Στο καμίνι της ΛΑΤΟ το δημοτικό αποτεφρωτήριο της πόλης του Γαλατσίου

Στο καμίνι της ΛΑΤΟ το δημοτικό αποτεφρωτήριο της πόλης του Γαλατσίου

 

2082 μ.Χ.

Μπαίνοντας στη στάση ΜΕΤΡΟ στο Παλιό Τέρμα Γαλατσίου, δεν φτάνω στις πλατφόρμες που οι γραμμές των τραίνων πηγαίνουν η μία προς Κηφισιά και Γουδί και η άλλη προς Γέρακα και Ελευσίνα. Πρίν φτάσω σε αυτές στρίβω αριστερά και εισέρχομαι στην τρίτη πλατφόρμα μιάς κατεύθυνσης που η γραμμή αυτή φτάνει στα υπόγεια του δημοτικού αποτεφρωτηρίου που βρίσκεται ψηλά στο βουνό, κοντά στο καμίνι της ΛΑΤΟ.

Από τότε που ο επί συνεχόμενη 50κονταετία Δήμαρχος Γαλατσίου κ. Μαρκόπουλος αποφάσισε κι έφτιαξε το δημοτικό αποτεφρωτήριο, πλήθος κόσμου -όχι μόνο από το Γαλάτσι- από κάθε γωνιά της Αττικής γης-, επισκέπτεται των χώρο συγκομιδής της στάχτης. Αυτός ο ειδυλλιακός χώρος, που μάλλον μοιάζει περισσότερο σε πάρκο, έχει σε κοινή θέα ένα τεράστιο πηγάδι στο κέντρο του, βάθους περίπου 33 μέτρων και με διάμετρο 17 μέτρα. Το εντυπωσιακό αυτό πηγάδι εμφανίζεται στα μάτια των επισκεπτών σαν ένα τεράστιο γαλβανιζέ δοχείο καλυπτόμενο με γυαλί ώστε να είναι ορατός εντός αυτού ο σωρός από τη στάχτη.

Όταν αποφάσισε ο Δήμαρχος να κατασκευάσει ο Δήμος το έν λόγω έργο, υπήρξαν μεγάλες κόντρες στο δημοτικό συμβούλιο. Όχι γιατί δεν τους ενδιέφερε το έργο αλλά αν δεν διαφωνούσαν πως θα δήλωναν την ύπαρξή τους σαν δημοτικές παρατάξεις; Η κομμουνιστική παράταξη μονάχα δεν διαφώνησε για έναν απλό λόγο, διότι επέλεξε ν’ απέχει από την συγκεκριμένη συζήτηση και κατ’ επέκταση και από την ψηφοφορία που έγινε αμέσως μετά το πέρας των διαφωνιών.

Όταν έγινε το αποτεφρωτήριο στις σχεδόν έτοιμες εγκαταστάσεις από το παλιό και εγκαταλειμμένο καμίνι, στον κανονισμό λειτουργίας του, μπήκε ένας και μόνο απαράβατος όρος: οι στάχτες των κεκοιμημένων και κατακαμένων δούλων δεν θα παραδίνονται στους οικείους τους αλλά θα τοποθετούνταν όλες, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, στο γαλβανιζέ πηγάδι. Ο συγκεκριμένος όρος πολλούς βρήκε σύμφωνους, άλλους όχι, ειδικά μάλιστα εκείνοι που λειτουργούσαν περισσότερο με το συναίσθημα και όχι με την λογική, αντέδρασαν βίαια. Η φύση τους γάρ. Όμως, κι αυτοί είχαν την επιλογή τους, επέλεγαν αν ήθελαν τον παλιό και μολυσματικό τρόπο των κοιμητηρίων. Και λίγοι από αυτούς αυτό έκαναν.

Τα σαββατοκύριακα που ο χώρος της συγκομιδής της στάχτης είναι ανοικτός στο κοινό, γεμίζει από ανθρώπους που φτάνουν σ’ αυτόν και προσπαθούν να ξεχωρίσουν τη στάχτη των δικών τους ανθρώπων. Για τον σκοπό αυτό, κάθε σαββατοκύριακο, ένας χειριστής ενός ειδικού μηχανήματος που μοιάζει με κουτάλα ανακατεύει την στάχτη από το γαλβανιζέ δοχείο, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν οι στάχτες των ανθρώπων, όλες συγκεντρωμένες πλέον στο μεταλλικό πηγάδι, μοιάζουν σαν μία.

Για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο ο Δήμαρχος στην κατασκευή του αποτεφρωτηρίου, δεν συγκρούστηκε μόνο με τις περισσότερες δημοτικές παρατάξεις αλλά κυρίως και μάλιστα πολύ σκληρά με την εκκλησία. Τόση μάσα σε κεριά, λιβάνια, πουρμπουάρ παπάδων για τρισάγια, φωτισμός πολυελαίων και λοιπά, όλα αυτά χαμένα. Με τα δίκια της η εκκλησία αντέδρασε αλλά κι αυτή πλέον είναι αδύναμη διότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πιά αγνωστικιστές, νομίζουν δηλαδή ότι δεν πιστεύουν πουθενά, αλλά κι αυτοί πιστοί είναι, έστω στον αγνωστικισμό. Και οι όμοροι Δήμοι αντέδρασαν διότι κι αυτοί έχαναν σε μάσα από τάφους, οστεοφυλάκια, real estate οικογενειακών τάφων και λοιπά. Δεν υπολόγισε καμιά απειλή και κανένα αφορισμό ο αιώνιος σχεδόν Δήμαρχος και επέβαλε ουσιαστικά το αποτεφρωτήριο που πέραν των άλλων, εισρέουν στο ταμείο του Δήμου και αρκετά χρήματα. Εξάλλου, όλα για το χρήμα δεν γίνονται στη ζωή αυτή;

Σήμερα λοιπόν, το σωτήριον έτος 2082 μ.Χ., εδώ στο πηγάδι με τις στάχτες ψηλά στο βουνό, ο Δήμαρχος και όλοι οι αντίπαλοί του περί των δημοτικών, δεξιοί, αριστεροί, κομμουνιστές, άπαντες, όλοι έχουν γίνει στάχτη και έχουν ενωθεί. Το ίδιο κι εγώ. Εδώ στο πηγάδι, εκτός από εμάς που ανέφερα, βρίσκεται και όλο το Κονκλάβιο αλλά τι παράξενο, δεν οχλαγωγεί. Όλους τους διαφωνούντες έν ζωή, μας ενώνει τώρα μία μεγάλη μάζα στάχτης εντός του γαλβανιζέ δοχείου. Έστω και με τον τρόπο αυτό, επετεύχθη ενότητα!