Η σκόνη της πόλης μας αιτία του χωρισμού του πρίγκιπος;

Η σκόνη της πόλης μας αιτία του χωρισμού του πρίγκιπος;

 

Η απογευματινή βροχή διώχνει τη βρωμιά από την πόλη μας. Δεν είναι δυνατή, δεν είναι Φαρκαδώνα εδώ να δυστυχούν οι άνθρωποι χάνοντας τη ζωή τους από τις βουλές της άγριας φύσης. Εδώ είναι το βιλαέτι του Μαρκό με τους κομματικούς αγάδες του από την επάρατη δεξιά έως και την κομμουνιστική αριστερά. Με όσους τέλος πάντων διαθέτει το πολιτικό σύστημα. Εποπτεύει ο Μαρκό και οι κομματικοί αγάδες συμφωνούν, αφού πρώτα καταθέσουν τις αντιρρήσεις τους.

Όσο αναλύουν τις αντιρρήσεις τους οι συστημικοί ταγοί της πόλης μας, ο Μαρκό, σαν άλλος Βούδας, στέκει σιωπηλός, αφήνει τους αντιρρησίες να εκτονωθούν, να καταθέσουν την γνώμη τους (την άγνοιά τους), και, αφού άπαντες βγάλουν τα εσώψυχά τους, εγκρίνουν ό,τι είναι προς έγκριση. Όταν λήγει το πανηγύρι αυτό και τελειώνουν οι εναγκαλισμοί αμφοτέρων, ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Μέχρι την επόμενη συστημική μάζωξη, το επόμενο συμβούλιο και την επόμενη έγκριση των θεμάτων.

Η πόλη μας υποφέρει, έκλεισε η μία λωρίδα της Πρωτοπαπαδάκη, θα κλείσει από μέρα σε μέρα η Αγίας Γλυκερίας, θα κλείσει η Βέικου. Όταν κλείνει κάτι, γεννιέται η σκόνη, η κίτρινη, η κόκκινη, η σκόνη της ανάπτυξης και της προόδου. Και να, μερικές φορές, όπως σήμερα το απόγευμα, έρχεται μία απαλή βροχούλα να γλυκάνει την τοξικότητα της διαβίωσής μας, να διαλύσει έστω και προσωρινά τη βρωμιά που επικάθεται παντού, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στις στέγες των κατοικιών – έρχεται η βροχούλα να διαλύσει ό,τι από συνήθεια θεωρούμε λογικό ενώ δεν είναι.

Ό,τι γίνεται στην πόλη μας, δεν έχει λογική, όλα είναι αφημένα στη τύχη τους και στους εργολάβους των έργων που δεν υπολογίζουν τίποτα. Ναι, χρειάζεται το ΜΕΤΡΟ και η κατασκευή του φέρνει ανατροπές στην καθημερινότητά μας, προβλήματα λογιών-λογιών. Χρειάζονται τα πάρκινγκ που γίνονται, κάθε τι που θα απαλύνει έστω και στο ελάχιστο τον βίο μας, είναι χρήσιμο. Από τον Δήμο όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο. Εφόσον η πόλη μας δεν μπορεί να γκρεμιστεί εκ θεμελίων και να κτιστεί από την αρχή, ας βάλει ο Δήμαρχος τα σαΐνια, τους εκλεγμένους συμβούλους του, ας βάλουν οι συστημικοί ταγοί της αντιπολίτευσης τους δικούς τους συμβούλους και από κοινού ας κάνουν υπερβάσεις. Καλοί είναι οι εναγκαλισμοί εντός κι εκτός συμβουλίων, όμως ο κόσμος δεν τους ψήφισε γι’ αυτό, τους έκλεξε αντιπροσώπους του για να μοχθήσουν για το κοινό καλό.

Κοινό καλό δεν σημαίνει κομματικό καλό. Έχουν υποχρέωση άπαντες οι εκλεγέντες να κατεβάζουν ιδέες, προτάσεις, κάθε τι που θα υπερβαίνει το κομματικό συμφέρον. Μπορούν; Έχουν τέτοιες ικανότητες; Μάλλον όχι, για τον λόγο αυτό εξάλλου, στέκονται στην ουρά του Μαρκό, του μετενσαρκωμένου Βούδα και ψηφίζουν παθητικά ό,τι ο αητός φέρει προς ψήφιση.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά ενώ έχω αρκετά να καταθέσω στο σημείωμα αυτό, μόλις πληροφορήθηκα ένα τραγικό γεγονός και θα διακόψω. Ναι, δυστυχώς είναι αλήθεια, το βασιλόπουλο ο πρίγκιψ, χώρισε έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια γάμου. Ο Κόδρος, ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας πριν μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, κλαίει με αναφιλητά σαν οι βασιλικοί αγγελιοφόροι του γνωστοποίησαν τα θλιβερά μαντάτα του εγγονού του, του πρίγκηπα Νικολάου. Κουράγιο Κόδρε, κουράγιο γενάρχη του οίκου  Σλέσβιχ - Χόλσταϊν και Γλύξμπουργκ.

Έκκληση προς το Think tank του Κονκλάβιου: ας αναλύσουμε σας παρακαλώ πολύ τους λόγους που το βασιλόπουλο χώρισε το θνητό κορίτσι.

