Η εκπομπή του Larry King για το Κονκλάβιο

Η εκπομπή του Larry King για το Κονκλάβιο

 

Και η σημερινή μέρα είναι τέλεια εφόσον είμαι σε αυτήν και ζω κι αναπνέω κι αισθάνομαι όλη την καλοσύνη του Σύμπαντος. Ναι, είμαι ένας πλούσιος άνθρωπος μιάς και ζω μέσα στην τελειότητα της Φύσης, πλούσιος επίσης γιατί έχω ελαττώσει τις πλαστές ανάγκες μου. Κατά συνέπεια, φοβάμαι πολύ λιγότερο από τους συνανθρώπους μου που έχουν αυξημένες και ψεύτικες κατά κανόνα επιθυμίες. Είμαι εδώ αλλά είμαι παντού. Βέβαια, εξακολουθώ να είμαι άπληστος σαν κι εσένα εφόσον διαρκώς όλο και κάτι επιθυμώ, κάτι θέλω. Το μόνο θετικό με την απληστία μου -αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο-, είναι το γεγονός πως μέρα με την μέρα την αποδυναμώνω χωρίς προσπάθεια. Αλλά και πάλι είμαι ατελής και άπληστος. Βέβαια, την κρατική και κομματική απληστία δεν μπορεί να την ανταγωνιστεί ουδείς. Είναι τόσο γελοίες οι αποφάσεις των κυβερνήσεων -σε όλα τα επίπεδα-, τόσο εμποτισμένες από την απληστία, που έχουν φτωχοποιήσει έναν ολόκληρο λαό που δυστυχώς, έχει πάντοτε ασθενή μνήμη και πάντοτε άγεται και φέρεται αγελαία επειδή δεν έχει τα νοητικά εργαλεία να δει την πραγματικότητα. Ζει διαρκώς με ψευδαισθήσεις. Υποκύπτει στον δούρειο ίππο που λέγεται ιδεολογίες και οι οποίες φροντίζουν επιμελώς την διαίρεση του.

Με τις σκέψεις αυτές δεν αργώ να βρεθώ στην μολυσμένη από την βάρβαρη καθημερινότητα Λ. Βέϊκου. Κάνω μια μικρή στάση στο καφέ του Βραζιλιάνου κι ώσπου να πάρω τον καφέ μου και να τον βάλω στο θερμός να τον κρατά παγωμένο, παρατηρώ την μηχανική κίνηση των συνανθρώπων μου. Πεζοί και εποχούμενοι, κινούνται σαν κουρδισμένες κούκλες με σκοπό να περάσει η μέρα τους  μέσα από τις ανάγκες του βιοπορισμού, ή ακόμα σπαταλώντας τον χρόνο τους στις συνήθειες της απληστίας τους που έχτισαν συν τω χρόνω ασυνείδητα.

Με τον καφέ του Βραζιλιάνου στο θερμός και το σακίδιο στον ώμο, δεν αργώ να φτάσω στο Άλσος, στην κεντρική του είσοδο. Την περνώ και στα 100 μ. περίπου αντικρυστά μου, φτάνω στο στρογγυλό κιόσκι (μπορεί να είναι και οκτάγωνο, δεν παίρνω όρκο), όπου αφήνω το σακίδιο μου και πάω δίπλα στη βρύση να βρέξω το πρόσωπό μου με καθαρό νεράκι. Με αργές κινήσεις, βγάζω από το σακίδιο τον καφέ, το βιβλίο μου, και κάθομαι για λίγη ώρα ακούνητος και σιωπηλός. Είναι πρωί ακόμη και οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι αυτές από το ανάλαφρο αεράκι. Τέτοια ώρα εδώ στο κιόσκι, μαζεύονται μερικά κοτσύφια και σπουργίτια αλλά κι αυτά δεν βγάζουν ήχους, ακολουθούν με σεβασμό μάλλον την αρμονία που κυριαρχεί στον χώρο.

Πίνω μια γερή γουλιά του πικρού καφέ μου κι ανάβω ένα τσιγάρο. Ο κρότος του σπίρτου παραβιάζει την γαλήνια ατμόσφαιρα κι επανέρχομαι στη φασαρία της σκέψης. Πιάνω ν’ ανοίξω το βιβλίο και να συνεχίσω το διάβασμα από το σημείο που το άφησα χθές το βράδυ στο σπίτι, αλλά πριν ν’ αρχίσω την μελέτη, αρχίζει να καταφτάνει στο κιόσκι η παρέα των οργισμένων συνταξιούχων. Και γράφω «οργισμένων» διότι οι φωνές τους θρυμματίζουν κάθε φυσικό ήχο σε μεγάλη ακτίνα. Και τι λένε; Μιλάνε όλοι ταυτόχρονα συνήθως, δεν έχουν μάθει παρόλο που είναι «σοφοί» ν’ ακούνε, τους ενδιαφέρει μόνο να πούνε. Και γεννιέται η οχλαγωγή.

Τα ίδια ακριβώς δεν συμβαίνουν και με το Κονκλάβιο εντός του ιστού της πόλης; Ναι, με την διαφορά όμως ότι οι συμμετέχοντες στις φλυαρίες του Κονκλάβιου, βουτηγμένοι στην γοητεία των «Εγώ» τους, θεωρούν πως πράττουν σημαντικό έργο υπέρ της Δημοκρατίας μέσω φυσικά των διαρκών συγκρούσεων που παράγουν. Αδυνατούν ν’ αντιληφθούν με την πολύ περιορισμένη σκέψη που διαθέτουν, ότι, αυτό το παραμύθι των ιδεολογιών, διαιωνίζει την βία, συνεπώς την σύγκρουση. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, η ματαιοδοξία τους θέλει να μεταλαμπαδεύσουν τις «αρχές τους» κι έξω από αυτούς, παίζουν εκτός των άλλων και τον ρόλο του σωτήρα. Αυτοί «ξέρουν», άρα αυτοί «μπορούν».

Ο Larry King, διακρίνοντας πολύ εύκολα τις νοητικές τους αδυναμίες σαν έμπειρος δημοσιογράφος που είναι, ορθά σκεφτόμενος από την σκοπιά του, όλη αυτή την ανοησία «της ανταλλαγής ιδεών» που συντελείται κάθε Σάββατο στο ίντερνετ καφέ, θα την βγάλει ζωντανή στον γαλατσιώτικο αέρα που, εκτός από βρώμικος που είναι, θα γίνει και τοξικός από τις ανοησίες που θ’ ακουστούν. Βέβαια, αν θέλει να επιτύχει την μέγιστη ακροαματικότητα ο Larry King, θα πρέπει να κάνει κάτι πολύ απλό, να μην συντονίσει, ούτε να διευθύνει την συζήτηση, να μην κάνει δηλαδή καμία απολύτως παρέμβαση, παρά μόνο η κάμερα ν’ αποτυπώνει τον διαδραματιζόμενο σουρεαλισμό σε όλη του την έκταση.

