Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & Επανάσταση 1821

Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & Επανάσταση 1821

 

Ανήμερα του Ευαγγελισμού βρέθηκα στο Κανάλι της Κορίνθου ν’ απολαμβάνω με καλή παρέα το καφεδάκι μου. Βέβαια, στ’ αντικριστά τρόπος του λέγειν καφέ, ο καφές που πίνεις μόνο στο χρώμα στον θυμίζει, όμως εκεί δεν πάς γι’ αυτόν αλλά για να δεις από κοντά κανένα πλοίο να περνάει στα δύο-τρία μέτρα μακριά σου. Εκεί λοιπόν άκουσα ένα ωραιότατο σύνθημα, επίκαιρο λόγω της 25^η Μαρτίου: «σπίτι με μεγάλη σημαία έξω, έχει μικρή βιβλιοθήκη μέσα».

Ταράχθηκα κι ευθύς ο νους έτρεξε στα όσα ψευδή μάθαμε σαν μαθητές των σχολείων για την ιστορία μας. Περισσότερο με τάραξε όμως μία δήλωση που έκανε το 2021 ο πατριάρχης μας ο Βαρθολομαίος όπου είπε με τον δωρικό λόγο του: «το 1821, κάτι ξεβράκωτοι ξεσηκώθηκαν και χάλασαν την αρμονική σχέση Τούρκων και Ελλήνων». Όταν ακούς τέτοιο πράγμα από τον ανώτατο εκπρόσωπο του Θεού επί της γης, αναρωτιέσαι με ποια πλευρά είναι ο Θεός. Ξέρουμε βέβαια ότι Αυτός πάντα ευλογάει την Αμερική για να συνεχίσει να είναι κραταιά δύναμη, αλλά να μας πει κι εμάς ξεβράκωτους, κάτσε Θεέ, πολύ δεν πάει;

Οι ξεβράκωτοι λοιπόν, αλλά και οι αστοί της Φιλικής Εταιρείας, έκαναν τη μεγαλύτερη εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των τελευταίων αιώνων. Οι αστοί την οργάνωσαν εκτός Ελλάδας και εκεί στα ξένα πρώτος ο Υψηλάντης στις 22-23 Φεβρουαρίου 1821 σήκωσε το μπαϊράκι του Μεγάλου Αγώνα. Το γιατί εδώ ένας σταυλάρχης του Όθωνα είκοσι χρόνια αργότερα έμπλεξε την εκκλησία και τους παπάδες στον ξεσηκωμό εκεί στην Άγια Λαύρα, είναι ένα παγκόσμιο μυστήριο που το λύνει όμως ο ίδιος ο φαινομενικά εμπλεκόμενος Παλαιών Πατρών Γερμανός όπου στα απομνημονεύματά του «ξεχνάει» να αναφέρει το γεγονός. Μα καλά, τι έγινε στην Άγια Λαύρα την 25^η Μαρτίου; Τίποτε δεν έγινε, απολύτως τίποτα. Πρωτύτερα στην Καλαμάτα μα και σε άλλα μέρη του Μοριά υπήρξεν εστίες του ξεσηκωμού.

Αν τότε, ακούγαμε στα σοβαρά τον μεγαλύτερο διανοητή της Δύσης, τον Αδαμάντιο Κοραή, που έλεγε: «δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα», ακόμα σκλαβωμένοι στους Οθωμανούς θα ήμασταν. Αλλά ευτυχώς που παρακάμψαμε στις «σοφές» συμβουλές του γέροντα και είμαστε σήμερα εδώ να τα λέμε και να διαφωνούμε.

Η εκκλησία όμως, πάσχιζε να πάρει μερίδιο από τον μεγαλειώδη αγώνα που πολέμησε λυσσαλέα. Έτσι, ηρωοποίησε τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ που έκανε όχι έναν αλλά τρείς αφορισμούς στις θητείες του σαν πατριάρχης. Ναι, αλλά οι καταχτητές τον αποκεφάλισαν και πέταξαν το σώμα του στο Βόσπορο. Φυσικά, τι άλλο να έκαναν αφού δεν κατάφερε να «πείσει» μέσω του φόβου τον ξεσηκωμένο ραγιά;

Προχώρησε κι άλλο όμως η εκκλησία, δημιούργησε 70 περίπου χρόνια αργότερα και το Κρυφό Σχολειό. Πάτησε πάνω στον πίνακα του Γύζη που βρίσκεται στο Μουσείο του Μονάχου, ένας άλλος -δεν θυμάμαι την ώρα αυτή τ’ όνομά του- έφτιαξε ένα ωραιότατο ποίημα, είχαμε και το «φεγγαράκι μου λαμπρό» και να, ο μύθος γίνεται ιστορία. Πάλι όμως η πραγματικότητα διαψεύδει τον μύθο, διότι κατά την οθωμανική περίοδο, βρισκόντουσαν σε πλήρη λειτουργία οι Σχολές, η φημισμένη «Μεγάλη του Γένους σχολή» στην Κωνσταντινούπολη αλλά και μικρότερες, οι σχολές Δημητσάνας, Βυτίνας κ.α.

