Η
εκπομπή του Larry
King
για το Κονκλάβιο
Και η σημερινή μέρα
είναι τέλεια εφόσον είμαι σε αυτήν και ζω κι αναπνέω κι αισθάνομαι όλη την
καλοσύνη του Σύμπαντος. Ναι, είμαι ένας πλούσιος άνθρωπος μιάς και ζω μέσα στην
τελειότητα της Φύσης, πλούσιος επίσης γιατί έχω ελαττώσει τις πλαστές ανάγκες
μου. Κατά συνέπεια, φοβάμαι πολύ λιγότερο από τους συνανθρώπους μου που έχουν
αυξημένες και ψεύτικες κατά κανόνα επιθυμίες. Είμαι εδώ αλλά είμαι παντού.
Βέβαια, εξακολουθώ να είμαι άπληστος σαν κι εσένα εφόσον διαρκώς όλο και κάτι
επιθυμώ, κάτι θέλω. Το μόνο θετικό με την απληστία μου -αν μπορώ να πω κάτι
τέτοιο-, είναι το γεγονός πως μέρα με την μέρα την αποδυναμώνω χωρίς
προσπάθεια. Αλλά και πάλι είμαι ατελής και άπληστος. Βέβαια, την κρατική και
κομματική απληστία δεν μπορεί να την ανταγωνιστεί ουδείς. Είναι τόσο γελοίες οι
αποφάσεις των κυβερνήσεων -σε όλα τα επίπεδα-, τόσο εμποτισμένες από την
απληστία, που έχουν φτωχοποιήσει έναν ολόκληρο λαό που δυστυχώς, έχει πάντοτε
ασθενή μνήμη και πάντοτε άγεται και φέρεται αγελαία επειδή δεν έχει τα νοητικά
εργαλεία να δει την πραγματικότητα. Ζει διαρκώς με ψευδαισθήσεις. Υποκύπτει στον
δούρειο ίππο που λέγεται ιδεολογίες και οι οποίες φροντίζουν επιμελώς την
διαίρεση του.
Με
τις σκέψεις αυτές δεν αργώ να βρεθώ στην μολυσμένη από την βάρβαρη
καθημερινότητα Λ. Βέϊκου. Κάνω μια μικρή στάση στο καφέ του Βραζιλιάνου κι
ώσπου να πάρω τον καφέ μου και να τον βάλω στο θερμός να τον κρατά παγωμένο,
παρατηρώ την μηχανική κίνηση των συνανθρώπων μου. Πεζοί και εποχούμενοι,
κινούνται σαν κουρδισμένες κούκλες με σκοπό να περάσει η μέρα τους μέσα από τις ανάγκες του βιοπορισμού, ή ακόμα
σπαταλώντας τον χρόνο τους στις συνήθειες της απληστίας τους που έχτισαν συν τω
χρόνω ασυνείδητα.
Με
τον καφέ του Βραζιλιάνου στο θερμός και το σακίδιο στον ώμο, δεν αργώ να φτάσω
στο Άλσος, στην κεντρική του είσοδο. Την περνώ και στα 100 μ. περίπου
αντικρυστά μου, φτάνω στο στρογγυλό κιόσκι (μπορεί να είναι και οκτάγωνο, δεν
παίρνω όρκο), όπου αφήνω το σακίδιο μου και πάω δίπλα στη βρύση να βρέξω το
πρόσωπό μου με καθαρό νεράκι. Με αργές κινήσεις, βγάζω από το σακίδιο τον καφέ,
το βιβλίο μου, και κάθομαι για λίγη ώρα ακούνητος και σιωπηλός. Είναι πρωί
ακόμη και οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι αυτές από το ανάλαφρο αεράκι. Τέτοια
ώρα εδώ στο κιόσκι, μαζεύονται μερικά κοτσύφια και σπουργίτια αλλά κι αυτά δεν
βγάζουν ήχους, ακολουθούν με σεβασμό μάλλον την αρμονία που κυριαρχεί στον
χώρο.
