Όλα είναι δρόμος …

Όλα είναι δρόμος …

 

Το πραγματικό ταξίδι, λένε, δεν έχει τέλος, δεν έχει καν προορισμό, η χαρά του έγκειται ακριβώς σε αυτό, και για τον λόγο αυτό είναι διαρκές, δεν τελειώνει ποτέ. Μα ο θάνατος, ο θάνατος δεν δίνει τέλος σε οποιοδήποτε ανθρώπινο ταξίδι; Όχι, ακόμα κι αυτός είναι μέρος του ταξιδίου διότι μαζί με αυτόν επέρχεται μεταμόρφωση, αναγέννηση, συνεχής πορεία προς τα εμπρός, πορεία εξελισσόμενη με κατεύθυνση ανέλιξης. Έτσι τουλάχιστον μολογάνε οι δικοί μας προσωκρατικοί φιλόσοφοι με τον Πυθαγόρα πρώτο και τα υπόλοιπα θηρία της παγκόσμιας επιστήμης, Ηράκλειτο, Παρμενίδη, Πρωταγόρα, Εμπεδοκλή, και φτάνοντας στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα κλείνει ο κύκλος της πραγματικής διανόησης. Με τον θάνατο του Σωκράτη πέθανε και η πραγματική Ελλάδα, με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο -τον μοναδικό ελληνικό εμφύλιο, διότι οι μεταγενέστεροι στάθηκαν εμφύλιοι για ξένα συμφέροντα-, άνοιξε σταδιακά η πόρτα της ρωμαϊκής συμφοράς. Εμείς σήμερα, είμαστε το αποτέλεσμα αυτής της πτώσης από το Φως στον ακραίο υλισμό.  

Απ’ ό,τι λένε τουλάχιστον οι λέξεις, αυτό σημαίνει και ο άνθρωπος, άνω θρώσκω, ούτε κάτω ούτε πλαγίως. Άνω, διότι η πορεία ακολουθεί τροχιά ανέλιξης. Το πως ο κάθε άνθρωπος θα φτάσει στο δικό του σημείο ανέλιξης, είναι κάτι που τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω να πω. Μόνος του ο καθένας όμως θα βαδίσει τον δρόμο παρόλο που είναι μέρος του Όλου. Μπορεί να ξεστρατίσει, μπορεί να πέσει, μπορεί να του συμβούν χίλια δυό πράγματα, ανυπέρβλητες δυσκολίες ή καλές στιγμές, όλα αυτά δικά του είναι, εμπειρίες κατάδικές του, βιώματα που του διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και συνεχίζει το ταξίδι του.

Εμπόδια δύσκολα βάζουν στην ανθρώπινη πορεία προς τα Άνω, όλα αυτά τα υποπροϊόντα της περιορισμένης σκέψης που λέγονται ιδεολογίες και θρησκευτικά δόγματα. Τα υποπροϊόντα αυτά, παράγουν φόβο και τρέφονται με τον φόβο των μαζών, υποσχόμενα, αν τα ακολουθήσει κανείς, παραδείσους και ασφαλή ζωή. Στον φόβο αυτό που συντηρούν με μαεστρία τα υποπροϊόντα της σκέψης, πρωταρχικό ρόλο παίζει ο διαχωρισμός των μαζών, ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς. Από την ιδεολογία ή το θρησκευτικό δόγμα που διάλεξε ο καθένας για δεκανίκι στη ζωή του, κακούς ονομάζει τους άλλους. Το καλό και το κακό υφίστανται σαν όροι, ανάλογα με την πλευρά που διαλέγει ο καθένας.