 

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Η Χήρα του Μάο

Βάστα Σόιμπλε

Βάστα Σόιμπλε

 

Κυκλοφόρησαν τ’ απομνημονεύματα του Σόιμπλε και στην Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα ανησύχησε. Σε κάποια αποσπάσματα που διάβασα, τα λέει τα πράγματα, τα όσα έγιναν και η Ελλάδα φτωχοποιήθηκε, με χαριτωμένο τρόπο. Μας κούνησε για πολλά χρόνια το δάκτυλο ο αδιάφθορος Σόιμπλε, μας νουθέτησε, μας απείλησε, πήγε κι αυτός στον παράδεισο σαν καλός χριστιανοδημοκράτης που ήταν.

Φταίει άραγε ο ελληνικός λαός που πέρασε από τόσα δεινά όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης;». Φταίει το πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν ανέλαβε τις ευθύνες του; Μήπως η ευθύνη βαραίνει τον ανεύθυνο γιατί ο υπεύθυνος δεν έχει τη δυνατότητα της κρίσης; Και ανεύθυνος, στις μεγάλες τομές της ιστορίας είναι ο λαός, αυτό το μεγάλο παιδί, που το τρέφουμε με το «κατάλοιπο» της ιστορίας, αυτό -που σοφά είπε ο Πολύβιος- γίνεται διήγηση, μύθος, θρύλος, παράδοση. Ωστόσο, μπορεί ο λαός να ζει το «κατάλοιπο» - στη βάση όμως είναι σε θέση να το χαρακτηρίζει κι έτσι, συχνά, η αποστροφή του αγγίζει τα όρια του τραγικού. Γιατί έχει μία διαίσθηση την ώρα της κρίσης. Κι αυτή τον κάνει να φτάνει στην καυτή ρήση: «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα».

            Ο Σόιμπλε και οι λοιποί ευρωπαίοι είχαν και έχουν ασθενή μνήμη όμως. Μας κούνησαν το δάκτυλο, αλλά το μεγάλο έγκλημα που διέπραξαν εις βάρος μας, ξεκίνησε πριν από μερικούς αιώνες, από τότε που η μεγάλη ντροπή του παπισμού, ο Ιννοκέντιος ο 3ος (αυτός απ’ ό,τι θυμάμαι), με την τέταρτη σταυροφορία διέλυσε την Ελλάδα και την έκανε Φραγκοκρατούμενη. Αν ρίξουμε μία ματιά προς τα πίσω, θα νιώσουμε τον άνεμο να σηκώνει τα σκουπίδια της Ευρώπης (λογής-λογής τιτλούχους) και να τ’ αποθέτει στο χώρο που λέγεται Ελλάς και μόλις τ’ αποθέσει πάλι να σηκώνεται και να τα σκορπίζει. Βέβαια δεν σταθήκαμε κι εμείς αμέτοχοι σ’ αυτό το μάζεμα και σ’ αυτό το σκόρπισμα. Την εποχή αυτή κι εμείς πολύ σαβούρα είχαμε στους κόλπους μας. Ας μη ρίχνουμε όλα τα βάρη στην Ευρώπη. Βάλαμε κι εμείς το χέρι μας σ’ αυτή την υπόθεση. Δικοί μας οι Αλέξιοι Κομνηνοί, δικοί μας οι Καντακουζηνοί, δικοί μας και οι Λέοντες Σγουροί. Χωρίς αυτούς η Φραγκοκρατία θα ήταν ανύπαρκτη, δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτήν. Τώρα που μιλάμε ξέρουμε πόσο ρόλο παίζει μία άλλη ρήση του λαού: «Κάστρο χωρίς ρουφιάνο δεν παίρνεται». Και είναι αλήθεια πως η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα στάθηκε με τα κάστρα της – αυτά σκυθρωπά ορθώθηκαν στο γαλανό μας ουρανό από κάτω, και ορθώθηκαν γιατί το θελήσαμε, γιατί την ώρα του χαμού δεν σφίξαμε το δεμάτι τα ξύλα, το σκορπίσαμε. Να γιατί τα ερείπια των λογιών-λογιών κάστρων μένουν για να θυμίζουν τη συνεργασία μας με τον εχθρό. Και η συνεργασία αυτή είναι μία ντροπή που δεν ξεπλένεται. Εμείς όμως, επειδή έχουμε ασθενή μνήμη, τα κάστρα αυτά τα θαυμάζουμε αντί να πάρουμε μία βαριοπούλα και ν’ αρχίζουμε να τα γκρεμίζουμε.

             Πολλά πρέπει να αφαιρέσουμε, πολλά ν’ αναθεωρήσουμε, πολλά να γκρεμίσουμε, για να βρούμε κάποια ισορροπία. Ο Ιννοκέντιος ο 3ος, ο μεγαλύτερος πάπας του Μεσαίωνα, αυτό το άθλιο υποκείμενο, θα φανεί ένας καιροσκόπος, ένας μοχθηρός, έναν υπολογιστής, που δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα προκειμένου ν’ αυξήσει το ποίμνιό του και τον παρά του. Ο Rene Grousset, στην ιστορία των σταυροφοριών, φροντίζει και ξεπλένει τον Ιννοκέντιο τον 3ο και κατ’ επέκταση και το έγκλημα της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. Δεν είναι φυσικά ο μόνος ευρωπαίος που συσκοτίζει το μέγα έγκλημα που διαπράχθηκε κατά του Έλληνα.

            Όχι μόνο με τη Φραγκοκρατία στην Ελλάδα αλλά γενικότερα και με τις τέσσερις σταυροφορίες, ο ευρωπαϊκός συρφετός χόρτασε την πείνα του, γέμισε τα μουσεία του με τον ελληνικό πλούτο και όχι μόνο, έσφαξε με το λάβαρο του σταυρού, κάθισε σαν κουρνιαχτός στον μαρτυρικό τόπο επί αιώνες.

            Αυτός ο ίδιος κουρνιαχτός μερικούς αιώνες αργότερα, δια του Σόιμπλε, μας κούνησε το δάκτυλο.

            Και στον παράδεισο που είσαι τώρα Σόιμπλε, βάστα γερά! Γιατί εμείς είμαστε για την κόλαση!

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος – Λέων Τρότσκι  

Στου Λάκη στο "No Name"

Στου Λάκη στο "No Name"

 

Την οδό Σύρου την γνωρίζουμε διότι επί αυτής τον αρχαίο καιρό, ο Τσιρώνης είχε τον φούρνο του. Αν όχι ο παλιότερος, σίγουρα ένας από τους παλιότερους φούρνους στο Γαλάτσι. Για όσους δεν γνωρίζουν, βρισκόταν βόρεια από το βενζινάδικο της Shell (Πρωτοπαπαδάκη και Βενιζέλου).

Λίγο χαμηλότερα από τον Τσιρώνη, -πάντα επί της οδού Σύρου- στην πολυκατοικία των αδελφών Σπυρόπουλων, για πολλά χρόνια, εκεί που σήμερα είναι ένα σούπερ μάρκετ, λειτουργούσε συνεργείο για Maserati. Ανατολικά από το συνεργείο, η μαρκίζα του μεγάλου καταστήματος έγραφε «No Name». Την ίδια εποχή, «No Name» λεγόταν και το ροκ κλαμπ κοντά στη Μιχαλακοπούλου. DJ, όπως και στην «Μπανάνα» της Νάουσας στην Πάρο, ήταν φυσικά ο Manos. Ήταν η εποχή της ροκ.

Το δικό μας «No Name», αυτό επί της Σύρου, ήταν στέκι για όσους έπαιζαν μπιλιάρδα, για τους φρουτέμπορους (τζογαδόρους στα φρουτάκια) και τους σοβαρούς πότες. Στα μπιλιάρδα, οι παίκτες ήταν σαφώς υποδεέστεροι από τα μεγαθήρια της υπόγας του Αλέκου (στη Φιγαλείας), διότι κανείς τους δεν ήταν της κλάσης του Γλού-Γλού, ή του Γιώργη Θεοχάρη. Συνεπώς δεν γινόντουσαν μάχες επικές αλλά χλιαρές.

Στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχαν στη σειρά τα μηχανάκια με τα φρούτα και οι φρουτέμποροι τζόγαραν τον πόνο τους. Τι μπανάνες τσικίτα, τι φράουλες, τι μήλα και αχλάδια, τι καρπούζια και πεπόνια, το μαγαζί διέθετε τεράστια ποικιλία από φρούτα όλων των εποχών του έτους. Φρούτα λαχταριστά αλλά μάλλον ακριβά για τους παθιασμένους φρουτέμπορους.

Αντικριστά από την είσοδο του μαγαζιού, στο βάθος, ήταν το μπαρ. Καθαρά ποτά, καθαρή μουσική, καφέδες εξαιρετικοί και όλα αυτά από τον υπεύθυνο του μπαρ, τον Λάκη. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, το μπαρ γέμιζε από κόσμο. Στη μπάρα οι λίγοι και οι πολλοί πέριξ αυτής άφηναν το αλκοόλ να ρέει στον οισοφάγο τους και σταδιακά άρχιζαν οι βαριές κουβέντες. Τις κουβέντες του ποδοσφαίρου τις όριζε ο Μήτσος, γαύρος φανατικός και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, και γινόταν το έλα να δεις. Τις καραβίσιες κουβέντες τις ξεκινούσε ο ναυπηγός και το τεχνικό τμήμα της εταιρείας του που το στελέχωναν ο τεχνικός αυτοματοποίησης -ένας αθεράπευτα δεξιός- ένα ηλεκτρολόγος κι ένας άλλος ηλεκτρονικός. Σ’ αυτές, συμμετείχε και ο στρατηγός Απόστολος. Κατά τρόπο παράδοξο, ο στρατηγός που γνώριζε καλά τις τακτικές του πολέμου, ορμήνευε τους θαλασσοδαρμένους τεχνικούς της θάλασσας. Όχι μόνο για το αντικείμενο της δουλειάς τους αλλά ακόμα τους ανέλυε τα χούγια του Πουνέντη, ή του Όστριαγαρμπή!

Ο Ηλίας, έπινε ήσυχα το ουίσκι του και άκουγε τις βαριές κουβέντες με στωικότητα. Και τι να έκανε; Να τους έβαζε όλους πάνω στο ανάκλιντρο του ασθενή για εξέταση;

Σε αυτό το κλίμα, ο ναυπηγός πάλι, κοιτούσε κατά την είσοδο του μαγαζιού από συνήθεια, διότι κάθε τόσο έκανε ρεσάλτο η καλή του η Άλεξ για να λιώσει στο αλκοόλ επειδή ο καλός της -όπως νόμιζε- δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Πράγματι, στο μπαρ του Λάκη εκτός από τα καθαρά ποτά και την καλή μουσική, υπήρχε και πόνος αβάσταχτος.

Αυτά όλα όμως τα διέλυε ο καραφλός ανήρ όταν εμφανιζόταν στο μπαρ. Συνήθως καθόταν στη μπάρα κι άρχιζε αμέσως την δίχως σταματημό κουβέντα με τον άλλο του εαυτό. Κάποια φορά τον είχα ακούσει, αφού είχε κατεβάσει το ουίσκι του, να κοιτάζει μπροστά του στο κενό και να ρωτά τον Keith Richards: «Mπορείς να μου πεις τι σε έπιασε εκείνο τον Αύγουστο στη Μύκονο και κυκλοφορούσες με παλτό;».

==========

Στη μνήμη του Λάκη Σπαγάκου, του καλύτερου μπάρμαν που είχε ποτέ η πόλη μας.  

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος 

Επιστροφή στα άγια τσιμέντα

Επιστροφή στα άγια τσιμέντα

 

Περισσότερο από μήνα έλλειψα από την πολύπαθη πόλη μας. Δε μπορώ να πω ότι μου ράγισε τη καρδιά η μεγάλη απουσία μου. Εξ άλλου, αυτό το διάστημα βρέθηκα στο όμορφό νησί μου, φύτεψα μερικά δέντρα, μπόλιασα κάποια άλλα, έκανα περιπάτους δίπλα στο κύμα αναπνέοντας ιώδιο και οξυγόνο, ή πήγαινα στην καταπράσινη και αμόλυντη εξοχή. Όταν βρίσκεσαι έξω από την πόλη μας, πολλά είναι τα οφέλη για το σώμα και το πνεύμα.

Στο διάστημα αυτό, αν κάτι μου έλλειψε, ήταν η γκρίνια και η μιζέρια ορισμένων που τίποτα δεν τους ικανοποιεί. Την κλάψα αυτή λοιπόν αναζήτησα ευθύς σαν πάτησα εκ νέου στα γενέθλια τσιμέντα (αλλοτινά χώματα). Και τι έκανα; Μα τι άλλο; Επισκέφτηκα το σοφιστικέ καφέ της πόλης μας, αυτό που είναι δίπλα από το Hasta Luego. Το Hasta Luego έχει θεσπέσιο καφέ, αλλά και η έδρα της διανόησης έχει καλό καφέ αλλά και συζητήσεις, αναλύσεις, ενίοτε ομηρικούς καβγάδες, Όταν μάλιστα τα πάθη φουντώνουν, ορισμένοι θαμώνες του Hasta Luego πλησιάζουν δειλά-δειλά τον χώρο της διανόησης για ν’ αφουγκραστούν τον παλμό της πόλης. Ένας από αυτούς και ο «καλαματιανός», ένας άλλος ο «κορίνθιος». Περίεργοι και οι δυο τους (μήπως είναι κομμουνιστές;) ρουφάνε γνώσεις όπως ο λαφιάτης καλή ώρα ρουφάει γάλα από την καρδάρα. Όσοι δεν πλησιάζουν, γίνονται θεατές τιτάνιων μονομαχιών στο "φεύγα" και στο "πλακωτό" όπου ο ναύαρχος συνομιλεί με το ζάρι, ή ο κ. καθηγητής χτυπά ανελέητα τους αντιπάλους του, όλους πλην του γνωστού φωτορεπόρτερ.  

Το καινούργιο όμως θέμα που απασχολεί έναν πρόεδρο για παράδειγμα, είναι αν το πάρκινγκ στο Παλαιό Τέρμα θα φιλοξενεί περιστασιακά τα οχήματα ή αν κάποιοι θα παρκάρουν σε αυτό μόνιμα τα οχήματά τους. Και αν συμβαίνει το δεύτερο, μήπως θα πρέπει ο δήμαρχος να επέμβει;

Τέτοια σοβαρά θέματα ταλανίζουν τη πόλη μας. Φτιάχνει θέσεις πάρκινγκ ο δήμαρχος, αρχίζει ο πόλεμος, δεν φτιάχνει πάρκινγκ, πάλι πόλεμος, κατηγορίες και ό,τι άλλο φαντάζεται κανείς. Αυτά όλα όμως εκ του μακρόθεν, διότι αν τύχει και συναντήσουν τον δήμαρχο στο δρόμο, σε ένα γκαλά, ή όπου αλλού, σπεύδουν να του φιλήσουν το χέρι λες και είναι δεσπότης.

Είναι ο δήμαρχος δεσπότης; Όχι, δεν είναι. Ξέρει κι αφουγκράζεται τον πολίτη, είναι πανταχού παρών και «τα πάντα πληρών», έχει καταφέρει με την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, και διέλυσε τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα, ή μάλλον, ενοποίησε τις ιδεολογικές αντιθέσεις. Ό,τι κι αν του προσάπτουν ορισμένοι κύκλοι, το κάνουν από συνήθεια, δεν έχουν οι αντιρρήσεις τους κάποιο λογικό υπόβαθρο, παρά μικροπολιτικό.

