12 o'clock ...

Μεγάλη Εβδομάδα και ο λαμπρός Ήλιος διώχνει μακριά κάθε θλίψη από τις απώλειες αγαπημένων ανθρώπων. Η Ζωή συνεχίζεται, σου λένε οι καυτές ακτίνες του που πέφτουν στη γη και πυρώνουν τις καρδιές. Ναι, η Ζωή προχωρά και οι άνθρωποί μας, ειδικότερα αυτοί που έφυγαν νωρίς, ζούν ανάμεσά μας, βρίσκονται παντού, στη λαμπρή μέρα, στη χαρά και στη λύπη, στο γιορτινό τραπέζι, στην άδεια καρέκλα τους. Είναι ριζωμένοι στην καρδιά μας που πονά, στο μυαλό μας, στο Είναι μας. Οι άνθρωποι που έφυγαν είμαστε εμείς στον αέναο κύκλο της Ζωής.

Και βγαίνει αυτός ο υπέροχος ‘Ήλιος να μας υπενθυμίζει ότι, η Ζωή μας είναι συναρπαστική ακόμα και μέσα από τις απώλειες, μέσα από την λύπη και την οδύνη. Κι εμείς τι κάνουμε βιώνοντας όλη αυτή την μαγευτική πραγματικότητα; Σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Ναι, μπαίνουν ανάμεσά μας οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, τα κοινωνικό-πολιτικά συστήματα, τα γήπεδα και οι ομάδες, όλη αυτή η σαβούρα που κάκιστα ονομάζουμε ζωή, διότι κάθε άλλο από Ζωή είναι. Όλη αυτή η σύγκρουση που επιφέρουν οι πλαστές αντιθέσεις μας, εξισώνει θύτες και θύματα, διότι αυτή είναι η δουλειά της. Προϊόν καθυστερημένης νοητικής λειτουργίας είναι η σύγκρουση και φυσικά καθυστερημένοι νοητικά είναι όσοι την συντηρούν και την διαιωνίζουν.

Και υποκριτές φυσικά. Δεν αντέχει την αλήθεια ο άνθρωπος αλλά το ψέμα το θεοποιεί, Ο κάθε καλυμμένος υποκριτής, ευαγγελίζεται τον κόσμο μέσα από τη δική του σκοπιά, ο ψεύτης χριστιανός σκύβει και φιλά ζωγραφιές δήθεν συγκινημένος και βλάπτει τον πλησίον του σε κάθε ευκαιρία, ο ψεύτης ιδεολόγος, θέλει να πάρει την θέση άλλου ψεύτη ιδεολόγου στην εξουσία για να χορτάσει τη φτώχεια της άδειας ψυχής του. Οι υποκριτές, φαινομενικά διαφέρουν ώς προς τους στόχους τους, αλλά επί της ουσίας είναι ακριβώς ίδιοι, Φαρισαίοι στο έπακρο.

Κοιτάζοντας την ανθρώπινη παράνοια ο τροφοδότης της Ζωής Ήλιος, γελά, σκάει από τα γέλια με την ανθρώπινη κουτοπονηριά και αδιαντροπιά, άλλες φορές πάλι, στέκεται απαθής και περιμένει να ειδεί μέχρι που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη σκέψη. Δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τ’ ανθρώπινα ο Φωτοδότης Δημιουργός, μα σαν το κάμει, απορεί, τι λάθος έκανε και ο άνθρωπος βγήκε μισάνθρωπος, βγήκε σκάρτος.

Έρχονται κάτι μέρες σαν κι αυτές κι αναλογίζεσαι ποιος είναι ο σκοπός και ποια η ουσία. Από που ξεκίνησε ο άνθρωπος και που πηγαίνει. Ας είναι, οι υποκριτές του Κόσμου εύχονται Καλή Λευτεριά, τάχα μου, οι καταπιεσμένοι χωριάτες, που δεν θα πάνε όλοι στα χωριά τους να βρωμίσουν τον καθαρό αέρα της ελληνικής υπαίθρου, και αγανακτούν. Αγανάκτησε χωριάτη, αλλά δίπλα σου, ο ξεχασμένος από τη ζωή, ο πεινασμένος, ο πρόσφυγας, ο κάθε άνθρωπος επί της γης που υποφέρει, θα ευχηθεί με τη δύναμη της ψυχής του Καλή Ανάσταση, είτε πιστεύει σε θεούς πλαστούς είτε όχι. Διότι η Ανάσταση του ανθρώπου ίσως να ‘ναι κι ο σκοπός της Ζωής.  

