Το θρυλικό αριστερό , (κόμμα) που δεν είχε σχέση με την αριστερά

Το θρυλικό αριστερό , (κόμμα) που δεν είχε σχέση με την αριστερά

 

«Μπορεί να μου πει κάποιος σας παρακαλώ, γιατί εμείς οι αριστεροί δεν πείθουμε τον απλό κόσμο να έρθει μαζί μας;»

Το παραπάνω ερώτημα έχει τεθεί πολλές φορές από αριστερούς που έφαγαν τις εξορίες με το κουτάλι, «γεύτηκαν» τις διώξεις του εθνικόφρονα πολίτη, και δικαίως κατά κάποιο τρόπο αγιοποιήθηκαν. Βέβαια, το να είσαι εθνικόφρονας κατά τον Ραφαηλίδη, δήλωνε αυτόματα και το πόσο βλάξ και ηλίθιος ήσουν. Η Ελλάς όμως έτσι πορεύθηκε, με ηλίθιους και ανθρώπους που πλήρωσαν την ιδεολογία τους. Αυτά, ευτυχώς έχουν περάσει και ανήκουν στο παρελθόν διότι στην εποχή μας η ελευθερία έκφρασης είναι δεδομένη για τον καθένα μας.

Και εδώ έρχεται το παράδοξο, η αριστερά -που σήμερα δεν διώκεται και δρα ελεύθερα- δεν μπορεί να πείσει τον απλό κόσμο να την ακολουθήσει. Ποιος φταίει γι’ αυτό;

Δόθηκε στην αριστερά η ευκαιρία να κυβερνήσει αλλά δυστυχώς το πείραμα απέτυχε. Ήταν τόσο «αριστερά» που έσκισε τα μνημόνια με ένα νόμο, έφερε το life style στα διεθνή φόρα με το γνωστό «ουάου», έφερε το τρίτο μνημόνιο που έθεσε τη χώρα υπό ομηρία για εκατό τουλάχιστον χρόνια, έδωσε στα Σκόπια το όνομα που επιθυμούσαν στρεβλώνοντας την ιστορία, χάρισε αεροδρόμια και τραίνα αντί πινακίου φακής στον ξένο παράγοντα, ολοκλήρωσε με μαεστρία ό,τι άρχισαν οι κυβερνήσεις του πασόκ και της δεξιάς.

Η πραγματική αριστερά χάθηκε από τα συνθήματα του πρώτου πασόκ, του «σοσιαλιστικού», η αριστερά που έμεινε δεν ήταν παρά ένα φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος. Ένα συνονθύλευμα συνιστωσών που ήθελαν διακαώς να πάρουν την εξουσία. Την πήραν και ένιωσε στο πετσί του ο κόσμος την μετάλλαξη της, την ανεπάρκειά της, την μειονεξία της. Στο τέλος, τον εκφυλισμό της, αυτόν που ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα.

Φταίει και ο κόσμος για όλη αυτή την κατρακύλα της αριστεράς; Φυσικά φταίει διότι ουδείς είναι αθώος. Οι ευθύνες πάνε αναλογικά. Αλλά ποιος αφήνει στην άκρη τον εγωισμό του για να παραδεχθεί τα λάθη των επιλογών του; Ίσως ελάχιστοι να το κάνουν, ελάχιστοι όμως.

Προς το παρόν, δεν διακρίνεται φως στο τούνελ του ξεπεσμένου πολιτικού συστήματος. Και αυτό δεν είναι καλό για τον πολίτη που βάλεται από παντού. Όταν δεν υπάρχει αντιπολίτευση να ισορροπήσει τ’ αντιδραστικά μέτρα της κάθε κυβέρνησης, τότε χορεύει ο λύκος μόνος του, ανενόχλητος. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει τώρα. Και η αριστερά ασχολείται με τα οικογενειακά ξεκατίνιασμά της. Μέχρι εκεί φτάνει σήμερα ο αριστερός της λόγος, δυστυχώς.

Αριστερά δεν υπάρχει, το γνωρίζουμε όλοι αυτό, το ΚΚΕ που υπάρχει και είναι συμπαγές σαν μπετόν, γιατί αυτό δεν πείθει τον κόσμο; Φταίει ο κόσμος που δεν το ακολουθεί ή αυτό κάτι δεν κάνει καλά;

Εν κατακλείδι, όταν θα ωριμάσει ο άνθρωπος - αυτό θα γίνει αλλά το πότε δεν γνωρίζουμε, τότε, δεν θα έχει ανάγκη τα κόμματα. Την καλή και μελλούμενη εκείνη εποχή, ο άνθρωπος θα δρα με νοημοσύνη, καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια στον καιρό μας. Στην εποχή της νοημοσύνης, θα διδάσκεται στα σχολικά βιβλία ο μαθητής του νηπίου, το πόσο οπισθοδρομικά ήταν κάποτε τα ,,, (κόμματα) και καθυστέρησαν την εξέλιξη του ανθρώπου. Αυτός είναι ο ρόλος των κομμάτων, ίδιος με αυτόν της κάθε εκκλησίας άλλωστε, να βάζουν εμπόδια στην πρόοδο κρατώντας τον άνθρωπο όμηρο του φόβου.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Ιωσήφ Στάλιν (ο θεμελιωτής της ελεύθερης έκφρασης)