Η αγαπητή κατά τ’ άλλα διανόηση, ας φύγει από τα ίδια και τα ίδια και ας μιλήσει για σοβαρότερα θέματα, ας ανοίξει θέματα με τους Έλληνες φιλοσόφους, ας μιλήσει για τους συμβολισμούς της Μυθολογίας, για το ρόλο της εκκλησίας (για παράδειγμα) στην επανάσταση του1821, για τα εθνικά μας παραμύθια (Κρυφό Σχολειό κ.ά.), για το αν το σύμπαν διαστέλλεται ή συστέλλεται, ή πάλι αν η ύλη είναι αρχή ή αποτέλεσμα, ή ακόμα για την τεχνική νοημοσύνη και αν μπορούν οι μηχανές ν΄ αποκτήσουν συναισθήματα. Τόσα ωραία θέματα υπάρχουν και η διανόηση ασχολείται με τη μιζέρια της πολιτικής – που στην Ελλάδα δεν υφίσταται καν πολιτική.

Το Σάββατο το πρωί, έπειτα από απουσία ενός μήνα, θα δώσω το παρών στην καθιερωμένη μάζωξη για να φουντώσω κι εγώ από συναισθήματα. Εσύ «καλαματιανέ» θα δώσεις το παρών;

 

 

 

Πεζοπόρος (Λεωνίδας Τρότσκι) 

Ν τ ρ ο π ή σας «αριστερούληδες» του Κονκλάβιου

Ν τ ρ ο π ή  σας «αριστερούληδες» του Κονκλάβιου

 

Λένε … το να μπορείς να διαβάζεις είναι και τέχνη, πέραν των άλλων….. Οπότε, μερικοί (ευτυχώς δηλαδή που είναι μερικοί), όμως την φασαρία οι μερικοί την κάνουν συνήθως, οι ολίγοι, όπως για παράδειγμα ένας άδειος τενεκές -που σαν τον χτυπήσεις- κάνει φασαρία, έτσι και οι άδειοι πνευματικά ενοείται συμπολίτες μας, που δηλώνουν , ή μάλλον έχουν το θράσος και δηλώνουν «αριστεροί», ολίγοι όπως προείπα κατά τον αριθμό, διάβασαν ένα άρθρο μίας κυρίας, αλλά δεν κατάλαβαν τι ακριβώς έγραφε, οπότε, την δαιμονοποίησαν για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους, κάνοντας φυσικά φασαρία, ή μάλλον οχλαγωγή, μια λέξη που την προτιμώ.  

Και σε μένα έχει τύχει πολλές μάλιστα φορές και έχω διαβάσει πράγματα, βιβλία κτλ. Και δεν έχω καταλάβει τι λένε. Για παράδειγμα, τον Μάρξ ας πούμε, ενώ είναι ευκολοδιάβαστος, δεν τον καταλαβαίνω, οπότε, κάθομαι στην άκρη και δεν πέφτω σε ανούσιες αναλύσεις. Αυτοί βέβαια που τον αναλύουν, ούτε κατά διάνοια πήραν χαμπάρι τι έλεγε και έγραφε, όμως, για να μην τους πούνε αδαείς, αναλύουν την άγνοιά τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που χιλιάδες ερμηνείες μιλάνε για τον μαρξισμό και η κάθε ανάλυση προτάσσει την δική της αλήθεια, κατηγορώντας όλες τις άλλες αναλύσεις. Χαθήκαμε στην ανάλυση αδέρφια μου αλήτες πουλιά!

Εκεί στο Κονκλάβιο, που ειρήσθω έν παρόδω, είχα αναφέρει ότι δεν θα ασχοληθώ άλλο, ασχολούμαι όμως επειδή διακαώς περιμένουν αρκετοί συμμετέχοντες σε αυτό την θέση μου, και με πάθος έλεγαν μπροστά μου: να δούμε τώρα τι θα γράψει ο Πεζοπόρος! Τι να γράψω αλήθεια; Τα χάλια σας (μας); Σε σένα το λέω αριστερούλη που παλαιότερα υποστήριζες με θέρμη τους πλειστηριασμούς των τραπεζών, και τώρα βρήκες άλλο πεδίο τάχα μου να κουβεντιάσεις: το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας. Εσύ, όσο και ο άλλος αριστερούλης, που έχετε την αναίδεια και ρίχνετε ευθύνες για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας σε έναν συνάνθρωπό σας, μόνο και μόνο επειδή κατ’ επιλογή του δεν θέλει παιδιά. Εγώ έχω δύο παιδιά σύντροφοι της συμφοράς, έ και; Άλλοι συμπολίτες μας έχουν ένα παιδί, τρία, τέσσερα, η και κανένα, δεν είναι δικαίωμά τους; Δηλαδή μήπως θέλετε να γεννοβολάνε οι γυναίκες 10 και 12 παιδιά για να γίνεται η Φρειδερίκη κουμπάρα της οικογένειας; Έτσι βλέπετε εσείς τη γυναίκα; Σαν μηχανή παραγωγής; Μήπως είστε κρυφό-βασιλόφρονες και μας το κρύβετε;

Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό, το κυριώτερο είναι το πως, με τι δικαίωμα εσείς κρίνετε τον ιδιωτικό βίο ενός συμπολίτη σας. Από που πήρατε τέτοιο δικαίωμα αριστεροί της συμφοράς; Ντροπή σας! Δεν θέλω ν’ ασχοληθώ άλλο με την πνευματική σας «διαύγεια», αλλά όταν κοιτάξετε το είδωλό σας στον καθρέπτη σας, φτύστε τον…… μην τον ματιάσετε. Και φυσικά, να ζητήσετε συγνώμη από έναν άνθρωπο που προσβάλατε βάναυσα. Αλλά θα πει κάποιος; Από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. 

