Ο τελευταίος Μαραθωνοδρόμος

Την Κυριακή που μας πέρασε, το βράδυ, ένας φευγάτος τύπος, φορώντας αθλητικά ρούχα -σορτσάκι και φανέλα-, περίμενε καρτερικά στο φανάρι να γίνει πράσινο για τους πεζούς και να περάσει απέναντι, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το βρήκε όμως κλειστό. Ένας εργάτης από μέσα, τον είδε και του άνοιξε την πόρτα. Ο φευγάτος τύπος, άρχισε να τρέχει, έφτασε στον τερματισμό κι έπεσε κάτω.

Κανείς δεν του έδωσε σημασία, όλοι οι εργάτες ήταν απασχολημένοι στις δουλειές τους – άδειαζαν τον χώρο από τα περιττά που απαιτεί μιά αθλητική διοργάνωση, όπως αυτή του Κλασικού Μαραθώνιου. Ναι, ο φευγάτος τύπος, ήταν Μαραθωνοδρόμος, ο τελευταίος που έφτασε στο Στάδιο όταν είχαν πέσει τα φώτα της ράμπας, όταν ένας ακόμα Μαραθώνιος είχε γίνει ήδη παρελθόν.

Μέσα στο Στάδιο, η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ κ. Σακοράφα (νομίζω δεν κάνω λάθος), ήταν εκεί και του έδωσε το αναμνηστικό μετάλλιο. Εννιά ώρες έκανε ο αθλητής αυτός για να τερματίσει και τα κατάφερε, για 5^η φορά όπως άκουσα, με τη διαφορά ότι τις προηγούμενες φορές είχε καλύτερους χρόνους. Αλλά δεν τον ένοιαξε η αργοπορία του, αυτό που ήθελε το πέτυχε. Ο Α Θ Λ Η Τ Η Σ αυτός, δεν μπήκε κάν στο δελτία ειδήσεων, δεν ήταν πρώτος, άρα δεν θα πούλαγε ακροαματικότητα.

Αθλητές της κλάσης του, δεν αποτελούν πρότυπα για τις σύγχρονες κοινωνίες που ακολουθούν ευλαβικά το φασιστικό: ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα! Δεν κυλάνε εκατομμύρια στα πόδια ή στα χέρια του αθλητή αυτού, δεν είναι ίνδαλμα κανενός, και στη γειτονιά του ακόμα ελάχιστοι θα γνωρίζουν ότι έτρεξε στον Μαραθώνιο.

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν ενστερνίζονται το παραπάνω φασιστικό σύνθημα και τρέχουν στον Μαραθώνιο ή σε μικρότερους αγώνες, τρέχουν γιατί είναι αθλητές και όχι άρρωστοι στον υλισμό που έχει θεοποιηθεί στον καιρό μας. Σε αυτόν τον αθλητή που δεν ξέρω δυστυχώς το όνομά του να το αναφέρω, κανένα σοβαρό κορίτσι δεν θα ούρλιαζε: down down I love you! Όπως έκανε στη Θεσσαλονίκη εκείνο το κορίτσι μόλις αντίκρυσε από μακριά έστω το ίνδαλμά της, τον ηθοποιό Jason Statham.

Ο Jason, o Messi, o Cristiano, o Yannis, o Stefanos, επηρεάζουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο αλλά και μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, όχι επειδή είναι αθλητές ή ηθοποιοί αλλά επειδή μέσω του αθλητισμού έγιναν εκατομμυριούχοι και κατ’ επέκταση διάσημοι. Έτσι, πολύ εύκολα μαθαίνουμε που έκλασε ο Jason, τι σοφό είπε η μάνα του Cristiano, τι ρολόγια Rolex έχει στη συλλογή του ο Yannis, τι ωραίο σπίτι έχει στο Παρίσι ο Lionel, πως κοίταξε τον  Stefano ο μπαμπάς του, κτλ.  

Όλα αυτά είναι εντελώς αστεία, όμως αυτά τα εντελώς γελοία πράγματα είναι τα πρότυπα των πολλών.

Ευτυχώς που υπάρχουν αθλητές σαν τον τελευταίο Μαραθωνοδρόμο και δείχνουν ότι η ζωή μας έχει πάρει λάθος δρόμο, όταν η τεστοστερόνη και η γνώση μιάς δερμάτινης μπάλας απαιτούν να στρέφουμε τα ενδιαφέροντά μας στον πλαστό ευδαιμονισμό που υπόσχεται ο υλισμός σε όλα τα πεδία.

Δεν είναι λίγοι οι Α Θ Λ Η Τ Ε Σ  αυτοί, απλά δεν κάνουν κρότο, δεν δημιουργούν φασαρία όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, η πολιτική, η θρησκεία και ο άδειος τενεκές.