Το πραγματικό ζητούμενο της ζωντανής αυτής εκπομπής που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο το μεσημέρι στις 14 Μαΐου στο εν λόγω καφέ, είναι να δειχθεί ο ακραίος συντηρητισμός, το δήθεν, η πλάνη, η περιορισμένη σκέψη, το τεράστιο «Εγώ», η καλυμμένη βία, η ματαιοδοξία, κι ακόμη ένα σωρό τοξικά πράγματα που λαμβάνουν χώρα στις μαζώξεις του Κονκλάβιου, της μικρής Βουλής, όπως λένε με καμάρι οι συμμετέχοντες σε αυτήν, την στιγμή μάλιστα που γνωρίζουμε όλοι μας τι εστί μεγάλη Βουλή. Στην Βουλή, μικρή ή μεγάλη, αν κάτι απουσιάζει, είναι η Δημοκρατία. Αν κάτι κυριαρχεί, είναι η αδύναμη και περιορισμένη συγκρουσιακή σκέψη.

Larry King, αν πραγματικά θέλεις να προσφέρεις στους ακροατές σου δυό ώρες γέλιου, εσύ απλά μείνε πίσω από την κάμερα και μην κάνεις καμία απολύτως παρέμβαση. Έτσι θα δώσεις γέλιο αλλά και πόνο στον άδολο λαό!  

https://veikouavenue.blogspot.com

Επιστολή Γ. Κατσώνη προς Πεζοπόρο

 

Προς ακούσιο ωτακουστή «Πεζοπόρο»

 

Αγαπητέ μου

 

Παρότι δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω το ακουστικό σας προϊόν, εν τούτοις το διασταύρωσα και από πλησιέστερους στον χώρο του διαλόγου και μάλιστα έντονου, μεταξύ του Δημάρχου και του Κου Τσουπάκη.

Το ρηθέν «δεν είμαι υποχρεωμένος να απαντάω στον κάθε Κατσώνη που καλείς στην εκπομπή σου» υπό του, πότε ανεβασμένου στην κορυφή του λόφου που έχει σχηματιστεί από τις «κουτσουλιές» του και πότε επί του δίτροχου «πώλου-όνου» με το οποίο διατρέχει οριζοντίως, καθέτως και ανάποδα την «Γαλατσιώτικη επικράτεια» Δημάρχου, προς επίρρωση του υπό της μαντάμ Σουσού ρηθέντος «κοιτάτε με γειτόνισσες», ίσως συνιστούσε ζήτημα επί προσωπικού, αν  δεν ήταν ο κανόνας του. Να μην απαντάει σε κανένα και πουθενά κρυπτόμενος. Κάτι σαν τα μικρά παιδιά που όταν κάνουν επιλήψιμες πράξεις, κρύβονται για να αποφύγουν τις συνέπειες.

Και πως να μην κρύβεται όταν εγκαλείται για πράξεις και παραλείψεις που συνιστούν λαϊκισμό, φαυλότητα και εμμονή σε νταραβεριτζίδικου και μεταπρατικού χαρακτήρα δοσοληψίες.

Τι να απαντήσει στους γονείς και τα παιδιά που καθ' υποτροπή πετάει έξω στα ανοιχτά μέσα στο χειμώνα για να νοικιάσει το χώρο.

Τι να απαντήσει όταν ως άλλος φαρισαίος-υποκριτής, πουλάει ευσέβεια καταπατώντας δημόσιο και δασικό χώρο για να εγκαταστήσει ναΐσκο προς εξυπηρέτηση των παρακείμενων επιχειρήσεων εστίασης. Και μάλιστα να προαναγγέλλει την νομιμοποίηση της παράνομης φαυλότητας από την ομόσταυλή του κεντρική εξουσία, η οποία με τη σειρά της  με φωτογραφική διάταξη μέσα στη νύχτα ( δουλειές της νύχτας που λέμε), νομιμοποιεί την παρανομία.

Εύγε λοιπόν στον καταφερτζή και τους πάτρωνές του.

Τι να απαντήσει όταν αδρανοποιεί μηχανήματα και Δημοτικό προσωπικό, προκειμένου να κάνει απευθείας αναθέσεις σε ιδιώτες (κάποιες εξ αυτών εντελώς τυχαία συστάθηκαν ως εταιρείες λίγο πριν τις αναθέσεις) για έργα που τα προηγούμενα χρόνια διεκπεραίωνε με απόλυτη επάρκεια το προσωπικό του Δήμου. (π.χ. εορταστικός στολισμός, αποκομιδή κλαδιών  καθαρισμός κάδων κλπ.)

Τι να απαντήσει όταν μεθοδεύει την συρρίκνωση των υφιστάμενων ποδοσφαιρικών συλλόγων του Γαλατσίου για να προκύψει χώρος προκειμένου να εξυπηρετήσει ομόσταυλους και αμφιλεγόμενους επαγγελματίες ποδοσφαιροπαράγοντες..

Τι να απαντήσει όταν δίκην Γκρούεζα, συνεχίζει να πληρώνει διά του Δημοτικού ταμείου εργολαβίες για έργα που έχουν ακυρωθεί από τα έργα του ΜΕΤΡΟ που εξελίσσονται.

Τι να απαντήσει όταν δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά μας προκειμένου να μη σωριαστούμε από τις πλάκες των πεζοδρομίων που εξέχουν και από τις λακκούβες που χάσκουν ελλείψει πλακών που έχουν από καιρό δραπετεύσει, στη Γαλατσίου και στα στενά, περιοχή για την  οποία έχω προσωπική εικόνα και υφίσταμαι  τις συνέπειες της εγκατάλειψης.

Επειδή ο καιρός των εκλογών επέρχεται, κάποια στιγμή την ανάγκη φιλοτιμία ποιών ίσως αναγκαστεί να δώσει εξηγήσεις. Ίσως πάλι να θεωρεί ότι έχει εξασφαλισμένη την δημοφιλία που τεχνηέντως καλλιεργεί λαϊκίζοντας ασύστολα και πουλώντας καθρεφτάκια και μακέτες  που παραπέμπουν στο μέλλοντα και πολύ μέλλοντα χρόνο και να συνεχίσει να κρύβεται και να κρύβει τα προβλήματα και την ανεπάρκειά του στον ενεστώτα χρόνο.

Ανεπάρκεια προκλητική με αρνητικές συνέπειες στο βιβλίο της καθημερινότητας των Γαλατσιωτών. Βιβλίο που έχει για εξώφυλλο την φωτογραφία του.

 

Αγαπητέ μου «Πεζοπόρε» 

Σ' ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες προκειμένου να προχωρήσω στην σύνταξη του συγκεκριμένου πονήματος.

 

Με εκτίμηση

 

Γιάννης Κατσώνης

Υγ: η επιστολή του κ. Κατσώνη έχει σαν αιτία την προηγούμενη ανάρτησή μας που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Μη φοβάσαι το δεξί σου χέρι Δήμαρχε …

Μη φοβάσαι το δεξί σου χέρι Δήμαρχε …

 

Προχθές το Μεγάλο Σάββατο, λίγο πριν την πρώτη ανάσταση, πέρασα από το ίντερνετ καφέ μιάς και οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα. Όλο και κάποιος θα έρθει, σκέφτηκα, αλλά την ώρα που έφτασα ήμουν μόνος. Κάτι η πρόσκαιρη μοναξιά, κάτι η Μεγάλη Εβδομάδα με τα πάθη της, κάτι ο πολύς ο κόσμος που έτρεχε για τα χωριά του, όλο αυτό τέλος πάντων το κλίμα, βάραινε ακόμη περισσότερο τον αέρα του καφέ. Και βέβαια, να το ομολογήσω κι αυτό, ο καφές στο έν λόγω κατάστημα δεν λέει και πολλά πράγματα σε αντίθεση με τον χώρο που είναι κατά κάποιο τρόπο όμορφος.

Εκεί λοιπόν στην πρώτη γερή ρουφηξιά του πικρού καφέ, δίπλα, από το Hasta Luego, άκουσα οχλαγωγή. Προς στιγμή ταράχθηκα σκεφτόμενος αστραπιαία: το προνόμιο της οχλαγωγής το έχει μόνο το Κονκλάβιο, τι συμβαίνει άραγε τώρα; Μεταφέρθηκε δίπλα; Όμως όχι, λάθεψα στη σκέψη μου, το Κονκλάβιο έχει τρόπον τινά απαλλοτριώσει τον συγκεκριμένο χώρο όπως κάποτε έκανε ο αείμνηστος Δήμαρχος που έμπαινε με τις μπουλντόζες στο κτήμα του Βέϊκου και καταπατούσε τα δάση και τα πλάγια. Τότε, από που προερχόταν η οχλαγωγή;  

Δεν συνέβη κάτι ιδιαίτερο, απλά ο Δήμαρχος σαν έφτασε στο Hasta Luego για τον καφέ του, αντάμωσε τον Larry King που απολάμβανε σαν μπέης το καφεδάκι του. Στα ήσυχα δεν ξέρω τι ειπώθηκε, μα σαν η φωνή του Δήμαρχου υψώθηκε, ταράχτηκαν οι δεκαοχτούρες που έβοσκαν με ρέγουλα και πέταξαν μακριά, οι λιγοστοί διαβάτες κοντοστάθηκαν με τρόμο, ειδικότερα μάλιστα σαν φούντωσε ο οργή του Δημάρχου προς το πρόσωπο του Larry King, που ούτε πολύ ούτε λίγο, τον κατηγορούσε για την εκπομπή που είχε κάνει με τον πρώην αντιδήμαρχό του, τον κ. Μελισσουργό. «Και τι νομίζεις; Είμαι υποχρεωμένος θαρρείς να απαντώ στον κάθε Κατσώνη που καλείς στην εκπομπή σου;». Ο Larry King, μην περιμένοντας τέτοιας έκτασης έκρηξη από τον Δήμαρχο, σηκώθηκε και κάθισε δίπλα, λίγο μακρύτερα από μένα που μόλις είχα κατεβάσει τη δεύτερη ρουφηξιά του πικρού καφέ.

Προφανώς, η αναφορά στον κ. Κοτσώνη έγινε από παλαιότερη μάλλον εκπομπή του Larry King.  Απόρησα όμως με την στεντόρεια φωνή του Δήμαρχου και αργότερα, κατά το απομεσήμερο, κάθισα ν’ ακούσω την εκπομπή με τον κ. Μελισσουργό να πάρω μιά ιδέα και γιατί όχι, να λυθούν οι απορίες που μου γεννήθηκαν από την οχλαγωγή στο Hasta Luego.

Κατά την διάρκεια της δίωρης περίπου εκπομπής, πολλές φορές με πήρε ο ύπνος από τον λόγο του κ. Μελισσουργού που μιλούσε αλλά δεν έλεγε απολύτως τίποτε επί της ουσίας. Έπλεξε φυσικά το δικό του εγκώμιο κατά την διάρκεια της θητείας του και όπως γίνεται συνήθως, μετά από αυτόν το χάος. Αντίθετα με τον υπνωτισμένο λόγο του καλεσμένου του, ο Larry King προσπαθούσε να σώσει τα πράγματα με τις ερωτήσεις του. Εν κατακλείδι, εκείνο που κατάλαβα από το δίωρο της φλυαρίας του κ. Μελισσουργού, ήταν ότι οι δραστηριότητες του όσο καιρό ήταν στα πράγματα, ήταν δύο διαστάσεων, όπως είπε δηλαδή, είχαν μήκος και πλάτος. Ύψος δεν είχαν; Αναρωτήθηκα μονάχος μου, ώστε να μιλάμε για τρισδιάστατες δραστηριότητες; Κατά το τέλος δε της εκπομπής, ο καλεσμένος δεν παρέλειψε ν’ αναφερθεί στις αγαστές σχέσεις μεταξύ αυτού και του Δημάρχου, οπότε στο σημείο αυτό, αντέδρασε γελώντας με στωικότητα ο Larry King.

Δήμαρχε, το δεξί σου χέρι -όπως ακούστηκε να λέει πως ήταν ο κ. Μελισσουργός-, απ' ό,τι  κατάλαβα, θέλει να επιστρέψει στη ζεστή σου αγκαλιά και ψάχνει τρόπους. Σαν ποιμένας καλός που είσαι, δέξου με χαρά το αμαρτωλό πρόβατο. Εκτός κι άν γεννήθηκε ακόμη ένας έν δυνάμει Δήμαρχος! 