Το ότι αυτός ο άνθρωπος είναι γυναίκα, και μάλιστα κατά το παρελθόν έχει δεχθεί κι άλλες αναίτιες λεκτικές επιθέσεις, θα πρέπει να σας προβληματίσει περισσότερο. 

leonidas Trotskis (τσεκουρωμένος από τον Στάλιν) - Πεζοπόρος  

Η Φύση και τα παρά φύσιν έργα της

Η  Φύση και τα παρά φύσιν έργα της

 

Η μελέτη βιβλίων, άρθρων εφημερίδων, και ό,τι άλλο έχει να κάνει με την καθημερινότητα -τον βίο του ανθρώπου-, την πολιτική, ή ακόμα και με την γεωπολιτική, πράγματα δηλαδή που μας αφορούν εφόσον εμείς όλοι είμαστε μέλη της κοινωνίας, και κατά κάποιο τρόπο φέρουμε ευθύνη σε ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, ακόμα και αν οι αποφάσεις δεν παίρνονται από εμάς – παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λογικό να μένουμε απαθείς μόνο και μόνο επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας αδύνατους. Η λογική του «και τι να κάνω;», είναι τακτική ήττας, αποφυγή ευθυνών, συντηρεί τεχνηέντως τον ραγιαδισμό. 

Αυτές οι σκέψεις του μυαλού, διαλύθηκαν αφής στιγμής διάβασα σ’ ένα παλιό άρθρο του 2004, πριν από είκοσι δηλαδή χρόνια, ένα μικρό άρθρο από το Βήμα της Κυριακής και τη στήλη Βηματοδότης: «Ξέρεις πώς κατάλαβα ότι ο Μέγας Παν είναι ακόμη ζωντανός στα υπέροχα δάση της Αρκαδίας; Από την αυθόρμητη απάντηση που έδωσε κάποιος Αρκάς όταν ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Νίκος Παπανδρέου πήγαν σε ένα χωριό της Αρκαδίας και, στο πλαίσιο των προσυνεδριακών κηρυγμάτων, άρχισαν να αναπτύσσουν το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. (Τι κρίμα που δεν μπορώ να τη γράψω εδώ...)».

Με «τάραξε» ομολογώ η μικρή αυτή είδηση, διότι, όπως κατάλαβα, το θέμα αυτό που σήμερα κυριαρχεί στην ειδησεογραφία, ο γάμος δηλαδή των ομόφυλων ζευγαριών, έχει ξεκινήσει το ταξίδι του τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν, φυσικά με ανθρώπους της «διανόησης», όπως οι δύο ώς άνω αναφερθέντες πολιτικοί. Αλλά στην ουσία, δεν είναι ο γάμος - τι πιο φυσικό εξάλλου από το σύμφωνο συμβίωσης να καταλήξει το θέμα στον γάμο - αλλά η τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας, διότι πέραν όλων των άλλων, η πράξη αυτή φανερώνει δουλεία του χειρίστου είδους, εκμετάλλευση των εχόντων προς τους μη έχοντες, έν προκειμένω των εχόντων ομόφυλων ζευγαριών προς τις μη έχουσες και έν δυνάμει παρένθετες μητέρες.  

Στο σχολείο, ο καθηγητής της φυσικής, μας έλεγε θυμάμαι ότι στη Φύση, τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται. Αν όμως συμβεί κάτι άλλο έξω από τον φυσικό Νόμο, αν δηλαδή τα ομώνυμα έλξουν το ένα το άλλο, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για σφάλμα της Φύσης. Μα, κύριε καθηγητά, είχα ρωτήσει τότε, θυμάμαι, σφάλει η Φύση; Φυσικά παιδί μου Πεζοπόρε, ακόμα και η Φύση σφάλει.

Κατά τους καθηγητές μου στο σχολείο, το σφάλμα της Φύσης θεωρείται παρά φύσιν έργο της. Μη φυσικό δηλαδή. Και η ομοφυλοφιλία κύριε καθηγητά, είναι σφάλμα της Φύσης; Είχα ρωτήσει γεμάτος απορία τον καθηγητή μου. Ναι παιδί μου, σφάλμα είναι και θα πρέπει ο ομοφυλόφιλος να προβεί σε εξετάσεις διότι το πρόβλημα εδώ είναι καθαρά ορμονικό, εκτός φυσικά από μία ελάχιστη μειοψηφία που το επιλέγει για λόγους ηδονής ή άλλους λόγους που δεν αφορά το μάθημά μας. Είναι πιθανό ένας άνδρας να έχει περισσότερες θηλυκές ορμόνες, οπότε σε αυτή την περίπτωση, χρήζει άμεσης ιατρικής εξέτασης και παρακολούθησης.

Όλα αυτά πέρασαν σαν αστραπή από το κεφάλι μου, διαβάζοντας ακόμα μία φορά, όχι για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά την προέκταση που θέλουν να δώσουν μέσω αυτού,  ένα θέμα που έχει κατακλύσει την ειδησεογραφία. Λες και δεν υπάρχει άλλο θέμα σοβαρό στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ακρίβεια, μισθοί και συντάξεις πείνας, πόλεμοι που μας αφορούν, η Κύπρος που ξεχάσαμε διότι «είναι μακριά», και τόσα ακόμα θέματα που στραγγαλίζουν τη ζωή μας. Μα εδώ, θα πει ίσως κάποιος, μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Φυσικά, όλοι μας έχουμε τα ίδια δικαιώματα, ίσοι είμαστε αλλά όχι όμοιοι, όλοι μας, ανεξάρτητα από θρησκείες, κόμματα, ιδεολογίες, ομοφυλοφιλίες της μειοψηφίας, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, στον ίδιο πλανήτη ζούμε και όλοι μας πρέπει να απολαμβάνουμε επί ίσοις όροις τη ζωή.

Οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών, η τεκνοποίηση μέσω παρένθετων γυναικών, ο αυταρχισμός των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης για να περάσει ένας Νόμος που ξεπερνά κατά πολύ τα Φυσικά, είναι θέματα που βλάπτουν την κοινωνία αφενός και αφετέρου, ειδικά για τις παρένθετες μητέρες, φανερώνουν ολοκάθαρα έναν ρατσισμό, μία εκμετάλλευση, διότι η γυναίκα που θα δεχτεί να τεκνοποιήσει έναντι αμοιβής για ένα ομόφυλο ζευγάρι, είναι ο αδύναμος κρίκος μίας ισχυρής αλυσίδας. Ζούμε σε εποχή που έχει τάσεις εκφυλισμού.

Την εποχή των μνημονίων, που έθαψαν κυριολεκτικά οι πολιτικοί και τα κόμματα έναν ολόκληρο λαό, δεν είδαμε πουθενά να κάνουν τα κόμματα ιδιαίτερα μαθήματα στους βουλευτές, που ειρήσθω έν παρόδω, ψήφιζαν και μάλιστα χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν, βάζοντας ταφόπλακα στη ζωή μας για τα επόμενα 60-70 χρόνια. Τώρα με τον επικείμενο Νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια τους πήρε ο πόνος. Η υποκρισία τελικά έγινε σημαία αυτού του τόπου. Αλλά και πάλι, αν λειτουργεί έστω κατά ένα ελάχιστο ποσοστό η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δια αντιπροσώπων δηλαδή, καλά κάνει ο κ. Πολάκης και ρωτά τους συγχωριανούς του διότι αυτούς θεωρητικά αντιπροσωπεύει (αλλά στο τέλος θα τους προδώσει). Θα έπρεπε όμως να τους ρωτούσε και την εποχή των μνημονίων αλλά δεν το έκανε τότε, δεν ήταν «μεγάλο θέμα» το μνημόνιο. Ο κάθε βουλευτής ας ρωτήσει τα χωριά του και τις πόλεις του και πραγματικά, αν εγκρίνουν αυτοί, τότε έχει κάθε λόγο να ψηφίσει υπέρ. Μας αρέσει ή όχι, οι πλειοψηφίες έχουν τον πρώτο λόγο.

Δυστυχώς όμως, το κοινοβουλευτικό σώμα, όταν νομοθετεί, δεν συμβουλεύεται τον λαό, δεν ζητά τη γνώμη του, με τα ομόφυλα ζευγάρια δε όλα λειτουργούν διαφορετικά. Ναι, έχουν δικαιώματα όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ναι, υπάρχουν κενά στη νομοθεσία που πρέπει να τους καλύψουν, ναι, επ’ ουδενί δεν πρέπει να νιώθουν λιγότεροι ίσοι από τους άλλους συμπολίτες τους. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ο εκφυλισμός της κοινωνίας, ο ρατσισμός, το θέλω των ελάχιστων αλλά ισχυρών, να επιβάλει ό,τι θέλει στους πολλούς αλλά αδύνατους. 

Είναι ξεκάθαρο ότι την ώρα που η ανθρωπότητα αρχίζει να αφυπνίζεται αξιακά και να οδεύει προς την αυτογνωσία, οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης σπεύδουν να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα κωλύματα.

Εκμεταλλευόμενες την ιδιαίτερη ευαισθησία που όλοι τρέφουμε προς τους ανθρώπους που γεννήθηκαν δίχως αρμονικό συντονισμό ανάμεσα στην ψυχοσύνθεση και το υλικό τους σώμα, προσπαθούν οι σκοτεινές αυτές δυνάμεις να παρουσιάσουν αυτή την ιδιαιτερότητα σαν προοδευτική τάση και να την κάνουν «μόδα». Ευελπιστούν πως αν επικρατήσει μια τέτοια τάση, θα προκληθεί ένα τόσο έντονο μπλοκάρισμα στα αιθερικά ενεργειακά κέντρα των ανθρώπων, που η νοητική αφύπνιση και η ανέλιξή τους θα γίνει προβληματική. Αυτός είναι ο στόχος τους.

Ιδιαίτερα ευάλωτα θα είναι τα παιδιά που θα βρεθούν να μεγαλώνουν σε ένα αφύσικο περιβάλλον. Η ευθύνη μας γι' αυτά τα παιδιά είναι τεράστια και θα πρέπει να τα προστατέψουμε ακόμη κι αν χρειάζεται να πέσουν κυβερνήσεις!  