Παρ' ολίγον συμπλοκή δημάρχου και δημοτικού υπαλλήλου στο Άλσος

Το μεσημεράκι, με τον ήλιο να γλυκαίνει τα δυτικά πρανή του Αγχεσμού, από τα Περβόλια, αργοπερπατώντας, βρέθηκα ψηλότερα, στο διάσελο, ή στο τρίστρατο, δηλαδή στα όρια Γαλατσίου-Ψυχικού-Φιλοθέης. Όλος αυτός ο ανάγλυφος γεωγραφικός χώρος, είναι επίσης γνωστός ώς «Βραχώδη Όρη», στην ανατολική πλευρά των οποίων ο γέρο Καραμανλής επέλεξε να μείνει το κιβούρι του μετά τα φυσικά.

Κάθισα αρκετή ώρα ν’ αγναντέψω την ομορφιά, το θαλάσσιο κάστρο της Αθήνας -την Σαλαμίνα-, τον Σαρωνικό να λαμποκοπά γαλήνια στην απλωσιά του, την Πάρνηθα, την προστάτιδα του λεκανοπεδίου, να στέκει ορθή σαν φρουρός ακοίμητος εμποδίζοντας τους δύσκολους βορειάδες να εισέλθουν στην Αττική γη, ολούθε μιά αρμονία. Σαν χόρτασα τον ευλογημένο τόπο, πήρα τα δυτικά πρανή να βγω πάνω από το Άλσος του Βέϊκου.

Αργά-αργά, κατέβαινα και πλαγιοκοπούσα τα Βραχώδη όρη και δεν άργησα να πέσω στην ανατολική πλευρά του Άλσους. Από το τρίστρατο μέχρι και στο έμπα του Άλσους, τα πουλιά άκουγα, το ελαφρύ θρόισμα των θάμνων, και την ανθρώπινη απουσία δια της σιωπής. Με μια λέξη: Μαγεία! Όμως, οι καλές στιγμές δεν διαρκούν πολύ, διότι αν διαρκούσαν δεν θα ήμασταν εδώ αλλά σε άλλες διαστάσεις, έτσι, την απόλυτη αρμονία έσπασε μονομιάς οχλαγωγή. Τρόμαξα, αλλά γρήγορα συνήλθα και επανήλθα στην τριβή της καθημερινότητας. Τι συνέβη και χάλασε η αρμονία του βουνού; Τίποτε ιδιαίτερο.

Στα «Πέτρινα», ο δήμαρχος λογομαχούσε με έναν συμπολίτη μας πολύ έντονα. Αρκετά ακόμα άτομα έστεκαν γύρω από τους λογομαχούντες, που όπως κατάλαβα, θα πρέπει να ήταν δημοτικοί υπάλληλοι αρμόδιοι για το Άλσος. Με απειλητικό τρόπο μάλλον, ένας υπάλληλος είχε υψώσει πολύ τη φωνή του, τόσο, που τρόμαξαν κάτι κοτσύφια που λημέριαζαν στις σκέπες των «Πέτρινων». Την αναπόφευκτη και μοιραία συμπλοκή απέτρεψαν οι παρευρισκόμενοι που παρενέβησαν και έπιασαν μερικοί τον δήμαρχο και μερικοί τον υπάλληλο και δεν συνέβησαν τα χειρότερα.

Στην αναμπουμπούλα, ο υπάλληλος ακούστηκε να ρωτά με ύφος έντονο πότε θ’ ανοίξει το Άλσος και ο δήμαρχος ν’ ανταπαντά: μετά το Πάσχα και αν δεν έχουμε τα κρούσματα που έχουμε κάθε μέρα στο Γαλάτσι. Πολλά ακόμα ειπώθηκαν αλλά δεν κατάφερα να τ’ ακούσω διότι αν πλησίαζα κι άλλο θ’ αποκάλυπτα την θέση μου.

Δεν μπορώ να πάρω θέση υπέρ του ενός ή του άλλου εμπλεκόμενου, διότι η απόσταση δεν μου επέτρεψε ν’ αποκτήσω πλήρη εικόνα του δυσάρεστου συμβάντος. Όμως, ας μου επιτραπεί να πω ότι, πέραν της ψυχολογικής πίεσης που νιώθουμε όλοι μας με το Άλσος κλειστό, καλώς πράττει ο δήμαρχος και δεν το ανοίγει, όπως δε είπε, ίσως μετά το Πάσχα. Και κακώς ο υπάλληλος πήρε θέση σε ένα θέμα που αφορά την δημοτική αρχή που αποφασίζει. Προείπα, ούτε εμένα μου αρέσει η εικόνα με το Άλσος κλειστό, αλλά λόγο στους δημότες δίνει ο δήμαρχος και όχι ο υπάλληλος, μας αρέσει ή όχι αυτό.

