Ο τοπικισμός είναι αρρώστια;

Ο τοπικισμός είναι αρρώστια;

 

Είχα διαβάσει προ ετών μία επαρχιακή εφημερίδα, ξέρετε, από αυτές που επειδή δεν έχουν ειδήσεις, φιλοξενούν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανένας για να εμπλουτίσουν την ύλη τους. Ανάμεσα λοιπόν στ’ άλλα ένας αρθρογράφος εκθείαζε τόσο πολύ το χωριό του και κατέληγε ότι ήταν το ομορφότερο χωριό του κόσμου. Μία τέτοια διαπίστωση για οποιοδήποτε χωριό από μόνη της αποτελεί ύβρη. Ο αρθρογράφος όμως μιλούσε με σιγουριά και απαξίωνε όλα τα υπόλοιπα χωριά του βουνού και του κάμπου διότι σαν το δικό του χωριό, πουθενά στον κόσμο.

Η σύγκριση γεννά διαχωρισμούς, γεννά συγκρούσεις, η απουσία επίγνωσης του τι λες ή γράφεις όταν προτάσσεις την άποψή σου σαν νομοτέλεια, αν μη τι άλλο είναι γελοίο. Κατά τη γνώμη μου και μόνο, δεν υπάρχουν όμορφα και άσχημα χωριά, όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους είτε από την μορφολογία του εδάφους, είτε από το κλίμα, είτε από το αν είναι στην κατηγορία των παραδοσιακών οικισμών ή όχι, είτε διότι βρίσκονται στη θάλασσα, στο βουνό, στον κάμπο, σε κοιλάδα, είτε για χίλιους ακόμα λόγους, είναι διαφορετικά. Ούτε όμορφα, ούτε άσχημα, ή μάλλον, όλα τα χωριά μας είναι πανέμορφα, το καθένα έχει και κάτι ξεχωριστό να σου προσφέρει, το καθένα έχει το δικό του άρωμα, τον δικό του αέρα.

Την παραπάνω μορφή τοπικισμού του έν λόγω αρθρογράφου, την θεωρώ άρρωστη. Κάνω λάθος; Αν ναι, δικό μου είναι, όχι δικό σας. Η νοοτροπία όμως αυτή, του ομορφότερου χωριού, έχει επεκταθεί και σε άλλους τομείς της ζωής μας. Έχει πάει και στους ανθρώπους. Είναι πολύ εύκολα αντιληπτό αυτό, αν πάμε στις τρέχουσες εκλογές όπου, προτάσσεται η καταγωγή σαν αξίωμα.

Η πόλη μας σήμερα φιλοξενεί ανθρώπους απ’ ολόκληρη την Ελλάδα, παλιότερα όμως, όταν υπήρχαν γειτονιές κι αλάνες, οι περισσότεροι κάτοικοί της προέρχονταν από τη Νάξο κατά πρώτο λόγο και στη συνέχεια από την Λέσβο, από την Ρούμελη, από την Πελοπόννησο κτλ. Παλιότερα λοιπόν, οι Ναξιώτες και οι υπόλοιποι έβγαζαν τοπικό άρχοντα ή δημοτικούς συμβούλους με γνώμονα πρώτα την καταγωγή και ύστερα τα προσόντα τους. Κατά τον αντίστοιχο τρόπο, στην πάλαι ποτέ επαρχία, οι υποψήφιοι ψηφίζονταν μαζικά πρώτα από τα σόγια τους και δευτερευόντως από άλλους για τις ικανότητές τους. Τι, να μην ψηφίσεις τον συγγενή ή τον κουμπάρο σου; Σε ποια τοπική κοινωνία μπορούσες να σταθείς;

Η πόλη μας μεγάλωσε όμως, ήρθαν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, αγόρασαν ένα σπίτι ή νοικιάζουν ένα σπίτι, τα παιδιά τους γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, η καθημερινότητά τους είναι εδώ. Ο ερχομός αυτών των ανθρώπων, άλλαξε και τους συσχετισμούς της καταγωγής. Από ανάγκη, εμπλουτίστηκαν και τα ψηφοδέλτια των δημοτικών εκλογών, έγιναν πιο αντιπροσωπευτικά ας πούμε, ενυπάρχουν σε αυτά όλες σχεδόν οι καταγωγές. Σαν νοοτροπία όμως, έστω και αδυνατισμένη, υπάρχει ακόμα αυτή του παλιού γαλατσιώτη, που δηλώνει την υπεροχή του έναντι του νέου γαλατσιώτη. Η νοοτροπία αυτή, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς γελοία, όσοι την προβάλλουν με ζέση, έχουν πέσει στην παγίδα του γελωτοποιού. Κάνω λάθος; Αν ναι, δικό μου είναι.

Η πόλη μας, έχει ανθρώπους άξιους ανεξαρτήτου καταγωγής, συγγένειας, φιλίας. Μερικοί από αυτούς είναι υποψήφιοι για δημοτικοί σύμβουλοι επιλέγοντας τον άλφα ή βήτα συνδυασμό. Αυτοί κάνουν τις πολιτικές επιλογές τους και εμείς καλούμαστε να τους εκλέξουμε ή να τους απορρίψουμε σαν ικανούς να διοικήσουν την πόλη μας. Το να ψηφίζουμε σε δημοτικές εκλογές με κομματικά κριτήρια, είναι ανθυγιεινό, ανώριμο, αφελές, επικίνδυνο, γελοίο, αν ψηφίζουμε με κριτήρια εντοπιότητας ή καταγωγής, είναι εξίσου το ίδιο. Κάθε δημοτική παράταξη έχει ανθρώπους ικανούς στο ψηφοδέλτιο της, για να έχουμε όμως την ικανότητα να τους ξεχωρίσουμε, πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες, να γνωρίζουμε την πόλη μας και τους ανθρώπους με την ανιδιοτελή προσφορά τους – υπάρχουν και άνθρωποι με ιδιοτελή προσφορά, νάρκισσοι, αυτοί δεν αξίζουν της ψήφου μας. Όπως δεν αξίζουν της ψήφου μας αυτοί που απλώς συμπληρώνουν σαν τσόντες τα ψηφοδέλτια.

Είναι πολιτική θέση να ψηφίζεις τους άξιους της πόλης σου ανεξαρτήτου ιδεολογίας ή καταγωγής, είναι ξεπεσμός όμως να ψηφίζεις με κομματικά ή τοπικιστικά κριτήρια.

Και μετά τις εκλογές, εδώ θα είμαστε να χαθούμε στην ανάλυση της νίκης ή της συντριβής. Προς το παρόν, ας παρακολουθήσουμε με «αγωνία» τα ευτράπελα που συμβαίνουν στον Σύριζα για την ανάδειξη του νέου χαλίφη και την μετά Σύριζα εποχή με την ορατή διάσπαση ή ακόμα και διάλυση αυτού του κομματικού μορφώματος.

 

 

 

 

Λέων Τρότσκι – Πεζοπόρος