Η τρομοκρατία του Δημάρχου …

Η τρομοκρατία του Δημάρχου …

 

 Το Σάββατο το πρωί της περασμένης χρονιάς, λίγες ώρες πριν την έλευση τού καινούργιου ψυχολογικού χρόνου, το φως είχε έντονη παρουσία και διέλυε φυσικά κάθε τι ομιχλώδες. Λένε, και έχουν δίκιο, πως, το φως δεν έχει αντίθετο, για έναν απλό λόγο, διότι αγνοεί το σκότος. Τι να φοβηθεί άλλωστε η καθαρή ενέργεια;

Εκεί λοιπόν στο καφέ ιντερνέτ απολαμβάνοντας τον θεσπέσιο καφέ, με το φως να χαρίζει απλόχερα τις ιδιότητές του, άρχισε σιγά αλλά σταθερά να συγκεντρώνεται η νομενκλατούρα της πόλης μας για τις συνηθισμένες κοκορομαχίες της. Είχα φτάσει πρώτος και δεν άργησαν να με κυκλώσουν οι ξεπερασμένοι ιδεαλισμοί και οι πάσης φύσεως συγκρούσεις, απόρροια των έντονων συναισθημάτων. Λένε, πως όταν είσαι με κάτι φορτισμένος συναισθηματικά, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Και δυστυχώς, οι ιδεαλισμοί -και όχι μόνον αυτοί- σαν φυσική κατάληξη έχουν την σύγκρουση.

Ας ανοίξω εδώ μία παρένθεση τώρα που μου ήρθε. Έλεγε ο σχωρεμένος ο Πλούταρχος, όχι ο διασκεδαστής των μαζών αλλά ο άλλος, ο Μύστης της αρχαιότητας: «όσοι δεν έχουν καμία χρήσιμη ασχολία στο σπίτι τους, το μεγαλύτερο μέρος του καιρού τους το καταναλώνουν στην αγορά, και ας μην υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό. Κατά τον ίδιο τρόπο, μερικοί, επειδή δεν βρίσκουν για το άτομό τους καμία άλλη ελκυστική ασχολία, επιδίδονται στην πολιτική και περνούν έτσι τον καιρό τους. Πολλοί δε έξ άλλου, κατά σύμπτωση αναμειχθέντες για πρώτη φορά στα πολιτικά και αφοσιωμένοι έξ ολοκλήρου σε αυτά, δεν μπορούν να αποχωριστούν εύκολα αυτά, την παθαίνουν δηλαδή ακριβώς όπως όσοι επιβιβάστηκαν στο πλοίο, για να κουνηθούν λίγο και παρασύρθηκαν κατόπιν στο ανοιχτό πέλαγος – στρέφουν το βλέμμα προς την ξηρά όση ώρα υποφέρουν από ναυτία και κλυδωνίζονται, είναι όμως αναγκασμένοι να μένουν στο πλοίο και να οικονομούν την περίσταση. Κι άλλα λέει ο Πλούταρχος αλλά δεν τα καλοθυμάμαι, οπότε, ας κλείσω την παρένθεση.

Εκεί λοιπόν, στο ωραίο καφέ, λίγο πριν αρχίσουν οι χωρίς νόημα κουβέντες για κάποιο υποτιθέμενο θέμα προς συζήτηση, αίφνης, σαν εκείνον τον Εχετλαίο της μάχης του Μαραθώνα, κάνει την εμφάνισή του ο Δήμαρχος Γαλατσίου. Ο Εχετλαίος διέλυσε τούς Πέρσες, ο Δήμαρχος, διέλυσε κάθε προσδοκία για σύγκρουση που παράγει το Κονκλάβιο.

Κάθισε σχεδόν αντικριστά μου και ένα δράμα άρχισε να ξετυλίγεται αργά, βασανιστικά, με πολύ πόνο. Όλοι αυτοί οι επαναστάτες του καναπέ και του φημισμένου καφέ, στην πλειοψηφία τους πολιτικοί αντίπαλοι του Δημάρχου, άρχισαν να πισωπατούν. Σταδιακά, άρχισαν να λένε τις απορίες τους και ο Δήμαρχος έδινε τις δέουσες απαντήσεις. Όλοι με σεβασμό και δέος τον κοιτούσαν στα μάτια να πάρουν από την μαγεία του. Δεν ξέρω πως αλλιώς εκτός από μαγεία, να χαρακτηρίσω όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε επί δίωρο περίπου και οι περισσότεροι, συριζαίοι όλων των αποχρώσεων (συνιστωσών) τον έκαναν θεό τους. Αυτοί που του τα χώνουν σε κάθε ευκαιρία με διάφορα δημοσιεύματα, σαν τον είχαν μπροστά τους, μόνο που δεν προσκυνούσαν την άγια μορφή του.

Μονάχα ένας πήγε να πει την αντίρρησή του για τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στις στάσεις των λεωφορείων -και δίκιο είχε ο συμπολίτης μας- αλλά αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας και όχι του Δήμου, όπως σωστά ειπώθηκε. Πριν από την παρέμβαση αυτή αλλά και μετά, άπαντες του φιλούσαν το χέρι (από μέσα τους).

Ο μόνος που δεν υπέκυψε στην γοητεία που ασκεί ο Δήμαρχος στις μάζες, θα το αναφέρω διότι είναι αληθές, ήταν ο αγαπητός Larry King. Αυτός, καθόταν στην άκρη και νομίζω μάλιστα -με τις κατά διαστήματα εκφράσεις του προσώπου του-, πως απορούσε για τον μαζικό ξεπεσμό τόσων έν δυνάμει επαναστατών της πόλης μας. Δεν συμμετείχε κάν στο παράλογο τού δίωρου που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. Σε συγχαίρω για τις αντοχές σου αγαπητέ Larry. Επίσης, τυχερός όμως, που δεν ήταν στην παρέα μας, ο Νικόλας ο κομμουνιστής διότι, παρόλο που είναι συγχωριανός τού Δημάρχου, δεν θα άντεχε τόση δουλοπρέπεια, θα λύγιζε.

Δήμαρχε, πιο είναι το μυστικό σου και τρομοκρατείς τους αντιπάλους σου, όποτε και όπου θέλεις με τόση γλυκύτητα; Τους τρομοκρατείς με τρόπο μοναδικό κι αυτοί σε αγκαλιάζουν;  

Στο βίντεο που ακολουθεί, ο ύμνος Σύριζα Γαλατσίου.