Η αντιπαλότητα φυτοφάγων & κρεατοφάγων

 

Η αντιπαλότητα φυτοφάγων & κρεατοφάγων

 

Πολύς λόγος γίνεται για τις διατροφικές συνήθειες της εποχής μας, όχι σε τοπικό μα σε παγκόσμιο επίπεδο. Μάλιστα, τα τελευταία ειδικά χρόνια, υπάρχει μία έντονη διαμάχη ανάμεσα στους κρεατοφάγους και στους φυτοφάγους. Κατηγορούν οι μεν τους δε, για βία μιλάνε άπαντες και αυτή η αντιπαλότητα, πολλές φορές φτάνει σε καταστάσεις ακραίες, μερικές μάλιστα φορές αγγίζει ή και ξεπερνά τα όρια της γραφικότητας. Αυτό ήταν το θέμα μας χθές το απομεσήμερο στο καφέ Gallo με τον εξαιρετικό καφέ του και την πολύ ζεστή ατμόσφαιρα και αύρα που το διακρίνει.

        Πρωτύτερα, εγώ είχα γευθεί το ζουμερό μπιφτέκι μου, η μία φίλη μου είχε φάει μουσακά και η άλλη είχε φτιάξει σπανακόρυζο. Για το τι φάγαμε κουβεντιάζαμε, ώσπου η μία φίλη άρχισε να μας περιγράφει ένα ντοκιμαντέρ αμερικάνικο που είδε για το πως μεγαλώνουν τα ζώα πριν τα οδηγήσουν στο σφαγείο. Ταραχθήκαμε όπως τα περιέγραφε.

Στην Αμερική, εκεί που γεννιούνται τα παγκόσμια κινήματα, ένα ζευγάρι υιοθέτησε με θέρμη ένα φρεσκότατο μπρόκολο. Ναι, σωστά διαβάσατε, το ανδρόγυνο έδωσε μάλιστα συνέντευξη τύπου, όπου η σύζυγος κρατούσε στην αγκαλιά της σαν μωρό ένα μεγάλο μπρόκολο. Υπήρχε συγκίνηση σ’ εκείνη την συνέντευξη. Θυμάμαι καλά, διότι κι εγώ είχα δακρύσει στη θέα του κοιμωμένου ζαρζαβατικού που μάλιστα πολλά καλά πράττει στον οργανισμό. Πάλι στην Αμερική όμως, όπως με τρόπο γλαφυρό μάς δίνει στις περιπέτειες του Λούκυ Λούκ (βέλγικου κόμικ) το ευρωπαϊκό δίδυμο των Morris και Rene Goscinny, και συγκεκριμένα στο κλασικό «Σύρματα στα λιβάδια», η αντιπαλότητα κτηνοτρόφων και αγροτών έδωσε πολύ γέλιο, με αποκορύφωμα, το τρίπτυχο των κτηνοτρόφων: έχω κρέας, τρώω κρέας, είμαι κρέας.

Από τις τεχνικά, αντίπαλες ομάδες κρεατοφάγων και φυτοφάγων, διαφεύγει το ότι ο καθένας μας έχει δικαίωμα να επιλέξει τις διατροφικές του συνήθειες. Ναι, λένε οι φυτοφάγοι, αλλά είναι έγκλημα να σκοτώνεις ζώα. Γιατί, αντιτείνουν οι κρεατοφάγοι, να κόβεις με το μαχαίρι ή με το χέρι σου ένα μπρόκολο ή μία ντομάτα, κι αυτό βία δεν εμπεριέχει; Κι αυτό έγκλημα δεν είναι; Τέτοια διλλήματα εμείς δεν είχαμε αλλά η παγκοσμιοποίηση μας το φόρτωσε κι έγιναν και δικά μας. Επί της ουσίας, πίσω από την διαμάχη (και αυτή) κρύβεται επιμελώς το κέρδος, το χρήμα. Ανθούν οι βιομηχανίες του κρέατος και των φυτοφάγων αλλά η απληστία τους είναι τέτοια, ακόρεστη, που η μία ομάδα πασχίζει να εξαφανίσει την άλλη – όχι για την υγεία των ανθρώπων ή για την εγκληματική πράξη, αυτά είναι αφελή πράγματα, αλλά μόνο για την δύναμη από την συλλογή περισσότερου χρήματος.

Σε όλα αυτά τα ωραία, προστέθηκε προ ημερών το αποτέλεσμα μιάς έρευνας όπου διαπιστώθηκε ότι, το καμάρι των φυτοφάγων, το μανιτάρι πλευρώτους, είναι σαρκοφάγο! Έμ, οι μύκητες δεν βόσκουν παχύ χορτάρι, ωμό κρέας καταναλώνουν, σκουλήκια κι άλλα ζούδια στους ίσκιους των δασών. Όχι μόνο το πλευρώτους αλλά όλα τα είδη μανιταριών είναι σαρκοφάγα. Ευτυχώς που εκείνη η αμερικάνικη οικογένεια δεν υιοθέτησε το μανιτάρι πλευρώτους ειδάλλως θα είχαμε σήμερα δράματα και ψυχολογικά προβλήματα από την πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη. 

Η πόλη μας διαθέτει απ’ όλα τα είδη της εστίασης, αν είσαι vegan επιλέγεις μπιφτέκι λαχανικών, αν είσαι κρεατοφάγος ακολουθείς κατά γράμμα τις συνταγές (συνοδευόμενες και από ωραιότατες φωτογραφίες) που μας προωθεί κάθε εβδομάδα από τα κοινωνικά δίκτυα ο αγαπητός σε όλους μας Larry King. Είναι μάλιστα τόσο περιγραφικός που γίνεσαι λιγούρης με όσα βλέπεις και διαβάζεις.

=================

Ακολουθεί το πιάτο της ημέρας (φωτογραφίες) όπως το περιέγραψε ο αγαπητός Larry King: {Αυτή την λίγο παγωμένη Κυριακή, ο «σεφ», ψήνει μπριζόλες «ζυγουρίσιες», μαριναρισμένες με διάφορα εκλεκτά μπαχαρικά (το ζυγουράκι με καταγωγή από Αγρίνιο, του εκεί ανταποκριτού μας) και με συνοδεία σαλάτας, κλασσικής … αγγουροντομάτα με κάπαρη Σύρου και τα υπόλοιπα από Κρήτη, αλλά και με χειροποίητες ελιές Καλαμών … ενώ για κρασί επιστρέφουμε στη Νάξο, με ένα αψύ Κωμιακίτικο!

Και «μετά», για να απαλύνουμε τις έντονες γεύσεις όλου του γεύματος ολοκληρώνουμε με υπέροχα αμυγδαλωτά από Σπέτσες!

Αυτά, καλή μας όρεξη, καλό υπόλοιπο Κυριακής… και με «ζεστές καρδιές», αντίδοτο στο χειμωνιάτικο σκηνικό!}

 

 

Στους δρόμους της πόλης μας

Στους δρόμους της πόλης μας

 

Η πόλη μας, έχει μπει για τα καλά στον ρυθμό των έργων του ΜΕΤΡΟ και σταδιακά αρχίζει να γίνεται αφόρητη η καθημερινότητα. Δεν είναι μόνο οι κεντρικοί της άξονες, Λ. Βέϊκου και Λ. Γαλατσίου-Πρωτοπαπαδάκη, το χάος απλώνεται όχι μόνο σε κοντινούς οδικούς άξονες αλλά σε κάθε δρόμο και σοκάκι από τα χαμηλότερα ώς τα ψηλότερα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της.

Ήδη, ο κάτοικος της πόλης μας, βιώνει καθημερινά μία απίστευτη ταλαιπωρία που δεν φαίνεται ούτε στο εγγύς μέλλον ούτε στο μακρινό να υπάρξει κάποια βελτίωση προς όφελός του. Απ’ όλο αυτό το έγκλημα της καθημερινότητας, οι Πόντιοι Πιλάτοι στέκονται απαθείς, τόσο η δημοτική αρχή και άλλο τόσο και οι εταιρείες που διεκπεραιώνουν τα παράλληλα έργα.

Στο μπάχαλο της καθημερινότητας, ας προσθέσουμε την γελοιότητα των τραπεζοκαθισμάτων που έχουν κατακλύσει τα πεζοδρόμια των κεντρικών αρτηριών. Δεν είναι μόνο η παράνομη κατάληψη των πεζοδρομίων που πίσω της έχει την ανοχή του Δήμου, παράλληλα με αυτήν, το κυκλοφοριακό κομφούζιο από τα οχήματα που τριπλοπαρκάρουν για να πιούν οι κάτοχοί τους θεριακλίδικα τον καφέ τους μην υπολογίζοντας τίποτα, δημιουργεί ή μάλλον γιγαντώνει το καθημερινό χάος. Χωρίς διάθεση για άρνηση, η πόλη μας πνίγεται ασφυκτικά από ένα σωρό σκουπίδια, είτε αυτά λέγονται τραπεζοκαθίσματα των καφέ, είτε λέγονται οδηγοί αυτοκινήτων δίχως παιδεία, είτε ό,τι άλλο εμφανιστεί στο προσκήνιο, ειδικότερα μετά την άφιξη και του μετροπόντικα.

Αυτό μάλιστα που συμβαίνει με τις κεντρικές αρτηρίες Λ. Γαλατσίου-Πρωτοπαπαδάκη και Λ. Βέϊκου, να υπάγονται διοικητικά στην Περιφέρεια Αττικής ενώ οι υπόλοιποι δρόμοι να υπάγονται στις αρμοδιότητες του Δήμου, είναι έξω από κάθε λογική. Γιατί έγινε αυτός ο διαχωρισμός αρμοδιοτήτων, ξεπερνά την δική μου λογική και φρακάρει μάλλον στην κρατική λογική, στο παράλογο δηλαδή.

Ο Δήμος, έχει υποχρέωση, ναι, υποχρέωση, να γκρεμίσει ό,τι κιόσκι για καφέ στήθηκε με την ανοχή του, έχει υποχρέωση να δώσει ελεύθερα από εμπόδια τα πεζοδρόμια στους πολίτες αυτής της πόλης για να μπορούν να τα χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα, δίχως κινδύνους. Έχει επίσης υποχρέωση να καλέσει την τροχαία σε μόνιμη βάση ώστε να εξαφανιστούν τα τριπλοπαρκαρισμένα οχήματα από τους δρόμους, ειδικότερα των κεντρικών αρτηριών.

Τα παραπάνω, σε μία κοινωνία της Ευρώπης που με καμάρι λέμε πως ανήκουμε (μάλλον η Ευρώπη ανήκει σε εμάς αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης), είναι αυτονόητα, δεν συμβαίνουν. Εδώ την γυφτιά (χωρίς διάθεση ρατσιστική) την κουτοπονηριά, τον ωχαδερφισμό, το διαρκές γλείψιμο της κάθε λογής εξουσίας κτλ., αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, είναι μάλλον καθεστώς.

Ορίστε, με αυτές τις σκέψεις συγχίστηκα και σαν μεσήλικας που είμαι (άνω των πενήντα), μην χαλάω και την υγεία μου με την νεοελληνική κατάντια. Ας βγω λοιπόν από το σπίτι με προσοχή, μην στραβοπατήσω σε κανένα πεζοδρόμιο και χτυπήσω (όπως εύχεται ένας τυχάρπαστος συμπολίτης μας), ας πάω στο ίντερνετ καφέ ν’ ανταμώσω, ή μάλλον να ζήσω από κοντά την επανάσταση που οργανώνεται στις τριζάτες πολυθρόνες του. Θα παραγγείλω τον θεσπέσιο καφέ μου, θα αφουγκραστώ τα μελλούμενα, θα νιώσω όλο αυτό το δέος από τα σπουδαία και θαυμαστά που συντελούνται στο έν λόγω καφέ και φυσικά, θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μου από τον ψυχρό καιρό. Ναι, και οι σόμπες υγραερίου του συγκεκριμένου καφέ, παράγουν την θερμοκρασία που καθιστά ευχάριστη την παραμονή σε αυτό.

Παραδίπλα, ο κόσμος κάνει ακροβατικά για να περπατήσει στα πεζοδρόμια, ας κάνει υπομονή 8-10 χρόνια και μετά θα απολαμβάνει κι αυτός τα ελέη της ζωής, ή μάλλον όλα αυτά τα πράγματα που γίνονται για το καλό του, το καλό όλων μας…

 

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της πόλης μας

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της πόλης μας

 

Την αρχαία εποχή, προ κόκκινης Παναγιάς και κατά την διάρκεια της επανάστασης όπου σαν αποτέλεσμα αυτής είχαμε την καταπάτηση μέρους του κτήματος Λάμπρου Βέϊκου, στην θαυμαστή πόλη μας πολλά κι ωραία πράγματα συνέβαιναν. Ένα από αυτά τα ωραία, ήταν και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που εξέπεμπαν παράνομα φυσικά.

            Ναι, είχε η πόλη μας τρείς τουλάχιστον ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που κατά κανόνα έκαναν εκπομπή τις βραδινές ώρες. Οι αφιερώσεις ήταν στην ατζέντα του κάθε ερασιτέχνη, η μουσική που ακουγόταν ξεκινούσε από την ψυχεδέλεια των Pink Floyd, πήγαινε στο Rock με τους Rolling Stones, στην Jazz φυσικά αλλά και στην ελληνική μουσική Pop και Rock.

            Σε κάθε σταθμό, πέρα από τον φυσικό άς πούμε ιδιοκτήτη του, υπήρχε ολόκληρη ομάδα που έπαιρνε σειρά στο μικρόφωνο και το κάθε μέλος της έκανε το δικό του πρόγραμμα. Όλοι όσοι συμμετείχαν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, δεν ήξεραν μόνο μουσική, παράλληλα είχαν στην κατοχή τους χιλιάδες δίσκους βινυλίου, πικ-άπ πολύ καλά, ήσαν ψαγμένοι στους ενισχυτές, τους αναλογικούς εννοείται, διότι οι σύγχρονοι ενισχυτές ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν σε ποιότητα εκείνους τους ασήκωτους από το βάρος αναλογικούς ενισχυτές.

            Όσοι από εσάς έχετε παρ’ ελπίδα στο σπίτι σας ακόμα αναλογικούς ενισχυτές, φυλάξτε τους σαν κόρη οφθαλμού διότι έχετε έναν σπάνιο θησαυρό. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα ηχεία και όλον εκείνον τον πρωτόγονο εξοπλισμό που έδινε -και εξακολουθεί να δίνει- όμως ήχους αξεπέραστους.

            Γνωρίζω μερικούς συμπολίτες μας που έχουν στην κατοχή τους χιλιάδες δίσκους. Έχουν και αυτοί με την σειρά τους έναν ανεκτίμητο θησαυρό. Ακόμα και αυτοί οι δίσκοι με τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια, έχουν μεγάλη αξία, ειδικότερα μάλιστα αν είναι δυσεύρετοι στην αγορά. Υπάρχει μία αγορά που αγνοεί πολύς κόσμος και έχει να κάνει με όλους αυτούς τους δίσκους.