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Μαθήματα ιστορίας από την ευρωπαϊκή διανόηση

Μαθήματα ιστορίας από την ευρωπαϊκή διανόηση

 

Η καθημερινότητα στη Γαλλία είναι περισσότερη αριστερή από αυτή της Ελλάδας. Ναι, αυτό άκουσα από την κ. Αρβελέρ σε ένα βιντεάκι και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Σε διάρκεια, κράτησε περί τα 10 λ. Μόνο ένας αριστερός, συνέχισε θα δεχτεί τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και στο άκουσμα αυτό ανατρίχιασα, διότι αυτό πρότεινε και ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας μας. Αναφέρθηκε στη συνέχεια στην κοιτίδα του γένους -που είναι η Κωνσταντινούπολη- και που δυστυχώς δεν την έχουμε απελευθερώσει ακόμα -όπως σημείωσε-, στη συνέχεια δε αναφέρθηκε στο «άλμα» των Ελλήνων να παρακάμψουν το χιλιόχρονο Βυζάντιο και να πάνε κατευθείαν στην Αθήνα του Περικλή, σημειώνοντας μάλιστα με σκωπτικό τρόπο το «άλμα» αυτό.

Αμέσως ο νους μου έτρεξε λίγο πίσω, στην εποχή που στην πολιτική μεσουρανούσε ο Ιωάννης Κωλέττης, ο πρώτος που διατύπωσε τον όρο «Μεγάλη Ιδέα» στη Συντακτική Συνέλευση του 1844, λέγοντας από το βήμα: «Το βασίλειο της Ελλάδας, δεν είναι όλη η Ελλάδα, αλλά μόνο ένα μέρος της, το μικρότερο και το φτωχότερο. Έλληνας δεν είναι μόνο όποιος ζει μέσα σε αυτό το βασίλειο, αλλά και εκείνος που ζει στα Ιωάννινα, στη Θεσσαλία, στις Σέρρες, στην Αδριανούπολη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τραπεζούντα, στην Κρήτη, στη Σάμο και σε όποια γη συνδέεται με την ελληνική ιστορία και την ελληνική φυλή». Ο αλυτρωτισμός της Μεγάλης Ιδέας, έγινε αργότερα, στα χρόνια του Βενιζέλου, μία από τις κύριες αιτίες του εθνικού διχασμού, ανάμεσα σε βενιζελικούς και βασιλικούς.

Η κ. Αρβελέρ, έξυσε «πληγές» από την πολυθρόνα της στο Παρίσι, συνέχισε όμως ακάθεκτη να μας διδάσκει ιστορία, αναφέροντας στη συνέχεια ότι η Ευρώπη έχει να δει πόλεμο κάπου 80 χρόνια. Σε ερώτηση δε του δημοσιογράφου: μα έγινε πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, απάντησε: όχι, η Γιουγκοσλαβία δεν ανήκει στην Ευρώπη, επικροτώντας έμμεσα την ολική καταστροφή της πολύπαθης χώρας επί βασιλείας Κλίντον. Η Βουλγαρία όμως και η Ρουμανία ανήκουν στην Ευρώπη για την διανοούμενη κ. Αρβελέρ.

Η αριστερή κ. Αρβελέρ, αυτό δηλώνει, δεν είναι δικό μου αυτό το συμπέρασμα, είπε και κάτι άλλο που με τάραξε, είπε δηλαδή ότι στην Ελλάδα υπάρχει έντονος ρατσισμός αλλά αυτός είναι ενδοφυλετικός, δηλαδή, ο μορφωμένος δεν θα μιλήσει σε έναν αμόρφωτο, ένας πλούσιος δεν θα μιλήσει σε ένα φτωχό, κτλ. Σε αυτό μπορεί και να συμφωνήσω μαζί της, τι στο καλό, δεν μπορείς να διαφωνείς με όλους και για όλα.  

Ένιωσα ότι -ακούγοντάς την-, μου δίνει συμβουλές, πως να σκέφτομαι, τι να σκέφτομαι, την άκουγα με στωικότητα και το ομολογώ, περίμενα να κάνει κάποια μικρή έστω νύξη και στο γιατί δεν έχουμε γίνει ακόμα κράτος ανεξάρτητο, γιατί διαρκώς συνεχίζουμε να δείχνουμε την υποταγή μας στην πολιτισμένη Ευρώπη, είτε έχουμε κυβερνήσεις δεξιές, σοσιαλιστικές και αριστερές. Αν και κακός μαθητής στην ιστορία, θυμήθηκα τα ζουμερά λόγια του Σέρ Έντμουντ, Βρετανού πρεσβευτή στην Ελλάδα το 1841, όπου ο άνθρωπος έβαλε τα πράγματα σε τάξη: «Μία ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε αγγλική είτε ρωσική, και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική, είναι ανάγκη να γίνει αγγλική».

Αλήθεια, τι ωραία πράγματα μπορείς να μάθεις αν ανοίγεις που και που βιβλία και αντιλαμβάνεσαι ότι το παράλογο στο οποίο βρισκόμαστε, έχει λογική εξήγηση; Τέλος πάντων, ένιωσα ότι άκουγα τον Αδαμάντιο Κοραή να μιλάει, που αν τον παίρναμε στα σοβαρά, ακόμα σκλάβοι στους Οθωμανούς θα ήμασταν.

Σοφότερος σαν ένιωσα απ’ όσα με συμβούλεψε η κ. Αρβελέρ, ετοιμάστηκα για τον ναό της διανόησης, που ειρήσθω έν παρόδω, την παγωμένη αυτή εποχή ούτε σόμπα δεν ανάβει το κατάστημα για να μην μολύνει το περιβάλλον.

 

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος