Ποδόσφαιρο & βοδινό κρέας

Ποδόσφαιρο & βοδινό κρέας

 

Λίγο ή πολύ, όλοι μας έχουμε παίξει ποδόσφαιρο, στις αλάνες ή στα σύγχρονα γήπεδα. Στην εποχή της αλάνας -αυτή γνώρισα καλά-, ψάχναμε να παίξουμε οπουδήποτε, σε ένα δρόμο, σε έναν επίπεδο τρόπον τινά χώρο, σε μικρά υποτυπώδη γήπεδα, ακόμα πηγαίναμε στα λατομεία της Κέκρωψ Α.Ε. (αν την θυμάμαι καλά) πίσω από τα δικά μας νταμάρια, στο Ψυχικό, στη Λαμπρινή που είχε και νερό και πίναμε, στο παλιό γήπεδο του Γαλατσίου (αριστερά τού δρόμου που πάει για τον λόφο τού Κόκου), στην Καραϊσκάκη, εκεί που είναι σήμερα το σούπερ μάρκετ τού Βασιλόπουλου και φυσικά στην αλάνα τού άγιου Σπυρίδωνα, 152 μέτρα από το παλιό Γυμνάσιο Γαλατσίου. Και αλλού πηγαίναμε αλλά δεν μού έρχεται τώρα.

Μεγαλώνοντας, τις Κυριακές τις είχαμε αφιερωμένες στο ποδόσφαιρο, πιτσιρικάδες για να θαυμάσουμε τις απίθανες εκτινάξεις του τερματοφύλακα Μπεάρα, ή το εγκεφαλικό παιχνίδι τού Μάρκου Μυλωνά, εκείνου του μεγάλου παικταρά. Μεγαλώνοντας κι άλλο, πηγαίναμε να παίξουμε και μακρύτερα. Αρκετοί από εμάς πήγαν στον Απόλλωνα κι από εκεί σε μεγαλύτερες ομάδες, γιατί η πόλη μας, ήταν καλή ποδοσφαιρομάνα. Το αγαπούσαμε το ποδόσφαιρο, ήταν μέρος της ζωής μας.

Μεγαλώνοντας κι άλλο, και επειδή τα φράγκα μας έλειπαν, όλο και σκεφτόμασταν κομπίνες και με ένα φοιτητικό εισιτήριο μπαίναμε στο γήπεδο 4-5 άτομα. Μάς άρεσε η μπάλα, δεν ήμασταν φανατικοί  με καμιά ομάδα, όλοι μας είχαμε τις προτιμήσεις μας, κάναμε τις σχετικές πλάκες μεταξύ μας, αλλά μέχρι εκεί, τη βία των γηπέδων δεν την είχαμε στο αίμα μας.

Ήμασταν τυχεροί, διότι, σύν τοίς άλλοις, είδαμε να παίζει μπάλα ο μέγας Χατζηπαναγής, ο Κούδας ο αετός, ο βιρτουόζος ο Δεληκάρης, ο Δομάζος με τις κλίκες του, είδαμε τον Ρομαίν Αργυρούδη, άλλος παικταράς αυτός, όπως επίσης και τον Πολέτι και γελάγαμε μέχρι δακρύων διότι το άλογο αυτό βγήκε κουτσό! Παιχταράδες, όπως προείπα, είχε και η πόλη μας, η οποία ευτύχησε μπορώ να πω διότι της έλαχαν και καλές ομάδες. Για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μιλάω. Η παλιότερη, η Α.Ε. Γαλατσίου, ομάδα προπολεμική, ιδρύθηκε την περίοδο τού Μεταξά, το 1937 ή 1938,  και πολύ αργότερα ο Α.Ο. Γαλατσίου, στην εποχή της χούντας, 1969 ‘η 1970. Για τις ημερομηνίες δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αλλά πιστεύω πως πέφτω κοντά.  Υπήρχαν και άλλες μικρότερες, ο Αβέρωφ και η Αναγέννηση, μετά και η Κορωνίδα. Η Α.Ε. Γαλατσίου είχε και άλλα τμήματα εκτός τού ποδοσφαίρου, και είχε αν θυμάμαι καλά και διακρίσεις.

