Μ.Κ.Ο. στο ΠΑΛΑΙ και παίζω-πορεία

Προ ημερών, ο πρώην πρόεδρος της «Δράσης» κ. Ίκαρος Πετρόπουλος, έκανε μία δημοσίευση σχετικά με την δενδροφύτευση που έγινε στον  περιβάλλοντα χώρο του ΠΑΛΑΙ από κάποια Μ.Κ.Ο. Δικαίως, κατά την γνώμη μου διαμαρτυρήθηκε που ο Δήμος δεν κάλεσε στην δενδροφύτευση και την «Δράση», σύλλογο φτιαγμένο από πολίτες του Δήμου που έχει μάλιστα σημαντικό έργο στην πλάτη του. Καλώς μάλιστα επισημαίνει τον ομιχλώδη τρόπον τινά της εμπλοκής της έν λόγω Μ.Κ.Ο στα πράγματα του Δήμου.  Άγνωσται αι βουλαί του Δήμου φυσικά, ποιος και γιατί πρότεινε και έφερε την συγκεκριμένη Μ.Κ.Ο αφενός και αφετέρου ποιο είναι ακριβώς το έργο και ο σκοπός της.

Μπορεί σε πολλά ο γράφων να διαφωνεί με την ιδεολογική θέση του κ. Ίκαρου Πετρόπουλου, όμως αυτό δεν στέκεται εμπόδιο να αναφέρω ότι ο άνθρωπος αυτός, πραγματικά είναι άνθρωπος δράσης, έχει παραδώσει έργο στην πόλη μας σημαντικό, άξιο λόγου, και εξακολουθεί να προσφέρει. Χωρίς ιδιοτέλεια, κάτι που δεν νομίζω ότι πράττει η εμπλεκόμενη Μ.Κ.Ο. Γενικότερα, οι Μ.Κ.Ο, εφόσον λαμβάνουν χρήματα από το αρμόδιο υπουργείο (νομίζω των εξωτερικών), παύουν αυτόματα να δρούν από ανιδιοτέλεια, όπως δηλαδή πράττει ο σύλλογος της «Δράσης» όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο επί προεδρίας Ίκαρου Πετρόπουλου αλλά και επί της προεδρίας του σημερινού της προέδρου κ. Ηλία Ανδριόπουλου.

Το θέμα του εθελοντισμού -στην Ελλάδα, διότι στις άλλες χώρες του κόσμου δεν ξέρω-, είναι, θέμα παρεξηγημένο. Από τον ανιδιοτελή εθελοντισμό μέχρι αυτούς που τον χειρίζονται, υπάρχει νομίζω μεγάλη απόσταση. Ας δώσω ένα μικρό παράδειγμα: Στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα, ζητούσαν εθελοντές φωτογράφους, μου άρεσε η ιδέα, ασχολιόμουν με την φωτογραφία πολύ σοβαρά, είχα μία Cannon A1 με φακούς πολλούς, τον νορμάλ, ευρυγώνιο, δυνατούς zoom κτλ. Με την εμπειρία λοιπόν του φωτογράφου αλλά και την δημοσιογραφική, έκανα αίτηση και με δέχτηκαν αμέσως. Πήγα στο πρώτο ραντεβού, τα είπαμε ωραία με το αρμόδιο γραφείο, με κάλεσαν έκ νέου, μου πήραν μέτρα για τη στολή μου, μιλήσαμε πάλι, για τα καθήκοντά μου, τις υποχρεώσεις μου κτλ. Κατόπιν συνεννόησης, θα ήμουν στα αγωνίσματα του στίβου, μία μάλιστα από τις υποχρεώσεις μου, θα ήταν, κάθε φορά που θα τελείωνα την βάρδια μου, να παραδίδω τα φίλμς στον αρμόδιο υπάλληλο του Αθήνα 2004. Όλα καλά κυλούσαν, μέχρι που με κάλεσαν κάποια στιγμή στο γραφείο και μου είπαν: ξέρετε, τελικά, δεν σας θέλουμε για φωτογράφο αλλά για βοηθό φωτογράφου! Παραξενεύτηκα και ρώτησα: δηλαδή, ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος μου; Δεν καταλαβαίνω. Κοιτάξτε, απάντησε ο διευθυντής του αρμόδιου γραφείου, εσείς θα έχετε όλα τα απαραίτητα εργαλεία του φωτογράφου, τα φίλμς, τις μηχανές του, τους τρίποδές του, και κάθε φορά θα του δίνετε ό,τι σας ζητά, θα είστε το δεξί του χέρι! Πρέπει να γέλασα δυνατά, διότι μία ωραία κυρία που ήταν καθισμένη σε κοντινό γραφείο μειδίασε κρυφά. Απόρησε με το τρανταχτό γέλιο μου ο διευθυντής, και δήθεν στεναχωρημένος του λέω: κύριε διευθυντά, ήρθα εδώ για φωτογράφος, έτσι μου είπατε, τώρα μου λέτε κάτι εντελώς διαφορετικό, λυπάμαι, δεν θέλω να συμμετάσχω άλλο στην εθνική υπόθεση. Μα γιατί; Με ρώτησε με ενδιαφέρον ο διευθυντής. Διότι, του είπα, από το να κουβαλάω τα συμπράγκαλα ενός ακριβοπληρωμένου φωτογράφου, προτιμώ να έχω στα χέρια μου και να χαϊδεύω τα βυζιά της κοπελιάς μου, ξέρετε, έχει καταπληκτικά βυζιά! Η καθισμένη υπάλληλος σηκώθηκε σαν σφαίρα και πήγε σε διπλανό γραφείο να γελάσει ανεμπόδιστα!

Για να επανέλθω λοιπόν μιάς και μακρηγόρησα, πίσω από τους αθώους εθελοντές υπάρχουν κάποιοι που βγάζουν χρήματα, αυτό πιστεύω και μακάρι κάποιος να με διαψεύσει, ειλικρινά το λέω, θα χαρώ να με διαψεύσει.  

Εκεί λοιπόν στη καθιερωμένη μάζωξη του Κονκλάβιου χθές το Σάββατο, αντί να έχουν σαν πρώτο θέμα συζήτησης το εξαιρετικό άρθρο του Ίκαρου Πετρόπουλου, είχαν σαν πρώτο θέμα εμένα! Ποιος είμαι, τι είμαι κτλ. ένας μάλιστα, έδωσε αναλυτική περιγραφή: είναι δεξιός, απολιτίκ και αντικομμουνιστής! Ένας άλλος πρότεινε να μου απαντήσουν σε όσα μαρτυρώ για την οχλαγωγή τους. Πολλές φορές χθές, πέρασε από το νού μου να σηκωθώ από την καρέκλα μου, λίγο παραδίπλα καθόμουν ούτως ή άλλως, και να τους πω: να εδώ είμαι, εκφραστείτε ελεύθερα! Όμως δείλιασα, φοβήθηκα την οργή τους!

Ας είναι, άλλη φορά ίσως οπλιστώ με θάρρος και αποκαλυφτώ. Μέχρι τότε, ας ακούσουμε ένα ωραιότατο τραγούδι.