            Για να επιστρέψω όμως στους ραδιοερασιτέχνες, εκείνη την εποχή, μέσα από όλο εκείνο το πρωτόγνωρο δρώμενο, υπήρχε και ο φόβος της καρφωτής στην αστυνομία, διότι τότε γινόταν έφοδος στο σπίτι όπου γινόταν η εκπομπή και έπαιρνε ό,τι υλικό έβρισκε. Μεγάλη ζημιά αν αναλογιστεί κάποιος ότι αυτά τα μηχανήματα είχαν αξία αφενός και αφετέρου για την αγορά τους γινόντουσαν αιματηρές οικονομίες. Πράγματι, το πάθος πληρώνεται ακριβά και οι ραδιοερασιτέχνες πλήρωναν. 

            Σήμερα, αυτοί οι σταθμοί έχουν εξαφανιστεί και στην θέση τους έχουν στηθεί οι ιντερνετικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν φυσικά παγκόσμια. Είναι πάρα μα πάρα πολλοί όλοι αυτοί οι σταθμοί εδώ στην πατρίδα μας αλλά και στον κόσμο και μπορείς ν’ ακούσεις ό,τι μουσική φανταστείς. Επιλέγεις το άκουσμα που σε ενδιαφέρει και συνδέεσαι, τόσο απλά. Χάθηκε βέβαια η γοητεία της αμεσότητας του ραδιοερασιτέχνη, οφείλουμε όμως να προσαρμοζόμαστε στην εξέλιξη της ζωής.

            Μέσα από όλους αυτούς τους σταθμούς, έχω επιλέξει δύο που τους ακούω συχνά και μάλιστα για έναν επιπλέον λόγο, διότι συμμετέχουν σε αυτούς και συμπολίτες μας.

            Ο πρώτος από αυτούς μας δίνει εκτός από έντεχνο και ελληνικό ρόκ και Pop Rock, Classic Rock, Funk, Metal, Punk, Hard Rock, Jazz και Blues. Είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός  www.blackradioweb.com  σε 24ωρη φυσικά λειτουργία.

            Ο δεύτερος από αυτούς ασχολείται αποκλειστικά με την δημοτική μουσική, το θεμέλιο δηλαδή της μουσικής μας. Σε αυτόν που εκπέμπει επίσης επί 24ωρου, ακούγονται τραγούδια του Πόντου, της Θράκης, της Μικράς Ασίας, της Κύπρου, της Κρήτης, των νησιών μας, του Μοριά, της Ρούμελης, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, ακούγονται επίσης τραγούδια της Μεγάλης Ελλάδας. Βρίσκεται δε στην διεύθυνση http://radiokosmos.gr

            Η πόλη μας ανέκαθεν εξέπεμπε μουσικότητα …

Εδώ, ένα ψυχεδελικό άσμα από τους Pink Floyd. 

Ανάδελφες δημοτικές κινήσεις ή σκέψεις;

Ανάδελφες δημοτικές κινήσεις ή σκέψεις;

 

Είναι, πιστεύω, η εποχή του παράλογου. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, ό,τι κι αν ακούσεις, εύκολα μπορείς να διακρίνεις πως ο κόσμος δεν βαδίζει καλά λες και είναι υπνωτισμένος. Αν ήμουν οπαδός των συνωμοσιολόγων, θα έλεγα πως πράγματι μας ψεκάζουν. Αλλά δεν είμαι, διότι προτιμώ να πορεύομαι με την λογική και την επίγνωση πως σε αυτό το παράλογο, φέρω κι εγώ μερτικό ευθύνης. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, αλλά έστω στον βαθμό που μου αναλογεί, ναι, είμαι κι εγώ υπεύθυνος για τον κατήφορο της ανθρωπότητας.

Αν ξεκινήσουμε από τον Ζελένσκι, τον Ερντογάν, τον Πούτιν, τα όπλα που προμηθεύουμε σαν κράτος στη συντήρηση αυτού του πολέμου που μας αφορά αλλά και δεν μας αφορά μιάς και η Ουκρανία, όλα αυτά τα χρόνια των πράξεων του τούρκικου ιμπεριαλισμού στην κατεχόμενη Κύπρο, άχνα δεν έβγαλε, ούτε για μια στιγμή δεν διανοήθηκε να καταδικάσει την φίλη της Τουρκία που, ούτε όπλα της έδωσε -όπως εμείς οι αφελείς- ούτε σταμάτησε να μάς απειλεί πως θα έρθει ένα βράδυ. Και μέρα να έρθει, το ίδιο μάς κάνει, τα κούφια λόγια των πολιτικών δείχνουν και τον βαθμό της ψυχασθένειάς τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Το παράλογο δεν έχει πατρίδα, ούτε το εμποδίζουν ν’ απλώνει γραμμές συνοριακές, έτσι έχει απλωθεί παντού από την ακόρεστη δίψα για δύναμη.

Αυτές οι σκέψεις περνούσαν το Σάββατο το πρωί από το μυαλό μου, καθώς απολάμβανα ήσυχα τον μυρωδάτο καφέ μου στην έδρα της διανόησης της πόλης μας. Πόσο μπορεί όμως να διαρκέσει η ησυχία στο καφέ ίντερνετ εφόσον το κυκλώνει ο κάθε θαμώνας του που θέλει να «τα πεί», να «τα εξηγήσει», να «τα αναλύσει;». Λίγο δυστυχώς, έτσι, σαν η καλή παρέα αυξήθηκε και πλήθυνε, ετέθη το θέμα της συζήτησης. Και ποιο ήταν αυτό; Μα η ανακοίνωση του συμπολίτη μας Ηλία Μιμηγιάννη, μέσα από την οποία προτείνει ένα συμμετοχικό τοπικό κίνημα που θα σπάσει το σύστημα Μαρκόπουλου.

Φέρει μεγάλη εμπειρία στις πλάτες του ο αγαπητός Ηλίας Μιμηγιάννης, έχει δώσει τους δικούς του αγώνες, τόλμησε και ήρθε σε σύγκρουση με τον παντοδύναμο Παπαδιονυσίου όταν όλοι οι άλλοι παρέμεναν απλώς θεατές ή τα έλεγαν χαμηλόφωνα για να μην ακουστούν. Τόλμησε πολλά πράγματα ο Ηλίας Μιμηγιάννης αλλά δεν του βγήκαν. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την προσπάθειά του, τον ανιδιοτελή τρόπο με τον οποίο πάλεψε όλα αυτά τα χρόνια για ν’ αποκτήσει η πόλη μας ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Στην ανακοίνωσή του, μίλησε και για ανάδελφες δημοτικές κινήσεις. Αυτό είναι αληθές, είναι ίσως η ουσία της κακοδαιμονίας στην πόλη μας, που ενώ η πολύ μεγάλη πλειοψηφία αναλογεί στο δημοκρατικό τόξο, έν τούτοις, να ακόμα ένα παράλογο, στις δημοτικές εκλογές ψηφίζεται με πολύ μεγάλα ποσοστά, ένας γνήσιος εκπρόσωπος της παλαιοδεξιάς. Και ψηφίζεται κυρίως από το δημοκρατικό τόξο το οποίο περιλαμβάνει κεντροαριστερούς και αριστερούς. Θα έλεγα και Πασόκ, αλλά αυτό το κόμμα διαλύθηκε χωρίς ποτέ να υπάρξει αριστερό παρά ένα αριστερό παρακλάδι της δεξιάς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Σύριζα ανδρώθηκε από τους οπαδούς του διαλυμένου Πασόκ, κύριους εκφραστές της οπισθοδρόμησης στην πολιτική ζωή μας.

Ανάμεσα στο παράλογο των ηγετών του κόσμου που τον οδηγούν στην καταστροφή, προτιμώ το παράλογο όπως το καταθέτει ο αγαπητός Ηλίας και που κινείται σε ένα πιο αθώο πλαίσιο (αν είναι σωστή η έκφραση αυτή). Ξέρει πολύ καλά, πως οι απόψεις του δεν με βρίσκουν σύμφωνο σε πολλά πράγματα, αυτό όμως δεν με εμποδίζει να δώ τις αγωνίες του για την πόλη μας. Μπορεί να έχουμε επιλέξει διαφορετικούς ιδεολογικούς δρόμους, όμως, όταν ο στόχος είναι κοινός, εύκολα παρακάμπτονται οι λογιών-λογιών διαφωνίες.

Αυτή η εχθρότητα που διακρίνεται στις ανάδελφες δημοτικές κινήσεις, όπως λέει ο αγαπητός Ηλίας, είναι εμπόδιο αξεπέραστο, οπότε, σιγά-σιγά, τώρα που αρχίζουν και βαρούν τα εκλογικά τύμπανα και στο Γαλάτσι, ο αγώνας δείχνει να είναι σικέ, αν μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Ξέρουμε από τώρα το αποτέλεσμα, εκείνο που μένει να μάθουμε είναι το σκόρ.

Η αγωνία όμως του Ηλία Μιμηγιάννη, κατατίθεται μέσω της ανακοίνωσής του και είναι υπαρκτή. Ας την σεβαστούμε έστω και διαφωνώντας. Διότι το Σάββατο, πάλι κυριάρχησε η φλυαρία της ανάλυσης.   

Συκιά, Χαρβάτι, ή στα μπακαλιαράκια του Ανδρέα;

Συκιά, Χαρβάτι, ή στα μπακαλιαράκια του Ανδρέα;

 

Το Γαλάτσι τον αρχαίο καιρό φημιζόταν για τις ταβέρνες και τα κουτούκια του. Συνέρρεαν σε αυτές οι καλοφαγάδες απ’ όλα τα σημεία της Αθήνας για να γευθούν μοναδικές γεύσεις, φυσικά και οι γαλατσιώτες τις τιμούσαν δεόντως. Υπήρχε βέβαια και το κέντρο του Μοστρού που ξεπερνούσε σε φήμη κάθε άλλο στην εποχή του, αλλά δεν συγκαταλέγεται στις ταβέρνες και τα κουτούκια αυτό.

Ποια ήταν η παλιότερη ταβέρνα στη πόλη μας, δεν το καλοξέρω. Ίσως να ήταν όμως η ταβέρνα Συκιά, επί της Λ. Γαλατσίου, εκεί όπου υπάρχει η ομώνυμη στάση των λεωφορείων και που αργότερα φιλοξενήθηκε το δημαρχείο Γαλατσίου πριν μετακομίσει οριστικά στην οδό Ιπποκράτους. Σαν ταβέρνα την Συκιά την θυμάμαι πολύ αμυδρά στην υπόγα του κτιρίου και την είχα επισκεφτεί δυό-τρείς φορές με την παρέα μου, τότε, άπαντες 17αρηδες. Ιδιοκτήτες αρχικά της ταβέρνας υπήρξαν οι γονείς του Θύμιου Παναγιωτακόπουλου και νομίζω πως ο Θύμιος ήταν του 1955.

Ίσως πάλι να ήταν η ταβέρνα στου Λιναρά, επί της Λ. Γαλατσίου 69. Πολύ παλιό ταβερνάκι κι αυτό, μπορεί να προέρχεται από τον προπολεμική περίοδο. Δεν το καλοξέρω ούτε αυτό. Όμως είναι πιθανό, διότι εκείνη την περίοδο η περιοχή του Λιναρά πρέπει να ήταν η περισσότερο κατοικημένη. Και το ταβερνάκι αυτό το θυμάμαι αμυδρά λόγω ηλικίας. Οι παλιότεροι ασφαλώς, που έχουν περισσότερες μνήμες από την πόλη μας, θα θυμούνται περισσότερες λεπτομέρειες, όχι μόνο για το ταβερνάκι αυτό μα και για αρκετά ακόμα που δεν αναφέρω εδώ στο άρθρο διότι δεν τα έζησα λόγω ηλικίας. Ο ίδιος ο Λιναράς, πολλές φορές έβρεχε την χωμάτινη τότε Λεωφόρο για να μην σηκώνει σκόνη από τα αυτοκίνητα που περνούσαν -ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες- και μάλιστα, πολλές φορές έβγαζε τραπεζάκια απέναντι στην μικρή πλατεία.  Τόσο ο Λιναράς κι άλλο τόσο η ταβέρνα της Συκιάς, χάρισαν τα ονόματά τους στις παρακείμενες στάσεις των λεωφορείων του Γαλατσίου. Ανάμεσά τους βρισκόταν και η στάση Γεφυράκι, που όμως σήμερα έχει καταργηθεί, έχει όμως ενδιαφέρον διότι το νερό που κατέβαζε η Λ. Γαλατσίου ήταν τόσο ορμητικό που υπήρχε ένα γεφυράκι για τις ανάγκες του κόσμου. Και σήμερα όμως, κάτω από την Λ. Γαλατσίου, το νερό ακολουθεί την παλιά του διαδρομή, μη ορατό όμως.

Φτάνοντας στο Παλιό Τέρμα, εκεί που σήμερα είναι το κρεοπωλείο του Νιώτη, λειτούργησε για δεκαετίες το καλύτερο εστιατόριο που είχε ποτέ η πόλη μας, το Χαρβάτι. Έβλεπες στις προθήκες της ανοιχτής κουζίνας τις κατσαρόλες με την φασολάδα, το ιμάμ μπαϊλντί, τις φακές, το αρνάκι αυγολέμονο, το αρνάκι φρικασέ, τις μπάμιες, τον μουσακά, το παστίτσιο, μοσχοβολούσε ο χώρος από τα μεθυστικά αρώματα των γεύσεων. Κάπως αντικριστά από το Χαρβάτι, υπήρχε φυσικά το ψητοπωλείο του Βελή.

Στο Χαρβάτι, έστω και μία φορά, πέρασε η κάθε γαλατσιώτικη οικογένεια να γευθεί την απλότητα της ελληνικής κουζίνας. Στον εσωτερικό χώρο τα τετράγωνα ξύλινα τραπέζια, καλυμμένα με καθαρά τραπεζομάντηλα, έδιναν άνεση στους θαμώνες. Η ίδια άνεση όμως επικρατούσε και έξω, στον μεγάλο προαύλιο χώρο με το κλήμα απλωμένο σε κάθε γωνιά ώστε -ειδικότερα την καλοκαιρινή περίοδο- να χαρίζει ολόγυρα τη δροσιά του. Στον προαύλιο χώρο ήταν και η ψησταριά για τα παϊδάκια, τις μπριζόλες, τα μπιφτέκια και ό,τι άλλο λαχταρούσε ο πελάτης.

Έκανε τον κύκλο του το Χαρβάτι, στη θέση του άφησε ένα καινούριο ρεστοράν με πειραγμένα «γκουρμεδιάρικα» φαγητά, αλλά δεν κράτησε για πολύ, έκλεισε, και μαζί με αυτό, ξεχάστηκε δια παντός ότι ο χώρος αυτός υπήρξε κάποτε το κέντρο της έν Γαλατσίω εστίασης.