 

Το Πάσχα έφυγε …

Το Πάσχα έφυγε …

 

Πάει και το Πάσχα, πέρασε. Εξάλλου αυτό δεν σημαίνει; Το πέρασμα; Βέβαια, άλλο το πέρασμα για τους παλιούς Εβραίους, εντελώς διαφορετικό σήμερα για εμάς τους καλούς χριστιανούς. Μα κι ολότελα διαφορετικό αν μιλάμε για την ανάσταση, την άνω στάση δηλαδή, κατά πως λέει και η φυλή των φιλολόγων από το «άνω» και το ρήμα «ίσταμαι» κτλ. Ευτυχώς όμως, δεν είμαι φιλόλογος, ούτε καλός χριστιανός σαν εσάς για παράδειγμα, αλλά ένας φτωχός και μόνος καουμπόης κι αυτά τα κόλπα της θρησκείας δεν τα πολύ-κατέχω.

Μήπως άραγε κατέχουν οι παπάδες τα λόγια που λένε σαν μιλάνε για αγάπη; Όχι βέβαια, βρήκαν εκεί μιά λέξη πιασάρικη, την παπαγαλίζουν, φουντώνουν τα συναισθήματα του άδολου λαού, συγκινείται το ακροατήριο από τα «μυστήρια» αδαών μυστών, πάλλονται οι πλουμιστές φορεσιές, ρέει το κερί σαν λιώνει, ρέει το μαύρο χρήμα στο παγκάρι. Όλα ρέουν κατά πως έλεγαν κι εκείνοι οι αρχαίοι Έλληνες, ο Ηράκλειτος αν θυμάμαι και καλά. Αλλά και ποιος δίνει σημασία σε ένα σκοτεινό φιλόσοφο σήμερα;

Έτσι ρέει και η ζωή μας αλλά βουτηγμένη μέσα στην υποκρισία, στο δήθεν, στο ψέμα, και φυσικά στην αγάπη που και πόλεμοι γίνονται για χάρη της. Ο Ρώσος πατριάρχης ευλογάει τα ρώσικα όπλα να σκοτώσουνε Ουκρανούς, ο Ουκρανός πατριάρχης ή ο δεσπότης τέλος πάντων, ευλογάει τα ουκρανικά όπλα να τσακίσουν τους Ρώσους, μπερδεύεται ο θεός και δεν ξέρει ποιόν παλαβό να υποστηρίξει περισσότερο. Θα μου πεις εδώ, και οι Έλληνες θεοί τα ίδια μπερδέματα δεν είχαν; Κι αυτοί δεν μπερδευόντουσαν ποιόν ήρωα να πρωτοστηρίξουν ενάντια σε άλλο ήρωα;

Διαχρονικά τα βάσανα θεών κι ανθρώπων πάνω στη γη. Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλους πλανήτες του Γαλαξία μας, μα εδώ η μόνη ίσως σταθερά, είναι ο οβελίας πάνω στη σούβλα. Σφάζεται ο αμνός στη μνήμη του εβραϊκού περάσματος, κι εκεί που έβοσκε αμέριμνο στους αγρούς ή στους σταύλους το αρνάκι και ο τσοπάνης του το έβλεπε με αγάπη, μεταφέρεται στο γιορτινό τραπέζι. Αρνιά σουβλιστά, κόκκινα αυγά, άντερα κι εντόσθια, στην υπηρεσία της αγάπης, στο μέγιστο θαύμα του κόσμου, στην ανάσταση.

Αν έβλεπε ο Χριστός σήμερα όσα γίνονται στ’ όνομά του (υποτίθεται), όχι στην γη δεν θα κατέβαινε ποτέ, όχι δεν θα μίλαγε στους μαθητές του, αλλά θα τρόμαζε τόσο πολύ που θα άλλαζε όχι Γαλαξία αλλά Σύμπαν. Ό,τι γίνεται λοιπόν αυτές τις «άγιες μέρες» μόνο στ’ όνομα του Χριστού δεν γίνεται. Ο Χριστός τους ναούς τους γκρέμισε, εσύ υποκριτή χριστιανέ, όχι μόνο χτίζεις ναούς αλλά σαν αδιάντροπος που είσαι τοποθετείς μέσα τους και είδωλα και σαν δουλοπρεπής που είσαι πέφτεις και προσκυνάς νεκρά πράγματα. Οι νεκροί προσκυνάνε τους νεκρούς, εκεί σε κατάντησε η δουλοπρέπειά σου στις θρησκείες που καμία σχέση δεν έχουν με τον Χριστό.

Ο Χριστός μίλησε γι’ αγάπη. Έχεις εσύ καμία σχέση με αυτήν ψεύτη και υποκριτή συνάνθρωπε; Όχι δεν έχεις. Έχει μήπως ο παπάς που ψέλνει το Χριστός Ανέστη; Όχι βέβαια, ένας απλός υπάλληλος είναι κι αυτός, ένας ακόμα δούλος που επέλεξε το ράσο για να περάσει ζωή τσίλικη. Με τα σόου μάλιστα που οργανώνει από άμβωνος προσφέρει θεάματα και άρτους. Γι’ αυτά είσαι καλός, για άρτους και θεάματα, τα άλλα περί αγάπης άφησέ τα καλύτερα αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Τα αρνάκια τα σφάζεις και τα ψήνεις, σου αρέσει να καταναλώνεις πτώματα σύγχρονε κανίβαλε, αλήθεια, για πές μου, τα σκυλάκια και τα γατάκια γιατί δεν τα σουβλίζεις; Επειδή τα αγαπάς; Αγαπάς δηλαδή επιλεκτικά; Αυτό είναι η αγάπη; Αγαπάς το παιδί σου, αλλά τα άλλα παιδιά; Όχι; Αγαπάς τους φίλους σου και τους οικείους σου, τους άλλους ανθρώπους όχι; Η Αγάπη υποκριτή άνθρωπε δεν χωρίζεται σε κατηγορίες, η αγάπη είναι Ενότητα. Είσαι εκεί ή όχι.

Πήγαινε τώρα να χωνέψεις την αγάπη που ντερλίκωσες σαν πτωματοφάγος που είσαι.

Χριστός Ανέστη!

 

Ας ακούσουμε όμως ένα αριστούργημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου

Ο Τελευταίος πειρασμός …

 Ο Τελευταίος πειρασμός …

 

Εἰναι η εβδομάδα των Παθών, η εβδομάδα του Ανθρώπου στον Δρόμο της Ζωής.

Μία διαφορετική ματιά έξω από ευαγγέλια και άγια βιβλία αλλά μέσα από την πάλη του συναισθήματος και του Σκοπού.

Ο Martin Scorsese σκηνοθετεί τον Τελευταίο Πειρασμό του Νίκου Καζαντζάκη με τους:  Willem Dafoe, Harvey Keitel, Barbara Hershey και David Bowie. 

Ολόκληρη η ταινία στο κάτωθι λινκ. 

https://vimeo.com/124941796

Πεζοπορώντας στο παλιό Γαλάτσι

Πεζοπορώντας στο παλιό Γαλάτσι

 

Εδώ και λίγα χρόνια, κάπου στο 1330 μ.Χ. η πόλη των Αθηνών έχει πέσει στα χέρια των Καταλανών. Είναι η εποχή που η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται στα χέρια των αγίων Σταυροφόρων, εκείνης της μάστιγας της παποσύνης που με το σταυρό μπροστά έπνιξαν στο αίμα την Ανατολή, ρήμαξαν τα πλούτη του πολιτισμού, έφτασαν και στους Άγιους Τόπους να χορτάσουν τη πείνα τους. Λιγούρηδες όλοι τους.

Εδώ στην Αθήνα, επιβλέπει την αρπαγή, το πλιάτσικο, ο Καρδινάλιος, έχει τους υποτακτικούς του, την αγία φρουρά του, περνάει ζωή τσίλικη, που και που, όταν το θυμάται, κάνει κι ένα σταυρό μήπως και χωνέψει απ’ τα μεγάλα φαγοπότια. Δεν παραλείπει φυσικά να στέλνει τακτικά στ’ αφεντικό του, τον Πάπα, την προμήθειά του. Τι στο καλό, τόσες προσευχές γίνονται από δαύτονε, τι έτσι; Χωρίς ανταμοιβή;

Ο βαρύς χειμώνας πέρασε, είναι η εποχή που η φύση ανοίγει τους χυμούς της, τα πουλιά βαρούν τα τραγούδια τους, οι δούλοι από ήλιο σε ήλιο πασκίζουν στα περβόλια των Πατησίων για τον Καταλανό αφέντη. Τα βλέπω ολόγυρά μου όλα αυτά μιάς και πεζοπορώ προς την αγριάδα του Αγχεσμού, εκεί που ο Γαλάκης, ο μεγαλύτερος τσοπάνης της Αττικής γης, κοιτάζει να κουμαντάρει τα 12 χιλιάδες πρόβατά του. Ευλογημένο βουνό τούτος ο Αγχεσμός, με τα λουλούδια του, το παχύ χορτάρι του, τα πλούσια νερά του, τα μεγάλα δάση του.

Ανήμερα τ’ Άη Γιωργιού είναι, και κάθε χρόνο ο Γαλάκης σφάζει αρνιά και τα ψένει στον περίβολο της εκκλησιάς του Άη Γιώργη, της Εύμορφης Εκκλησιάς. Όσο πλησιάζω στην Εύμορφη Εκκλησιά, τόσο η τσίκνα καπνίζει τον καθαρό αέρα του βουνού. Σαν φτάνω κουρασμένος, αντικρύζω κι άλλους μικρότερους τσοπαναραίους από γειτονικά χωριά, πιστούς που ήρθαν να φάνε κρέας να θεριέψει τ’ άντερό τους, γυναίκες με τις μαντήλες τους να φιλάνε τα είδωλα συγκινημένες, κι απέναντι, ψηλότερα προς την πλαγιά του βουνού, ο Καρδινάλιος με τον συρφετό του ξαπόσταινε από τον περίπατό του.

Ξαφνικά, ανάμεσα στη τσίκνα και στα σταυροκοπήματα, ένα έντονο φως βγαίνει μέσα από την πέτρινη εκκλησιά κι εμφανίζεται Εκείνος. Ταράχθηκε το πλήθος των πιστών, οι γυριστάδες των αρνιών σταμάτησαν το ψήσιμο, όλοι τους έπεσαν με ευλάβεια και τρόμο στη γης, να προσκυνήσουν τη δόξα Του. Αυτός, με μιά του κίνηση τους χάιδεψε όλους δίχως να μιλήσει. Ο Καρδινάλιος, βλέποντας από την πλαγιά την Αγιότητα, εξοργίστηκε, άναψαν τα μάγουλά του και θυμωμένος κίνησε στην κατηφοριά να επιβάλει τη τάξη. Σαν έφτασε στην εκκλησιά, διέταξε την φρουρά του να συλλάβει Αυτόν που προκάλεσε αναστάτωση στο μέχρι πρότινος κοιμισμένο πλήθος. Σαν Τον συνέλαβε η φρουρά οδηγώντας τον στη φυλακή, ο Καρδινάλιος πέρασε ανάμεσα από το πλήθος που έπεσε έκ νέου στη γης για να δείξει την δουλοπρέπειά του.

Αργά το βράδυ, ο Καρδινάλιος, κουρασμένος σαν ήταν από το κάψιμο μιάς εκατοντάδας αιρετικών που αμφισβήτησαν την αγιότητα του Πάπα, πήγε να κοιμηθεί να ξεκουραστεί. Όμως ύπνος δεν του κόλλαγε, έτσι, φορώντας το καλογερικό του ράσο κι όχι την πλουμιστή φορεσιά του, τράβηξε για την φυλακή, θέλησε να μιλήσει σε Κείνον. Σαν μπήκε στο κελί Του, έριξε το φώς απ’ το λυχνάρι του στο πρόσωπό Του και τον ρώτησε: Ποιος είσαι; Είσαι Αυτός; Εσύ Είσαι; Γιατί γύρισες; Ό,τι ήταν να πεις το είπες πριν από χίλια τρακόσια χρόνια, τώρα τι θέλεις πάλι; Καλά δεν είμαστε δίχως εσένα; Όλα τα μεταβίβασες στον Πάπα στη Δύση και στον Πατριάρχη στην Ανατολή, με ποιο δικαίωμα επέστρεψες; Έλεγες στους ανθρώπους στον καιρό σου πως ήθελες να τους κάνεις ελεύθερους, μάθε όμως τώρα, οι άνθρωποι είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πεπεισμένοι ότι είναι ελεύθεροι, τελείως ελεύθεροι, κι όμως μας φέρανε οι ίδιοι την ελευθερία τους και την κατέθεσαν δουλοπρεπώς στα πόδια μας. Αυτό είναι το δικό μας έργο. Αυτή όμως είναι η ελευθερία που Εσύ θέλησες;  

 

Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται ο Ντοστογιέφσκι.

