ορμονικό, εκτός φυσικά από μία ελάχιστη μειοψηφία που το επιλέγει για λόγους ηδονής ή άλλους λόγους που δεν αφορά το μάθημά μας. Είναι πιθανό ένας άνδρας να έχει περισσότερες θηλυκές ορμόνες, οπότε σε αυτή την περίπτωση, χρήζει άμεσης ιατρικής εξέτασης και παρακολούθησης.

Όλα αυτά πέρασαν σαν αστραπή από το κεφάλι μου, διαβάζοντας ακόμα μία φορά, όχι για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά την προέκταση που θέλουν να δώσουν μέσω αυτού,  ένα θέμα που έχει κατακλύσει την ειδησεογραφία. Λες και δεν υπάρχει άλλο θέμα σοβαρό στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ακρίβεια, μισθοί και συντάξεις πείνας, πόλεμοι που μας αφορούν, η Κύπρος που ξεχάσαμε διότι «είναι μακριά», και τόσα ακόμα θέματα που στραγγαλίζουν τη ζωή μας. Μα εδώ, θα πει ίσως κάποιος, μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Φυσικά, όλοι μας έχουμε τα ίδια δικαιώματα, ίσοι είμαστε αλλά όχι όμοιοι, όλοι μας, ανεξάρτητα από θρησκείες, κόμματα, ιδεολογίες, ομοφυλοφιλίες της μειοψηφίας, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, στον ίδιο πλανήτη ζούμε και όλοι μας πρέπει να απολαμβάνουμε επί ίσοις όροις τη ζωή.

Οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών, η τεκνοποίηση μέσω παρένθετων γυναικών, ο αυταρχισμός των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης για να περάσει ένας Νόμος που ξεπερνά κατά πολύ τα Φυσικά, είναι θέματα που βλάπτουν την κοινωνία αφενός και αφετέρου, ειδικά για τις παρένθετες μητέρες, φανερώνουν ολοκάθαρα έναν ρατσισμό, μία εκμετάλλευση, διότι η γυναίκα που θα δεχτεί να τεκνοποιήσει έναντι αμοιβής για ένα ομόφυλο ζευγάρι, είναι ο αδύναμος κρίκος μίας ισχυρής αλυσίδας. Ζούμε σε εποχή που έχει τάσεις εκφυλισμού.

Την εποχή των μνημονίων, που έθαψαν κυριολεκτικά οι πολιτικοί και τα κόμματα έναν ολόκληρο λαό, δεν είδαμε πουθενά να κάνουν τα κόμματα ιδιαίτερα μαθήματα στους βουλευτές, που ειρήσθω έν παρόδω, ψήφιζαν και μάλιστα χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν, βάζοντας ταφόπλακα στη ζωή μας για τα επόμενα 60-70 χρόνια. Τώρα με τον επικείμενο Νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια τους πήρε ο πόνος. Η υποκρισία τελικά έγινε σημαία αυτού του τόπου. Αλλά και πάλι, αν λειτουργεί έστω κατά ένα ελάχιστο ποσοστό η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δια αντιπροσώπων δηλαδή, καλά κάνει ο κ. Πολάκης και ρωτά τους συγχωριανούς του διότι αυτούς θεωρητικά αντιπροσωπεύει (αλλά στο τέλος θα τους προδώσει). Θα έπρεπε όμως να τους ρωτούσε και την εποχή των μνημονίων αλλά δεν το έκανε τότε, δεν ήταν «μεγάλο θέμα» το μνημόνιο. Ο κάθε βουλευτής ας ρωτήσει τα χωριά του και τις πόλεις του και πραγματικά, αν εγκρίνουν αυτοί, τότε έχει κάθε λόγο να ψηφίσει υπέρ. Μας αρέσει ή όχι, οι πλειοψηφίες έχουν τον πρώτο λόγο.

Δυστυχώς όμως, το κοινοβουλευτικό σώμα, όταν νομοθετεί, δεν συμβουλεύεται τον λαό, δεν ζητά τη γνώμη του, με τα ομόφυλα ζευγάρια δε όλα λειτουργούν διαφορετικά. Ναι, έχουν δικαιώματα όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ναι, υπάρχουν κενά στη νομοθεσία που πρέπει να τους καλύψουν, ναι, επ’ ουδενί δεν πρέπει να νιώθουν λιγότεροι ίσοι από τους άλλους συμπολίτες τους. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ο εκφυλισμός της κοινωνίας, ο ρατσισμός, το θέλω των ελάχιστων αλλά ισχυρών, να επιβάλει ό,τι θέλει στους πολλούς αλλά αδύνατους. 

Είναι ξεκάθαρο ότι την ώρα που η ανθρωπότητα αρχίζει να αφυπνίζεται αξιακά και να οδεύει προς την αυτογνωσία, οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης σπεύδουν να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα κωλύματα.

Εκμεταλλευόμενες την ιδιαίτερη ευαισθησία που όλοι τρέφουμε προς τους ανθρώπους που γεννήθηκαν δίχως αρμονικό συντονισμό ανάμεσα στην ψυχοσύνθεση και το υλικό τους σώμα, προσπαθούν οι σκοτεινές αυτές δυνάμεις να παρουσιάσουν αυτή την ιδιαιτερότητα σαν προοδευτική τάση και να την κάνουν «μόδα». Ευελπιστούν πως αν επικρατήσει μια τέτοια τάση, θα προκληθεί ένα τόσο έντονο μπλοκάρισμα στα αιθερικά ενεργειακά κέντρα των ανθρώπων, που η νοητική αφύπνιση και η ανέλιξή τους θα γίνει προβληματική. Αυτός είναι ο στόχος τους.

Ιδιαίτερα ευάλωτα θα είναι τα παιδιά που θα βρεθούν να μεγαλώνουν σε ένα αφύσικο περιβάλλον. Η ευθύνη μας γι' αυτά τα παιδιά είναι τεράστια και θα πρέπει να τα προστατέψουμε ακόμη κι αν χρειάζεται να πέσουν κυβερνήσεις!  

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Μαθήματα ιστορίας από την ευρωπαϊκή διανόηση

Μαθήματα ιστορίας από την ευρωπαϊκή διανόηση

 

Η καθημερινότητα στη Γαλλία είναι περισσότερη αριστερή από αυτή της Ελλάδας. Ναι, αυτό άκουσα από την κ. Αρβελέρ σε ένα βιντεάκι και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Σε διάρκεια, κράτησε περί τα 10 λ. Μόνο ένας αριστερός, συνέχισε θα δεχτεί τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και στο άκουσμα αυτό ανατρίχιασα, διότι αυτό πρότεινε και ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας μας. Αναφέρθηκε στη συνέχεια στην κοιτίδα του γένους -που είναι η Κωνσταντινούπολη- και που δυστυχώς δεν την έχουμε απελευθερώσει ακόμα -όπως σημείωσε-, στη συνέχεια δε αναφέρθηκε στο «άλμα» των Ελλήνων να παρακάμψουν το χιλιόχρονο Βυζάντιο και να πάνε κατευθείαν στην Αθήνα του Περικλή, σημειώνοντας μάλιστα με σκωπτικό τρόπο το «άλμα» αυτό.

Αμέσως ο νους μου έτρεξε λίγο πίσω, στην εποχή που στην πολιτική μεσουρανούσε ο Ιωάννης Κωλέττης, ο πρώτος που διατύπωσε τον όρο «Μεγάλη Ιδέα» στη Συντακτική Συνέλευση του 1844, λέγοντας από το βήμα: «Το βασίλειο της Ελλάδας, δεν είναι όλη η Ελλάδα, αλλά μόνο ένα μέρος της, το μικρότερο και το φτωχότερο. Έλληνας δεν είναι μόνο όποιος ζει μέσα σε αυτό το βασίλειο, αλλά και εκείνος που ζει στα Ιωάννινα, στη Θεσσαλία, στις Σέρρες, στην Αδριανούπολη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τραπεζούντα, στην Κρήτη, στη Σάμο και σε όποια γη συνδέεται με την ελληνική ιστορία και την ελληνική φυλή». Ο αλυτρωτισμός της Μεγάλης Ιδέας, έγινε αργότερα, στα χρόνια του Βενιζέλου, μία από τις κύριες αιτίες του εθνικού διχασμού, ανάμεσα σε βενιζελικούς και βασιλικούς.

Η κ. Αρβελέρ, έξυσε «πληγές» από την πολυθρόνα της στο Παρίσι, συνέχισε όμως ακάθεκτη να μας διδάσκει ιστορία, αναφέροντας στη συνέχεια ότι η Ευρώπη έχει να δει πόλεμο κάπου 80 χρόνια. Σε ερώτηση δε του δημοσιογράφου: μα έγινε πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, απάντησε: όχι, η Γιουγκοσλαβία δεν ανήκει στην Ευρώπη, επικροτώντας έμμεσα την ολική καταστροφή της πολύπαθης χώρας επί βασιλείας Κλίντον. Η Βουλγαρία όμως και η Ρουμανία ανήκουν στην Ευρώπη για την διανοούμενη κ. Αρβελέρ.

Η αριστερή κ. Αρβελέρ, αυτό δηλώνει, δεν είναι δικό μου αυτό το συμπέρασμα, είπε και κάτι άλλο που με τάραξε, είπε δηλαδή ότι στην Ελλάδα υπάρχει έντονος ρατσισμός αλλά αυτός είναι ενδοφυλετικός, δηλαδή, ο μορφωμένος δεν θα μιλήσει σε έναν αμόρφωτο, ένας πλούσιος δεν θα μιλήσει σε ένα φτωχό, κτλ. Σε αυτό μπορεί και να συμφωνήσω μαζί της, τι στο καλό, δεν μπορείς να διαφωνείς με όλους και για όλα.  

Ένιωσα ότι -ακούγοντάς την-, μου δίνει συμβουλές, πως να σκέφτομαι, τι να σκέφτομαι, την άκουγα με στωικότητα και το ομολογώ, περίμενα να κάνει κάποια μικρή έστω νύξη και στο γιατί δεν έχουμε γίνει ακόμα κράτος ανεξάρτητο, γιατί διαρκώς συνεχίζουμε να δείχνουμε την υποταγή μας στην πολιτισμένη Ευρώπη, είτε έχουμε κυβερνήσεις δεξιές, σοσιαλιστικές και αριστερές. Αν και κακός μαθητής στην ιστορία, θυμήθηκα τα ζουμερά λόγια του Σέρ Έντμουντ, Βρετανού πρεσβευτή στην Ελλάδα το 1841, όπου ο άνθρωπος έβαλε τα πράγματα σε τάξη: «Μία ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε αγγλική είτε ρωσική, και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική, είναι ανάγκη να γίνει αγγλική».

Αλήθεια, τι ωραία πράγματα μπορείς να μάθεις αν ανοίγεις που και που βιβλία και αντιλαμβάνεσαι ότι το παράλογο στο οποίο βρισκόμαστε, έχει λογική εξήγηση; Τέλος πάντων, ένιωσα ότι άκουγα τον Αδαμάντιο Κοραή να μιλάει, που αν τον παίρναμε στα σοβαρά, ακόμα σκλάβοι στους Οθωμανούς θα ήμασταν.

Σοφότερος σαν ένιωσα απ’ όσα με συμβούλεψε η κ. Αρβελέρ, ετοιμάστηκα για τον ναό της διανόησης, που ειρήσθω έν παρόδω, την παγωμένη αυτή εποχή ούτε σόμπα δεν ανάβει το κατάστημα για να μην μολύνει το περιβάλλον.

 

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος

 

Τσιφτετέλια καὶ κλασικὴ μουσική στὴν ὡραία πόλη μας

Τσιφτετέλια καὶ κλασικὴ μουσική στὴν ὡραία πόλη μας

 

Πρὸ ἡμερῶν, τὸ Christmas Theater, φιλοξένησε στὸ Παλαὶ τοῦ Γαλατσίου τὴν Ὀρχήστρα Μότσαρτ τῆς Βιέννης. Οἱ συναυλίες τῆς Ὀρχήστρας πραγματοποιοῦνται στὶς μεγαλύτερες καὶ διασημότερες αἴθουσες συναυλιῶν τῆς Βιέννης, καὶ συγκεκριμένα στὸ Golden Hall τῆς Musikverein, στὸ Wiener Konzerthaus καὶ στὸ Great Hall τοῦ Hofburg (Αὐτοκρατορικὸ ἀνάκτορο).

Οἱ πενῆντα δεξιοτέχνες μουσικοὶ τῆς Ὀρχήστρας ξεκίνησαν τὸ μουσικό τους ταξίδι μεταφέροντας μας, στὴ Βιέννη τοῦ 18ου αἰῶνα, ἑρμηνεύοντας μερικὰ ἀπὸ τὰ γνωστότερα καὶ πιὸ ἀγαπημένα ἔργα τοῦ Μότσαρτ. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησαν τὰ πασίγνωστα βὰλς καὶ οἱ πόλκες τῆς οἰκογένειας τῶν Στράους σὲ ἕνα ρομαντικὸ καὶ ὀνειρικὸ στροβιλισμό. O Ὡραῖος Γαλάζιος Δούναβης, τὸ Αὐτοκρατορικὸ Βάλς, ἡ Εἰσαγωγὴ τῆς Νυχτερίδας, τὸ πασίγνωστο Ἐμβατήριο Radetzky εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα ποὺ ἑρμήνευσαν οἱ αὐθεντίες τοῦ βιεννέζικου μουσικοῦ ἰδιώματος.

Στὴν πόλη μας, ἕνα τόσο σημαντικὸ πολιτιστικὸ γεγονὸς πέρασε ἀπαρατήρητο. Κανένα μέσο δὲν ἀξιώθηκε νὰ ἀφιερώσει μία μικρὴ ἔστω στήλη, κανένας youtuber τύπου Larry King, δὲν ἔβγαλε στὸ γυαλὶ τῆς μειονεξίας κάποιον, ἕναν ἁπλὸ μουσικὸ αὐτῆς τῆς θαυμάσιας ὀρχήστρας. Ναί, μᾶλλον εἶναι ντεμοντὲ τέτοιου εἴδους πολιτιστικὰ δρώμενα.