Λίγο παραπάνω, 200-250 μ., το κουτούκι του Ανδρέα με τα Μπακαλιαράκια, κάθε βράδυ γέμιζε με θαμώνες που ερχόντουσαν από παντού. Είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και το κουτούκι αυτό αλλά δεν λειτουργεί πλέον. 

Μην παραλείψω την Κιβωτό πίσω από τον Βόρειο Πόλο, που σεβάστηκε – και εξακολουθεί να σέβεται τον πελάτη της, με τα εκλεκτά εδέσματα που του προσφέρει.

Και στην πλατεία Μανδηλαρά, λειτούργησε για πολλά χρόνια η ταβέρνα Βοσκοπούλα και αν δεν κάνω λάθος, είναι η ίδια ταβέρνα που λειτουργεί στο κάτω μέρος της πλατείας επί της Συρακουσών, στην Λαμπρινή.

Κι άλλα ταβερνάκια είχε η πόλη μας, που τη στιγμή αυτή δεν μου έρχονται στο νου, ά… ένα μικρό κουτούκι στην οδό Καραϊσκάκη, εκεί νομίζω σήμερα λειτουργεί ένα κινέζικο. Πηγαίναμε συχνά στον μπάρμπα Μήτσο, έφτιαχνε φανταστικές τηγανιτές πατάτες, και με μια φέτα, τη βγάζαμε καθαρή. Τα φράγκα μας ήταν πάντοτε λίγα αλλά περνούσαμε τσίλικα.

Ένα άλλο κουτούκι, που λειτουργούσε αν θυμάμαι καλά από το μεσημέρι, βρισκόταν επί της οδού Ήρας, στο ύψος της Πλάτωνος. Σε αυτό ειδικά, όπως νομίζω, πήγαιναν οι κλασικοί ταβερνόβιοι -αν είναι σωστή η έκφραση για εκείνους που ήξεραν από καλό κρασί και το έπιναν με ρέγουλα.

Πάλι στα ψηλά, αλλά στην οδό Λέσβου αυτή τη φορά, λίγο πριν την οδό Ολυμπίας, λειτούργησε μία από τις καλύτερες ταβέρνες που είχε ποτέ το Γαλάτσι, η ταβέρνα του Πέτσικα. Ρουμελιώτης νομίζω ο Πέτσικας, είχε απογειώσει τις γεύσεις ειδικά στο ψητό κρέας. Με την μικρότερη μάλιστα κόρη του Πέτσικα, πρέπει να πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο Γαλατσίου.

Κοντά στον Πέτσικα, στο στενάκι που είναι μεταξύ Ακτημόνων και Ολυμπίας, υπήρξε για πολλά χρόνια σε πλήρη λειτουργία η ταβέρνα του Πάνου. Κι αυτή εξαιρετική ταβέρνα, νομίζω δε ότι ο ιδιοκτήτης της ήταν Μοραΐτης.

Στο βιβλίο του κ. Χατζούδη για το Γαλάτσι, νομίζω, υπάρχει κάποια αναφορά για το Τζάκι, ταβέρνα που βρισκόταν έν λειτουργία κατά την προπολεμική περίοδο. Από αυτήν δεν έχω μνήμες, οπότε δεν μπορώ να κάνω κάποια άλλη αναφορά.

Η οικογένεια Κατσώνη από το 1969 έως και το 1974 λειτούργησε ταβέρνα επί της οδό Δρίσκου 7 (όπου και η κατοικία της) και μάλιστα η έν λόγω ταβέρνα ονομαζόταν Πεύκο, διότι στην αυλή της οικίας βρισκόταν ένα μεγάλο πεύκο. Αυτό μάλιστα υπάρχει και σήμερα, ακριβώς απέναντι από τον φούρνο.

Από το 1955 περίπου, λειτούργησε η ταβέρνα-εστιατόριο «Παρνασσός -Ψηλά Βαρδούσια» της οικογένειας Ραπτοδήμου που καταγόταν από  τα χωριά του Παρνασσού.

Στο ύψος του Βόρειου Πόλου, εκεί που υπάρχει σήμερα η Shell, λειτούργησε η κοσμοπολίτικη ταβέρνα «Το Καραούλι» που συγκέντρωνε ώς επί το πλείστον καλλιτεχνικό κόσμο, και ανάμεσα σε αυτούς και ο Βέγγος με την σύζυγό του, που είχαν την κατοικία τους στην περιοχή.

Βέβαια, διάσημη ταβέρνα έγινε το Κατσίκι, στα πρανή της Πρωτοπαπαδάκη. Από Πειραιά, από Γλυφάδα, από παντού, έφταναν στην ταβέρνα αυτή για κατσίκι στο φούρνο με πατάτες, μία σαλάτα και κρασί. Αυτό ήταν το μοναδικό φαγητό που τράβαγε τα πλήθη. Η ταβέρνα, είχε να σου φτιάξει λίγα ακόμα πράγματα, αλλά το 99% των πελατών πήγαιναν για το κατσικάκι στον φούρνο με τις πατάτες. Μερικές φορές ανηφορίσαμε κι εμείς και γευθήκαμε τη μοναδική γεύση του ψητού κατσικιού.

Η βρώμα που βγήκε για τη συγκεκριμένη ταβέρνα ότι δηλαδή το ψητό δεν ήταν κατσίκι αλλά σκύλος, βρώμα όμως που απλώθηκε και έκανε τη δουλειά της, για μένα δεν ισχύει. Απλά η ταβέρνα αυτή κάθε βράδυ συγκέντρωνε το χαρτί της Αθήνας, και όταν δεν μπορείς ν’ ανταγωνιστείς τον άλλον σε ποιότητα, τον χτυπάς ύπουλα.

Σήμερα, αν θέλουμε να βρούμε κλασικό κουτούκι στην περιοχή μας, έχουμε επιλογές, αν όμως δεν μας ικανοποιούν, τότε θα πρέπει να περάσουμε μάλλον τα όρια της πόλης μας και να πάμε στην ταβέρνα του Ρηνιώτη στον Περισσό. Ο Γιώργης, αντέχει ακόμα. Και το κρασί ρέει……  Καλό κρασί όμως και με εκλεκτούς μεζέδες, συναντά κανείς και στο Χαγιάτι, στην κλασική πλέον ταβέρνα επί της οδού Καραϊσκάκη. Κλασική βέβαια γίνεται και η ταβέρνα «Το Στέκι» επί της οδού Παπαφλέσσα, ταβέρνα που ξεκίνησε ο πατέρας του σημερινού Δημάρχου και που συνεχίζει ο ίδιος να λειτουργεί από Τετάρτη έως Κυριακή, σεβόμενος απόλυτα κι αυτός τον πελάτη του με την άριστη ποιότητα που προσφέρει.

===============

Για την ολοκλήρωση του αφιερώματος αυτού βοήθησαν:

Ο Μανώλης Πίκουλας και ο Βλάντιμιρ Ιλίτς Λένιν ή άλλως και επίσημος βιογράφος του Σκαλούμπακα! Τους ευχαριστώ πολύ.

 

Η βιομηχανική ζώνη στην Ακτημόνων

Η βιομηχανική ζώνη στην Ακτημόνων

 

Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε μία ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα της πόλης μας, για τα αμερικάνικα παπούτσια Sea and City. Πράγματι, όταν άρχισε το εργοστάσιο αυτό την παραγωγή παπουτσιών ήταν η περίοδος της χούντας. Επί της οδού Φιλοθέης (είναι ο δρόμος που στην προέκτασή του καταλήγει λίγο πριν το ρολόι της ΟΥΛΕΝ, αλλά λειτουργικός είναι μέχρι την οδό Δρυόπιδος, από εκεί και πέρα υπάρχει κακοτράχαλος χωμάτινος δρόμος, κλειστός για πάσης φύσεως οχήματα), εκτός από το εργοστάσιο, υπήρχε και πρατήριο με πολύ χαμηλές τιμές σε σχέση με αυτές των καταστημάτων. Είχε πολύ μεγάλη φήμη η Sea and City, αλλά η πολιτική της εταιρείας για τους κατοίκους του Γαλατσίου (πιθανολογώ), είχε τις χαμηλές τιμές μέσω του πρατηρίου της. Μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι η πόλη μας ήταν στη μεγάλη της πλειοψηφία εργατούπολη.

        Πριν από την Sea and City όμως, ένα άλλο μεγάλο εργοστάσιο ιδρύθηκε και λειτούργησε στο Γαλάτσι. Ήταν αυτό με τα πλεκτά του Μήτση. Ξεκίνησε επί χούντας κι αυτό, στην οδό Αφαίας, εκεί που σήμερα λειτουργεί συνεργείο αυτοκινήτων Nissan και Renault.  Μάλιστα, από μαρτυρίες γυναικών που εργάστηκαν σε αυτό, ξεκίνησε την λειτουργία του με 10-12 μηχανές και άλλες τόσες γυναίκες που τις δούλευαν. Ο ίδιος ο Μήτσης εργαζόταν σε αυτό παράλληλα με την διοίκηση που είχε δεν είχε ένα-δυό άτομα.

        Πιτσιρικάς σαν ήμουν, με είχε εντυπωσιάσει το αυτοκίνητό του, μία κόκκινη Mercedes W114/8 230,6 με κοκαλί λευκό τιμόνι, όχι μονάχα εμένα μα όλη την πιτσιρικαρία της εποχής. Υπάρχει και μία ιστορία ανάμεσα σε αυτόν και σε μία πολύ όμορφη γαλατσιώτισσα, αλλά δεν την καλοθυμάμαι. Πάλι όμως επί χούντας, από την οδό Αφαίας μετέφερε το εργοστάσιο του, μεγάλο και κανονικό πλεκτήριο πλέον, στην οδό Φιλοθέης, 80-100 μέτρα πριν το εργοστάσιο της Sea and City. Και αυτός είχε πρατήριο πλεκτών ρούχων (πουλόβερ, ζακέτες κτλ.) σε πολύ προσιτές τιμές για το βαλάντιο των κατοίκων της πόλης μας.

        Στη συνέχεια ο Μήτσης ανέβηκε κι άλλο επιχειρηματικά και μπήκε δυναμικά στον κλάδο του τουρισμού, κατέχοντας μάλιστα σήμερα πολλά μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, με πρώτο αν δεν κάνω λάθος αυτό στην Κώ πολλά άλλα στην Κρήτη.  

        Στη συνέχεια, αν τα γράφω και σωστά, έγινε ταμίας του κόμματος της Ν.Δ., αλλά σε όλο αυτό το μεσοδιάστημα, με οδηγό πλέον και μία σκούρα μπλέ Mercedes W140, 500 12c, ανηφόριζε  τακτικά την οδό Χρήστου Λαδά για να πάει στην έδρα του, στην οδό Φιλοθέης. Πού και πού όμως, εμφανιζόταν και η παλιά κόκκινη Mercedes με τον ίδιο στο τιμόνι.

        Σήμερα, έχω την εντύπωση πως το εργοστάσιο αυτό λειτουργεί σαν χώρος αποθηκευτικός. Από μαρτυρίες εργαζομένων στο εργοστάσιο του, φέρεται πως ήταν αγαπητός σαν εργοδότης και συνέβαλε κι αυτός στο μέτρο που του αναλογούσε στην οικονομική ανάπτυξη των κατοίκων της πόλης μας.

        Στο ύψος του εργοστασίου του Μήτση, αλλά τέρμα στο βουνό επί της οδού Ακτημόνων, αργότερα λειτούργησε ένα από τα καλύτερα club της Αθήνας, το Athens View. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει σήμερα.

 

 

Ο Πεζοπόρος

Κονκλάβιο & Φώτα στην πόλη μας

Κονκλάβιο & Φώτα στην πόλη μας

 

Ανήμερα των Φώτων, ένιωσα τυχερός, διότι έζησα από κοντά το δρώμενο της ρίψης του Σταυρού στα κρύα ύδατα του κολυμβητηρίου Γαλατσίου. Ένιωσα τυχερός για ακόμα ένα λόγο, με κύκλωνε η επίσημη νομενκλατούρα, με τον Δήμαρχο πρώτο και τελευταία την κυρία Έλενα Ζέρβα. Υπήρχε συγκίνηση που την λάμπρυνε ο θεός Ήλιος και έχω την αίσθηση πως της έδωσε απόκοσμα, μεταφυσικά στοιχεία. Ας είναι, στην Παράδοση του «έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα συνεχίζουμε», δεν μου πέφτει λόγος, ο καθένας μας όπως χαίρεται περισσότερο.

Το Σάββατο το πρωί, την ώρα του Κονκλάβιου, βρεθήκαμε λίγα άτομα, επτά κατά τον αριθμό, όπως οι επτά σοφοί του αρχαίου κόσμου. Απολαύσαμε τον ζεστό καφέ μας, ήπιαμε το νεράκι μας και αφεθήκαμε να στοχαζόμαστε τη ρημάδα τη ζωή και τις παραξενιές της. Πριν όμως φτάσουμε στο υπό συζήτηση θέμα της ημέρας, εκφράστηκαν παράπονα προς την αρθρογραφία μου και άπαντες συμφωνήσαμε ότι ο Πεζοπόρος μάς αδικεί, δεν μας αξίζει τέτοιου είδους κριτική.

Με προβλημάτισε ο λόγος της ωραίας παρέας και πολύ αργότερα, σαν έφτασα στο σπίτι, σκέφτηκα την αδικία που βιώνουν, όπως ελέχθη, από την αρθρογραφία μου και επειδή δεν θέλω να είμαι άδικος, ούτε να δημιουργώ δυσφορίες με τα κείμενα μου, δηλώνω από τις γραμμές αυτές, ότι άρω την υποστήριξή μου στο Κονκλάβιο και στις εργασίες του που λαμβάνουν χώρα κάθε Σάββατο στο φημισμένο καφέ.

Όταν γράφω «άρω την υποστήριξή μου», κυριολεκτώ. Πρώτον διότι τους έδωσα ένα όνομα -Κονκλάβιο- που αποδέχτηκαν άπαντες, δεύτερον, διότι έστω και με την αρνητική πολλές φορές αρθρογραφία μου, τούς έφερα πιο κοντά στο γίγνεσθαι της πόλης μας, τούς έβγαλα έξω από τα στενά όρια του διάσημου καφέ και μέχρι και η Wikipedia, κάνει αναφορά στην συγκεκριμένη ομάδα.

Ναι, θα συμμετέχω στις σαββατιάτικες εκδηλώσεις του Κονκλάβιου αλλά μέχρι εκεί, δεν θα βγάζω προς τα έξω, ούτε τα καλώς ούτε τα κακώς κείμενα. Επ’ ουδενί δεν επιθυμώ να προξενώ πόνο σε καλούς ανθρώπους. Το γράφω αυτό διότι ποτέ μου δεν έκανα κριτική σε προσωπικό επίπεδο, ο ιδιωτικός βίος του καθενός μας, είναι απόλυτα σεβαστός από εμένα τουλάχιστον. Ο δημόσιος βίος είναι ανοιχτός σε κάθε είδους κριτική, ενίοτε και σκληρή.

Βέβαια, δέχθηκα μερικούς χαρακτηρισμούς από συγκεκριμένο πρόσωπο, που ας τους πω ατυχείς, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με αγωνιστές του τύπου: όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω.  

Το ξέρω, θα σας λείψει η κριτική μου ματιά στα δρώμενα του Σαββάτου, αλλά εσείς κάνατε την επιλογή σας κι εγώ την σέβομαι.

Εδώ η αναφορά της Wikipedia στο δικό μας Κονκλάβιο.

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος

Ο Προφήτης μας ο Ηλίας

Ο Προφήτης μας ο Ηλίας

 

Ο Ηλίας ο ψαράς, πόσες φορές κινδύνεψε κι άλλες τόσος σώθηκε από τις φουρτούνες της θάλασσας. Αλμυροκαπνισμένος ο γέροντας ψαράς, έφτασε κάποια στιγμή που με αγανάκτηση φώναξε δυνατά, για ν’ ακούσει καλά ο ίδιος του ο εαυτός: κακούργα θάλασσα, εμένα εσύ δεν θα με πνίξεις, δεν θα μου ταράξεις άλλο την ψυχή, σε βαρέθηκα, δεν πιάνεσαι φίλη εσύ!

Μ’ ένα κουπί στον ώμο ο γέροντας, τράβηξε σε δρόμο αντίθετο από την θάλασσα, λαχτάρησε να ζήσει σε στέρεα μέρη. Όσο πήγαινε στο δρόμο του κι αντίκριζε ανθρώπους, τούς ρώταγε, δείχνοντας το κουπί του: ξέρετε τι είναι αυτό; Κουπί είναι, απαντούσαν, κι όσο έπαιρνε τη σωστή απάντηση, τόσο ψηλότερα ανέβαινε, ώσπου, κάποια φορά, στο ερώτημα που έθεσε, ένας άλλος γέροντας τού απάντησε: ένα κομμάτι ξύλο είναι. Ναι, έφτασε πολύ ψηλά ο γερό ψαράς για να συναντήσει ανθρώπους ν’ αγνοούν το κουπί, κατ’ επέκταση και τη θάλασσα. Έτσι, αποφάσισε ψηλά στο βουνό να χτίσει το καινούργιο κονάκι του. Από εκεί και ύστερα, γέμισαν τα βουνά με γέροντες ψαράδες, που στη συνέχεια, ακούστηκαν σαν ένας, ο Προφήτης Ηλίας. (Αυτά αναφέρει μία από τις πολλές παραδόσεις, και απαντά στο γιατί οι ναοί και τα μοναστήρια του Προφήτη Ηλία βρίσκονται πάντα σε κορφές ώς επί το πλείστον). Άλλοι βέβαια, συνδέουν τον Προφήτη Ηλία με τον θεό Απόλλωνα, τον γιό του φωτός. Όλα αυτά είναι ωραία, τα διαβάζουμε, δεν τα πιστεύουμε φυσικά διότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποια είναι η αλήθεια, η μία αλήθεια και όχι οι πολλές κι αυτές που μας βολεύουν.

Και η δική μας η πόλη, έχει τον δικό της Ηλία, ψηλά στο βουνό, να αγναντεύει από μακριά τη θάλασσα - μα παράλληλα, στέκεται και βιγλάτορας γερός. Μας φυλάει από κάθε τι στραβό που πάει να γίνει στην πόλη μας. Έτσι μας φύλαξε την εποχή των χουνταίων υπανθρώπων και δεν στήθηκε στα υψώματα μας το φαραωνικό όραμα τους, ο ναός του Σωτήρα.

Σαν μακρινό όνειρο έρχεται τώρα από τα βάθη της μνήμης, η εποχή που μικρό παιδάκι, 5-6 χρόνων το πολύ, λίγο πριν εμφανιστεί στον τόπο μας η μαύρη λαίλαπα των φαύλων στρατοκρατών, έπαιρνε η μάνα μου εμένα και τις αδελφές μου κι ανεβαίναμε στο βουνό, στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία για να τιμήσουμε τη γιορτή του κάθε 20 Ιουλίου (αν θυμάμαι καλά την ημερομηνία). Μαζί μ’ εμάς, εκατοντάδες άνθρωποι, μεγάλοι και παιδιά, από το Γαλάτσι, την Κυψέλη, τα Πατήσια, ίσως και από αλλού, με τα κεριά αναμμένα, παίρναμε το μονοπάτι στο βουνό κι ανεβαίναμε.

Η εικόνα μόνο που αντίκριζε κανείς από μακριά, με τα φώτα να φιδώνουν το βουνό και να μετακινούνται, έχει αποτυπωθεί δια παντός στην παιδική μνήμη. Σίγουρα, την ίδια με μένα εικόνα, έχουν πολλοί συμπολίτες μας, παλιότεροι αλλά και νεότεροι, και έζησαν εκείνες τις μαγικές στιγμές. Δεν θυμάμαι μονάχα, αν ξεκινούσαμε για το μοναστήρι σαν βράδιαζε ή αν μας έπιανε το σκοτάδι στο βουνό. Η ίδια φυσικά εικόνα αλλά με αντίθετη φορά, σχηματιζόταν όταν κατεβαίναμε από τον δικό μας Προφήτη Ηλία.

Όταν πέρασε από την πλαγιά του βουνού ο περιφερειακός δρόμος, το μονοπάτι χάθηκε, ή μάλλον, ξεχάστηκε. Συνέβαλε βέβαια και η αστικοποίηση της περιοχής και άλλαξε όλη η μορφή της, όπως τουλάχιστον την είχε αποτυπώσει η παιδική μνήμη. Πριν από χρόνια όμως, έκανα μία προσπάθεια να βρω ίχνη του μονοπατιού, από τον περιφερειακό δρόμο και πάνω. Πράγματι, βρήκα πάλι το ξεχασμένο μονοπάτι, αλλά δύσκολο στην περασιά του λόγω του χρόνου. Ανέβηκα για μερικά μέτρα αλλά δεν συνέχισα.

Σήμερα το πρωί, με τον λαμπρό ήλιο, πήρα τον καφέ μου από τις Λεύκες, επί της Γαλατσίου, και με το αυτοκίνητο έφτασα στον Προφήτη Ηλία. Δεν μπήκα μέσα, βρήκα όμως εκεί κοντά του μια καλή πέτρα, κάθισα αναπαυτικά κι αγνάντευα κι εγώ σαν άλλος Ηλίας το σύμπαν του Αργοσαρωνικού κόλπου. Από εκεί ψηλά, σαν κοιτάζεις μακριά, όλα είναι όμορφα, μα σαν πέσει η ματιά σου στην πόλη, ένα σφίξιμο, ένας κόμπος νιώθεις να σε πνίγει. Πως αλήθεια κατάντησε η θαυμαστή μας πόλη; Τόση ασχήμια δεν την χωράει ο νους. Ποιος έφταιξε, ποιοι έφταιξαν, και έφτασε η πόλη μας σε αυτό το χάλι;

Τόσα οράματα αυτών που διοικούν επί δεκαετίες το Γαλάτσι, που πήγαν άραγε; Ή μήπως ήσαν οράματα σαν κι αυτό της χούντας και χάθηκαν στην αχλή του χρόνου. Για τον ναό του Σωτήρα φαγώθηκαν περίπου 400 εκατομμύρια δρχ. από δωρεές πιστών (πόση αφέλεια για τη σωτηρία της ψυχής!), για να φτάσει η πόλη μας σε αυτό το χάλι, στο διάβα όλων αυτών των χρόνων, πόσα εκατομμύρια σπαταλήθηκαν από το δημόσιο ταμείο; Και ουδείς μέχρι σήμερα, δεν βγαίνει να πει: ναι, εγώ εγκλημάτησα εις βάρος της πόλης μας, ήμουν πολύ λίγος για να την διοικήσω αλλά σας πούλησα μούρη πως μπορώ, πως έχω οράματα.  

Έν κατακλείδι: όπου ακούγεται να λέει κάποιος πολιτικός ότι έχει όραμα, ότι λέει την αλήθεια, ότι είναι αγωνιστής, αυτός είναι ένας έν δυνάμει συνεχιστής του εγκλήματος που έλαβε χώρα στην πόλη μας. 

Η τρομοκρατία του Δημάρχου …

Η τρομοκρατία του Δημάρχου …

 

 Το Σάββατο το πρωί της περασμένης χρονιάς, λίγες ώρες πριν την έλευση τού καινούργιου ψυχολογικού χρόνου, το φως είχε έντονη παρουσία και διέλυε φυσικά κάθε τι ομιχλώδες. Λένε, και έχουν δίκιο, πως, το φως δεν έχει αντίθετο, για έναν απλό λόγο, διότι αγνοεί το σκότος. Τι να φοβηθεί άλλωστε η καθαρή ενέργεια;

Εκεί λοιπόν στο καφέ ιντερνέτ απολαμβάνοντας τον θεσπέσιο καφέ, με το φως να χαρίζει απλόχερα τις ιδιότητές του, άρχισε σιγά αλλά σταθερά να συγκεντρώνεται η νομενκλατούρα της πόλης μας για τις συνηθισμένες κοκορομαχίες της. Είχα φτάσει πρώτος και δεν άργησαν να με κυκλώσουν οι ξεπερασμένοι ιδεαλισμοί και οι πάσης φύσεως συγκρούσεις, απόρροια των έντονων συναισθημάτων. Λένε, πως όταν είσαι με κάτι φορτισμένος συναισθηματικά, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Και δυστυχώς, οι ιδεαλισμοί -και όχι μόνον αυτοί- σαν φυσική κατάληξη έχουν την σύγκρουση.

Ας ανοίξω εδώ μία παρένθεση τώρα που μου ήρθε. Έλεγε ο σχωρεμένος ο Πλούταρχος, όχι ο διασκεδαστής των μαζών αλλά ο άλλος, ο Μύστης της αρχαιότητας: «όσοι δεν έχουν καμία χρήσιμη ασχολία στο σπίτι τους, το μεγαλύτερο μέρος του καιρού τους το καταναλώνουν στην αγορά, και ας μην υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό. Κατά τον ίδιο τρόπο, μερικοί, επειδή δεν βρίσκουν για το άτομό τους καμία άλλη ελκυστική ασχολία, επιδίδονται στην πολιτική και περνούν έτσι τον καιρό τους. Πολλοί δε έξ άλλου, κατά σύμπτωση αναμειχθέντες για πρώτη φορά στα πολιτικά και αφοσιωμένοι έξ ολοκλήρου σε αυτά, δεν μπορούν να αποχωριστούν εύκολα αυτά, την παθαίνουν δηλαδή ακριβώς όπως όσοι επιβιβάστηκαν στο πλοίο, για να κουνηθούν λίγο και παρασύρθηκαν κατόπιν στο ανοιχτό πέλαγος – στρέφουν το βλέμμα προς την ξηρά όση ώρα υποφέρουν από ναυτία και κλυδωνίζονται, είναι όμως αναγκασμένοι να μένουν στο πλοίο και να οικονομούν την περίσταση. Κι άλλα λέει ο Πλούταρχος αλλά δεν τα καλοθυμάμαι, οπότε, ας κλείσω την παρένθεση.

Εκεί λοιπόν, στο ωραίο καφέ, λίγο πριν αρχίσουν οι χωρίς νόημα κουβέντες για κάποιο υποτιθέμενο θέμα προς συζήτηση, αίφνης, σαν εκείνον τον Εχετλαίο της μάχης του Μαραθώνα, κάνει την εμφάνισή του ο Δήμαρχος Γαλατσίου. Ο Εχετλαίος διέλυσε τούς Πέρσες, ο Δήμαρχος, διέλυσε κάθε προσδοκία για σύγκρουση που παράγει το Κονκλάβιο.

Κάθισε σχεδόν αντικριστά μου και ένα δράμα άρχισε να ξετυλίγεται αργά, βασανιστικά, με πολύ πόνο. Όλοι αυτοί οι επαναστάτες του καναπέ και του φημισμένου καφέ, στην πλειοψηφία τους πολιτικοί αντίπαλοι του Δημάρχου, άρχισαν να πισωπατούν. Σταδιακά, άρχισαν να λένε τις απορίες τους και ο Δήμαρχος έδινε τις δέουσες απαντήσεις. Όλοι με σεβασμό και δέος τον κοιτούσαν στα μάτια να πάρουν από την μαγεία του. Δεν ξέρω πως αλλιώς εκτός από μαγεία, να χαρακτηρίσω όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε επί δίωρο περίπου και οι περισσότεροι, συριζαίοι όλων των αποχρώσεων (συνιστωσών) τον έκαναν θεό τους. Αυτοί που του τα χώνουν σε κάθε ευκαιρία με διάφορα δημοσιεύματα, σαν τον είχαν μπροστά τους, μόνο που δεν προσκυνούσαν την άγια μορφή του.

Μονάχα ένας πήγε να πει την αντίρρησή του για τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στις στάσεις των λεωφορείων -και δίκιο είχε ο συμπολίτης μας- αλλά αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας και όχι του Δήμου, όπως σωστά ειπώθηκε. Πριν από την παρέμβαση αυτή αλλά και μετά, άπαντες του φιλούσαν το χέρι (από μέσα τους).

Ο μόνος που δεν υπέκυψε στην γοητεία που ασκεί ο Δήμαρχος στις μάζες, θα το αναφέρω διότι είναι αληθές, ήταν ο αγαπητός Larry King. Αυτός, καθόταν στην άκρη και νομίζω μάλιστα -με τις κατά διαστήματα εκφράσεις του προσώπου του-, πως απορούσε για τον μαζικό ξεπεσμό τόσων έν δυνάμει επαναστατών της πόλης μας. Δεν συμμετείχε κάν στο παράλογο τού δίωρου που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. Σε συγχαίρω για τις αντοχές σου αγαπητέ Larry. Επίσης, τυχερός όμως, που δεν ήταν στην παρέα μας, ο Νικόλας ο κομμουνιστής διότι, παρόλο που είναι συγχωριανός τού Δημάρχου, δεν θα άντεχε τόση δουλοπρέπεια, θα λύγιζε.

Δήμαρχε, πιο είναι το μυστικό σου και τρομοκρατείς τους αντιπάλους σου, όποτε και όπου θέλεις με τόση γλυκύτητα; Τους τρομοκρατείς με τρόπο μοναδικό κι αυτοί σε αγκαλιάζουν;  

Στο βίντεο που ακολουθεί, ο ύμνος Σύριζα Γαλατσίου.