Τέλος πάντων, για να μη το κουράζω το πράγμα, το δικό μου ταξίδι στην αρθρογραφία της γενέθλιας πόλης μου, βαδίζει προς τον προορισμό του. Δεν είναι διαρκές. Τα τελευταία χρόνια, μέσα από αυτό, κατέθεσα με τρόπο άλλοτε σκωπτικό και άλλοτε όχι, την δική μου θέση για την πόλη μας. Σημαντικές στιγμές για μένα τουλάχιστον, υπήρξαν εκείνες οι λίγες μάλλον φορές που ασχολήθηκα και έφερα εις πέρας -έστω και με ελλείψεις-, τους παλιούς ανθρώπους της πόλης μας που με το εμπορικό τους δαιμόνιο, τον αξιοζήλευτο επαγγελματισμό τους και τις άριστες σχέσεις τους στην μικρό-κοινωνία μας, έθεσαν τα θεμέλια της κοινωνικής μας ζωής, πέρα από δόγματα και ιδεοληψίες. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι υπήρξαν προοδευτικοί, πολύ πριν η λέξη «προοδευτικός» υιοθετηθεί από την αριστερά κυρίως για να δείξει την γύμνια της.

Αριστερά, δεξιά, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και πάσης φύσεως οπορτουνιστές, πέρασαν από την αρθρογραφία μου, με αποτέλεσμα να δεχθώ σκληρή κριτική, πότε σαν αντικομμουνιστής, σαν φιλοκομμουνιστής, σαν τσιράκι του δήμαρχου, σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού (κι αυτό ειπώθηκε), σαν βασανιστής Σκαλούμπακας, σαν χίλια δυό πράγματα. Όλα αυτά τα καταλάβαινα διότι φανέρωναν την ανθρώπινη μειονεξία και διάνοια του καθενός.

Είμαι λοιπόν ένας από εσάς, πολύ γνωστός στην μικρή μας κοινωνία -τόσο, που αν κατέβω υποψήφιος θα έρθω πρώτος σε σταυρούς-, και για τον λόγο αυτό επέλεξα να γράφω με το ψευδώνυμο Πεζοπόρος. Όμως, ακόμα και γι’ αυτό κατηγορήθηκα. Η ουσία είναι ότι τίποτε από όλες αυτές τις κριτικές ή τους χαρακτηρισμούς, δεν στάθηκε εμπόδιο στο να γράφω ελεύθερα.

Το ταξίδι μου αυτό μαζί σας έφτασε η ώρα να τελειώσει. Δεν θα συνεχίσω να συμμετάσχω στην κομματική ανθρωποφαγία, στην δημοτική ανθρωποφαγία, στην κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση που φέρει συγκρούσεις ιδεολογικές, θρησκευτικές κτλ. Θέλω λοιπόν, να σας ευχαριστήσω διότι ανεχθήκατε την αρθρογραφία μου στις καλές ή κακές στιγμές της, χιλιάδες από εσάς με διαβάσατε, συμφωνήσατε ή διαφωνήσατε μαζί μου, κατά κάποιο τρόπο, αν εσείς δεν υπήρχατε, ούτε εγώ θα αρθρογραφούσα.

Μαζί με εσάς όμως, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην σελίδα e-galatsi.gr που δημοσίευε τα άρθρα μου κατά αποκλειστικότητα όπως είχαμε συμφωνήσει. Ευχαριστώ τον Μανώλη Πίκουλα που δεν σκέφτηκε ούτε μία φορά να με λογοκρίνει ή να δυσφορήσει για την αρθρογραφία μου παρόλο που πολλές φορές διαφωνούσε με τα θέματα της. Το πιο ωραίο ίσως με τον Μανώλη Πίκουλα να είναι το ότι ούτε αυτός γνωρίζει ποιος είμαι μιάς και η επικοινωνία μας γινόταν πάντοτε μέσω του Πεζοπόρου.

Όλα τα άρθρα μου που δημοσιεύθηκαν στο e-galatsi.gr και κοινοποιήθηκαν από τον Μανώλη Πίκουλα στα κοινωνικά δίκτυα της πόλης μας, υπάρχουν στο ιστολόγιο που διατηρώ από το 2020 και είναι το:

 https://veikouavenue.blogspot.com

 

 

 

Ο Πεζοπόρος