Ωραία είναι τα παραμύθια, αλλά η ιστορία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Για να την μάθουμε, πρέπει να φύγουμε από τα σχολικά βιβλία, από τα κομματικά έντυπα – παράλληλα δε να τα διαβάζουμε και αυτά, όμως η κριτική σκέψη είναι το εργαλείο για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συνέβη πριν 200 χρόνια. Καλός ιστορικός ο Κορδάτος αλλά μονόπλευρος, εξίσου καλός και ο Κόκκινος αλλά κι αυτός μονόπλευρος. Το ίδιο ισχύει και για τον Τρικούπη και για τον Φωτιάδη και για τον Παπαρρηγόπουλο και για άλλους. Καλοί όλοι τους με μεγάλη προσφορά στα ελληνικά γράμματα. Καλύτεροι ακόμα οι απομνημονευτές του Αγώνα Κασομούλης, Φωτάκος, Φραντζής, Φίνλεϋ κ.α. διότι βρέθηκαν πιο κοντά στα πράγματα. Ας τους διαβάζουμε όλους με καθαρό μυαλό και χωρίς πάθη, μόνο έτσι μπορούμε ν’ ανιχνεύσουμε την ιστορική αλήθεια, αν μπορούμε τελικά.

Η θυσία του Αθανάσιου Διάκου στη Γραβιά, ή του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι (άσχετα με τα αίσχη που έκανε στον βίο του), φανερώνουν επίσης ότι και οι λαϊκοί παπάδες, πήραν τα όπλα, ανώνυμοι κι αυτοί όπως ανώνυμοι όλες οι χιλιάδες των Ελλήνων αγωνιστών αλλά και των Αρβανιτών. Τιμή στους μεγάλους αρχιστράτηγους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ.α. αλλά μεγαλύτερη τιμή στον ανώνυμο Έλληνα του 21 που πολέμησε για όλους εμάς. 

Η αριστερά στο μαντρί του Δημάρχου μας;

Η αριστερά στο μαντρί του Δημάρχου μας;

 

Πρίν από 30 περίπου χρόνια, πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η Έκθεση Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, όπου όλα τα εκθέματα βρισκόντουσαν σε πλήρη λειτουργία. Είχα πάει λοιπόν να την δω γιατί άξιζε πραγματικό τον κόπο αλλά και τα έξοδα. Στις μέρες μας, η Έκθεση αυτή λειτουργεί σε μόνιμη βάση στον Πύργο Ηλείας και στην Αθήνα, κάπου στο Κολωνάκι νομίζω. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το ψάξει. Σ’ εκείνη λοιπόν την Έκθεση, πέραν των θαυμαστών εκθεμάτων, υπήρχαν και τα μέσα επικοινωνίας της εποχής όπου σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετέφεραν παντού τα νέα. Αυτά είχαν εφευρεθεί για στρατιωτικούς κυρίως σκοπούς. Για παράδειγμα, το τι συνέβαινε στην Τροία το μάθαιναν οι Μυκήνες σε διάστημα μικρότερο της μίας ώρας. Κατά παρόμοιο τρόπο δρούσε και η κατασκοπία και μετέφεραν πληροφορίες με ασφαλή τρόπο οι εμπλεκόμενοι σε αυτές κατάσκοποι.

Οι δικοί μου κατάσκοποι έν Γαλατσίω, με πληροφόρησαν (και δεν αμφισβητούνται οι πληροφορίες τους διότι είναι άριστα εκπαιδευμένοι), ότι πρόσφατα, έγινε δημοσκόπηση στην πόλη μας κατά την οποία ο νύν Δήμαρχος κ. Μαρκόπουλος, συγκεντρώνει ποσοστό εκλογής ένα απίστευτο νούμερο που ξεπερνά κάθε λογική. Εκλέγεται δηλαδή πάλι Δήμαρχος με το απίστευτο 75,6%. Ανατρίχιασα σαν πληροφορήθηκα το ποσοστό αυτό και κατά κάποιο τρόπο έπεσα σε μελαγχολία. Προς στιγμή σκέφτηκα να πάω στο πλησιέστερο φαρμακείο και να προμηθευτώ το «αθώο» Lexotanil, που ρουφάνε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας για «να γίνουν καλά». Αλλά δεν πήγα, διότι στο μεσοδιάστημα σκέφτηκα κάτι καλύτερο.

