Ποιόν Λιγούρη να ψηφίσω παππού;

Ποιόν Λιγούρη να ψηφίσω παππού;

 

Αυτό που συμβαίνει σε κάθε προεκλογική περίοδο στην τίμια πατρίδα μας, μπορεί να δώσει άφθονη τροφή σε ψυχιάτρους, ψυχολόγους και λοιπούς που ασχολούνται με θέματα εγκεφαλικά και όχι μόνο.

Το παράλογο δεν έχει ιδεολογία, βρίσκεται παντού και διαχέεται σαν τον κορονωϊό καλή ώρα. Έχει αποκτήσει ρόλο πανδημίας μιάς κι απλώνεται έξω από τα σύνορά μας και φτάνει μέχρι τις εσχατιές του πλανήτη. Κοιτάξτε όπου θέλετε, σ’ Ανατολή και Δύση, σε χώρες πολιτισμένες ή τριτοκοσμικές, σε κάθε γωνιά της γήινης σφαίρας (εντάξει, δεν είναι ακριβώς σφαίρα), κοιτάξτε όπου υπάρχουν κράτη ή κρατικά μορφώματα (σαν το δικό μας για παράδειγμα), παρακολουθήστε όλους αυτούς που ηγούνται του κόσμου, όλους τους άλλους επίσης που δεν ηγούνται αλλά ακολουθούν. Όλοι αυτοί που είναι ηλίθιοι, αιμοδιψείς, ψυχιατρικά ασθενείς, με δυό λόγια, αυτοί που παραβιάζουν κάθε νόμο που οι ίδιοι φτιάχνουν, έχουν ένα κοινό γνώρισμα, όλοι τους: είναι άπληστοι.

Μία λέξη, «άπληστοι», καλύπτει όσα θέλουν να κρύψουν κι εφευρίσκουν ένα σωρό γελοιότητες για να τονώσουν την απληστία τους. Είτε είναι φυσικά πρόσωπα (πολιτικοί, δισεκατομμυριούχοι, ή ό,τι άλλο θέλουν) είτε είναι κράτη, είναι αχόρταγοι. Θέλουν κι άλλα, δεν σταματούν ποτέ παρά μόνο όταν ο Βαρκάρης μ’ ένα κάλπικο νόμισμα θα τους περάσει «απέναντι», στην «μαύρη τρύπα», εκεί που ήμασταν και πριν γεννηθούμε – όπως μολογούσε ο σχωρεμένος ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική του».

Όπου και να κοιτάξει κανείς, από την ιμπεράλα Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον Μέγα Αλέξανδρο, μέχρι τον Οθωμανό σατράπη και τον Αμερικάνο ή Κινέζο ιμπεριαλιστή, χώρια και όλοι μαζί, θέλουν τα πάντα, κάθε πόρο του πλανήτη τον θέλουν δικό τους. Θα έλεγα και την κοσμοκράτειρα Αγγλία καθώς και την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, αλλά αυτές από μόνες τους χρήζουν ειδικής μελέτης. Από μόνες τους υπήρξαν άλλοι πλανήτες.

Η παγκόσμια αρρώστια που έχει απλωθεί και σκεπάζει με φόβο κάθε ζώντα οργανισμό, έχει φυσικά και στην τίμια πατρίδα μας απλώσει τα πλοκάμια της με τους ιδεολογικούς αχυράνθρωπους της, όλους αυτούς τους απίθανους τύπους (ανεξαρτήτως φύλου) που δρουν παρασιτικά και απομυζούν την ενέργεια αυτής της μοναδικής μας πατρίδας.

Αυτοί οι απίθανοι τύποι, που είτε υπάρχουν λόγω του νεποτισμού είτε άλλων υποδεέστερων λόγων – κομματικών, θρησκευτικών και λοιπών παραμέτρων, αυτοί που με τις πολιτικές τους που έχουν στείλει την πατρίδα μας στα κάγκελα, στη φτώχια και στην διαρκή παρακμή, όλοι αυτοί, με περίσσιο θράσος ζητάνε την ψήφο μας. Δεν έχει σημασία αν είσαι δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, ό,τι κι αν είσαι, όλοι αυτοί σε έχουν προδώσει, όχι μία φορά, συνέχεια αυτό κάνουν. Παίζουν έκ του ασφαλούς σε βάρος σου, σε βάρος μας.

Τότε, αν δεν είσαι κομματικό όργανο που είναι η μνήμη σου; Τόσο εύκολα ξεχνάς που σε έχουν οδηγήσει όλοι αυτοί; Αν είσαι κομματικό όργανο, το καταλαβαίνω, είσαι περισσότερο ανεπαρκής από τους υπόλοιπους και ζητάς μιά ζεστή αγκαλιά, μιά θαλπωρή, μιά ασφάλεια τέλος πάντως σε κάποιο κόμμα, στο οποιοδήποτε κόμμα. Αν μάλιστα αυτό το κόμμα γίνει και κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα για σένα, μετέχεις της εξουσίας νομίζεις και ότι σου αυξάνεται και η πεσμένη λίμπιντο.

Όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που μας καλεί να το ψηφίσουμε για να συνεχιστεί η παράνοια στη ζωή μας, μας κουνάει διαρκώς το χέρι λέγοντάς μας: «Καραμανλής ή τάνκς», «αλλαγή τώρα», «ναι στο όχι του δημοψηφίσματος», «εμείς εναντίον όλων» και πόσα ακόμα φαιδρά που ένα μικρό παιδί ντρέπεται να εκστομίσει. Αυτοί όμως δεν ντρέπονται διότι δεν έχουν μέσα τους την αγνότητα ενός παιδιού αλλά το σαράκι της απληστίας και φυσικά την κάλυψη της ιδεολογίας.  

Τι αλήθεια πρέπει να ψηφίσουμε που να προάγει το Κοινό Καλό, το δικό μας και κατ’ επέκταση και της πατρίδας μας; Αν βάλουμε την λογική δίπλα στο παράλογο, η λογική θα κάνει πίσω, γνωρίζοντας ότι αυτό -το παράλογο-, είναι ανίκητο. Οπότε, ας έχουμε υπομονή, ίσως σε μερικές χιλιάδες χρόνια αυτό το σκηνικό ν’ αλλάξει εφόσον εμείς θα έχουμε αλλάξει πρώτα από αυτό.

Μέχρι τότε, ας συνεχίσουμε να πολεμάμε μεταξύ μας για την απληστία των λίγων ή πολλών σφετεριστών της εξουσίας.

Πεζοπόρος