Τσιφτετέλια καὶ κλασικὴ μουσική στὴν ὡραία πόλη μας

Τσιφτετέλια καὶ κλασικὴ μουσική στὴν ὡραία πόλη μας

 

Πρὸ ἡμερῶν, τὸ Christmas Theater, φιλοξένησε στὸ Παλαὶ τοῦ Γαλατσίου τὴν Ὀρχήστρα Μότσαρτ τῆς Βιέννης. Οἱ συναυλίες τῆς Ὀρχήστρας πραγματοποιοῦνται στὶς μεγαλύτερες καὶ διασημότερες αἴθουσες συναυλιῶν τῆς Βιέννης, καὶ συγκεκριμένα στὸ Golden Hall τῆς Musikverein, στὸ Wiener Konzerthaus καὶ στὸ Great Hall τοῦ Hofburg (Αὐτοκρατορικὸ ἀνάκτορο).

Οἱ πενῆντα δεξιοτέχνες μουσικοὶ τῆς Ὀρχήστρας ξεκίνησαν τὸ μουσικό τους ταξίδι μεταφέροντας μας, στὴ Βιέννη τοῦ 18ου αἰῶνα, ἑρμηνεύοντας μερικὰ ἀπὸ τὰ γνωστότερα καὶ πιὸ ἀγαπημένα ἔργα τοῦ Μότσαρτ. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησαν τὰ πασίγνωστα βὰλς καὶ οἱ πόλκες τῆς οἰκογένειας τῶν Στράους σὲ ἕνα ρομαντικὸ καὶ ὀνειρικὸ στροβιλισμό. O Ὡραῖος Γαλάζιος Δούναβης, τὸ Αὐτοκρατορικὸ Βάλς, ἡ Εἰσαγωγὴ τῆς Νυχτερίδας, τὸ πασίγνωστο Ἐμβατήριο Radetzky εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα ποὺ ἑρμήνευσαν οἱ αὐθεντίες τοῦ βιεννέζικου μουσικοῦ ἰδιώματος.

Στὴν πόλη μας, ἕνα τόσο σημαντικὸ πολιτιστικὸ γεγονὸς πέρασε ἀπαρατήρητο. Κανένα μέσο δὲν ἀξιώθηκε νὰ ἀφιερώσει μία μικρὴ ἔστω στήλη, κανένας youtuber τύπου Larry King, δὲν ἔβγαλε στὸ γυαλὶ τῆς μειονεξίας κάποιον, ἕναν ἁπλὸ μουσικὸ αὐτῆς τῆς θαυμάσιας ὀρχήστρας. Ναί, μᾶλλον εἶναι ντεμοντὲ τέτοιου εἴδους πολιτιστικὰ δρώμενα.

Ἂν χόρευε κανεὶς Πελοποννήσιος, ἕνας Ρουμελιώτης, ἕνας Ἠπειρώτης ἢ ἕνας Ναξιώτης, θὰ εἶχαν σπάσει τὰ πληκτρολόγια μὲ τὰ τσιφτετελοπανηγύρια τους, στὸ ὄνομα τάχα μου τῆς παράδοσης. Τοὐλάχιστον ἕνας συμπολίτης μας ποὺ δηλώνει ντεμοντὲ ἐπειδὴ εἶναι μουσικὸς τοῦ ρεμπέτικου, εἶναι εἰλικρινής, δὲν πουλάει φούμαρα, τραγουδᾶ τὸν πόνο του καὶ λόγος ἄλλος δὲν μᾶς πέφτει.

Ἂν γινόταν καμιὰ κομματικὴ μάζωξη ὅπου ὁ κάθε πικραμένος πάει γιὰ νὰ νιώσει τὸ χάδι κάποιας, ἔστω καὶ μικρῆς ἐξουσίας, θὰ ἀνατρίχιαζε εἰδησεογραφικὰ ὁ ἀγαπητὸς Larry ἢ τὰ ὑπόλοιπα μέσα τῆς πόλης μας. Μὲ τὸν Μότσαρτ ὅμως καὶ τὸν Στράους, οὐδεμία ἀνατριχίλα παρὰ πλήρης ἀδιαφορία ἢ πλήρης ἄγνοια.

Ἔτσι κινοῦνται τὰ πράγματα, «ἀνατριχιάζουμε» μὲ τὴν καψούρα -ποὺ καὶ αὐτὴ ἀκόμα καλὴ εἶναι-, φουντώνουμε μὲ τὶς «βεργοῦλες», ἀρχίζουμε καὶ μετεωριζόμαστε μὲ τὸν πόνο τοῦ Καζαντζίδη καὶ λοιπῶν παλιῶν, ἀρχίζουμε νὰ πετᾶμε πλέον μὲ τὸ ἆσμα «πιτσιρίκα» τοῦ ἀγαπητοῦ Ματθαίου, ὁδεύουμε πρὸς τὸ διάστημα μέσῳ τῆς νεολαϊκῆς μουσικῆς σκηνῆς ποὺ δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε μουσικὴ οὔτε στίχους. Τί ἔχει; Τίποτα. Καὶ οἱ μᾶζες κάνουν εἰκονίσματα τὸ «τίποτα».

Ἡ λαϊκή μας μουσικὴ (ἡ δημοτική), εἶναι φανταστική, ἀλλὰ ὅ,τι ἀκούγεται στὸ ὄνομά της στὸν καιρό μας εἶναι ψευδές, παραποιημένο, εὐτελές. Ὁπότε, πρὸς τί καὶ γιὰ ποιό λόγο, ἀλλὰ καὶ γιὰ ποιό κοινὸ νὰ ἀσχοληθεῖ ἀκόμα καὶ ὁ youtuber Larry; Συνέχισε ἐσὺ ἀγαπητὲ Larry νὰ καλεῖς κάθε ἑβδομάδα τὴν πίκρα καὶ τὴν παρακμὴ στὸ studio σου, ἂς συνεχίσουν οἱ «ἐνεργοὶ πολῖτες» νὰ ἀσχολοῦνται μὲ γατάκια καὶ μὲ μποστάνια στὸ δρυοδάσος τοῦ Γαλατσίου, ἐπιτρέψτε ὅμως καὶ σὲ ἐμᾶς, ὅπως ἀγαπᾶμε τὴν δημοτική μας μουσική, ἄλλο τόσο νὰ ἀγαπᾶμε καὶ τὴν κλασικὴ μουσική.

Ἀσχοληθεῖτε ἐσεῖς ἂν ἔκανε βόλτα μὲ τὸ παπί του ὁ δήμαρχος, ποιοὶ τὸν ἔγλυψαν τὴν ἑβδομάδα ποὺ μᾶς πέρασε, μεταλαμπαδεῦστε τὶς «ἰδέες σας» στὶς συναθροίσεις τῶν δέκα ἀτόμων ποὺ κάνετε καὶ ἀλληλοθαυμάζεστε, ἀσχοληθεῖτε μὲ τὸ τί ἄρωμα φόρεσε ὁ Κασελάκης, πόσο γέλασε ὁ Μητσοτάκης, τί ἔφαγε ὁ σύντροφος Κουτσούμπας.

Ναί, τὸ δημοτικὸ λεωφορεῖο περνᾶ ἀνὰ μία ὥρα ἀπὸ κάθε στάση!

 

 

 

Ὁ Πεζοπόρος