Αρχίζοντας τις αναλύσεις πριν προχωρήσω και φανερώσω την σκέψη μου, στο υπόλοιπο 24,4% που μένει, ένα σίγουρο ποσοστό 9-10% θα πάρουν οι κομμουνιστές, με ή χωρίς τον σύντροφο Χαραλαμπίδη μπροστινό. Το υπόλοιπο ποσοστό θα πάρει η παράταξη του κυρίου Μελισουργού διότι πέραν των άλλων ποντάρει και στο συναίσθημα των συγχωριανών του οι οποίοι έχουν ισχυρό ρεύμα στην πόλη μας. Και η αριστερά, που είναι αλήθεια η αριστερά; Εξαϋλώθηκε;

Η Αριστερά πάει μονόπατα στο μαντρί του κυρίου Μαρκόπουλου διότι είναι ο μόνος τσοπάνης που ξέρει να συλλέγει πρόβατα απολωλότα. Με θλίβει η διαπίστωση αυτή, ή μάλλον η πραγματικότητα αυτή, μα αν αρχίσω ν’ αναλύω το πως και το γιατί, θα χαθώ κι εγώ στην ανάλυση, όπως χαμένη σ’ αυτήν είναι η πολύπαθη και εξαϋλωθείσα αριστερά εδώ και δεκαετίες απέχοντας από την πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα την δημιουργούμε εμείς, ισχυρίζεται σήμερα η κβαντομηχανική, η επιστήμη αιχμής που διαθέτει σήμερα η ανθρωπότητα. Η ίδια επιστήμη λέει επίσης ότι η Ύλη δεν είναι αρχή αλλά αποτέλεσμα, οπότε και οι θεωρίες που στηρίζονται στον υλισμό είναι ήδη παρηκμασμένες, παρελθόν, νεκρές. Και οι οπαδοί τους στη συνέχεια νεκροί κι αυτοί. Η κβαντομηχανική είναι πλατωνική, όχι αριστοτελική. Οι Ιδέες από τη μία και από την άλλη οι φθαρμένες ιδεολογίες.  

Όλα τα παραπάνω σκεφτόμενος με ηρεμία, εγώ ο κουκουλοφόρος και μοιραίος, καλώ την πάσχουσα αριστερά να συμπορευθεί μαζί μου στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, έτσι ώστε ν’ αδειάσει το μαντρί του νύν Δημάρχου και να γεμίσει το δικό μου. Καλώ την άρρωστη αριστερά το Σάββατο του Λαζάρου στο σοφιστικέ καφέ, εκεί που τάχα μου ζυμώνονται οι ιδέες της, ώστε μαζί με την Ανάσταση του Λαζάρου μήπως και αναστήσουμε την πεθαμένη ούτως ειπείν αριστερά.

Καλώ τα απολωλότα πρόβατα σε καινούργιο μαντρί. Τα καλώ να φύγουν από την θαλπωρή του νύν Δημάρχου μας και να με ακολουθήσουν. Μπορώ να γίνω ο νέος τσοπάνης τους!

Το Σάββατο του Λαζάρου δεν αργεί……..

Οι κραυγές του «σοφού» γέροντα

Οι κραυγές του «σοφού» γέροντα

 

Πολύ συντελεί στην ψυχική γαλήνη, να μελετά κανείς κύρια τον εαυτό του και τα καθ’ εαυτόν, ή τουλάχιστον να παρατηρεί τους κατωτέρους και όχι να συγκρίνει τον εαυτό του προς τους ανωτέρους, όπως κάνουν οι πολλοί, για παράδειγμα, οι δεμένοι καλοτυχίζουν τους λυτούς, αυτοί δε τους ελεύθερους, οι δε ελεύθεροι τους πολίτες, αυτοί δε πάλι τους πλούσιους, οι δε πλούσιοι τους σατράπες, οι σατράπες πάλι τους βασιλιάδες, αυτοί δε τους θεούς, ποθούντες θα ‘λεγε κανείς να βροντάνε και ν’ αστράφτουν. Κι έτσι, ευρισκόμενοι πάντοτε υποδεέστεροι ώς προς τους υπεράνω αυτών κειμένους, ουδέποτε μάλιστα να ευχαριστιούνται με ό,τι έχουν.

Τα παραπάνω διάβαζα με ησυχία στο σοφιστικέ καφέ της πόλης μας προ ημερών, έπινα τον μυρωδάτο καφέ μου, έκανα παύσεις κοιτάζοντας τα περιστέρια γύρω μου να περιμένουν το κάτι τις τους από μένα, περαστικοί πήγαιναν στις δουλειές τους ή στις βόλτες τους -Σάββατο γάρ- αλλά ο κρότος που άκουσα με έκανε κι έκλεισα τα Ηθικά περί ευθυμίας του Πλούταρχου με τρόμο. Δεν ήταν ακριβώς κρότος, κάτι σε κραυγή έφερνε μάλλον, κραυγή ενός νεκρού συμπολίτη μας.

Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, βγάζουν κραυγές οι νεκροί; Αφελή θα χαρακτηρίσω την ερώτηση, διότι η απάντηση υπάρχει παντού στην καθημερινότητα. Οι συνήθειές μας, που μάς αρέσουν μάλιστα, είναι προϊόν αδράνειας, απουσιάζει ολότελα από αυτές η ενέργεια, αυτή που καθιστά ανά πάσα στιγμή τα πάντα καινούργια. Για να συμβούν όμως αυτά τα πράγματα, η ζωή πρέπει να είναι προσανατολισμένη στο Παρόν, διότι αυτό από τη φύση του δεν αναγνωρίζει το περασμένο, το συναισθηματικά φορτισμένο, δηλαδή το νεκρό.

Η άναρθρη κραυγή, προερχόταν από το στόμα ένός «σοφού» τρόπον τινά συμπολίτη μας. Γράφω σοφού, διότι έχει επικρατήσει η εσφαλμένη άποψη ότι τα άσπρα μαλλιά καθιστούν τον άνθρωπο σοφό. Τον καθιστούν όμως ή αναπαράγουμε ακόμα και σ’ αυτό ό,τι μάθαμε, ό,τι ακούσαμε, αυτό που μεταφέρουμε με ευκολία επειδή το έχουμε συνηθίσει;

Αυτός λοιπόν ο «σοφός» συμπολίτης μας, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το γεγονός ότι μία γυναίκα, ένας δηλαδή συνάνθρωπός μας, δεν υιοθέτησε τον λόγο του και δυσφόρησε στο άκουσμά του. Επειδή λοιπόν δεν άντεξε την αμφισβήτηση ύψωσε την φωνή του σαν όλους εκείνους τους νεκρούς και μάλλον περίμενε ο «εχθρός του» που βρισκόταν απέναντί του, να ταραχθεί. Όμως όχι, η γυναίκα αυτή ουδόλως ταράχτηκε αλλά πιστεύω ότι ίσως να απόρησε για την κατάντια του ανδρός.

Ένας άλλος από την ομήγυρη, θέλοντας να υπερασπιστεί την γυναίκα που βαλλόταν από τις ανοησίες του «σοφού» συμπολίτη μας, έπεσε σε λάθος λέγοντάς του: δεν μιλάνε έτσι σε μία γυναίκα. «Δεν υφίσταται θέμα φύλου», αντέταξε η γυναίκα που δέχτηκε τις αναίτιες προσβολές, θέτοντας με τον τρόπο της πολύ ψηλά τις έννοιες της Δημοκρατίας, αυτές που κυριολεκτικά έχει απωλέσει η έν λόγω ομήγυρη μιάς και κύριο μέλημα των περισσοτέρων σε αυτήν, δεν είναι η ανταλλαγή απόψεων (όπως διακαώς λένε) αλλά η επικράτηση της άποψης του ενός. Επί της ουσίας, δεν ενδιαφέρονται για δημιουργικό διάλογο αλλά οι περισσότεροι (το τονίζω αυτό) θέλουν να ακούνε τον αντίλαλο της φωνής τους και να τον θαυμάζουν.

Τόση αγένεια μέσω κραυγών, με έκανε κι έκλεισα το βιβλίο μου, τάϊσα βιαστικά τα περιστέρια, χαιρέτησα χωρίς διάθεση την ομήγυρη και πήγα στο καλό. Στο δρόμο, σκεφτόμουν αυτή την πάσχουσα από ιδέες αριστερά που αναλώνεται σε άχρηστα λόγια και έρχεται μία γυναίκα και με τον τρόπο που χειρίζεται μία δύσκολη κατάσταση, ξεμπροστιάζει την βασιλεύουσα υποκρισία και τον ναρκισσισμό.