Καλό Πάσχα στις Γαλακιώτισσες και στους Γαλακιώτες 

Είναι προοδευτικές οι ιδεολογίες; Είναι προοδευτικοί οι ακολουθούντες αυτές πιστά;

Είναι προοδευτικές οι ιδεολογίες; Είναι προοδευτικοί οι ακολουθούντες αυτές πιστά;

 

Επειδή συχνά ακούω -ασφαλώς κι εσείς ακούτε-, τις λέξεις προοδευτικός, συντηρητικός κλπ., και επειδή δεν καταλαβαίνω τις ερμηνείες τους, δεν γνωρίζω τον ορισμό τους, σκέφτηκα ν’ αντλήσω πληροφορίες από ελληνικό λεξικό. Για τυχόν παρανοήσεις, θεωρώ μέγιστη ντροπή ν’ αντλήσω πληροφορίες για την ελληνική γλώσσα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Παράλληλα με το άκουσμα αυτών των λέξεων, γίνεται ο συνειρμός αριστερού και δεξιού, διότι, έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε, κυρίως, ότι ο αριστερός είναι προοδευτικός και ο δεξιός είναι συντηρητικός.

Οι όροι αυτοί, προοδευτικός και συντηρητικός, που κατά την γνώμη μου είναι όροι ασαφείς, επιδέχονται δηλαδή πολλές ερμηνείες από τον καθένα μας, άνοιξα το λεξικό για να πάρω μια ιδέα. Στα παρακάτω λήμματα που ακολουθούν διαβάζω και αντιγράφω…

Προοδευτικός:

1) Ο βαίνων, ο οδεύων προς τα εμπρός, σε μεταφορική χρήση, ο φιλοπρόοδος, νεωτεριστικός, αντίθ. οπισθοδρομικός, συντηρητικός. Προοδευτικαί αρχαί – αντιλήψεις – ιδέαι – επεκράτησεν η προοδευτική πολιτική.

2) Επί ανθρώπων, ο αγαπών την πρόοδον, ο φίλος των νεωτεριστικών αρχών έν τή επιδιώξει της βελτιώσεως, εξελίξεως των έν τή κοινωνία πραγμάτων, φιλοπρόοδος, νεωτεριστής – ούτω και προοδευτικόν κόμμα, το έχον ώς περιεχόμενον της πολιτικής αυτού την προϊούσαν βελτίωσιν, κατ’ αντιδιαστολήν προς το ριζοσπαστικόν.

3) Ο διεπόμενος υπό του συστήματος της αριθμητικής προόδου, ο αύξουσαν πρόοδον ακολουθών – προοδευτική φορολογία.

Εφόσον ο συντηρητικός είναι το αντίθετο του προοδευτικού, χάριν της οικονομίας του χρόνου, δεν άνοιξα καν το λήμμα συντηρητικός. Μου κέντρισε όμως το ενδιαφέρον η λέξη ριζοσπαστικός, που συνάντησα. Οπότε, έφτασα και σ’ αυτό το λήμμα από περιέργεια.

Ριζοσπάστης:

Ο οιονεί σπάζων τας ρίζας των καθιερωμένων αξιών, ο άκρως νεωτεριστής ή μεταρρυθμιστής πολιτικώς ή κοινωνικώς.

Ριζοσπαστικός:

Ο αναφερόμενος είς τους ριζοσπάστας ή τον ριζοσπαστισμόν, ο έκ θεμελίων ανατρεπτικός ή μεταρρυθμιστικός – ριζοσπαστικαί ιδέαι, μεταρρυθμιστικά μέτρα, ριζοσπαστικόν κόμμα. Ειδ. ο ανήκων, ο αναφερόμενος ή ιδιάζων είς ριζοσπάστην.

Παρακολουθώντας πάρα πολλές φορές, έστω και από λίγο μερικές, τις συνεδριάσεις του Κονκλάβιου, έχω ακούσει επανειλημμένα την φράση: «εμείς εδώ οι προοδευτικοί». Στο Κονκλάβιο, υπάρχουν οπαδοί όλου του πολιτικού συστήματος, δηλαδή δεξιοί, αριστεροί, κουκουέδες, σοσιαλιστές κτλ. Όπως επίσης συχνά διαβάζω, τα κόμματα αρέσκονται να μιλάνε για πρόοδο, μάλιστα ο πάλαι ποτέ Συνασπισμός, ήταν της αριστεράς και της προόδου, αν θυμάστε κι εσείς. Το ίδιο συμβαίνει στην κοινωνία, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου ιδεολογίας μιλάνε για πρόοδο και κατεύθυνση προοδευτική.

Αξίζει νομίζω ώς θέμα να τεθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποια επόμενη συνεδρίαση του Κονκλάβιου η σημασία των όρων αυτών που το επαναλαμβάνω, κατά την γνώμη μου είναι ασαφής.

Και κάτι άλλο πριν κλείσω τις παρούσες σκέψεις μου. Πληροφορήθηκα ότι στην ζωντανή παρουσίαση του Κονκλάβιου από τον Larry King, θα καθίσει στην στρογγυλή τράπεζα (τρόπος του λέγειν εφόσον η συνεδρίαση θα πραγματοποιηθεί σε σχήμα Π), και ο Δήμαρχος της πόλης μας. Αυτή μάλιστα, είναι μιάς πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να σπάσει και ο πάγος που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στον Larry King και τον Δήμαρχο. Στην μικρή μας πόλη, τα γινάτια δεν έχουν θέση.

Το Κονκλάβιο στην τηλεόραση

Το Κονκλάβιο στην τηλεόραση

 

Ό,τι κινείται στην πόλη μας είναι καλό. Μπορεί οι δρόμοι να είναι «φορτωμένοι» με αυτοκίνητα, άρα και η ατμόσφαιρα να επιβαρύνεται, μπορεί τα πεζοδρόμια μερικές ώρες της μέρας ν’ ασφυκτιούν από συμπολίτες μας, όμως, η ζωή στην πόλη κάπως έτσι προχωρά. Ο πνεύμονας της πόλης μας βρίσκεται έξω από το οικιστικό ιστό της, παρόλα αυτά όμως, οι μικρές πλατείες δίνουν ένα επί πλέον χρώμα, μιά ανάσα, στιγμές γαλήνης και δροσιάς.

