Δαγκωτό στην κάλπη

Δαγκωτό στην κάλπη

 

Μπήκαμε ήδη στην χειμερινή ισημερία, πράγμα που σημαίνει ότι μιάς και από εδώ και πέρα μεγαλώνει η μέρα σταδιακά, άς λέμε καλό καλοκαίρι. Εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε, στη χώρα τού Φωτός, οπότε, επί της ουσίας δηλαδή, μιλάμε περισσότερο για καλοκαιρία παρά για κακοκαιρία, όπως συμβαίνει βορειότερα από τα μέρη μας.

Όπως έχω διαβάσει, Έλλην, σημαίνει ο φέρων το Φώς, ο φωτισμένος. Αν αυτό είναι αληθές, τότε εμείς γιατί ονομάζουμε τούς εαυτούς μας Έλληνες; Είμαστε εμείς φωτισμένοι;  Αν θέλουμε να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, ας το πιστεύουμε. Διότι, έν τοίς πράγμασι, που λένε, μόνο φωτισμένοι δεν είμαστε με την ζωή που έχουμε οικοδομήσει. Είμαστε ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι, και για τον λόγο αυτό, έχουμε αφήσει την ζωή μας να την κουμαντάρουν άλλοι, αυτοί δηλαδή που λέγονται κόμματα, θρησκείες, ιδεολογίες, με μία λέξη που περιέχει όλες τις παραπάνω, έχουμε γίνει έρμαια της κάθε λογής Εξουσίας.

Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, ακριβώς επειδή όλα τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα έχουν αποτύχει παταγωδώς. Επειδή έχουμε αφήσει τις μετριότητες να ασχολούνται με τα κοινά. Αλήθεια, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ασχοληθεί άραγε με το να επιδιώξει να γίνει δημοτικός σύμβουλος, δήμαρχος, βουλευτής, υπουργός, κυβερνήτης; Κανείς φυσικά. Διότι οι σοβαροί άνθρωποι ούτε έχουν την αρρώστεια να εξουσιάζουν αλλά ούτε και να εξουσιάζονται. Την αρρώστεια (το πάθος κατά τον Πλάτωνα) να επιβάλλονται οι άνθρωποι πάνω σε άλλους ανθρώπους από θέση ισχύος, την έχουμε βιώσει χιλιάδες χρόνια τώρα στο πετσί μας και τα αποτελέσματα είναι ορατά.

Η σύγκρουση (βία) που προκύπτει από το πάθος να επιβάλει κανείς τη θέση του, όχι φυσικά τη δική του εφόσον είναι ετερόφωτος, αλλά αυτή που ενστερνίστηκε και την έκανε δική του, την κομματική, ιδεολογική, θρησκευτική θέση, αυτή λοιπόν, δεν οδηγεί παρά μόνο στην παρακμή. Η σκέψη είναι πάντοτε περιορισμένη και φτάνει πάντοτε μέχρι εκεί που τελειώνει το συμφέρον, η ιδιοτέλεια του καθενός. Η μετριότητα που κυριαρχεί κατ’ επέκταση στην εποχή μας, η γενικευμένη μετριότητα (σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις τού πολιτισμού μας), έχει τις ρίζες της στον Φόβο.

Για να εξαφανίσουμε τον Φόβο, αρκεί σαν πρώτο βήμα να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από το κάτεργο της καθημερινής ρουτίνας και της πολιτικής. Διότι, η ρουτίνα και η πολιτική από τη φύση τους παράγουν Φόβο.

Με όλες τις παραπάνω σκέψεις που δεν ζητώ να τις αποδεχθεί κανείς, δικές μου είναι εξάλλου, καλούμαι και εγώ σε σύντομο χρονικό διάστημα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και να εκλέξω τους άριστους που θα διοικήσουν την πόλη μου ή την χώρα μου. Θα πρέπει να αποφασίσω με γνώμονα το Κοινό Καλό. Αν ήταν να αποφασίσω με γνώμονα το κομματικό μου συμφέρον, τα πράγματα θα ήταν απλά, αλλά δεν με ενδιαφέρουν τα κόμματα και τα ιδεολογικά τους υπόβαθρα, όχι ασφαλώς, με ενδιαφέρει όμως το Κοινό Καλό.

Στις αναζητήσεις μου λοιπόν -τουλάχιστον στην πόλη μου που τα πράγματα είναι περισσότερο οικεία-, δεν βλέπω παρά μετριότητες να διεκδικούν την ψήφο μου. Κυρίαρχα στοιχεία δε των περισσοτέρων υποψηφίων είναι η αλαζονεία, ο νεποτισμός (ναι, υπάρχει κι αυτός στην πόλη μας) η αγκαλιά με την καρέκλα, η γραμμή τού κόμματος κλπ.

Με την καρέκλα ήταν δεμένος ο χειρότερος δήμαρχος που είχε ποτέ η πόλη μας, ο αείμνηστος πλέον Παπαδιονυσίου, με την καρέκλα δένεται και ο νύν δήμαρχος, δεμένοι επί χρόνια με τις καρέκλες είναι φυσικά αρκετοί δ. σύμβουλοι, οπότε, το ερώτημα που τίθεται αυθόρμητα εδώ είναι το εξής: Καλά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν στη ζωή τους άλλα ενδιαφέροντα  εκτός από το να θέλουν συνεχώς να εξουσιάζουν;

«Οι φυσικές επιθυμίες που δεν προξενούν πόνο άμα δεν ικανοποιηθούν αλλά, παρ’ όλο τούτο, διατηρούνται έντονες, πηγάζουν από την κενοδοξία, το γεγονός ότι δεν φεύγουν δεν οφείλεται στη φύση τους αλλά στην κενοδοξία του ανθρώπου».  

 

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος (ο ψυχολογικός εννοείται).