Το ποδόσφαιρο, μου άρεσε πάρα πολύ, και αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που το έκοψα μαχαίρι εδώ και περίπου δυόμιση - τρείς δεκαετίες. Κατ’ επέκταση, δεν παρακολούθησα ούτε μισό αγώνα από το Μουντιάλ αυτό όπως και από τα προηγούμενα, αγνοώ ποιος παίρνει στην Ελλάδα πρωτάθλημα και κύπελο, όπως αγνοώ τούς παγκόσμιους παίκτες όπως ο Μέσι (λόγω επικαιρότητας).

Είδα όμως τον Μέσι, στο Μπουένος Άϊρες, να σηκώνει την κούπα μπροστά σε τέσσερα (4) εκατομμύρια κόσμο που παραληρούσε. Ναι, τέσσερα μύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους να θαυμάσουν τα είδωλα που κλωτσάνε ένα δερμάτινο τόπι. Τέσσερα μύρια ευτυχισμένων ανθρώπων που ξέχασαν την πείνα τους και όσα τραβάνε εδώ και δεκαετίες από δικτάτορες και λοιπούς πολιτικούς τους.

Η Αργεντινή, είναι όπως έχω διαβάσει, ο μεγαλύτερος παραγωγός βοδινού κρέατος στον κόσμο και παράλληλα ο μεγαλύτερος εξαγωγέας. Ταΐζει τον πλανήτη με κρέας βοδινό, αλλά και οι κάτοικοί της τρώνε πολύ κρέας. Χά! Μόλις τώρα μου ήρθε από το «Σύρματα στα λιβάδια» τού Λούκυ Λούκ, η στιγμή που οι κτηνοτρόφοι βοειδών σκέφτονται κρέας, τρώνε κρέας, είναι κρέας! Θα έλεγα το ίδιο και για τούς συνανθρώπους μου της Αργεντινής,. Χωρίς φυσικά ρατσιστικές αιχμές, μόνο για να δείξω ότι οι άνθρωποι αυτοί που υποφέρουν, ειδικά στο παρελθόν πάρα πολύ από κάθε είδους στυγνή δικτατορία, δεν βγήκαν ποτέ στους δρόμους τέσσερα μύρια από αυτούς να ισοπεδώσουν μόνο με την παρουσία τους κάθε πολιτικό και πολιτική που τους θέλει στην πλευρά της φτώχειας. 

Στη θέση της Αργεντινής, κάλλιστα μπαίνει η Βραζιλία αλλά αναλογικά με τα μεγέθη κι εμείς δεν πάμε πίσω. Για το δερμάτινο τόπι, η βία σηκώνεται πολύ ψηλά, για το βοδινό κρέας που λείπει από εκατομμύρια ανθρώπους, δεν κουνιέται φύλλο.

Το ποδόσφαιρο, είναι ένα καταπληκτικό ομαδικό παιχνίδι, το αγαπάμε, την εμπορευματοποίησή του όχι. Αυτή δηλαδή που προβάλει κάτι απίθανους τύπους σαν τον Μέσι, τον Ρονάλντο κ.α., και έρχεται ένας άθλιος αθλητικός συντάκτης, γράφει ένα άρθρο τού τύπου: ανατρίχιασε ο κόσμος με την μπέρτα που φόρεσε ο Μέσι! Όχι βρε γελοίε συντάκτη, εσύ ανατριχιάζεις που αν δεν γράψεις αυτές τις γελοιότητες δεν έχεις λόγο ύπαρξης.  

Ένα απλό και όμορφο παιχνίδι, κατάντησε κυριολεκτικά το όπιο των λαών ολόκληρου του πλανήτη. Τελικά, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, οι λίγοι, κάπου φταίμε κι εμείς …