«Καλό ταξίδι» καλέ άνθρωπε Σπύρο Σπυρόπουλε

«Καλό ταξίδι» καλέ άνθρωπε Σπύρο  Σπυρόπουλε

 

Τα δυσάρεστα νέα μαθεύονται εύκολα. Ακόμα κι εδώ στο νησί που βρίσκομαι και παρατείνω όσο μπορώ τις διακοπές μου. Το τηλέφωνο όμως φίλου από την πόλη μας, με πληροφόρησε ότι «έφυγε» τη Δευτέρα το πρωί 1^η Σεπτεμβρίου 2024, ο Σπύρος Σπυρόπουλος.

            Πριν φύγω -στις αρχές του καλοκαιριού- τον είχα συναντήσει στο ίντερνετ καφέ, και όπως συνήθιζε, διάβαζε ένα βιβλίο. Δεν ξέρω αν είχε κινητό τηλέφωνο ο Σπύρος, πάντως το βιβλίο είχε γίνει η προέκταση του χεριού του. Καθόταν πάντοτε ήσυχα, μακριά από τις φλυαρίες του Κονκλάβιου (δεν συμμετείχε στις «εργασίες του») και με το διάβασμα διεύρυνε το πνεύμα του.

 

            Ανήσυχος άνθρωπος ο Σπύρος, μιλούσε πάντοτε για μία πιο δίκαιη κοινωνία, αντιλαμβανόμενος ότι, αυτό το πολιτικό σύστημα νοσεί βαριά και αυτή η αρρώστια άμεσο αποδέκτη έχει τον απλό κόσμο. Διάβαζε πάρα πολύ τον Κορνήλιο Καστοριάδη, πιθανότατα γνώριζε όλο το συγγραφικό του έργο και παράλληλα έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για την αριστερά που πρέσβευε αυτός και όλη αυτή η διανόηση της Γαλλίας.

            Είχα μιλήσει μερικές φορές μαζί του και αυτή την ιδέα αποκόμισα. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων και μάλιστα αρκετές φορές απορούσε που, μεγάλοι άνθρωποι (του Κονκλάβιου) μάλωναν χωρίς ν’ ακούνε ο ένας τον άλλον.

            Πριν φύγω για το νησί, τον είχα δει -όπως προ είπα- και μίλησε για κάποια θέματα υγείας που του είχαν παρουσιαστεί αλλά ήταν ελεγχόμενα.

            Ήταν αξιόλογος άνθρωπος ο Σπύρος, αβλαβής, το τονίζω αυτό, διότι ποτέ -απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω- δεν έβλαψε άνθρωπο ή είπε λόγο άσχημο για κάποιον, κάτι που αρκετοί συμπολίτες μας συνηθίζουν να κάνουν, να διαβάλουν, να κουτσομπολεύουν. Ο Σπύρος ήταν έξω από τέτοια νοοτροπία. Του άρεσαν οι πολιτικές συζητήσεις αλλά σε πλαίσια κόσμια, ήρεμα, δίχως φωνές και κραυγές.

            Ο Σπύρος, ήταν επίσης ένας ευγενικός άνθρωπος. Το έβλεπες αμέσως αυτό με την πρώτη του κουβέντα. Του άρεσε επίσης η μουσική, κυρίως η ροκ και μάλιστα από πιτσιρικάς συμμετείχε σε ένα γκρουπάκι (έτσι το έλεγε), παίζοντας κιθάρα και παράλληλα τραγουδούσε – κυρίως ξένο στίχο.

            Θα μας λείψει η παρουσία του, η φιγούρα του πάνω σε ένα βιβλίο, οραματιζόμενος συγχρόνως ένα καλύτερο κόσμο. «Έφυγε» νέος ο Σπύρος αλλά πιστεύω ότι από την τέταρτη διάσταση πλέον που βρίσκεται, έχει την κιθάρα του και τραγουδά, ελεύθερος από το παράλογο της ανθρωπότητας.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος