Τα ιερά της πόλης μας...

Σήμερα το πρωί, στον μεγάλο περίπατο της Τρίτης, από τα Περβόλια και την Βέϊκου έφτασα να κατεβαίνω την Τράλλεων, πέρασα την Ωρωπού κι έφτασα στον Άη Ανδρέα – παρανόμησα τρόπον τινά εφόσον παραβίασα τα όρια του Δήμου Γαλατσίου χωρίς να ενημερώσω τις Αρχές. Αργότερα, στο διάβα της μέρας, πληροφορήθηκα από έγκριτο δικηγόρο ότι είχα κάθε δικαίωμα -εφόσον πεζοπορούσα-, να βρεθώ σε οποιονδήποτε Δήμο εντός του Νομού. Πάλι καλά που υπάρχουν και φίλοι νομικοί και διώχνουν τον φόβο της ενδεχόμενης παρανομίας. Από την άλλοτε σφύζουσα από ζωή πλατεία, έπιασα την Χαλεπά κατευθυνόμενος προς το κέντρο της Κυπριάδου, όμως κάπου λοξοδρόμησα κι έπεσα πάνω στο παρκάκι της Εύας.

Παλαιότερα, που η ηθική στην περιοχή μας άκμαζε, το γυμνό άγαλμα της Εύας διώχτηκε κακήν κακώς από το παρκάκι (στην συλλογική μνήμη όμως έμεινε τ’ όνομά της), πέρασε μία περιπέτεια στην Κυψέλη και κατέληξε τελικά δίπλα στην Αγίας Λαύρας, απέναντι σχεδόν από το αστυνομικό τμήμα. Από εκεί εδώ και χρόνια η γυμνή Εύα δείχνει τα κάλλη της -πρό της βρώσης του μήλου μάλλον- αλλά δεν σκανδαλίζει τον περαστικό που ίσως να την κοιτάξει αδιάφορα. Που πήγαν οι καλές εκείνες μέρες που τα όργανα της τάξης φύλαγαν τα ιερά και όσια της φυλής μας και μετέφεραν δώθε-κείθε την όμορφη πλην αμαρτωλή Εύα;

Σαν βγήκα από το πάλαι ποτέ παρκάκι της Εύας, έπεσα πάνω στον Βόρειο Πόλο, εισήλθα ευτυχώς πάλι στα όρια του Δήμου μου. Στα παλιά χρόνια, ο Βόρειος Πόλος οριοθετούσε τους βλάχους του Γαλατσίου από τους πρωτευουσιάνους Αθηναίους. Έβριζαν οι μέν τους δε και κυλούσε η ζωή γεμάτη αγάπη και αλληλεγγύη. Βέβαια σήμερα, το ζαχαροπλαστείο «Βόρειος Πόλος» που χάρισε τ’ όνομά του στην περιοχή, δεν υπάρχει πλέον, ούτε ο Θανάσης Βέγγος και ο Δήμος Σταρένιος υπάρχουν που είχαν εκεί τις κατοικίες τους.

Πάτησα το ιερό τσιμέντο της Γαλατσίου, πέρασα το φάντασμα της Ζαϊρας και λίγο αργότερα στάθηκα ασάλευτος καμαρώνοντας το δημαρχιακό μέγαρο. Στα πισινά χρόνια στεγαζόταν το Κ.Η.Ε.Θ.Α. (αν το γράφω και σωστά), μία απόρρητη υπηρεσία του υπουργείου εθνικής άμυνας και όλως περιέργως υπηρέτησαν εκεί και μερικοί κομμουνιστές συμπολίτες μας. Στ’ απόρρητα κι αυτοί!  

Σε λίγα λεπτά, έφτασα στον ιερό χώρο του ίντερνετ καφέ, εκεί που η ντόπια διανόηση είχε προ κορωναϊού το στέκι της και κάθε Σάββατο μεσημέρι χανόταν στην πολιτική αριστερή ανάλυση. Πού τώρα συναθροίζεται άραγε η ντόπια διανόηση; Ερημία όμως και στο κέντρο των διανοούμενων, έτσι, και με την τσίκνα από την λαϊκή να θέλει να με διώξει, γύρισα κατά του Μοστρού, κάθισα λίγο σ’ ένα παγκάκι να ξεκουραστώ και κατηφόρισα για το σπίτι. Λίγο πριν φτάσω στην πλατεία, άκουσα οχλαγωγή, έχει γούστο -σκέφτηκα αστραπιαία-, να τόλμησε κανείς να εισέλθει στην πλατεία χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα και να ανέλαβε η αστυνομία να επιβάλει την τάξη δια της πειθούς. Όπως συνηθίζει εννοείται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στην εκπαίδευση των αστυνομικών το βασικό μάθημα δεν είναι ο χειρισμός του κλομπ ή του πιστολιού, αλλοίμονο, είναι η μαιευτική. Η σωκρατική αντίληψη! Όπου δηλαδή όργανο της τάξης, και ένας έν δυνάμει φιλόσοφος.