Το Πάσχα έφυγε …

Το Πάσχα έφυγε …

 

Πάει και το Πάσχα, πέρασε. Εξάλλου αυτό δεν σημαίνει; Το πέρασμα; Βέβαια, άλλο το πέρασμα για τους παλιούς Εβραίους, εντελώς διαφορετικό σήμερα για εμάς τους καλούς χριστιανούς. Μα κι ολότελα διαφορετικό αν μιλάμε για την ανάσταση, την άνω στάση δηλαδή, κατά πως λέει και η φυλή των φιλολόγων από το «άνω» και το ρήμα «ίσταμαι» κτλ. Ευτυχώς όμως, δεν είμαι φιλόλογος, ούτε καλός χριστιανός σαν εσάς για παράδειγμα, αλλά ένας φτωχός και μόνος καουμπόης κι αυτά τα κόλπα της θρησκείας δεν τα πολύ-κατέχω.

Μήπως άραγε κατέχουν οι παπάδες τα λόγια που λένε σαν μιλάνε για αγάπη; Όχι βέβαια, βρήκαν εκεί μιά λέξη πιασάρικη, την παπαγαλίζουν, φουντώνουν τα συναισθήματα του άδολου λαού, συγκινείται το ακροατήριο από τα «μυστήρια» αδαών μυστών, πάλλονται οι πλουμιστές φορεσιές, ρέει το κερί σαν λιώνει, ρέει το μαύρο χρήμα στο παγκάρι. Όλα ρέουν κατά πως έλεγαν κι εκείνοι οι αρχαίοι Έλληνες, ο Ηράκλειτος αν θυμάμαι και καλά. Αλλά και ποιος δίνει σημασία σε ένα σκοτεινό φιλόσοφο σήμερα;

Έτσι ρέει και η ζωή μας αλλά βουτηγμένη μέσα στην υποκρισία, στο δήθεν, στο ψέμα, και φυσικά στην αγάπη που και πόλεμοι γίνονται για χάρη της. Ο Ρώσος πατριάρχης ευλογάει τα ρώσικα όπλα να σκοτώσουνε Ουκρανούς, ο Ουκρανός πατριάρχης ή ο δεσπότης τέλος πάντων, ευλογάει τα ουκρανικά όπλα να τσακίσουν τους Ρώσους, μπερδεύεται ο θεός και δεν ξέρει ποιόν παλαβό να υποστηρίξει περισσότερο. Θα μου πεις εδώ, και οι Έλληνες θεοί τα ίδια μπερδέματα δεν είχαν; Κι αυτοί δεν μπερδευόντουσαν ποιόν ήρωα να πρωτοστηρίξουν ενάντια σε άλλο ήρωα;

Διαχρονικά τα βάσανα θεών κι ανθρώπων πάνω στη γη. Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλους πλανήτες του Γαλαξία μας, μα εδώ η μόνη ίσως σταθερά, είναι ο οβελίας πάνω στη σούβλα. Σφάζεται ο αμνός στη μνήμη του εβραϊκού περάσματος, κι εκεί που έβοσκε αμέριμνο στους αγρούς ή στους σταύλους το αρνάκι και ο τσοπάνης του το έβλεπε με αγάπη, μεταφέρεται στο γιορτινό τραπέζι. Αρνιά σουβλιστά, κόκκινα αυγά, άντερα κι εντόσθια, στην υπηρεσία της αγάπης, στο μέγιστο θαύμα του κόσμου, στην ανάσταση.

Αν έβλεπε ο Χριστός σήμερα όσα γίνονται στ’ όνομά του (υποτίθεται), όχι στην γη δεν θα κατέβαινε ποτέ, όχι δεν θα μίλαγε στους μαθητές του, αλλά θα τρόμαζε τόσο πολύ που θα άλλαζε όχι Γαλαξία αλλά Σύμπαν. Ό,τι γίνεται λοιπόν αυτές τις «άγιες μέρες» μόνο στ’ όνομα του Χριστού δεν γίνεται. Ο Χριστός τους ναούς τους γκρέμισε, εσύ υποκριτή χριστιανέ, όχι μόνο χτίζεις ναούς αλλά σαν αδιάντροπος που είσαι τοποθετείς μέσα τους και είδωλα και σαν δουλοπρεπής που είσαι πέφτεις και προσκυνάς νεκρά πράγματα. Οι νεκροί προσκυνάνε τους νεκρούς, εκεί σε κατάντησε η δουλοπρέπειά σου στις θρησκείες που καμία σχέση δεν έχουν με τον Χριστό.

Ο Χριστός μίλησε γι’ αγάπη. Έχεις εσύ καμία σχέση με αυτήν ψεύτη και υποκριτή συνάνθρωπε; Όχι δεν έχεις. Έχει μήπως ο παπάς που ψέλνει το Χριστός Ανέστη; Όχι βέβαια, ένας απλός υπάλληλος είναι κι αυτός, ένας ακόμα δούλος που επέλεξε το ράσο για να περάσει ζωή τσίλικη. Με τα σόου μάλιστα που οργανώνει από άμβωνος προσφέρει θεάματα και άρτους. Γι’ αυτά είσαι καλός, για άρτους και θεάματα, τα άλλα περί αγάπης άφησέ τα καλύτερα αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Τα αρνάκια τα σφάζεις και τα ψήνεις, σου αρέσει να καταναλώνεις πτώματα σύγχρονε κανίβαλε, αλήθεια, για πές μου, τα σκυλάκια και τα γατάκια γιατί δεν τα σουβλίζεις; Επειδή τα αγαπάς; Αγαπάς δηλαδή επιλεκτικά; Αυτό είναι η αγάπη; Αγαπάς το παιδί σου, αλλά τα άλλα παιδιά; Όχι; Αγαπάς τους φίλους σου και τους οικείους σου, τους άλλους ανθρώπους όχι; Η Αγάπη υποκριτή άνθρωπε δεν χωρίζεται σε κατηγορίες, η αγάπη είναι Ενότητα. Είσαι εκεί ή όχι.

Πήγαινε τώρα να χωνέψεις την αγάπη που ντερλίκωσες σαν πτωματοφάγος που είσαι.

Χριστός Ανέστη!

 

Ας ακούσουμε όμως ένα αριστούργημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου