Κάλαντα γι' όλα τα παιδιά του κόσμου

Προπαραμονή Χριστουγέννων, μαζεύτηκε η μικρή συμμορία να δει τι θα κάνει με τα κάλαντα, να οργανωθεί.

Τρίγωνα έχουμε όλοι μας; Ρώτησε ένας από εμάς.

Ναι, έχουμε, μονάχα ο Μ. δεν έχει.

Πού ‘ναι ρε το τρίγωνό σου; Ακόμα να το φτιάξεις; Ρώτησε ένας άλλος τον Μ.

Μελαγχολικός ο Μ., απάντησε: δε βρίσκω το περσινό κι ο σιδεράς ο κυρ Τ. δυό φορές που πήγα να κλέψω λίγο ψιλό σίδερο με πήρε χαμπάρι και με κυνήγησε.

Πόσα τρίγωνα έχουμε; Ρώτησε ένας άλλος.

Τέσσερα, απάντησε κάποιος άλλος, μας φτάνουν όμως, ο Μ. απλώς θα τραγουδά.

Έτσι, την παραμονή πολύ πρωί, η 5μελής συμμορία βγήκε παγανιά για τα κάλαντα. Κρυώναμε μα δεν μας έκοφτε, το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν πόσες δραχμές θα μαζέψουμε σε δυό-τρείς ώρες. Εμείς βγαίναμε πολύ πρωί ώστε να φτάνουμε πρώτοι στα σπίτια για τα κάλαντα.

Αρχίσαμε και μαζεύαμε δεκάρες και πενηνταράκια, σπάνια καμιά δραχμή, γρήγορα φύγαμε από τα όρια της γειτονιάς και όπου βλέπαμε αυλή ορμάγαμε μέσα. Έξω, οι χωμάτινοι δρόμοι ήταν γεμάτοι λάσπη, μουριές κι ελιές. Ποιος ηλίθιος Δήμαρχος αποφάσισε όμως χρόνια αργότερα να κόψει από τους δρόμους τις ελιές και τις μουριές, για να φυτέψει νεραντζιές, δεν θυμάμαι, αλλά ηλίθιος ήταν σίγουρα.

Για τελευταίο αφήναμε πάντα τον κυρ Εισαγγελέα, σ’ αυτόν πηγαίναμε με φόβο διότι ακούγαμε από τους μεγάλους, όταν μιλούσαν γι’ αυτόν να ψιθυρίζουν τ’ όνομά του. Ο κυρ Εισαγγελέας, ένα γειά το είχε με όλους στη γειτονιά αλλά μέχρι εκεί, δεν έκανε φίλους και δεν είχε παρέες, τουλάχιστον απ’ όσα γνωρίζαμε. Το σπίτι του ήταν πολύ όμορφο και περιποιημένο, επικλινές, στον κάτω όροφο υπήρχε ένα μεγάλο δωμάτιο αλλά ήταν καλυμμένο από εκατοντάδες τόμους, αυτό ήταν το γραφείο του και σε αυτό πηγαίναμε καθώς μπαίναμε στην αυλή του σπιτιού.

Όταν μας άνοιγε την πόρτα, μας έλουζε κρύος ιδρώτας και σχεδόν ξέψυχα τον ρωτούσαμε: να τα πούμε; Καθώς ήταν μάλιστα πολύ ψηλός, μας φόβιζε περισσότερο. Αυτός, στεκόταν σοβαρός και μας έκανε ναι, να τα πούμε, αλλά με το κεφάλι του, δεν μας μιλούσε. Το μεγαλύτερο μαρτύριο μετά τον φόβο μας ήταν που ήθελε να ακούσει όλα τα κάλαντα. Εμείς, συνηθίζαμε για να κερδίζουμε χρόνο, λέγοντας τα μισά κάλαντα. Με τον κυρ Εισαγγελέα όμως τα πράγματα ζόριζαν πολύ και αναγκαστικά, τα λέγαμε μέχρι τον τελευταίο στίχο. Στο τέλος, αφού λέγαμε: και του χρόνου, μας έκανε παρατηρήσεις: εσύ δεν τα είπες καλά, εσύ δεν έβγαζες καθόλου φωνή κτλ. Στο τέλος όμως, μας έδινε τα περισσότερα χρήματα, μία ή και δύο δραχμές για τον καθένα μας. Όταν φεύγαμε, έβλεπα με την άκρη του φοβισμένου μου ματιού πως χαμογελούσε. Άχ κυρ Εισαγγελέα μου, ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα σου.

Πριν επιστρέψουμε στη βάση μας για την καταμέτρηση και τη μοιρασιά, εγώ επέμενα και περνούσαμε έξω από το σπίτι της αγαπημένης μου Ιφιγένειας. Της πρώτης μου πλατωνικής αγάπης. 

 

Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους σας. Ας ευχηθούμε ότι θα έρθει η στιγμή που στον κόσμο δεν θα υπάρχουν δυστυχισμένα παιδιά.