Η αναρχία της πόλης μας

Η αναρχία της πόλης μας

 

Κανείς μας φαντάζομαι δεν διαφωνεί για την χρησιμότητα του ΜΕΤΡΟ στην πόλη μας. Θα αλλάξει εντελώς την ποιότητα της ζωής μας όταν κάποτε λειτουργήσει. Θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξει την ποιότητα ζωής προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο. Όπως είναι δομημένη η πόλη μας, δύσκολα σώζεται μα το ΜΕΤΡΟ είναι μία ευκαιρία. Απλά, ο χρόνος θα δείξει αν όντως είναι μία ευκαιρία ή όχι.

Η καθημερινότητά μας, κάθε μέρα και ώρα που περνάει γίνεται ολοένα και δυσκολότερη από τις παρενέργειες των έργων που έχουν ήδη αρχίσει. Τα προβλήματα θα ενταθούν ακόμα περισσότερο όταν ξεκινήσουν τα φορτηγά να μεταφέρουν χώμα από την στοά του μετροπόντικα προς το λατομείο της ΛΑΤΟ για την επιχωμάτωση του χώρου ή για οπουδήποτε αλλού. Ας οπλιστούμε με υπομονή.

Πέραν αυτών, όλοι μας γνωρίζουμε εφόσον ζούμε δώ, τι συμβαίνει με τις καταλήψεις των πεζοδρομίων από τα πάσης φύσεως καταστήματα, βιώνουμε καθημερινά τα αποτελέσματα από τα τριπλό-παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις κεντρικές αρτηρίες και ειδικότερα στην Λ. Βέϊκου, τα μποτιλιαρίσματα αποτελούν μέρος της ενιαίας εικόνας. Ν’ αλλάξουν όλα αυτά είναι όχι μόνο δύσκολο αλλά μάλλον ακατόρθωτο. Αναλογικά, ευθύνες για το χάλι αυτό έχει ο Δήμος, η τροχαία, εμείς σαν οδηγοί, οι επαγγελματίες των καταστημάτων που παλεύουν για την επιβίωση κτλ. Όλοι αγανακτούμε και όλοι έχουμε δίκιο μιάς και θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας έστω και κάτω από τις αντίξοες αυτές συνθήκες.

Μία απλή και μόνο παρατήρηση όλων αυτών, δείχνει ξεκάθαρα ότι στην πόλη μας πλέον από τώρα και στο μέλλον θα κυριαρχεί η αναρχία. Η κακώς εννοούμενη αναρχία, διότι δεν πρέπει να την μπερδεύουμε με κείνη την ουτοπική αναρχία της τέλειας κοινωνίας. Ακόμα και ο κομμουνισμός, όπως έχω διαβάσει, είναι ένα σκαλοπάτι πριν το τελικό στάδιο της απόλυτης κοινωνίας, της άναρχης δηλαδή κοινωνίας. Από αυτό το στάδιο βρισκόμαστε χιλιάδες ακόμα χρόνια μακριά, αλλά νομοτελειακά, κάποτε θα αποκτήσουμε κι εμείς οι άνθρωποι κοινωνία ίδια με αυτή που έχουν στον καιρό μας δύο τουλάχιστον κοινωνίες.

Η μία κοινωνία είναι οι μέλισσες και η άλλη είναι τα μυρμήγκια. Έχετε παρατηρήσει ποτέ τα μυρμήγκια πως ζούν; Πως εργάζονται; Έχετε μελετήσει τις μέλισσες πως ζούν μέσα ή έξω από τις κυψέλες τους; Αυτές οι κοινωνίες έχουν νοημοσύνη, κάτι που εμείς δεν έχουμε διότι βρισκόμαστε ακόμα στο στάδιο της σκέψης. Η σκέψη, όσο και να εξελιχθεί, παραμένει σκέψη, δεν γίνεται νοημοσύνη. Στα μυρμήγκια ή στις μέλισσες, πράττουν, δεν ρωτάνε τι να κάνουν κανέναν αρχηγό. Το κάθε μυρμήγκι και η κάθε μέλισσα δρούν συνεχώς δίχως εντολές και δρούν προς το συμφέρον της κοινότητας. Η βασίλισσα που φαινομενικά δείχνει ο αρχηγός στην κυψέλη, τύποις είναι, εξάλλου με τον κηφήνα συνευρίσκεται σεξουαλικά για την αναπαραγωγή, οι υπόλοιπες μέλισσες φροντίζουν και για την τροφή αυτών των παρασίτων (βασίλισσας και κηφήνα) διότι αυτό είναι καλό για την εξέλιξη της κοινωνίας τους. Το κάθε μέλος της κοινότητας εργάζεται ανεξάρτητα από το άλλο προς τον κοινό σκοπό.

Είναι θαυμαστές αυτές οι προηγμένες νοητικά κοινωνίες και έτσι θαυμαστές θα γίνουν και οι ανθρώπινες κοινωνίες στο μακρινό μέλλον. Εκείνο το εργαλείο που μας λείπει προς το παρόν, είναι η κλείδα, αυτή δηλαδή η ενέργεια που από την εξέλιξη -που είναι γραμμική-, θα μας πάει στην ανέλιξη. Αυτή η κίνηση προς τα άνω, απαιτεί έμπνευση, για την έμπνευση όμως προϋπόθεση είναι η δική μας καλλιέργεια. Αυτό όλο συνεπάγεται ένα ΕΓΩ σχεδόν εξαφανισμένο, διότι αυτό είναι που γεννά όλες τις παθογένειες, τις συγκρούσεις, τους φόβους, τη χωριστικότητα.

Δυστυχώς, στην εποχή μας μιάς και αυτήν γνωρίζουμε καλά, ανάμεσά μας, εισχωρούν οι ιδεολογίες, οι χιλιάδες ερμηνείες τους, και όλο αυτό το συγκρουσιακό κλίμα που μας κρατά δέσμιους, συντηρείται και διαιωνίζεται. Είναι θλιβερό, να ακούμε αρχηγούς για να μας λένε τι να κάνουμε, ενώ κάλλιστα μπορούμε να πορευθούμε μόνοι μας δίχως συμβουλάτορες, δίχως αυτούς που τους έχουμε επιτρέψει και έχουν μπει στη ζωή μας.

Αν εμείς σήμερα είχαμε την νοημοσύνη των προαναφερόμενων εξελιγμένων κοινωνιών, ακόμα και στην πόλη μας με τα τόσα προβλήματα, θα ζούσαμε αρμονικά. Αλλά ζούμε κόντρα στη φύση. Η ορατή λύση στέκεται λίγο μακριά προς το παρόν, μερικές χιλιάδες χρόνια. Οπότε, ας έχουμε υπομονή, μπόρα είναι και θα περάσει …