Θα έλεγα κλείνοντας, να δώσουν τα χέρια της συμφιλίωσης δήμαρχος και υπάλληλος, διότι μόνο η ενότητα οδηγεί μπροστά, η διαμάχη, η αντιπαλότητα, η αντίδραση, δεν οδηγούν πουθενά.  

=============== 

Το δημώδες που μιλά γι’ αγάπη, αφιερώνεται στους δύο εμπλεκόμενους.

Η Αίθουσα αναμονής στο Γαλάτσι

Το υγρό πρωινό, με βρήκε στο πάρκο της πόλης. Η καθημερινή βόλτα σε αυτό δίνει ανάσες ζωής, τα πνευμόνια φουσκώνουν με καθαρό αέρα από το φιλτράρισμα του στον ευλογημένο λαχανόκηπο, και οι αντοχές για την καθημερινότητα αυξάνονται.

Τούτη την φορά, κατά την έξοδο μου από το πάρκο, κοντοστάθηκα σε ένα κτίριο που δεν είχα προσέξει άλλες φορές. Είχε σχήμα σφαιρικό και με έναν πρόχειρο υπολογισμό διαπίστωσα ότι είχε τις ίδιες διαστάσεις με την γη αλλά σε μικρότερη αναλογία. Στάθηκα, αμήχανος για μια στιγμή αλλά προχώρησα προς το μέρος του. Φτάνοντας κοντά του, στην μετώπη της εισόδου διάβασα: «Αίθουσα Αναμονής». Τίποτα άλλο. Πλησίασα κι άλλο. Με κέντρισε η δωρική επιγραφή. Ανέβηκα το πλατύσκαλο κι άνοιξα την πόρτα. Προχώρησα λίγο δισταχτικά, μέχρι που άκουσα πίσω μου τον βαρύ γδούπο, η πόρτα έκλεισε και …….. εξαφανίστηκε! Για μια στιγμή τρομοκρατήθηκα. Όμως, διέκρινα στο χαμηλό φώς, να κάθονται πολλοί άνθρωποι κυκλικά. Κάθε ηλικίας και φύλου, και κάθε φυλής, εφόσον διέκρινα, λευκούς και μελαψούς, κίτρινους και κόκκινους. Το βλέμμα μου άρχισε να περιστρέφεται αργά στα πρόσωπα όλων. Ήσαν όμως αμέτρητα και σταμάτησα.

n  Που βρίσκομαι, κι εσείς τι κάνετε εδώ; Ρωτάω τους παρευρισκόμενους.

n  Βρίσκεσαι στην Αίθουσα της Ελπίδας κι εμείς κάνουμε υπομονή. Αν φτάσεις έως εδώ εγκλωβίζεσαι και δεν βγαίνεις ποτέ, ή μάλλον βγαίνεις πολύ δύσκολα. Απάντησε ένας γέροντας.

Τι είναι η Ελπίδα;

Η Ελπίδα είναι η απόσταση μεταξύ της επιθυμίας και της εκπλήρωσής της. Προέρχεται προφανώς από την σκέψη. Η δικαιοδοσία της βρίσκεται πάντα στο παρελθόν, αλλά η απληστία της θέλει να εξουσιάσει και το μέλλον. Όπως είναι γνωστό, η σκέψη είναι μονοδιάστατη. Και κινείται ταυτόχρονα με τον χρόνο. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι ποτέ δεν συμβιβάζεται με αυτό που έχει. Και επειδή δεν μπορεί να το επιτύχει, φαντασιώνεται, προσδοκά, αναμένει, δηλαδή ελπίζει. Και το παρόν φυσικά απουσιάζει πάντα.

Συνεπώς, η Ελπίδα είναι η προβολή του παρελθόντος στο μέλλον.

