Ολίγα περί πολιτικών μετρίων ή αρίστων

Ολίγα περί πολιτικών μετρίων ή αρίστων

 

Πριν από αρκετούς μήνες, εκεί στο ίντερνετ, άκουγα κάποια παρέα που μιλούσε για ιστορία, πιο συγκεκριμένα μιλούσαν για την Επανάσταση του 1821. Πάνω στην καλή συζήτηση που είχαν οι ομιλούντες, ένας έξ αυτών ακούγεται κάποια στιγμή να λέει: «όλοι αυτοί οι αγωνιστές του 21 υπήρξαν αγνές ψυχές». Όχι! Απάντησε αυτόματα ένας άλλος, κάθε άλλο, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, έγιναν μεγάλοι, πολέμησαν, ηγήθηκαν στην Επανάσταση, κατάφεραν τόσα πολλά πράγματα, αλλά όχι, δεν ήσαν αγνές ψυχές, αντίθετα μάλιστα, υπήρξαν επικίνδυνες ψυχές. Και γι’ αυτό πέτυχαν.

Τώρα που ήρθε στο νου μου εκείνη η κουβέντα, θα συμφωνήσω κι εγώ με τον δεύτερο λαλήσαντα της παρέας, ναι, όλοι εκείνοι οι μεγάλοι μαχητές της πατρίδας, ήσαν επικίνδυνες ψυχές και ίσως κάτι ακόμα χειρότερο. Ας μην μας διαφεύγουν εξάλλου οι συνθήκες ζωής εκείνον τον αιώνα κάτω από την μπότα του οθωμανού κατακτητή. Αν ήσουν καλή ψυχή, το πολύ-πολύ να πήγαινες στον παράδεισο, αν ήσουν όμως επικίνδυνος άνθρωπος, οδηγούσες τον ανεκπαίδευτο ραγιά στις μεγάλες νίκες. Και αυτό έκαναν όλες εκείνες οι επικίνδυνες ψυχές, ανάγκασαν τις Μεγάλες Δυνάμεις να συνδράμουν στην Ελευθερία μας, αλλάζοντας παράλληλα την γεωπολιτική της χερσονήσου του Αίμου και της λεκάνης της Μεσογείου με τον Μεγάλο Αγώνα τους.

Η Φυσική Επιλογή, είναι αυτή που ρυθμίζει της ζωής τα πράγματα, είσαι αδύναμος, πεθαίνεις, πάς στον παράδεισο, είσαι δυνατός, προχωράς κι αλλάζεις αργά αλλά σταθερά τον κόσμο. Διότι ο κόσμος, είτε συμφωνούμε είτε όχι, αλλάζει, ανεξάρτητα με το αν και πόσο εμείς θέλουμε τις αλλαγές, που μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι επώδυνες για τον παράγοντα άνθρωπο. Έτσι πάνω-κάτω πορεύεται ο κόσμος από την εποχή της Λεμούρειας Εποχής μέχρι και την σημερινή Ατλάντεια Εποχή. Πρώτα το ένστικτο, μετά το συναίσθημα.

Σήμερα η ανθρωπότητα είναι έντονα συναισθηματική, αυτό εύκολα είναι διακριτό σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πόσο μάλλον εδώ, στην μικρή πατρίδα μας που, δυστυχώς, από τότε που οι επικίνδυνες ψυχές των Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου, Μπότσαρη και λοιπών γιγάντων, παρέδωσαν την σκυτάλη της αναδιοργάνωσης του κράτους σε κάκιστους πλήν Καποδίστρια πολιτικούς, δεν ευτύχησε δε από τότε εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων να ζήσει τα έργα και τις ημέρες άξιων λόγου πολιτικών ανδρών.

Έχουμε κάθε δικαίωμα ως ελεύθεροι πολίτες, να κρίνουμε δημόσια την πολιτική διαδρομή του κάθε πολιτικού, όπου κι ανήκει ιδεολογικά, δεν έχουμε κανένα όμως δικαίωμα να κρίνουμε ή να ασχολούμαστε με τον ιδιωτικό βίο κανενός πολιτικού. Δεν μας αφορά η ιδιωτική ζωή τους, η πολιτική που παράγουν όμως μας αφορά διότι έχει αυτή να κάνει με την ευημερία μας, την ποιότητα ζωής μας, με την ίδια μας την ύπαρξη.

Εδώ λοιπόν παρατηρείται ένα οξύμωρο φαινόμενο, αν κρίνουμε, ή έστω αν εκφράσουμε δημόσια μία γνώμη διαφορετική για ένα πολιτικό πρόσωπο, γνώμη που δεν ταιριάζει με την πλαστή εικόνα του πολιτικού, τότε, γινόμαστε δακτυλοδεικτούμενοι, προβοκάτορες, μηδενιστές, δωσίλογοι, υμνητές της χούντας, παιδιά κάποιου Σκαλούμπακα, και ένα σωρό γελοιότητες που εκφέρονται από «σοβαρούς ανθρώπους», «αριστερούς» κατά κανόνα,  «αγωνιστές» υποτίθεται, και φυσικά ανθρώπους που ρέπουν προς την τελειότητα με τα μεγάλα «ΕΓΩ» τους.

Ας είναι, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, είμαι εδώ για να γράφω δίχως να ζητάω άδεια από κανέναν αν αυτά που γράφω δεν αρέσουν σε κάποιους κύκλους της ψευδοδιανόησης του Γαλατσίου.  Εξάλλου, δεν γράφω γι’ αυτούς, σε δημόσια πρόσωπα όμως που ασκούν πολιτική και με αφορά εφόσον είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας, έχω το δικαίωμα να ασκώ κριτική. Τώρα, το αν αρέσει αυτή η κριτική, είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου.

 

 

 

 

 

Ιωσήφ Στάλιν – Πεζοπόρος