Ἂν χόρευε κανεὶς Πελοποννήσιος, ἕνας Ρουμελιώτης, ἕνας Ἠπειρώτης ἢ ἕνας Ναξιώτης, θὰ εἶχαν σπάσει τὰ πληκτρολόγια μὲ τὰ τσιφτετελοπανηγύρια τους, στὸ ὄνομα τάχα μου τῆς παράδοσης. Τοὐλάχιστον ἕνας συμπολίτης μας ποὺ δηλώνει ντεμοντὲ ἐπειδὴ εἶναι μουσικὸς τοῦ ρεμπέτικου, εἶναι εἰλικρινής, δὲν πουλάει φούμαρα, τραγουδᾶ τὸν πόνο του καὶ λόγος ἄλλος δὲν μᾶς πέφτει.

Ἂν γινόταν καμιὰ κομματικὴ μάζωξη ὅπου ὁ κάθε πικραμένος πάει γιὰ νὰ νιώσει τὸ χάδι κάποιας, ἔστω καὶ μικρῆς ἐξουσίας, θὰ ἀνατρίχιαζε εἰδησεογραφικὰ ὁ ἀγαπητὸς Larry ἢ τὰ ὑπόλοιπα μέσα τῆς πόλης μας. Μὲ τὸν Μότσαρτ ὅμως καὶ τὸν Στράους, οὐδεμία ἀνατριχίλα παρὰ πλήρης ἀδιαφορία ἢ πλήρης ἄγνοια.

Ἔτσι κινοῦνται τὰ πράγματα, «ἀνατριχιάζουμε» μὲ τὴν καψούρα -ποὺ καὶ αὐτὴ ἀκόμα καλὴ εἶναι-, φουντώνουμε μὲ τὶς «βεργοῦλες», ἀρχίζουμε καὶ μετεωριζόμαστε μὲ τὸν πόνο τοῦ Καζαντζίδη καὶ λοιπῶν παλιῶν, ἀρχίζουμε νὰ πετᾶμε πλέον μὲ τὸ ἆσμα «πιτσιρίκα» τοῦ ἀγαπητοῦ Ματθαίου, ὁδεύουμε πρὸς τὸ διάστημα μέσῳ τῆς νεολαϊκῆς μουσικῆς σκηνῆς ποὺ δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε μουσικὴ οὔτε στίχους. Τί ἔχει; Τίποτα. Καὶ οἱ μᾶζες κάνουν εἰκονίσματα τὸ «τίποτα».

Ἡ λαϊκή μας μουσικὴ (ἡ δημοτική), εἶναι φανταστική, ἀλλὰ ὅ,τι ἀκούγεται στὸ ὄνομά της στὸν καιρό μας εἶναι ψευδές, παραποιημένο, εὐτελές. Ὁπότε, πρὸς τί καὶ γιὰ ποιό λόγο, ἀλλὰ καὶ γιὰ ποιό κοινὸ νὰ ἀσχοληθεῖ ἀκόμα καὶ ὁ youtuber Larry; Συνέχισε ἐσὺ ἀγαπητὲ Larry νὰ καλεῖς κάθε ἑβδομάδα τὴν πίκρα καὶ τὴν παρακμὴ στὸ studio σου, ἂς συνεχίσουν οἱ «ἐνεργοὶ πολῖτες» νὰ ἀσχολοῦνται μὲ γατάκια καὶ μὲ μποστάνια στὸ δρυοδάσος τοῦ Γαλατσίου, ἐπιτρέψτε ὅμως καὶ σὲ ἐμᾶς, ὅπως ἀγαπᾶμε τὴν δημοτική μας μουσική, ἄλλο τόσο νὰ ἀγαπᾶμε καὶ τὴν κλασικὴ μουσική.

Ἀσχοληθεῖτε ἐσεῖς ἂν ἔκανε βόλτα μὲ τὸ παπί του ὁ δήμαρχος, ποιοὶ τὸν ἔγλυψαν τὴν ἑβδομάδα ποὺ μᾶς πέρασε, μεταλαμπαδεῦστε τὶς «ἰδέες σας» στὶς συναθροίσεις τῶν δέκα ἀτόμων ποὺ κάνετε καὶ ἀλληλοθαυμάζεστε, ἀσχοληθεῖτε μὲ τὸ τί ἄρωμα φόρεσε ὁ Κασελάκης, πόσο γέλασε ὁ Μητσοτάκης, τί ἔφαγε ὁ σύντροφος Κουτσούμπας.

Ναί, τὸ δημοτικὸ λεωφορεῖο περνᾶ ἀνὰ μία ὥρα ἀπὸ κάθε στάση!

 

 

 

Ὁ Πεζοπόρος