Ξανοίχτηκαν οι άνθρωποι μέσα στην Αίθουσα της Ελπίδας και άρχισαν να λένε:

n  -- Εγώ είμαι δεύτερος σε πλούτο στο Γαλάτσι αλλά θέλω να γίνω πρώτος» 

n  -- Εγώ θέλω να αποκτήσω εξουσία, να διαφεντεύω τους άλλους και τις τύχες τους. Θέλω να γίνω Δήμαρχος στην πόλη μου.

n -- Εγώ κάθομαι εδώ και ελπίζω να πάω στον παράδεισο όταν πεθάνω. Την φοβάμαι την ζωή εδώ, είναι τρομακτική όπως την δημιουργήσαμε.

n -- Εγώ θέλω να κυβερνά το κόμμα μου για να έχω δουλειά. Φοβάμαι να φύγω από αυτό, θα χαθώ αν ξεκόψω από την αγκαλιά του. Διότι ελπίζω οι πολιτικοί να μου προσφέρουν τον επίγειο παράδεισο.

n -- Εγώ πιστεύω στην θρησκεία μου, και κάνω υπομονή μέχρι να φανερωθούν τα λόγια του Θεού μου, κάνοντας τα αντίθετα απ’ ό,τι μου διδάσκει. Θα περιμένω πολύ;

Ε -Εγώ κάνω υπομονή να έλθει κοντά μου η γυναίκα που λαχταρώ. Γέρασα να περιμένω, γέρασε κι αυτή. Έτσι ελπίζω στην επόμενη ζωή που θα είμαστε νέοι, να πάνε καλύτερα τα πράγματα.

n  -- Εγώ είμαι ασήμαντος και θέλω να γίνω σημαντικός για να με θαυμάζουν οι αφελείς.

n -- Εγώ ελπίζω σε ένα κόσμο δικαιοσύνης αρνούμενος να αποχωριστώ την αδικία που έχω μέσα μου.

n -- Εγώ είμαι κακός και ελπίζω να γίνω καλός στο μέλλον, αλλά τι με εμποδίζει να το κάνω τώρα, δεν ξέρω.

Συνέχιζαν οι άνθρωποι στην κυκλική αίθουσα να λένε τις επιθυμίες τους, τα θέλω τους. Ζούσαν κι ανέπνεαν γι’ όλα αυτά. Είχαν ξεχάσει εντελώς την πραγματικότητα που ζούσαν, δεν υπήρχε καν γι’ αυτούς, δεν τους ενδιέφερε. Όλη τους η ενέργεια ήταν στραμμένη στο μέλλον. Στον πιο ύπουλο εχθρό που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή να σου τα αρπάξει όλα. Και εσύ, φοβισμένος κάθεσαι ανήμπορος μπροστά του.

Η σκέψη είναι ο δυνάστης μας. Μας κρατά φυλακισμένους. Μας εμποδίζει να σηκωθούμε, να σπάσουμε τα ύπουλα δεσμά της. Και τα καταφέρνει καλά. Όταν είσαι άπληστος και θέλεις να εξουσιάσεις το μέλλον, αυτόματα στήνεται η παγίδα της Ελπίδας. Μόλις εκπληρώνεις μία σου επιθυμία, η Ελπίδα σε παγιδεύει στην αναμονή της επόμενης, και της επόμενης, κι έτσι πάντα περιμένεις ………..

Το παρόν είναι δράση. Είναι καθαρή ενέργεια όταν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Η σκέψη είναι πανούργα και πάντα μηχανορραφεί για να εκπληρώσει τα συμφέροντά της. Και το προσωπικό συμφέρον είναι συμφορά για τους υπόλοιπους. Ίσως και για μένα, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει.

Τελευταίος μίλησε ο γέροντας: «Πολλά πράγματα που περίμενα να γίνουν δεν έγιναν. Άλλα που δεν περίμενα έγιναν. Ο χρόνος είναι περίεργο πράγμα, άλλοτε περνά αργά και άλλοτε γρήγορα και μέσα σε όλο αυτό υπάρχει διαρκής αναμονή».

n  Εσύ γέροντα σε τι ελπίζεις;

n -- Εγώ ελπίζω σε έναν ανώδυνο θάνατο. Τώρα όμως που το σκέφτομαι, η Ελπίδα είναι αργός θάνατος και γι’ αυτό πεθαίνει πάντα τελευταία.

n  -- Και γιατί να μην πεθάνει πρώτη; Τον ρώτησα με την αφέλεια που με διακρίνει.

Γιατί αν πεθάνει πρώτη, θα σου δώσει την ελευθερία σου άνθρωπε, κι εσύ δεν την αντέχεις.

Στην άκρη της αίθουσας, ένα παιδί έπαιζε ανέμελα με τα παιχνίδια του. Όλη του η ενέργεια βρισκόταν στο παρόν και αγνοούσε τις ελπίδες και τις αγωνίες των υπολοίπων. Η αίθουσα ήταν αόρατη γι’ αυτό;

 

Εσείς, σύντροφοι έν Γαλατσίω τι λέτε;