Η άδεια και όμορφη πόλη μας τις μέρες του Πάσχα

Η άδεια και όμορφη πόλη μας τις μέρες του Πάσχα

 

Τέτοιες πασχαλιάτικες μέρες, χαίρεσαι πραγματικά να πεζοπορείς στους δρόμους της πόλης δίχως ορατούς κινδύνους. Άδειοι οι δρόμοι από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, χωρίς θόρυβο και πίεση η καθημερινότητα, και με λιγοστούς ανθρώπους.

Νομίζω ότι ο Αριστοτέλης είχε ορίσει ώς τέλεια πόλη, αυτή των 3000 περίπου κατοίκων, όπου, όλοι οι πολίτες της θα γνωρίζονταν μεταξύ τους καλά αφενός και αφετέρου όλοι τους στη διάρκεια της ζωής τους θα αναλάμβαναν μία δημόσια θέση, συμμετέχοντας έτσι στο Κοινό Καλό. Αυτό, εφόσον δεν εφαρμόστηκε, θεωρήθηκε ουτοπικό και φυσικά γεννήθηκε και ο όρος του «ιδιώτη», αυτού που δεν ασχολείται με τα Κοινά, όρος κακός, που γέννησε όμως η μετάλλαξη της κακώς εννοούμενης δημοκρατίας.

Εμείς οι Έλληνες, μπορεί να θεμελιώσαμε φιλοσοφικά το δημοκρατικό σύστημα αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε ούτε από εμάς ούτε από κανένα άλλο έθνος. Οι δυτικές κοινωνίες ονομάζουν Δημοκρατία το πολιτικό σύστημα με πρώτους τους Γάλλους του Republique, με τους Αμερικανούς που διαχωρίζουν το δημοκρατικό από το ρεπουμπλικανικό κόμμα, κτλ.

Κανείς σήμερα νομίζω δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η ηγεσία της Γαλλικής Επανάστασης διαπνεόταν από τις ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού και η αντίστοιχη της Ρωσικής Επανάστασης από την Μαρξιστική και Κομμουνιστική Θεωρία. Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα των χιλιάδων Γάλλων και Ρώσων επαναστατών τα οποία βίαια και αιματηρά εκδίωξαν τους βασιλιάδες και τους τσάρους, μη γνωρίζοντας καν γραφή και ανάγνωση, δεν είναι σίγουρο ότι επαναστάτησαν με βάση ιδεαλιστικά κίνητρα. Μάλλον επαναστάτησαν διεκδικώντας βασικά ίση κατανομή των υλικών αγαθών προκειμένου να επιβιώσουν. Δηλαδή μέσω των επαναστάσεων διεκδίκησαν το Res-Public (Ύλη κοινή για όλους). Λόγω αυτού του γεγονότος μπορούμε να θεωρήσουμε αυτές τις επαναστάσεις ρεπουμπλικανικές, δηλαδή επαναστάσεις «Δημοσίου Συμφέροντος». Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι η μέν Γαλλική Επανάσταση οδήγησε στη γέννηση ενός Βοναπάρτη, η δε Ρωσική Επανάσταση στην ηγεσία του Στάλιν. Ο μεν πρώτος δεν μπορούμε να πούμε ότι εμφορείτο από το πνεύμα του Γαλλικού Διαφωτισμού, ούτε ο δεύτερος από την Μαρξιστική Ιδεολογία.

Όλες οι παραπάνω σκέψεις, έτρεξαν στο μυαλό ανεμπόδιστα αντικρύζοντας την άδεια πόλη μας, την όμορφη πόλη μας των ημερών αυτών, των ιερών για τους περισσότερους ανθρώπους εφόσον ακολουθούν το χριστιανικό Δόγμα.

Ο άνθρωπος, από τη φύση του έχει την θρησκεία εντός του, πριν ακόμα αυτή εφευρεθεί και αποκτήσει διαφορετικά ονόματα σε Ανατολή και Δύση. Ακόμα και αυτός που δηλώνει άθεος, έχει πίστη. Πιστεύει στην αθεΐα. Και ο αγνωστικιστής, πιστεύει στον αγνωστικισμό. Και ο υλιστής, πιστεύει στην Ύλη. Ο Καζαντζάκης έλεγε: δεν πιστεύω πουθενά, δεν ελπίζω πουθενά, είμαι λεύτερος. Και αυτός πιστός, πίστευε σε αυτά που έλεγε.

Οι θρησκείες δεν είναι κακές, κάθε άλλο, βοηθάνε τον άνθρωπο στον σύντομο βίο του επί της γης. Οι αιρέσεις που δημιουργήθηκαν προερχόμενες και αυτές από στρεβλώσεις -όπως αυτές των Ιδεών-, αυτές με τον φανατισμό που τις διέπουν, κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο και του στερούν την ελευθερία του.

Εγώ, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, είμαι χριστιανός Ορθόδοξος. Από μικρός, έμαθα να θεωρώ ως πηγή κακού τον καθολικό, τον Εβραίο, τον μάρτυρα του Ιεχωβά, τον μουσουλμάνο, τον ακόλουθο του Βούδα, όπως και αυτοί πάλι έμαθαν να κάνουν το ίδιο, να θεωρούν ώς κάτι κακό το θρησκευτικό δόγμα του άλλου, και το δικό μου. Βέβαια, όλες αυτές οι θρησκείες είναι παρακλάδια του Ιουδαϊσμού, όλες τους έχουν θετικά και αρνητικά σημεία να δείξουν, όλες όμως γεννήθηκαν σε εποχές που ο άνθρωπος τις είχε ανάγκη. Αν αφαιρέσουμε από τη ζωή μας σήμερα όλες αυτές τις γεννήσεις, θα μείνει μέσα μας ο αγνός θρησκευτικός άνθρωπος που έπλασε η μάνα Φύση.

Από συνήθεια και μόνο -έχοντας από κοντά τις σκέψεις αυτές-, παρακολούθησα τον Επιτάφιο στην περιφορά του, παραβρέθηκα το βράδυ της Ανάστασης στην Αγία Γλυκερία να δω το show από τους ιερείς μέσα στις πολύχρωμες περσικές φορεσιές τους, δίπλα μου έσκαγαν τα βαρελότα και τα πυροτεχνήματα των ηλιθίων και επικίνδυνων συμπολιτών μας. Σε όλο αυτό το αλησβερίσι, πουθενά δεν υπήρχε ο Χριστός.

Αυτός, αν υπάρχει, είναι μέσα μας, είναι στις πράξεις μας και όχι στα λόγια μας, βρίσκεται στο «Αγαπάτε αλλήλοις» και στο «θεοί εστέ», όχι στον χαβαλέ της Παράδοσης.

Ιωσήφ Στάλιν - Πεζοπόρος