Το Πολυτεχνείο, η θυσία του & τα κόμματα

Παραμονές 17 Νοέμβρη είναι και κάθισα αναπαυτικά στον υπολογιστή μου, να γράψω κι εγώ δυό λόγια για την επέτειο -εθνική νομίζω-, μη βγεί κανείς βλάχος και με πεί οπισθοδρομικό. Στο πικάπ, το Another brick in the wall μόλις έχει αρχίσει, ανέβασα λίγο τον ήχο κι έπιασα το πληκτρολόγιο, έτοιμος για την επανάσταση κι εγώ!

Η σκέψη γύρισε πίσω στο παρελθόν, στο 1973. Τότε, δυό-τρείς παιδικοί φίλοι από τις αλάνες της γειτονιάς μας, ξεκινήσαμε, την παραμονή της εξέγερσης για το Πολυτεχνείο αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Στο ύψος της Αλεξάνδρας και της Πατησίων, μας γύρισαν πίσω κακήν κακώς οι δυνάμεις ασφαλείας. Εμείς, σβέλτοι καθώς ήμασταν, σε χρόνο ντέ τέ, φθάσαμε πίσω στην ήσυχη πόλη μας. Τι πόλη δηλαδή, ένα χωριό μεγάλο ήταν το Γαλάτσι τότε. Την επόμενη μέρα, δεν θυμάμαι αν το Γυμνάσιο μας λειτούργησε ή ήταν κλειστό, έχω εδώ ένα κενό μνήμης. Πηγαίναμε στο παλιό Γυμνάσιο επί της οδού Αλαμάνας, εκεί όπου ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος γύρισε μιά φοβερή σκηνή για το αριστούργημα «τι έκανες στον πόλεμο Θανάση». Δίπλα από το Γυμνάσιο υπήρχαν κάτι μικρά σπίτια, έπαιρνε φόρα ο Βέγγος από μακριά, από τον χωματόδρομο, διένυε περί τα 100 μ. και μπούκαρε σε ένα σπίτι. Η σκηνή αυτή θα πρέπει να γυρίστηκε τουλάχιστον 25-30 φορές, αλλά ο μέγιστος Βέγγος ήταν ακούραστος.

Τότε, στο Γυμνάσιο, είχαμε καθηγητές διαμάντια, τον κ. Καφαντάρη μαθηματικό, στη χημεία την κ. Τάσκα (κι έλιωνε η μαθητιούσα νεολαία για χάρη της), είχαμε την δύστροπη κ. Λαρίου φιλόλογο, είχαμε στα θρησκευτικά τον κ. Γκιζέλη (τι έχουμε ζήσει ΠΑΝα μου), στα αγγλικά τον κ. Σπυρόπουλο (δώσε μου δύναμη θεέ), μια άλλη χρονιά είχαμε στα μαθηματικά τον κ. Σκιαδά (καλά, άλλη περίπτωση), είχαμε και είχαμε. Α… ναι, και τον κ. Κανδηλιώτη στη μουσική, με κείνο το φοβερό Volvo και μαθαίναμε τις νότες. Στα τόσα χρόνια μουσικής, μιά φορά μόνο μπήκε στην τάξη ένα αρμόνιο και ακούσαμε ήχους αληθινούς.

Δεν θυμάμαι κάτι επαναστατικό από τους καθηγητές μας, μερικοί ήσαν προοδευτικοί γιατί τους έβλεπες πως σε αντιμετώπιζαν, αλλά η εποχή η μαύρη είχε απλώσει παντού τα πλοκάμια της.

Όταν έπεσε η χούντα και μετά στην πρώτη επίσημη επέτειο του Πολυτεχνείου και στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, ήμουν κι εγώ εκεί με φίλους μου. Τότε, τη βραδιά εκείνη με το ένα εκατομμύριο και βάλε κόσμο στους δρόμους, ένιωσα σα θεός, άτρωτος. Μετά, στις επόμενες επετείους, σαν γέμισαν οι δρόμοι με μαλλιά της γριάς, με σουβλάκια, με λουκάνικα αχνιστά τύπου Σικάγου, με πάσης φύσεως πανηγυριώτικα καλούδια, στρόφαρα αλλιώς, δεν πάτησα πάλι το πόδι μου σε πορεία του Πολυτεχνείου. Γιατί, κοντά με το μαλλί της γριάς, ξεκίνησαν και τα κόμματα το δικό τους χαβά, το δικό τους παραμύθι. Κόμματα και μαλλί της γριάς, ένα κουβάρι πιασάρικο μα ανθυγιεινό.

Άφησα την επανάσταση στη μέση, πρόδωσα τα «αυθόρμητα» λαϊκά κινήματα, τράβηξα μακριά από την πολιτική σαπίλα. Εκείνα τ’ αρχαία χρόνια, κάποιοι φωνασκούσαν λέγοντας: φέρτε μου ένα νεκρό του Πολυτεχνείου, κάποιοι άλλοι εξαργύρωσαν τον υλισμό τους με θέσεις στη πολιτική, ένας τεράστιος κουβάς με περιττώματα συνεργάστηκε για «το καλό όλων μας». Ευτυχώς, έφυγα νωρίς.

Κοιτάζοντας το Πολυτεχνείο σήμερα, οι νεκροί του δεν ησυχάζουν, δεν τους αφήνουν όλοι αυτοί που εκμεταλλεύονται τη θυσία τους. Ανίκανοι οι ίδιοι να στήσουν το κορμί τους μπροστά από ένα άρμα μάχης, συνεχίζουν να φλυαρούν. Τότε, μετρούσαν οι πράξεις, σήμερα μετράνε οι θεατρινισμοί, γιατί σήμερα το Πολυτεχνείο ένα καλοστημένο πολιτικό θέατρο είναι, οι νεκροί του έχουν αποσυρθεί σε άλλα πεδία, πεδία ηρωικά.

Για να σωθεί ατόφια στη μνήμη μας η θυσία του Πολυτεχνείου, ο δρόμος είναι μονάχα ένας, να καταργηθεί αυτή η επέτειος με τον άθλιο τρόπο που γίνεται εδώ και δεκαετίες. Να αποσυρθούν από το Πολυτεχνείο όλα τα κόμματα (στην κυριολεξία όλα) γιατί αυτά μολύνουν χώρο ιερό. Και το Πολυτεχνείο δεν ανήκει σε κανένα κόμμα. Ανήκει στους νεκρούς του και σε αυτούς που ποτέ τους δεν εξαργύρωσαν την επαναστατικότητά τους. Υπάρχουν κι αυτοί, αλλά είναι λίγοι, δεν κάνουν θόρυβο. Θόρυβο κάνουν μόνο οι ιδεολογίες και οι άδειοι τενεκέδες.