Πολύχρωμη όμως δεν είναι μόνο η φύση, αυτή έστω η ελάχιστη, πολύχρωμη είναι και η παρουσία της κάθε παρέας που συναθροίζεται σε ένα καφέ, του θεατή στο γήπεδο, των πιστών στην εκκλησία, των μελών ενός κόμματος. Όλα αυτά είναι καλοδεχούμενα εφόσον δίνουν παλμό, ήχο, εικόνες.

Κάθε Σάββατο, οι εικόνες που φτιάχνονται σε έναν μικρό πνεύμονα της πόλης μας όπου συναντιούνται δυό καφέ, το Ίντερνετ και το HastaLuego, χαρακτηρίζονται από την πολυχρωμία, την οχλαγωγή, την δημαγωγία, το χιούμορ, την χαλάρωση, πάλλονται τα πνεύματα, οξύνονται μερικές φορές. Όλο αυτό το γίγνεσθαι που συμβαίνει κάθε Σάββατο κάτω από την σκιά του πάλαι ποτέ κινηματογράφου «Αλέξανδρος», μπορεί να χαρακτηρισθεί και ώς μιά πρώτης τάξης ψυχοθεραπεία.

Εκεί λοιπόν χθές το Σάββατο, πριν την μάζωξη της ολομέλειας του Κονκλάβιου, καθόταν ο Δήμαρχος της πόλης μας (το συνηθίζει άλλωστε) με μικρή παρέα. Εγώ, έχοντας φτάσει από νωρίς για την μάζωξη της ολομέλειας, καθόμουν στο διπλανό καφέ και άθελά μου έγινα πάλι ωτακουστής. Τούτη τη φορά παράπονων του Δημάρχου μας για μερικούς υπαλλήλους του Δήμου που δεν εργάζονται με συνέπεια, καθώς έλεγε. Η ομήγυρη άκουγε στωικά τα βάσανα του πρώτου πολίτη μας και κάτι έλεγε μα δεν άκουγα καλά. Την ώρα που έφευγε ο Δήμαρχος άρχισαν να εμφανίζονται οι σύντροφοι του Πολίτμπιρο, αποφασισμένοι να λύσουν το θέμα του πολέμου της Ουκρανίας ή το θέμα με τους Τούρκους όπως και τελικά έγινε.

Πριν να δώσει όμως η καλή παρέα τις σωστές κι ενδεδειγμένες λύσεις στο χρονίζον πρόβλημα με την γείτονα χώρα, τέθηκε επί τάπητος ένα πολύ σοβαρό θέμα, η παρουσία του Κονκλάβιου στο τηλεοπτικό κανάλι του Larry King. Ειπώθηκαν γνώμες, για το αν θα γίνει ζωντανή αναμετάδοση κάποιο μελλοντικό σαββατιάτικο πρωινό ή αν θα ήταν καλύτερα να εμφανιστεί το Κονκλάβιο σε προκαθορισμένη απευθείας εκπομπή, έχοντας στο studio δύο μέλη της και τα υπόλοιπα να εμφανιστούν στα παράθυρα.  

Τα τεχνικά ζητήματα ούτως ή άλλως θα αναλάβει να λύσει ο πάρα πολύ καλός σκηνοθέτης και τεχνικός που συνεργάζεται με τον Larry King, ο Γιώργης. Στο studio, πιθανότατα, δεν λέω με σιγουριά αλλά πιθανότατα, να βρίσκονται ο Ηλίας και ο Δράστης. Δύο δηλαδή παλαιά μέλη του Πολίτμπιρο.

Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να εκφράσω δυό παράπονα. Παρόλο που είμαι ο νονός δύο ονομάτων, σκόπιμα, από αμέλεια; Δεν ξέρω, όμως παραβλέπουν συνεχώς να αναφέρουν ότι είμαι ο νονός του «Κονκλάβιου», όνομα ισχυρότερο από το κρύο «Τόπος Ίντερνετ» και δεύτερο, νονός του «Μάρξ», του λυκόσκυλου του Νικόλα του κομμουνιστή. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν λοιπόν πραγματοποιηθεί η εκπομπή υπό την εποπτεία και διεύθυνση του Larry  King, εγώ δεν θα συμμετέχω. Όχι επειδή διαφωνώ με την ιδέα. Προτιμώ όμως να περνάω απαρατήρητος στους δρόμους της πόλης. Για τον λόγο αυτό εξάλλου, αρνήθηκα πριν από μικρό διάστημα πρόσκληση του Larry King να βγώ στο κανάλι του. Και, αντί να σεβαστεί την θέση μου ο καλός δημοσιογράφος, άρχισε τα ειρωνικά σχόλια σε βάρος μου. Ας είναι.

Εδώ θα είμαστε να απολαύσουμε την ματαιοδοξία του Πολίτμπιρο για δημοσιότητα, επειδή τάχα μου κάτι σπουδαίο κάνει οχλαγωγόντας τα σαββατιάτικα πρωινά.   

Λεκτική επικοινωνία ...

Λεκτική επικοινωνία

 

Ανάμεσα σε σένα κι εμένα υπήρξε μία ας πούμε γραπτή επικοινωνία αλλά και μία επικοινωνία πέρα από τις λέξεις. Δεν καταφέραμε να διαπεράσουμε όμως το γραφτό φράγμα και να φτάσουμε σ’ εκείνη την κατανόηση που έρχεται πέρα από τα γραφτά ή τις λέξεις.  

Λέω ν’ αρχίσουμε σιγά-σιγά με την λεκτική επικοινωνία στην οποία και οι δυό μας -θεωρώ- καταλαβαίνουμε το νόημα των λέξεων. Σε αυτή την επικοινωνία η λέξη είναι το νόημα και το νόημα αυτό μπορεί να κατανοηθεί από μένα κι από σένα, αν μπορεί. Αυτή είναι η λεκτική επικοινωνία. Μετά, επικοινωνία σημαίνει επίσης να μπορείς ν’ ακούς, όχι μόνο το νόημα της λέξης αλλά και τη πρόθεση του ομιλητή στη χρήση της λέξης. Διαφορετικά η επικοινωνία σπάει. Όταν χρησιμοποιούμε κάποια λέξη, πρέπει αυτή να έχει μία ποιότητα αμεσότητας στην οποία δεν υπάρχει διπλή σημασία και να έχει επίσης την ποιότητα της πραγματικής επιθυμίας να μεταδώσεις κάτι. Σε αυτή την επιθυμία για μετάδοση πρέπει να ενυπάρχει στοργή, φροντίδα, εκτίμηση – το αίσθημα ότι πρέπει εσύ να καταλάβεις – όχι ότι εγώ είμαι ανώτερος και σύ κατώτερος. Και στη χρήση της λέξης, πρέπει να υπάρχει η επαφή της πρόθεσης που μεταβιβάζεται στο χρώμα, στην ποιότητα της φωνής. Αυτό σημαίνει ότι και οι δυό μας την ίδια στιγμή, στο ίδιο επίπεδο, με την ίδια ένταση πρέπει να καταλαβαίνουμε την λέξη, πρέπει να υπάρχει επαφή πρόθεσης και μόνο τότε υπάρχει πραγματική επικοινωνία. Αυτό που είναι σημαντικό στην επικοινωνία δεν είναι τόσο πολύ η λέξη αλλά το να συναντήσει ο ένας τον άλλον την ίδια στιγμή, στο ίδιο επίπεδο, με την ίδια ένταση.

Μόνο με τον εαυτό σου δεν μπορείς να επικοινωνείς. Η επικοινωνία συνήθως θεωρείται ότι υπάρχει μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων. Η λέξη αυτοεπικονωνία δεν συνεπάγεται επικοινωνία με τον εαυτό αλλά παρατήρηση του τι συμβαίνει. Αλλά την στιγμή που χρησιμοποιείται η λέξη «επικοινωνώ», υπάρχει δυαδικότητα, δυαδικότητα με την έννοια ότι υπάρχεις εσύ κι εγώ, ή εσύ και το βιβλίο.

Αν εγώ πω ή γράψω κάτι και σύ δεν έχεις την επαφή, θα το διαστρεβλώσεις. Θα διαστρεβλώσεις το μήνυμα, επομένως το σημαντικό δεν είναι το μήνυμα αλλά γιατί σε ορισμένα επίπεδα κάποια μηνύματα φαίνονται να μεταβιβάζονται σε ορισμένους ανθρώπους κι όχι σε άλλους. Αναφέρομαι στην ποιότητα της επικοινωνίας και όχι σε αυτό που μεταβιβάζεις, που επικοινωνείς. Όταν δεν υπάρχει αυτή η ποιότητα δεν μπορείς να επικοινωνήσεις.

Κάθε επικοινωνία είναι μέχρι ενός σημείου. Δεν μπορώ να προχωρήσω σε αυτό εκτός αν αρχίσουμε πολύ απλά. Θέλω να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα. Επικοινωνία σημαίνει να σου λέω κάτι κι εσύ να με ακούς, και, να συμφωνείς ή να διαφωνείς. Δηλαδή, εσύ κι εγώ έχουμε ένα κοινό πρόβλημα και το συζητάμε και μπορούμε να το συζητήσουμε μόνο αν και οι δυό μας βλέπουμε το κοινό πρόβλημα στο σύνολό του και αν το νόημα, η λέξη, η περιγραφή, ταιριάζει σε σένα και σε μένα οπότε λέμε ότι καταλάβαμε ο ένας τον άλλον. Κατόπιν, το επόμενο σημείο είναι, εγώ να θέλω να σου πω κάτι και σύ αντιστέκεσαι σε αυτό. Ίσως να σου λέω κάτι ανακριβές και να αντιστέκεσαι σε αυτό. Μετά, σου λέω κάτι που είναι αληθινό, μαθηματικά αληθινό, και σύ λές ότι αυτό δεν είναι σωστό επειδή έχεις τις δικές σου κρίσεις, τις δικές σου γνώμες. Αυτή τη στιγμή η επικοινωνία σταματάει. Θέλω να πω, όπως είμαστε, δυό ανθρώπινα όντα, όχι εγώ ο σπουδαίος και σύ ο μη σπουδαίος ή και το αντίστροφο. Θέλω να πω κάτι, να το εκφράσω όσο πιο καλά μπορώ με λέξεις, αλλά ξέρω ότι αυτό που θέλω να πω δεν είναι η λέξη, δεν είναι το νόημα της λέξης. Θέλω να πω κάτι που μπορεί μόνο μερικά να περιγραφεί ενώ η υπόλοιπή του σημασία δεν μπορεί να περιγραφεί. Εσύ παίρνεις την περιγραφή, όχι το άλλο, επομένως δεν υπάρχει επικοινωνία. Μένεις ικανοποιημένος με την εξήγηση και λες ότι αυτό είναι αρκετό. Εγώ θέλω να πω κάτι μέσα από την λέξη, πίσω από το νόημα, πέρα από την περιγραφή. Θέλω να σου επικοινωνήσω κάτι που δεν είναι η λέξη, δεν είναι το νόημα αλλά είναι πιο πολύ από την περιγραφή.

Θέλω να πώ κάτι που αισθάνομαι ότι πρέπει να σου το μεταδώσω. Το περιγράφω αλλά εσύ αρνείσαι να μπεις μέσα σε αυτό και η επικοινωνία παίρνει τέλος. Λεκτικά καταλαβαινόμαστε αλλά το «άλλο» δεν μπορεί να μεταδοθεί. Εδώ δεν υπάρχουν ευθύνες δικές μου ή δικές σου. Απλά κινούμαστε σε παράλληλους κόσμους που δεν συγκλίνουν, δεν μπορούν από την φύση τους να συγκλίνουν ο ένας με τον άλλον. Ο δικός σου είναι κόσμος ιδεολογικός, άρα από την φύση του συγκρουσιακός, ο δικός μου είναι κόσμος έξω και πέρα από ιδεολογίες, άρα μη συγκρουσιακός. Σήμερα, στην εποχή μας, ή μάλλον από κτίσεως κόσμου έως και την εποχή μας, ο κόσμος είναι συγκρουσιακός. Κι εσύ έχεις μερτικό στην διαιώνιση της σύγκρουσης εφόσον την συντηρείς. Κι εγώ έχω ευθύνες αλλά διαφορετικές από τις δικές σου. Και οι δυό είμαστε υπεύθυνοι για όσα παγκόσμια διαδραματίζονται εφόσον δεν βρίσκουμε καινούργιους δρόμους για να πορευθούμε. Η διαφορά μας (πολλές μπορεί να είναι), η ουσιώδης, είναι ότι εσύ πατάς στο ίδιο γνωστό μονοπάτι, εγώ θέλω να χαράξω ένα καινούργιο.

Θα έγραφα κι άλλα, μα δεν θέλω να κουράζεται ο Larry King στην ανάγνωση.