Οι "προοδευτικοί" έν Γαλατσίω φίλοι μας ... και όχι μόνο

Συχνά-πυκνά ακούμε όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας, στα καφέ, σε συνέδρια, σε πολιτικές συγκεντρώσεις, σε τηλεοπτικά πάνελ, όπου τέλος πάντων βρίσκεται κόσμος και κοσμάκης και συζητά σαν βαθύς γνώστης που είναι της ζωής, την σοφιστικέ λέξη: «προοδευτικός».

Επειδή είμαι ολιγογράμματος και αγνοώ τι πάει να ειπεί η ωραία αυτή ατμοσφαιρική λέξη, άνοιξα ένα σοβαρό λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Και όταν λέω σοβαρό, δεν εννοώ το λεξικό του κυρίου Μπαμπινιώτη που ακούγεται ευρέως ή πάλι κάποιοι συνέλληνες το έχουν σαν ευαγγέλιο. Όχι, δεν καταφεύγω σε μέτρια λεξικά όπως το ανωτέρω μα σε λεξικά ό λ η ς της ελληνικής γλώσσας που δεν συμπυκνώνουν την γλώσσα μας σε τέσσερα τομίδια αλλά σε ογκώδεις τόμους επί τόμων. Ανοίγοντας λοιπόν το λεξικό στο λήμμα «προοδευτικός» μεταγράφω με ακρίβεια όσα διάβασα: προοδευτικός, ο βαίνων, οδεύων προς εμπρός, μτφ. ο φιλοπρόοδος, νεωτεριστικός, αντίθ. οπισθοδρομικός, συντηρητικός: προοδευτικαί αρχαί – αντιλήψεις – ιδέαι, - επεκράτησεν η προοδευτική πολιτική. 2/ συνήθως και επί ανθρώπου, ο αγαπών την πρόοδον, ο φίλος των νεωτεριστικών αρχών έν τη επιδιώξει της βελτιώσεως, εξελίξεως των έν τη κοινωνία πραγμάτων, φιλοπρόοδος, νεωτεριστής – ούτω κ προοδευτικόν κόμμα (το έχον ώς περιεχόμενον της πολιτικής αυτού την προϊούσαν βελτίωσιν, κατ’ αντιδιαστολήν προς το ριζοσπαστικόν). 3/ ο διεπόμενος υπό του συστήματος της αριθμητικής προόδου, ο αύξουσαν πρόοδον ακολουθών: προοδευτική φορολογία.

Δεν θέλω να συνεχίσω μην βαρύνω το κλίμα. Διαβάζοντας λοιπόν τ’ ανωτέρω, τότε εγώ πως νόμιζα ότι προοδευτικός είναι ο αριστερός στις πολιτικές πεποιθήσεις του άνθρωπος μόνο; Έτσι δεν μεγαλώσαμε; Με αυτά τα στερεότυπα ότι αριστερός = προοδευτικός; Ας αφήσω όμως τους αριστερούς στην ησυχία τους και ας πάω στους δεξιούς, αυτούς που με τις πράξεις τους, αγιοποίησαν την αριστερά στην Ελλάδα. Αυτό συνέβη τα αρχαία χρόνια προ του 21^ου αιώνα. Σήμερα, στην εποχή μας, όταν λέμε δεξιά, εννοούμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος εντός ή εκτός βουλής από την άκρα δεξιά έως και άκρα αριστερά. Όλο αυτό το μεγάλο πολιτικό φάσμα είναι δεξιό, είτε το παραδέχεται είτε όχι, διότι οι πράξεις είναι εκείνες που φανερώνουν την ουσία και όχι τα λόγια. Τα λόγια στη ελληνική πολιτική σκηνή, ήταν και εξακολουθούν να είναι παχιά, έχουν πολύ λίπος, συνεπώς είναι λόγια ανθυγιεινά.

Σε όλο αυτό το δύσβατο μονοπάτι της πολιτικής εκτροπής έν Ελλάδι, η μόνη σταθερά ήταν και είναι το ΚΚΕ, με αρνητικό τρόπο βέβαια, μα δεν το ακουμπάμε. Γιατί; Μα διότι έχει την μεγαλύτερη ιστορία, με τα λάθη του ασφαλώς αλλά και με τις καλές του στιγμές. Αντιφατικό εννοείται κι αυτό μα η δική του αντιφατικότητα είναι ελάχιστη στην αντιφατικότητα της δεξιάς (πιο πάνω είναι σαφές ποια είναι η δεξιά). Οπότε, την ιστορία, που δουλειά της είναι να καταγράφει και όχι να διδάσκει, δεν την ακουμπάμε καθόλου. Εξάλλου, όπως λένε οι γνωρίζοντες, την ιστορία την γράφουν οι νικητές, ή μάλλον, των νικητών η ιστορία έχει την καλύτερη δυνατή προβολή.  

Μιλώντας σε προηγούμενα άρθρα για την αριστερή διανόηση, που συναθροίζεται, πως φλυαρεί κτλ., αδίκησα μάλλον κάποιους συμπολίτες μας, και για να επανορθώσω, ας γίνω περισσότερο ακριβής. Αριστερή και δεξιά διανόηση, είναι ένα και το αυτό, το ίδιο νήμα του κουβαριού. Όταν ακούμε την λέξη «αριστερός» ας έχουμε στο νού μας ότι αυτός ο άνθρωπος είναι «δεξιός» και το αντίθετο. Όταν λοιπόν, γίνεται κοινωνός μιάς τέτοιας συνάθροισης, η σαν περαστικός πεζοπόρος γίνεται άθελά του ωτακουστής, ο καθένας από εμάς, ας μην παίρνει τοις μετρητοίς όσα θ’ ακούσει. 

Δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, σοσιαλδημοκράτης, κεδρώος, φιλελεύθερος, νέο-φιλελεύθερος, ανταρσύας, κκε-μλ, κκε-λμ, ακροδεξιός, κιναλίστας, και ό,τι άλλο που δεν μου έρχεται τώρα, χάριν της οικονομίας, είναι η λεγόμενη δεξιά. Και το ΚΚΕ δεξιό κόμμα είναι, αλλά το γράφω ψιθυριστά μην και πληγώσω καλούς ανθρώπους.