Η Λιθόστρωτη πόλη μας

Η Λιθόστρωτη πόλη μας

 

Προ ημερών, στο αφιέρωμα που έκανα για το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του Βασίλη Τζώρτζου, ένας συμπολίτης μας σχολίασε: «δεν είναι απρόσωπο είναι ένα κατάστημα που δίνει φαΐ σε οικογένειες που δουλεύουν εκεί πόσο γραφικοί πρέπει να γίνουμε πια». Αφορμή για το συγκεκριμένο σχόλιο του συμπολίτη μας στάθηκε -όπως πιστεύω- η φράση που χρησιμοποίησα στο αφιέρωμα: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova».

Με την αναφορά μου αυτή όμως, επ’ ουδενί δεν θέλησα να θίξω εργαζόμενους – δεν το έχω κάνει ποτέ μου άλλωστε, ούτε φυσικά το «απρόσωπο» είχε σχέση με αυτούς αλλά με την φιλοσοφία του καταστήματος. Γενικότερα -άπαντες γνωρίζουμε-, ότι τα περισσότερα καταστήματα Francize δεν εκπέμπουν την αύρα εκείνη που προέρχεται από την προσωπικότητα του ατόμου χωρίς αυτό να μειώνει τους εργαζόμενους σε αυτά. Το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του κυρ Βασίλη όπως και όλα τα καταστήματα στην πόλη μας που είναι ανθρωποκεντρικά, έχουν μια ζεστασιά προερχόμενη από τους ανθρώπους της. Το «απρόσωπο και το άχρωμο» λοιπόν της αναφοράς μας έγινε σε σύγκριση με το παρελθόν και τις διαφορετικές εικόνες που δημιουργούνται, δεν έχει να κάνει με τους σκληρά μάλιστα εργαζομένους.

Στην πόλη μας έχουμε καλούς, άριστους θα’ λεγα επαγγελματίες, είτε ασχολούνται με την εστίαση είτε με οποιαδήποτε άλλη εμπορική δραστηριότητα. Πιστεύω -δίχως να διεκδικώ το αλάθητο όμως- ότι ο χώρος της εστίασης είναι ο πιο δύσκολος απ’ όλους κυρίως από τις μεγάλες πιέσεις που δέχεται μιάς και όλα σε αυτόν έχουν να κάνουν και με τον χρόνο. Από την εποχή του κυρ Βασίλη ως το σήμερα, η κάθε μορφής εστίαση είναι μία δύσκολη εργασία άκρως ανθρωποκεντρική. Στην εστίαση -ειδικότερα σήμερα-, η δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη εργασία είναι αυτή του ντελιβερά (όπως συνηθίζεται και λέμε) που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες την σωματική του ακεραιότητα.

Ο συμπολίτης μας που έκανε το συγκεκριμένο σχόλιο (και είχε κάθε δικαίωμα εφόσον ό,τι άρθρο δημοσιεύεται υπόκειται σε κριτική αρνητική ή θετική), είναι κι αυτός επαγγελματίας της εστίασης ασχολούμενος με αυτήν τουλάχιστον 30 χρόνια, και λέω τόσα χρόνια επειδή την λειτουργία του καταστήματός του εκεί πάνω-κάτω την υπολογίζω. Μιλάω φυσικά για την ταβέρνα «Λιθόστρωτο» που βρίσκεται επί της οδού Αγίας Γλυκερίας, ένα από τα καλύτερα σημεία της πόλης μας και όπου ο επαγγελματισμός του είναι άξιος λόγου. Κλασική η ταβέρνα «Λιθόστρωτο» εφόσον δραστηριοποιείται συνεχώς επί τόσα χρόνια, προσφέροντας μάλιστα στον πελάτη της υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και φυσικά ασύγκριτη ποιότητα.

Το »Λιθόστρωτο», όπως και άλλοι επαγγελματικοί χώροι στην πόλη μας, εκπέμπουν θετική αύρα διότι αυτή έχει να κάνει όχι μόνο με τους ανθρώπους των χώρων αυτών αλλά και με την φιλοσοφία τους. Είναι ίσως αυτό που όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί «αυτός ο χώρος έχει προσωπικότητα». Πιστεύω, το τονίζω και πάλι, δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο, πιστεύω λοιπόν ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τους χώρους και δίνουν σε αυτούς το στίγμα τους. Όπως έκανε ο κυρ Βασίλης, ο Κώστας Καφρίτσας, ο Βαγγέλης Καρόζης, ο Φάνης Ρούσσας, ο Δημήτρης Ρίζος, ή όπως κάνουν στον καιρό μας ο Γρηγόρης Καμπέρης (Electronet), ο Κώστας Παπαϊωάννου (Λιθόστρωτο), o Θόδωρος Μαργαρώνης (Status), το Χαγιάτι και τόσοι άλλοι άριστοι επαγγελματίες της πόλης μας.

Μπορεί πάλι, η δική μου διατύπωση: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova», να ήταν άστοχη στο αφιέρωμα για τον κυρ Βασίλη και το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του, ας μου επιτραπή όμως με την εκφορά του λόγου να πέφτω και σε αστοχίες. Δεν διεκδικώ την τελειότητα, κάθε μέρα μαθαίνω από το περιβάλλον που ζω, από τα λάθη μου ή τις καλές μου στιγμές, και πάντοτε σχεδόν φτάνω σε ένα σημείο να μολογάω στον εαυτό μου: δεν ξέρεις τίποτα. Νομίζω ότι η παραδοχή του «δεν ξέρω», πολλές φορές είναι λυτρωτική διότι πέραν των άλλων, μέσα από αυτή την παμπάλαιη φράση μπορούμε να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, ακόμα και τις αστοχίες μας. Και φυσικά να βελτιωνόμαστε.

 

 

Ο Πεζοπόρος Ν1