Πεζοπορώντας στο παλιό Γαλάτσι

Πεζοπορώντας στο παλιό Γαλάτσι

 

Εδώ και λίγα χρόνια, κάπου στο 1330 μ.Χ. η πόλη των Αθηνών έχει πέσει στα χέρια των Καταλανών. Είναι η εποχή που η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται στα χέρια των αγίων Σταυροφόρων, εκείνης της μάστιγας της παποσύνης που με το σταυρό μπροστά έπνιξαν στο αίμα την Ανατολή, ρήμαξαν τα πλούτη του πολιτισμού, έφτασαν και στους Άγιους Τόπους να χορτάσουν τη πείνα τους. Λιγούρηδες όλοι τους.

Εδώ στην Αθήνα, επιβλέπει την αρπαγή, το πλιάτσικο, ο Καρδινάλιος, έχει τους υποτακτικούς του, την αγία φρουρά του, περνάει ζωή τσίλικη, που και που, όταν το θυμάται, κάνει κι ένα σταυρό μήπως και χωνέψει απ’ τα μεγάλα φαγοπότια. Δεν παραλείπει φυσικά να στέλνει τακτικά στ’ αφεντικό του, τον Πάπα, την προμήθειά του. Τι στο καλό, τόσες προσευχές γίνονται από δαύτονε, τι έτσι; Χωρίς ανταμοιβή;

Ο βαρύς χειμώνας πέρασε, είναι η εποχή που η φύση ανοίγει τους χυμούς της, τα πουλιά βαρούν τα τραγούδια τους, οι δούλοι από ήλιο σε ήλιο πασκίζουν στα περβόλια των Πατησίων για τον Καταλανό αφέντη. Τα βλέπω ολόγυρά μου όλα αυτά μιάς και πεζοπορώ προς την αγριάδα του Αγχεσμού, εκεί που ο Γαλάκης, ο μεγαλύτερος τσοπάνης της Αττικής γης, κοιτάζει να κουμαντάρει τα 12 χιλιάδες πρόβατά του. Ευλογημένο βουνό τούτος ο Αγχεσμός, με τα λουλούδια του, το παχύ χορτάρι του, τα πλούσια νερά του, τα μεγάλα δάση του.

Ανήμερα τ’ Άη Γιωργιού είναι, και κάθε χρόνο ο Γαλάκης σφάζει αρνιά και τα ψένει στον περίβολο της εκκλησιάς του Άη Γιώργη, της Εύμορφης Εκκλησιάς. Όσο πλησιάζω στην Εύμορφη Εκκλησιά, τόσο η τσίκνα καπνίζει τον καθαρό αέρα του βουνού. Σαν φτάνω κουρασμένος, αντικρύζω κι άλλους μικρότερους τσοπαναραίους από γειτονικά χωριά, πιστούς που ήρθαν να φάνε κρέας να θεριέψει τ’ άντερό τους, γυναίκες με τις μαντήλες τους να φιλάνε τα είδωλα συγκινημένες, κι απέναντι, ψηλότερα προς την πλαγιά του βουνού, ο Καρδινάλιος με τον συρφετό του ξαπόσταινε από τον περίπατό του.

Ξαφνικά, ανάμεσα στη τσίκνα και στα σταυροκοπήματα, ένα έντονο φως βγαίνει μέσα από την πέτρινη εκκλησιά κι εμφανίζεται Εκείνος. Ταράχθηκε το πλήθος των πιστών, οι γυριστάδες των αρνιών σταμάτησαν το ψήσιμο, όλοι τους έπεσαν με ευλάβεια και τρόμο στη γης, να προσκυνήσουν τη δόξα Του. Αυτός, με μιά του κίνηση τους χάιδεψε όλους δίχως να μιλήσει. Ο Καρδινάλιος, βλέποντας από την πλαγιά την Αγιότητα, εξοργίστηκε, άναψαν τα μάγουλά του και θυμωμένος κίνησε στην κατηφοριά να επιβάλει τη τάξη. Σαν έφτασε στην εκκλησιά, διέταξε την φρουρά του να συλλάβει Αυτόν που προκάλεσε αναστάτωση στο μέχρι πρότινος κοιμισμένο πλήθος. Σαν Τον συνέλαβε η φρουρά οδηγώντας τον στη φυλακή, ο Καρδινάλιος πέρασε ανάμεσα από το πλήθος που έπεσε έκ νέου στη γης για να δείξει την δουλοπρέπειά του.

Αργά το βράδυ, ο Καρδινάλιος, κουρασμένος σαν ήταν από το κάψιμο μιάς εκατοντάδας αιρετικών που αμφισβήτησαν την αγιότητα του Πάπα, πήγε να κοιμηθεί να ξεκουραστεί. Όμως ύπνος δεν του κόλλαγε, έτσι, φορώντας το καλογερικό του ράσο κι όχι την πλουμιστή φορεσιά του, τράβηξε για την φυλακή, θέλησε να μιλήσει σε Κείνον. Σαν μπήκε στο κελί Του, έριξε το φώς απ’ το λυχνάρι του στο πρόσωπό Του και τον ρώτησε: Ποιος είσαι; Είσαι Αυτός; Εσύ Είσαι; Γιατί γύρισες; Ό,τι ήταν να πεις το είπες πριν από χίλια τρακόσια χρόνια, τώρα τι θέλεις πάλι; Καλά δεν είμαστε δίχως εσένα; Όλα τα μεταβίβασες στον Πάπα στη Δύση και στον Πατριάρχη στην Ανατολή, με ποιο δικαίωμα επέστρεψες; Έλεγες στους ανθρώπους στον καιρό σου πως ήθελες να τους κάνεις ελεύθερους, μάθε όμως τώρα, οι άνθρωποι είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πεπεισμένοι ότι είναι ελεύθεροι, τελείως ελεύθεροι, κι όμως μας φέρανε οι ίδιοι την ελευθερία τους και την κατέθεσαν δουλοπρεπώς στα πόδια μας. Αυτό είναι το δικό μας έργο. Αυτή όμως είναι η ελευθερία που Εσύ θέλησες;  

 

Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται ο Ντοστογιέφσκι.

Καλό Πάσχα στις Γαλακιώτισσες και στους Γαλακιώτες