Πίνω
μια γερή γουλιά του πικρού καφέ μου κι ανάβω ένα τσιγάρο. Ο κρότος του σπίρτου παραβιάζει
την γαλήνια ατμόσφαιρα κι επανέρχομαι στη φασαρία της σκέψης. Πιάνω ν’ ανοίξω
το βιβλίο και να συνεχίσω το διάβασμα από το σημείο που το άφησα χθές το βράδυ
στο σπίτι, αλλά πριν ν’ αρχίσω την μελέτη, αρχίζει να καταφτάνει στο κιόσκι η
παρέα των οργισμένων συνταξιούχων. Και γράφω «οργισμένων» διότι οι φωνές τους
θρυμματίζουν κάθε φυσικό ήχο σε μεγάλη ακτίνα. Και τι λένε; Μιλάνε όλοι
ταυτόχρονα συνήθως, δεν έχουν μάθει παρόλο που είναι «σοφοί» ν’ ακούνε, τους
ενδιαφέρει μόνο να πούνε. Και γεννιέται η οχλαγωγή.
Τα
ίδια ακριβώς δεν συμβαίνουν και με το Κονκλάβιο εντός του ιστού της πόλης; Ναι,
με την διαφορά όμως ότι οι συμμετέχοντες στις φλυαρίες του Κονκλάβιου,
βουτηγμένοι στην γοητεία των «Εγώ» τους, θεωρούν πως πράττουν σημαντικό έργο
υπέρ της Δημοκρατίας μέσω φυσικά των διαρκών συγκρούσεων που παράγουν.
Αδυνατούν ν’ αντιληφθούν με την πολύ περιορισμένη σκέψη που διαθέτουν, ότι, αυτό
το παραμύθι των ιδεολογιών, διαιωνίζει την βία, συνεπώς την σύγκρουση. Αλλά δεν
φτάνει μόνο αυτό, η ματαιοδοξία τους θέλει να μεταλαμπαδεύσουν τις «αρχές τους»
κι έξω από αυτούς, παίζουν εκτός των άλλων και τον ρόλο του σωτήρα. Αυτοί
«ξέρουν», άρα αυτοί «μπορούν».
Ο
Larry
King,
διακρίνοντας πολύ εύκολα τις νοητικές τους αδυναμίες σαν έμπειρος δημοσιογράφος
που είναι, ορθά σκεφτόμενος από την σκοπιά του, όλη αυτή την ανοησία «της
ανταλλαγής ιδεών» που συντελείται κάθε Σάββατο στο ίντερνετ καφέ, θα την βγάλει
ζωντανή στον γαλατσιώτικο αέρα που, εκτός από βρώμικος που είναι, θα γίνει και
τοξικός από τις ανοησίες που θ’ ακουστούν. Βέβαια, αν θέλει να επιτύχει την
μέγιστη ακροαματικότητα ο Larry King, θα πρέπει να κάνει κάτι πολύ
απλό, να μην συντονίσει, ούτε να διευθύνει την συζήτηση, να μην κάνει δηλαδή
καμία απολύτως παρέμβαση, παρά μόνο η κάμερα ν’ αποτυπώνει τον διαδραματιζόμενο
σουρεαλισμό σε όλη του την έκταση.
Το
πραγματικό ζητούμενο της ζωντανής αυτής εκπομπής που θα πραγματοποιηθεί το
Σάββατο το μεσημέρι στις 14 Μαΐου στο εν λόγω καφέ, είναι να δειχθεί ο ακραίος
συντηρητισμός, το δήθεν, η πλάνη, η περιορισμένη σκέψη, το τεράστιο «Εγώ», η
καλυμμένη βία, η ματαιοδοξία, κι ακόμη ένα σωρό τοξικά πράγματα που λαμβάνουν
χώρα στις μαζώξεις του Κονκλάβιου, της μικρής Βουλής, όπως λένε με καμάρι οι συμμετέχοντες
σε αυτήν, την στιγμή μάλιστα που γνωρίζουμε όλοι μας τι εστί μεγάλη Βουλή. Στην
Βουλή, μικρή ή μεγάλη, αν κάτι απουσιάζει, είναι η Δημοκρατία. Αν κάτι
κυριαρχεί, είναι η αδύναμη και περιορισμένη συγκρουσιακή σκέψη.
Larry King, αν πραγματικά θέλεις να
προσφέρεις στους ακροατές σου δυό ώρες γέλιου, εσύ απλά μείνε πίσω από την
κάμερα και μην κάνεις καμία απολύτως παρέμβαση. Έτσι θα δώσεις γέλιο αλλά και πόνο
στον άδολο λαό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου